Γιατί εἶναι αἱρετική

ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου

 (συνοπτικῶς)

τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση)

Πρίν ἀπό ἑνάμισυ περίπου χρόνο (Ἰούνιο 2016) ἔλαβε χώρα ἡ λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, ὅπως εἶχε προγραμματισθεῖ, καί προκάλεσε μέγα διχασμό στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ αἰτία ἦταν, ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτή ἐπισημοποίησε καί ἐπικύρωσε αἱρετικές ἀπόψεις κυρίως ὡς πρός τήν ἐκκλησιολογία (τήν περί Ἐκκλησίας διδασκαλία) τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπόψεις οἰκουμενιστικές.

Στόν περιορισμένο χῶρο ἑνός ἄρθρου, θά προσπαθήσω νά συνοψίσω χάριν τοῦ εὐρύτερου ἀναγνωστικοῦ κοινοῦ μερικά ἀπό τά τεκμήρια τῆς προδοτικῆς παρεκκλίσεως τῆς Συνόδου αὐτῆς (στό ἑξῆς θά τήν ἀναφέρω ὡς «Τό Κολυμπάρι»).

● Τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός καί τί γενικῶς ἡ αἵρεση

Μέ τόν ὅρο «Οἰκουμενισμός» ἐννοεῖται ἡ (παν)αἵρεση ἡ ὁποία ἐπιδιώκει μία τεχνητή, ἐξωτερική, ἕνωση διαφορετικῶν θρησκευτικῶν πίστεων, ὄχι μέ ἐπιστροφή τῶν αἱρετικῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (τήν μόνη Ἐκκλησία), ἀλλά μέ ἀμοιβαῖες θεολογικές ὑποχωρήσεις, τόσο τῆς Ὀρθοδοξίας ὅσο καί τῶν χριστιανῶν αἱρετικῶν (ἤ τῶν ἀλλοθρήσκων, ἀργότερα), ὥστε νά μειωθοῦν ὅλοι σέ ἕνα - τό κατά δύναμιν – κοινά ἀποδεκτό παρονομαστή θρησκευτικῆς πίστεως ἤ πρακτικῆς. Ἡ αἵρεση αὐτή ἐπικαλύπτεται μέ τήν πρόφαση τῶν «θεολογικῶν διαλόγων».

Πρέπει πρωτίστως νά γίνει ξεκάθαρο, ὅτι «αἵρεση» συνίσταται στήν ἐντός τοῦ χώρου τοῦ Χριστιανισμοῦ παραμικρή ἔστω ἀπόκλιση ἀπό τά Ὀρθόδοξα Δόγματα, καί ὄχι, ὅπως λένε οἱ Οἰκουμενιστές (π.χ. ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης), στήν ἀπόκλιση μόνον ἀπό τά βασικά δόγματα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως (τοῦ «Πιστεύω»). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέει π.χ. ὅτι «ὅποιος δέν πιστεύει ὅπως ἡ Παράδοση τῆς Καθολικῆς [δηλ. Ὀρθοδόξου] Ἐκκλησίας εἶναι ἄπιστος» (PG 94, 1128a), ἐνῷ καί ὁ βυζαντινός νομικός Κώδικας συνοψίζοντας τήν κοινή ἀντίληψη αὐτή ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων λέει, ὅτι «εἶναι αἱρετικός αὐτός πού παρεκκλίνει ἔστω καί λίγο ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Πίστη» (Ράλλη-Ποτλῆ, Α΄ 261).

● Τό Κολυμπάρι ἀποδέχθηκε τόν ὅρο «Ἐκκλησία» γιά τούς αἱρετικούς

Τό ἐπίμαχο κείμενο τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου («Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον») ὀνομάζει τίς χριστιανικές αἱρέσεις «Ἐκκλησίες»: «Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορική ὀνομασία τῶν ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν πού δέν εὑρίσκονται σέ κοινωνία μέ αὐτήν» (παρ. §6). Αὐτό ἔρχεται σέ εὐθεῖα ἀντίθεση μέ τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὅπου ὁμολογεῖται ἡ πίστη μας «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν»· στό «Πιστεύω» θεωρεῖται αὐτονόητο, σέ συνάρτηση μέ τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Παράδοση, ὅτι στή Μία Ἐκκλησία μας αὐτή ὑπάρχει «ἕνας Κύριος, μία Πίστη, ἕνα Βάπτισμα» (Πρός Ἐφεσίους 4, 5). Ἀντιθέτως, αὐτοί τούς ὁποίους τό Κολυμπάρι ὀνόμασε «Ἐκκλησίες» (Μονοφυσῖτες, Παπικοί, Προτεστάντες κ.ἄ.) ἔχουν δόγματα καταδικασμένα ὡς αἱρετικά ἐπί αἰῶνες ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, ἀπό τό 451 ἕως τό 879 καί ἕως τό 1895 (ἄρα δέν ἔχουμε «μία πίστη», τήν ἴδια - γι΄ αὐτό ἄλλωστε λέγονται καί ἑτερόδοξοι, «ἑτέρου δόγματος»). Ἔχουν ἀκόμη καί διαφορετικό τρόπο βαπτίσματος (ράντισμα, δῆθεν νοητή ἐπιφοίτηση κ.ἄ.).

Ἀπό τούς Οἰκουμενιστές προβλήθηκε ἡ δικαιολογία, ὅτι ἡ λέξη αὐτή («Ἐκκλησία») εἶναι ἐδῶ «προσφώνηση εὐγενείας» ἤ «τεχνικός ὅρος» καί δέν ἔχει τήν κυριολεκτική της σημασία. Ὅμως αὐτό εἶναι ἀναληθές. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἐπισήμαναν, ὅτι πρέπει νά ἀναζητοῦμε τό νόημα πού κρύβουν οἱ αἱρετικοί πίσω ἀπό μία διφορούμενη ἤ ἐπιφανειακῶς σωστή ὁρολογία (π.χ. Μ. Ἀθανάσιος PG 25, 545c.560ab). Οἱ ὑπόλοιπες ἀποφάσεις τοῦ Κολυμπαρίου (ὅπως θά δείξουμε παρακάτω) δείχνουν ὅτι τά μέλη τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου πιστεύουν, ὅτι στίς αἱρέσεις ἐνεργεῖται ἡ σωτηρία· συνεπῶς δέν τίς θεωροῦν αἱρέσεις, ἀλλά «Ἐκκλησία», ἔστω καί «διαφορετική» ἤ «κάπως ἐλλιπῆ».

Ἐπίσης, ἀκόμη καί ἄν δεχθοῦμε ὅτι ὁ ὅρος «Ἐκκλησία» χρησιμοποιήθηκε ὡς «προσφώνηση εὐγενείας» ἤ «τεχνικός ὅρος», καταχρηστικῶς, καί πάλι αὐτό ἀποδεικνύει αἱρετικό φρόνημα, διότι οἱ Ἅγιοι Πατέρες προειδοποιοῦν, ὅτι οἱ αἱρετικοί προσπαθοῦν νά «θολώνουν» τήν ὁρολογία, ἐνῷ οἱ Ὀρθόδοξοι προσπαθοῦν πάντοτε νά τήν διαλευκαίνουν καί νά τήν κάνουν «μονοσήμαντη» (νά ἔχει μία μόνον ἔννοια), ὥστε νά μή ξεγελῶνται οἱ ἀκατάρτιστοι (Μ. Ἀθανάσιος PG 25, 561a & PG 26, 773d-776a).

● Τό Κολυμπάρι ἀποδέχθηκε τήν «Δήλωση τοῦ Τορόντο»

Στό ἐπίμαχο κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου («Σχέσεις...») ἀναφέρεται ὀνομαστικά καί ἐπαινετικά ἡ «Δήλωση τοῦ Τορόντο», ἕνα κείμενο πού συμφωνήθηκε τό 1950 ἀπό τούς Ὀρθοδόξους καί τά ὑπόλοιπα μέλη τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (τοῦ ΠΣΕ, πού ἱδρύθηκε τό 1948, ὅπου συμμετέχουν Ὀρθόδοξοι, Προτεστάντες, Μονοφυσῖτες). Λέγεται στό κείμενο τοῦ Κολυμπαρίου (παρ. §19) ὅτι: «Οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες-μέλη [...] ἔχουν βαθειά τήν πεποίθηση ὅτι οἱ ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις τῆς Δηλώσεως τοῦ Toronto […] εἶναι κεφαλαιώδους σημασίας γιά τήν Ὀρθόδοξη συμμετοχή στό Συμβούλιο», δηλ. στό ΠΣΕ.

Στή «Δήλωση τοῦ Τορόντο», μολονότι γίνονται καί κάποιες ὀρθές ἐκκλησιολογικές διευκρινίσεις, ὡστόσο λέγεται μεταξύ ἄλλων πλανῶν, ὅτι: «Οἱ Ἐκκλησίες-μέλη ἀναγνωρίζουν ὅτι τό νά ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό περιεκτικό ἀπό τό νά ἀποτελεῖ μέλος τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας» (κεφ. 4, §3). Συνεπῶς, ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ» δῆθεν δέν περιορίζεται ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ὑπάρχει Ἐκκλησία (δηλ. σωτηρία) καί ἐκτός Ὀρθοδοξίας, στόν χῶρο τῆς αἱρέσεως, σύμφωνα μέ τή «Δήλωση τοῦ Τορόντο».

● Τό Κολυμπάρι ἐπικύρωσε τίς αἱρέσεις τῶν Συνάξεων Πόρτο Ἀλέγκρε, Πουσάν, Μπαλαμάντ κ.ἄ.

Τό Κολυμπάρι, μέσῳ τοῦ ἰδίου παραπάνω κειμένου («Σχέσεις...»), ἐπαινεῖ τούς μέχρι τώρα θεολογικούς διαλόγους Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν, διότι λ.χ. «ἐκτιμᾷ θετικῶς τά θεολογικά κείμενα πού ἐκδόθηκαν ἀπό αὐτήν [τή σχετική Ἐπιτροπή τοῦ ΠΣΕ...], τά ὁποῖα ἀποτελοῦν ἀξιόλογο βῆμα στήν Οἰκουμενική Κίνηση γιά τήν προσέγγιση τῶν Χριστιανῶν» (παρ. §21).

Ἡ ἔμμεση αὐτή ἐπικύρωση, ἀκόμη καί ἄν δέν κατονομάζει τίς εἰδικότερες θέσεις τῶν κειμένων αὐτῶν, ὅμως τά ἐπικυρώνει συλλογικῶς. Ἄλλωστε, μή ξεχνᾶμε ὅτι οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι Πενθέκτη (β΄ Κανών) καί Ἑβδόμη (α΄ Κανών) ἔδωσαν οἰκουμενικό κῦρος στούς ἱερούς Κανόνες τῶν Τοπικῶν Συνόδων, χωρίς νά ἀναφέρονται λεπτομερῶς σέ αὐτούς.

Μιά προσεκτική ματιά δείχνει τί ἀπαράδεκτα καί αἱρετικά ἔχουν γραφεῖ, δυστυχῶς, στά σημαντικότερα ἀπό τά κείμενα τῶν «Θεολογικῶν Διαλόγων».

Τό κείμενο τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε (ΠΣΕ, Βραζιλία, 2006) λέγει (παρ. §§6-7) ὅτι «Κάθε Ἐκκλησία [εἴτε ἡ  Ὀρθόδοξη εἴτε οἱ προτεσταντικές κ.λπ. τοῦ ΠΣΕ] εἶναι ἡ Καθολική Ἐκκλησία, ἀλλά ὄχι ὁλόκληρη. Κάθε Ἐκκλησία ἐκπληρώνει τήν Καθολικότητά της, ὅταν εὑρίσκεται σέ κοινωνία μέ τίς ἄλλες Ἐκκλησίες [...] Ὁ ἕνας χωρίς τόν ἄλλον εἴμαστε πτωχευμένοι» καί ὅτι (§5) «ἐνδέχεται νά ὑπάρχουν νόμιμα διαφορετικές διατυπώσεις τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας», δηλαδή δέν βλάπτει ἡ διαφοροποίηση τῶν δογμάτων !

Τό κείμενο τοῦ Πουσάν (ΠΣΕ, Νότιος Κορέα, 2013) λέγει μεταξύ πολλῶν ἄλλων πλανῶν, ὅτι «μετανοοῦμε γιά τίς διαιρέσεις μεταξύ τῶν ἐκκλησιῶν μας καί ἐντός αὐτῶν», οἱ ὁποῖες ὑπονομεύουν «τή μαρτυρία μας γιά τό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» (παρ. §14). Μέ ἄλλα λόγια, μετανοοῦμε πού οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς ἔσωσαν ἀπό τίς αἱρέσεις, ἀποκόπτοντάς τις ἀπό τήν Ἐκκλησία !

Ἡ Συμφωνία τοῦ Balamand (Λίβανος, 1993) μεταξύ Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν Παπικῶν, λέει (παρ. §§13-14) ὅτι: «Καί ἀπό τίς δύο πλευρές ἀναγνωρίζεται ὅτι αὐτό πού ὁ Χριστός ἐμπιστεύθηκε στήν Ἐκκλησία Του [...] δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται σάν ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας. Στά πλαίσια αὐτά εἶναι προφανές ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμός ἀποκλείεται». Ἐπίσης, ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξη καί ἡ Καθολική Ἐκκλησία ἀναγνωρίζονται ἀμοιβαῖα ὡς “ἀδελφές Ἐκκλησίες”, ὑπεύθυνες ἀπό κοινοῦ γιά τήν διατήρηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ στήν πιστότητα πρός τό Θεῖο Σχέδιο, πολύ ἰδιαίτερα δέ σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στήν ἑνότητα»· ἀλλοῦ, διακηρύσσεται (παρ. §30) ὅτι «οἱ εὐθῦνες γιά τόν χωρισμό εἶναι μοιρασμένες» μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν!

Παρά ταῦτα, ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου (ὡς μιά «καθώς πρέπει» (“decent”) αἱρετική Σύνοδος) διακήρυξε παραπλανητικῶς, ὅτι «οἱ διάλογοι πού διεξάγονται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οὐδέποτε σήμαιναν, οὔτε σημαίνουν καί δέν πρόκειται νά σημάνουν ποτέ ὁποιονδήποτε συμβιβασμό σέ ζητήματα πίστεως. Οἱ διάλογοι αὐτοί εἶναι μαρτυρία περί τῆς Ὀρθοδοξίας» (Ἐγκύκλιος, VII, §20).

● Τό Κολυμπάρι ἀπέρριψε ὀρθόδοξες βελτιωτικές προτάσεις

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος, ὁ ὁποῖος συμμετέσχε στή Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου, ἀλλά δέν ὑπέγραψε τό ἐν λόγῳ προβληματικό κείμενο, σέ εἰδική ἀνάλυσή του («Οἱ ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τήν ΑκΜΣ καί ἡ κατάληξή τους»), μαρτυρεῖ ὅτι στό Κολυμπάρι ἀπορρίφθηκαν (προσοχή!) οἱ ἑξῆς διορθωτικές (ὀρθόδοξες) προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (βλ. «Θεοδρομία», ΙΗ΄ 3.4 [Ἰουλ –Δεκ 2016] 416-436):

(α) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν δέχεται τήν ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων τῶν ἑτεροδόξων (αἱρετικῶν), ἀσχέτως ἀπό τόν τρόπο πού τούς ἐντάσσει στήν Ἐκκλησία, ὅταν μεταστραφοῦν.

(β) Τήν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἡ Ὀρθοδοξία τήν κατανοεῖ μόνον ὡς ἐπιστροφή («ἐπισυναγωγή») τῶν ἄλλων στήν Ὀρθοδοξία.

(γ) Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν βλέπει τόν ἑαυτό Της ὡς μέρος «τοῦ διαιρεμένου χριστιανικοῦ κόσμου», δηλ. σάν θραῦσμα ἑνός ἑνιαίου μείγματος Ὀρθοδοξίας καί αἱρέσεως.

Ἡ ἀπόρριψη ὅλων τῶν παραπάνω διευκρινίσεων «φωτίζει» τό τί πραγματικῶς ἐννοεῖ τό Κολυμπάρι ὀνομάζοντας «Ἐκκλησίες» τούς ἑτεροδόξους-αἱρετικούς. Τούς θεωρεῖ «Ἐκκλησία», ὅπως εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι.

● Τό Κολυμπάρι ἀρνήθηκε τήν ἱεραποστολή μας στούς αἱρετικούς

Στό ἴδιο κείμενο τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου, γράφεται ὅτι οἱ διάλογοι διεξάγονται ἐνῷ ταυτοχρόνως «ἀποκλείεται κάθε πράξη προσηλυτισμοῦ, οὐνίας ἤ ἄλλης προκλητικῆς ἐνέργειας ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ» (παρ. §23).

Ἄς προσεχθεῖ ἐδῶ, ὅτι δέν γίνεται λόγος περί «βιαίου προσηλυτισμοῦ» (“forcible conversion”), ἄρα ἐννοεῖται καί ἡ ἁπλῆ προσπάθειά μας νά φέρουμε κάποιον στήν Ὀρθοδοξία. Μάλιστα, ἡ προσθήκη τῆς φράσεως «κάθε ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ», καθιστᾷ καταφανές, ὅτι ἀπαρνούμαστε γενικῶς τό καθῆκον νά ὁδηγοῦμε τούς ἄλλους στήν Ὀρθοδοξία, ἐπικρίνοντας τίς αἱρέσεις τους κ.λπ.!

Ἀντιθέτως, οἱ θεόπνευστοι ἱεροί Κανόνες ἐπιτάσσουν, ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος δέν προσπαθεῖ νά μεταστρέψει τούς αἱρετικούς στήν Ὀρθοδοξία πρέπει νά τιμωρεῖται (Καρθαγένης ρλα΄ καί ρλβ΄).

● Τό Κολυμπάρι ἀρνήθηκε τήν ὀρθόδοξη ἀντιρρητική θεολογία τῆς τελευταίας χιλιετίας

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ «Στῦλος γεγονώς Ὀρθοδοξίας», θεωρεῖ προβληματική ὁποιαδήποτε Σύνοδο δέν συντελεῖ στήν ἐπίλυση εἴτε κάποιου ἐπείγοντος λειτουργικοῦ θέματος εἴτε κάποιας αἱρέσεως, καί προσθέτει: «Οἱ σύνοδοι ὅμως πού τώρα ὑποκινοῦνται ἀπό αὐτούς ποιά εὔλογη αἰτία ἔχουν; Ἄν μέν ἔχει προκύψει κάποια ἄλλη νεότερη αἵρεση [...] νά ποῦν ποιές εἶναι οἱ ἐπινοήσεις στήν ὁρολογία καί ποιοί οἱ εἰσαγωγεῖς της» (PG 26, 689a). Ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου δέν εἶχε οὔτε τήν ἀγάπη οὔτε τήν φώτιση γιά νά ἐπιλύσει τό παλαιοημερολογιτικό πρόβλημα· καί δέν καταδίκασε τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ἤ πολύ περισσότερο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος τίς περιλαμβάνει καί τίς ἀθωώνει ὅλες· δέν ἐπικύρωσε π.χ. οὔτε δέχθηκε ὡς 8η καί 9η Οἰκουμενικές τίς σχετικές προηγηθεῖσες Συνόδους τοῦ 879-880 καί τῶν μέσων τοῦ 14ου αἰ. (Ἡσυχαστικές). Ταιριάζει σχετικῶς τό τοῦ Μ. Ἀθανασίου: «Αὐτοί πού ἀπαξιώνουν τήν Σύνοδο πού ἔγινε ἐναντίον της [τῆς αἱρέσεως], δηλαδή ἐκείνην τῆς Νικαίας, τί ἄλλο θέλουν ἀπό τό νά ἐπικρατήσουν τά φρονήματα τοῦ [αἱρετικοῦ] Ἀρείου; Γιά ποιό ἄλλο πρᾶγμα εἶναι ἄξιοι λοιπόν παρά νά καλοῦνται Ἀρειανοί καί νά ἔχουν τό ἴδιο ἐπιτίμιο μέ ἐκείνους;» (PG 26,1032a).

Ἑπομένως, καί στήν ἐποχή του, ὅπως καί σήμερα, οἱ αἱρετικοί δέν ἐπιδίωκαν τήν καταδίκη τῆς Ὀρθοδόξου Α΄ (Οἰκουμενικῆς) Συνόδου τῆς Νικαίας, ἀλλά τήν σιωπηλή προσπέραση-ἀντικατάστασή της καί τοῦ Συμβόλου της ἀπό ἄλλη, αἱρετική, σύνοδο καί ἀπό διφορούμενο σύμβολο πίστεως (Μ. Ἀθανάσιος PG 25,549a-c & 26,808d). Καί ἐδῶ ἀντιστοίχως, ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου ὄχι μόνον ἀπέφυγε ἐπιμελῶς νά καταδικάσει τίς πρόσφατες αἱρέσεις, ἀλλά ἐπιπλέον τίς ὀνόμασε καί «ἐκκλησίες», καί ἔτσι διαρρήδην ἀποδεικνύεται ἐξ ἴσου αἱρετική !

Ἀντί ἐπιλόγου

Ἀπό ὅσα ἀναπτύχθηκαν γίνεται ἀντιληπτό τό μέγεθος τῆς αἱρέσεως τοῦ Κολυμπαρίου. Οἱ παραπάνω αἱρετικές θέσεις εἶχαν ἀκουσθεῖ καί νωρίτερα, ὅμως τώρα ἔχουμε ἐπισημοποίησή τους ἀπό Σύνοδο, μέ ταυτόχρονη ἐκτόξευση διωγμῶν καί ἀπειλῶν ἐναντίον ὅσων δέν τίς δεχόμαστε. Ἔτσι ἰσχύουν ὅσα λέγει γιά  τήν κλιμάκωση τῆς αἱρέσεως ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: Πῶς λέγεται, ὅτι δέν κηρύσσουν οὔτε διδάσκουν αἵρεση, «μολονότι διδάσκουν κάθε μέρα ἐμπράκτως αὐτό πού διακήρυξαν συνοδικῶς καί πού τό ἐπιβεβαίωσαν ἀναθεματίζοντας ἐκείνους πού ἀντιδροