Στήν ἱστορική Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς

Ἐτιμήθη ἡ μνήμη,

τοῦ μεγάλου συγχρόνου Ὁμολογητοῦ

καί στυλοβάτου τῆς Ὀρθοδοξίας,

 τοῦ, ἀπό Βρεσθένης, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ματθαίου τοῦ Α΄ (+14.5.1950)

Μέ ἰδιαίτερη λαμπρότητα ἐτιμήθη (καί) ἐφέτος ἡ μνήμη τοῦ ὁσίου Κτίτορος τῆς ἱστορικῆς μεγάλης Κοινοβιακῆς Μονῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης, Κερατέας Ἀττικῆς, Ματθαίου (Καρμπαδάκη) τοῦ Κρητός, Ἁγιορείτου, ἐπισκόπου Βρεσθένης καί μετέπειτα Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, εἰς τήν ἀνωτέρω Μονήν.

Ἡ μνήμη τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου τιμᾶται ἀνέκαθεν εἰς τήν ὑπ' αὐτοῦ ἱδρυθεῖσα περικαλλή Μονή Εἰσοδείων τῆς Θεοτόκου, γνωστή ἀνά τόν κόσμον ὡς Μονή Κερατέας, ἐτησίως, μέ Ἀγρυπνίαν, ἡ ὁποία τελεῖται κατά τήν ἡμέραν τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του (14η Μαΐου) καί κατά τήν ὁποία ψάλλεται ἡ ὑπό τῆς Ἀδελφότητος συντεταγμένη ἱερά Ἀκολουθία πρός τιμήν, ὡς Ἁγίου, τοῦ Κτίτορος αὐτῆς καί Ὁμολογητοῦ Πρωθιεράρχου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ματθαίου.

Εἰς τήν ἐν λόγῳ Μονή, ἡ ὁποία δικαιολογημένως θεωρεῖται ὡς λίκνο τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας καί μόνον ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι εἰς αὐτήν ἐτελέσθησαν ἐν ἔτει 1935 οἱ πρῶτες ἱστορικές Ἐπισκοπικές Χειροτονίες (μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ τοῦ Κτίτορος τῆς Μονῆς) - διά τήν κανονικήν διοικητικήν ἀνασυγκρότησιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετά τό ἐπάρατο νεοημερολογιτικό Σχίσμα - ὑπό τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν τῶν ἐπιστρεψάντων κατά τό ἔτος ἐκεῖνο ἐκ τῆς Καινοτομίας, εὐρίσκεται ὁ σεπτός Τάφος τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου καί φυλάσσονται, ὡς θησαυρός πολύτιμος, τά χαριτόβρυτα Λείψανα αὐτοῦ.

Ἡ πραγματοποιηθεῖσα ἱερά Ἀγρυπνία διεκόπη δι' ὀλίγον τίς πρῶτες μεταμεσονύκτιες ὧρες (διευκολύνοντας τήν προσέλευση καί συμμετοχή τῶν πιστῶν καί τοῦ ἱ. Κλήρου) προκειμένου νά συνεχισθεῖ ἐνωρίς τό πρωΐ μέ τήν τέλεση τοῦ Ὄρθρου καί ἐν συνεχεία τῆς Θείας Λειτουργίας. Κατ' αὐτήν, προεξῆρχε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Στέφανος, Ἐπίσκοπος καί Πνευματικός τῆς Συνοδικῆς αὐτῆς Μονῆς, συμπαραστατούμενος ὑπό ἑπτάδος Ἱερέων (Πρωτοσυγκέλλου Ἱερομ. π. Νεοφύτου, Πρωτοπρεσβυτέρου π. Δημητρίου, Ἱερομονάχου π. Φιλίππου, Ἱερομονάχου π. Προδρόμου, Πρεσβυτέρου π. Παναγιώτου, Ἱερομονάχου π. Παύλου καί Ἱερομονάχου π. Πέτρου).

Εἰς τόν ἑορτασμόν καί τήν Θ. Λειτουργίαν, πέραν τῆς περί τήν σεβαστή Καθηγουμένη τῆς Μονῆς  Γερόντισσα Συγκλητική μοναχή ἱερᾶς Ἀδελφότητος, συμμετεῖχον ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἀνδρώας Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως Λαμίας Γέρων Ἀρτέμιος καί ἡ Ἡγουμένη τῆς Γυναικείας Μονῆς Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου Κωσταλεξίου Φθιώτιδος Γερόντισσα Χαριτίνη μοναχή, καθώς καί δεκάδες (πλείονες τῶν ἑκατό) πιστοί ἐκ τῶν περιχώρων, ἐξ Ἀθηνῶν ἀλλά καί ἐκ τῆς ἐπαρχίας.

Μέ κατάνυξη ἅπαντες ἀκολούθησαν καί τήν γενομένη πρό τῶν Αἴνων λιτάνευση τῆς ἱ. Εἰκόνος τοῦ τιμωμένου Ὁσίου καί τῆς Λάρνακος τῶν ἱερῶν λειψάνων του, ἐν πομπῆ, κρουομένων τοῦ ταλάντου καί τῶν σημάντρων, προπορευομένων τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τῶν Ἑξαπτερύγων καί ἀκολουθούντων τῆς ὁσιωτάτης Καθηγουμένης, τοῦ καλλικελάδου χοροῦ τῶν ψαλτριῶν μοναζουσῶν καί τοῦ ἱ Κλήρου (τῶν Ἱερέων βασταζόντων τά ἐν τῆ Μονῆ φυλασσόμενα ἱ. λείψανα) καί βεβαίως τῶν εὐσεβῶν πιστῶν, ἐκκινησάσης ἐκ τοῦ μεγαλοπρεποῦς Καθολικοῦ τῆς Μονῆς διά τοῦ Παρθενῶνος τῶν μοναζουσῶν, ὅπου καί οἱ Τάφοι τῶν Κτιτόρων, μέχρι τόν Ξενῶνα τῆς Μονῆς καί ἐπιστρεψάσης εἰς τό Καθολικόν.

Πρό τοῦ Τάφου τοῦ ὁσίου καί Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου, ἐντός τοῦ Παρθενῶνος τῆς Μονῆς, καί ἀφοῦ ἐναπετέθη ἐπ' αὐτοῦ ἡ ἱερά Λάρναξ τῶν εὐωδιαζόντων ἱερῶν λειψάνων του, ἐψάλησαν ὑπό τῶν μοναζουσῶν καί τῶν Κληρικῶν, τά τροπάρια τῆς Λιτῆς ἐκ τῆς ἱ. Ἀκολουθίας τοῦ τιμωμένου Ἁγίου.

Κατά τήν ἀπόλυσιν τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ προεξάρχων Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εὐχήθηκε ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνισχύσει καί ἀξιώσει πάντας νά τηροῦν καί διακρατοῦν πάντοτε τήν ὀρθή Ὁμολογία τῆς Πίστεως, ὅπως τήν παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ὅπως ἡμεῖς τήν παρελάβομεν ἐκ τοῦ ἐν λόγῳ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου.

Παραλλήλως μέ τήν διανομή τοῦ Ἀντιδώρου οἱ πιστοί ἐλάμβανον ἐκ τῆς χειρός τῆς Καθηγουμένης, εὐλογίας χάριν, μία εἰκόνα τοῦ ἑορταζομένου ὁσίου Κτίτορος τῆς Μονῆς (ἀντίγραφον τῆς ἐπί τοῦ Προσκυνηταρίου ὑπαρχούσης ἁγιογραφημένης ὑπό τῆς Ἀδελφότητος εἰκόνος). Ὁ ἑορτασμός ὁλοκληρώθηκε μέ τήν διανομή κερασμάτων πρός τούς προσκυνητάς καί τήν καθιερωμένη παράθεση Τραπέζης  εἰς τάς ἐγκαταστάσεις τοῦ Ξενῶνος τῆς Μονῆς, ὅπου παρεκάθησαν ἅπαντες, Κληρικοί καί λαϊκοί.

Ἡ κατάνυξη καί ἡ πνευματική χαρά, καθώς καί ἡ πνευματική ἐνίσχυση ὅλων, Κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν, ἐκ τῆς συμμετοχῆς των εἰς τόν ἐν λόγῳ ἑορτασμόν τῆς μνήμης τοῦ ἰδιαιτέρως εὐλαβουμένου ὑπό τῶν εὐσεβῶν ὁσίου καί Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου, ἀνανεώνει τό πάνδημο αἴτημα τῆς ἐπισήμου πλέον ἁγιοκατατάξεως αὐτοῦ εἰς τάς δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πρός δόξαν Θεοῦ! 

Μεγαλυνάριον

Ἦχος δ΄, Ἐπεφάνη σήμερον

Ζηλωτής τῆς πίστεως, ἔνθερμος πέλων,

ἀληθῶς κατέσπασας, καινοτομούντων

τήν ὀφρῦν, καί ὀρθοδόξων τό σύστημα

ἔργῳ καί λόγῳ, Ματθαῖε ἐκράτυνας.

Ἰδού τί συν-ὑπέγραψε ὁ ἀπαγγέλων τό "Πάτερ ἡμῶν" εἰς τάς λειτουργίας τοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου αἱρετικός πάπας Ρώμης μετά τοῦ συναδέλφου του πάπα καί πατριάρχου τῶν αἱρετικῶν Κοπτῶν (μονοφυσιτῶν) τῆς Αἰγύπτου

Ἡ νέα ἀντίχριστος ἐκκλησία,

τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ,

εἶναι πλέον παροῦσα, μέ σάρκα καί ὀστά!

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Τό κοινόν ἀνακοινωθέν

τῶν Πάπα Φραγκίσκου, Πάπα τοῦ Βατικανοῦ, καί τοῦ Πάπα Ταουάνδρος, τῆς Κοπτικῆς (μονοφυσιτικῆς) "Ἐκκλησίας"

(Τό κοινό ἀνακοινωθέν, τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη προσφάτως (28-4-2017) εἰς τήν ἐπίσημον ἰστοσελίδα τῆς «Καθολικῆς Ἐκκλησίας» ἐν Αἰγύπτῳ (Facebook), μετέφρασε ἀπό τά Ἀραβικά στά Ἑλληνικά ὁ ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος (Παλαιός Ναός, ὀδός Θηβῶν, Παλαιά Κοκκινιά, Πειραιεύς) Αἰδεσιμολ. Πρωτ. π. Ἀθανάσιος Χενεΐν).

Ἡμεῖς, ὁ Φραγκῖσκος, ἐπίσκοπος Ρώμης καί Πάπας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, καί ὁ Ταουάνδρος ὁ Β, Πάπας καί Πατριάρχης τοῦ θρόνου τοῦ Ἁγίου Μάρκου, εὐχαριστοῦμεν τόν Θεόν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, διότι μᾶς ἐχάρισεν τήν εὐτυχισμένην εὐκαιρίαν νά συναντηθῶμεν ἐκ νέου, νά ἀνταλλάξωμεν ἀδελφικόν ἀσπασμόν, καί νά ἑνωθῶμεν εἰς κοινήν προσευχήν. Ἡμεῖς δοξάζομεν τόν Θεόν τόν Ὕψιστον, λόγῳ τῶν στενῶν ἀδελφικῶν καί φιλικῶν δεσμῶν, οἱ ὁποίοι ὑφίστανται μεταξύ τοῦ Θρόνου τοῦ Ἁγίου Πέτρου καί τοῦ  Θρόνου τοῦ Ἁγίου Μάρκου. Ἠ εὐτυχία, τήν ὁποίαν αἰσθανόμεθα ἕνεκα τῆς κοινῆς παρουσίας μας ἐδῶ εἰς τήν Αἴγυπτον, ἀποτελεῖ σημεῖον τῆς στενῆς μας σχέσεως, ἡ ὁποία ἀναπτύσσεται ἀπό χρόνον εἰς χρόνον μέ τήν κοινήν πίστιν καί τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡμεῖς ἀναπέμπομεν εὐχαριστίας πρός τόν Θεόν διά τήν προσφιλῆ μας Αἴγυπτον, «τήν  πατρίδα, ἡ ὁποία ζῆ ἐν ἡμῖν», ὅπως συνήθιζε νά λέγει ὁ Παναγιώτατος Πάπας Σενούντα Γ΄. Ἡ Αἴγυπτος εἶναι «ὁ εὐλογημένος λαός» (βλ. Ἡσαΐας 19, 25), μέ τόν Φαραωνικό του πολιτισμόν, τήν Ἑλληνιστικήν καί Ρωμαϊκήν κληρονομίαν του, τήν κοπτικήν παράδοσιν, ἀλλά καί τήν Ἰσλαμικήν παρουσίαν. Ἡ Αἴγυπτος εἶναι ὁ μόνος τόπος, ὅπου εὕρεν καταφύγιον ἡ Ἁγία Οἰκογένεια, καί συγχρόνως ἡ γῆ τῶν μαρτύρων.

Οἱ βαθεῖς δεσμοί, οἱ ὁποῖοι μᾶς συνδέουν, εὑρίσκουν τάς ρίζας των ἐν τῇ τελείᾳ κοινωνίᾳ, ἡ ὁποία ἥνωσεν τάς Ἐκκλησίας μας κατά τούς πρώτους αἰώνας, μία κοινωνία ἡ ὁποία ἐξεφράσθη κατά πολλούς καί διαφόρους τρόπους διά μέσου τῶν πρώτων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀρχῆς γενομένης ἀπό την Οἰκουμενικήν Σύνοδον τῆς Νικαίας τοῦ 325 μ.Χ., μέ τήν πολύτιμον συμβολήν τοῦ γενναίου διακόνου καί ἑνός ἐκ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ  ἁγίου  Ἀθανασίου, ὁ ὁποῖος ἡξιώθη τοῦ τίτλου τοῦ «φύλακος τῆς πίστεως». Ἡ κοινωνία αὔτη ἐνεδυναμώθη διά τῆς προσευχῆς, τάς ὁμοίας λειτουργικάς πράξεις, τήν τιμήν εἰς τούς ἰδίους μάρτυρας καί ἁγίους, τήν ἀνάπτυξιν τοῦ μοναχικοῦ βίου καί την διάδοσίν του, κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου, τοῦ ἀναγνωρισμένου ὡς «πατρός  τῶν μοναχών».

Ἡ ἐμπειρία τῆς ταιαύτης τελείας κοινωνίας μας, ἡ ὁποία προηγήθη τῆς ἐποχῆς τοῦ σχίσματος, λαμβάνει ὅλως ἰδιαίτερον νόημα καί θέσιν εἰς τάς συγχρόνους προσπαθείας, αἱ  ὁποίαι γίνονται μέ σκοπόν τήν ἀποκαταστάσιν τῆς πλήρους κοινωνίας, διότι αἱ πλεῖσται τῶν σχέσεων, αἱ ὁποῖαι ἥνωσαν τάς Ἐκκλησίας μας, τήν καθολικήν καί τήν κοπτορθοδόξον, κατά τούς πρώτους αἰῶνας, συνεχίζονται καί σήμερον, ἀντιθέτως πρός τά σχίσματα. Ἡ κοινωνία αὔτη ἔλαβεν ἐκ νέου προσφάτως σάρκα καί ὁστά, πρᾶγμα τό ὁποῖον μᾶς ὠθεῖ καί μᾶς προκαλεῖ  νά ἐντείνωμεν τούς κοινούς ἀγῶνας μας, προκειμένου νά εὕρωμεν τήν ὀρατήν μας ἕνωσιν ἐν τῇ διαφορετικότητι, ἐπί τῇ καθοδηγήσει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἐπικαλούμεθα μετά μεγάλης εὐγνωμοσύνης τήν ἱστορικήν συνάντησιν, ἡ  ὁποία ἐπραγματοποιήθη πρό τεσσαράκοντα τεσσάρων ὁλοκλήρων ἐτῶν μεταξύ τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ΄ καί τοῦ Πάπα Σενοῦντα Γ΄. Πρόκεται διά μίαν συνάντησιν, ἡ ὁποία ἐγένετο ἐν ἀσπασμοῖς καί ἀδελφικῇ εἰρήνῃ, μετά ἀπό αἰῶνας, ὅπου οί δεσμοί τῆς ἀμοιβαίας ἀγάπης μας δέν ἡδυνήθησαν νά ἐκφρασθοῦν, ἐξαιτίας τῆς ἀποστάσεως. Τό κοινόν ἀνακοινωθέν, τό ὁποῖον ὑπεγράψαμεν, ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖον λίθον τῆς οἰκουμενικῆς μας πορείας. Ἀποτελεῖ ἐπίσης καί τήν ἀφορμήν πρός τήν σύστασιν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν μας. Ἐπιτροπή, ἡ ὁποία ἐπέφερε πολλούς καρπούς καί καλά ἀποτελέσματα. Ἐπίσης, διήνοιξε τήν ὁδόν πρός τήν διεύρυνσιν τοῦ διαλόγου, ὄχι μόνον μεταξύ τῆς Καθολικῆς καί τῆς Κοπτικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί ὀλοκλήρου τῆς οἰκογενείας τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίων. Αἱ δύο Ἐκκλησίαι μας, εἰς τό κοινόν αὐτῶν ἀνακοινωθέν, διεκήρυξαν, συμφώνως πρός τήν ἀποστολικήν παράδοσιν, «τήν κοινήν πίστιν εἰς τόν Ἕνα καί Τρισυπόστατον Θεόν» καί «τήν Θεότητα τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ τοῦ Θεού, Θεοῦ ἀληθινοῦ κατά τήν Θεότητα καί ἀνθρώπου ἀληθινοῦ κατά τήν ἀνθρωπότητά Του». Συνωμολογήθη ἐπίσης ὅτι ἡ Θεία ζωή δίδεται ὑμίν διά τῶν ἑπτά μυστηρίων, μέ τά ὁποία τρεφόμεθα, καί ὅτι «ἡμεῖς τιμῶμεν τήν Παρθένον Μαρίαν, τήν μητέρα τοῦ Ἀληθινοῦ Φωτός, τήν  Θεοτόκον».

Ἐπικαλούμεθα μέ μεγάλην εὐγνωμοσύνην τήν ἀδελφικήν μας συνάντησιν εἰς τήν Ρώμην τήν 10ην Μαΐου 2013, καί τόν ὁρισμόν τῆς ἡμέρας τῆς 10ης Μαΐου ὡς ἡμέρας ἐπετείου τῆς ἐνδυναμώσεως τῆς φιλίας και ἀδελφοσύνης μας, αἱ ὁποῖαι ἑνώνουν τάς Ἐκκλησίας μας. Τό πνεῦμα τῆς ἀνανεωμένης προσεγγίσεως μᾶς ἐπέτρεψε νά ἀντιληφθῶμεν ἐκ νέου ὅτι ὁ δεσμός, ὁ ὁποῖος μᾶς ἑνώνει, προῆλθε ἀπό τόν Ἕνα Κύριόν μας, κατά τήν ἡμέραν τοῦ βαπτίσματός μας, διότι, χάρις εἰς τό βάπτισμα, γινόμεθα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Ἑνός Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐκκλησία (βλ. Α΄ Κορινθίους 12, 13). Αὔτη ἡ κοινή κληρονομία ἀποτελεῖ τό θεμέλιον τῆς κοινῆς μας πορείας καί τοῦ πόθου μας πρός τήν τελείαν κοινωνίαν, ἐνῶ τήν ἰδίαν στιγμήν προοδεύομεν εἰς τήν ἀγάπην καί τήν συμφιλίωσιν.

Ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ὁ δρόμος τῆς πορείας μας εἶναι ἀκόμη μακρύς, ἀλλά φέρομεν εἰς τήν μνήμην μας ἐκεῖνο, τό ὁποῖον ἔγινε μέχρι τώρα. Ἐνθυμούμεθα εἰδικῶς τήν συνάντησιν μεταξύ τοῦ Πάπα Σενούντα Γ΄ καί τοῦ Ἰωάννου-Παύλου Β΄, ὁ ὁποῖος ἦλθεν ὡς ἐπισκέπτης εἰς τήν Αἴγυπτον κατά τόν Ἰούλιον τοῦ 2000. Ἡμεῖς εἴμεθα ἀποφασισμένοι νά ἀκολουθῶμεν τά βήματά των, ὀδηγούμενοι ἀπό τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Καλοῦ Ποιμένος, καί ἀπό τήν τελείαν πεποίθησιν ὅτι ἡ ἕνωσις αὐξάνεται, ὅταν πορευόμεθα μαζί καί λαμβάνομεν δύναμιν ἀπό τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν τελείαν πηγήν τῆς κοινωνίας καί ἀγάπης.

Ἡ ἀγάπη αὐτή εὑρίσκει τήν βαθυτέρα ἔκφρασίν της εἰς τήν κοινήν προσευχήν. Ὅταν συμπροσεύχονται οἱ Χριστιανοί, ἀντιλαμβάνονται ὅτι αὐτά, τά ὁποία τούς ἑνώνουν, εἶναι μεγαλύτερα ἀπό ἐκεῖνα, τά ὁποία τούς χωρίζουν. Ὁ πόθος μας διά τήν ἕνωσιν εἶναι ἔμπνευσις, προερχομένη ἀπό τήν εὐχήν τοῦ Χριστοῦ «ἵνα πάντες ἕν ὦσι» (βλ. Ἰωάννη 17, 21). Ἄς ἐμβαθύνομεν τάς κοινάς μας ρίζας εἰς τήν μοναδικήν Ἀποστολικήν Πίστιν, μέσῳ τῆς κοινῆς προσευχῆς, ἀναζητοῦντες κοινάς μεταφράσεις τοῦ «Πάτερ ήμῶν», ἀλλά καί τήν κοινήν ἡμερομηνίαν τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἑορτῆς τῆς Ἀναστάσεως.

Βαδίζοντες πρός ταύτην τήν εὐλογημένην ἡμέραν, κατά τήν ὁποίαν θά εὑρεθῶμεν γύρω ἀπό τήν αὐτήν ἁγίαν εὐχαριστιακήν τράπεζαν τοῦ Κυρίου, δυνάμεθα νά συνεργασθῶμεν εἰς πολλούς τομείς, διά νά φανερωθῆ, μέ μεγαλυτέραν σαφήνειαν, ὁ πλούτος, ὁ ὁποῖος μᾶς ἑνώνει. Δυνάμεθα νά προσφέρωμεν μίαν κοινήν μαρτυρίαν σχετικῶς μέ τάς βασικάς ἀξίας, ὅπως ἡ ἁγιότης, ἡ ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἡ ίερότης τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογενείας, ὁ σεβασμός εἰς τήν κτίσιν, τήν ὁποίαν ὁ Θεός μᾶς ἐνεπιστεύθη. Ἔχομεν ἔμπροσθεν ἡμῶν πολλάς συγχρόνους προκλήσεις, ὅπως εἶναι ἡ παγκοσμοποίησις καί ἡ παγκόσμιος ἐπικράτησις τῆς ἀδιαφορίας καί καλούμεθα νά δώσωμεν κοινάς ἀπαντήσεις, αἱ ὁποίαι νά βασίζωνται εἰς τάς ἀξίας τοῦ Εὐαγγελίου καί εἰς τούς θησαυρούς τῶν εἰδικῶν παραδόσεων τῶν Ἐκκλησιῶν μας. Σχετικῶς μέ αὐτά, εἴμεθα ἐνθουσιασμένοι μέ τήν σκέψιν νά ἐπιχειρήσωμεν νά μελετήσωμεν εἰς βάθος τούς Ἀνατολικούς, ἀλλά καί τούς Λατίνους πατέρας, νά προβῶμεν εἰς καρποφόρον ἀνταλλαγήν εἰς τόν τομέα τῆς ποιμαντικῆς ζωῆς, εἰδικῶς τῆς χριστιανικῆς  κατήχησεως, καί εἰς τήν ἀνταλλαγήν τοῦ πνευματικοῦ πλούτου μεταξύ τῶν μοναστικῶν συνάξεων καί τῶν ἀφοσιωμένων κοινοτήτων.

Ἡ κοινή μας χριστιανική μαρτυρία ἀποτελεῖ ἕν σημεῖον συμφιλιώσεως, ἀλλά καί ἐλπίδος πλήρους χάριτος δι’ ὅλην τήν Αἰγυπτιακήν κοινωνίαν. Εἶναι καί φύτευμα, τό ὁποῖον ἐφυτεύθη, διά νά δώση καρπούς δικαιοσύνης καί είρήνης. Πιστεύομεν ὅτι ὅλα τά ἀνθρώπινα ὄντα ἐδημιουργήθησαν «κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ» καί ἀγωνιζόμεθα ὅπως ἐπιτευχθῇ ἡ γαλήνη καί ἡ αδελφοσύνη, μέσῳ τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως μεταξύ Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων. Αὐτό μαρτυρεῖ καί ἀποδεκνύει τήν ἐπιθυμίαν τοῦ Θεοῦ νά ἑνωθῆ καί νά ἐναρμονισθῆ ὀλόκληρος ἡ ἀνθρώπινη οἰκογένεια. Συνεργαζόμεθα διά τήν φροντίδα τῆς εὐημερίας τῆς Αἰγύπτου καί τοῦ μέλλοντός της. Πιστεύομεν ὅτι ὅλα τά μέλη τῆς κοινωνίας ἔχουν τό δικαίωμα, ἀλλά καί τό καθῆκον, τῆς τελείας συμμετοχῆς εἰς τήν ζωήν τοῦ ἔθνους.

Ἡ θρησκευτική ἐλευθερία, ἡ ὁποία περιλαμβάνει τήν ἐλευθερίαν τῆς συνεδήσεως, ἡ ὁποία εἶναι ριζωμένη εἰς τήν ἰδίαν τήν τιμήν καί ἀξιοπρέπειαν τοῦ προσώπου, ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωναῖον λίθον ὅλων τῶν ἐλευθεριῶν. Πρόκειται περί δικαιώματος ἱεροῦ, σχετικῶς μέ τό ὁποῖον δέν χωρεῖ οὐδεμία συζήτησις. 

Ἄς ἐπεκτείνομεν τάς προσευχάς μας ὑπέρ ὅλων τῶν χριστιανῶν τῆς Αἴγύπτου καί τοῦ κόσμου ἅπαντος, εἰδικῶς ὑπέρ τῶν χριστιανῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Αἱ αἱματηραί καί τραγικαί ἐμπειρίαι καί τό χυθέν αἷμα τῶν διωκομένων ἀδελφῶν μας, οἱ ὁποῖοι ἐφονεύθησαν διά τόν ἕνα καί μοναδικόν λόγον ὅτι εἶναι χριστιανοί, μᾶς ὑπενθυμίζουν, τώρα περισσότερον ἀπό ποτέ ἄλλοτε, ὅτι ἡ οἰκουμενικότης τῶν μαρτύρων μᾶς ἑνώνει καί μᾶς ἐνθαρρύνει νά βαδίζωμεν τήν ὁδόν τῆς εἰρήνης καί τῆς συμφιλιώσεως, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἅγιος Παῦλος «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη» (βλ. Α΄ Κορινθίους 12, 26).

Ἡ καρδιά τῆς πορείας μας πρός τήν τελείαν κοινωνίαν εὑρίσκεται εἰς τό μυστήριον τοῦ Ἰησοῦ, ὁ Ὁποῖος ἀπέθανεν καί ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν ἀπό ἀγάπην διά τήν ἀνθρωπότητα. Οἱ μάρτυρες διά ἀκόμη μίαν φοράν εἶναι οἱ ὀδηγοί μας. Ὅπως εἰς τήν πρώτην Ἐκκλησίαν τό αἷμα τῶν μαρτύρων ἀποτελούσε τήν ρίζαν τῆς πίστεως, ἄς γίνη καί σήμερα τό αἷμα τοῦτο τῶν μαρτύρων ἡ ρίζα τῆς ἑνώσεως μεταξύ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ καί ἕνα ἐργαλείον ἐπικοινωνίας καί είρήνης τοῦ κόσμου. Ἡ ὑπακοή εἰς τό ἔργον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἁγιάζει τήν Ἐκκλησίαν ἀνά τούς αἰώνας καί τήν καθοδηγεῖ εἰς τήν ἐπίτευξιν τῆς τελείας ἑνώσεως, διά τήν ὁποίαν προσευχήθη ὁ Χριστός.

