«Ἐκάθισεν Ἀδάμ ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου καί τήν ἰδίαν γύμνωσιν θρηνῶν ὠδύρετο»

του κ. Χρήστου Κλητσινάρη

 

Με τον παραπάνω λόγο, με τον Θρήνο του Αδάμ για τον Χαμένο Παράδεισο αρχίζει η Μεγάλη και Αγία Τεσσαρακοστή.

Έναν Παράδεισο ο οποίος βρισκόταν ανάμεσα από Τίγρη και Ευφράτη και χάθηκε από την Παρακοή μιας και μόνο Θείας Εντολής "Μη φάγεις από αυτό το δέντρο".

Κλαίει και ωδύρεται τώρα ο Αδάμ για όλα όσα έχασε.

Θρηνεί για την προστασία, την πρόνοια και την κοινωνία του Θεού που απολάμβανε.

Θρηνεί για την θεοΰφαντη στολή που εκδύθηκε.

Θρηνεί για τους πόνους, το αίμα, τον ιδρώτα, την μοναξιά, τον θάνατο και την φθορά που τον περιμένει.

Ένας Θρήνος που πέρασε σε όλους τους λαούς, σε όλα τα τραγούδια τους, σε όλες τις γενεές.

'Ενας Θρήνος που κάνει τον Απ. Παύλο να φωνάζει "Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ. Ποιός θα με ελευθερώσει από τούτο το σώμα του θανάτου;''

Ένας Θρήνος ο οποίος ακούγεται για τελευταία φορά  στο Σταυρό του Γολγοθά.

Με την μνήμη λοιπόν αυτού του Θρήνου ξεκινάει η πιο Μεγάλη και πιο Αρχαία Νηστεία της Εκκλησίας.

Αυτός ο Θρήνος είναι και η απαρχή της Νηπτικής Οδού.

Της πιο στενής και τεθλιμμένης οδού του Χριστιανισμού, για την οποία μίλησε ο Χριστός.

Η οδός που μας χάρισε Νέφος Μαρτύρων και Αγίων.

Μια οδός που περνάει μέσα από όλους τους συμβολισμούς και τα γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης και φτάνει "στο διπλωμένο σουδάριο" του κενού μνήματος της Ανάστασης.

Εκεί που κατακτά την Σωτηρία και μετατρέπεται ο Θρήνος σε Χαρά και Ζωή.

Και από εκεί αρχίζει έναν άλλο αγώνα, Διατήρησης αυτής της Σωτηρίας.

Τέτοιος είναι και αυτός ο Αγώνας και η Οδός που αρχίζει από σήμερα.

"Το  στάδιο των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι, εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα".

Μια νηστεία αληθινή, κρυπτή, καθαρτική σώματος, ψυχής και πνεύματος.

Καλόν Αγώνα οι βουλόμενοι να αθληθούν.

 

Καλή Σαρακοστή.

Συγχωρέστε με.