Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, προαναγγέλλει κοινό Πάσχα μέ τούς αἱρετικούς τό 2025 !

 

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος οὔτε τό Πάσχα σεβάσθηκε, οὔτε τήν τελετή τοῦ "Ἁγίου Μύρου" τό ὁποῖο παρεσκεύασε καί "εὐλόγησε" (Μ. Πέμπτη 2022) γιά νά δηλώσει τήν "κυριαρχία" του, συναγελαζόμενος μετά τῶν ἀδελφῶν του αἱρετικῶν.

Απόσπασμα κοινού Πασχάλιου μηνύματος «των Προκαθημένων των Χριστιανικών Εκκλησιών στην Τουρκία», τήν Μεγάλη Παρασκευή 2022, ωσάν να απευθύνονται στο Ένα Σώμα του Κυρίου, στην Μία Εκκλησία που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως! Ευελπιστούν να αδράξουν καρπούς από την εκκλησιαστικοποίηση των αιρέσεων που τις ονόμασαν «Εκκλησίες» στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης.

 

 

«Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές,

Χριστός Ανέστη! Αληθώς, Ανέστη!

 

Ως Προκαθήμενοι και εκπρόσωποι των Χριστιανικών Εκκλησιών στην Τουρκία, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να απευθυνθούμε σε όλους τους πιστούς, καθώς εορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά το Πάσχα στις Εκκλησίες της Ανατολής και της Δύσης δεν θα εορτασθεί την ίδια ημέρα, αλλά, εφέτος, με μία εβδομάδα διαφορά. Προσευχόμαστε να βρούμε σύντομα την απαραίτητη λύση που θα επιτρέψει σε όλους τους Χριστιανούς όλου του κόσμου να εορτάσουν την πιο σημαντική εορτή της πίστης μας την ίδια ημερομηνία. Μια καλή ευκαιρία για μια τέτοια πρωτοβουλία μπορεί κάλλιστα να είναι η επερχόμενη 1700η επέτειος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας το 2025.

[…]

 

 

-Βαρθολομαίος
Οικουμενικός Πατριάρχης

-Σαχάκ Β΄.
Αρμένιος Πατριάρχης της Τουρκίας

 

-Filüksinos Yusuf Çetin

Μητροπολίτης της Συριακής Ορθοδοξίας Κωνσταντινούπολης, Άγκυρας και Σμύρνης Πνευματικός ηγέτης και Πατριαρχικός Βικάριος

-Επίσκοπος Massimiliano Palinuro
Αποστολικός Βικάριος της Λατινικής Καθολικής Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης

  

 

Ο Πάπας πιέζει για κοινό εορτασμό του Πάσχα

23/04/2022 

(....)

Πέρυσι ήρθαμε αντιμέτωποι με την κυβερνητική εντολή η οποία όπως ήταν βέβαιο ευλογήθηκε και από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, με τη μετάθεση της εορτής της Αναστάσεως του Κυρίου μας το Μεγάλο Σάββατο στις 9:00.

 

Δεν υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις από κλήρο και ποίμνιο και όσοι αντιστάθηκαν σθεναρά, διώχθηκαν μέχρι τελικά να κάτσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. (....) Τον αντιεκκλησιολογικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης απόφασης είχε αναπτύξει εμπεριστατωμένα ο Πρωτοπρ. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος δημοσιεύοντας το άρθρο του με τίτλο «Και αναστάντα τη δευτέρα ημέρα κατά τας κυβερνητικάς εντολάς».

H περσινή βλάσφημη απόφασή τους δεν είναι άσχετη με τη διαχρονική δαιμονική επιδίωξη περί κοινού εορτασμού του Πάσχα. Δεν αποτελεί είδηση το γεγονός ότι ο Πάπας Φραγκίσκος απευθύνθηκε σε όλους τους Ορθοδόξους επισκόπους με μια ευχή: «Να ζήσουν αυτό το Πάσχα με τον ίδιο πόνο για τον κόσμο με τον οποίο το ζουν τώρα πολλοί Καθολικοί».

«Ετοιμάζουν επίσης το Πάσχα μαζί μας με διαφορά μιας εβδομάδας, γιατί, όπως οι Ανατολικοί Καθολικοί, ακολουθούν το Ιουλιανό, όχι το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Δράττομαι αυτής της ευκαιρίας για να στείλω ένα μήνυμα αδελφοσύνης σε όλους τους αδελφούς μου, Ορθόδοξους επισκόπους, που ζουν αυτό το Πάσχα με τον ίδιο πόνο με τον οποίο το ζούμε, εγώ και πολλοί Καθολικοί», είπε ο ποντίφικας σε συνέντευξη που μεταδόθηκε την Παρασκευή από το πρώτο κανάλι της ιταλικής κρατικής τηλεόρασης Rai1.

Ο κοινός εορτασμός του Πάσχα προωθείται από το Βατικανό εδώ και πολλές δεκαετίες. Η επιδίωξη αυτή επισημοποιήθηκε με την Β´ Βατικανή Σύνοδο και μόλυνε το ορθόδοξο πλήρωμα μετά από την υποστήριξη του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα. Οι “κινήσεις” διενεργήθηκαν κάτω από το τραπέζι, διότι οι αντιστάσεις του ορθόδοξου ποιμνίου τότε ήταν υπολογίσιμες.

Στις μέρες μας όμως, ο εορτασμός του κοινού Πάσχα Ορθοδόξων και Παπικών δεν μπορεί να καταδικαστεί ούτε από τους αιρετίζοντες Επισκόπους ούτε από τους χλιαρούς χριστιανούς, τους συγκαταβατικούς στα θέματα πίστης. Ακριβώς γιατί η ίδια η Σύνοδος του Κολυμπαρίου για χάρη της οποία εφάρμοσαν μία φαρισαϊζουσα υπακοή, ευλογεί το κοινό Πάσχα όχι μόνο με τους παπικούς αλλά με κάθε λογής αιρετικούς. Η Σύνοδος αυτή δεν αναγνώρισε εκκλησιαστικότητα σε όλες τις αιρέσεις; Δεν νομιμοποίησε τον Οικουμενισμό;

Πώς λοιπόν να αντισταθούν οι υποστηρικτές της σε κάτι που το θεωρούν ευλογημένο και κανονικό; Αλλά και όσων οι ιερατική συνείδηση βοά… Αλήθεια τι περιμένουν; Με τι είδους όπλα θα καταφέρουν να συντρίψουν αυτή τη Λερναία Ύδρα της Πανθρησκείας που απειλεί να μας αφανίσει πνευματικά;

Ποιος μας λέει ότι μετά τον κοινό εορτασμό του Πάσχα δεν θα ακολουθήσει μία επίσημη ένωση, ένα μιαρό Κοινό Ποτήριο; Ποιος μας εγγυάται όμως ότι εμείς θα είμαστε εν ζωή ώστε να σηκώσουμε τείχος στην Παναίρεση και επί της ουσίας να ομολογήσουμε πως δεν έχουμε την ίδια πίστη με τους αιρετίζοντες;

Οι καιροί ου μενετοί! (....)

 

katanixi.gr

 

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥ:

 

Τό ἔτος 1582 ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ΄ ἐπέβαλλε στή Δύση τήν Καινοτομία του νέου ἡμερολογίου (Γρηγοριανοῦ) καί τοῦ νέου Πασχαλίου. Τήν Καινοτομία προσπάθησε νά τήν περάσει καί στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή. Συνάντησε ὅμως τήν σθεναρή ἀντίσταση τῶν ὀρθοδοξούντων τότε Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, οἱ ὁποῖοι σέ Πανορθοδόξους Συνόδους ἀπέρριψαν καί κατεδίκασαν τήν Καινοτομία τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου καί πασχαλίου.

Δυστυχῶς, στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἀφοῦ ὑποχώρησαν τά ὀρθόδοξα κριτήρια καί οἱ ἀντιστάσεις στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, μέσῳ τῆς διαδόσεως τοῦ πνεύματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν ἐπιδράσεων τῆς Μασωνίας, κατ' ἀρχήν υἱοθετήθηκε ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία τοῦ Παπισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα τή διάσπαση τῆς πανορθοδόξου ἑορτολογικῆς ἑνότητος καί τή δημιουργία τοῦ νεοημερολογιακοῦ Σχίσματος.

Ἔκτοτε προωθεῖται ἡ ὑλοποίηση τοῦ κοινοῦ ἡμερολογιακοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ ὅλων τῶν λεγομένων Χριστιανῶν ἀσχέτως τῶν μεταξύ των δογματικῶν διαφορῶν. Τελευταίως προπαγανδίζεται ὁ σχεδιασμός τῆς πραγματοποιήσεως τοῦ κοινοῦ αὐτοῦ ἑορτασμοῦ τό ἔτος 2025, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπληρώσεως τῶν 1700 ἐτῶν ἀπό τήν σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία προσδιόρισε τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα.

Κατά τήν ἐπιβολή τῆς παπικῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας, τό ἔτος 1924 στήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρο, προκειμένου νά καμφθοῦν οἱ ἀντιδράσεις τῶν πιστῶν γιά νά τήν ἀκολουθήσουν, χρησιμοποιήθηκαν διάφορα ἐπιχειρήματα, ὅπως ἡ ἀνάγκη υἱοθετήσεως ἑνός ἀστρονομικῶς τελειοτέρου ἡμερολογίου καί ὁ συγχρονισμός μέ τό πολιτικῶς ἰσχῦον νέον ἡμερολόγιο, ἀλλά καί ἡ διατήρηση τοῦ Πασχαλίου, συμφώνως πρός τό Ἰουλιανό ἡμερολόγιο βάσει τοῦ ὁποίου ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος εἶχε προσδιορίσει τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα.

Ἰδιαιτέρως μέ τό τελευταῖο ἐπιχείρημα διασκεδαζόταν, κατά τήν θεώρηση τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς καινοτομίας, ὁ ἰσχυρισμός περί προσβολῆς καί ἀθετήσεως τῶν σχετικῶν Ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος διά τῶν ὁποίων καταδικαζόταν καί ἀπερρίπτετο "τό νεοεφεύρετον μηνολόγιον καί πασχάλιον" τοῦ Παπισμοῦ.

Ἄραγε, ποιό ἐπιχείρημα θά τολμήσουν τώρα νά παρουσιάσουν καί ἐπικαλεσθοῦν οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι συνευδοκοῦν στήν ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου καί τήν καθιέρωση κοινοῦ μετά τῶν λεγομένων χριστιανῶν (αἱρετικῶν) ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα;

Ἀκούγεται ὅτι θά μιλήσουν (καί πάλι) γιά διόρθωση (ὅπως ἔκαναν καί κατά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου) καί μάλιστα γιά πιστότερη ἐφαρμογή τῶν προβλέψεων, τῶν σχετικῶν μέ τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, τῆς Α΄ Οικουμενικῆς Συνόδου! Δηλαδή, θά ἔλθουν νά διορθώσουν τήν δισχιλιετή Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας!

Ἔξεστι τοῖς καινοτόμοις καί πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς νά διορθώνουν....τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, βλασφημοῦντες κατ' οὐσίαν ὄχι μόνον κατά τῶν Πατέρων καί τῶν Συνόδων, ἀλλά κατ' Αὐτοῦ τοῦ φωτίσαντος καί καθοδηγήσαντος ἐκείνους καί ἐκείνας Παναγίου Πνεύματος!

 

«Ἔχουμε ἕνα Θεό, ποὺ ἔπαθε γιὰ μᾶς,
γιατὶ μᾶς θέλει Αἰωνίως κοντά Του!»

«ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ»
ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΑΦΘΑΡΤΟΔΟΚΗΤΩΝ!

«Οἱ Ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι ὅλων τῶν ἐποχῶν προσεγγίζουν τήν Ἀνθρωπίνη Φύση τοῦ Χριστοῦ καθοδηγούμενοι ἀπό τήν κατάσταση τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου, ἀντί νά ζητοῦν τήν Ἀλήθεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς μας στόν Χριστό».

 

 

Γράφει ὁ Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

 

Ἐπιθυμίᾳ ἐπιθυμήσαμε τοῦτο τό Πάσχα νά τό αἰσθανθοῦμε  ὅσο τό δυνατόν «ἐξ ὅλης τῆς καρδίας μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας μας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος μας». Μεγάλη ἡ ἀπαίτησή μας, ἀλλά καί μεγάλη ἡ βοήθεια τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, ἡ Ὁποία φωτίζει τήν διάνοιά μας, γιά νά μάθουμε τόν Χριστόν μας καί μᾶς Τόν παριστᾶ Περιγραπτόν καί Ἀπερίγραπτον, ἐπαφίεται δέ στόν καθένα μας νά λάβῃ τό «Φῶς Χριστοῦ», τό «Φῶς τῆς Γνώσεώς Του», ἀναλόγως τῆς προαιρέσεως καί τῆς προθυμίας του.

Ὅλες οἱ μάχες τοῦ Σατανᾶ δόθηκαν καί ἐξακολουθοῦν νά δίδονται μέ ἕνα καί μοναδικό στόχο: Νά πλήξουν τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μας, τόν Θεάνθρωπο Χριστόν, νά τόν ἀλλοιώσουν στήν πνευματική ὀπτική τῶν ἀνθρώπων, γιατί μόνο ἔτσι χάνεται ἀπό τά μάτια μας ἡ Σωτηρία μας, ὁ Χριστός, ἐφ’ ὅσον «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνοµά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδοµένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡµᾶς.» (Πράξ. 4, 12)!

Πρός τόν σκοπό αὐτόν εἶχε, καί ἔχει ἐπιστρατεύσει ὁ διάβολος πλῆθος ὀργάνων του, ἀνθρώπους «λαλοῦντας διεστραµµένα», τούς ὁποίους ὁ Χριστός καί οἱ ἅγιοι Πατέρες μας ἀποκαλοῦν «Πύλας τοῦ Ἅδου», οἱ ὁποῖες, ὅμως, «Πύλαι», κατά τόν ἀψευδέστατον λόγο τοῦ Χριστοῦ μας «οὐ κατισχύσουσιν» τῆς Ἐκκλησίας Του! Καί, πρά­γματι, δύο χιλιάδες εἴκοσι δύο χρόνια δέν ἔχουν κατισχύσει!

Δέν εἶναι, ὅμως, μόνο οἱ κεκηρυγμένοι αἱρετικοί, πού σκόπιμα προσπαθοῦν νά ἀλλοιώσουν τό Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, γιά νά ἐπιβάλλουν τήν κοιλιόπνευστη θεολογία τους, «ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες! », ἀλλά εἶναι καί οἱ ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι μας, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῶν σπουδῶν τους αἰσθάνονται ἰσάξιοι καί ἰσόκυροι(!) τῶν ἁγίων Πατέρων μας καί, παρ’ ὅτι ἔχουμε λάβει ὡς Ἐκκλησία ἰσχυροτάτη ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι κατοχύρωση τῆς «ἀκριβοῦς ἡμῶν Ὀρθοδόξου Πίστεως», ἐκεῖνοι, «τοῖς ἰδίοις (καί ὄχι τοῖς τοῦ Θεοῦ) ἀκολουθοῦντες προστάγμασι», αὐθαιρετοῦν καί διδάσκουν πλειστάκις (ἐν γνώσει τους ἤ ἐν ἀγνοίᾳ, ὁ Θεός οἶδε) τά πόρρῳ ἀπέχοντα τῆς «εὐσεβοῦς ἡµῶν Πίστεως, καὶ τῆς ἀληθοῦς Θεολογίας» (Εὐχή Γ΄  τῆς Γονυκλισίας).

Δέν θά ἐπεκταθοῦμε στό παρόν ἄρθρο σέ ὅλες τίς Θεολογικές παραχαράξεις ἀλλά μόνο σέ αὐτήν, πού ἀναφέρεται καί ὁ τίτλος μας: Στόν λεγόμενον «Ἀφθαρτοδοκητισμό».

Ἐπειδή ὁ ὅρος «Ἀφθαρτοδοκητισμός» περικλείει μιά πραγματικότητα καί μία πλάνη, δέν ἔχει γίνει ἀκριβής προσδιορισμός του, ὅσο τοὐλάχιστον γνωρίζω καί ὅσο θά ἤθελα νά ἔχῃ γίνει. Γι’ αὐτό καί ἐπ’ αὐτοῦ ὑπάρχει μεγάλη σύγχυση μεταξύ τῶν συγχρόνων Θεολόγων, παραδοσιακῶν καί μή. Ἐπί πλέον, δέν ἔχω κατορθώσει νά εὕρω πῶς ἐπινοήθηκε ὁ ὅρος αὐτός, οὔτε ποιός εἶναι ὁ καθιερώσας αὐτόν τόν ὅρο καί πότε. Αὐτό πού γνωρίζω εἶναι ὅτι ὁ Λεόντιος Βυζάντιος, πού γεννήθηκε μεταξύ τοῦ 480 ἤ 485 εἶναι αὐτός, πού ἔκαμε μιά διάλεξη στήν Παλαιστίνη, τό ἔτος 528, μέ τίτλο «Πρός τούς ἐξ ἡµετέρων προσθεµένους τῇ κατεφθαρµένῃ γνώµῃ τῶν Ἀφθαρτοδοκητῶν διάλογος».¹

Ὅμως, ἐκτός τοῦ Λεοντίου, πού Ὀρθοδόξως ἐλέγχει ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι θέλησαν νά συγκαλύψουν τόν Μονοφυσιτισμό τους πίσω ἀπό μιά ἐπί πλέον πλάνη, ὅτι ἡ Ἀνθρωπίνη Φύση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι πραγματική, ἀλλά φαινομενική, ὑπάρχει καί ἄλλος, ἄγνωστος συγγραφέας, πού κρύβεται στό ὄνομα τοῦ Λεοντίου καί γράφει τό ἔργο De sectis (Κατά τῶν Αἱρέσεων), τό ὁποῖο κάθε ἄλλο παρά Ὀρθόδοξο εἶναι. Αὐτός ὁ ἄγνωστος συγγραφέας τελεῖ σέ πλήρη θεολογική σύγχυση, ἀφοῦ ὑπερασπίζεται καί θαυµάζει τόν πατέρα τοῦ Νεστοριανισµοῦ Θεόδωρον Μοψουεστίας, τόν ὁποῖο κατεδίκασε ἡ Ε΄ Οἰκουµενική Σύνοδος καί κατηγορεῖ τόν ἅγιον Αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό γιά τήν καταδίκη αὐτή!² 

Αὐτό τό αἱρετικό βιβλίο «De sectis» χρησιμοποίησαν καί χρησιμοποιοῦν θεολόγοι μας, ὅπως ὁ μακαριστός Ἀνδρέας Θεοδώρου, καί γνωματεύουν περί τοῦ Ἀφθαρτοδοκητισμοῦ, ὑποβιβάζοντες τήν Ἀνθρωπίνη Φύση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ σέ ἀνθρώπινη φύση ψιλοῦ (ἁπλοῦ) Θεοφόρου ἀνθρώπου!

Αὐτό συνέβη καί συμβαίνει, γιατί οἱ Ἀκαδημαϊκοί θεολόγοι ὅλων τῶν ἐποχῶν προσεγγίζουν τήν Ἀνθρωπίνη Φύση τοῦ Χριστοῦ καθοδηγούμενοι ἀπό τήν κατάσταση τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου, ἀντί νά ζητοῦν τήν Ἀλήθεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς μας στόν Χριστό. Μήπως τήν ἴδια τακτική δέν ἀκολουθοῦν καί στήν διερεύνηση τοῦ Σύμπαντος, γιά νά εὕρουν τήν Ἀρχή τῆς Δημιουργίας; Δέν προχωροῦν στίς ἔρευνές τους σάν νά εἶναι δυνατόν νά φανερώσῃ τό μεταπτωτικό Σύμπαν τήν προπτωτική του κατασκευή, ἤ, σάν νά εἶναι δυνατόν νά προσεγγισθῇ ἡ προπτωτική χρονική στιγμή τῆς Δημιουργίας μέ μεταπτωτικά ἐπιστημονικά μέσα;

Ἐπειδή τό πρόβλημα εἶναι παλαιό, εἶχε ἀσχοληθεῖ μέ αὐτό καί ὁ μακαριστός Ἐκκλησιαστικός Πατέρας μας π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ἀντιμετωπίζοντας κατά τά ἔτη 1964-1965 κάποιον Ἀρχιμανδρίτη π. Νικόλαον Βαφείδην, χρησιμοποιῶντας τά γραπτά ὑπέρ τῶν 20 Ἁγίων Πατέρων, πλέον τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἱ. Κανόνων! Ἐκεῖ, σέ αὐτά τά  Ἄρθρα του μπορεῖ νά προστρέξῃ ὅποιος θέλει νά γνωρίσῃ περισσότερο τό θέμα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τῶν Πρωτοπλάστων.³  Ἀπό ἐκεῖ θά ἀντλήσουμε καί ἐμεῖς στοιχεῖα.

Τήν Ἀνθρωπίνη Φύση τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά τήν προσ­εγγίσουμε μέ τήν προπτωτική ἀνθρωπίνη φύση τοῦ Ἀδάμ, γιατί ὁ Χριστός μας δέν ἔχει ἀποκληθεῖ λογοτεχνικά «Νέος Ἀδάμ», ἀλλά ὀντολογικά. Γιατί δημιουργήθηκε ἡ Ἀνθρωπίνη Φύση Του, ὅπως καί τοῦ πρώτου Ἀδάμ.

Καταγράφω μέ μαθηματικό τρόπο τίς ὁμοιότητες, γιά νά γίνουν πιό εὔληπτες στούς μή ἐξοικειωμένους μέ τήν Θεολογία:

1.    Ὁ πρῶτος Ἀδάμ δημιουργήθηκε χωρίς σπέρμα. Δέν ἔγινε σύλληψη μέ ἕνωση σπερματοζωαρίου μέ ὠάριο. Δέν ἦλθε στήν ὕπαρξη σπερματικῶς, ἀλλά δημιουργικῶς.

Τό Ἴδιο καί ὁ Χριστός μας. Δέν ἦλθε στήν ὕπαρξη (σημείωση ἡμετέρα: τό ρῆμα ἀναφέρεται προφανῶς στήν Ἀνθρωπίνη Φύση Του) σπερματικῶς, ἀλλά δημιουργικῶς. Χωρίς σπέρμα, οὔτε ὠάριο. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν εἶναι ἄνθρωπος, διότι τότε καί ὁ πρῶτος Ἀδάμ δέν πρέπει νά θεωρῆται ἄνθρωπος, ὅπερ ἄτοπον. Ὁ Χριστός μας εἶναι, λοιπόν, Ἄνθρωπος, πραγματικός Ἄνθρωπος, ὄχι «κατά δόκησιν ἄνθρωπος», καί, μάλιστα, «Τέλειος Ἄνθρωπος», ἐνῶ ὁ πρῶτος Ἀδάμ δέν ἔμεινε τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλά ἔγινε πεπτωκώς!

2.    2. Ὁ πρῶτος Ἀδάμ ἐπλάσθη ἄφθαρτος καί ἀθάνατος, χωρίς, ὅμως, ἀτρεψία, δηλαδή μέ δυνατότητα νά γίνῃ φθαρτός καί θνητός, ἄν παρήκουε τόν Θεό καί ἁμάρτανε.

Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος εἶναι σαφέστατος: «Μετά γάρ τήν παράβασιν τά τῆς συνουσίας γέγονε· ἐπεί µέχρις ἐκείνου καθάπερ ἄγγελοι οὕτω διῃτῶντο ἐν τῷ Παραδείσῳ, οὐχ ὑπό ἐπιθυµίας φλεγόµενοι, οὐχ ὑπό ἑτέρων παθῶν πολιορκούµενοι, οὐ ταῖς ἀνάγκαις τῆς φύσεως ὑποκείµενοι, ἀλλά δι’ ὅλου ἄφθαρτοι κτισθέντες καί ἀθάνατοι».⁴

Καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός συμπληρώνει: «Ἡ δέ φθορά διά τήν ἡµετέραν κακίαν ἐπεισήχθη πρός τιµωρίαν καί ὠφέλειαν».⁵

Ὁ Νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός μας, ἐδημιουργήθη (σημείωση ἡμετέρα: τό ρῆμα ἀναφέρεται προφανῶς στήν Ἀνθρωπίνη Φύση Του) καί Αὐτός Ἄφθαρτος καί Ἀθάνατος, χωρίς τό Προπατορικό ἁμάρτημα, ὅπως ὁ πρῶτος Ἀδάμ, ἀλλά καί χωρίς νά προσλάβῃ τήν ἀτρεψία, ὥστε νά δύναται νά γίνῃ ἑκουσίως θνητός καί παθητός, γιά νά ἐνεργήσῃ καί τά καθ’ ἡμᾶς πρός σωτηρία μας.

3.    Ὁ πρῶτος Ἀδάμ ὤν ἀναμάρτητος δέν ὑπέκειτο στά ἀδιάβλητα πάθη τῆς πείνας, τῆς δίψας, τῆς κοπώσεως, τῆς αἱματώσεως, τῆς δειλίας πρό τοῦ θανάτου, οὔτε τοῦ θανάτου, ἀλλά ὅταν ἁμάρτησε, ἐξέπεσε καί ἐξεβλήθη τοῦ Παραδείσου, τότε ἔλαβε ὡς ἐπιτίμιο τό νά ὑπόκειται ἀναγκαστικά στά ἀδιάβλητα πάθη, τά ὁποῖα θά παραμένουν πλέον ἀκατηγόρητα καί σ’ αὐτόν καί στούς ἀπογόνους του, μόνο ὅταν τά ἐνεργοῦν σύμφωνα μέ τίς Ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ μας. Ἄν, ὅμως τά ἐνεργοῦν παρά τίς Θεῖες Ὁδηγίες, τά ἀδιάβλητα μετατρέπονται σέ ψεκτά πάθη, σέ ἁμαρτήματα μικρά ἤ μεγάλα. Κορυφαῖο δέ ἀδιάβλητο πάθος εἶναι ὁ θάνατος, ἐφ’ ὅσον ὅλα τά ἄλλα εἶναι προϋποθέσεις τοῦ θανάτου.

Ὁ Νέος Ἀδάμ, Ὁ Χριστός μας, λοιπόν, ἐπειδή «ἁµαρτίαν οὐκ ἐποίησεν οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόµατι αὐτοῦ», ἡ Ἀνθρωπίνη Φύση Του, κατά τίς διατυπώσεις τοῦ ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου, «ὡς καθαρά τοῦ νόµου τῆς ἁµαρτίας» «οὐκ ἐχρεώστει δι’ ἑαυτήν θάνατον».⁶ Εἶναι, λοιπόν, σαφές ὅτι τά ἀδιάβλητα πάθη ὄχι μόνο δέν εἶναι ἀπαραίτητο στοιχεῖο τῆς Πραγματικῆς καί Ἀληθινῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ἀλλά εἶναι ἐπιτίμιο τῆς παρακοῆς, ὑποβιβασμός τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως στήν ἀναγκαιότητα. Συνεπῶς, ὁ Χριστός μας, πού δέν ὑπέκειτο ἀναγκαστικά στά ἀδιάβλητα πάθη, δέν εἶναι λιγότερο ἤ ἐλλιπής ἄνθρωπος, ἀλλά μᾶλλον Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ «Τέλειος Ἄνθρωπος»!

4.    Ὁ πρῶτος Ἀδάμ, «παραβάτης γεγονώς», ἔχασε τήν ἀφθαρσία καί τήν ἀθανασία του καί ἔμεινε καταναγκασμένος στούς περιορισμούς, στό ἐπιτίμιο τοῦ σώματός του, καθ’ ὅτι τά ἀδιάβλητα πάθη εἶναι μόνο πάθη τοῦ σώματος καί ὄχι τῆς ψυχῆς.

Ὁ Χριστός μας, ὡς Ἄνθρωπος δέν ὑπέκειτο ἀναγκαστικά στά ἀδιάβλητα πάθη, καί, βεβαίως, «Οὐκ ἐχρεώστει θάνατον». «Ὁ  Χριστὸς, δηλαδὴ,  ὡς ἄνθρωπος μποροῦ­σε, ἐὰν ἤθελε, νὰ μὴ ἀποθάνῃ, οὔτε νά ἐνεργήσῃ τά ἀδιάβλητα πάθη, διότι δὲν ἦταν φορεύς τοῦ προπατορικοῦ παραπτώματος, ἀλλὰ «ἄνθρωπος καινὸς»,  ὁ Ὁποῖος καὶ γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο “ἐδυνήθη τὸ πλήρωμα ἐν ἑαυτῷ δέξασθαι τῆς ἀκηράτου Θεότητος καὶ πηγὴ γενέσθαι τοῦ ἁγιασμοῦ ἀνεξάντλητος“». ⁷ Μποροῦσε νά μείνῃ εἰς τόν αἰῶνα, εἰς θέαν ὅλων τῶν γενεῶν, ἐμπαίζοντάς μας γιά τήν ἀφροσύνη μας, ἀλλά Ἐκεῖνος ποθεῖ τήν Σωτηρία μας καί ὄχι νά κάνῃ ἐπίδειξη τῆς Δυνάμεώς Του, ὅπως συνηθίζουμε μέ τόν ἑωσφορισμό μας ἐμεῖς!

Γιά τήν Σωτηρία μας θέλησε, λοιπόν, νά ἐνεργήσῃ ὁ Χριστός τά ἀδιάβλητα πάθη μας, ὅταν καί ὅσο Αὐτός ἤθελε, ἀλλά ὄχι ἐπειδή ἦταν ἀναγκασμένος, ἀλλά γιατί θέλησε νά προσλάβῃ τό παθητόν μας καί τό θνητόν μας «ἵνα ἐπακολουθήσωµεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ», ὥστε, κατά τόν Μ. Βασίλειον, «οἱ ἐν τῷ Ἀδάµ ἀποθνήσκοντες ζωοποιηθῶ­σι ἐν αὐτῷ τῷ Χριστῷ».

Ὡστόσο, αὐτήν τήν συγκατάβαση τοῦ Χριστοῦ μας χάριν τῆς Σωτηρίας μας τήν ἐξέλαβαν κάποιοι ὡς ἀναγκαστική καί ὑποχρεωτική λειτουργία τῆς Ἀνθρωπίνης Φύσεώς Του ἅπαξ καί ἔγινε Ἄνθρωπος, ὑποστηρίζοντες ὅτι ἄν δέν ἐνεργοῦσε τά ἀδιάβλητα πάθη μέ τόν νόμο καί τό ἐπιτίμιο τῆς μεταπτωτικῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, δηλαδή ἀναγκαστικά, τότε τά ἐνεργοῦσε εἰκονικά καί φανταστικά, «κατά δόκησιν»! Δηλαδή, συνέδεαν καί συνδέουν ἀκόμη καί σήμερα τό ἑκουσίως μέ τό μή πραγματικό, μέ τό φανταστικό καί τό «κατά δόκησιν»! Μόνο τό ἀκουσίως σημαίνει γι’ αὐτούς πραγματικό, ἀληθινό! Ἔχει ὅμως σχέση τό ἄν εἶσαι, ἤ δέν εἶσαι, ὑποχρεωμένος νά πράξῃς κάτι, ἤ σημασία ἔχει τό ἄν πράγματι τό ἔπραξες;

Γι’ αὐτό, «Ὁ Χριστὸς γεύθηκε πραγματικὰ καὶ σὲ ὅλη τους τὴν ἔνταση τὰ ἀδιάβλητα πάθη μας. Πεινοῦσε δηλαδὴ πραγματικὰ καὶ διψοῦσε πραγματικὰ καὶ ἀπέθανε πρα­γματικά, ἀλλὰ μόνον ὅταν ἐνεργῶντας θεληματικά, Ἐκεῖνος καλοῦσε τὴν πεῖνα καὶ τὴν δίψα· ὅπως ἐκάλεσε τὸν θάνατο. Τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ μὲ τὰ λοιπὰ ἀδιάβλητα πάθη. Σ’ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο. Δὲν καλοῦμε ἐμεῖς αὐτεξουσίως (ὅπως ὁ Χριστὸς) τὴν πεῖνα, τὴ δίψα, τὸν θάνατο καὶ τὰ λοιπά, ἀλλὰ ἔρχονται μόνα τους. Κάποιοι, ὅμως, ὅπως ὁ μακαρίτης εὐσεβής καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου, διστάζουν νὰ ἐναρμονίσουν τὸ πραγματικὸ καὶ τὸ ἑκούσιο. Τὸ πραγματικὸ τὸ θεωροῦν ὁπωσδήποτε ἀναγκαστικὸ καὶ ἀναπόφευκτο. Τὸ ἑκούσιο καὶ μὴ ἀναγκαστικὸ τὸ θεωροῦν «φασμαγωγία».⁸

Ὁ Χριστός ἐνεργοῦσε τά ἀδιάβλητα πάθη μέ τήν φυσική λειτουργία, πού τά λειτουργοῦμε καί ἐμεῖς, ἀλλά ὅταν καί ὅσο ἤθελε, πρᾶγμα τό ὁποῖο γιά μᾶς τούς μεταπτωτικούς εἶναι ἀδύνατον. Ἄς ἀκούσουμε τόν ἐκφραστή  τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς Ἀκριβείας, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό: «Ἀµέλει (= χωρίς ἀμφιβολία) τά φυσικά ἡµῶν πάθη κατά φύσιν καί παρά φύσιν ἦσαν ἐν τῷ Χριστῷ. Κατά φύσιν µέν γάρ ἐκινεῖτο ἐν αὐτῷ , ὅτε παρεχώρει τῇ σαρκί παθεῖν τά ἴδια· ὑπέρ φύσιν δέ, ὅτι οὐ προηγεῖτο ἐν τῷ Κυρίῳ τῆς θελήσεως τά φυσικά· οὐδέν γάρ ἠναγκασµένον ἐπ’ αὐτοῦ θεωρεῖται, ἀλλά πάντα ἑκούσια· θέλων γάρ ἐπείνασε, θέλων ἐδίψησε, θέλων ἐδειλίασε, θέλων ἀπέθανεν».⁹

Ἑφ’ ὅσον, λοιπόν, ὁ Χριστός μας «θέλων ἐπείνασε, θέλων ἐδίψησε, θέλων ἐδειλίασε, θέλων ἀπέθανεν», πῶς εἶναι δυνατόν νά συμβιβασθῇ μέ τήν ἀψευδῆ αὐτήν Ἀλήθεια ἡ πλάνη ὅτι τό παθητόν καί τό θνητόν τῆς Ἀνθρωπίνης Φύσεως τοῦ Χριστοῦ μας ἦταν ἀναγκαστικό ἐπακόλουθο τῆς Σαρκώσεώς Του; Πῶς νά μή δεχθοῦμε ὅτι τό παθητόν καί τό θνητόν Του ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς «ὑπερβαλλούσης Ἀγαθότητός Του», ἕνεκεν τῆς ὁποίας καί μόνον  ἕνεκεν αὐτῆς, κατεδέχθη νά ἔλθῃ «ἐπί τό ἑκούσιον πάθος» καί νά γευθῇ πραγματικά καί ὄχι εἰκονικά καί θεατρικά «τά Σωτήρια καί φρικτά Πάθη, τούς ἐµπτυσµούς, τά ραπίσµατα, τά κολαφίσµατα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυρᾶν χλαῖναν, τόν κάλαµον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν λόγχην καί πρό πάντων τόν Σταυρόν καί τόν θάνατον»;

Παλαιότερα, κατά τήν γραπτή ἀντιπαράθεσή μας μέ τόν Ἀνδρέα Θεοδώρου εἴχαμε τονίσει ὅτι «Δὲν πρέπει νὰ µᾶς ἀποπροσανατολίσῃ ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας (γιὰ τὸ ἑκούσιο τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ) ἡ πρὸ τοῦ θανάτου παραίτηση τοῦ Χριστοῦ, διότι αὐτὴ ἔγινε πραγµατικὰ µὲν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐξαπατηθῇ ὁ διάβολος, ὅπως µαρτυροῦν καὶ οἱ “Στίχοι εἰς τὴν ὑπερφυᾶ προσ­ευχήν” τοῦ Ὄρθρου τῆς Μ. Πέµπτης: “Προσεύχη· καὶ φόβητρα, θρόµβοι αἱµάτων, Χριστέ προσώπου, παραιτούµενος δῆθεν θάνατον, τόν ἐχθρὸν ἐν τούτοις φενακίζων”. Ὁ Χριστὸς ἀπέθανε αὐτεξουσίως καὶ ὄχι ὑποκύπτοντας ἀκουσίως στὴν ἀδυναµία τῆς φύσεως. “Κράξας φωνῇ µεγάλῃ, ἀφῆκε τό πνεῦµα” (Ματθ. 27, 50), γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος καὶ ὁ Θεῖος Χρυσόστομος μᾶς ἑρμηνεύει ὅτι ἡ φράση αὐτὴ «τοῦτό ἐστιν· δι’ ὅ ἔλεγεν “ἐξουσίαν ἔχω θεῖναι τήν ψυχήν μου, καί ἐξουσίαν ἔχω πάλιν λαβεῖν αὐτήν καί ἐγώ τίθημι αὐτήν ἀπ’  ἐμαυτοῦ». Διά τοῦτο γάρ φωνῇ ἔκραξεν, ἵνα δειχθῇ ὅτι κατ’ ἐξουσίαν τό πρᾶγμα γίνεται»

Μετέχων ὁ Ἄφθαρτος καί Ἀθάνατος ἀλλά ὄχι ἄτρεπτος Κύριός μας τῆς ἰδικῆς μας φθορᾶς καί θνητότητος ἑκουσίως, ὄχι λόγῳ τῆς Ἀνθρωπίνης Φύσεως, πού ἔλαβε (ἡ Ὁποία «ἐξ ἄκρας συλλήψεως ἐθεώθη»), ἀλλά λόγῳ τῶν ἀδιαβλήτων παθῶν μας, πού ἑκουσίως προσ­έλαβε, ἔδωσε σέ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος τήν δυνατότητα, ἐνῶ μετέχει ἀναγκαστικῶς τῶν ἀδιαβλήτων παθῶν, νά μή γίνῃ αὐτό (τό ἀναγκαστικῶς) αἰώνια θανατική μας καταδίκη, ἐμποδίζουσα τήν Σωτηρία μας καί τήν Θέωσή μας, ἀλλά νά γίνῃ μιά λειτουργία, ἡ ὁποία (ἐπειδή ἐνεργήθηκε πραγματικά μέν, ἀλλά ἑκουσίως ἀπό τόν Νέον Ἀδάμ, τόν Χριστόν μας), δέν θά ἀποτελῇ πλέον σφραγῖδα αἰωνίου θανάτου μας, ἀλλά Θεϊκή Ἐλευθερία καί διάνοιξη τῆς ὁδοῦ πρός τήν μόνιμη καί ἄτρεπτη Ἀφθαρσία καί Ἀθανασία μας. Εἶναι τό πέρασμά μας στήν Ἀφθαρσία, εἶναι τό Πάσχα τῆς Ἀφθαρσίας μας!

Ἔχουμε ἕνα Θεό, πού δέν θέλησε, γενόμενος ἄνθρωπος, νά κάνῃ μιά ἀνώφελη γιά μᾶς ἐπίδειξη τῆς Θεότητός Του, παραμένων ἄτρεπτος στήν Ἀφθαρσία καί Ἀθανασία τῆς Ἀνθρωπίνης Φύσεώς Του, ἐμπαίζοντας καί ὀνειδίζοντάς μας, παρ’ ὅτι αὐτό μόνο μᾶς ἄξιζε, ἀλλά ἔπαθε γιά μᾶς, γιατί μᾶς θέλει Αἰωνίως κοντά Του! Αὐτό, τό γιατί ἐξακολουθεῖ νά μᾶς θέλῃ κοντά Του, θά παραμείνῃ γιά πάντα ἀνεξιχνίαστο σέ μᾶς, ἀλλά γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἡ εὐγνωμοσύνη μας καί ἡ Δοξολογία Του δέν ἔχει τέλος, «νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων»!  ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

1. Φρατσέα Ἠλία Διακόνου, Ὁ Λεόντιος Βυζάντιος, Βίος καί Συγγράµµατα, Ἀθῆναι 1984, σελ. 270 κ. ἑξ. 

2. ὅ. ἀν. σελ. 249-250. 

3. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου Ἀρχιµανδρίτου, ΑΡΘΡΑ- ΜΕΛΕΤΑΙ -ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ, τ. Α, Ἐν Ἀθήναις 1981, σελ. 105-124. 

4. Ὁµιλία ΙΕ΄ δ΄ εἰς τήν Γένεσιν, Ε.Π. Migne 53,123. 

5. Ἔκδοσις Ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως 11,κη, Ε.Π. Migne 94,961. 

6. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, Ὁ Χριστός ἀνθρώπων ἐπέκεινα, Ἐκδόσεις «ΥΠΑΚΟΗ» 1990, σελ. 44. 

7. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, ὅ. ἀν. σελ. 44. 

8. π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη, ὅ. ἀν. σελ. 32. 

9. Ἔκδοσις Ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, PG 94, 1084).

 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ, ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ!

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου
στον Καθεδρικό Ἱερό Ναό Ἁγίου Νικολάου Λευκωσίας (Κύπρου).

Οι δεσμοί μας με την Κύπρο είναι παλαιοί. Για πρώτη φορά την επισκεφθήκαμε προ τριακονταετίας. Κάθε φορά που πατούμε το χώμα της αισθανόμαστε τη μεγαλοσύνη του Ελληνισμού, εκτός των στενών Ελλαδικών ορίων. Έστω (και) σε αυτή τη συνθήκη του ξεχωριστού Κράτους, προκαλεί περηφάνια να ξέρεις ότι αυτό το Κράτος (η Κυπριακή Δημοκρατία) είναι Ελληνικό, με σώμα που αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός της αθάνατης Ρωμιοσύνης.

Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια έχουμε εκεί έναν ακόμη αναδεκτό (βαφτιστήρι), τον μικρό Επιφάνιο Σιήκκη, 9ο στη σειρά στα 10 αδέλφια του. Μα, η μεγαλύτερη και βαθύτερη χαρά και ικανοποίηση για την Κύπρο είναι η εκκλησιαστική μαρτυρία της, από την εκεί Αυτοκέφαλη Ορθόδοξη Εκκλησία Πατρώων Παραδόσεων, υπό τον πολλά υποσχόμενο νέο και ενάρετο Αρχιεπίσκοπό της Μακαριώτατο κ. κ. Επιφάνιο τον Δ' και τον Γέροντά του ικανώτατο και αγωνιστή Ιεράρχη Μητροπολίτη Κιτίου κ. κ. Σεβαστιανό, πνευματικό ανάστημα του αοιδίμου προκατόχου του, Μητροπολίτου Επιφανίου (+).

Η ανά τον κόσμο γνησία Ορθοδοξία έχει πολλά να ελπίζει και στηρίζει στην εν Κύπρω Εκκλησία του Χριστού, η οποία ακαινοτομήτως διακρατεί και επαγωνίζεται τη άπαξ παραδοθείση τοις Αγίοις Πίστει. Εγγύηση αυτών των ελπίδων, συν Θεώ, η παρατηρουμένη εκεί άνθιση του ορθοδόξου μοναχισμού, ανδρικού και γυναικείου, και η αύξηση του Ιερού Κλήρου με αξιόλογους Κληρικούς, εγγάμους και αγάμους, όπως ο προσφάτως χειροτονηθείς πανοσιώτατος Ιερομόναχος π. Ευλόγιος Παπαγρηγορίου, μέλος της μοναστικής Αδελφότητος της ανδρώας Ιεράς Μονής Αγίου Επιφανίου Αραδίππου Λάρνακος, υιός (του εκλεκτού Πρεσβυτέρου π. Ανδρέου) και εγγονός (του παλαιμάχου αγωνιστού Πρωθιερέως π. Γρηγορίου Τάκη) Ιερέων.

Είθε Κύριος ο Θεός, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς για την Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό, να φυλάττει και διαφυλάττει ακράδαντη την πρώτη και απρόσβλητο τον δεύτερο. Και, βεβαίως, μόνιμος και διακαής ο πόθος και διάπυρη η ευχή των πανελλήνων για απελευθέρωση των κατεχομένων από τους βαρβάρους εισβολείς του 37% των εδαφών της.

Αιωνία η μνήμη των αοιδίμων αγιωτάτων Επισκόπων της: Τριμυθούντος Σπυρίδωνος (+1963), επ' ολίγον αλλά καρποφόρως εργασθέντος στον εν Κύπρω Αμπελώνα του Κυρίου και ιδιαιτέρως του αειμνήστου Μητροπολίτου Κιτίου και εξάρχου πάσης Κύπρου κυρού Επιφανίου (+2005), μεγάλως και πολλά κοπιάσαντος για το σημερινό αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα.

 

Ζήτω ἡ Ὀρθοδοξία!

Ζήτω ἡ Ρωμιοσύνη!

Ζήτω ἡ Κύπρος!

Πατέρας καί υἱός, διάκονοι τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου.

ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ 
(ΠΡΟ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑΕΤΙΑΣ) ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟ

Ὁ ἀείμνηστος καί ἁγιώτατος Μητροπολίτης Κιτίου Ἐπιφάνιος (+2005) ἁγιάζει τόν Θεολόγο Δημήτριο Κάτσουρα κατά τήν Πανήγυρι τῆς Ἱερᾶς Δεσποτικῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Ἀβδελλεροῦ, Ἀραδίππου Λάρνακος, Κύπρου (1991).

Ὁ Θεολόγος Δημήτριος Κάτσουρας φιλοξενούμενος στήν οἰκία τοῦ ἀγωνιστοῦ καί στενοῦ συνεργάτου τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Κιτίου κυροῦ Ἐπιφανίου, Αἰδεσιμωτάτου Πρωθιερέως π. Γρηγορίου Τάκη στή Λευκωσία (1991).

 Ὡς ἔδοξε τῶ Κυρίῳ οὕτω καί ἐγένετο!

 

Θλίψη μεγάλη στό πλήρωμα
 τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Ξυλοκέριζας Κορίνθου

 

● Μετά ἀπό περίπου πέντε  χρόνια φιλοξενίας στό κατανυκτικό ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου τριάντα καί πλέον πιστοί μένουν "ἄστεγοι", λόγῳ τῆς ἀποφάσεως τοῦ ἰδιοκτήτου τοῦ Ναοῦ νά μᾶς "ἐξώσει"!

 

Πρό ὀλίγων ἡμερῶν τελέσθηκε ἡ τελευταία, ὅπως ἐξελίχθηκαν τά πράγματα, Θεία Λειτουργία ἱερουργοῦντος τοῦ π. Ἡλιοῦ Τ. (κατά τήν Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου) στή μικρή ἀλλά τόσο ζωντανή Ἐνορία μας πού εἶχε τήν τιμή νά ἀποτελεῖ τό μικρό ποίμνιο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας ἐν Κορίνθῳ.

Ἀπό τά τέλη Ἰουλίου τοῦ 2017, ἐπιθυμοῦντες τήν προσήλωση στήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καί τήν ὑπακοή στήν κανονική Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας, βρεθήκαμε νά συγκροτοῦμε/ἀποτελοῦμε, χάριτι Θείᾳ, μία νεοπαγή Ἐνορία, ὀλιγομελή μέν, ἀλλά συνειδητοποιημένη, προκειμένου νά συμμετέχουμε στό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας ὡς ζῶντα μέλη, καίτοι ἀνάξιοι, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Δεκάδες Θεῖες Λειτουργίες τελέσθηκαν, μέ ἱερουργούς ἐκλεκτούς Κληρικούς τῆς Ἐκκλησίας μας, ἱερές Ἀκολουθίες, Ἱερά Μυστήρια (Γάμου, Βαπτίσεως), Ἀγρυπνίες, Λιτανεῖες καί πολυάριθμα Κηρύγματα μέ συμμετόχους καί ἀκροατές τά εὐσεβή μέλη τῆς Ἐνορίας καί ἀρκετούς κατά καιρούς ἐνδιαφερομένους γιά τήν γνησία Ὀρθοδοξία.

Κοντά μας ἐξυπηρετήθηκαν Λειτουργικά καί τέσσερεις ὁσιώτατες Μοναχές, οἱ ὁποῖες πολλαπλῶς μᾶς ὠφέλησαν μέ τήν ταπεινή καί προσευχητική παρουσία, προσφορά καί συμμετοχή τους.

Ἡ Ἐνορία μας καί ἡ μικρή ἀλλά δυναμική παρουσία καί μαρτυρία της "ἀκούστηκε", πρός δόξαν Θεοῦ, σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα, ἀκόμη καί στό ἐξωτερικό, ὄχι μόνο γιά τή διαδιδόμενη καί μεταδιδόμενη μέ τά σύγχρονα τεχνολογικά μέσα ἐκκλησιαστική της ζωή (κυρίως ὁμιλίες, βιντεοσκοπημένες Λιτανεῖες κ.ἄ.), ἀλλά καί γιά τήν ἀκαινοτόμητη στάση καί ἀδιάκοπη κανονική λειτουργία της, κατά τήν τελευταία μεγάλη δοκιμασία ἐκ τοῦ κορωνοϊοῦ καί τίς ἐξ ἀφορμῆς αὐτοῦ ἀσεβεῖς κρατικές ἀπαγορεύσεις καί ἐπεμβάσεις στήν ἐκκλησιαστική ζωή τῶν πιστῶν. Δόξα τῶ Θεῶ πάντων ἕνεκεν.

Ἦλθε, ὅμως, ἀνελπίστως (προφανῶς καί ἐξ ἁμαρτιῶν μας καί πάντως κατά παραχώρησιν Θεοῦ) ἡ τελευταία ἐξέλιξη, τῆς "ἐξώσεώς" μας ἀπό τό φιλόξενο ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ὅπου στεγάζονταν ὅλα τά ἀνωτέρω (στό ὁποῖο βρεθήκαμε χάρη στήν εὐγενή παραχώρηση τῶν ἰδιοκτητῶν τοῦ Ναοῦ, τοῦ εὐσεβοῦς ζεύγους τῆς ἀδ. Μαρίας καί τοῦ συζύγου τῆς Θεοφάνους, οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τῶ μεταξύ ἀνεπαύθησαν ἐν Κυρίῳ), νά διακόψει αὐτή τήν παρουσία καί μαρτυρία μας.

