Μνήμη νεομάρτυρος Αἰκατερίνης (Ρούττη)

Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον….

Ἡ Νεομάρτυς Αἰκατερίνη Ρούττη τῆς Μάνδρας Ἀττικῆς

(+15/28-11-1927)

(….) Ἡ Αἰκατερίνη Ρούττη, τὸ γένος Πέππα, ἐγεννήθη τὸ 1900 στὴν Μάνδρα ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς καὶ ἐνυμφεύθη τὸν εὐλαβῆ Κωνσταντῖνον Ρούττην τὸ 1923. Ὅπως καὶ πλεῖστοι ἄλλοι στὴν περιοχήν τους, δὲν ἐδέχθησαν οἰκογενειακῶς τὴν Ἡμερολογιακὴν Καινοτομίαν τοῦ 1924 καὶ ἐσυνέχιζον νὰ ἑορτάζουν τὶς Ἑορτὲς σύμφωνα μὲ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Ἡμερολόγιον διὰ ὁμοφρόνων Κληρικῶν.

Στὴν Ἑορτὴν τῶν Ταξιαρχῶν μὲ τὸ Πάτριον, στὰς 8/21 Νοεμβρίου τοῦ 1927, σὲ ἑορτάζοντα Ναὸν στὴν Μάνδρα, εἶχεν ἀρχίσει ἡ πανηγυρικὴ Ἀκολουθία μὲ λειτουργὸν τὸν ἄρτι ἀφιχθέντα αὐτόθι Ἱερομόναχον Χριστοφόρον Ψαλλίδαν, παρουσίᾳ μεγάλου πλήθους Ὀρθοδόξων πιστῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦταν καὶ ἡ οἰκογένεια τῆς εὐλαβοῦς Αἰκατερίνης. Ἐνῶ ὅμως ἡ Ἀκολουθία προχωροῦσε εἰρηνικῶς, ἐνεφανίσθησαν ὄργανα τῆς τάξεως καὶ ἐκύκλωσαν τὸν Ναόν, διὰ νὰ παρακωλύσουν τὸν ἑορτασμὸν καὶ κυρίως νὰ συλλάβουν τὸν Ἱερέα. Ὅμως, ἡ θαρραλέα ἐμμονὴ τῶν πολυαρίθμων πιστῶν, ἀνάγκασε τοὺς ἀστυνομικούς, παρὰ τὰς ἐνισχύσεις ποὺ ἔλαβαν, νὰ ἀναμένουν τὴν ὁλοκλήρωσιν τῆς Ἀγρυπνίας, θορυβοῦντες ἐκτὸς τοῦ Ναοῦ καὶ προετοιμαζόμενοι διὰ «δρᾶσιν»...

Πρὸ τῆς ἀφίξεώς τους, λέγεται ὅτι ὁ σύζυγος τῆς Αἰκατερίνης, προαισθανόμενος κακὴν ἐξέλιξιν, τῆς ἐζήτησε νὰ πάρουν τὰ δύο ἀνήλικα τέκνα τους καὶ νὰ ὑπάγουν στὴν οἰκίαν τους, ὅπως καὶ ἔγινεν. Ὅμως, ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ Αἰκατερίνη, μὴ ἀνεχομένη νὰ διατελῆ σὲ ἀσφάλεια καὶ ἡσυχίαν, ἐνῶ οἱ ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί της ἀγρυπνοῦσαν προσευχόμενοι καὶ ἐκινδύνευαν σοβαρῶς, ἔσπευσε μυστικῶς στὸν Ναὸν τῶν Ταξιαρχῶν καὶ συνενώθηκε μὲ τὸ ἐκκλησίασμα, οὐσιαστικῶς δηλαδὴ «ἔτρεξε στὸ Μαρτύριον»!

Τοῦτο, φέρει εἰς νοῦν τοὺς θεοσόφους λόγους τοῦ Ὁσίου Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου, ὁ ὁποῖος γράφει ἐπεξηγηματικῶς: «Ὅταν μὲν ἡ Χάρις πληθυνθῇ ἐν ἀνθρώπῳ, τότε ἐν τῷ πόθῳ τῆς δικαιοσύνης ὁ φόβος τοῦ θανάτου εὐκαταφρόνητος αὐτῷ γίνεται, καὶ αἰτίας πολλὰς εὑρίσκει τις ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ, ὅτι δεῖ ὑπὲρ τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ ὑποφέρειν τὴν θλῖψιν. Καὶ ὅσα δοκοῦντα βλάπτειν τὸ σῶμα καὶ αἰφνιδίως ἐπὶ τὴν φύσιν ἐπέρχονται, καὶ ἀκολούθως εἰς τὸ παθεῖν ἐτέθησαν, ὡς οὐδὲν λογίζονται ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ ἐν συγκρίσει τῶν ἐλπιζομένων ἀπὸ τοῦ νῦν» (Λόγος Α’).

