Τό πλῆρες κείμενο τῆς βαρυσημάντου Ὁμιλίας, ἡ ὁποία ἐκφωνήθηκε κατά τόν ἐπίσημο Συνοδικό ἑορτασμό τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας 2020, εἰς τήν μεγάλη Αἴθουσα Τελετῶν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τῆς Ἐκκλησίας Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος, εἰς Περιστέρι Ἀθηνῶν.

"Ἑκατό ἔτη μετά! Ἡ νέα εἰκονομαχία καί τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας."

1.      Ἡ Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί ἡ Εἰκονομαχία

"Ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος τοῦ Πατρός, ἐκ σοῦ Θεοτόκε περιεγράφη σαρκούμενος, καί τήν ρυπωθεῖσαν εἰκόνα εἰς τό ἀρχαῖον ἀναμορφώσας, τῶ θείῳ κάλλει συγκα-τέμιξεν. Ἀλλ' ὁμολογοῦντες τήν σωτηρίαν, ἔργῳ καί λόγῳ ταύτην ἀνιστοροῦμεν"

(Κοντάκιον Κυρ. Ὀρθοδοξίας)

"Τάς οὐ πρεπόντως ἐξορίστους Εἰκόνας,

Χαίρω, πρεπόντως προσκυνουμένας βλέπων"

(Στίχος Συναξαρίου Κυρ. Ὀρθοδοξίας)

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,

Σεβαστοί Πατέρες, ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί φίλοι παρόντες,

Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας συγκεντρωθήκαμε σήμερα ἐδῶ (στό "Πνευματικό Κέντρο" της) γιά νά τιμήσουμε τό γεγονός πού ἑορτάζει σήμερα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δηλαδή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τήν ὁποία ὁμολογοῦμε, χάριτι Θεία, στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας.

Ποιό εἶναι αὐτό τό γεγονός, μᾶς τό ἀναφέρει λιτά τό Συναξάριο τῆς σημερινῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας: "Τῆ...Κυριακῆ πρώτη τῶν Νηστειῶν, ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί σεπτῶν Εἰκόνων, γινομένης παρά τῶν ἀειμνήστων Αὐτοκρατόρων Κωνσταντινουπόλεως, Μιχαήλ καί τῆς μητρός αὐτοῦ Θεοδώρας, ἐπί τῆς Πατριαρχείας τοῦ ἁγίου καί ὁμολογητοῦ Μεθοδίου."

Ὀφειλετικῶς, λοιπόν, θά ἀναφέρουμε λίγα λόγια, ἐλπίζω ὅμως οὐσιαστικά καί χρήσιμα, ἔστω κι ἄν εἶναι γνωστά στούς περισσοτέρους, περί τῶν ἱερῶν Εἰκόνων ἤ μᾶλλον τῆς Εἰκόνος (τοῦ Χριστοῦ), ἀλλά καί τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας. Στή συνέχεια, θά παρουσιάσουμε τό συγκεκριμένο θέμα τῆς ὁμιλίας μας, πού ἔχουμε τήν τιμή νά ἐκφωνήσουμε ἐνώπιόν σας, τό ὁποῖο ἄν καί διαφοροποιεῖται ὡς ὑπόθεση ἀπό τά ἀνωτέρω, ἀφοῦ ἀφορᾶ σέ μία ἄλλη νέα αἵρεση, ὅμως, ἀποτελεῖ τρόπον τινά ὀργανική τους συνέχεια.

Ἄλλωστε σήμερα, ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία ἑορτάζει εὐρύτερα τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδή τῆς Παραδοθείσης Πίστεως, ἔναντι ὅλων τῶν αἱρέσεων. Τοῦτο μαρτυρεῖ καί τό περιεχόμενο τοῦ σήμερα ἀναγινωσκομένου στούς ὀρθοδόξους Ναούς "Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας", τό ὁποῖο δέν περιορίζεται στήν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας καί τήν καθαίρεσή της, ἀλλά καί στήν πολύ μεταγενέστερη (14ον αἰώνα) αἵρεση τοῦ Βαρλααμιτισμοῦ, τήν ὁποία ἀντιμετώπισε καί κατεδίκασε ἡ Ἐκκλησία, κυρίως, διά τοῦ μεγάλου Θεοφόρου Πατρός καί Διδασκάλου Αὐτῆς Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν ἐπί τῶν ἡμερῶν του Ἁγίων Συνόδων Αὐτῆς. [Σημείωση: Τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας οὐσιαστικῶς ἀποτελεῖ μία ἔκφραση τῆς διαχρονικῆς καταδίκης τῆς Ἐκκλησίας γιά ὅλες τίς (ἀκόμη καί μελλοντικές) αἱρέσεις καί τούς αἱρετικούς, ὅπως δείχνουν οἱ ἀναφορές του "Ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖ,ς Ἀνάθεμα γ΄" καί "Ἅπαντα τά παρά τήν Ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν, καί ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα, Ἀνάθεμα γ΄".]

Ἡ Εἰκονομαχία, λοιπόν, ὑπῆρξε μία φοβερή αἵρεση, ἡ ὁποία ἀπείλησε τήν εἰρήνη καί ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί ταλαιπώρησε Αὐτήν καί ὁλόκληρη τήν Αὐτοκρατορία μας γιά χρονικό διάστημα περισσότερο ἀπό ἕναν αἰώνα (Δύο περίοδοι, μέ συνολική χρονική ἔκταση, ἀπό τήν πρώτη ἔναρξη μέχρι τήν ὁριστική λήξη, 120 περίπου χρόνια!). Εἶναι χαρακτηριστική καί ἐνδεικτική ἐκείνης τῆς καταστάσεως ἡ ἐπισήμανση ὅτι τότε ὑπῆρξαν καί ἔζησαν ὁλόκληρες γενηές χριστιανῶν πού δέν γνώρισαν στή ζωή τους Ναούς στολισμένους μέ εἰκόνες, ὅπως τούς γνωρίζουμε ἐμεῖς σήμερα!

Δύο μεγάλες Πατερικές μορφές πρωταγωνίστησαν, μέ τή στάση καί τή διδασκαλία τους, στήν ἀντιμετώπιση τῆς Εἰκονομαχίας, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Ὡστόσο κατά τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας ἀνεδείχθησαν πλῆθος Ὁμολογητῶν καί μαρτύρων, κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι μέ τήν ὁμολογία καί τή θυσία τους στήριξαν τήν Ὀρθοδοξία καί ἐνίσχυσαν τούς πιστούς σ' αὐτήν.

Ἡ αἵρεση καί οἱ ὁπαδοί της "ξεκινώντας ἀπό τήν ἀπαγόρευση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιά κάθε εἴδους ἐξεικονισμό τοῦ Θείου, κατηγοροῦσαν τούς πιστούς ὀρθόδοξους ὡς εἰδωλολάτρες, διότι λάτρευαν, καθώς ἔλεγαν, σανίδες, πέτρες καί τοίχους. Αὐτό ὅμως ἦταν μόνο πρόφαση. Τό κύριο πρόβλημα τῶν εἰκονομάχων ἦταν ὅτι δέν μποροῦσαν νά κατανοήσουν καί νά περιλάβει ὁ νοῦς τους τό γεγονός τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ-Λόγου. Τό ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος «ἵνα τόν ἄνθρωπον Θεόν ποιήσῃ». Τό "σκάνδαλο" τῆς Σαρκώσεως, αὐτό τό φοβερό γεγονός, ἦταν τό πρόβλημα τῶν εἰκονομάχων. Μή μπορώντας λοιπόν νά ἀποδεχτοῦν ὅτι ὁ Θεός ἦλθε στόν κόσμο «ἐν σαρκί», ἔφτασαν σ᾿ αὐτή τήν ἀκραία εἰκονοκλαστική τοποθέτησή τους. Διότι ἡ εἰκόνα εἶναι τεκμήριο, ἀπόδειξη, τῆς σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ. Ἀρνούμενοι λοιπόν τίς εἰκόνες, ἀρνοῦνται τή Σάρκωση τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καί ἀρνούμενοι τή σάρκωση, ἀπέρριπταν καί τό ὅλο μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας.^[1]

Βεβαίως, οἱ εἰκονομάχοι δέν ἀρνοῦνταν ρητῶς ἤ ἄμεσα τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Ἡ ἄρνηση ὅμως τῆς προσκυνήσεως τῆς εἰκόνος τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ ἐκεῖ ὁδηγοῦσε. Κατανοοῦσαν μέ λάθος τρόπο τήν ἔννοια τῆς "εἰκόνος" καί γι' αὐτό κατηγοροῦσαν τούς ὀρθοδόξους ὡς εἰδωλολάτρες. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες διέκριναν καί τήν πλάνη, ἀλλά καί ποῦ αὐτή ὁδηγεῖ, γι' αὐτό τούς ἀντιμετώπισαν μαχητικά καί μέ θεολογικά ἐπιχειρήματα καί τούς κατεδίκασαν ὡς αἱρετικούς. 

Ἐνδεικτικά, ἡ ἐπί τοῦ θέματος ὀρθή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται συνοπτικά ἀπό τή διατύπωση τοῦ μεγάλου Δογματολόγου Της Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος στά συγγράμματά του, μεταξύ ἄλλων, ἀναφέρει: «Πάλαι μέν ὁ Θεός, ὁ ἀσώματος καί ἀσχημάτιστος οὐδαμῶς εἰκονίζετο. Νῦν δέ σαρκί ὀφθέντος Θεοῦ καί τοῖς ἀνθρώποις συναναστραφέντος, εἰκονίζω τοῦ Θεοῦ τό ὁρώμενον». Δηλαδή: Τούς χρόνους πρό τῆς ἐνανθρωπήσεως, ὁ Θεός, ὁ ἀσώματος, ὁ ἀσχημάτιστος δέν εἰκονιζόταν πουθενά. Τώρα ὅμως πού ἔλαβε σάρκα καί φανερώθηκε καί συναναστράφηκε μέ τούς ἀνθρώπους, εἰκονίζω τόν ὁρατό Θεό. Καί σέ ἄλλο σημεῖο πάλι ἀναφέρει: «Διό θαρρῶν εἰκονίζω Θεόν τόν ἀόρατον, οὐχ ὡς ἀόρατον, ἀλλ᾿ ὡς ὁρατόν, δι᾿ ἡμᾶς γενόμενον μεθέξει σαρκός τε καί αἵματος. Οὐ τήν ἀόρατον εἰκονίζω θεότητα, ἀλλ᾿ εἰκονίζω τοῦ Θεοῦ τήν ὁραθεῖσαν σάρκα». Δηλαδή: Γι᾿ αὐτό παίρνω θάρρος καί εἰκονίζω Θεό τόν ἀόρατο, ὄχι ὡς ἀόρατο, ἀλλά μέ τή σωματική Του ὑπόσταση μέ τήν ὁποία ἔγινε σέ μᾶς ὁρατός, ἀφοῦ προσέλαβε γιά τή δική μας σωτηρία σάρκα καί αἷμα.

2.    Ἡ "ἔγκριση" καί ἡ Συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως

Ἡ Συνοδική ἀντιμετώπιση καί καταδίκη τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας ἀπό τήν Ἐκκλησία ἐκφράστηκε μέ τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο στήν ὁποία προήδρευσε ὁ Ἅγιος Ταράσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ἐκεῖ διακηρύχθηκε ἐπισήμως ἡ θέση καί ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας στό θέμα τῶν ἱερῶν Εἰκόνων καί πρωτίστως τήν ἐξεικόνιση τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ τιμή πρός τίς εἰκόνες, ἐδογμάτισε ἡ Ἁγία Σύνοδος,"ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει καί ὁ προσκυνῶν τήν εἰκόνα προσκυνεῖ ἐν αὐτῇ τοῦ ἐγγραφομένου τήν ὑπόστασιν".

Ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε, ἡ Εἰκονομαχία διήρκεσε περίπου ἑκατόν εἴκοσι χρόνια. Ἔχει δέ ἰδιαίτερη ἀξία καί σημασία νά ἐπισημανθεῖ ὅτι ἡ Συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως αὐτῆς ἀπό τήν Ἐκκλησία ἦλθε ἀφοῦ πέρασαν ἀρκετές δεκαετίες ἀπό τῆς ἐμφανίσεώς της καί μάλιστα δέν ἐξασφαλίσθηκε οὔτε τότε ἡ ὁριστική παύση καί λήξη της. Χρειάσθηκαν ἀκόμη κάποιες δεκαετίες, μετά τή Συνοδική καταδίκη της, γιά νά σβήσει ὁριστικά.

Ἐξάλλου, σημαντικό καί ἀξιοσημείωτο εἶναι τό γεγονός ὅτι πρίν ἀπό τήν ἀνωτέρω Συνοδική καταδίκη τῆς Εἰκονομαχίας ἀπό τήν ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο, προηγήθηκε ἡ σύγκληση μεγάλης, ἀπό ἀπόψεως ποσοτικῆς συμμετοχῆς, "Συνόδου", ἡ ὁποία ὑπερασπίστηκε τήν Εἰκονομαχία καί διακήρυξε ὡς ὀρθές τίς αἱρετικές θέσεις τῶν εἰκονομάχων! Πρόκειται γιά τή "Σύνοδο"  πού συγκλήθηκε τό 754 μ.Χ. στήν Ἱέρεια ἀπό τόν εἰκονομάχο αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε΄ καί συμμετεῖχαν σ' αὐτήν περί τούς 350 ἐπισκόπους! Μέ τίς "ἀποφάσεις" της καταδικάστηκε ὡς εἰδωλολατρία ἡ προσκύνηση τῶν εἰκόνων καί ἀναθεματίστηκαν οἱ ὑπερασπιστές τους, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιος Γερμανός καί ὁ μεγάλος θεολόγος τῶν εἰκόνων Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός!

