ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2021

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2021

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ   Ε Π Ι Σ Τ Ο Λ Η

ΤΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ & ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

κ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ

ΠΡΟΣ

ΑΠΑΝ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἀπευθύνω τήν παροῦσα Ἐγκύκλιον Ἐπιστολήν πρός ὑμᾶς σήμερον, τήν πρώτην Κυριακή τῶν Νηστειῶν τοῦ ἔτους 2021, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ ἑορτασμοῦ κατ’  αὐτήν, τήν ἐπονομαζομένη Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων καί ἱερῶν Εἰκόνων καί εὐρύτερον τοῦ θριάμβου τῆς ἀληθινῆς, δηλαδή τῆς Ὀρθοδόξου, Πίστεως κατά τοῦ ψεύδους τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων.

Οἱ ἐπικρατοῦσες ἰδιαίτερες συνθῆκες καί ἡ συνεπείᾳ αὐτῶν ἀδυναμία πραγματοποιήσεως κατ’ αὐτήν τοῦ καθιερωμένου κατ' ἔτος ἐπισήμου Συνοδικοῦ ἑορτασμοῦ εἰς τό Ἐκκλησιαστικό Πνευματικό Κέντρο τῆς Ἐκκλησίας μας, εἰς Περιστέρι (Ἀθηνῶν), καθώς καί εἰς τήν πρωτεύουσαν τῆς Μακεδονίας μας, τήν Θεσσαλονίκη, ὑπαγορεύουν τήν παροῦσα ἐπικοινωνία μεθ’ ὑμῶν.

Δι’ αὐτῆς, πρωτίστως, ἐπιθυμῶ νά εὐχηθῶ πρός πάντας καλήν Τεσσαρακοστήν καί καλόν πνευματικόν ἀγώνα, ὥστε, σύν Θεῶ, νά διαπλεύσωμε τό πέλαγος αὐτῆς τῆς νηστείας «ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καί πίστῃ ὀρθῆ»[1] καί νά ἀξιωθῶμεν, κατά τήν ὁλοκλήρωσιν αὐτῆς, νά προσκυνήσωμε ἀξίως τά Ἄχραντα Πάθη καί νά ἑορτάσωμε θεαρέστως τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Ἀνάστασιν.

Ἐκ δευτέρου, δράττομαι τῆς εὐκαιρίας διά νά σᾶς ἀπευθύνω μήνυμα Πίστεως καί ἐλπίδος εἰς τόν Θεόν, διά νά ἐνισχυθῶμεν κατά τήν παροῦσα δυσχερή κατάστασιν, ἀλλά καί, κυρίως, διά νά συνεχίσωμε ἀμείωτον τόν ἀγώνα ὑπέρ τῆς πνευματικῆς ἡμῶν τελειώσεως καί σωτηρίας. Μή λησμονῶμεν τόν Εὐαγγελικόν λόγον, κατά τόν ὁποῖον «μείζων ἐστιν ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐν τῶ κόσμῳ»[2], καθώς καί ὅτι «αὕτη ἐστίν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν»[3].

Πρός ἐνίσχυσιν, λοιπόν, πάντων ὑμῶν, ἐπέλεξα νά σᾶς ὑπενθυμίσω καί παραθέσω, κατ’ αὐτήν τήν εὐφρόσυνον ἡμέραν καί ἑορτήν, τό παράδειγμα καί τούς λόγους ἑνός μεγάλου Ἁγίου καί Ὁμολογητοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ἀληθείας, τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου. Ὁ Ἅγιος αὐτός ἔζησε κατά τήν περίοδον τῆς Εἰκονομαχίας, ἔδρασε δέ κατά τήν δευτέραν φάσιν αὐτῆς καί ἐκοιμήθη τό ἔτος 826 μ.Χ.

Εἰς αὐτήν δέ τήν ἐπιλογήν μου συνέτειναν δύο λόγοι:

Πρῶτος εἶναι ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Ἅγιος ὑπῆρξε ὑπέρμαχος τῶν ἱερῶν Εἰκόνων, ὑπέρ τῶν ὁποίων ὑπέμεινε τά πάνδεινα (ὅπως διωγμούς, φυλακίσεις, ἐξορίας, βασανισμούς) καί διά τοῦτο μνημονεύεται μακαριζόμενος, διά τοῦ «αἰωνία ἡ μνήμη» τρίς, εἰς τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, κείμενον τό ὁποῖον ἀναγινώσκεται σήμερον εἰς τούς Ναούς τῶν Ὀρθοδόξων. Μάλιστα, ὁ Ἅγιος εἰς τήν ἐποχήν του, πέραν τῆς αἱρέσεως τῆς Εἰκονομαχίας, καταπολέμησε καί κάθε εἴδους περιφρόνησιν τῆς κανονικῆς τάξεως τῆς Ἐκκλησίας καί εὐρύτερον τήν ἐκκοσμίκευσιν Αὐτῆς.