Σήμερον ἡμεῖς, ὁ Πάπας Φραγκῖσκος καί ὁ Πάπας Ταουάνδρος Β΄, διά νά χαροποιήσωμεν τήν καρδίαν τοῦ Ἰησοῦ καί νά ἐνισχύσωμεν τάς καρδίας τῶν υἱῶν καί τῶν θυγατέρων μας εἰς τήν πίστιν, ἀνακοινώνομεν ἀμοιβαίως ὅτι ἀπεφασίσαμεν τήν μή ἐπανάληψιν τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος, τό ὁποῖον εἶχε τελεσθῆ εἰς κάθε μίαν ἀπό τάς Ἐκκλησίας μας, δι’ ὅποιον ἐπιθυμεῖ νά γίνη μέλος τῆς ἄλλης Ἐκκλησίας. Ἡμεῖς δεχόμεθα τοῦτο χάριν ὑπακοῆς εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, ἀλλά καί τήν πίστιν τῶν τριῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, αἱ ὁποίαι συνεκλήθησαν εἰς Νίκαιαν, Κωνσταντινούπολιν καί Ἔφεσον.  Ζητοῦμεν ἀπό τόν Πατέρα καί τόν ἱκετεύομεν ὅπως καθοδηγήση ἡμᾶς εἰς χρόνους καί μέ τρόπους, τούς ὁποίους θά ἐπιλέξη τό Ἅγιον Πνεῦμα, πρός ἐπίτευξιν τῆς τελείας ἑνώσεως είς τό μυστικόν σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

Ἄς ὀδηγηθῶμεν, λοιπόν, ἀπό τήν διδασκαλίαν τοῦ διδασκάλου μας Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἔγραψε˙ «σπουδάζοντες τηρεῖν τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης, ἐν σώματι καί ἐν Πνεύματι, καθῶς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν. Εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα, εἷς Θεός καί πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων καί διά πάντων καί ἐν πᾶσιν ὑμῖν» (βλ. Ἐφεσίους 4, 3-6).

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι ἡ ἀντίχριστη ὁμολογία τῆς νέας ἐκκλησίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἤδη διαμορφωμένη. Ἰδού τά κύρια ἄρθρα τῆς ἀντιχρίστου πίστεώς της ἤ τό νέο σύμβολο τῆς πίστεως:

1. Ὑπάρχουν πολλές Ἐκκλησίες καί ὄχι μία. Ἡ μία Ἐκκλησία, πού εἶναι ὁ Χριστός ἤ τό μυστικό σῶμα του, ἐμπεριέχει ὅλες τίς ἐπιμέρους Ἐκκλησίες, τά δέ μέλη αὐτῶν χρειάζεται νά προχωρήσουν (καί) στήν πλήρη ἑνότητα τους ἐν αὐτῆ.

2. Τόν θρόνο τοῦ Ἁγίου Πέτρου τόν κατέχει μόνον ἕνας, ὁ πάπας Ρώμης, ἐνῶ ἄλλους θρόνους μποροῦν, ἐπί τοῦ παρόντος, νά τούς ἔχουν περισσότεροι τοῦ ἑνός, ὅπως π.χ. τοῦ Ἁγίου Μάρκου τόν ἔχει καί ὁ ὀρθόδοξος πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί ὁ μονοφυσίτης Πατριάρχης Αἰγύπτου.

3. Τίς Οἰκουμενικάς Συνόδους δέν εἶναι ὑποχρεωτικόν κανείς νά τίς δέχεται ὅλες, ἀλλά μπορεῖ νά ἐπιλέγει μέ ποιές συμφωνεῖ καί νά μή δέχεται τίς ὑπόλοιπες.

4. Πλήρης κοινωνία καί ἑνότης τῶν διαφόρων ἐκκλησιῶν, τήν ὁποία ἔχει ὡς στόχο καί ἀπώτερο σκοπό ὁ Οἰκουμενισμός, δέν (θά) σημαίνει συμφωνία στήν Πίστη, ἀλλά ὁρατή ἑνότητα μέ διατήρηση τῆς διαφορετικότητος τῆς καθεμιᾶς (καί) στήν Πίστη. Αὐτή (ἡ ἑνότης) δέ, θά ἐπιτευχθεῖ μέ νέους τρόπους πού θά ὑποδείξει τό Ἅγιο Πνεῦμα στήν Ἐκκλησία.

5. Περί Πίστεως εἶναι ἀρκετό νά ἐξασφαλίζεται ἕνα μίνιμουμ συμφωνίας στά βασικά στοιχεῖα της, ὅπως εἶναι ἡ πίστη στόν Τριαδικό Θεό, στόν Χριστό, στά ἑπτά μυστήρια καί στήν Θεοτόκο.

6. Τό βάπτισμα τῆς κάθε μιᾶς Ἐκκλησίας καθιστᾶ μέλη τοῦ Χριστοῦ (ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Ἐκκλησία) τά μέλη τῆς κάθε μιᾶς Ἐκκλησίας.

7. Ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι εὐχή τοῦ Χριστοῦ ("ἵνα πάντες ἕν ὦσι") καί θά ἐκφρασθεῖ προσεχῶς ἐναργέστερα μέ τόν κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα ἀπό ὅλες τίς Ἐκκλησίες.

8. Κάθε Ἐκκλησία ἔχει τήν "εἰδική" παράδοσή της, τήν ὁποία πρέπει νά γνωρίσουν καί ἀναγνωρίσουν οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες, μέ τή μελέτη καί τίς ἀνταλλαγές στούς τομεῖς: πατρολογίας, ποιμαντικῆς, κατηχήσεως, μοναχισμοῦ καί κοινοτήτων.

9. Ὅσοι φονεύονται ἤ μαρτυροῦν ὡς Χριστιανοί προερχόμενοι ἀπό διάφορες Ἐκκλησίες εἶναι πλέον οἰκουμενικοί μάρτυρες καί κοινοί ἅγιοι μάρτυρες τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας,  στήν ὁποία ὅλες ἀνήκουν.

10. Τό βάπτισμα ὅλων, δηλαδή τῆς καθεμιᾶς Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζεται ὡς κοινό μυστήριο καί δέν ἐπαναλαμβάνεται σέ ὅποιον ἐπιθυμεῖ νά ἀλλάξει Ἐκκλησία.

Τά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα προφανῶς προκύπτουν ἐκ τοῦ παρατιθεμένου κοινοῦ κειμένου Πάπα καί Κοπτῶν Αἰγύπτου, ἐπιβεβαιώνουν τραγικά τήν ἀποστασία τῶν Οἰκουμενιστῶν καί τήν ἐκ μέρους των πλήρη καί συνειδητή ἀμνήστευση ὅλων τῶν αἱρέσεων. Τά ἀνωτέρω συγκροτοῦν τήν νέα κοινή πίστη ὅλων τῶν οἰκουμενιστῶν καί, βεβαίως, τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἐσχάτως σέ πανορθόδοξο ἐπίπεδο ἐπεκύρωσαν ὅλα αὐτά συνοδικῶς στήν περιβόητη δῆθεν ἁγία καί μεγάλη σύνοδο τῆς Κρήτης (Κολυμπάρι Χανίων, Ἰούνιος 2016).

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ

ΔΟΓΜΑ;

[Σημείωση: Πρόκειται γιά ἀποσπάσματα ἀπαντήσεως τοῦ ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ ἀπευθυνομένης στό ἱστολόγιο " Ἐν τούτω νίκα". Οἱ διά χρώματος ἐπισημάνσεις στό κείμενο καί οἱ ἔγχρωμες ἀπαντήσεις εἶναι ἰδικές μας. ]

Tὸ ἡμερολόγιο διὰ τοὺς Γ.Ο.Χ. εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο δὲν τίθεται σὲ συζήτησι καὶ σὲ ἀμφισβήτησι, ὅπως ἀκριβῶς τὰ δόγματα τῆς πίστεως. Εἶναι δηλαδὴ διὰ τοὺς Γ.Ο.Χ. ἕνα δεύτερο Σύμβολο Πίστεως. Εἶναι, ἐπίσης, τὸ μόνο σημεῖο ἑνότητος μεταξύ των, [ σημ. ἡμ. αὐτή ἡ τοποθέτηση συνιστᾶ ἀνεπίτρεπτο λαϊκισμό καί ἐπί τῆς οὐσίας διαστρέβλωση τῆς ἐκκλησιολογικῆς τοποθετήσεως τῶν Γ.Ο.Χ. Τό ἡμερολογιακό ( δηλαδή ἡ ἀντικανονική ἐπιβολή τῆς Καινοτομίας) καί ὄχι βεβαίως τό ἡμερολόγιο ὡς ἀστρονομικό μέγεθος, εἶναι σημαντικό ζήτημα διότι συνδέεται ἀμέσως μέ τόν Οἰκουμενισμό, ἔχει κατά τό παρελθόν ἀπορριφθεῖ καί καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ἐκκλησία, προσβάλλει τήν ἑορτολογική παράδοση καί τάξη Της, διασπᾶ τήν λειτουργική ἑνότητά Της καί ποτέ δέν τήν ἔκανε δεκτή ἡ καθόλου Ἐκκλησία] δεδομένου τοῦ ὅτι ἡ ἐκκλησιολογικὴ ἑνότητα καὶ κοινωνία, τὴν ὁποία ἐπιζητοῦσαν καὶ ἐπεδίωκαν οἱ Πατέρες, ἀπουσιάζει. Ἔχω λοιπόν, ἀναφέρει παλαιότερα καὶ δεδομένης εὐκαιρίας τὰ συνοψίζω, τὰ ἑξῆς:

   Α) Δι’ ἐμὲ ὄντως δὲν εἶναι θέμα πίστεως τὸ ἡμερολόγιο καὶ δι’ αὐτὸ ἔχω ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ οἱονδήποτε εἶναι ἀποτειχισμένος ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἴτε τοῦ Νέου, εἴτε τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου (π.χ. μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες Ἀποτειχισμένους ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ μὴ ἐντεταγμένους σὲ κάποια Σύνοδο τῶν Γ.Ο.Χ.). Διὰ τοὺς Γ.Ο.Χ. ὅμως τὸ ἡμερολόγιο εἶναι θέμα πίστεως καὶ δι’ αὐτὸ δὲν ἔχουν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ οἱονδήποτε Ἀποτειχισμένο τοῦ Ν.Η. καὶ βέβαια, μὲ οἱονδήποτε Ἀποτειχισμένο τοῦ Π.Η., ἐφ’ ὅσον δὲν ἀνήκει στὴν ἴδια Σύνοδο τῶν Γ.Ο.Χ. Τί εἴδους, λοιπόν, ἑνότητα θὰ ἔχωμε, ἐφ’ ὅσον δὲν ἔχομε τὴν ἴδια πίστι; Προφανῶς, λοιπόν,θὰ ἔχωμε ἡμερολογιακὴ ἑνότητα, τὴν ὁποία κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο θέτουμε ὑπεράνω τῆς ἐκκλησιαστικῆς. [ σημ. ἡμ. Αὐτό τό περί ἰδίας πίστεως συνιστᾶ ἀνεπίτρεπτο λογοπαίγνιο. Ἐάν ὄντως κάποιος ἐπιθυμεῖ καί εἶναι εἰλικρινῶς ἀποφασισμένος νά διακόψει κάθε κοινωνία μέ τόν Οἰκουμενισμό ὀφείλει νά ἀποκηρύξει (καί) ὅλα τά ἔργα του στά ὁποῖα μέχρι πρότινος κοινωνῶν αὐτῶ συμμετεῖχε! Διότι δεκτή καί ἐπαινετή ἡ ἐπιστροφή, ἀλλά ὑπάρχουν καί κάποιες κανονικές προϋποθέσεις. Μεταξύ, λοιπόν, τῶν ἔργων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι καί ἡ ἡμερολογιακή Καινοτομία. Ὅταν ἀποκηρυχθεῖ καί αὐτή τότε ὁλοκληρώνεται ἡ διάρρηξη τῆς κοινωνίας μέ τήν παναίρεση καί τότε ἡ ἑνότητά μας, Πίστεως καί Λειτουργική, καθίσταται πλήρης. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθής ἐκκλησιαστική ἑνότης!]

  Β) Ἂν ἐγὼ ὑποτεθῆ ὅτι ἀκολουθήσω τὸ Π.Η., θὰ ἔχω ἀσφαλῶς ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ Ἀποτειχισμένους τοῦ Ν.Η. καὶ βέβαια δὲν θὰ τοὺς συμβουλεύσω ποτὲ νὰ ἀλλάξουν τὸ Ἡμερολόγιο, διότι ἁπλούστατα δὲν τὸ θεωρῶ θέμα πίστεως. Αὐτὸ ὁπωσδήποτε καὶ ἀναντίρρητα θὰ εἶναι μέγα πρόβλημα γιὰ τοὺς Γ.Ο.Χ. καὶ ἀσφαλῶς θὰ διακόψουν πάραυτα τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μαζί μου, διότι δι’ αὐτοὺς αὐτὸ εἶναι θέμα πίστεως.

   Γ) Ἂν ἐγὼ ὑποτεθῆ ὅτι ἀκολουθήσω τὸ Π.Η. θὰ δημιουργήσω ἀμέσως μέγα πρόβλημα στοὺς πνευματικούς μου ἀδελφοὺς καὶ σὲ αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ἐξομολογοῦνται σὲ ἐμένα, διότι ὅλοι αὐτοὶ ἀκολουθοῦν τὸ Ν.Η. καὶ θὰ ἐπέλθη εἰς αὐτοὺς σύγχυσις θεωρητικὰ καὶ πρακτικά.[ σημ. ἡμ. Γιατί θεωρεῖται μέγα πρόβλημα γιά τούς ἀδελφούς ἡ ἐπιστροφή στό παλαιό ἡμερολόγιο; Ἀρκεῖ νά ἐξηγηθεῖ στούς ἀδελφούς ἡ διασύνδεση τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ μέ τόν Οἰκουμενισμό καί ἡ ἀντικανονικότητα τῆς ἐπιβολῆς τῆς Καινοτομίας, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία ἀπέκρουε ἐπί τέσσερεις αἰῶνες σέ Πανορθόδοξο ἐπίπεδο. Τώρα κάνουμε λόγο, δικαιολογούμενοι, γιά θεωρητική καί πρακτική σύγχυση, ἀλλά θά ἔπρεπε πρωτίστως νά κατανοοῦμε καί νά μή λησμονοῦμε τί ἔγκλημα διεπράχθη τό 1924 στόν ὀρθόδοξο κόσμο μέ τήν ἐπιβολή τῆς Καινοτομίας καί τί σύγχυση προεκλήθη χάριν τῆς Μασωνίας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ λήθη δέν ἁρμόζει σέ ὅσους ἀγωνίζονται γιά τήν ἀ-λήθεια (α στερητικό + λήθη =  ἀλήθεια)]

   Δ) Ἂν ἐγὼ ὑποτεθῆ ὅτι ἀκολουθήσω τὸ Π.Η. κατ’ οὐσίαν δὲν θὰ ἔχω καμιὰ ἑνότητα μαζί σας, ἐφ’ ὅσον δὲν ἐνταχθῶ εἰς τὴν Σύνοδό σας καὶ δὲν ἐνστερνιστῶ τὴν ἴδια πίστι περὶ τοῦ Ἡμερολογίου μὲ τὴν ἰδικήν σας, θὰ ζημιώσω δὲ τὰ μέγιστα τὸν ἀντιαιρετικὸ ἀγῶνα, θὰ σκανδαλίσω ἐν τῇ πράξει ὅλους τοὺς Ἀποτειχισμένους τοῦ Ν.Η. καὶ θὰ δυσκολεύσω τὰ μέγιστα ὅλους αὐτούς, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἀπὸ τὴν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,  ἐφ’ ὅσον θὰ θεωρήσουν ὅτι, Ἀποτείχισι δὲν σημαίνει  ἐκκλησιαστικὴ ἀπομάκρυνσι ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον καὶ  ἀλλαγὴ Ἡμερολογίου. [ σημ. ἡμ. Ἡ πικρή ἀλήθεια εἶναι ὅτι μέχρι τώρα ἐπιεικῶς φερόμενοι δέν ἀντιδροῦμε στή λέξη ἀποτείχιση πού καταχρηστικῶς χρησιμοποιεῖτε, ἐνῶ οὐσιαστικῶς  ὑπάρχει κανονικό ἀδιέξοδο στήν περίπτωσή σας. Τοῦτο, δέ, διότι σεῖς ἀποτειχιζόμενοι ἀπό τούς Οἰκουμενιστές ἄραγε ἀναλογίζεσθε σέ ποιά ἐκκλησία παραμένετε περιτειχισμένοι, ὅταν ἔχει καταλυθεῖ ἀπό ὀρθοδόξου καί κανονικῆς ἀπόψεως ὁ ἐκκλησιαστικός σας χῶρος; Γι' αὐτό, τό ἀκριβές θά ἦταν νά ὁμιλοῦμε γιά ἐπιστροφή σέ ἐκεῖνο τόν χῶρο, τόν ἐκκλησιαστικό, μιᾶς κοινότητος πού δέν ἐκοινώνησε καί παρέμεινε μακράν τῆς παναιρέσεως καί τῶν καινοτομιῶν!]

   Ε) Τέλος, ἂν ὑποτεθῆ ὅτι ἀκολουθήσω τὸ Π.Η. θὰ εἶμαι ἀναγκασμένος νὰ ἀκολουθήσω δύο Ἡμερολόγια, ἕνα διὰ τὶς θρησκευτικὲς ἑορτὲς καὶ ἕνα διὰ τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μὲ τὴν πολιτεία, τὰ σχολεῖα, τὶς τράπεζες καὶ ὅλη τὴν καθημερινότητα, διότι ὅλα αὐτὰ λειτουργοῦν μὲ τὸ Ν.Η.  Θὰ εἶμαι ἀναγκασμένος, ὅταν εἶναι ἐκκλησιαστικὴ ἀργία, ἐγὼ νὰ ἐργάζομαι, καὶ ὅταν δὲν εἶναι δι’ ἐμένα ἐκκλησιαστικὴ ἀργία, ἐγώ νὰ κάθωμαι (π.χ. Εὐαγγελισμός, Κοίμησις τῆς Θεοτόκου, Χριστούγεννα, Φῶτα κ.λπ.). [ σημ. ἡμ. Αὐτό τό δῆθεν ἀκατόρθωτο στήν ἐπιπόλαιη προσέγγισή σας, εἶναι κατορθωτό καί καθημερινή πρακτική τῶν ἑκατομμυρίων πιστῶν ἀνά τόν κόσμο πού τηροῦν τήν ἐκκλησιαστική παράδοση τοῦ λεγομένου παλαιοῦ ἡμερολογίου καί ἀρνήθηκαν νά ἀποδεχθοῦν τήν ἡμερολογιακή Καινοτομία. Ἄλλωστε αὐτό προέβλεπε καί σχετικό Βασιλικό Διάταγμα τοῦ 1923 πού ἔλυε τό σχετικό πρόβλημα ἐν Ἑλλάδι, ἀποδίδοντας τά τοῦ Καίσαρος τῶ Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῶ Θεῶ.]

   ΣΤ) Εἰλικρινά, ἀδελφοί, δὲν βλέπω κάποιο οὐσιαστικὸ ὄφελος, τὸ ὁποῖο θὰ μὲ ὁδηγοῦσε νὰ προβληματιστῶ εἰς τὸ νὰ ἀκολουθήσω τὸ Π.Η., τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία, οὔτε θὰ ἐπετύγχανα διὰ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Ἡμερολογίου τὴν ἑνότητα μαζί σας, ἀλλὰ ἀπεναντίας θὰ ἔχανα καὶ τὴν ἑνότητα μὲ ὅλους τοὺς Ἀποτειχισμένους τοῦ Ν.Η., σὺν ὅλες τὶς ἄλλες ἐπιπτώσεις τὶς ὁποῖες προανέφερα.

    Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας νὰ ἀναφέρω τὸ ὅτι, μήπως θὰ ἔπρεπε ἐσεῖς, ὄχι νὰ ἀλλάξετε τὸ Π.Η. τὸ ὁποῖο ἀκολουθεῖτε, ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ μὴ τὸ θεωρῆτε θέμα πίστεως καὶ σωτηρίας καί, ὡς ἐκ τούτου, ἀπαράβατο ὅρο ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος καὶ κοινωνίας, τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία δὲν εἴμεθα ἐμεῖς ὑπεύθυνοι διὰ τὴν διαμορφωθεῖσα κατάστασι καί, ὅπως κι ἐσεῖς ἀναφέρατε, δὲν εἶναι ἰδική μας ὑπόθεσις ἡ διόρθωσις αὐτῆς τῆς καταστάσεως, ἀλλὰ μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου. [ σημ. ἡμ. Κρίμα νά μή θεωρεῖται ὡς οὐσιαστικό ὄφελος ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν Καινοτομία καί ἡ ἐν συνεχείᾳ προσέγγιση στό μικρό ποίμνιο πού δέν ἔκλινε γόνυ τῶ Βάαλ τῆς Καινοτομίας καί τῆς παναιρέσεως! Ὅσο γιά τήν ἀναφορά στήν ἁρμοδιότητα μιᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου, ὑπενθυμίζουμε ὅτι οἱ εἰσαγαγόντες τήν Καινοτομία οἰκουμενιστές πατέρες σας εἶχαν ὑποσχεθεῖ ὅτι θά γινόταν κάτι τέτοιο στή συγκληθεῖσα σύνοδο τῆς Κρήτης ἀλλά δέν τό ἐτόλμησαν! Ἄλλοι πάλι σήμερα ἀπό τούς ἀντι-οἰκουμενιστές φθάνουν νά παραπέμπουν σέ Πανορθόδοξο Σύνοδο γιά νά ἀποφανθεῖ περί τῶν μυστηρίων καί χάριτος στούς ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστές! Πλήρης σύγχυση! Ὅπως δική μας ὑπόθεση, τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ Θεοῦ (Κληρικῶν καί λαϊκῶν) εἶναι ἡ ἀπόρριψη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν κάθε Καινοτομία. Οἱ Σύνοδοι ἀποφασίζουν διαπιστωτικῶς καί μέχρι τότε ὁ λαός μαζί μέ τούς ὀρθοφρονοῦντες ποιμένες του δέν ἀναμένουν, ἀλλά εὐθύς ἐξ ἀρχῆς λαμβάνουν θέση ἐνάντια σέ κάθε ἀλλοίωση τῆς Πίστεως καί τῆς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε πολλές φορές μεσολαβοῦν πολλά χρόνια ἀπό τῆς ἐμφανίσεως μέχρι τῆς καταδίκης. Ἐν τῶ μεταξύ δέν δικαιολογεῖται, οὔτε ἐπιτρέπεται ἡ κοινωνία μέ τήν αἵρεση γιά ὅποιον ἔχει φόβο Θεοῦ, ἐνδιαφέρεται γιά τή σωτηρία του καί ἔχει συνείδηση ὅτι θά λογοδοτήσει στόν Θεό ἐάν ἐτήρησε τήν παραδοθεῖσα Πίστη!]

   Θὰ ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα, τὀ ὁποῖο ἔχει σχέσι μὲ τὸν χρόνο, καὶ μάλιστα τὸν ἐκκλησιαστικὸ χρόνο, τὸ ὁποῖο συναντήσαμε εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, μὲ τὴν πρόθεσι νὰ βοηθήση τὴ σκέψι μας πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνσι.

    Ὅλοι μας γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἐκκλησιαστικὸς χρόνος τῆς κάθε ἡμέρας δὲν μετριέται σύμφωνα μὲ τὸν πολιτικό. Τὸ ἐκκλησιαστικὸ ρολόϊ εἶναι κινητό, ἐφ’ ὅσον ἡ δύσις τοῦ ἡλίου σημαίνει τὴν δωδεκάτη ὥρα. Ἔτσι ἠδύναντο τὸν παλαιὸ καιρὸ νὰ μετρήσουν τὸν χρόνο καὶ νὰ προσδιορίσουν τὶς ὧρες τῆς προσευχῆς τῆς κάθε ἡμέρας. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ 9η π.χ. ὥρα, κατὰ τὴν ὁποία ἀπέθανε ἐπὶ τοῦ σταυροῦ ὁ Χριστός, εἶναι τρεῖς ὧρες πρὶν τὴν δύσι τοῦ ἡλίου. Τότε διαβάζουμε τὴν ἀκολουθία τῆς ἐνάτης ὥρας, τὸν ἑσπερινὸ κ.λπ. Ἡ ἕκτη δὲ ὥρα, κατὰ τὴν ὁποία ἐσταυρώθη ὁ Χριστός, εἶναι ἀντιστοίχως ἕξι ὧρες πρὶν τὴν δύσι τοῦ ἡλίου κ.λπ. Ὅταν λοιπόν πρωτοπήγαμε στὸ Ἅγιον Ὄρος, μεταξὺ τῶν ἄλλων, μᾶς ἔκανε ἐντύπωσι τὸ ὅτι οἱ πατέρες ἀκολουθοῦσαν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὥρα, ὑπῆρχε δὲ ἕνα μεγάλο ρολόϊ στὰ Καθολικὰ τῶν Μονῶν, τὸ ὁποῖο ἔδειχνε τὴν ἐκκλησιαστικὴν ὥρα καὶ τὸ ἐδιόρθωναν, ἀλλοῦ κάθε ἑβδομάδα καὶ ἀλλοῦ κάθε δύο ἑβδομάδες, σύμφωνα μὲ τὴν δύσι τοῦ ἡλίου, διότι ὅπως γνωρίζουμε ὁ ἥλιος δὲν δύει κάθε ἡμέρα καὶ κάθε ἐποχὴ τὴν ἴδια ὥρα. Τώρα παρατηροῦμε ὅτι οὔτε στὰ μοναστήρια, οὔτε στὰ κελιὰ καὶ στὶς σκῆτες ἀκολουθεῖται ἡ ἐκκλησιαστικὴ (βυζαντινή) ὥρα, ἀλλὰ ἔχουν προσαρμοστῆ οἱ πατέρες καὶ ἀκολουθοῦν τὴν πολιτικὴ ὥρα, [ σημ. ἡμ. Ἡ ἁπλούστευση αὐτή ἀδικεῖ τή σοβαρότητα τοῦ ζητήματος πού μᾶς ἀπασχολεῖ. Ἐπιπλέον δέν εἶναι ἀκριβές ὅτι στό Ἅγιον Ὄρος ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ ἡ βυζαντινή ὥρα παρότι ἔχει ἐπιλεγεῖ, χάριν εὐκολίας, ὁ ὑπολογισμός μέ βάση τήν πολιτική ὥρα. Ποιός, ὅμως, θά ἀρνηθεῖ ὅτι ἡ στάση αὐτή (τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ) ἀκόμη καί σ' αὐτά τά μικρά, τά ὁποῖα ὀλίγον κατ' ὀλίγον ἀλλοιώνουν τήν πάλαι ποτέ ἀπαράμιλλη παραδοσιακότητα τοῦ  Ἁγιωνύμου Ὄρους, τήν ὁποία οἱ παλαιοί Πατέρες τηροῦσαν μέ ζῆλο, δέν πρέπει νά ἀποτελεῖ παράδειγμα πρός μίμηση.] προκειμένου νὰ μὴν ἔχουν δυὸ ρολόγια καὶ ἀναγκάζονται νὰ μετατρέπουν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὥρα σὲ πολιτική, κάθε φορὰ ποὺ χρειάζεται νὰ συνδιαλλαγοῦν ἢ νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τὸν κόσμο κ.λπ. Τὸ κυριώτερο δὲ εἶναι ὅτι ὁρίζουν καὶ τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀκολουθίες σύμφωνα μὲ τὴν πολιτικὴ ὥρα καὶ ἔτσι ἐξυπηρετοῦνται καὶ οἱ προσκυνητές, διότι αὐτοὶ κατὰ τὸ πλεῖστον δὲν ἔχουν ἰδέα περὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὥρας.

   Καὶ ἐρωτοῦμε, ἀδελφοί, τὰ ἑξῆς: Μήπως ἔβλαψε σὲ κάτι τὴν εὐσέβεια ἡ ἀλλαγὴ τῆς ὥρας; Μήπως ἀθέτησαν οἱ πατέρες κάποια Παράδοσι κι ἔτσι εἶναι ἔνοχοι ἀπέναντι στὸν Χριστό; Μήπως βρέθηκε κάποιος ἀκραιφνὴς Γ.Ο.Χ. νὰ τοὺς κατηγορήση δι’ αὐτὴν τὴν ἀλλαγή; Ἢ μήπως, τέλος πάντων, οἱ Γ.Ο.Χ. σήμερα ἀκολουθοῦν τὴν ἐκκλησιαστικὴ ὥρα ὡς Παράδοσι, ἡ ὁποία ὄντως εἶναι καταγεγραμμένη στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀκολουθίες καὶ στὴν ἴδια τὴν Ἁγία Γραφὴ (π.χ. Ματθ. 20, 3-7, ὅπου ἀναφέρεται ἡ παραβολὴ τοῦ Οἰκοδεσπότη μὲ τοὺς ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος, εἰς τὴν ὁποία ἀναφέρονται ἡ τρίτη ὥρα, ἡ ἕκτη, ἡ ἐνάτη, ἡ ἑνδεκάτη κ.λπ).

   Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ μὲ τὴν σημερινὴ δημιουργημένη κατάστασι, νομίζω ὅτι θὰ πρέπη νὰ οἰκονομήσουμε τὰ πράγματα καὶ νὰ μὴν δημιουργοῦμε ἐπὶ πλέον προβλήματα ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχουν, μὲ τὴν προϋπόθεσι πάντοτε ὅτι δὲν βλάπτεται ἡ εὐσέβεια καὶ δὲν θίγεται ἡ εὐσεβὴς πίστις. Αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξεταστῆ ἀπὸ ὅλους καὶ νομίζω, τότε θὰ συμφωνούσαμε νὰ ἀκολουθήσωμε τὸ Ν.Η., διότι καὶ οἱ διακρίσεις, καὶ οἱ διχοστασίες τῶν Ὀρθοδόξων μόνο τὸν διάβολο καὶ τὴν αἵρεσι ἐξυπηρετοῦν.[ σημ. ἡμ. Τό φέρνουμε ἀπό ἐδῶ τό φέρνουμε ἀπό ἐκεῖ προκειμένου νά ἀποφύγουμε τό ἁπλό καί δίκαιο. Γιατί νά μήν ἀκολουθήσωμε ὅ,τι ἀκολουθούσαμε πρό τῆς παρεμβάσεως τῆς Μασωνίας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Μήπως ἰσχύει καί γιά μᾶς ὅτι μᾶς ἐνοχλοῦν τά "ἀρχαῖα", ὅπως ὁ διάβολος δέν ἀνέχεται, κατά τούς Πατέρες, τά ἀρχαῖα;.... Πόσο δέ ὑποκριτικό εἶναι πρῶτα νά προκαλεῖται, μέ τήν ἐπιβολή ἄνευ λόγου καί αἰτίας (ἐκκλησιαστικῆς καί πρός σωτηρίαν) τῆς Καινοτομίας, ἡ διχοστασία, πρός χάριν τοῦ διαβόλου καί τῶν αἱρέσεων, ἔπειτα δέ νά κοπτώμεθα ὑπέρ τῆς ἑνότητος καί νά προτείνωμε πρός τοῦτο τήν συμμόρφωση μέ τήν αἰτία τοῦ σκανδάλου!]

...............................................................

    Τελειώνοντας θὰ σᾶς ὑποβάλλωμε τὶς ἀκόλουθες ἐρωτήσεις.

    1) Γιατί τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο ἀκολουθεῖτε, σταματήσατε νὰ τὸ ὀνομάζετε Ἰουλιανὸ καὶ τὸ ὀνομάζετε «Πάτριο»; [ σημ. ἡμ. Αὐτή εἶναι ἡ πλέον ἀφελής ἐρώτηση! Εἶναι ὅμως καί ἐνδεικτική τῆς ἀδυναμίας τοῦ ἐρωτῶντος νά κατανοήσει ἤ νά ἀναγνωρίσει τά αὐτονόητα. Ἡ στάση τῶν λεγομένων παλαιοημερολογιτῶν εἶναι ἡ τῶν ὀρθοδόξων καί ἡ τῆς Ἐκκλησίας, ἀείποτε. Προσλαμβάνει, ἀφομοιώνει καί χρησιμοποιεῖ πρός τόν σκοπό Της. Ἡ Ἐκκλησία υἱοθέτησε τό Ἰουλιανό ἡμερολόγιο καί ἡ ὑπ' Αὐτῆς χρήση του τό κατέστησε  "πάτριο" ἐφ' ὅσον συνυφάνθηκε μέ τό ἑορτολόγιό Της, τό ἴδιο συμβαίνει μέ τό λιβάνι, κ.ο.κ.] Μήπως τὸ ἐθέσπισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἢ κάποια Σύνοδος; Μήπως ἡ Ἁγία Γραφὴ ἢ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὡμίλησαν δι’ αὐτό; Μήπως οἱ ἱεροὶ Κανόνες ὡμίλησαν δι’ αὐτό, ἢ μήπως ἐπεβλήθη σταδιακὰ διὰ τῆς πολιτείας καὶ τὸ ὀνομάζετε «Πάτριο», διὰ νὰ ἀποσιωπήσετε τὴν εἰδωλολατρική του προέλευσι; Ἂν ἡ ὀνομασία αὐτή, τὴν ὁποία τοῦ ἀποδώσατε, δὲν εἶναι τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλὰ αὐθαίρετη καὶ σκόπιμη, τότε θὰ ἠδυνάμεθα νὰ ὀνομάσωμε μὲ περισσότερη προσέγγισι στὴν ἀλήθεια τὸ Μακεδονικὸ Ἡμερολόγιο ὡς Ἀποστολικὸ καὶ τὸ Αἰγυπτιακὸ Ἡμερολόγιο ἐξ ἴσου «Πάτριο», ἐφ’ ὅσον τὸ ἀκολουθοῦσαν οἱ μεγάλοι φωστῆρες καὶ Οἰκουμενικοὶ διδάσκαλοι, Ἀθανάσιος ὁ Μέγας καὶ ὁ ἅγιος Κύριλλος, μετὰ μάλιστα τὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, καὶ βέβαια ἐπὶ αἰῶνες ὅλη ἡ μοναχικὴ πολιτεία τῆς Αἰγύπτου μὲ τοὺς καθηγητὰς τῆς ἐρήμου Μ. Ἀντώνιο, Παχώμιο κ.λπ.;

    2) Γιατί ταυτίζετε τὸ Ἡμερολόγιο μὲ τὸ Ἑορτολόγιο, τὰ ὁποῖα εἶναι σαφῶς διαφορετικὰ πράγματα, καὶ ὁμιλεῖτε δι’ ἀλλαγὴ τοῦ Ἑορτολογίου, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα ὑπάρχει ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου μόνο καὶ ὄχι τοῦ Ἑορτολογίου κινητῶν καὶ ἀκινήτων ἑορτῶν; [ σημ. ἡμ. Ἄλλη μία ἀφελής ἤ μᾶλλον παραπλανητική ἐρώτηση, ἡ ὁποία ἐκθέτει τόν ἐρωτῶντα ὡς προσεγγίζοντα τό ζήτημα ἐπιδερμικῶς καί καταφεύγοντα στό ἀναμάσημα χιλιοειπωμένων καί ἀντιστοίχως ἀπαντημένων ἐρωτημάτων. Δέν θά ἤθελα μάλιστα νά πιστεύσω ὅτι δι' αὐτῶν προδίδεται ὑποτίμηση τῶν συνομιλητῶν του. Ὡστόσο, χάριν τῶν ἀναγνωστῶν περισσότερο, θά ἀναφέρουμε ἀπαντητικῶς καί ἐνδεικτικῶς μία περίπτωση πού καταδεικνύει τήν ἀλληλεπίδραση (κανείς δέν ταυτίζει ἡμερολόγιο καί ἑορτολόγιο κυριολεκτικῶς) καί ἄρρηκτη σχέση ἑορτολογίου καί ἡμερολογίου, ἡ ὁποία βεβαίως πηγάζει ἀπό τόν Πασχάλιο κύκλο. Πρόκειται γιά τήν ἑορτή καί τήν Νηστεία τήν ἐπονομαζομένη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Μέ τήν ἐφαρμογή τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἡ πρώτη (ἡ ἑορτή τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων) φθάνει νά πέφτει τήν ἑπομένη τῶν Ἁγίων Πάντων, ὁπότε ὅμως συμβαίνει καί προκαλεῖται τό ἄτοπο νά μηδενίζεται καί ἅρα νά καταργεῖται ἀσεβῶς ἡ μία ἐκ τῶν τεσσάρων πολυημέρων καθιερωμένων καί θεσπισμένων ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Νηστειῶν! Ἰδού λοιπόν καί ἡ σχέση καί ἡ ἐπίδραση καί οἱ ἐπιπτώσεις! ]

    3) Γιατί δὲν ὡμιλήσατε καὶ δὲν ὁμιλεῖτε οἱ Γ.Ο.Χ. διὰ τὴν ἁγιοποίησι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές,[ σημ. ἡμ. Μᾶλλον δέν παρακολουθεῖτε καλῶς τά πράγματα, διότι οἱ Γ.Ο.Χ. ἔχουν ἐγκαίρως ὁμιλήσει καί λάβει ὀρθή θέση γιά τό ζήτημα. Ἄλλωστε εἶναι χαρακτηριστικό καί ἰδιαιτέρως σημαντικό τό γεγονός ὅτι οἱ ΓΟΧ δέν ἔχουν δεσμεύσεις, οὔτε ἀναστολές γιά νά ἐκφράζουν ἐλευθέρως τήν ὀρθόδοξο ἄποψη καί θέση γιά κάθε ζήτημα. Ἔχουν τίς προϋποθέσεις νά ἐνεργοῦν ὡς ἐλευθέρα καί ζῶσα ἐκκλησία. Ἐπιπλέον ἔχουν ἐπισήμως ἀποκηρύξει καί καταδικάσει καί τήν Μασωνία καί τόν Οἰκουμενισμό!] ἐνῶ ἔχετε καταφερθῆ δριμύτατα γιὰ ἄλλες πρόσφατες ἁγιοποιήσεις (π.χ. π. Παϊσίου, π. Πορφυρίου) καὶ ἔτσι μᾶς ἀφήσατε νὰ πολεμοῦμε μόνοι μας δι’ αὐτὴν τὴν Μασωνικὴ καὶ αἱρετικὴ ἁγιοποίησι μὲ τὰ θηρία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Εἰς τὴν περίπτωσι τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης σᾶς προσφέραμε ἄφθονα καὶ ἀναρίθμητα στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα χωρὶς κόπο θὰ μπορούσατε νὰ τὰ χρησιμοποιήσετε καὶ νὰ ἀποδείξετε μὲ ἀδιάσειστα ἐπιχειρήματα τὶς προθέσεις καὶ τὴν γραμμὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν. Ἔτσι μᾶς δίδετε τὴν ἐντύπωσι ὅτι πολεμᾶτε ἐπιλεκτικὰ καὶ προγραμματισμένα καὶ κυρίως κατευθυνόμενα καὶ μόνο ὅσα ἐσεῖς ἀνακαλύψατε καὶ δι’ ὅλα τὰ ἄλλα δὲν δίδετε σημασία.[ σημ. ἡμ. Ἐδῶ τί νά παρατηρήσει κανείς καί τί νά πεῖ; Μᾶλλον ἁρμόζει τό "ἐξ ἰδίων κρίνει τά ἀλλότρια"! Οἱ λεγόμενοι παλαιοημερολογίτες ἔχουν πεῖ καί ἐπισημάνει, ὡς "τά μωρά τοῦ κόσμου", τίς μεγαλύτερες ἀλήθειες. Καί δέν ἐπιθυμοῦν νά καταισχύνουν κανέναν. Ἕνα ἐπιθυμοῦν, τήν κατίσχυση τῆς Ἀληθείας καί τήν καταισχύνη τοῦ διαβόλου τοῦ σχίσματος, τῆς αἱρέσεως και τῆς ἀποστασίας! Οἱ φάσκοντες εἶναι σοφοί, ὅμως, πρέπει νά προσέξουν, διότι ἡ σοφία τους θά κριθεῖ ἀπό ἕνα, κυρίως, πράγμα, τουλάχιστον στό ἐν λόγω ζήτημα: "λίθος ὅν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες οὗτος ἐγεννήθη εἰς κεφαλήν γωνίας"! Ἀρκεῖ νά ἀπορρίψουν τόν φόβο καί τήν προκατάληψη περί τοῦ ἐάν "δύναται ἐκ Ναζαρέτ τί ἀγαθόν εἶναι"! Διότι ἐκ Ναζαρέτ δέν προέρχεται ἁπλῶς τό ἀγαθόν, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ ἀγαθός καί φιλάνθρωπος Κύριος! Συνήθως δέ ἀπό κάποια περιφρονημένη Ναζαρέτ οἰκονομεῖ ὁ Θεός νά ἔρχεται τό ἀγαθό, ἐκτός τῶν ἄλλων καί "ἵνα τούς σοφούς καταισχύνη"]

Χριστὸς Ἀνέστη

Εὐχόμενος τὰ βέλτιστα σᾶς χαιρετῶ  μὲ τὴν ἐν Κυρίῳ ἀγάπη

Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

(Ἱστολόγιο "ΟΜΟΛΟΓΙΑ")

Ἀπαντητικός σχολιασμός τοῦ ἀνωτέρω κειμένου

Τό ἡμερολόγιο δέν εἶναι δόγμα,

ἀλλά τό Ἡμερολογιακό

 εἶναι μεῖζον ζήτημα!