Ἄς προσέξουμε, τό ἑξῆς: Ἡ ἀνωτέρω Σύνοδος τῆς Ἱερείας συνεκλήθη ὡς Οἰκουμενική! Θεωρητικῶς, ἐκφράστηκε μέ αὐτήν "Συνοδικῶς" ἡ τότε, θά λέγαμε μέ σημερινούς ὅρους, ἐπίσημη "Ἐκκλησία"! Καί ὅμως, ἡ συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων τήν ἀπέρριψε, τή θεώρησε ληστρική, ἡ δέ συγκληθεῖσα μετά ἀπό κάποιες δεκαετίες Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τήν χαρακτηρίζει «Καϊαφικόν συνέδριον» καί τήν ἀναθεματίζει μέ τή χαρακτηριστική φράση «τῷ φρυαξαμένῳ συνεδρίῳ κατά τῶν σεπτῶν εἰκόνων, ἀνάθεμα γ΄(τρίς)»!

Ἐδῶ πρέπει νά σημειώσουμε καί ὑπογραμμίσουμε κάτι πού μᾶς διδάσκει ἡ διαχρονική πράξη καί ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν αἵρεση (καί τό σχίσμα), δηλαδή ἡ διακοπή κοινωνίας μέ τούς φορεῖς της καί τούς κοινωνικούς πρός αὐτούς καί, ἀσφαλῶς, ἡ θεώρηση καί ἀπόρριψή της ὡς τέτοιας, ἀπό τούς εὐσεβεῖς κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, δέν προϋποθέτει ἀπαραιτήτως τή Συνοδική καταδίκη της, ὅπως ἀθεολογήτως καί αὐθαιρέτως ὑποστηρίζουν, σκοπίμως ἤ ἐκ πλάνης, πολλοί στίς ἡμέρες μας.

Πρόκειται γιά ἕνα πολύ καίριο σημεῖο, τό ὁποῖο ἀτυχῶς δέν ἐννοοῦν νά ἀντιληφθοῦν οὔτε οἱ λεγόμενοι ἀντιοικουμενιστές, οὔτε καί κάποιοι ἀκόλουθοι τοῦ λεγομένου παλαιοῦ ἡμερολογίου. Γι' αὐτό καί συχνά ἐπιτίθενται στήν Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία ἐμμένει νά διακηρύττει, ἀκολουθοῦσα τήν Παράδοση καί διαχρονική πράξη τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ἡ αἵρεση εἶναι ἐκείνη πού καθιστᾶ κάποιον αἱρετικό καί ὄχι ἡ Συνοδική κατάγνωση τῆς αἱρέσεως καί καταδίκη τοῦ αἱρετικοῦ, ἡ ὁποία συνήθως καθυστερεῖ, ἀκόμη καί αἰῶνες.

Ἀσχέτως, λοιπόν, τῆς πάντοτε ἐπιθυμητῆς καί σημαντικῆς Συνοδικῆς καταγνώσεως, ἡ ὁποία ἔχει κυρίως διαπιστωτικό καί ποιμαντικό χαρακτήρα, οἱ εὐσεβεῖς, καθοδηγούμενοι ὑπό τῶν ὀρθοφρονούντων πατέρων καί κυρίως τῶν ἁγίων, πάντοτε εὐθέως καί ἀμέσως ἀπορρίπτουν καί ἀποστρέφονται τίς αἱρέσεις καί τούς φορεῖς αὐτῶν, συν-ἀποτελοῦντες ἔτσι αὐτοί τήν Ἐκκλησία μέ τό νά ὁμολογοῦν καί τηροῦν τήν ὀρθή Πίστη καί Ἀλήθειά Της

3.    Ἡ Συνοδική συνέχεια καί Δογματική συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν δεύτερη χιλιετία, μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος.

Ὅσα ἀναφέραμε ἀνωτέρω δέν ἀναφέρθηκαν μόνον τιμῆς ἕνεκεν, λόγῳ τῆς ἡμέρας. Ἀναφέρθηκαν ὡς μαρτυρία ἀλλά καί ὑπόμνηση τοῦ τί συνέβαινε στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας διαχρονικά, στίς, δυστυχῶς, συχνές περιπτώσεις ἐμφανίσεως αἱρέσεων. Εἴδαμε πῶς ἀντιδροῦσε τό σῶμα τῶν εὐσεβῶν καί κυρίως κάποιων σθεναρῶν ἀληθινῶν Ποιμένων, πῶς ἐγκλωβίζονταν στήν αἵρεση πολλοί πιστοί καί πολλοί ποιμένες (ἐπίσκοποι), πῶς γινόταν προσπάθεια ἐπιβολῆς τῆς αἱρέσεως μέσω "συνόδων" τίς ὁποῖες ὅμως ἀπέρριπταν οἱ εὐσεβεῖς, πῶς ἀναδεικνύονταν οἱ "ἥρωες" τῆς Πίστεως, οἱ ὁμολογητές, πού λειτουργοῦσαν ὡς ὁδοδεῖκτες τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ καί, τέλος, πῶς μετά ἀπό συνήθως μεγάλη δοκιμασία ἡ Ἐκκλησία διακήρυσσε Συνοδικῶς τήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως καί κάποια στιγμή ἐπανερχόταν ἡ εἰρήνη στήν Ἐκκλησία.

Ὅλα αὐτά εἶναι πολύ χρήσιμα ὡς διδάγματα ἐκ τῆς ἱστορίας καί τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα δέν πρέπει νά τά ἀγνοοῦμε προκειμένου νά διακρίνουμε τήν ἀντιστοιχία τους καί στήν ἐποχή μας. Μέ μία ὑποσημείωση: Ἡ ἱστορία ἐντός τῆς ὁποίας πορεύεται καί ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει κυκλική πορεία, δηλαδή δέν εἶναι σειρά ἐπαναλήψεων, ἀλλά, παρά τίς ὁμοιότητες τῶν ἐποχῶν, ἀφοῦ πρωταγωνιστοῦν οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν τήν ἴδια φύση, ἔχει πορεία πρός τό μέλλον δηλαδή στήν γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας, πρός τά ἔσχατα. Ἄς τό κρατήσουμε αὐτό!

Ἀκολούθως, θά δοῦμε συνοπτικά πῶς παρά τίς ἐπί μέρους διαφοροποιήσεις τῶν δεδομένων, στήν ὀρθόδοξη Ἀνατολή διατηρήθηκε, μέσα βεβαίως ἀπό δοκιμασίες, ἡ παραδοσιακή "λειτουργία" τῆς ἐπαγρυπνούσης συνειδήσεως τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ ἔναντι τῶν αἱρέσεων καί, κυρίως, ἡ Συνοδική λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πιστῶς στοιχοῦσε στά παραδεδομένα, ὁμολογοῦσα καί ὑπερασπίζουσα τήν ἀκαινοτόμητη παραδοθεῖσα Πίστη.

Ἡ σύγχρονη στρατευμένη στά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θεώρηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καί παραδόσεως θέλει νά ἐμφανίζει τήν Ἐκκλησία ὅτι περίπου σταμάτησε νά ἐκφράζεται μέ Συνοδικό κῦρος τόν 8ο καί 9ο αἰώνα, μέ τήν περίπτωση τῆς Εἰκονομαχίας καί τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί ἀκόμη ὅτι μόνο σέ ἐκείνη τήν περίοδο ὑπάρχουν αἱρετικοί καταδικασμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία. Σά νά μήν ὑπῆρξαν ἔκτοτε οὔτε αἱρέσεις, οὔτε ὀρθόδοξες Σύνοδοι οἰκουμενικοῦ κύρους πού τίς ἀντιμετώπισαν, οὔτε οὐσιαστική συνέχιση τῆς διαχρονικῆς ἐκφράσεως καί διακηρύξεως τῆς Ὀρθοδοξίας ἔναντι κάθε ἀλλοιώσεώς της, γιά τήν προάσπιση τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ.

Ἡ ἀνωτέρω θεώρηση, ἄλλοτε σιωπηλῶς καί ἄλλοτε μέ παρρησία καί σχετική σαθρή βεβαίως ἐπιχειρηματολογία, ἔχει υἱοθετηθεῖ στούς διαβόητους Διαλόγους μέ τίς αἱρετικές κοινότητες, διότι αὐτό ἐξυπηρετεῖ τόν δεδομένο σκοπό καί τό προαποφασισμένο στόχο τῆς οἰκουμενιστικῆς ἑνώσεως ὅλων τῶν αἱρέσεων σέ μία οἰκουμενική ψευδο-ἐκκλησία! Ἡ πραγματικότητα, ὅμως, τούς διαψεύδει καί τούς ἐκθέτει ἀνεπανόρθωτα!

Συγκεκριμένα, μετά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο ὑπάρχουν ἄλλες δύο οἰκουμενικοῦ κύρους Ἅγιες Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖες ἀποσιωποιοῦνται καί δέν ἀναγνωρίζονται ὡς τέτοιες ἀπό τούς οἰκουμενιστές, ἐπειδή ἀκριβῶς αὐτές κατεδίκασαν τά θεολογικά θεμέλια τῆς μεγάλης αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ! Πρόκειται γιά τή Σύνοδο ἐπί Μεγάλου καί Ἁγίου Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τό ἔτος 879-880 μ. Χ., ἡ ὁποία ἀπέρριψε τό πρωτεῖο τοῦ Πάπα καί τό Filioque καί γιά τή Σύνοδο ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ τό ἔτος 1351 μ. Χ., ἡ ὁποία κατεδίκασε τή σχολαστική θεολογία τῆς Δύσεως (περί τοῦ Θεοῦ ὡς καθαρῆς ἐνεργείας, actus purus, καί περί κτιστῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ) πού ἀποτελεῖ τή βάση καί πεμπτουσία τῆς Παπικῆς αἱρέσεως μέχρι σήμερα.

Ἐπίσης, ὑπάρχουν: ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1484, ἡ ὁποία ἀκύρωσε τήν ψευδο-ἑνωτική σύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, οἱ Σύνοδοι τοῦ 1590 καί 1593 τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, ὅπου μεταξύ ἄλλων καταδικάστηκε καί ἡ παπική καινοτομία τοῦ Γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου, ἡ Σύνοδος τοῦ 1756, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στόν ἀναβαπτισμό τῶν Δυτικῶν πού προσέρχονται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος τοῦ 1848, ἡ ὁποία στηλιτεύει τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, ἡ Σύνοδος τοῦ 1872 στήν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία καταδικάζει τόν φυλετισμό καί τίς ἐθνικές ἔριδες μέσα στήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί ἄλλες σημαντικές τοπικές Σύνοδοι (π.χ. τοῦ 1672 στά Ἱεροσόλυμα ἐπί τοῦ σπουδαίου Πατριάρχου Δοσιθέου).

Οἱ ἀνωτέρω Σύνοδοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς ἔχουν ὡς κοινό καί οὐσιῶδες χαρακτηριστικό ὅτι ἐκφράζουν καί προασπίζουν τήν ἀλήθεια τῆς παραδοθείσης Πίστεως, ἀποκρούουν τίς παλαιές καί σύγχρονες στόν καιρό τους αἰρέσεις καί πλάνες καί καθοδηγοῦν καί στηρίζουν στήν Ἀλήθεια τό εὐσεβές ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Γι' αὐτούς τούς λόγους εἶναι καί πρέπει νά θεωροῦνται ὡς ὀργανική συνέχεια στή Συνοδική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἐφ' ὅσον μάλιστα ἐκφράζουν τή Δογματική της συνείδηση! Θά ἦταν δέ παράλειψη νά μήν ἀναφερθεῖ ὅτι καθ' ὅλη αὐτή τήν περίοδο τῆς δευτέρας χιλιετίας δέν ἔπαυσε ἡ Ἐκκλησία νά ἀναδεικνύει ἐφάμιλλους τῶν παλαιῶν Ἁγίων Πατέρων Ὁμολογητές τῆς Πίστεως καί προμάχους τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καθώς καί πολλοί ἄλλοι

Δυστυχῶς, ὅμως, αὐτή ἡ συνέχεια πού διατρέχει τήν περίοδο ἀπό τόν 9ο ἕως καί τόν 19ο αἰώνα, μαρτυροῦσα τή ζωντάνια καί αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀνέλπιστα ἀλλά ὄχι ἀνεξήγητα, διακόπτεται στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος. Καθ' ὅλη τή διάρκεια αὐτοῦ, μέχρι καί τίς ἡμέρες μας, ὅπως θά δοῦμε παρακάτω, συντελέσθηκε καί ἐπικράτησε ἡ μεγάλη  καί πρωτόγνωρη ἀνατροπή!