Δεύτερος δέ λόγος εἶναι ὅτι τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί τῶν ἐσχάτων καιρῶν εἴδομεν νά ἀκολουθεῖται πιστῶς ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνών (+1950), ὁ ὁποῖος χάριτι Θείᾳ ὑπερμάχησε τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὁμολογίας, ἀντιμετωπίσας θεαρέστως μίαν ἄλλην αἵρεσιν, τήν σύγχρονον "εἰκονομαχία" τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ.

Εἶναι ἄξιον ἀναφορᾶς καί θαυμασμοῦ ὅτι εἰς τά δύο αὐτά ἱερά πρόσωπα παρατηροῦνται πολλά κοινά χαρακτηριστικά, τόσον κατά τόν βίον, ὅσον καί κατά τήν δρᾶσιν αὐτῶν, παρά τό γεγονός ὅτι μεταξύ τῶν ἐποχῶν κατά τάς ὁποίας ἔζησαν ὑπάρχει χρονική ἀπόστασις χιλίων καί πλέον ἐτῶν. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρω τό γεγονός ὅτι ἀμφότεροι προέρχονται ἀπό τόν χῶρον τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ, ἔζησαν ἀσκητικόν βίον, διέθεταν ἔνθεον ζῆλον ὑπέρ τῆς Πίστεως, ὑπερασπίσθησαν μέ παρρησίαν τήν κανονικήν τᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμη καί ἔναντι τῶν Βασιλέων καί ἐδιώχθησαν δι’  αὐτό, ἐνδιεφέρθησαν δέ ἰδιαιτέρως διά τήν στήριξιν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῶν αἱρέσεων.

Ἄς ἀκούσωμε, λοιπόν, τούς λόγους ἐκ τῆς διδασκαλίας καί τῶν παραινέσεων τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, τούς ὁποίους συνοπτικῶς καί ἐνδεικτικῶς παραθέτωμε ἐν συνεχείᾳ διά νά ἀντλήσωμε ἐξ αὐτῶν δύναμιν καί λάβωμεν φώτισιν καί καθοδήγησιν διά τήν περαιτέρω πνευματικήν πορείαν ἡμῶν πρός σωτηρίαν.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Εἰς κάθε ἐποχήν διά τούς πιστούς Χριστιανούς καί τά μέλη του Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τῆς Ἐκκλησίας, τό κινδυνευόμενον εἶναι πάντοτε ἡ ἀθάνατος ψυχή. Περί αὐτῆς εἰς τό ἱερόν Εὐαγγέλιον ὁ Κύριος μᾶς λέγει: «τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδήση τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῆ τήν ψυχήν αὐτοῦ ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»[4].

Διά τοῦτο, ὀφείλομε νά στρέφωμε τούς ὀφθαλμούς μας εἰς τόν οὐρανόν καί νά ἔχωμε τήν ἐλπίδαν εἰς τόν μοναδικόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καί Κύριον τῆς Δόξης, τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Θά πρέπει δέ νά προφυλάσσωμε τόν ἑαυτόν μας καί νά τόν κυβερνοῦμε ὀρθοδόξως, προσέχοντες κυρίως νά μή καταποντισθῶμεν ἐκ τῶν τρικυμιῶν τῶν διαφόρων πλανῶν καί αἱρέσεων[5].

Δέν θά πρέπει νά φοβούμεθα καί βεβαίως νά μήν ἀπελπιζόμεθα ὅταν ὑπάρχουν δυσχέρειες, λυπηρές περιστάσεις ἤ σκάνδαλα, διότι καί ὅταν ταῦτα συμβαίνουν ὁ Θεός «πολυτρόπως» ἀνοίγει δι' ἡμᾶς τάς ὁδούς τῆς σωτηρίας[6]. Ἀρκεῖ ἡμεῖς πάντοτε νά ἑτοιμαζώμεθα καί νά εἴμεθα πρόθυμοι νά ὑπομείνωμεν κάθε δοκιμασίαν, παραμένοντες πιστοί καί ὁμολογοῦντες τόν λόγον τῆς ἀληθείας.