Ὅταν λοιπὸν ἡ Ἀγρυπνία ἔληξεν, παρὰ τὴν μεταμφίεσιν τοῦ Λειτουργοῦ, ὥστε νὰ μὴ γίνη ἀντιληπτὸς ἐξερχόμενος καὶ ἔτσι νὰ διαφύγη τὴν σύλληψιν, οἱ Ἀστυνομικοὶ τὸν ἀνεγνώρισαν καὶ προσεπάθησαν νὰ τὸν συλλάβουν. Τὸν ἐφύλασσαν ὅμως πιστὲς γυναῖκες, γεμᾶτες ἀποφασιστικότητα καὶ ἀνδρείαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἡ νεαρὰ σύζυγος καὶ μητέρα Αἰκατερίνη, ἡ ὁποία ὡς φαίνεται ἐφλέγετο ἀπὸ Ἀγάπην διὰ τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, καὶ μάλιστα διὰ τὸν τίμιον καὶ γνήσιον Λειτουργὸν τοῦ Ὑψίστου! Στὴν συμπλοκὴν ποὺ ἀκολούθησε, στὴν ὁποίαν ἀκούσθηκαν πολλοὶ πυροβολισμοί, καὶ βλέπουσα ἡ μακαρία ὅτι ὁ Ἱερεὺς ἐκινδύνευε νὰ κτυπηθῆ ἀπὸ τὸν ὑποκόπανον ἀστυνομικοῦ, προέταξεν ἄφοβα τὸ σῶμα της ὡσὰν ἀσπίδα προστασίας καὶ ἐδέχθη ἀντ’ ἐκείνου θανάσιμον κτύπημα στὸ ἀριστερὸν μέρος τῆς κεφαλῆς της, προλαμβάνουσα μόνον νὰ ἀναφωνήση τὸ γλυκύτατον Ὄνομα τῆς Παναγία μας!...

Διεκομίσθη αἱμόφυρτος στὸ νοσοκομεῖον «Εὐαγγελισμὸς» τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἑπτὰ ὁλόκληρες ἡμέρες ὑπέφερε φρικτῶς χωρὶς νὰ δύναται νὰ ὁμιλήση καὶ ἐν τέλει ὑπέκυψε τὶς πρῶτες πρωϊνὲς ὧρες τῆς 15ης Νοεμβρίου ἐκ.ἡμ., πρώτης ἡμέρας τῆς Νηστείας τῶν Χριστουγέννων, διὰ νὰ προγευθῆ στὴν Ἄνω Ἱερουσαλὴμ τὴν χαρὰν τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ!

Οἱ πιστοὶ τοῦ Πατρίου, οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦσαν τὸ θέμα μετὰ μεγάλου ἐνδιαφέροντος καὶ ἀγωνίας, ἐκινητοποιήθησαν ἀμέσως ὥστε ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία της, (…), νὰ μὴ εἶναι μία ἁπλῆ κηδεία, «ἀλλὰ ἱερὰ Λιτανεία μαρτυρικοῦ Λειψάνου. Χιλιάδες πιστοὶ συνώδευσαν τὴν πομπὴ κρατοῦντες ἄλλοι ἄνθη, ἄλλοι λαμπάδες καὶ ἄλλοι φοίνικες»! (Βλ. Τὸ Αἷμα τῆς Μάνδρας, σελ. 13).

Τὰ κείμενα, τὰ δημοσεύματα καὶ οἱ μαρτυρίες τῆς ἐποχῆς, ἀναφέρονται σαφῶς καὶ ρητῶς σὲ «Νεομάρτυρα», ἡ ὁποία μὲ τὴν θυσίαν της ἐνίσχυσε καὶ ἀνεπτέρωσε τὸν ζῆλον τῶν πιστῶν καὶ ἀπετέλεσε σύμβολον ὑπερτάτης Μαρτυρίας καὶ Ὁμολογίας, καύχημα διὰ τοὺς ἀγωνιζομένους καὶ κατάκριμα γιὰ τοὺς ἐνόχους. Τὸ «Αἷμα τῆς Μάνδρας» βοᾶ ἀκόμη κατὰ τοῦ πρωταιτίου καὶ ἠθικοῦ αὐτουργοῦ, ἤτοι τοῦ ἀρχιεπισκόπου τῆς Καινοτομίας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπιγόνων αὐτοῦ!...(….).

(Ἀπό Κείμενον ἐπ. Γαρδικίου Κλήμεντος)

Εὐλαβικῶς, ἀντί ἀνθέων, στή μνήμη της…..

Ταχύ προκατάλαβε, ἦχος δ΄.

Ὡδαῖς εὐφημήσωμεν τήν στεφηφόρον φαιδρῶς,

καί ἅσμασι στέψωμεν τήν ἀθληφόρον Χριστοῦ,

πιστοί νέαν μάρτυρα·

πάντες Αἰκατερίναν, ζήλου θείου πλησθεῖσαν,

μῆνιν κακοδοξούντων καθελοῦσαν ἀνδρείως,

ὑπέρ τῆς εὐσεβείας τό αἷμα ἐκχέουσα.

Δ.Ι.Κ.

Πρέσβευε, μάρτυς τοῦ Χριστοῦ Αἰκατερίνα, ὑπέρ τῶν ἀγωνιζομένων ὀρθοδόξων Χριστιανῶν!