4.    Ἀλλαγή πορείας. Ὁ Καταστατικός Χάρτης μιᾶς νέας αἱρέσεως ἥ μᾶλλον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Φαίνεται ἤ καλύτερα διαπιστώνεται τεκμηριωμένα ὅτι ὁ 19ος αἰώνας τελειώνοντας πῆρε μαζί του τόν ζωογόνο ἀέρα πού ἔπνεε ἀκόμη στό πρωτόθρονο, μετά τήν πτώση τοῦ Δυτικοῦ Θρόνου (Ρώμη) στήν αἵρεση, Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου πού μέχρι τότε πρωτοστατοῦσε, ὡς πρῶτο μεταξύ ἴσων, στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή γιά τήν προάσπιση τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἴσως, τό "κύκνειο" ὀρθόδοξο "ἄσμα" τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1895, ὅπου μάλιστα ἀποτυπώνονται μέ χαρακτηριστικό τρόπο τόσο τό κλίμα πού τότε ἐπικρατοῦσε στίς σχέσεις Ὀρθοδόξων καί λεγομένων "ρωμαιοκαθολικῶν", ὅσο καί οἱ βλέψεις (ἀνέκαθεν ἰσχύουσες) τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας:

«Ἐν ἐσχάτοις δέ χρόνοις ὁ πονηρός διέσπασεν άπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἔθνη ὁλόκληρα τῆς Δύσεως, ἐμφυσήσας τοῖς ἐπισκόποις τῆς Ρώμης φρονήματα ὑπερφιάλου ἀλαζονείας, ποικίλας γεννησάσης καινοτομίας ἀθέσμους καί ἀντευαγγελικάς. Καί οὐ μόνον τοῦτο, ἀλλά δή καί παντί τρόπῳ ἀγωνίζονται οἱ κατά καιρόν Πάπαι τῆς Ρώμης, ἵνα ὑποτάξωσιν εἰς τάς ἑαυτῶν πλάνας τήν ἀκραδάντως ἀνά τήν Ἀνατολήν τῆ πατροπαραδότω τῆς πίστεως ὀρθοδοξία στοιχοῦσαν Καθολικήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἑνώσεις κατά τήν ἰδίαν φαντασίαν ἐπιδιώκοντες ἁπλῶς καί ἀβασανίστως». ^[2]

Μόλις 25 χρόνια ἀργότερα καί μετά ἀπό μία μικρή προετοιμασία-προεργασία στίς ἀρχές τοῦ ἀνατείλαντος τότε 20οῦ αἰῶνος ἀπό τό Φανάρι, ἐκδίδεται ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως "Συνοδική Ἐγκύκλιος" τό ἔτος 1920 ἐπί Τοποτηρητοῦ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου τοῦ Προύσσης Δωροθέου. Τήν ὑπογράφουν οἱ 12 Συνοδικοί Μητροπολίτες τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου. Ἡ Ἐγκύκλιος αὐτή ἀποτελεῖ, σύμφωνα καί μέ δημόσια παραδοχή καί ὁμολογία τῶν ὑποστηρικτῶν της, τόν Καταστατικό Χάρτη τῆς νέας αἱρέσεως ἤ μᾶλλον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἔκτοτε, σταθερῶς, σταδιακῶς καί διαρκῶς ἔχει κυριεύσει ἐπί τῆς οὐσίας πλήρως τόν χῶρο τῶν λεγομένων ἐπισήμων "ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν"!

Ἐφέτος συμπληρώνονται 100 ἔτη, δηλαδή ἕνας ὁλόκληρος αἰώνας, ἀπό τῆς ἐκδόσεώς της. Σ' αὐτό τό γεγονός ἀναφέρεται καί τό πρῶτο τμῆμα τοῦ τίτλου τῆς ἀποψινῆς ὁμιλίας μας. Διότι αὐτή ἡ Ἐγκύκλιος ἀποτελεῖ τό πρῶτο βλάσφημο κατά τῆς Ὀρθοδοξίας κείμενο τό ὁποῖο ἐπισήμως ἐκδόθηκε ἀπό τό πρῶτο τῆ τάξει Πατριαρχεῖο τῆς Ἀνατολῆς καί ἡ ὁποία ὄχι μόνο δέν ἔχει καταδικασθεῖ ἀπό καμμία κοινωνοῦσα μέ αὐτό Τοπική λεγόμενη ὀρθόδοξη ἐκκλησία, ἀλλά παραμένει ἐνεργή. Τόσον ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐφαρμογή τῆς  γραμμῆς πού αὐτή χάραξε καί ἐγκαινίασε, ὅσο καί στήν μετ' ἐπαίνων ἐπίκλησή της ὑπό τῶν οἰκουμενιστῶν ὡς θεμελίου τῆς λεγομένης "Οἰκουμενικῆς Κινήσεως", δηλαδή τῆς προωθήσεως καί ἐπιβολῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Πρίν ἀναφέρουμε ἐπιγραμματικά τί ἀναφέρει αὐτή ἡ αἱρετική Ἐγκύκλιος, τήν ὁποία κανείς ὀρθόδοξος δέν πρέπει, ἄν θέλει νά ἔχει ἐπίγνωση τῆς θέσεώς του καί τῆς καταστάσεως, νά ἀγνοεῖ, θά ὑπογραμμίσουμε ὅτι οἱ δύο πιό ἐπικίνδυνοι μολυσματικοί "καρποί" αὐτοῦ τοῦ σαπροῦ δένδρου εἶναι: α) Ἡ ἀντικανονική καί ἀντορθόδοξη ἀλλαγή τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου τό ἔτος 1924, τήν ὁποία ἄλλωστε αὐτή ρητῶς προέβλεπε ὡς πρῶτο βῆμα τῆς νέας ἐποχῆς της, καί β) Ἡ διαβόητη καί κατ' εὐφημισμόν λεγομένη "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος", ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα τόν Ἰούνιο τοῦ 2016 στήν Κρήτη καί ἀπετέλεσε τό ἐπισημότερο καί τρανότερο δεῖγμα τῆς πτώσεως ὅλων τῶν τοπικῶν ἐπισήμων λεγομένων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν (καί τῶν δεκατεσσάρων!), ἱεραρχίας, κλήρου καί ἀκολουθοῦντος λαοῦ, στήν αἱχμαλωσία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Συγκεκριμένα ἀναγράφονται σ' ἐκείνην τά ἑξῆς:

"Ἐγκύκλιος Συνοδική τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ (σημ.: ἔτσι ἀποκαλεῖ καί θεωρεῖ ὅλες τίς αἱρέσεις!). Ἡ καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησία φρονοῦσα ὅτι ἡ τῶν διαφόρων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν προσέγγισις καί κοινωνία οὐκ ἀποκλείεται, ὑπό τῶν ὑφισταμένων μεταξύ αὐτῶν δογματικῶν διαφορῶν....εἰς τε τό καλῶς ἐννοούμενον συμφέρον ἑκάστης τῶν ἐπί μέρους ἐκκλησιῶν καί τοῦ ὅλου χριστιανικοῦ σώματος, καί εἰς διευκόλυνσιν τῆς πλήρους ποτέ, σύν Θεῶ καί εὐλογημένης ἑνώσεως....ἐπιβάλλεται ἵνα ἀναζωπυρωθῆ καί ἐνισχυθῆ πρό παντός ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, μή λογιζομένας ἀλλήλας ὡς ξένας καί ἀλλοτρίας, ἀλλ' ὡς συγγενεῖς καί οἰκείας ἐν Χριστῶ, καί "συγκληρονόμους καί συσσώμους τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῶ"(Ἐφεσ. 3, 5). Δύναται δέ ἡ φιλία αὕτη...ἐκφαίνεσθαι καί τεκμηριοῦσθαι εἰδικώτερον...ὡς ἑξῆς: α) Διά τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου ἡμερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν ( ὅπερ καί ἐγένετο μέ τήν ἐπιβολή τοῦ νέου ἡμερολογίου σύμφωνα μέ ἀπόφαση τοῦ δῆθεν πανορθοδόξου τῶ ὄντι δέ ληστρικοῦ Συνεδρίου τοῦ 1923, ἡ ὁποία προκάλεσε τό γνωστό Σχίσμα τό 1924)...ζ) Διά τῆς ἀπαθοῦς καί ἐπί τό ἱστορικώτερον ἐξετάσεως τῶν δογματικῶν διαφορῶν ἀπό τῆς ἕδρας καί ἐν ταῖς συγγραφαῖς....ι) Διά τοῦ διακανονισμοῦ μεταξύ τῶν διαφόρων ὁμολογιῶν τοῦ ζητήματος τῶν μικτῶν γάμων....Ἔσται δέ ἡ ἀνύποπτος καί ζωηροτέρα αὕτη τῶν Ἐκκλησιῶν πρός ἀλλήλας συνάφεια, καί ἄλλως ὑπέρ τοῦ ὅλου τῆς ἐκκλησίας σώματος χρήσιμος καί ὠφέλιμος, ὅτι παντοῖοι κίνδυνοι οὐχί ἤδη ταύτῃ ἤ ἐκείνῃ τῶν ἐπί μέρους Ἐκκλησιῶν, ἀλλά τῆ ὁλότητι αὐτῶν ἐπαπειλοῦσιν...

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις Κωνσταντινουπόλεως κατά μῆνα Ἰανουάριον τοῦ χιλιοστοῦ ἐννεακοσιοστοῦ εἰκοστοῦ σωτηρίου ἔτους"

Ἀκολουθοῦν οἱ ὑπογραφές τῶν δώδεκα Συνοδικῶν Μητροπολιτῶν.

Δέν νομίζω ὅτι χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός καί ἀνάλυση τῶν προαναφερθέντων κύριων σημείων τῆς ἐν λόγῳ Ἐγκυκλίου, στήν ὁποία ἀνεφέρθη ἐπαινετικά κατά τή διάρκεια τῶν έργασιῶν τῆς λεγομένης "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Κρήτης, τό 2016, ὁ προεδρεύσας αὐτῆς καί πρωτοστάτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος!

Γιά τήν ἱστορία, ὅμως, τοῦ πράγματος καί τήν οὐσία του, βεβαίως, πρέπει νά ἀναφέρουμε ὅτι οἱ χῶροι ἐκ τῶν ὁποίων ἐμπνεύστηκαν οἱ δημιουργοί αὐτῆς τῆς Ἐγκυκλίου τίς θέσεις της εἶναι ὁ αἱρετικός Προτεσταντισμός καί ἡ διεθνής Μασωνία, ὅπως ἀναφέρει καί τεκμηριώνει στό περισπούδαστο ἔργο του "ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ" ὁ λόγιος καί ἀγωνιστής μοναχός ἀείμνηστος Παῦλος μοναχός, ὁ Κύπριος (+1994). 

5.    Ἰουστῖνος Πόποβιτς καί Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος περί Οἰκουμενισμοῦ

Ἐπέλεξα στή συνέχεια καί πρίν ἀναφερθῶ στήν νεώτερη πραγματικότητα στόν χῶρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νά παρουσιάσω πάντα μέ συντομία τήν περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἄποψη καί ἐκτίμηση δύο σημαντικῶν προσώπων, τά ὁποῖα δέν ἀνήκουν στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν διστάζω δέ νά ἀναγνωρίσω ὅτι αὐτά δικαίως χαίρουν τῆς ἐκτιμήσεως πολλῶν, ὅσον ἀφορᾶ στή λιπαρή γνώση τους, ὁ ἕνας στό χῶρο τῆς Δογματικῆς Θεολογίας καί ὁ ἄλλος στό χῶρο τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου.

Πρόκειται γιά τόν ἀποβιώσαντα τό ἔτος 1979 Καθηγητή τῆς Δογματικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦ Βελιγραδίου  Σέρβο Ἀρχιμανδρίτη Ἰουστῖνο Πόποβιτς (τόν ὁποῖο πρόσφατα ἔχει ἀνακηρύξει "ἅγιο" τό Σερβικό Πατριαρχεῖο) καί τόν ἐπίσης ἀποβιώσαντα πρό ἀρκετῶν ἐτῶν, γνωστό πολέμιο τῶν Ζηλωτῶν καί ἐμμενόντων στό πάτριο ἑορτολόγιο, Ἀρχιμανδρίτη, τῆς κρατικῆς "Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος" Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Παραθέτω τήν ἄποψη αὐτῶν περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὥστε νά διαλυθεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι ἐμεῖς ὑπερβάλλουμε στό θέμα αὐτό, καθώς καί διότι ἀκριβῶς οὐδείς μπορεῖ νά θεωρήσει τά συγκεκριμένα πρόσωπα ὡς προκατειλημμένα ἤ ὡς μειωμένου ἐπιστημονικοῦ θεολογικοῦ κύρους, ὥστε νά ἀποφαίνονται σχετικῶς.

Τό ὅτι δέ, οἱ συγκεκριμένοι, καθώς καί πολλοί ἄλλοι, δέν προχώρησαν ἐν ὅσῳ ζοῦσαν στίς συνεπεῖς πρός τίς ἐκτιμήσεις καί παραδοχές τους ὀρθοδόξως καί κανονικῶς ἐπιβαλλόμενες ἐνέργειες, εἶναι καί αὐτό ἕνα στοιχεῖο, λυπηρό ἀλλά πραγματικό, πού ἐμφανίζει ἀνάγλυφο ἐνώπιόν μας τό σύγχρονο πρόβλημα τῆς ἀτελέσφορης καί  ἀμάρτυρης στήν πράξη "ὀρθοδοξίας". Ἕνα πρόβλημα πού συντηρεῖ τό ἀδιέξοδο ὅσων γνωρίζουν, ἀλλά παραμένουν σέ διαπιστώσεις καί κυρίως ἔτσι εὐνοοῦν τόν ἴδιο τόν Οἰκουμενισμό, ὅσο δέν ἀπειλεῖται ἀπό τόν μοναδικό του φόβο πού εἶναι ἡ διακοπή κοινωνίας καί ἡ ἔνταξη στό μικρό ποίμνιο τῶν εὐσεβῶν!