Βεβαίως, δέν ἀπελπιζόμεθα, ἄν καί δέν ἀποκρύπτουμε ὅτι ἀνθρωπίνως στενοχωρούμεθα, διότι ξαφνικά καί μάλιστα παραμονές τῶν ἁγίων ἡμερῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα βρισκόμαστε χωρίς τήν μεγάλη παρηγορία τοῦ ὀρθοδόξου Ναοῦ.

Μέ τήν καθοδήγηση καί εὐλογία τοῦ οἰκείου Ἐπισκόπου μας, Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκοπου Ἀθηνῶν καί Τοποτηρητοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κορίνθου κ. Στεφάνου, θά ἀγωνισθοῦμε ὥστε πάση δυνάμει νά παραμείνουμε συνδεδεμένοι ὡς ἐνοριακό σῶμα, ἐξυπηρετούμενοι ἀπό κοινοῦ στόν πλησιέστερο όρθόδοξο Ναό, ἐπί τοῦ παρόντος.

Ἐάν δέ ὁ Θεός εὐλογήσει τήν ἀπό ἐτῶν ἐπιθυμία καί προσδοκία μας, ἴσως ἡ παροῦσα δυσκολία καί θλίψη γίνει ἀφορμή νά δρομολογηθοῦν πλέον τά πράγματα πρός ἀπόκτηση ἰδικοῦ μας Ἐνοριακοῦ Ναοῦ, ὁ ὁποῖος θά ἀνεγερθεῖ, τοῦ Κυρίου συνεργοῦντος, σέ κτῆμα πού ἤδη ἔχει πρός τοῦτο προσφερθεῖ στήν Μητρόπολή μας καί βρίσκεται στήν εὐρύτερη περιοχή.

Σχετικῶς θά σᾶς ἐνημερώσουμε ἀναλυτικότερον προσεχῶς καί προφανῶς θά ζητήσουμε τή συνδρομή σας, μικρή ἤ μεγάλη, ἤ ἔστω τή στήριξή σας γιά τό θεάρεστο, ὅπως πιστεύουμε, ἔργο τῆς ἀνεγέρσεως καί ἀποκτήσεως ἑνός ὀρθοδόξου Ἐνοριακοῦ Ναοῦ, ὅπου συναγμένοι καί ἱστάμενοι οἱ εὐσεβεῖς "ἐν Οὐρανῶ ἐστάναι νομίζομεν" λατρεύοντες τόν ἀληθινό καί ζῶντα Θεό! Καί ἐλπίζουμε ὅτι θά ἀνταποκριθεῖτε ἀγαπητικῶς ὡς γνήσιοι ἐν Χριστῶ ἀδελφοί.

Μέχρι τότε ζητοῦμε τίς προσευχές σας καί τίς εὐχές ὅλων τῶν πατέρων καί ἀδελφῶν, ὥστε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά μᾶς διατηρεῖ ἑνωμένους καί ἀγαπημένους, μέ ὑψηλό καί ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό φρόνημα. Ἰδιαιτέρως ζητοῦμε τίς ἀρχιερατικές καί ἱερατικές εὐχές τῶν Πατέρων πού κατά καιρούς ἐξυπηρέτησαν Λειτουργικῶς τήν Ἐνορία μας καί συγκεκριμένως τῶν: Σεβ/του Ἐπισκόπου Νικαίας κ. Παύλου, Σεβ/του Ἀμαθοῦντος κ. Λαζάρου, Ἱερομονάχων π. Δαμασκηνοῦ Π., π. Ἀνανίου Π. καί π. Πέτρου Χ., Πρεσβυτέρων π. Νικολάου Κ. (πρώτου Ἐφημερίου μας), π. Βασιλείου Τ. (τοῦ καί ἐφημερεύοντος) καί π. Ἡλιοῦ Τ.. Ταπεινῶς δέ εὐχόμεθα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ κεκοιμημένου Πρεσβυτέρου π. Ἀθανασίου Χ.

Εὐχόμενοι, τέλος, καλό ὑπόλοιπο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς καί καλό Πάσχα, προσευχόμεθα ἡ δοκιμασία μας νά ἐπιβεβαιώσει τό Χρυσοστομικό λόγιο, κατά τό ὁποῖο ὁ Θεός "καί δι' αυτῶν τῶν κωλυόντων τά πράγματα τήν Ἐκκλησίαν αὐξάνεσθαι παρασκευάζει". Εἴθε, γένοιτο πρός δόξαν Θεοῦ καί σωτηρίαν πάντων. Ἀμήν.

Κατωτέρω παρατίθενται μερικές ἀναμνηστικές φωτογραφίες ἀπό τήν πενταετή Ἐνοριακή ζωή στόν Ἅγιο Νεκτάριο Ξυλοκερίζης Κορίνθου, ἡ ὁποία θά μείνει γιά πάντα ζωντανή, ὡς ἱερή μνήμη, στό νοῦ καί τήν καρδιά μας.

Σήμερα, Σάββατο 27 Μαρτίου 2022 (ἐκ. ἡμ.) μέ συνοχή καρδίας πήγαμε γιά τελευταία φορά στόν Ναό καί πήραμε τά "πράγματά" μας. Δακρυσμένοι ἀνάψαμε τό καντήλι τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ζητήσαμε τή συγχώρεσή του καί τόν παρακαλέσαμε νά πρεσβεύει στόν Κύριο γιά νά κατευθύνει τά διαβήματά μας πρός σωτηρίαν!

 

Μονή Ἐσφιγμένου:

Ἡ Ἁγιορειτική Μονή πού παρεμποδίζει τήν κυριαρχία τοῦ οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου
στό Ἅγιον Ὄρος

Ο εγκάθετος ψευδο-ηγούμενος μιας ανύπαρκτης 21ης Μονής στο Άγιον Όρος, που σφετερίζεται το όνομα της ιστορικής Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, ο κ. Βαρθολομαίος επικεφαλής ολιγάριθμης συνοδείας που διαμένει στις Καρυές του Αγίου Όρους, "αραδιάζει", με τελευταίες δηλώσεις του (Σημείωση: Μεταξύ άλλων αναφέρει αναφερόμενος στήν Εσφιγμενιτική Αδελφότητα ότι "Δεν μας αφορά αν οι ΓΟΧ είναι αιρετικοί. Να μονάσουν σε δικό τους μοναστήρι"), όλο το αφήγημα του Φαναρίου κατά των αγωνιστών Εσφιγμενιτών Πατέρων (100μελούς Αδελφότητος υπό τον Ηγούμενο Μεθόδιο) προς αποροσανατολισμό και παραπληροφόρηση των αγνοούντων τα πράγματα. Εμείς τον ερωτούμε μόνο δύο πράγματα, για να αποδειχθεί εάν όντως υπερασπίζεται την αλήθεια ή το ψεύδος: Στα λεγόμενά του αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στους Καθολικούς, για τους οποίους υποστήριξε ότι δεν έχουν θέση στο Άγιον Όρος όπως δεν έχουν, κατ' αυτόν, ούτε οι μοναχοί της Μονής Εσφιγμένου, διότι λέγει ότι δεν ανήκουν στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, δηλαδή την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία επειδή αρνούνται τη μνημόνευση του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως για λόγους Πίστεως. Ερωτάται λοιπόν : Θεωρεί τους Καθολικούς αιρετικούς και εκτός Εκκλησίας ευρισκομένους και διαφωνεί με τον υπ' αυτού μνημονευόμενο Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος δεν θεωρεί τους Παπικούς αιρετικούς αλλά αναγνωρίζει ότι ανήκουν στην Εκκλησία και μάλιστα ότι έχουν Ιερωσύνη και Μυστήρια; Και, τέλος, ο ίδιος καταδικάζει τον Οικουμενισμό, τη σύγχρονη αυτή παναίρεση, όπως την χαρακτήρισε ο μεγάλος Σέρβος Δογματολόγος Ιουστίνος Πόποβιτς (+) ή συμφωνεί με το Φανάρι και τον κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος αποδέχεται, ακολουθεί και πρωτοστατεί στον Οικουμενισμό, όπως διεκήρυξε στη διαβόητη "Σύνοδο" της Κρήτης, το 2016; Φιλότιμη η προσπάθειά του να μετατοπίσει εκεί που θέλει το ζήτημα, αλλά δεν πείθει. Το πρόβλημα δεν είναι οι Γ.Ο.Χ., αλλά ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος αν είναι οικουμενιστής, δηλαδή αιρετικός και επομένως δικαίως και κανονικώς η Μονή Εσφιγμένου αρνείται τη μνημόνευσή του.

Ὁ ἐγκάθετος τοῦ Φαναρίου ὡς "ἡγούμενος τῆς Ἐσφιγμένου" κ. Βαρθολομαῖος. Στή Μονή Ἐσφιγμένου δέν ἔχει ἐγκαταβιώσει ποτέ, οὔτε ἔχει εἰσέλθει ὡς ἐπισκέπτης!

Ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου Γέροντας Μεθόδιος. Εἰσῆλθε στή Μονή νέος καί ἔχει λευκανθεῖ ἀσκούμενος σέ αὐτήν ἐπί δεκαετίες.

 

Μητρόπολη Πειραιῶς: Θιασώτης τοῦ δαιμονικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος!

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 4η Απριλίου  2022

 

ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Η ΑΠΟΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΡΩΤΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

    Ο άνθρωπος, ως το εκλεκτότερο δημιούργημα του Θεού, πλάστηκε από τον Θεό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του, ώστε να έχει τη δυνατότητα να γίνει κατά χάριν θεός, συγκληρονόμος της ατέρμονης βασιλείας Του. Όμως το τραγικό γεγονός της πτώσεως ακύρωσε αυτή την δυνατότητα και τον απέκοψε από την κοινωνία του Θεού, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στον πνευματικό και τον σωματικό θάνατο. 

Κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης η αμαρτία «πτώμα εποίησεν», (PG 44, 508 CD), τον άνθρωπο, ο οποίος έγινε δούλος της φθοράς και του θανάτου. Ο μεταπτωτικός άνθρωπος, εστερημένος του φωτός της αληθινής θεογνωσίας, ματαίως επεχείρησε στη συνέχεια με τις δικές του δυνάμεις να έρθει σε κοινωνία και πάλι με τον αληθινό Θεό. Δημιούργησε θρησκείες, τελετουργικά και θυσίες τρέφοντας την αυταπάτη, ότι έχει επαφή και κοινωνία μ’ Αυτόν.

    Όμως ο Θεός δεν εγκατέλειψε το πλάσμα του. Ήδη από τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης απεκαλύφθη στους εκλεκτούς δούλους του Πατριάρχες και Προφήτες, διά μέσου των οποίων προανήγγειλε την «μέλλουσαν έσεσθαι σωτηρίαν». Όταν δε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, «ελάλησεν ημίν εν Υιώ», (Εβρ.1,1). Διά της Ενανθρωπήσεως  του Υιού και Λόγου Του έθεσε σε εφαρμογή το προαιώνιο σχέδιο της απολυτρώσεως του ανθρωπίνου γένους, για να είναι ασφαλής και βεβαία η σωτηρία του. Η πρόσληψη της ανθρωπίνης φύσεως από τον Θεόν Λόγον αποτέλεσε τον μόνο δυνατό τρόπο της σωτηρίας και γι’ αυτό η Ενανθρώπησή Του ήταν απόλυτα αναγκαία. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια διακήρυξε ο απόστολος Πέτρος, ότι «ουκ έστιν εν άλλῳ ουδενὶ η σωτηρία· ουδὲ γαρ όνομα εστίν έτερον υπὸ τον ουρανὸν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ᾧ δει σωθήναι ημάς», (Πραξ.4,12), μη αφήνοντας κανένα περιθώριο να νοηθεί σωτηρία εκτός του απολυτρωτικού έργου του Χριστού και της Εκκλησίας! Ο Χριστός, σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο, προκειμένου να επιτελέσει το επί γης απολυτρωτικό του έργο,  «ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι» (Εβρ.2,17), να γίνει δηλαδή πραγματικός άνθρωπος, «ίνα διά του θανάτου καταργήσῃ τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’ έστι τον διάβολον, και απαλλάξῃ τούτους, όσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβρ.2,14-15). Ο ιερός Χρυσόστομος διευκρινίζει: «δια τούτο, φησί, την σάρκα ανέλαβε την ημετέραν, δια φιλανθρωπίαν μόνον, ίνα ελεήσει ημάς. Ουδέ γαρ είναι άλλη τις αιτία της οικονομίας, ή μόνη αύτη. Είδε δε χαμαί ερριμένους, απολλυμένους υπό του θανάτου, τυραννουμένους και ηλέησεν», (Κατά Ιουδαίων 2,V). Παρόμοια και ο Μέγας Αθανάσιος τονίζει: «Αυτός (πλέον) έστι Θεός σαρκοφόρος και ημείς άνθρωποι πνευματοφόροι… Αυτός ο αληθινός και φύσει Υιός του Θεού τους πάντας φορεί (στην αγία σάρκα Του), ίνα οι πάντες τον ένα φορέσωμεν Θεόν» (ΒΕΠΕΣ 33,226).

    Σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας είχαμε αναφερθεί στο γεγονός ότι ο Oικουμενισμός έχει δαιμονική και αποκρυφιστική υφή. Στην παρούσα θα αναφερθούμε στους στόχους του. Οι κινούντες τα νήματα του Οικουμενισμού κατά κόρον προβάλλουν και διακηρύσουν, ότι ο πρωταρχικός και κύριος στόχος των είναι η αποκατάσταση της πανχριστιανικής ενότητος. Και κατά δεύτερο λόγο προβάλλουν ως στόχους την από κοινού αντιμετώπιση των μεγάλων παγκοσμίων προβλημάτων της ανθρωπότητος. Ωστόσο η μέχρι σήμερα, (εδώ και έναν αιώνα), πορεία αλλά και οι πνευματικοί καρποί που παρήγαγε αυτή η παναίρεση, απέδειξαν με τον πιο εμφαντικό και ξεκάθαρο τρόπο, ότι οι πραγματικοί στόχοι ήταν άλλοι, ο κυριότερος των οποίων υπήρξε η προσβολή και ανατροπή του σωτηριολογικού δόγματος της Εκκλησίας μας. Και ειδικότερα η ανατροπή της  αποκλειστικότητος της σωτηρίας την οποία παρέχει ο Χριστός, ο σαρκωμένος Υιός και Λόγος του  Θεού, μέσω της Αγίας του Εκκλησίας και μόνον.

    Οι θιασώτες του Οικουμενισμού, (δυστυχώς μεταξύ αυτών και Πατριάρχες και Προκαθήμενοι και μέλη της Ακαδημαϊκής Θεολογίας), αρνούνται πεισματωδώς κάθε έννοια αποκλειστικότητος της σωτηρίας μέσα στο χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως θα φανεί με όσα θα παραθέσουμε παρά κάτω, διδάσκοντας και διακηρύσσοντας ότι δήθεν η «Οικουμενική Κίνηση», (όπως ονομάζουν την παναίρεση του Οικουμενισμού), και οι κακοδοξίες που αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους του δεν προσβάλλουν το σωτηριολογικό δόγμα της Εκκλησίας μας. Οι ίδιοι καυχώνται ότι είναι ορθοδοξότατοι και ουδέποτε ομιλούν περί αιρέσεως του Οικουμενισμού, διακηρύσσοντας ότι δεν υφίσταται. Ωστόσο αντιμετωπίζουν όλες τις θρησκευτικές πίστεις όχι απλώς με «κατανόηση», «συμπάθεια» και «σεβασμό», αλλά και τις θεωρούν ως «αξίες», ως παρεκτικές σωτηρίας και ως «διαφορετικούς δρόμους αναγωγής στον ίδιο Θεό»! Ειδικά για τους ετεροδόξους φρονούν, ότι οι πλάνες τους δεν είναι κακοδοξίες, αλλά «διαφορετικές παραδόσεις» και «πηγές πνευματικότητας», οι οποίες «μπορούν να εμπλουτίσουν την Εκκλησία μας», παρ’ ότι έχουν καταδικασθεί από Οικουμενικές Συνόδους. 

    Στις γραμμές που ακολουθούν, σταχυολογούμε κάποιες από τις πάμπολλες χαρακτηριστικές ρήσεις και διακηρύξεις τους, με τις οποίες γίνονται,  εκόντες, άκοντες, εκφραστές και συνήγοροι της Αιρέσεως. Αρχίζουμε με τον μέγα πρωτοπόρο του Οικουμενισμού τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα, ο οποίος σε κατά καιρούς διακηρύξεις του είχε πεί μεταξύ άλλων τα εξής: α) «Όλοι οι Χριστιανοί πιστεύουν στο ίδιο βάπτισμα, διά του οποίου όλοι έχουν γίνει μέλη του Σώματός του, της Εκκλησίας». (Πηγή: Athenagoras Kokkinakis, The Thyateira Confession, London, The Faith Press 1975, σ. 62).

    β) «Απατώμεθα και αμαρτάνομεν, εάν νομίζωμεν ότι η Ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ’ ουρανού και  ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον Μουσουλμανισμόν  διά να φθάσουν εις τον Θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώση τον άνθρωπον». (Πηγή : «Ορθόδοξος Τύπος», Δεκέμβριος 1968).

    γ) «Εις την κίνησιν προς την ένωσιν, δεν πρόκειται η μία Εκκλησία να βαδίση προς την άλλην, αλλ’ όλαι ομού να επανιδρύσωμεν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, εν συνυπάρξει εις την Ανατολήν και την Δύσιν, όπως εζώμεν μέχρι του 1054, παρά και τας τότε υφισταμένας Θεολογικάς διαφοράς». (Πηγή : Εκ του μηνύματός του επί τη εορτή των Χριστουγέννων του 1967, «Από την πορείαν της αγάπης», σ. 87) .

    Ο πρώην Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κυρός Χρυσόστομος ο Β΄ απήντησε τα εξής, βλέποντας τα ολισθήματά του : «Ο Αθηναγόρας  ο Α´ ουδέν πρεσβεύει,  εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνον εαυτώ  δουλεύει  και την απαθανάτισιν  του  ονόματός  του  επιδιώκει, έστω κατά Ηρόστρατον, δια της καταστροφής της  Εκκλησίας» («Πεπραγμένα» του,  τομ. Β´,  Αθήναι 1967,  σελ. 197).

    Ο νυν παν. Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος σε κατά καιρούς δηλώσεις του είπε μεταξύ άλλων τα εξής: α) Στην «Παγκόσμιο Διάσκεψη Θρησκείας και Ειρήνης» στη Riva del Garda της Ιταλίας στις 4.11.1994, δήλωσε ότι «πρέπει να συντελέσωμε όλοι μας στην προώθηση των πνευματικών αρχών του Οικουμενισμού, της αδελφοσύνης και της ειρήνης. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνον εφ’ όσον είμεθα ηνωμένοι εν τω πνεύματι του ενός Θεού». Και απηύθυνε την εξής πρόσκληση: «Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κουμφουκιανοί, ήλθε ο καιρός όχι απλώς για προσέγγιση, αλλά για μία συμμαχία και συλλογική προσπάθεια, για να οδηγήσωμε τον κόσμο μας μακριά από τους ψεύτικους προφήτες του εξτρεμισμού και της μη ανοχής». (Πηγή: Περιοδικόν «Επίσκεψις» 494 (1994) 23 και εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (11.9.2009).

    β) «Το κύριο πρόβλημα στην αλληλοκατανόηση, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και συνεργασία μεταξύ των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών είναι η απολυτότης. Η θέση δηλαδή της κάθε θρησκείας, ότι αυτή και μόνον κατέχει την απόλυτη περί του περί Θεού και κόσμου αλήθεια. Ωστόσο, επειδή ο Θεός μόνος είναι η απόλυτη αλήθεια, από την οποία κάθε άνθρωπος γνωρίζει όψεις μόνον της αληθείας, γι’ αυτό ο καθένας οφείλει να ομολογεί, όπως ο Σωκράτης, την άγνοιά του και να είναι ανοικτός προς τις απόψεις των άλλων. Επομένως οι δυσκολίες στη διαθρησκειακή επικοινωνία ανακύπτουν από το γεγονός ότι ο καθένας γνωρίζει μεν διάφορες όψεις της αληθείας, αλλά αυτές τις απολυτοποιεί και θέλει να τις επιβάλλει στον άλλο. Οι θρησκευτικοί ηγέτες καθήκον έχουν να απορρίπτουν τέτοιες απολυτοποιήσεις. Ακριβώς το καθήκον αυτό, που εκφράζει τον σεβασμό του ενός ανθρώπου προς την θρησκευτική πίστη και την ελευθερία του άλλου, αποτελεί την προϋπόθεση της θρησκευτικής συνυπάρξεως και της καλής συνεργασίας των ανθρώπων. Ο Θεός προίκισε τον άνθρωπο με ελευθερία βουλήσεως και δεν ευαρεστείται ούτε με την βιαία και απατηλή επιβολή της πίστης σ’ αυτόν ούτε με την κατάλυση της ελευθερίας του. Επομένως, ο διάλογος μεταξύ των μονοθεϊστικών θρησκειών είναι η μόνη θεάρεστη οδός μαρτυρίας και μεταδόσεως της αληθείας». (Πηγή: Περιοδικό «Ορθοδοξία» Δ  (1998) 749-752, Χαιρετισμός του παν. Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου κατά το εν Αγκύρα Συνέδριον Διαθρησκειακού Διαλόγου, 25.10.1998).

    γ) «Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως, και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων…». (Πηγή: Περιοδικό «Επίσκεψις» 563, 30.11.1998).

    δ) «Αλλά, δεν εγκαταλείπομεν την ελπίδα ότι το ευαγγελικόν κήρυγμα της καταλλαγής, του συμβιβασμού και της ειρηνικής συνεργασίας… και η αντίστοιχος πρόσκλησις του Κορανίου… θα υπερισχύσουν, θα γίνουν υφ’ όλων αποδεκτά και θα οδηγήσουν εις παγίωσιν της ειρήνης και της ευημερίας των λαών, ώστε έκαστος να λατρεύη τον Ένα Θεόν ως (=όπως) προτιμά και όλοι μαζί να συνεργαζώμεθα δια το κοινόν καλόν». (Πηγή: «Διαθρησκειακή εις το Εμιράτον του Μπαχρέιν» (25.9.2000), εν περιοδικώ «Επίσκεψις» 588,  2000).

    ε) «Εάν σταθώμεν με το προσήκον δέος απέναντι των προσωπικών αναζητήσεων εκάστης ψυχής, η οποία, γεννηθείσα εις ωρισμένην θρησκευτικήν παράδοσιν, ανοίγει τας πτέρυγάς της, δια να πετάξη εις αναζήτησιν του Ηγαπημένου, αντιλαμβανόμεθα ότι έχομεν ανθρώπινον χρέος να σεβασθώμεν απολύτως την προσωπικήν πορείαν εκάστου προς την υπερτάτην αγάπην. Τότε εναγκαλιζόμεθα εν ειρήνη την ψυχήν αυτήν και παρακολουθούμεν εν άκρα σιωπή και προσευχή την πορείαν της, είτε συμβαδίζει με ημάς, [τους χριστιανούς], είτε ακολουθεί άλλον δρόμον [λ.χ. τον Ιουδαϊσμόν η το Ισλάμ], διότι ο Ηγαπημένος Θεός, ο Κύριός της, την αναμένει και θα της δείξει τον δρόμον. Δεν χρειάζεται από μέρους ημών ουδεμία βία, ουδεμία πίεσις, μόνον στοργή και ειρήνη». (Πηγή: «Διαθρησκειακή Βρυξελλών, ενώπιον εκπροσώπων του Ιουδαϊσμού, του Ισλάμ και διαφόρων χριστιανικών ομολογιών» (20.12.2001), εν περιοδικώ «Επίσκεψις» 603 (2001).

    στ) «Οι διαφορές ανάμεσα σε Μουσουλμάνους και Χριστιανούς έχουν τις ρίζες τους στην πολιτική και όχι στην πίστη». (Πηγή: «Διαθρησκειακή εις Αυστρίαν με θέμα την θέσιν του Ισλάμ εις τον κόσμον», στην εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος» (25.11.2005).

    ζ) Το 2007 συμμετείχε σε συμπροσευχή με αιρετικούς και αλλοθρήσκους για την σωτηρία του περιβάλλοντος στην Γροιλανδία, μπροστά σε μια γυάλινη σφαίρα, η οποία συμβόλιζε τη «θεά» Γαία! (Βλ. Περιοδικό «Εν συνειδήσει», Εκδ. Ιεράς Μονής Μεγ. Μετεώρου, Ιούνιος 2009, σελ. 32). Επίσης συμμετείχε σε όλες τις Διαθρησκειακές Συναντήσεις και συμπροσευχές στην Ασίζη. Συνεπής στα πιστεύω του δώρισε το Κοράνιο στον πρόεδρο της Κόκα Κόλα στην Αμερική τον Οκτώβριο του 2009, το οποίο Κοράνιο επαναλαμβάνει χονδροειδώς μεταξύ άλλων την Αίρεση του Αρείου, ονομάζοντας τον Χριστό «λάσπη», σαν τον Αδάμ και κτίσμα!!! Την ίδια χρονιά επισκέφθηκε την Εβραϊκή Συναγωγή της Νέας Υόρκης, (του park East), την οποία χαρακτήρισε ως «ευλογημένη», όταν το Ταλμούδ και η Καμπάλα καθυβρίζουν τον Χριστόν.

(Βλ. Ρίζου Ιωάννη, «Οι ληστές της θείας διδασκαλίας», Εκδ. Ιεράς Μονής Αγίας Παρασκευής Μηλοχωρίου Πτολεμαΐδας, Μέρος Α΄ σελ. 41 και 49)

    Ο πρώην Πατριάρχης Αλεξανδρείας κυρός Παρθένιος διεκήρυξε: «Για μένα το θέμα της γνώσεως αν το Ισλάμ είναι, ή δεν είναι μια εμπνευσμένη θρησκεία δεν τίθεται: Είναι βεβαίως εμπνευσμένη…Ο Μωάμεθ είναι άνθρωπος του Θεού, ο οποίος έκαμε τους Άραβας της ερήμου να πιστεύουν στον ένα Θεόν, ικανούς να νηστεύουν, να προσεύχονται, να αγαπούν τους γείτονές τους και να εργάζονται για το καλό. Και αυτό είναι καλό πράγμα».  (Πηγή: Πατρ. Αλεξανδρείας Παρθενίου, στο «You Shall Be My Witnesses», Επιμέλεια Γεωρ. Λαιμοπούλου, Εκδ. «Τέρτιος», Κατερίνη 1991, σελ. 19).

    Ο Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος διεκήρυξε: «Ύψιστο και άμεσο χρέος όλων των θρησκευτικών ηγετών είναι η επίμονη και συστηματική καλλιέργεια μιας υγιούς πνευματικότητος. Μέσα στα ιερά κείμενα υπάρχουν φωτεινές ακτίνες που συμβάλλουν στην ειρηνική συμβίωση και διευκρινίζουν τον χαρακτήρα της γνήσιας θρησκευτικότητος, στην οποία ευαρεστείται ο Θεός» και ότι  «το φαινόμενο της θρησκείας είναι θείο δώρο, δοσμένο για να γαληνεύει τις καρδιές, να θεραπεύει τις πληγές και να φέρνει πλησιέστερα άτομα και λαούς» (https://www.vimaorthodoxias.gr/mitropoleis /kritiki-tis-mitropolis-peiraios-ston-alvanias-anastasio/).

    Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Ελπιδοφόρος, μιλώντας πριν από καιρό, (15.7.2021), στη Νέα Υόρκη στη Διεθνή Διάσκεψη Κορυφής για τη Θρησκευτική Ελευθερία, είπε ότι «όλες οι θρησκείες είναι μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος. Όταν ανυψώνετε μια θρησκεία πάνω από όλες τις άλλες, είναι σαν να αποφασίσετε ότι υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί στην κορυφή του βουνού. Αλλά στην πραγματικότητα, απλά δεν βλέπετε μυριάδες μονοπάτια που οδηγούν στο ίδιο μέρος, γιατί περιβάλλεστε από βουνά προκαταλήψεων που σας κρύβουν την θέα»! (Πηγή: https://choratouaxoritou. gr/?p=145068&cn-reloaded=1

    Δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο με περισσότερες μαρτυρίες. Οι ελάχιστες που παραθέσαμε είναι αρκετές, νομίζουμε, για να πείσουν τον αναγνώστη ότι οι θιασώτες του Οικουμενισμού, με τις κατά καιρόν διακηρύξεις των, προσβάλλουν καίρια την Ορθόδοξη πίστη, το σωτηριολογικό δόγμα της Εκκλησίας μας και την αποκλειστικότητα και μοναδικότητα της εν Χριστώ σωτηρίας. Ο διάβολος και τα επί γης όργανά του, (Διεθνής Σιωνισμός και Μασονία που προωθούν την παναίρεση του Οικουμενισμού), γνωρίζουν πολύ καλά, ότι αν αμφισβητηθεί η μοναδικότητα του προσώπου του Χριστού ως  σωτήρα του κόσμου, είναι εύκολο στη συνέχεια να οδηγήσουν την Εκκλησία του Χριστού στη χοάνη της Πανθρησκείας, και να την μεταβάλλουν σε μία από τις πάμπολλες θρησκείες του κόσμου, η οποία όμως δεν θα μπορεί να προσφέρει σωτηρία.

    Αυτός είναι ο σατανικός χαρακτήρας και ο απώτερος σκοπός του Οικουμενισμού και όχι αυτός που λανσάρουν τεχνηέντως οι θιασώτες του, ότι δήθεν στοχεύουν να επιτύχουν την πανχριστιανική ενότητα με Ορθόδοξες προϋποθέσεις. Όπως και το πελώριο ψέμα, ότι δεν κινδυνεύει δήθεν η Ορθοδοξία από τον συμφυρμό και την συνεργασία της με τις θρησκείες και αιρέσεις του κόσμου. Αυτά είναι φθηνές δικαιολογίες, οι οποίες αποδεικνύονται από το γεγονός ότι αν και ο Οικουμενισμός έχει ιστορία 100 χρόνων, εν τούτοις δεν προσέφερε την παραμικρή υπηρεσία την υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνης και της θρησκευτικής καταλλαγής. Αντίθετα τώρα παρατηρούμε πώς ο κόσμος γίνεται όλο και πιο βίαιος με τις πολεμικές συγκρούσεις να γιγαντώνονται και τις διαπροσωπικές σχέσεις να κονορτοποιούνται.