Μάλιστα, ὁ Ἅγιος νουθετεῖ ἡμᾶς νά βοηθῶμεν καί ὅσους ἐκ τῶν συνανθρώπων μας δειλιοῦν ἤ καί ἀρνοῦνται, μή γένοιτο, τήν Πίστιν, προκειμένου νά μετανοήσουν καί νά μήν ἀπωλέσουν τήν ψυχήν των[7]. Ἡμεῖς δέ νά συνεχίζωμε, μέ φόβον Θεοῦ καί ταπείνωσιν, ἡ ὁποία ἐφελκύη τήν Θείαν χάριν, νά ὁμολογοῦμε «ἀνεπαισχύντως τόν λόγον τῆς ἀληθείας»[8]. Ἐάν δέν εἰσακουόμεθα τότε νά εἴμεθα ἕτοιμοι νά προτιμήσωμεν καί πάντοτε νά προτιμῶμεν τήν μερίδα τῶν ὀλίγων, ἀκόμη καί ἐάν χρειασθῆ νά χωρισθῶμεν ἐκ τῶν πολλῶν, κἄν φίλοι, κἄν γνωστοί, κἄν συγγενεῖς εἶναι αὐτοί.

Εἶναι χαρακτηριστικός καί διαχρονικῆς ἀξίας καί σημασίας, ὡς πλήρης πίστεως, ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου, τόν ὁποῖον ἀπηύθυνε πρός πνευματικόν του τέκνον, διά νά δίδεται ὡς ἀπάντησις πρός τούς προτιμώντας τάς ἐπιλογάς τῶν πολλῶν: «Ἀλλά σύ μέν προτίμησον, εἰ δοκεῖ, τοῦ σωζομένου Νῶε τό ὑποβρύχιον πλῆθος, ἐμοί δέ συγχώρησον τοῖς ὀλίγοις τῆ κιβωτῶ προσδραμεῖν˙ καί πάλιν, εἰ βούλει, τάξον σαὐτόν μετά τῶν πολλῶν ἐν Σοδόμοις, ἐγώ δέ συνοδεύσω τῶ Λώτ, κἄν μόνος τῶν ὄχλων συμφερόντως χωρίζεται»[9]

Ἀρκεῖ νά μή κατακρίνωμε κανέναν ἐπειδή δέν ἀκολουθεῖ τήν εὐσέβεια. Διότι, ἡ ἰδική μας πίστις δέν αὐξάνει, οὔτε πιστοποιεῖται ὡς ἀληθής καί ὀρθή ὅταν καταγγέλωμε τούς ἄλλους ὡς ἀσεβεῖς. Ἡμεῖς ὀφείλομε να ἀποδεικνύωμεν τήν εὐσέβειάν μας διά τῆς πιστῆς τηρήσεως τοῦ νόμου καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἕνας ἄλλος μεγάλος Ἅγιος Ὁμολογητής, ὁ Θεῖος Μάξιμος, διδάσκει.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Θεοῦ παραχωρήσει εὐρισκόμεθα εἰς μίαν ἐποχήν μεγάλης συγχύσεως καί ἀκαταστασίας. Βεβαίως, ὑπῆρξαν καί κατά τό παρελθόν ἀνάλογοι περίοδοι, ἴσως μάλιστα μέ ἐντονότερα τά χαρακτηριστικά τῆς ἀρνήσεως, τῆς ὠμότητος καί τῶν διωγμῶν κατά τῆς εὐσεβείας καί τῶν εὐσεβῶν. Διότι πάντοτε ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ αἰῶνος τούτου καί ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος, «ὡς λέων ὀρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη»[10].

Ἐντούτοις, ὅμως, φαίνεται ὅτι ἡ ἐπικινδυνότης τῆς συγχρόνου ἐποχῆς εἶναι μεγάλη, διότι πέραν τῆς γενικευμένης ἀποστασίας τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων διά τῆς ἀρνήσεως τοῦ Θεοῦ καί τῆς καταφρονήσεως τοῦ νόμου καί τῶν ἐντολῶν Του,  κυριαρχεῖ εἰς αὐτήν τό πνεῦμα τῆς πλάνης, τῆς διαστροφῆς καί τῆς πονηρίας. Δι' αὐτῶν ἐπιχειρεῖται καί ἐπιτυγχάνεται ἡ παραπλάνησις τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου μακράν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τοῦ Θείου προορισμοῦ του.