Ὁ Ἰουστῖνος Πόποβιτς, λοιπόν, ἀναφέρει περί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τά ἑξῆς:

"Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν (ἀνθρωπισμῶν), μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Παπισμόν. ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι οἱ ψευδοεκκλησίαι, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά των εἶναι ἡ παναίρεσις. Διατί; Διότι στό διάστημα τῆς ἱστορίας οἱ διάφορες αἱρέσεις ἠρνοῦντο ἥ παραμορφώνουν ἰδιώματα τινά τοῦ Θεανθρώπου καί Κυρίου Ἰησοῦ, οἱ δέ εὐρωπαϊκές αὐτές αἱρέσεις ἀπομακρύνουν ὁλόκληρο τόν Θεάνθρωπο........διά τόν παπιστικόν-προτεσταντικόν Οἰκουμενισμόν μέ τήν ψευδοεκκλησίαν του καί τόν ψευδοχριστιανισμόν του δέν ὑπάρχει διέξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδόν του, ἄνευ ὁλοψύχου μετανοίας ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ καί τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας Του." ^[3]

Ὁ ἕτερος, ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ἀναφέρει σχετικῶς:

"«Ὑπό τόν ἐπάρατον Οἰκουμενισμόν δέν κρύπτεται ἁπλῶς μία αἵρεσις. Κρύπτεται αὐτή αὕτη ἡ ἄρνησις τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ χαρακτῆρος τῆς χριστιανικῆς Πίστεως. Κατά τοῦτο, ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι χείρων πάσης αἱρέσεως. Ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου, ἡ εἰς τάξιν κτίσματος καταβιβάζουσα τόν ὁμοούσιον Λόγον, καθώς καί πᾶσαι αἱ ἄλλαι αἱρέσεις, ὠχριῶσιν ἐνώπιον τοῦ τέρατος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» ^[4]

Μπορεῖ τά σχόλια ἐπί τῶν ἀνωτέρω νά περιττεύουν, προκύπτει ὅμως τό ἑξῆς ἀμείλικτο λογικό ἐρώτημα καί ἡ εὔλογη ἀπορία, τά ὁποῖα δέν ἀπευθύνονται πλέον σέ ἐκείνους, ὡς ἀποθανόντας, ἀλλά πρός ὅσους συμφωνοῦν μέ ἐκείνους καί δή ὅσους εἰλικρινῶς τούς σέβονται καί τούς ἐκτιμοῦν:

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ:

Ἐφ' ὅσον ὁ Οἰκουμενισμός, προφανῶς, ὑπάρχει στήν πραγματικότητα καί ὄχι στή φαντασία μας καί ἐπιπλέον ἀποτελεῖ, σύμφωνα (καί) μέ τά ἀνωτέρω, τερατώδη παναίρεση, τόν ὁποῖον ὅμως ἀναντιρρήτως πρεσβεύουν καί διακηρύσσουν, ἤ ἀνέχονται καί βεβαίως κοινωνοῦν μετά τῶν φορέων του ΟΛΟΙ οἱ σύγχρονοι Ποιμένες τῶν λεγομένων ἐπισήμων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν,  ὅπως τεκμαίρεται ἀπό δημοσίους λόγους καί πράξεις των, εἶναι δυνατόν, σύμφωνα μέ τήν ὁμόφωνη σχετική διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων νά θεωρεῖται ἡ ἐκκλησία στήν ὁποία ὅλοι αὐτοί ἀνήκουν Ὀρθόδοξη καί οἱ ἴδιοι ἀληθινοί Ποιμένες τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἰδού ἡ ἀπορία!

6.    Πορεία πρός "ἕνωση", ἄνευ ἐπιστροφῆς. Ἀπό προδοσία σέ προδοσία. Πρόσκαιρες καί ἀλυσιτελεῖς ἀντιδράσεις χωρίς ὅμως "λογισμό" ἐπιστροφῆς (δηλαδή, εἰλικρινοῦς μετανοίας)

Ἡ ἀνατροπή πού συντελέσθηκε στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος, τήν ὁποία σηματοδότησε, ὅπως εἴδαμε, ἡ ἔκδοση τῆς Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920 καί ἡ ὁποία ἐκπορεύθηκε ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως πρός ὅλες τίς αἱρετικές κοινότητες, πλέον ὡς "Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ", ἔκτοτε εἶχε, δυστυχῶς, σταθερή συνέχεια καί διεύρυνση μέ ἐκπληκτική "πρόοδο" πρός τόν τελικό σκοπό της! Ποιόν; Μά τήν ἕνωση ὅλων τῶν αἱρετικῶν καί τή δημιουργία τῆς νέας ἐκκλησίας τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ! Βαρύς ὁ λόγος; Προσέξτε ὅσα ἀκολουθοῦν καί βγάλτε τά συμπεράσματά σας.

Πρόκειται γιά δηλώσεις καί διακηρύξεις τῶν προκαθημένων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τό ὁποῖο πατριαρχεῖο ἔχει μεταλλαχθεῖ τόσο, ὥστε, μετά τήν προαναφερθεῖσα μεγάλη ἀνατροπή, νά ἔχει μεταβληθεῖ ἀπό πάλαι ποτέ κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας σέ κέντρο προωθήσεως καί ἐπιβολῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Χωρίς αὐτό, βεβαίως, νά σημαίνει ὅτι τά ὑπόλοιπα Πατριαρχεῖα καί οἱ κατά τόπους ἐπίσημες ἐκκλησίες διαφοροποιοῦνται. Ἀκόμη, θά δοῦμε ἰδιαίτερα σημαντικές συμφωνίες μέ αἱρετικούς, ἀλλά καί ἀποφάσεις καί ἐνέργειες ὑψηλά ἱσταμένων προσώπων πού δημιουργοῦν νέα δεδομένα.

Θά ξεκινήσουμε μέ τή συμμετοχή τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν, τό Π.Σ.Ε., ἀκόμη καί ὡς ἱδρυτικά του μέλη, μέ τήν ὁποία ἀποδέχονται καί συνομολογοῦν θεωρητικῶς καί πρακτικῶς τήν ὕπαρξη πολλῶν Ἐκκλησιῶν καί ἑπομένως ἀρνοῦνται τήν μοναδικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Σημειωτέον ὅτι τό ΠΣΕ νομιμοποιήθηκε "πανορθοδόξως" στή λεγομένη "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης καί θεωρήθηκε, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ὡς ὄργανο στήν ὑπηρεσία τῆς θεαρέστου "οἰκουμενικῆς κινήσεως"! Οἱ βλάσφημες θέσεις καί ἀποφάσεις πού κατά καιρούς λαμβάνει τό οἰκουμενιστικό αὐτό μόρφωμα καί πέραν αὐτῶν ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξή του, ἀποδίδουν σ' αὐτό τόν ρόλο καί χαρακτήρα μιᾶς ὑπερ-ἐκκλησίας συγκροτουμένης ἐκ τῶν διαφόρων αἱρέσεων πού συμμετέχουν σ' αὐτό.

Ἀκολουθεῖ ἡ βλάσφημη ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἤ ὀρθότερα, σύμφωνα μέ τό πρωτότυπο κείμενο στή Γαλλική γλῶσσα, τῆς ἀκοινωνησίας, δηλαδή ἡ ἄρση τοῦ σχίσματος μεταξύ τῶν "δύο Ἐκκλησιῶν", Ὀρθοδόξου καί Δυτικῆς, ἡ ὁποία συμφωνήθηκε καί ὑπεγράφη τό 1965 ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα καί τόν Πάπα Παῦλο τόν Στ΄, χωρίς βεβαίως νά ἔχουν προηγουμένως ἐκλείψει οἱ μεταξύ των διαφορές καί νά ἐπέλθει συμφωνία στήν Πίστη!

 Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἀργότερα δηλώνει εὐθαρσῶς ὅτι "Ἀπατώμεθα καί ἁμαρτάνομεν ἐάν νομίζομεν ὅτι ἡ ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καί ὅτι τά ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια"! ^[5] Ἀπαντᾶ δέ ἀφοπλιστικῶς στό ἐρώτημα "γιατί δέν ἐπανερχόμεθα αὐτομάτως (ὀρθόδοξοι καί λεγόμενοι ρωμαιοκαθολικοί) καί στήν Μυστηριακήν ἐπικοινωνίαν;" λέγοντας ὅτι "εἶναι ἀνάγκη νά προπαρασκευάσωμεν τούς λαούς μας καί θεολογικῶς καί ψυχολογικῶς....ὅτι πρόκειται γιά μία Ἐκκλησία καί μία θρησκεία"!^[6] Ἀπευθυνόμενος δέ στόν Πάπα Παῦλο τοῦ γράφει: "οὐκ ἐπαυσάμεθα πρεσβεύειν ἑτέρωθεν ἔγκυρον ἔχειν εἰς ἀλλήλους τήν ἀποστολικήν ἱερωσύνην, ἔγκυρον κατά τό μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας"^[7], ἐνῶ σέ Χριστουγεννιάτικο Μήνυμά του, δηλώνει σαφῶς ὅτι "Εἰς τήν κίνησιν πρό τήν ἕνωσιν, δέν πρόκειται ἡ μία Ἐκκλησία νά βαδίση πρός τήν ἄλλην, ἀλλ' ὅλαι ὁμοῦ νά ἐπανιδρύσωμεν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐν συνυπάρξει εἰς τήν Ἀνατολήν καί τήν Δύσιν"!^[8]

Πρίν δοῦμε τί λέει καί ὁ σημερινός Πατριάρχης καί διάδοχός του, ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἄς δοῦμε δύο φρικτές συμφωνίες τῶν λεγομένων "ὀρθοδόξων" ἐπισκόπων καί θεολόγων καί κατ' ἐπέκταση τῶν ἐκκλησιῶν πού αὐτοί ἐκπροσωποῦσαν, οἱ ὁποῖες ἀφοροῦν, ἀντιστοίχως, στούς Μονοφυσίτες καί τούς Παπικούς.

Ἡ πρώτη, μέ δύο κοινές δηλώσεις, ὑπεγράφη στό Σαμπεζύ τῆς Ἐλβετίας τό 1989 καί, μεταξύ ἄλλων φρικτῶν τοποθετήσεων, ἀναφέρει ὅτι "οἱ δύο οἰκογένειες (σημ. ἡμ.: ἔτσι ἀποκαλοῦνται οἱ δύο πλευρές, δηλαδή οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι καί οἱ Μονοφυσίτες) διετήρησαν πάντοτε πιστῶς τήν αὐτήν αὐθεντική Ὀρθόδοξη Χριστολογική πίστι καί τήν ἀδιάκοπη συνέχεια τῆς Ἀποστολικῆς Παραδόσεως" καθώς ἐπίσης ὅτι "Οἰ δύο οἰκογένειες συμφωνοῦν ὅτι ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων καί τῶν καταδικῶν θά πραγματοποιηθῆ μέ βάσι τήν συμφωνία ὅτι οἱ Σύνοδοι καί οἱ Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἀναθεματίσθηκαν καί καταδικάσθηκαν στό παρελθόν δέν εἶναι αἱρετικοί."!

Ἡ δεύτερη συμφωνία ἔγινε στό Balamand τοῦ Λιβάνου τό 1993 καί προβλέπει μεταξύ ἄλλων ὅτι "ἡ Καθολική Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουν ἑαυτάς ἀμοιβαίως ὡς ἀδελφάς Ἐκκλησίας", ὅτι "ἑκατέρωθεν ἀναγνωρίζεται ὅτι....ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, μετοχή εἰς τά αὐτά μυστήρια, κυρίως εἰς τήν μίαν ἱερωσύνην...., ἀποστολική διαδοχή τῶν ἐπισκόπων δέν δύνανται νά θεωρηθοῦν ὡς ἀποκλειστική ἰδιοκτησία μιᾶς τῶν ἡμετέρων Ἐκκλησιῶν" καί ἐπίσης ὅτι "ἐντός τοῦ πλαισίου τούτου ἀποκλείεται πᾶς ἀναβαπτισμός", ἐνῶ "Οἱ ἐπίσκοποι καί οἱ ἱερεῖς ἔχουν χρέος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ νά σέβωνται τήν ἐξουσίαν τήν ὁποίαν τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔδωκεν εἰς τούς ἐπισκόπους καί τούς ἱερεῖς τῆς ἄλλης ἐκκλησίας"!

Ἄν καί τά ἀνωτέρω, πού δέν εἶναι τά μόνα, εἶναι ἀρκετά ὡς χαρακτηριστικά καί ἐνδεικτικά τῆς προελάσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι ἐξισώνει ὅλες τίς αἱρέσεις καί συγχρόνως δέν ἀναγνωρίζει πουθενά καί σέ κανέναν τήν ἀποκλειστικότητα τῆς Ἀληθείας, θά ὁλοκληρώσουμε τίς παραθέσεις μέ μία ἐνδεικτική τοποθέτηση, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, τοῦ πάντολμου καί δεινοῦ κ. Βαρθολομαίου, πρωταγωνιστοῦ στή σκηνή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Αὐτός, γυμνῆ τῆ κεφαλῆ, ἐκστόμισε ἐντός τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἀπευθυνόμενος στήν παριστάμενη ἐκεῖ λόγω τῆς λεγομένης Θρονικῆς Ἑορτῆς τοῦ Φαναρίου, Παπικῆς ἀντιπροσωπείας, τά ἑξῆς ἀδιανόητα καί ἀπίστευτα: "Ἡ μετάνοια ἡμῶν (σημ. μέ "η" τό ἡμῶν) διά τό παρελθόν εἶναι ἀπαραίτητος....Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τήν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ  ἀρχεκάκου ὄφεως καί εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπέρ αὐτῶν τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλ' ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τά σφάλματα ἐκείνων....Ἐφ' ὅσον δηλονότι μία Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει ὅτι ἄλλη τις Ἐκκλησία εἶναι ταμειοῦχος τῆς θείας χάριτος καί χορηγός τῆς σωτηρίας, ἀποκλείεται ἡ προσπάθεια ἀποσπάσεως πιστῶν ἀπό τῆς μιᾶς καί προσαρτήσεως εἰς τήν ἑτέραν.....Εἴθε νά ἀξιώση ἡμᾶς ὁ Κύριος νά ἴδωμεν καί τήν ἀνάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ. Ἀμήν"^[9]

Ὁ ἐν λόγῳ πατριάρχης, εὐκαίρως ἀκαίρως, δηλώνει ὅτι βαδίζει στά ἴχνη τοῦ προκατόχου του ἀθέου, μασώνου καί πανθρησκειαστοῦ Ἀθηναγόρα καί τό ἐπιβεβαιώνει μέ τίς ἀμέτρητες συμπροσευχές του μέ αἰρετικούς καί ἰδίως μέ τόν Πάπα, τόν ὁποῖο κατ' ἐντολήν του μνημόνευσε ἱεροφορεμένος ὁ Διάκονός του σέ Ἀκολουθία στόν Πατριαρχικό Ναό, τήν 29η Νοεμβρίου 2006, κάνοντας τήν ἑξῆς δέηση: "Ἔτι δεόμεθα ὑπέρ τοῦ ἁγιωτάτου ἐπισκόπου καί πάπα Ρώμης Βενεδίκτου..."!

