ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΜΑΣ .....

Μερικές φορές είναι ακίνδυνο να είμαστε στον κόσμο μας, όπως λέμε, όχι όμως πάντα. Τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται να χανόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις ή αντιπαραθέσεις ή ακόμη και μελέτες ή άσκοπες έρευνες για πράγματα προφανή. Αρκετές φορές πολλοί αναζητούν δικαιολογίες εκεί που δεν υπάρχουν και ακραίες ερμηνείες εκεί που δεν χωρούν. Εχει αξία και σημασία να αναζητούμε την ουσία και το "εν" του οποίου "εστί χρεία" που λέει ο Χριστός στην Μάρθα, την αδελφή του φίλου Του Λαζάρου. Να μην χάνουμε τον σκοπό μας, τον προορισμό μας! Πολλά είναι σημαντικά αλλά ο στόχος είναι ένας. Ειδικότερα, μετά από την ανωτέρω γενική εισαγωγή, ας μην απατούμε εαυτούς και αλλήλους και μη βρίσκουμε εμπόδια μένοντας προσκολημμένοι σε σοβαρά μεν ζητήματα που όμως μπορούν να περιμένουν στο να μελετηθούν αφού κάνουμε το απαραίτητο βήμα. Το βήμα είναι να εγκαταλείψουμε αυτό που δεν πρέπει να ανεχόμαστε και στηρίζουμε. Δεν υπάρχει κενό στην πορεία μας. Η σχέση με τον Θεό μέσω της προσευχής, της μελέτης των Γράφων και των Πατέρων και κυρίως η χάρις του Θεού και η αγάπη Του δεν θα μας εγκαταλείψουν. Επί τον τύπον των ήλων τώρα : Οι περισσότεροι πιστοί με φόβο Θεού και αγάπη για την Αλήθεια βλέπουν ότι δεν πάμε καλά, βλέπουν ότι καμία διάθεση επιστροφής ή διορθώσεως υπάρχει εκ μέρους των φερομένων ως υπευθύνων. Πρέπει, όμως, να δουν πλέον και να αναλάβουν τη δική τους ευθύνη ένας έκαστος των πιστών, είτε κληρικός, είτε μοναχός, είτε λαϊκός είναι αυτός. Είναι πλέον ή σαφές ότι μόνον ένα πράγμα ενοχλεί και ενδεχομένως εμποδίζει πραγματικά όσους ξεπουλούν ή προδίδουν ή αδιαφορούν για την παραδοθείσα Πίστη. Και αυτό είναι η διακοπή κοινωνίας μαζί τους. Μην μπερδευόμαστε και πελαγοδρομούμε στους όρους και τις έννοιες (αποτείχιση, σχίσμα, Συνοδική διαγνώμη, παρασυναγωγή, ανυπακοή, δογματικό, κανονικό, αγιότητα κοκ). Όπως μας διδάσκουν οι οδοδείκτες της Αληθείας και της σωτηρίας μας, οι Άγιοι Πατέρες, ολες οι Γραφές, όλες οι Άγιες Σύνοδοι, όλοι οι Άγιοι μας παραινούν να φεύγουμε μακρυά από την κοινωνία όσων διδάσκουν, ομολογούν και πράττουν αλλότρια της διδασκαλίας της Εκκλησίας του Χριστού. Το τι θα κάνουμε μετά θα το διακρίνουμε με προσοχή, υπομονή, ταπείνωση και αγάπη και ασφαλώς με ακράδαντη πίστη! Ο Θεός θέλει πρώτα να αφήσουμε το κακό, την ψευδοασφάλεια μας και δείχνοντας Του εμπιστοσύνη, θα μας δείξει κι Εκείνος τι θα πρέπει να πράξουμε. Αρκεί να κάνουμε το ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ!....

ΟΙ ΔΥΟ "ΑΔΕΛΦΟΙ"

Οι εικονιζόμενοι δύο "αδελφοί", πάπας Φραγκίσκος και Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ούτε το κρύβουν, ούτε το αποσιωπούν, ούτε το αποφεύγουν το να αλληλοαναγνωρίζονται ως κανονικοί Ποιμένες της μιάς κοινής Εκκλησίας στην οποία δηλώνουν ότι ανήκουν. Επομένως κανείς δεν δικαιολογείται να επικαλείται το επιχείρημα ότι δεν κηρύσσουν το φρόνημά τους "γυμνή τη κεφαλή", δηλαδή δημοσίως και μέσα στους ναούς των. Ειδικότερα, ο κ. Βαρθολομαίος έχει κατ' επανάληψη δηλώσει, διακηρύξει και ομολογήσει, προφορικώς και γραπτώς (μάλιστα και ενυπογράφως) ότι οι λεγόμενοι Ρωμαιοκαθολικοί (ορθώς Λατίνοι ή Φράγκοι) ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας, έχουν Ιερωσύνη, Βάπτισμα, Χρίσμα και άρα γενικώς Μυστήρια και Θ. Χάρη. Το να περιμένει κάποιος να τους δει να κοινωνούν από το ίδιο ποτήριο για να αποδεχθεί ότι έχουν ήδη κοινωνία, ε αυτό είναι ένδειξη αφέλειας ή ανοησίας, αν όχι πονηρίας. Το 1965 επισήμως η Κωνσταντινούπολη απεδέχθη και συνυπέγραψε την άρση της ακοινωνησίας με τον παπισμό. Το επίσημο κοινό ποτήριο, αν και ήδη γίνεται περιφερειακά και σποραδικά στο εξωτερικό, θα έρθει να επισφραγίσει αυτό που ήδη έχει συντελεσθεί σχεδόν πλήρως. Μάλιστα, ίσως να μην έλθει ποτέ, διότι, όπως έχει διαρρεύσει, στον σχεδιασμό των δύο "αρχηγών", Δύσεως και Ανατολής, όπως παρουσιάζονται, είναι η κάθε πλευρά να παραμείνει στις συνήθειές της αλλά η (δια-)κοινωνία να ισχύει και μεταδίδεται μέσω των "κεφαλών". Έτσι θα αργήσουν να ξυπνήσουν ή δεν θα ξυπνήσουν ποτέ ακόμη και οι βαυκαλιζόμενοι ως συντηρητικοί, οι οποίοι κοιμήθηκαν ορθόδοξοι και ξύπνησαν ουνίτες, ξανακοιμούνται και όταν ξαναξυπνήσουν θα είναι πλέον πολύ αργά.