Ἡ ὑπουλοτέρα δέ πλάνη, ἡ ὁποία ἐνίοτε ἀπειλεῖ καί προσβάλλει ἀκόμη καί τῶν πιστῶν τήν διάνοιαν, εἶναι ἡ θεωρία κατά τήν ὁποίαν τό Εὐαγγέλιον δέν εἶναι δυνατόν νά ἐφαρμοσθῆ μέ ἀκρίβεια σήμερον, διότι οἱ καιροί εἶναι πλέον διαφορετικοί καί πρέπει τά πάντα καί πάντες νά προσαρμόζονται εἰς τήν σύγχρονον πραγματικότητα.

Ἐπ΄ αὐτοῦ, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος, ὅπως ἄλλωστε καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, σαφῶς ἐπισημαίνει ὅτι οἱ πνευματικοί νόμοι οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τήν ζωή τῶν Χριστιανῶν παραμένουν πάντοτε ἀπαράλλακτοι καί ἀναλλοίωτοι, ὅπως καί οἱ φυσικοί νόμοι οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν τό σύμπαν. Ὁ Θεός, ἀναφέρει χαρακτηριστικῶς ὁ Ἅγιος, «ἔστησεν αὐτά εἰς τόν αἰώνα, πρόσταγμα ἔθετο καί οὐ παρελεύσεται»!

Τό γεγονός ὅτι  εἰς τήν σύγχρονον ἐποχήν, τῆς ἀλματώδους τεχνολογικῆς προόδου καί τῶν μεγάλων ἐπιστημονικῶν ἐπιτευγμάτων, τό Εὐαγγέλιον δέν ἐφαρμόζεται ἀπό πολλούς Χριστιανούς, ἀλλά λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ζοῦν ὅπως ἐδίδαξε ὁ Χριστός, τοῦτο ὀφείλεται ἀποκλειστικῶς εἰς τήν πονηράν προαίρεσιν τῶν ἀνθρώπων καί τήν ὑποχώρησίν των εἰς τά θέλγητρα τοῦ κόσμου.[11]

Δι' ἡμᾶς, ὅμως, τούς θέλοντας «εὐσεβῶς ζῆν»[12], εἶναι ἀρκετόν νά ἀναλογισθοῦμε ὅτι εἶναι ἀψευδής ἡ διαβεβαίωσις τοῦ Κυρίου περί τοῦ νόμου καί τῶν ἐντολῶν του, λέγοντος «ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστί»[13]. Ὅπως, ἐπίσης, ὀφείλομε νά ἐνθυμούμεθα καί τόν λόγον Του περί τῆς Δευτέρας Αὐτοῦ ἐλεύσεως καί Παρουσίας μέ τήν συγκλονιστικήν διερώτησίν Του: «πλήν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἆρα εὐρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;»[14].

Ἑπομένως, τοῦτο εἶναι δι' ἡμᾶς τό μέγα ζητούμενον: Ἡ διαφύλαξις καί ὑπεράσπισις τῆς ἅπαξ παραδοθείσης τοῖς Ἁγίοις Πίστεως, τήν ὁποίαν ἐκήρυξαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ἐδογμάτισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες εἰς τάς Ἁγίας Συνόδους. Αὐτή δέ ἡ ὑπεράσπισις δέν εἶναι ἔργον μόνον τῶν Ἐπισκόπων, τῶν Κληρικῶν ἤ τῶν μοναχῶν, ἀλλά καί κάθε Χριστιανοῦ, ἰδιαιτέρως ἐν καιρῶ κινδυνευούσης Πίστεως, ὅπως εἶναι ὁ παρών.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἐνδεχομένως ἡ ὑπόθεσις τῆς σοβούσης ἐπιδημίας, ἡ ὁποία ἤδη ἐπί ἕνα καί πλέον ἔτος ἀπασχολεῖ ὁλόκληρον σχεδόν τόν κόσμον, εἴτε δικαιολογημένως εἴτε καθ' ὑπερβολήν, νά ἔχη συγκεντρώσει ἀποκλειστικῶς τό ἐνδιαφέρον τῶν περισσοτέρων. Ὅμως, πέραν καί ὑπεράνω καί αὐτῆς τῆς περιστάσεως, παραμένει ὡς μεῖζον σημεῖο τῶν ἐσχάτων χρόνων ἡ παρουσία καί ἀκάθεκτος πορεία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος μάχεται τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἀποκεκαλυμμένης Ἀληθείας καί τήν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Μάλιστα, φαίνεται ὅτι τό πονηρόν πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτῆς τῆς προσφυῶς χαρακτηρισθείσης ὡς αἱρέσεως τῶν ἐσχάτων, ἐπεκτείνεται καί εἰς τόν χῶρον τῆς πολιτικῆς - κατ΄ ἄλλους μᾶλλον προέρχεται ἀπό αὐτόν - ὅπου ἀντιστοίχως μέ ὅ,τι γίνεται διά τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν αἱρέσεων εἰς μίαν «ὑπερεκκλησίαν» καί ἐν συνεχείᾳ πανθρησκείαν, προωθεῖται ἡ  λεγομένη παγκοσμιοποίησις καί ἡ παγκόσμιος διακυβέρνησις μέ ὅ,τι αὐτά συνεπάγονται.

Περαίνοντες τόν λόγον, ὑπενθυμίζομεν εἰς ὑμᾶς ὅτι τό μεῖζον δι' ἕναν πιστόν ἄνθρωπον δέν εἶναι ἡ διάρκεια τῆς παρούσης ζωῆς, ἀλλά ἡ ἀξιοποίησις αὐτῆς πρός σωτηρίαν, ὥστε νά ἔχωμε καί καλήν ἀπολογίαν ἐνώπιον τοῦ Δικαίου Κριτοῦ, καί οὕτω νά καταστοῦμε κληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του[15]. Ἄλλωστε καί ὁ χρόνος καί ὁ τρόπος τῆς ἀπ’ ἐντεῦθεν ἀποδημίας ἡμῶν ἀνήκει ἀποκλειστικῶς εἰς τόν Θεόν.

Ἑπομένως, θά πρέπει, ἐξαγοραζόμενοι τόν καιρόν, νά ζοῦμε «μή ὡς ἄσοφοι ἀλλ' ὡς σοφοί, μή ὡς φιλόσαρκοι ἀλλ' ὡς φιλόθεοι, μή ὠς ἀθάνατοι ἀλλ' ὡς ἐμμέριμνοι (δηλαδή ὄχι ἀμέριμνοι) ἐξόδου»[16], ὅπως ἀναφέρει εἰς μίαν συμβουλευτικήν ἐπιστολήν του ὁ Ἅγιος Θεόδωρος. Οὕτω θά διαπεράσωμεν ἀσφαλῶς τόν παρόντα βίον, ὅπως ὁ ἴδιος Ἅγιος ἀλλοῦ ἀναφέρει «εὐθυποροῦντες ἐν ταῖς ἐντολαῖς τοῦ Θεοῦ, τήν πίστιν ἀκραιφνῆ καί τήν πολιτείαν ἀκίβδηλον συντηροῦντες»[17].

Ἅπαντες, λοιπόν, ἄς ἐπικαλεσθοῦμε τάς πρεσβείας τῶν Ἁγίων Ὁμολογητῶν Πατέρων, ἐν οἷς ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης καθώς καί ὁ τούτου μιμητής ἀοίδιμος προκάτοχος ἡμῶν καί ὅσιος Ἱεράρχης Ματθαῖος, προσευχόμενοι ὅπως ἡ ἀπαράλλακτος Εἰκών τοῦ Πατρός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν σαρκωθείς ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, στηρίζει ὀρθοδοξίᾳ τήν Ἐκκλησίαν Του καί εἰρηνεύει τήν ζωήν ἡμῶν, ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος. Ἀμήν.

 

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

† Ὁ Ἀθηνῶν & πάσης Ἑλλάδος

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

---

[1] Κάθισμα ἐκ τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τρίτης

[2] Α΄ Ἰω. δ΄, 3.

[3] Α΄ Ἰω. , ε΄, 4.

[4] Μάρκ. η΄, 36,37.

[5] Πρβλ. Ἐπιστ. 293, P.G. 99,1671

[6] Πρβλ. Ἐπιστ. 483, P.G. 99, 1677

[7] Ἐπιστ. 284 & 388, P.G. 99, 1671-1673

[8] Ἐπιτάφιος εἰς Πλάτωνα 5, 28, P.G.99,832 ΑΒ

[9] Ἐπιστολή 48, P.G. 99, 1069 C – 1084 B

[10] Α΄ Πέτρ. ε΄, 8.

[11] P.G. 99, 936 B-D, 1077 BC

[12]  Β΄ Τιμ. γ΄, 12.

[13] Ματθ. ια΄, 30.

[14] Λουκ. ιη΄, 8.

[15] Ἐπιστ. 18, P.G. 99 964 D– 965 C.

[16] Ἐπιστ. 464, P.G. 99, 1388 Β - 1389 Β

[17] P.G. 99, 1632 Β