Εἶναι αὐτός, ὁ ὁποῖος μέ τό ἐπιτελεῖο του ἐπιχειρεῖ τελευταίως νά ἐπιβάλλει ὡς δῆθεν κανονική μία νέα Φαναριώτικης ἐμπνεύσεως παπιστική ἐκκλησιολογία, κατά τήν ὁποία ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι δῆθεν ὁ πρῶτος τῆς Ὀρθοδοξίας ἄνευ ὅμως ἴσων, ὡς ἄλλος Πάπας τῆς Ἀνατολῆς.

Βάσει αὐτῆς, ἐπιδιώκει, μέ ἀπίστευτες μεθοδεύσεις καί παρεμβάσεις (ὅπως ἡ περίπτωση τοῦ Οὐκρανικοῦ, ἀλλά καί τό σχέδιο τῆς ἀναδείξεως ὡς ὑποτακτικῶν του ἐπισκόπων τῶν ἡγουμένων τῶν Σταυροπηγιακῶν Μονῶν κ. ἄ.)  τήν ἐπιβολή τῆς κυριαρχίας του σέ ὁλόκληρη τήν Ἀνατολή. Προφανῶς, θεωρεῖ ὅτι ἔτσι θά μπορέσει, ἤ εἶναι ἐντεταλμένος, νά παγιδεύσει τούς πάντες στήν ἐξουσία του καί ἐν συνεχεία νά τούς ὁδηγήσει στήν ἕνωση μέ τόν ἀδελφό του καί συνδιοικητή τῆς ἑνιαίας ἐκκλησίας τοῦ Οίκουμενισμοῦ πάπα τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης.

Εἶναι, τέλος, ἀποκαλυπτικά τῶν ἀπόψεων καί ἀμεταμελήτων προθέσεων του τά ὅσα ἐδήλωσε προσφάτως (Ὀκτώβριο τοῦ 2019) ἐνώπιον Ἁγιορειτῶν Ἡγουμένων, μοναχῶν καί προσκυνητῶν, κατά τήν τελευταία ἐπίσκεψή του στό Ἅγιον Ὄρος. Ἡ διαίρεση πού ὑπάρχει σήμερα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, ἀνέφερε ἐκεῖ ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἔχει ἱστορικές ρίζες καί δέν βρίσκεται στό χῶρο τοῦ δόγματος! Δηλαδή, ὅτι δέν ὑπάρχουν δογματικές διαφορές μέ τόν παπισμό! Ὁ ἴδιος, πρόσθεσε, εἶναι πεπεισμένος πώς οἱ Καθολικοί εἶναι ἀκριβῶς οἱ ἴδιοι Χριστιανοί πού εἴμαστε κι ἐμεῖς καί ὅτι ἡ ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τή Δυτική Ἐκκλησία εἶναι ἀναπόφευκτη! ^[10]

Ἔναντι ὅλων τῶν προαναφερθέντων καί πάμπολλων ἄλλων δεδομένων, ἀκόμη καί μετά τή σύγκληση τῆς λεγομένης "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνοδου" τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία ἐπαλήθευσε ὅλες τίς ἀρνητικές προβλέψεις γι' αὐτήν περί τῶν οἰκουμενιστικῶν θέσεων τῶν προετοιμασμένων καί ἐν συνεχείᾳ ἐπικυρωθέντων Κειμένων καί Ἀποφάσεών της, οἱ οὐσιαστικές ἀντιδράσεις, συγκριτικά, εἶναι περιορισμένες καί κυρίως ἀναποτελεσματικές καί ἀδιέξοδοι.

Κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη, ὅσο οἱ διακρίνοντες τήν ἀποστασία καί συνειδητοποιοῦντες τήν ἀνάγκη ἀντιμετωπίσεώς της δέν εἶναι πρόθυμοι καί ἀποφασισμένοι νά πράξουν ὅ,τι προβλέπει σχετικῶς ἡ ὀρθόδοξη παράδοση καί ἡ κανονική τάξη τῆς Ἐκκλησίας, κάθε προσπάθειά των θά ἀποβαίνει μάταιη καί ἀδιέξοδη.

Ὁ Οἰκουμενισμός τό μόνο πού φοβᾶται εἶναι ἡ διακοπή τῆς κοινωνίας πρός ὅσους τόν κηρύττουν ἤ τόν ἀνέχονται, ὅπερ σημαίνει, ὄχι ἀπομόνωση διαμαρτυρίας, ἀλλά ἐγκατάλειψη τοῦ χώρου ὅπου αὐτός κυριαρχεῖ, διότι δέν εἶναι ἐκκλησιαστικός χῶρος ἀλλά χῶρος αἱρέσεως, καί, ἀπαραιτήτως, ἡ ἔνταξη στό μικρό ποίμνιο τῶν εὐσεβῶν, τό ὁποῖο δέν ἔκλινε γόνυ τῶ Βάαλ. Διότι αὐτό, τό μικρό ποίμνιο, ἀποτελεῖ τό λήμμα τῆς Χάριτος, καί ἡ ἔνταξη σέ αὐτό συνιστᾶ ἐπιστροφή στήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Χωρίς αὐτόν τόν λογισμό τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καί τήν ἐπιλογή τῆς ἐπιστροφῆς στήν ἀληθινή Ἐκκλησία, κατά τό ψαλμικό "ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν", καμμία ἄλλη στάση καί ἐπιλογή δέν εἶναι λυσιτελής, θεάρεστος καί καρποφόρος, δηλαδή σωτήρια!  

7.    Ὁ 40χρονος Θεολογικός Διάλογος μέ τούς Δυτικούς

Ἄν καί ἤδη πήραμε μία μικρή καί πικρή γεύση ἀπό τίς συμφωνίες πού προέκυψαν στά πλαίσιο τῶν διαλόγων μέ τούς αἱρετικούς, θά εἶναι χρήσιμο νά δοῦμε λίγα εἰδικότερα στοιχεῖα γιά τόν περιβόητο Θεολογικό Διάλογο πού ἐδῶ καί σαράντα χρόνια διεξάγεται, κυρίως, μέ τούς ἐκπροσώπους τοῦ Παπισμοῦ. Οἱ οἰκουμενιστές τόν στηρίζουν μέ κάθε τρόπο καί προσπαθοῦν νά πείσουν ὅτι ἀποτελεῖ εἰλικρινή προσπάθεια ἐπιλύσεως τῶν διαφορῶν. Εἶναι ὅμως ἔτσι;

Θά ἀνατρέξουμε στή μαρτυρία κάποιου ὁ ὁποῖος μάλιστα συμμετεῖχε σέ αὐτούς καί ἔχει τεκμηριωμένα ἐκθέσει τήν ἐμπειρία καί τίς χρήσιμες διαπιστώσεις του ἀπό τή συμμετοχή του αὐτή. Πρόκειται γιά τόν ἀποβιώσαντα προσφάτως ἔγκυρο ἐπιστήμονα Ἱστορικό καί Καθηγητή Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν π. Γεώργιο Μεταλληνό. Ἄς δοῦμε τί μᾶς λέει.

Σέ σχετικό ἄρθρο του μέ τόν εὔγλωττο τίτλο "Οἱ διάλογοι χωρίς προσωπεῖο", τό ὁποῖο δημοσιεύθηκε τόν Ἰανουάριο τοῦ 2006, μεταξύ ἄλλων έξίσου σημαντικῶν καί ἀποκαλυπτικῶν, πάντοτε τεκμηριωμένων, ἀναφέρει: "Ἀπό τόν "Διάλογο τῆς ἀγάπης", ἐφεύρημα παραπλανητικό τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, καί τοῦ ὁποίου μεγαλύτερος προπαγανδιστής ὑπῆρξε ὁ Ἀθηναγόρας, προχωρήσαμε βεβιασμένα στόν Θεολογικό Διάλογο....Ἡ ἐφαρμοζόμενη ὅμως "πολιτική" τῆς παραπλανήσεως καί παγιδεύσεως ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό τήν ἀπόφαση κατά τόν Θεολογικό Διάλογο νά μή συζητηθοῦν τά "διαιροῦντα" (μόνιμη καί ἀπαράβατη ἀρχή τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων), ἀλλά τά "ἑνοῦντα", γιά τήν δημιουργία ψευδαισθήσεως ἑνότητος καί ταυτίσεως, μέ τήν προώθηση τῆς οὐνιτικῆς τακτικῆς.....Ἀπό τήν μικρή ἔστω ἐμπειρία, πού ἔχουμε στούς διαχριστιανικούς διαλόγους, γνωρίζουμε τήν ἐφαρμοζόμενη ἀπό τούς ἑτεροδόξους μέθοδο ἤδη ἐπί δεκαετίες: Καλλιέργεια προσωπικῶν σχέσεων καί κλιματος (κοσμικῆς) φιλίας μεταξύ τῶν θεολόγων, μέ ὅλα τά διαθέσιμα μέσα, ἀλλά καί παροχή οἰκονομικῶν ἐνισχύσεων (ἀρκετοί μητροπολίτες μας θεωροῦν καύχηση νά ἀναγράφουν στά ἱδρύματά τους τήν εὐγνωμοσύνη τους πρός τό ΠΣΕ ἤ τό Βατικανό, γιά τήν προσφερθεῖσα οἰκονομική βοήθεια) γιά τήν ἄμβλυνση καί ἀποδυνάμωση κάθε διαθέσεως μαρτυρίας καί ὁμολογίας. Αὐτό γίνεται δεκαετίες τώρα.....Καί ναί μέν ὁ διάλογος ὡς "ἀγαπητική ἔξοδος" πρός τόν ἄλλο (ὅπως λέγουν στή γλώσσα τους οἱ οἰκουμενισταί) εἶναι εὐλογημένος. Ἐδῶ ὅμως ἀπό ἐτῶν ὁ διάλογος νοεῖται ὡς "ἀμοιβαῖα ἀναγνώριση" καί ὄχι συνάντηση στήν Ἀλήθεια, τόν ἕνα Χριστό δηλαδή, ὅπως παραδίδεται στόν λόγο καί τήν πολιτεία τῶν Ἁγίων μας. Αὐτό ὅμως συνιστᾶ "οὐνιτισμόν"......ἡ παραδοχή τοῦ μή Χριστιανισμοῦ ὡς Χριστιανισμοῦ (καί τοῦ παπισμοῦ λ.χ. ὡς Ἐκκλησίας) γίνεται μέ τό πρόσχημα καί τήν ψευδαίσθηση, ἐκ μέρους μας, τῆς συνεχείας τῆς παραδόσεώς μας, ἀφοῦ τυπικά καί ἐξωτερικά δέν ἀρνούμεθα τήν πίστη καί παράδοσή μας. Τό πρόβλημα ὅμως εἶναι, ἄν μέ τήν ἀναγνώριση τῆς χριστιανικότητος καί ὀρθοδοξίας τῆς ὁποιασδήποτε πλάνης σώζεται καί ἡ δική μας Ἀλήθεια. "Τίς κοινωνία φωτί πρός σκότος;" (Β΄ Κορ. 6, 14)."

Τέλος, ἐπί τοῦ θέματος τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ἐπειδή γιά κάποια χρόνια φάνηκε νά ὑπάρχουν δυσκολίες καί στασιμότητα σ' αὐτό τό πεδίο, θά παραθέσουμε τί εἶπε καί ἄρα τί ἔχει ἐπ' αὐτοῦ ἀποφασίσει ὁ ἀρχηγέτης τῆς οἰκουμενιστικῆς ἐπιβολῆς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, μόλις πρίν λίγους μῆνες. Νομίζω ὅτι μᾶς προϊδεάζουν γιά τό τί σχεδιάζεται καί γιά τό τί θά δοῦμε τό προσεχές διάστημα, ἐάν τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός.

Τήν 30.11.2019, λοιπόν, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐξέφρασε ἐνώπιον τῆς Παπικῆς ἀντιπροσωπείας, πού παγίως συμμετέχει στή Θρονική ἑορτή στό Φανάρι, τήν εὐαρέσκειά του γιά τό γεγονός ὅτι "ἡ Μικτή Διεθνής Επιτροπή ἐπί τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐργάζεται ἤδη ἐπί 40 χρόνια, ἔχει σημειώσει πρόοδο ἐπί τῆς συζητήσεως τοῦ σημαντικοῦ κειμένου περί τοῦ «Πρωτείου καί τῆς Συνοδικότητος ἐν τῆ δευτέρᾳ χιλιετίᾳ καί σήμερον».

“Σημαντικήν διάστασιν τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθείας, εἶπε, θεωρού-μεν σήμερον τόν «δικαιϊκόν οἰκουμενισμόν», ἤτοι τήν ἀξιοποίησιν τῶν κανόνων καί τῶν λοιπῶν κανονικών διατάξεων τῶν Ἐκκλησιῶν μας εἰς τήν ἀναζήτησιν συμφωνίας εἰς τό ἐπίπεδον τοῦ δόγματος, πού ἀποτελεῖ τό ἐπίκεντρον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου ἡμῶν μέχρι τῆς σήμερον. Ἡ σπουδαιότης τοῦ κανονικοῦ δικαίου διά τήν περαιτέρω πρόοδον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξύ τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν μας βεβαιοῦται καί ὑπό τοῦ Κειμένου τῆς Ραβέννης: «Προκειμένου νά ὑπάρξη πλήρης ἐκκλησιαστική κοινωνία, πρέπει νά ὑπάρξη ἐπίσης, μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν μας, ἀμοιβαία ἀναγνώρισις τῶν κανονικῶν θεσπισμάτων εἰς τάς νομίμους ποικιλομορφίας των» (§ 16).