ὑπό Δημ. Κυρ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Διαφωνῶ πλήρως μέ τά λεγόμενα καί ὑποστηριζόμενα ὑπό τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ στό συγκεκριμένο ζήτημα. Πράγμα, ὅμως, πού μέ προβληματίζει ἰδιαίτερα, πλέον, γιά τόν ἴδιο. Ἡ συλλογιστική του κατ' ἐμέ ὄζει πνεύματος σχολαστικισμοῦ καί σοφιστείας. Λυπᾶμαι καί εἰλικρινῶς πονῶ, διότι δέν μοῦ ἔχει ξανασυμβεῖ νά μέ ἀναπαύει τόσο πολύ κάποιος ἄνθρωπος καί ταυτοχρόνως σέ κάποιο συγκεκριμένο θέμα νά τόν κάνει τόσο "ἀποκρουστικό", ὅσον ἀφορᾶ στίς ἀπόψεις του, ἡ ἐπιμονή του νά θέλει νά ἐπιβάλλει μέ σοφιστεῖες χαμηλοῦ θεολογικοῦ προβληματισμοῦ τίς ἀπόψεις του. Πολλάκις τόλμησα δημοσίως νά τόν στηρίξω καί τόν ἐπήνεσα ἐπανειλημένως γιά τήν ἀντι-οἰκουμενιστική στάση καί συνέπειά του. Ὅμως, αὐτή ἡ ἐμμονή του στό ἡμερολογιακό εἶναι πραγματικά προκλητική. Θά μοῦ πεῖτε, ἄλλοι τόν προκαλοῦν καί συνεχῶς τόν βομβαρδίζουν γι' αὐτό τό ζήτημα. Ὡραῖα! Δέν θἄπρεπε, ὅμως, νἄχει προσπαθήσει νά προσεγγίσει διαφορετικά αὐτό τό θέμα καί ὄχι νά ξαναζεσταίνει καί σερβίρει τά ἀφελέστατα ἀ-θεολόγητα ἐπιχειρήματά του, ἀφοῦ διαπιστώνει ὅτι αὐτά ὄχι μόνο δέν λένε τίποτα στούς ἀντιφρονοῦντας, ἀλλά τούς προκαλοῦν; Καί τούς προκαλοῦν δικαιολογημένως, διότι, πιστεύω, ὅτι ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι ἀπό τούς ἐλαχίστους, ἄν ὄχι ὁ μοναδικός κληρικός καί μοναχός, πού παρουσιάζεται ὡς παραδοσιακός καί μάχεται τόσο πολύ τούς παλαιοημερολογίτες. Αὐτός καί ὁ π. Ἐπιφάνειος Θεοδωρόπουλος καί μᾶλλον ὁ περί οὗ ὁ λόγος περισσότερο. Ἐκεῖνον μάλιστα τόν εἶχα γνωρίσει προσωπικῶς καί εἶχα διαπιστώσει τήν ἀπίστευτη προκατάληψή του στό θέμα αὐτό. Πίστευε περί τῶν παλαιοημερολογιτῶν καί τούς ἀπέδιδε ὅ,τι ἐκεῖνος ἤθελε νά πιστεύουν. Τό ἴδιο κάνει καί ὁ π. Εὐθύμιος Τ. Εἶναι δέ σημαντικό ὅτι τά σχετικά "θεολογικά" ἐπιχειρήματα τοῦ π. Ε. Θ. τἄχει πλήρως ἀναιρέσει καί κονιορτοποιήσει ὁ φίλος του καί τότε πού τά ἔγραφε ἔμπιστός του κ. Ἀθανάσιος Σακαρέλλος, θεολόγος καί Νομικός, μαθητής τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη. Πάμπολλες φορές σχολιάσαμε τά λεγόμενα καί γραφόμενα τοῦ π. Εὐθυμίου καί εἴμαστε, δυστυχῶς, πεπεισμένοι ὅτι δέν προσέχει τήν ἄλλη γνώμη, οὔτε προβληματίζεται, ἴσως λόγω μεγάλης αὐτοπεποιθήσεως. Παπα-Νικόλας Πλανᾶς, Γέρο-Φιλόθεος Ζερβᾶκος, Αὐγουστῖνος Καντιώτης, Γερβάσιος τῶν Πατρῶν καί δεκάδες ἄλλες ἀγωνιστικές μορφές διαφωνοῦν πλήρως μέ τίς σχετικές θέσεις του καί κυρίως μέ τήν οὐσιαστική βάση των, δηλαδή ὅτι τό ζήτημα εἶναι ἀνάξιο λόγου καί ὅτι τό ὅλο πρόβλημα τό δημιουργεῖ ἡ ἐμμονή τῶν παλαιοημερολογιτῶν νά τοῦ δίνουν ἀξία. Ὑπάρχει ἐπιβεβαιωμένη καί διασταυρωμένη μαρτυρία ὅτι ὁ Ἅγιος Νεκτάριος εἶχε, μετά τήν τραυματική ἐμπειρία τῆς συναντήσεώς του μέ τόν Μελέτιο Μεταξάκη στό Μοναστήρι του στήν Αἴγινα, προορατικῶς ἀποκαλύψει στήν Ἀδελφότητα ὅτι ὁ τελευταῖος θά σχίσει τήν Ἐκκλησία ἐπιβάλλοντας τήν Καινοτομία τοῦ νέου ἡμερολογίου, τήν ὁποία ὁ Ἅγιος ἐκάλεσε τά τέκνα του νά μήν τήν ἀκολουθήσουν! Τίποτε ἀπό αὐτά δέν συγκινοῦν τόν π. Εὐθύμιο, ὁ ὁποῖος ἐξαντλεῖται σέ παιδαριώδη ἐπιχειρήματα περί ἀκριβείας χρόνου, ὠρολογίων κλπ! Ἔλεος! Δέν ἔχει καταλάβει ὅτι ἡ ἀπόρριψη τῆς νεοημερολογιακῆς Καινοτομίας ὑπό τῶν εὐσεβῶν ἀποτελεῖ ἐφαρμογή καί συνέπεια τοῦ λόγου τοῦ Χρυσορρήμονος Ἁγίου Πατρός ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν γνωρίζει ἀκρίβεια χρόνου, ἀλλά Πίστεως;! Σώνει καί καλά νά φορτώσει μέ περισσή ἀγένεια καί πεῖσμα τήν κατηγορία ὅτι οἱ παλαιοημερολογίτες θεωροῦν τό ἡμερολόγιο ζήτημα Πίστεως καί Δογματικό, μέ τήν ἔννοια ὅμως πού ἐκεῖνος τό θέλει! Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, Γέροντα, ἡ ἀναμφισβητήτως Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τό 1582 (Παπική ἀλλαγή ἡμερολογίου) μέχρι τό 1920 σθεναρῶς καί σταθερῶς ΑΠΕΡΡΙΠΤΕ τήν ἀλλαγή ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΩΣ μέ τό στόμα καί τήν γραφίδα καί τό κῦρος καί τήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητα καί τή Θεολογική συγκρότηση μεγάλων ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν καί Πατέρων, ὅπως ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίας ὁ Β΄, ὁ Τρανός, ὁ πολύς καί ἁγιώτατος Πατριάρχης Ἀλεγανδρείας Μελέτιος ὁ Πηγᾶς, ὁ ἁγιώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος καί ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Καλλίνικος, καί ἄλλοι ἄξιοι καί γνήσιοι διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, γιά νἄρθει ὁ Προύσσης Δωρόθεος, ὁ μασῶνος Μελέτιος Μεταξάκης, σέ διατεταγμένη ὑπηρεσία, καί ὁ ἀδελφός του Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί μετά ἐσύ (π. Εὐθύμιε) νά ἀκολουθήσετε νέαν ὁδό καί στάση. Μήπως κάτι ἤξεραν οἱ Πατέρες μέ τήν ἑνιαῖα στάση των ἐπί τέσσερεις αἰῶνες μέχρι τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος, ὁπότε καί προέκυψε ἐν τῆ Ὀρθοδόξω Ἀνατολῆ τό τέρας τοῦ μασωνικῆς ἐμπνεύσεως σιωνιστοκίνητου Οἰκουμενισμοῦ; Τό ἔγραψα καί τό ξαναγράφω μήπως καί τό προσέξει ὁ Γέροντας περισσότερο: Πότε ξανά στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπέβαλε διά τῆς βίας καί μέ διωγμούς τῶν πιστῶν πού διεμαρτύροντο μία ἀλλαγή στά ἔστω ἐπί δευτερευόντων θεμάτων παραδεδομένα καί ἰσχύοντα τῆς ἑορτολογικῆς καί λειτουργικῆς ζωῆς Της, ἀδιαφοροῦσα γιά τό προκαλούμενο σχίσμα καί γιά τήν ἁπώλεια τῶν ψυχῶν τῶν τέκνων Της; Πότε ξανά στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κατέστη ὄργανο ἐφαρμογῆς ἀποφάσεων, ἔστω ἐπί δευτερευόντων θεμάτων καί ζητημάτων, τῶν αἱρετικῶν καί τῶν Μασώνων; Διότι, ἀσφαλῶς, Γέροντα, δέν ἀγνοεῖτε ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ἐτέθη σάν ζήτημα καί τό εἰσηγήθηκε καί προωθήθηκε καί ἐπεβλήθη ἀπό τήν παναιρετική Συνοδική Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 καί τό Μασωνικό Ληστρικό Συνέδριο τοῦ 1923 στήν Κωνσταντινούπολη, ἀποκύημα καί ἐξέλιξη καί πιστή ἐφαρμογή τῶν ὁποίων ὑπῆρξε καί ΕΙΝΑΙ ἡ πρώτη "Πανορθόδοξος" "Σύνοδος" τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ συγκληθεῖσα τόν περασμένο Ἰούνιο στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης! Ναί, Γέροντά μου, τό νέο ἡμερολόγιο καί ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης βγῆκαν ἀπό τήν ἴδια μήτρα! Ἀπό τήν διαβόητη Ἐγκύκλιο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἐπί Προύσσης Δωροθέου (ὡς Τοποτηρητοῦ) ἡ ὁποία ἀναμφισβητήτως ἀποτελεῖ τόν Καταστατικό Χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ "Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν". Αύτό ἀκριβῶς, πρός τιμήν του γιά τήν εὐθύτητα καί τήν εἰλικρίνειά του, ὡμολόγησε ὁ Πρόεδρος τῆς συνόδου τῆς Κρήτης, ἀρχηγέτης τῆς Παναιρέσεως πατριάρχης Βαρθολομαῖος, τόσο στήν ἐναρκτήρια ὅσο καί στήν καταληκτήρια ὁμιλία του, κατά τήν πραγματοποίηση τῆς ἐν λόγῳ συνόδου. Τό εἶπε καί τό ξαναεῖπε μέ ἁπόλυτη εὐκρίνεια: Βαδίζουμε μέ ἐπίγνωση τήν ὁδό πού χάραξε ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920! Ὑπάρχουν τά σχετικά βίντεο. Παρεμπιπτόντως, μάλιστα, νά ἀναφέρω ὅτι, κατά τήν ταπεινή μας θεολογική γνώμη, αὐτό εἶναι καί τό κλειδί τῆς κατανοήσεως τοῦ πνεύματος καί τῆς οὐσίας τῆς ἀντιθέου καί ἀντορθοδόξου αὐτῆς συνάξεως τῶν Προκαθημένων τῆς ἁπανταχοῦ ἀποστασίας ἀπό τήν Ἀποστολική Πίστη καί Πατερική Παράδοση καί ὄχι τά ἀστεῖα καί πτωχά ἀπό κάθε ἄποψη κείμενα πού ἀποφάσισαν ἐκεῖ. Πόσο θλιβερό καί ἀπογοητευτικό εἶναι νά ἔρχεται ἕνας διωχθείς καί ἀγωνιζόμενος ἀντι-οἰκουμενιστής κληρικός νά ὑπερασπίζεται μετά "καλογηρικοῦ" πείσματος τά ὑπό τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προβλεπόμενα καί προτεινόμενα βήματα γιά τήν ἐφαρμογή τῆς παναιρέσεως ἐν τῆ πράξει! Διότι τέτοιο ΕΙΝΑΙ τό ἡμερολογιακό! Ἐάν ὁ π. Εὐθύμιος δέν θέλει νά τό καταλάβει καί ἐν ταπεινώσει ἀποδεχθεῖ καί συνειδητοποιήσει, κρίμα γι' αὐτόν. Ὄχι ὅμως μόνον κρίμα! Ἀποτελεῖ καί σημεῖο προβληματισμοῦ γιά ὅποιον τόν ἀκολουθεῖ ἤ τόν ἀκούει. Δύο ἡμερολόγια ὑπάρχουν σήμερα ἐν χρήσει ἀπό τούς ἀνά τόν κόσμο λεγομένους ὀρθοδόξους: τό παλαιό (Ἱεροσόλυμα, Σινᾶ, Ἅγιον Ὄρος, Ρωσία, Σερβία) καί τό νέο (Κωνσταντινούπολη, Ἀλεξάνδρεια, Ἀντιόχεια, κλπ νεώτερα Πατριαρχεῖα καί φυσικά οἱ πρῶτες στίς καινοτομίες Ἑλλάδα καί Κύπρος). Ὁ π. Εὐθύμιος, λοιπόν, προτείνει οὔτε λίγο, οὔτε πολύ, εἴτε νά παραμείνει ἡ ἑορτολογική αὐτή ἀνωμαλία καί ἀταξία, ὅπερ ἀθεολόγητο, εἴτε νά ἐπικρατήσει παντοῦ τό νέο ἡμερολόγιο, ἀφοῦ ἡ ἐμμονή στό παλαιό εἶναι ἀδικαιολόγητη, κατ' αὐτόν. Δέν ὑπολογίζει, οὔτε προβληματίζεται ὅτι καί σήμερα ἀκόμη, μετά ἀπό τόσα χρόνια οἰκουμενιστικῆς προπαγάνδας ὑπέρ τοῦ νά μή ἐνδιαφέρεται ὁ πιστός γιά τά "μικρά", ἐάν τολμηθεῖ, ἀνά τοπική ἐκκλησία, ἡ ἐπιβολή τοῦ νέου ἡμερολογίου θά δημιουργηθοῦν ἰσάριθμα σχίσματα! Εὐτυχῶς πού ὁ π. Εὐθύμιος δέν εἶναι κάπου Πατριάρχης γιά νά τό ἐπιχειρήσει! Οἱ Ἅγιοι Πατέρες πάντοτε ἔλεγαν, ἐν ὄψει διαφωνιῶν καί διχοστασιῶν, ὅτι ἐπιβάλλεται νά ἐπιστρέψωμε ἐκεῖ (στό σημεῖο) ὅπου δέν ὑπῆρχε διαφωνία καί νά ἀπορρίψωμε ἐκεῖνο πού εἶναι νέο καί καινοτόμο καί (ὡς αἴτιο) ἐπέφερε τήν διάσπαση! Αὐτή εἶναι ἡ Πατερική συλλογιστική! Ἡ συλλογιστική τοῦ π. Εὐθυμίου ἐν προκειμένω λειτουργεῖ ἰδιαιτέρως ἐκκοσμικευμένα καί θά τολμοῦσα νά πῶ, κατά τόν τρόπο βεβαίως καί ὄχι τήν οὐσία, οἰκουμενιστικά. Τό 1924 ὁ εὐσεβής λαός τοῦ Θεοῦ μέ ἐπικεφαλῆς εὐσεβεστάτους Κληρικούς καί πρωτοπόρους ὑποστηρικτάς ἐναρέτους καί Ἁγίους Ἁγιορείτας Ἱερομονάχους καί μοναχούς, μέ κριτήριο τήν ὀρθόδοξο συνείδησή των, τά ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικά των καί τά ἁπλά ἀλλά γνήσια πνευματικά των κριτήρια καί αἰσθητήρια, ἐθεώρησε τήν ἐπιβολή (καί δή ἀντικανονικῶς) τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας ὡς "φράγκεμα", προσέγγιση τῆς αἱρετικῆς Δύσεως, ἐκκοσμίκευση, ἀνατροπή τῶν παραδεδομένων ἐκκλησιαστικῶν καί λειτουργικῶν παραδόσεων καί δέν τήν δέχθηκε! Αὐτό δέν μπορεῖ νά τό προσπεράσει κανείς, διότι ἔτσι φωτίσθηκε καί ὄχι παρασύρθηκε, ὁ φύλακας τῆς Πίστεως, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ! Αὐτό ἐάν δέν τό κατανοήσει ὁ π. Εὐθύμιος δέν πρόκειται ποτέ νά ἐννοήσει ὅτι δέν ὑπάρχει παρά μόνο γιά τούς ἀποδεχθέντας τήν Καινοτομία (καί ὄχι δόγμα Πίστεως, συνδεομένη ὅμως μέ τήν Πίστη καί τήν Παράδοση πολλαπλῶς, θεωρητικῶς καί πρακτικῶς) ζήτημα διαφοροποιήσεως ἀπό τήν γραμμήν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκτός καί ἐάν διαπράττει καί αὐτός τό σφάλμα ὅσων ἐκ τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν θεωροῦν ὡς Ἐκκλησία τήν ὑπάρχουσα διοικητική δομή καί τά ἐπίσημα ἐκκλησιαστικά σχήματα καί τούς φέροντας καί δηλώνοντες τά ὀρθόδοξα ἀξιώματα καί τίς ἐκκλησιαστικές ἰδιότητές των, ἀσχέτως Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὁμολογίας αὐτῶν! Τόσον, ὅμως, ὁ Μέγας Γρηγόριος Παλαμᾶς, ὅσο καί ὁ γίγας τῆς Ὀρθοδοξίας Στουδίτης Θεόδωρος, αὐτά τά ξεκαθαρίζουν πλήρως καί ντρεπόμαστε νά τά ὑπενθυμίζουμε στόν σεβαστό κατά τά ἄλλα Γέροντα. Τέλος, εἶναι κρίμα νά ἐπαναλαμβάνει αὐτοσχέδιες κατηγορίες κατά τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ὥστε μήπως καί δέν πιάσουν τά ἐπιχειρήματά του, νά σταθοῦν αὐτές! Οἱ παλαιοημερολογίτες, πολύ πρίν ἀπό τόν ἴδιο (πρίν δημοσιοποίησει τήν γνώμη του) εἶχαν ὀρθή στάση στό θέμα τῆς "ἁγιότητος" καί μετέπειτα ἁγιοκατατάξεως τοῦ ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Καλαφάτη. Μή τούς μέμφεται, λοιπόν, ἐπειδή ἐκεῖνος αὐτό τό ἀγνοοῦσε. Δέν θά ἐπικαλεσθοῦμε οὔτε τά ἑκατοντάδες καταγεγραμμένα θαύματα πού μαρτυροῦν πιστοί ἄνθρωποι γιά τήν ἐπιστροφή στό λεγόμενο παλαιό ἡμερολόγιο, οὔτε στούς δεκάδες ἁγίους στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο τῶν λοιδωρουμένων "παλαιοημερολογιτῶν" πού κοσμοῦν τήν περίοδο μετά τό νεοημερολογιτικό σχίσμα (σημ. Ποτέ δέν θά μποροῦσε λογικῶς νά ὀνομασθεῖ παλαιοημερολογιτικό διότι τόν διχασμό δέν τόν προκάλεσε ἡ ἐφαρμογή τοῦ παλαιοῦ, ἀλλά τοῦ νέου ἡμερολογίου. Κι ἄν κάποιος σοφιστικῶς ἀντιλέξει ὅτι τό σχίσμα προκάλεσε ἡ ἐπιμονή τῶν πιστῶν στό παλαιό, θά πρέπει νά ἀναλογισθοῦμε τό ἁπλό καί λογικό ὅτι ἔτσι ἔχει διδάξει ἡ Ἐκκλησία τούς πιστούς νά λειτουργοῦν, δηλαδή ὑπέρ τῶν παραδεδομένων καί ὄχι ὑπέρ τῶν καινοτομιῶν. Ὅπως εὐστόχως ἔχει ἐν προκειμένω ἐπισημάνει ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ἀναφερόμενος στήν παλαιοημερολογίτισσα θεία του ἀπό τήν Θάσο, εἶναι ἀκαταμάχητο τό μοναδικό ἐπιχείρημά της στήν κάποτε γενομένη παρατήρησή του γιατί δημιουργεῖτε πρόβλημα μέ τό ἡμερολόγιο ἐκφραζόμενο στήν φράση "μά ἐμεῖς παιδί μου δέν ἀλλάξαμε κάτι"! ) καί μέχρι σήμερον καί οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς δέν τυγχάνουν τῆς διαφημίσεως προκειμένου νά εἶναι γνωστοί στό εὐρύ κοινό. Πρόκειται πάντως γιά θαυμαστές περιπτώσεις ὁσίων μορφῶν, ἐκ τῶν ὁποίων κάποιους ἔχει σφετερισθεῖ καί καπηλευθεῖ ὁ νεοημερολογιτισμός καταναλωτικῶς, ἀποκρύπτοντας σκοπίμως καί τεχνηέντως τά σχετικά ἀποδεικτικά δεδομένα. Θά ὁλοκληρώσουμε, ὅμως, τήν τελικῶς ὄχι καί τόσο σύντομη, ἀλλά αὐθόρμητη ἀπαντητική διαμαρτυρία στό νέο ἀτυχές "κτύπημα" τοῦ π. Εὐθυμίου μέ τήν ἀναφορά σέ κάτι γιά τό ὁποῖο καί τώρα μπορεῖ ἀλλά καί στό μέλλον εἶναι βέβαιο ὅτι θά τόν προβληματίσει: Ἀλήθεια, ἀπό πότε ξεκινᾶ ἡ σύγχρονη αὐτή ἀποστασία τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁπότε καί δικαιολογεῖται κάποιος πιστός ἔκτοτε νά διακρίνει τή θέση του καί νά ἀπομακρύνεται ἀπό αὐτήν; Μήπως, ἀπό τό 2016 ὅταν συνεκλήθη ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης; Γιατί ὅμως ὄχι ἀπό τό 1991 μέ τήν ἀναγνώριση τῶν μυστηρίων καί τῆς ὀρθοδοξίας αἱρετικῶν; Ἐπίσης, γιατί ὄχι ἀπό τό 1964-5 μέ τήν ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας ("ἀναθεμάτων") ἀπό τόν Πάπα καί τόν Πατριάρχη Κων/λεως; Γιατί ὄχι ἀπό τό 1948 μέ τήν ἵδρυση τοῦ "Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν" καί τήν συμμετοχή σ' αὐτό τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν; Γιατί ὄχι ἀπό τό 1920, ὅταν γιά πρώτη φορά σέ Συνοδική Ἐγκύκλιο θεωροῦνται καί ὁμολογοῦνται οἱ αἱρέσεις ὡς "Ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ"; Νά γιατί μέσα σέ αὐτόν τόν δικαιολογημένο προβληματισμό πρέπει νά τεθεῖ ἀπαραιτήτως καί τό ζήτημα τῆς ἀντικανονικῆς ἐπιβολῆς τῆς Καινοτομίας τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐν ἔτει 1924 ἐν Ἑλλάδι, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι αὐτή ἀποτελεῖ τεκμηριωμένα καί ἀναμφισβήτητα τήν ΠΡΩΤΗ καί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας Συνοδικῶς ἀποδοκιμασθεῖσα ΠΡΑΞΗ ἐφαρμογῆς καί προωθήσεως τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἄλλωστε ποτέ ἡ ἀληθής Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν θά διατηροῦσε σχίσματα, οὔτε θά εὐνοοῦσε τήν  διαιώνισή των καί βεβαίως δέν θά  προτιμοῦσε ἄλλον τρόπο θεραπείας των παρά τήν ἀπόρριψη τῆς ἀντικανονικότητος ἡ ὁποία τά προκάλεσε καί τήν ἄρση τῆς πραγματικῆς πέτρας τοῦ σκανδάλου! Ἐν ἄλλοις λόγοις, ὅποιος εἰλικρινῶς ποθεῖ τήν προσήλωση στήν Ὀρθοδοξία καί τήν ἀπόρριψη κάθε εἴδους Καινοτομιῶν, καθώς καί τήν πλήρη ἐκθεμελίωση ἀπό τό ἔδαφος τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ σαπροῦ δένδρου τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατά λογική καί κανονική συνέπεια, ὀφείλει νά ἔλθει εἰς τήν ἀρχή τοῦ προβλήματος καί ἐκεῖθεν ἐκκινῶν νά ἀπορρίπτει κάθε παρέκκλιση εἰς τήν Πίστη καί τήν Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπου δέν ὑπάρχουν μικρά καί μεγάλα ἀλλά ὅλα συναποτελοῦν τό ἑνιαῖο πλαίσιο Της. Ἔτσι κατανοεῖται καί ἑρμηνεύεται, ὄχι ὀρθολογικῶς, ἀλλά ἐκκλησιαστικῶς τό ἡμερολογιακό ζήτημα πού δέν εἶναι "παραμικρόν", ὅπως βεβαιώνεται τοῦτο καθότι τόσο πολύ, θετικῶς ἤ ἀντιθέτως, ἀπασχολεῖ, ἀλλά ἀποτελεῖ πρωτοφανές ΣΚΑΝΔΑΛΟ καί ὅσον ἀφορᾶ στή σχέση του μέ τόν Οἰκουμενισμό, ἀναμφίβολα ἀποτελεῖ τήν ΠΡΩΤΗ ΠΡΑΞΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ. Ὁ νεοημερολογιτισμός δέν ἐξυπηρέτησε ἁπλῶς τόν Οἰκουμενισμό, ἀλλά εἶναι Οἰκουμενισμός, γι' αὐτό καί ἀπαιτεῖται ἡ ἀπόρριψή του, διότι ἐκφράζει τήν οὐσία του, ἐμπεριέχει τό πνεῦμα του καί ἀποτελεῖ τήν πρακτική, δηλαδή πραγματική ἐφαρμογή των! Θά τολμήσω δέ νά ἐκτιμήσω ὅτι ὁ ἀντι-οἰκουμενιστικός ἀγώνας ἐν ὅσω δέν θά τολμᾶ νά ἐκκινεῖ ἐκ τῆς ἀρχῆς τοῦ προβλήματος καί νά ἀποκαθιστᾶ καί θεραπεύει τήν ἀποστασία ἐξ ἀρχῆς καί ἐκ τῆς ρίζης, δέν πρόκειται νά εὐδοκιμήσει, ἀλλά, μή γένοιτο, θά καρκινοβατεῖ τελικῶς πρός ὄφελος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς ἀνεμποδίστου προελάσεώς του στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διεφύλαξε καί διετήρησε, ὡς λεῖμμα κατ' ἐκλογήν χάριτος, τό μικρό ποίμνιο τῶν εὐσεβῶν πιστῶν, τῶν λεγομένων παλαιοημερολογιτῶν, προκειμένου αὐτό ὡς "ζύμη" νά ζυμώση ὅλο τό φύραμα ὅσων, πολλῶν ἐλπίζομε, θά ἐννοοῦν ὁσημέραι περισσότερο ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ μεγαλύτερη αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, εἶναι πρωτόγνωρος στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί ἐάν δέν ἀντισταθοῦν οἱ πιστοί θά κυριαρχήσει ὡς ἡ αἵρεση τῶν ἐσχάτων, ἡ καταλληλότερη γιά τήν προετοιμασία του ἐρχομοῦ τοῦ Ἀντιχρίστου!

Ἐν συνεχείᾳ παρατίθενται μερικά χαρακτηριστικά καί σημαντικά σχόλια (καί ἀντι-σχόλια), τά ὁποῖα ἔγιναν γιά τήν ἀνάρτηση τῶν θέσεων τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ.

1ο

Διαφωνῶ πλήρως καί διαπιστώνω μέ λύπη μου ὅτι ὁ π. Εὐθύμιος διατελεῖ ἐν πλάνη! Μέ τά ἐνταῦθα ἐπιγραμματικῶς μέν λεγόμενα, σαφῶς δέ ὑποστηριζόμενα ὑπ' αὐτοῦ, θεωρῶ ὅτι προκαλεῖ ὁριστική ρήξη μετά τῶν λεγομένων παλαιοημερολογιτῶν πού ἀντιμετώπισαν ἀξιοθαύμαστα παρά τίς ἀνθρώπινες ἀτέλειες καί τά ἀναπόδραστα προβλήματα, τό ψῦχος τῆς νυκτός καί τό καῦμμα τῆς ἡμέρας ἀπό μιᾶς ἀρχῆς καί προκειμένου νά παραμείνουν ἀσυμβίβαστοι μέ τήν ἀποστασία, ὅπερ θά ἀποβεῖ σέ βάρος τοῦ ἤδη καρκινοβατοῦντος ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνος. Ἔτσι ὅμως ὑπαιτιότητι αὐτοῦ ἐπωφελεῖται ὁ Οἰκουμενισμός καί διαιωνίζεται ὁ διχασμός τῶν πιστῶν, οὐδέν δέ ἐπιτυγχάνεται! Δημ. Ἀναγνώστου, Θεολόγος. (Θά ἀκολουθήσει ἀναλυτική ἀπάντηση)

2ο

( Ο ΠΙΟ ΕΥΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ )

Δυστυχῶς, ὁ π. Εὐθύμιος πλανᾶται ὅταν λέγῃ ὅτι οἱ Π/Ηται δῆθεν ἀνήγαγον τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον εἰς δόγμα πίστεως καί, ὡς ἐκ τούτου, εἶναι δῆθεν αἱρετικοί!!! Ἀφ' ἑαυτοῦ, τό νέον ἡμερολόγιον (ν.ἡ.) δέν εἶναι δογματικόν θέμα, πού σημαίνει ὅτι: (1) ἄν δέν εἶχε καταδικασθῆ ἀπό τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 16ου αἰῶνος• (2) ἄν ὑπῆρχε ποιμαντικός λόγος διά τήν εἰσαγωγήν του εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν• καί (3) ἄν ὑπῆρχε Πανορθόδοξος συμφωνία (κατόπιν Συνόδου) διά τήν εἰσαγωγήν του• τότε θά μποροῦσε βεβαίως νά εἰσαχθῇ. Ἐπειδή, ὅμως: (1) οὐδεμία ἀπό τίς ὡς ἄνω τρεῖς προϋποθέσεις ὑπῆρχε• καί (2) τό ν. ἡ. εἰσήχθη χάριν τῆς προωθήσεως τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως λέγει σαφέστατα ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 καί τά βιβλία τῶν Οἰκουμενιστῶν (ὅπως αὐτό τοῦ Μητροπολίτου Βιζύης Ἀνθίμου, Ἀθῆναι 1922, σελ. 141 καί ἀλλαχοῦ)• τά δύο αὐτά γεγονότα προσδίδουν δογματικόν χαρακτῆρα στήν εἰσαγωγήν τοῦ ν.ἡ., ἐφόσον ἦτο βέβαιον ὅτι: (1) θά προκαλοῦσε σχίσμα στήν Ἐκκλησίαν, βλάπτοντας ἔτσι τό Δόγμα τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας• καί (2) εἰσήχθη χάριν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τά περί Μακεδονικοῦ ἡμερολογίου καί τά ἄλλα ἀνούσια πού ἀναφέρει ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι ἄκρως παραπλανητικά καί θά δώσῃ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.

Δημήτριος Χατζηνικολάου 18 Μαΐου 2017

3ο

Αὐτό πού καταδίκασαν οἱ τρεῖς Σύνοδοι τοῦ ιστ΄ αἰῶνος, ἦταν ἡ τροποποίησις τοῦ πασχαλίου, πού ἐπήρχετο διά τοῦ γρηγοριανοῦ ἡμερολογίου. Τό 1924 ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν ἀποδέχθηκε τό γρηγοριανό ἡμερολόγιο οὔτε τροποποίησε τό πασχάλιο. Ἁπλά διώρθωσε τό ἰουλιανό ἡμερολόγιο διά τῆς προσθήκης δεκατριῶν ἡμερῶν σ᾿ αὐτό. Συνεπῶς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν ἀθέτησε τίς ἀποφάσεις τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀλλά οὔτε καί τῶν Ὀρθοδόξων Συνόδων τοῦ ιστ΄ αἰῶνος.

Ἀνώνυμος σχολιαστής

4ο

Δέν εἶναι ἀκριβῆ τά λεγόμενά σας. Οἱ τρεῖς Σύνοδοι κατεδίκασαν ὅλο τό πακέτο τῆς ἀλλαγῆς ἡμερολογίου καί Πασχαλίου. Αὐτό προκύπτει ἀπό ὅλα τά σχετικά κείμενα καί τά μετά τίς Συνόδους, τά ἀναφερόμενα σ' αὐτές, ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Ἐπιπλέον, αὐτά πού ἀναφέρετε εἶναι τά ἐπιχειρήματα τοῦ παποκαισαρικῶς ἐπιβαλόντος τήν ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. Τότε, ὄντως, δέν ἄλλαξε τό Πασχάλιο, ἀλλά εἶναι στούς σχεδιασμούς των, ὅπως γνωρίζουμε ὅλοι. Σημαντικό τό γεγονός ὅτι ἡ νεοημερολογιτική ἐκκλησία τῆς Φινλανδίας ἀκολουθεῖ καί τό Δυτικό Πασχάλιο καί βεβαίως εἶναι κοινωνική ἀπό τούς ὑπολοίπους χωρίς κανένα πρόβλημα, ἄρα συμμετέχουν οἱ καινοτόμοι καί στήν ἀσέβεια καί καταφρόνηση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Τέλος, ἡ ἀπόδειξη ὅτι οἱ Σύνοδοι ἀπέρριπταν αὐτό πού ποδηγετούμενο ἀπό τόν Οἰκουμενισμό ἔπραξε τό Πατριαρχεῖο Κων/λεως τό 1920-1924 μέ τήν ἐπιβολή τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας εἶναι ὅτι δέν δέχθηκε, ἀπέρριψε καί κατεδίκασε καί γιά τό μέλλον κάθε ἡμερολογιακή μεταρρύθμιση καί διά νά μή θιγεῖ ποτέ τό Πασχάλιο καί γιά νά μή συνεορτάζουμε χρονικῶς μέ τούς Δυτικούς καί διότι ἡ Ἐκκλησία ἀρνήθηκε τό κριτήριο τῆς ἀστρονομικῆς ἀκριβείας στίς ἐπιλογές της, προτιμήσασα τήν εἰρήνη, τήν ἑνότητα καί τήν διατήρηση τῶν ἰσχυόντων ὡς παραδεδομένων, ἀφοῦ ἐπί αἰῶνες ἀκολουθοῦνταν ἄνευ προβλήματος. Τό ἡμερολογιακό συνυφάνθηκε μέ τό ἑορτολογικό καί τό Πασχάλιο καί αὐτό τό πλαίσιο ἀποφάσισε Συνοδικῶς νά διατηρήσει ἡ Ἐκκλησία, διαβλέπουσα ὅτι πίσω ἀπό τήν ἀνακίνηση θέματος ἀπό τή Δύση ὑποκρύπτεται σχέδιο διεμβολισμοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς καί ἀθέσμου προσεγγίσεως καί ἀφομοιώσεώς της ἀπό τήν Λατινική προπαγάνδα! Πόσο δύσκολο εἶναι νά κατανοηθοῦν αὐτά, τά ὁποῖα μάλιστα προκύπτουν ἀπό τά ἱστορικά ντοκουμέντα; Ἁπλῶς ὅλα αὐτά ἔπαυσαν νά ἐνδιαφέρουν ὅσους φωτίστηκαν ἀπό τήν "αὐγή" τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τοῦ 20ου αἰῶνος καθώς καί μερικούς ὄψιμους ἀντι-οἰκουμενιστέ,ς οἱ ὁποῖοι κάνουν τό ὀλέθριο σφάλμα νά τούς ἀντιγράφουν, ἔστω καί ἀνεπιγνώστως, παπαγαλίζοντας τά περί διορθωμένου ἡμερολογίου, περί ἀστρονομικῆς ἀκριβείας, μή δογματικοῦ θέματος καί πάει λέγοντας! Δ.Κ.

5o

Γνωστόν τό σαθρότατον αὐτό ἐπιχείρημα τῶν Οἰκουμενιστῶν! Εἰς τήν Ἐκκλησιαστικήν Ἱστορίαν τοῦ Μελετίου, Μητροπολίτου Ἀθηνῶν, Γ’ Τόμος, Βιέννη 1784, σελ. 402 (http://invenio.lib.auth.gr/record/125916), διαβάζουμε τά ἑξῆς: «Πατριαρχεύοντος τότε τοῦ Ἱερεμίου σύνοδος Μητροπολιτῶν συνήχθη ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ αφπγ’. ἐπιδημήσαντος καί Σιλβέστρου τοῦ Ἀλεξανδρείας, ἥτις κατακρίνασα τό καινοτομηθέν ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ρώμης Καλενδάριον, δέν τό ἐδέχθη, κατά τήν αἴτησιν τῶν Λατίνων.» Εἰς δέ τό Νέον Ὀρθογραφικόν Ἑρμηνευτικόν Λεξικόν τοῦ Δ.Β. Δημητράκου, Γ’ Ἔκδοσις, 1970, Ἐκδ. Χρ. Γιοβάνης, σελ. 730, διαβάζουμε ὅτι "καλανδάριον" ἤ "καλαντάρι" ἤ "καλεντάρι" σημαίνει "ἡμερολόγιον" ἤ "ἡμεροδείκτης." Ὑποθέτω ὅτι θ’ ἀπαντήσετε ὅπως ὁ π. Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, ὁ ὁποῖος στέκεται σέ μίαν μόνον λέξιν τῆς Συνόδου τοῦ 1593 (στήν λέξιν "ἤτοι"), τήν παρερμηνεύει καί ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ Σύνοδος ἀπηγόρευσεν μόνον τήν ἀλλαγήν τοῦ Πασχαλίου! Ἐδῶ ἔχω νά παρατηρήσω ὅτι, πρῶτον, ὁ π. Ε. ἀγνοεῖ τίς ἄλλες Συνόδους πού κατεδίκασαν τό ν. ἡμ., ὅπως καί κάθε ἄλλον νεωτερισμόν, καί, δεύτερον, συμφώνως μέ τό Λεξικόν τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς Γλώσσης τοῦ Ἰ. Σταματάκου, 1994, σελ. 439, ἡ λέξις "ἤτοι" σημαίνει "βεβαίως, ἀληθῶς" καί ὄχι μόνον "τοὐτέστιν." Συντάσσεσθε, λοιπόν, μέ τό ὡς ἄνω σαθρότατον "ἐπιχείρημα" καί δέν φαίνεται νά σᾶς ἐνοχλῇ τό γεγονός ὅτι ἡ ἀλλαγή ἔγινε χάριν τῆς προωθήσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή χάριν τῆς καταργήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας! Οὔτε φαίνεται νά σᾶς ἐνοχλῇ τό γεγονός ὅτι ἡ ἀλλαγή ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα, ὅπως βεβαιώνουν πολλά κείμενα καί γνωματεύσεις ἐπιτροπῶν, πού ἐδημοσιεύθησαν πρό τοῦ 1924. (Σημειωτέον ὅτι εἰς μίαν ἐξ αὐτῶν τῶν ἐπιτροπῶν συμμετεῖχε καί ὁ τότε Ἀρχιμανδρίτης καί μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ σχίστης τῆς Ἐκκλησίας.) Συντάσσεσθε μέ τό ὡς ἄνω ψευδοεπιχείρημα, παρά τό γεγονός ὅτι ἡ Συνοδική Ἐγκύκλιος τῶν Πατριαρχῶν τοῦ 1848 λέγει ὅτι "πᾶς νεωτερισμός εἶναι ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου"! Τό ἀναπαράγετε χωρίς νά σᾶς ἀπασχολῇ τό γεγονός ὅτι τό Πατριαρχικόν ὄργανον "Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια" τοῦ 1895, καθώς καί ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Πατριάρχου Ἰωακείμ Γ', μετά τήν διαβούλευσιν πού αὐτός εἶχε μέ τίς τοπικές Ἐκκλησίες γιά τήν ἀλλαγήν τοῦ Ἑορτολογίου τό 1902, ἐκτιμοῦσαν ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἡ. θά προκαλοῦσε ἀναστάτωσιν εἰς τήν κοινωνίαν καί θά ἦτο «παγκόσμιον σκάνδαλον»! Κατ’ ἐσᾶς, γιά τό σχίσμα τοῦ 1924 πταίουν οἱ ἀντιδράσαντες, τούς ὁποίους ἀναιδῶς χαρακτηρίζετε «σχισματικούς», παρά τό γεγονός ὅτι ἡ ἀντίδρασίς των ἀπεδείχθη ἐκ τῶν ὑστέρων σωτήριος! Διότι, ἄν δέν ὑπῆρχεν, σήμερα θά εἴμεθα ὅλοι οὐνῖται!

Δημήτριος Χατζηνικολάου 19 Μαΐου 2017

6o

Δυστυχῶς, ὁ π. Εὐθύμιος πλανᾶται ὅταν λέγῃ ὅτι οἱ Π/Ηται δῆθεν ἀνήγαγον τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον εἰς δόγμα πίστεως καί, ὡς ἐκ τούτου, εἶναι δῆθεν αἱρετικοί!!! Ἀφ' ἑαυτοῦ, τό νέον ἡμερολόγιον (ν.ἡ.) δέν εἶναι δογματικόν θέμα, πού σημαίνει ὅτι: (1) ἄν δέν εἶχε καταδικασθῆ ἀπό τρεῖς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 16ου αἰῶνος• (2) ἄν ὑπῆρχε ποιμαντικός λόγος διά τήν εἰσαγωγήν του εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν• καί (3) ἄν ὑπῆρχε Πανορθόδοξος συμφωνία (κατόπιν Συνόδου) διά τήν εἰσαγωγήν του• τότε θά μποροῦσε βεβαίως νά εἰσαχθῇ. Ἐπειδή, ὅμως: (1) οὐδεμία ἀπό τίς ὡς ἄνω τρεῖς προϋποθέσεις ὑπῆρχε• καί (2) τό ν. ἡ. εἰσήχθη χάριν τῆς προωθήσεως τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως λέγει σαφέστατα ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 καί τά βιβλία τῶν Οἰκουμενιστῶν (ὅπως αὐτό τοῦ Μητροπολίτου Βιζύης Ἀνθίμου, Ἀθῆναι 1922, σελ. 141 καί ἀλλαχοῦ)• τά δύο αὐτά γεγονότα προσδίδουν δογματικόν χαρακτῆρα στήν εἰσαγωγήν τοῦ ν.ἡ., ἐφόσον ἦτο βέβαιον ὅτι: (1) θά προκαλοῦσε σχίσμα στήν Ἐκκλησίαν, βλάπτοντας ἔτσι τό Δόγμα τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας• καί (2) εἰσήχθη χάριν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τά περί Μακεδονικοῦ ἡμερολογίου καί τά ἄλλα ἀνούσια πού ἀναφέρει ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι ἄκρως παραπλανητικά καί θά δώσῃ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως.

(http://scripta---manent.blogspot.gr/2017/05/blog-post_807.html)

Δημήτριος Χατζηνικολάου, 18 Μαΐου 2017

7o

Μερικές ἐπισημάνσεις, μέ πολλούς ἀποδέκτες. Περί τοῦ φρονήματος τοῦ Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου παραλείπεται ἀπό τούς νεοημερολογίτες τό οὐσιωδέστερο, δηλαδή ὅτι ὁ ἀγωνιστής αὐτός Γέροντας ἦτο ἀναφανδόν ὑπέρ τῆς ἀναγκαίας ἐπιστροφῆς τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου, ὅπως προκύπτει ἀπό πολλά κείμενά του. Ἐπίσης, ὁ παπα-Νικόλας ὁ Πλανᾶς κοιμήθηκε πρό τῆς ἐπιστροφῆς τῶν τριῶν Ἀρχιερέων στήν ἑορτολογική παράδοση καί τήν κανονική συγκρότηση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου μετά τό σχίσμα τοῦ ἡμερολογίου. Ἔτσι μᾶλλον δικαιολογεῖται ἡ στάση του, ἐνῶ παραλείπεται ἐπίσης ὅτι κατά τήν ὁμολογία τοῦ ἰδίου τοῦ ἁπλοϊκοῦ Λευίτου οἱ ἴδιοι οἱ Ἅγιοι ἀποκαλύπτονταν σέ αὐτόν καί τοῦ ζητοῦσαν νά ἱερουργεῖ μέ τό παλαιό! Τί συμβαίνει, λοιπόν, ἀγαπητοί ὑπερασπιστές τῆς Καινοτομίας; Τί ἰσχύει; Τέλος, ἀνά τήν Ἑλλάδα ἔζησαν καί ἀγωνίσθηκαν πολλοί ἅγιοι Κληρικοί καί μοναχοί, οἱ ὁποῖοι παρέμειναν παλαιοημερολογίτες καί ἦταν σφοδροί πολέμιοι τῆς Καινοτομίας. Αὐτῶν τά λείψανα εὐωδιάζουν καί θαυματουργοῦν καί στίς τοπικές κοινωνίες θεωροῦνται Ἅγιοι, καίτοι δέν τυγχάνουν γιά εὐνόητους λόγους τῆς ἀναλόγου τῶν ἄλλων ἁγίων-stars διαφημίσεως. Βάσει τῶν ὀρθοδόξων διαχρονικῶν κριτηρίων, σύμφωνα μέ τά ὁποῖα τά θαύματα δέν εἶναι κριτήρια ἁγιότητος καί δή Ὀρθοδοξίας, σίγουρα δέ, εἶναι περιφρονητέα, ἄνευ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁπότε διαλέγει κανείς καί παίρνει Ἁγίους, μέ μεμαρτυρημένη ἁγιότητα βίου καί Ὀρθοδοξία (ἀποχή ἀπό τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) ἤ "ἁγίους" νέου τύπου, πρωτόγνωρου γιά τήν Ἐκκλησία καί τήν Ὀρθοδοξία, μέ "θαύματα" μέν, μέ ἀμφιβαλλόμενη ὅμως ὀρθοδοξία καί σίγουρα μέ σκανδαλώδη ἀνοχή ἐκ μέρους των ἔναντι τῆς παναιρέσεως καί κοινωνία μετ' αὐτῆς. Ἐπί τῶν τύπων τῶν ἥλων, λοιπόν, καί ὄχι συνθηματολογία καί στεῖρα ἀντιπαράθεση!

ἀνώνυμος, 19/5/2017