Ἰδιαίτερη δέ ἀναφορά ἔκανε στήν πρόσφατη κίνηση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου νά δωρίσει ἀπότμημα τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο σημειώνοντας μέ νόημα: "Τόν διάλογον τῆς ἀληθείας ἐν τῶ «συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης» ἐμπλουτίζει, ἐμβαθύνει καί ἐνισχύει καί ὁ «οἰκουμενισμός τῶν Ἁγίων». Ὡς ἡ ὑμετέρα πεφιλημένη Σεβασμιότης, ἀγαπητέ Καρδινάλιε Kurt Koch, ἐπεσήμανεν, «ὁ οἰκουμενισμός τῶν Ἁγίων εἶναι μία ἐξαίρετος εὐκαιρία διά διάλογον μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν [...] Τοῦτο εἶναι ἐξόχως σημαντικόν, καθώς ἡ προσκύνησις τῶν λειψάνων δύναται νά βοηθήση τούς πιστούς νά ἀσχοληθοῦν ἐνεργῶς μέ τόν διάλογον. Εἶναι πράγματι ὡραῖον νά συναντῶνται οἱ ἀρχηγοί τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλά εἶναι ἐξ ἴσου σημαντικόν καί τό σῶμα τῶν πιστῶν νά πράττη τό ἴδιον». Καί κατέληξε, λέγοντας: "Εἴθε ὁ Παντοδύναμος καί Πανελεήμων Θεός, δι᾽ εὐχῶν τῶν Ἁγίων αὐταδέλφων Ἀποστόλων Πέτρου καί Ἀνδρέου, νά εὐλογῆ καί νά ἐνισχύη τάς κοινάς ἡμῶν προσπαθείας διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν μας".

Ὅ,τι ἀκούσαμε παραπάνω νά ἐπισημαίνει ὁ π. Γ. Μεταλληνός, τό ἐπιβεβαίωσε  μέ τά ἀνωτέρω ὁ κ. Βαρθολομαῖος, μέ τόν πιό ἐπίσημο καί πανηγυρικό τρόπο!

8.    Ὁ Νεοημερολογιτισμός, νέα εἰκονομαχία! Παρόμοια πορεία ἀθεωτάτης μεταστοιχειώσεως τῶν πάντων ὡς κερκόπορτα  καί πρῶτο ἔμπρακτο βῆμα εἰσόδου στόν Οἰκουμενισμό!

Ἀναφερθήκαμε ἀρχικά στήν αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας καί στή συνέχεια στήν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, τόν Οἰκουμενισμό, ὅπως αὐτή ἐμφανίζεται καί προωθεῖται μέσα ἀπό ὁμολογίες, διακηρύξεις, συμφωνίες καί σχεδιασμούς τῶν  φορέων, τῶν ὁπαδῶν καί ὅσων κινοῦνται στό χῶρο ὅπου κυριαρχεῖ. Θά ἦταν ὅμως παράλειψη νά μήν ἀναφερθοῦμε εἰδικότερα καί στόν Νεοημερολογιτισμό. Καί τοῦτο διότι τό ἔργο τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ εἶναι τό ἔργο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ ὁ νεοημερολογιτισμός εἶναι ἡ πρώτη ἔμπρακτη ἐφαρμογή τῶν σχεδιασμῶν ἐκείνου.

Κανένα πρόβλημα δέν λύνεται ἐάν προηγουμένως δέν κατανοηθεῖ τό ἴδιο καί τό πλαίσιό του, σωστά καί πλήρως. Κάτι ἀνάλογο ἰσχύει καί στίς αἱρέσεις. Πολύ δέ περισσότερο αὐτό ἰσχύει στήν περίπτωση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ὕπουλα, μεθοδικά καί σταδιακά προωθεῖται, ἐξαπλώνεται καί κυριαρχεῖ παντοῦ. Ἐπειδή δέ ἡ κατανόηση αὐτῶν τῶν δεδομένων γιά πολλούς λόγους δέν εἶναι συνήθως πλήρης, ὅσοι ἀρχίζουν νά διακρίνουν τά πράγματα δέν ἔχουν ἤ δέν φροντίζουν νά ἀποκτήσουν πλήρη εἰκόνα ὥστε καί ἡ τελική τοποθέτησή τους νά εἶναι ἀντίστοιχα πλήρης καί τελικῶς ὀρθή.

Δέν μπορεῖ κάποιος ὁ ὁποῖος ἀπορρίπτει τόν Οἰκουμενισμό ὡς παναίρεση νά μή λαμβάνει σωστή θέση καί ἔναντι τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἱστορικά ἀπετέλεσε καί εἶναι τό πρῶτο βῆμα πρακτικῆς ἐφαρμογῆς τῶν σχεδίων του καί συνιστᾶ Καινοτομία, ὅπως κάθε αἵρεση, τήν ὁποία μάλιστα κατεδίκασε Συνοδικῶς ἡ Ὀρθοδοξία μέ τίς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 16ου αἰῶνος ἐπί Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ἱερεμίου Β΄τοῦ Τρανοῦ.

Ὁ νεοημερολογιτισμός πέραν ἀπό παγκόσμιο σκάνδαλο ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀντικανονική, ἀντορθόδοξη καί ἀντιεκκλησιαστική δεοντολογία ἐπιβολῆς του, συνιστᾶ ἁμαρτία, κατά τό "πᾶν ὅ οὐκ ἐκ πίστεως ἁμαρτία ἐστί", καί γι' αὐτό συνιστᾶ σπῖλο καί ρυτίδα πού δέν μπορεῖ νά ἀνεχθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Ἕνας λόγιος καί ἀγωνιστής ὀρθόδοξος μοναχός τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἀείμνηστος μοναχός Παῦλος ὁ Κύπριος (κοιμήθηκε στίς 14 Αὐγούστου τοῦ 1994), ὁ ὁποῖος συνέγραψε ἕνα, ἄν ὄχι τό καλύτερο, βιβλίο-ντοκουμέντο, ὅπως λέμε, γιά τόν Νεοημερολογιτισμό-Οἰκουμενισμό ὑπεστήριζε σοφά καί κρίνοντας πολύ διεισδυτικά ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός ἔχει πολλές ὁμοιότητες μέ τήν εἰκονομαχία διότι καί αὐτός, ὅπως ἐκείνη καί ὅλες οἱ αἱρέσεις, κρύβει τό ἀληθινό

καί ὑποδεικνύει ἕνα ὑποκριτικό πρόσωπο.

Ἰδού σύμφωνα μέ τίς σημειώσεις τοῦ σοφοῦ συγραφέως, ὁ ὁποῖος ἔζησε ὡς μοναχός στά Ἱεροσόλυμα (Μονή Χοζεβᾶ) καί ὑπῆρξε ἐκεῖ συνασκητής τοῦ συγχρόνου Ρουμάνου ὁσίου Ἰωάννου, τοῦ ὁποίου τό σκήνωμα διατηρεῖται ἀδιάφθορο, ἀλλά ἀσκήτευσε καί στό Ἅγιον Ὄρος καί κοιμήθηκε στήν Κορινθία, μερικές ἀπό τίς ὁμοιότητες Εἰκονομαχίας καί Νεοημερολογιτισμοῦ:

α) Ἡ Εἰκονομαχία ἐνῶ ἦταν ὑποβολή τῶν Ἑβραίων καί ἀθέτηση τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Χριστοῦ, παρουσιάσθηκε ὡς "μεταρρύθμιση" στά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Πολιτειας. Ἀκριβῶς τό ἴδιο ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐνῶ ἦταν ὑποβολή τῶν Μασόνων ὡς πρώτο βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρός ἀθέτηση τοῦ Χριστοῦ, παρουσιάσθηκε ὡς "μεταρρύθμιση" στά τῆς Ἐκκλησίας καί Πολιτείας δῆθεν χάριν τῆς κοινωνίας!

β) Ὁ ἀσεβής καί ἀπατεώνας Λέων ὁ Ἴσαυρος, πρῶτος εἰκονομάχος αὐτοκράτορας, σάν ἀρχή τῆς εἰκονομαχίας μεταχειρίσθηκε τήν εὐλάβεια, λέγοντας ἐάν οἱ εἰκόνες εἶναι ἅγιες, πρέπει νά τίς τοποθετήσουμε ψηλά στούς ναούς, νά μή προσκυνοῦνται, γιά νά μή τίς μολύνουμε μέ τά ἁμαρτωλά χείλη μας. Ὅμοια "εὐλάβεια" χρησιμοποίησε καί ὁ παποκαίσαρας καί ἀπατεώνας ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, λέγοντας ὅτι μέ τόν Νεοημερολογιτισμό δῆθεν ἐπαναφέρουμε τίς ἑορτές στίς σωστές τους ἡμερομηνίες!

γ) Τήν Εἰκονομαχία τήν διέταξαν, τήν ἀκολούθησαν καί τήν ὑπερασπίστηκαν στήν πράξη οἱ ἀρχηγοί Κράτους καί Ἐκκλησίας καί στρατοῦ, οἱ "μορφωμένοι", τούς δέ εὐσεβεῖς μοναχους καί λαό, τούς πολεμοῦσαν, τούς βασάνιζαν καί τούς ἔβριζαν ὡς "ἀντιμεταρρυθμιστές" καί "ἀμνημόνευτους". Τά ἴδια ἔγιναν καί γίνονται μέ τόν Νεοημερολογιτισμό. Εἶναι γνωστό ποιοί τόν διέταξαν καί τόν ἀκολουθοῦν καί πῶς πολεμοῦν τούς εὐσεβεῖς, στούς ὁποίους ἐπικολλοῦν ταμπέλλες καί ὀνόματα ὅπως "παλαιοημερολογίτες", "ἀσυγχρόνιστοι δηλαδή καθυστερημένοι κ,λπ.

δ) Ὅπως οἱ Εἰκονομάχοι ἀσέβησαν στήν ἁγία Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων, ἔτσι καί οἱ νεοημερολογίτες-Οἰκουμενιστές ἀσέβησαν στό Ἑορτολόγιο τῆς Ὀρθοδοξίας στίς ἑορτές τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων. Ὅπως ὅποιος ποδοπατεῖ τή σανίδα πάνω στήν ὁποία ἔχει ἱστορηθεῖ ἡ ἁγία εἰκόνα, δέν πατᾶ ἁπλῶς σανίδα ἀλλά τήν εἰκόνα, ἔτσι ποδοπατώντας τό ἑορτολόγιο τῆς Ὀρθοδοξίας δέν πατᾶ κανείς ἁπλῶς ἕνα ἀστρονομικό κατασκεύασμα, ἕνα ἡμερολόγιο, ἀλλά τίς ἅγιες ἡμέρες-ἑορτές τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἁγίων ἐπισύροντας ἐπάνω του τήν ἐνοχή καί κατάρα ἐκείνων πού ἐννοεῖ ὁ Ψαλμός "Δεῦτε καί καταπαύσωμεν πάσας τάς ἑορτάς τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς"!

ε) Οἱ εἰκονομάχοι γιά νά ἱκανοποιήσουν καί ἔχουν φίλους τούς Ἑβραίους καί τούς μωαμεθανούς Ἄραβες, κήρυξαν τόν πόλεμο καί τό μίσος κατά τῶν ἁγίων Εἰκόνων ἀφαιρώντας τό ἐμφανέστερο "ἐμπόδιο" πού τούς χώριζε ἀπό αὐτούς. Ἔτσι τώρα καί οἱ ἀποστάτες Νεοημερολογίτες Οἰκουμενιστές, χειρότεροι ἀπό ἐκείνους, γιά τήν "ἀγάπη καί φιλία" καί τήν ἕνωση μέ τούς αἱρετικούς ἐκστράτευσαν κατά τοῦ Ἑορτολογίου τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς "πρῶτο βῆμα", ὅπως εἶπαν, ἀφαιρέσαντες τό ἐμφανέστερο "ἐμπόδιο"πού ἐχώριζε ἀπό αὐτούς. Καί,

στ) Ἡ Εἰκονομαχία ἄρχισε τόν πόλεμο ἀπό τήν πιό φανερή ἔκφραση τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τήν κατάργηση τῶν ἁγίων εἰκόνων. Ὡς ἀνταρσία πού ἦταν ὅμως κατά τῆς Ἐκκλησίας καί ὅσων αίωνίως παρέλαβε, "φυσικό" ἦταν νά μή εἶναι μόνο αὐτός ὁ "στόχος" της. Βαθμηδόν στράφηκε κατά τῶν ἱερῶν λειψάνων, τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, τῶν Νηστειῶν, πολέμησε τόν μοναχισμό, στρατεύθηκε ἐναντίον καί αὐτῆς τῆς σαρκώσεως τοῦ Κυρίου καί ὅλης τῆς εὐσεβείας, ὥστε ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης νά γράψει ὅτι δι' αὐτῆς (τῆς Εἰκονομαχίας) ἔγινε "ἄθεος μεταστοιχείωσις τῶν πάντων"! Σχεδόν ἀπαράλλακτα ὀ Νεοημερολογιτισμός ξεκίνησε τόν πόλεμο ἀπό τη φανερώτερη ἐκδήλωση τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τήν ὁποία ξεχώριζε ἐξωτερικά ἀπό τούς δυσσεβεῖς καί κατήργησε τό Ἑορτολόγιό της τό ὅποῖο ὡς φύλακας ἄγγελος φρουροῦσε τούς πιστούς. Βαθμηδόν ὅμως προχώρησε καί προχωρεῖ συνεχῶς γιά νά παραμερισθοῦν καί οἰ λοιπές διαφορές ἀπό τήν πληθώρα τῶν μοντερνισμῶν καί καινοτομιῶν (πρωτίστως στή Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί σέ Ἀκολουθίες, νηστεῖες, λόγους διαζυγίων, κωλύματα γάμου καί ἱερωσύνης, μικτούς γάμους, τελετές μυστηρίων καί τύπο βαπτίσματος, κ. ἄ, π.). Τόσα καί τέτοια πού ὁδήγησαν στήν ὑποχώρηση καί νέκρωση τοῦ ὀρθοδόξου θρησκευτικοῦ αἰσθήματος τοῦ λαοῦ, ὥστε νά μιλᾶμε πάλι γιά ἄθεη μεταστοιχείωση τῶν πάντων πού ἀποκορύφωσε ἡ συνοδική ἐπικύρωσή ὅλων τῶν προδοσιῶν πρίν τέσσερα χρόνια στήν Κρήτη, ὥστε νά ἐπαληθευθεῖ ὁ προφητικός λόγος τοῦ ἀοιδίμου ὁσιομάρτυρος Κοσμᾶ Φλαμιάτου ὅτι "διά οἰκουμενικῆς συνόδου θά νομοθετήσουν τήν κατάργηση τῆς Ὀρθοδοξίας"!

Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀγωνιστοῦ καί σοφοῦ μοναχοῦ Παύλου τοῦ Κυπρίου, κοιμηθέντος ἐν εἰρήνῃ ἐν τῆ Ἐκκλησίᾳ, (καί) γι' αὐτά τά φωτισμένα λόγια του!

9.    Ἑκατό (100) ἔτη μετά! Ἕνας αἰώνας Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ! Τί ἰσχύει σήμερα, ἡ προοπτική του καί τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας

Ἀκόμη καί κατά τόν Καθηγητή τῆς Φιλοσοφίας καί θεολόγο Χρῆστο Γιανναρᾶ, μέ τόν ὁποῖο πολλοί μπορεῖ νά διαφωνοῦν ἤ νά συμφωνοῦν σέ διάφορα θέματα, ἡ συμβολική μήτρα ἀπό τήν ὁποία προῆλθε ἡ αἱρετική ἀνατροπή τοῦ 20οῦ αἰῶνος στήν ὀρθόδοξη Ἀνατολή, ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 «ὑποκαθιστᾶ ἤ ἀποσιωπᾶ τήν ἀλήθεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ὑπαρκτικοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας, γιά χάρη τῆς κοινωνιστικῆς καί πιετιστικῆς ἀντίληψης ἑνός ἰδεολογικοῦ χριστιανισμοῦ, μιά καί σ’ αὐτή «δέν ὑπάρχει οὔτε ὑπαινιγμός τῆς ἀλήθειας». ^[11]

Τό τί ἀκολούθησε ἀπό τότε ἐπί ἕναν αἰώνα μέχρι σήμερα, τό εἴδαμε προηγουμένως καί τό γνωρίζετε καί ἀπό παλαιότερη ἀναφορά μας ἀπό αὐτό τό βῆμα (καί) στή μεγάλη προδοσία, ἐπί τῶν ἡμερῶν μας, πού ἀποκαλεῖται κατ' εὐφημισμό "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος" τῆς Κρήτης. Ὅπως ἐπί εἰκονομαχίας ὁλόκληρες γενιές μεγάλωσαν χωρίς εἰκόνες, δηλαδή σέ αἱρετικό περιβάλλον, ἔτσι καί σήμερα οἱ νέες γενιές γεννιῶνται στήν καινοτομία καί τό σχίσμα του νεοημερολογιτισμοῦ (ὁπότε θά λένε "ἔτσι τά βρήκαμε"!) καί γαλουχοῦνται καί μεγαλώνουν μέ τόν Οἰκουμενισμό, ὡς δεδομένο καί μάλιστα θετικό!

Ὅπως ἴσως γνωρίζετε, τό γεγονός τῆς συγκλήσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς Συνόδου τῆς Κρήτης ἤδη ἔχει βρεῖ τή θέση του (καί) στή δημόσια ἐκπαίδευση τῶν ἑλληνοπαίδων, μέ ἰδιαιτέρως θετική, βεβαίως, παρουσίαση, μέσα στήν ὕλη τοῦ μαθήματος τῶν νέων Θρησκευτικῶν! Τά νέα συγκρητιστικά, οἰκουμενιστικά καί πανθρησκειακά Θρησκευτικά, τῶν ἀθέων καί τῶν μασώνων (ἀριστερᾶς καί δεξιᾶς) κυβερνώντων, δέν γινόταν νά μή προβάλλουν τέτοιες περιπτώσεις.

Ὁ Οἰκουμενισμός συνεχῶς προωθεῖται καί διευρύνεται καί τό χειρότερο θεωρεῖται, ἀδιαμαρτύρητα, ὡς κάτι δεδομένο καί, ὡς παλαιό πλέον φαινόμενο, θεμιτά ἀνεκτός. Ἀναζητεῖται δέ στό μέλλον, αὐτό πού τελικά θά ἀφυπνίσει ἤ ἐξεγείρει τούς πολλούς. Καί αὐτό εἶναι ἡ μεγαλύτερη πλάνη! Ἡ διέξοδος καί ἡ λύση δέν θά ἔλθει ἀπό τό μέλλον, ἀλλά ἀπό τό παρελθόν!

Συχνά ἀναφέρεται στίς μέρες μας ἡ φράση "μέρος τοῦ προβλήματος" καί ἀντίστοιχα "μέρος τῆς λύσης" γιά διάφορα προβλήματα σέ διάφορους τομεῖς. Ἐάν θέλει κανείς νά συμβάλλει ἤ νά ὁδηγηθεῖ στή λύση ἑνός προβλήματος δέν πρέπει νά εἶναι ὁ ἴδιος "μέρος" του, οὔτε βεβαίως νά ἀναμένει καθοδήγηση ἀπό ὅσους εἶναι σέ αὐτή τή θέση! Αὐτά εἶναι χρήσιμα καί στήν περίπτωση τῶν πνευματικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν προβλημάτων καί ἀδιεξόδων. Γι' αὐτό ἀνέφερα προηγουμένως ὅτι ἡ λύση δέν βρίσκεται στό μέλλον, οὔτε ὅμως καί στό παρόν, ἀλλά στό παρελθόν!

Ἐν προκειμένῳ καί γιά ὅσους προβληματίζονται στήν ἀναζήτηση ὀρθῆς τοποθετήσεως καί προτάσεως στό σημερινό ἀδιέξοδο καί τίς παγίδες πού διαρκῶς στήνει καί ἐφευρίσκει ὁ διάβολος τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων, ὥστε νά θέσει σέ κίνδυνο τή σωτηρία τῶν πιστῶν, ἡ μόνη λύση, μετά Θεόν, ἀφοῦ λόγῳ ἀδυναμίας καί κινδύνου πλάνης δέν μποροῦμε εὐθέως ἐκεῖ νά προσφύγουμε, εἶναι οἱ ἀληθινοί Ἅγιοι μέ τήν ὀρθή στάση καί διδασκαλία τους. Αὐτοί εἶναι οἱ μόνοι ἀπλανεῖς ὁδηγοί στή σωτηρία τῶν πιστῶν.

Ἡ δαιμονική ἐνέργεια καί μανία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς προδρομικῆς αἱρέσεως τοῦ Ἀντιχρίστου, εἶναι τόσο μεγάλη πού ἀκόμη καί αὐτή τήν καταφυγή (στούς Ἁγίους) ἐπιδιώκει νά τήν ἀκυρώσει, μέ τήν ἐπιχειρούμενη νόθευση καί ἀλλοίωση τοῦ ὀρθοδόξου ἁγιολογίου. Ἀκοῦτε, πιστεύω, καί διαβάζετε γιά τήν πληθώρα τῶν νέων "ἁγίων" πού παράγει μέ βιομηχανικό ρυθμό τό οἰκουμενιστικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Δέν προβληματίζεστε; Τί κρύβεται ἄραγε πίσω ἀπό τήν τόση τάχα "εὐλάβεια" τῶν Φαναριωτῶν, οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ δέν ἔχουν ἀφήσει διδασκαλία γιά διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων πού νά μήν τήν ἔχουν καταπατήσει καί καταφρονήσει ἤ διαστρέψει, νοιάζονται τώρα γιά τόν ἐμπλουτισμό τοῦ ἁγιολογίου τῆς Ὀρθοδοξίας;

Ἐκτιμῶ ὅτι ἐκτός τῆς προπαγάνδας μέσῳ τῆς ἀλλοιώσεως τῆς ὀρθοδόξου Θεολογίας καί τῆς παρερμηνείας-διαστροφῆς τῆς διδασκαλίας τῶν Πατέρων ἐκ μέρους τῶν Οἰκουμενιστῶν (ἤδη δεδομένο στίς Θεολογικές Σχολές μας), τῆς ἐκμεταλλεύσεως τῆς γενικευμένης ἀδιαφορίας τοῦ λαοῦ καί τῆς σταδιακῆς ἀλλοιώσεως τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων του, πού ἀπορρέει καί  ἐκ τῆς ἐντελῶς ἐκκοσμικευμένης καί ἐκδυτικοποιημένης ζωῆς του, ὁ Οἰκουμενισμός στήν προοπτική τῶν σχεδιασμῶν του θά καταφύγει, καί ἤδη τό κάνει, σέ δύο ἐπικίνδυνα ἀλλά βαρέα ὅπλα, γιά νά κρατᾶ αἰχμάλωτο τόν λαό: τή νόθευση τοῦ ἁγιολογίου καί τελικῶς τή χρήση τῆς βίας καί τοῦ φόβου, συνεπικουρούμενος ἀπό τούς κρυφούς ὑποστηρικτές καί σκοτεινούς ἐντολεῖς του.

Θά ἐπικαλεσθῶ καί πάλι τή μαρτυρία δύο προσώπων πού ἔχουν δώσει κάποια δείγματα σοβαρότητος καί ἀγωνιστικότητος, μέ τά ὁποῖα ὅμως ἔχουμε μεγάλες ἐκκλησιολογικές διαφορές καί προφανῶς δέν ἀνήκουν στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔχει σημασία ἡ μαρτυρία τους διότι δέν εἶναι "ἡμέτεροι" καί μάλιστα ἀμφότεροι δέν εἶναι φίλα προσκείμενοι στό πάτριο ἑορτολόγιο. Θά παραθέσω λοιπόν τή δημόσια διατυπωμένη γνώμη, γιά τό πολύ λεπτό θέμα τῶν συγχρόνων ἀθρόων ἁγιοκατατάξεων, τοῦ "Μητροπολίτου Ἠλείας" τῆς Καινοτόμου ἐκκλησίας κ. Γερμανοῦ καί τοῦ ἀποτειχισμένου ἐκ τῆς κρατούσης ἐκκλησίας Ἱερομονάχου π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.

Ὁ πρῶτος σέ σχετικό ἄρθρο του, μεταξύ ἄλλων, ἀναφέρει: " τά τελευταῖα 30 χρόνια ἔχουν ἁγιοποιηθῆ τόσα πρόσωπα, ὅσα δέν ἁγιοποιήθηκαν αἰῶνες!....Τί συμβαίνει; Εἶναι μεγάλη ἡ ἁγιότητα σήμερα καί τόσοι πολλοί στήν ἐποχή μας εὐηρέστησαν τῶ Θεῶ, ὥστε Ἐκεῖνος τούς ἐθαυμάστωσε καί ἀποδεδειγμένως δημοσίως τούς ἐνεφάνισε ἤ ἐμεῖς ἔχομε χάσει τά ἁγιοπνευματικά κριτήρια ἀναγνωρίσεως ἑνός ἁγίου;....Μήπως ἡ Ἐκκλησία μας, ἐπηρεασμένη ἀπό τήν μόδα τοῦ συγχρονισμοῦ ἤ τῆς νέας ἐποχῆς, ἀναζητεῖ νἀ προβάλη στούς χριστιανούς μας νέα ἅγια πρότυπα, ἐγκαταλείποντας τά ὑπάρχοντα σπουδαῖα καί μεγάλα τοιαῦτα;....Πάντως ὅ,τι καί ἄν συμβαίνη, ἔχω τήν αἴσθησιν ὅτι εὐρισκόμεθα εἰς λάθος δρόμο. Τό γεγονός τοῦτο, δηλαδή τῆς ἐν τάχει καί σωρηδόν ἁγιοποιήσεως... θεωρῶ ὡς «σημεῖον τῶν καιρῶν»!

Ὁ δεύτερος παρατηρεῖ καί ἐπισημαίνει: "Ἐμεῖς λοιπόν ἰσχυριζόμεθα γιά τούς συγχρόνους γέροντες ὅτι, ναί μέν εἶχαν ἁγία βιοτή, ἄσκησι, προσευχή κλπ., πλήν ὅμως εἰς αὐτό τό σημεῖο τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὀλιγώρησαν καὶ ἔσφαλαν καί τό ἀντιμετώπισαν ὄχι ὀρθῶς, μέ συνέπεια νά γίνουν κακό παράδειγμα στοὺς Ὀρθοδόξους."

Θά κλείσω τήν ἀποψινή ὁμιλία μου, ἡ ὁποία κατανοῶ ὅτι μπορεῖ νά σᾶς κούρασε ἀλλά εὐελπιστῶ ὅτι, ἴσως, σᾶς ὠφέλησε, μέ μία ἔμμεση ἀπάντηση, μέσῳ ἑνός παραδείγματος ἐντελῶς συγχρόνου καί πιστεύω ἐνδιαφέροντος, στό τί σημαίνει νά ἔχουμε προσοχή, ἐλπίδα καί Πίστη στόν Θεό, τί σημαίνει νά γινόμαστε "μέρος τῆς λύσης" καί ὄχι νά παραμένουμε "μέρος τοῦ προβλήματος" τοῦ ὁποίου ἀναζητοῦμε τήν ἐπίλυση.

Πρωτίστως, σᾶς ὑπενθυμίζω τόν φοβερό λόγο τοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ πού, πρός λύπη τῶν οικουμενιστῶν, λέει ξεκάθαρα: "Πᾶς ἄνθρωπος ἁγιάζεται διά τῆς ἀκριβοῦς ὁμολογίας τῆς πίστεως"! ^[12] Καί προχωρῶ στό ἀληθινό καί, κατ' ἐμέ, συγκινητικό παράδειγμα.

Στή Ρουμανία πρίν ἀπό περίπου 100 χρόνια γεννήθηκε ἕνας μετέπειτα σπουδαῖος γέροντας καί σημαντικός ἐκπρόσωπος τοῦ Ρουμανικοῦ μοναχισμοῦ. Ὑπῆρξε ἀσκητής καί ἱδρυτής δύο μεγάλων Μονῶν, μιᾶς ἀνδρικῆς καί μιᾶς γυναικείας, οἱ ὁποῖες σήμερα ἔχουν στίς ἀδελφότητές τους συνολικά περίπου διακόσια μέλη, μοναχούς καί μοναχές. Τό μεγαλύτερο, ὅμως, "παράσημο" στή ζωή αὐτοῦ τοῦ ἀσκητοῦ ὑπῆρξε τό γεγονός ὅτι ὡς νέος ἱερομόναχος διώχθηκε ἀπό τό ἀθεϊστικό καθεστώς τῆς πατρίδος του καί φυλακίσθηκε σέ ἄθλιες συνθῆκες ἐπί 17 ὁλόκληρα χρόνια!

Ὁ γέροντας αὐτός ἐγκατέλειψε τά πρόσκαιρα πρίν λίγα χρόνια, τό 2013. Τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του ἐπέλεξε γιά νά τόν διακονεῖ ἕνας ἀγαπητός σέ ἐκεῖνον μοναχός, ὁ π. Γουρίας, ὁ ὁποῖος ἐπίσης τόν ἀγαποῦσε καί τόν σεβόταν λόγῳ τῆς ζωῆς καί τῆς θυσίας του γιά τόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ τόν ἔβλεπε καθημερινά νά ἐκδαπανᾶται γιά τούς χιλιάδες ἐπισκέπτες καί προσκυνητές.

Ἄφησε πίσω του καλή μνήμη στά ἑκατοντάδες πνευματοπαίδια καί ὑποτακτικούς του, τά ὁποῖα τόν θυμοῦνται μέ συγκίνηση καί προσπαθοῦν νά ἀκολουθήσουν τίς συμβουλές καί νουθεσίες του πρός αὐτούς. Ἐνδεχομένως δέ νά δοῦμε κάποια στιγμή νά "ἁγιοκατατάσσεται", ἄν καί οἱ διδαχές του ἴσως ἐνοχλοῦν καί δυσκολέψουν κάτι τέτοιο Πρός τιμήν του ἐκδόθηκε τελαυταίως ἕνα ὄμορφο βιβλίο μέ τή ζωή καί τή διδασκαλία του. Ἐκεῖ ὅμως στίς σημαντικές καί δυναμικές σχεδόν ὁμολογητικές διδαχές του, ἐντοπίζεται τό μεῖζον ζήτημα.

Αὐτός ὁ θαυμαστός, κατά τά ἄλλα, γέροντας εἶχε διακρίνει τήν αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, τόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό. Δέν δίσταζε νά ὑποστηρίζει ὅτι "ὁ οἰκουμενισμός ἀποτελεῖ ἐργαλεῖο τῆς μασονίας" καί ὅτι "ἀποσκοπεῖ στή δημιουργία μιᾶς πανθρησκείας ἡ ὁποία θά "ἑνώσει" ὅλες τίς θρησκεῖες σέ μία - ὅλα στοχεύουν στήν ἐφαρμογή τοῦ τελικοῦ σκοποῦ τους: τήν ἐγκαθίδρυση τοῦ νέου "ἀνθρώπου", τοῦ ἀντιχρίστου"! Ἔλεγε ἀκόμη, ὅτι οἱ οἰκουμενιστές "ἀπογυμνώνουν τόν χριστιανισμό ἀπό τήν ὀμορφιά τῆς Θείας Χάριτος", "Ὀφείλουμε ὅμως νά ὑπερασπιστοῦμε ἀκόμη καί μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς μας τίς ἀποφάσεις τῶν Οίκουμενικῶν Συνόδων. Ἐάν ἐμεῖς ἀποκηρύξουμε αὐτές τίς ἀποφάσεις, ἀποκηρύσσουμε καί τό ἅγιο Πνεῦμα", "ὑπάρχει μία ἀσθένεια, ὁ λαός μας πάσχει ἀπό μία ἀνόητη στάση ὑποταγῆς...Ἀλλά γιατί νά μήν ταράξουμε τά λιμνάζοντα ὕδατα, ὅταν ἡ κατάσταση εἶναι τόσο ἐπικίνδυνη;" "Σήμερα , τό νά μή ἀντιδράσεις σημαίνει νά μήν ξεκαθαρίζεις." "τρόπος διάλυσης τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός μέ τόν ὁποῖον καταστρέφονται οἱ βάσεις καί οἱ ἀρχές, χωρίς τίς ὁποῖες ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει", "Γνωρίζουμε ὅτι ἑτοιμάζεται μία μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος, ὅπου οἱ Οἰκουμενιστές ἱεράρχες  θά προσπαθήσουν νά ἰσχυροποιήσουν μέ ψεύτικους κανόνες τίς μή ὀρθόδοξες πράξεις τους".

Ἡ οἰκουμενιστική αὐτή σύνοδος πραγματοποιήθηκε τρία χρόνια μετά τόν θάνατό του. Οἱ ἀδελφότητες τοῦ γέροντος προβληματίστηκαν ἀλλά, δυστυχῶς, παρέμειναν μέρος τοῦ προβλήματος! Λέγεται ὅτι κάποιοι ἀνέλαβαν νά τούς συγκρατήσουν προκειμένου νά μή διακόψουν κοινωνία μέ τό οἰκουμενιστικό πατριαρχεῖο τους. Μάλιστα λέγεται ὅτι ἕνας γνωστός μητροπολίτης ἀπό τήν Ἑλλάδα, ἦταν αὐτός πού τούς ἔπεισε ἤ μᾶλλον τούς παγίδευσε νά μή ἐνεργήσουν. Δυστυχῶς, ὁ γέροντας δέν εἶχε ἀποτολμήσει τό ὀφειλόμενο κατά τή διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἴσως διότι καί ὁ ἴδιος εἶχε παρασυρθεῖ στήν πεπλανημένη καί πατερικά ἀμάρτυρη γνώμη ὅτι "ἐμεῖς δέν εὐθυνόμαστε γιά τά δογματικά λάθη" τῶν ἐπισκόπων! Αὐτό ὅμως εἶναι ἡ παγίδα καί τό πρόβλημα!

Ὡστόσο ἀξιοσημείωτο εἶναι γιά μᾶς καί αὐτό εἶναι τό παράδειγμα πού θέλουμε νά προσεχθεῖ ὅτι ἕνα πρόσωπο ἀπό τό στενό περιβάλλον τοῦ γέροντος δέν ἐγκλωβίσθηκε. Πρόκειται γιά τόν πιστό ὑποτακτικό καί ἀφοσιωμένο διακονητή του μέχρι τό τέλος του, τόν μοναχό Γουρία. Αὐτός προτίμησε νά στηριχθεῖ, παρά τήν ἀγάπη του στόν γέροντά του, στή διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ἀκολούθησε ἐκείνων τίς ὑποδείξεις καί τήν καθοδήγηση. Ἔτσι, ἀναζητώντας μέ πόνο ψυχῆς καί πολλή προσευχή, ἀλλά καί μελέτη, τήν καθαρή ἀλήθεια, ὁ Θεός ὁδήγησε τά βήματά του στό μικρό ποίμνιο, τήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἔτσι ἔγινε "μέρος τῆς λύσης" τοῦ προβλήματος. Αὐτό σηματοδοτεῖ τήν ἐλπίδα γιά τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας!

Γιά ὅσους δέν τό γνωρίζουν ἤ δέν τό κατάλαβαν, ἐκεῖνος ὁ ὑποτακτικός τοῦ γέροντος εἶναι ὁ σημερινός Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Σεβασμιώτατος Νικαίας κ. Παῦλος! Γνώριζα ὅτι θά ἀπουσιάζει, γι' αὐτό ἐκμεταλλεύθηκα τήν εὐκαιρία νά μιλήσω γι' αὐτόν. Ὁ Σεβασμιώτατος σεβάσθηκε τόν γέροντα Ἰουστῖνο Πίρβου, τόν γέροντά του, ἡ ἀγάπη του ὅμως γιά τόν Χριστό, ἡ δίψα του γιά τήν Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὁ πόθος του γιά τή σωτηρία του πρυτάνευσαν στίς ἐπιλογές του.

Σεβαστοί Πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀνθρωπίνως, εἶναι στά χέρια τῶν ὀρθοδόξων, δηλαδή στά χέρια μας! Ὀφείλουμε νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ζώντας σέ τέτοιους καιρούς ἀποστασίας ἔχουμε χρέος νά ὁμολογοῦμε τήν Πίστη μας καί νά ἀγωνιζόμαστε κατά τῆς αἱρέσεως. Νά ἀληθεύουμε πρός πάντας ἐν ἀγάπη. Ἡ ὑψηλότερη δέ ἔκφραση τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον μας εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας. Δέν εἶναι ὑπερβολή, οὔτε περιττό, οὔτε προαιρετικό αὐτό τό χρέος μας.

Ἡ Ἐκκλησία σήμερα χρειάζεται ἁγίους καί μαχητές Ἐπισκόπους, φλογερούς Ἱερεῖς, πολλούς καί ἀφοσιωμένους μοναχούς, λαϊκούς μέ μυστηριακή ζωή καί ἡρωϊκό ἤ ὀρθότερα μαρτυρικό φρόνημα. Χρειάζεται κλῆρο καί λαό μέ πνευματική καλλιέργεια, πνευματική ζωή καί ὀρθόδοξο ἦθος, χρειάζεται παιδεία, ἑνότητα καί ἀγάπη. Χρειάζεται ὅλοι νά προσευχόμεθα ἀδιαλείπτως καί νά ἱκετεύουμε θερμῶς μέ ἐπίγνωση καί ἀπό καρδιᾶς τόν Κύριο νά ἀναδείξει στήν Ἐκκλησία πνευματικούς ὁδηγούς καί ἀναστήματα, ὅπως ἦταν ὁ ὁμολογητής τοῦ Χριστοῦ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ὁποῖος ἥλκυε καρδιές, καλλιεργοῦσε ψυχές καί ἀφύπνιζε συνειδήσεις!

Ἐφέτος, συμπληρώνονται ἑκατό ἔτη ἀπό τήν κοίμηση τοῦ Ἁγίου

Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως τοῦ Θαυματουργοῦ καί ἑβδομήντα ἔτη ἀπό τήν κοίμηση τοῦ ἀοιδήμου καί ὁμολογητοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου. Οἱ δύο αὐτοί ἅγιοι Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι μάλιστα συνδέονταν μεταξύ των μέ πνευματική φιλία καί ἀλληλοεκτίμηση, συνδέουν ἐπίσης καί τίς δύο ἐκκλησιαστικές περιόδους τήν πρίν καί μετά τήν μεγάλη ἀνατροπή πού ἔφερε ὁ Νεοημερολογιτισμός Οἰκουμενισμός κατά τόν περασμένο αἰώνα.

Ὁ ἕνας, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, προεῖδε μέ τό πνευματικό του χάρισμα καί προειδοποίησε, δίνοντας τίς κατάλληλες νουθεσίες καί κατευθύνσεις, γιά τήν ἐπερχόμενη Καινοτομία τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τό Σχίσμα τό ὁποῖο αὐτός δημιούργησε, σύμφωνα μέ πολλές μαρτυρίες πνευματικῶν του τέκνων. Ὁ ἄλλος, ὁ ἀοίδημος Ἀρχιεπίσκοπος Ματθαῖος, ἔζησε κατά τήν περίοδο τῆς ἐπιβολῆς της καί πιστός στήν παρακαταθήκη τῶν Ἁγίων Πατέρων, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ φίλος του ἅγιος Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, ἀναδείχθηκε ὁμολογητής τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας καί ἀκατάβλητος μαχητής κατά τῆς νέας αἱρέσεως!

Εἴθε μέ τίς πρεσβεῖες αὐτῶν καί τίς εὐχές τοῦ Μακαριωτάτου καί τῶν Ἐπισκόπων μας, ὁ Κύριος νά μᾶς διατηρεῖ στερεωμένους στήν Ὀρθοδοξία μέχρι τέλους καί μέ αὐτήν νά στηρίζει τήν Ἐκκλησία Του εἰς αἰώνας αἰώνων.

Ἡ ἀπαράλλακτος Εἰκών τοῦ Πατρός, Κύριε, πρεσβείας τῶν ἁγίων σου Ὁμολογητῶν ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

---

[1]  Ἀπό τό βιβλίο "Τί ξέρεις ἐσύ γιά τίς εἰκόνες;", Ἐκδ. «ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ» Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέας 2000

[2] Ἰω. Καρμίρη, Τά Δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, Ἐν Ἀθήναις 1953, σελ. 933.

[3] Ἰουστίνου Πόποβιτς, "Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ο Οἰκουμενισμός", Ἔκδοση Ἱ. Μονῆς Ἀρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο, Σερβία.

[4] Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, "Τά δύο ἄκρα", Ἀθῆναι 1986,  σ. 26 –27.

[5] Ἐκ δηλώσεών του, "Ὀρθ. Τύπος", φ. 94, Δεκ. 1968

[6] Ὁμιλία του στό παρεκκλήσιο τοῦ Λάμπεθ Λονδίνου τήν 13-11-67, "Πορεία Ἀγάπης" σελ. 53

[7] Ἀρ. Πρωτ. 260/21-3-1971, ΤΟΜΟΣ ΑΓΑΠΗΣ VATICAN-PHANAR

[8] Χριστούγεννα 1967, "Ἀπό τήν Πορεία τῆς ἀγάπης", σελ. 87

[9] "ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ", ἔτος 29ο, ἀρ. 563, 30.11.1998

[10] Σύμφωνα μέ πηγές τῆς Ἕνωσης Ὀρθοδόξων Δημοσιογράφων, σχετικό δημοσίευμα τῶν ὁποίων δέν διαψεύσθηκε.

[11] "Ἀλήθεια καί ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας", Ἀθήνα 1997, σ. 196 επ.

[12] Μάξιμος Ὁμολογητής, P.G. 90,163 A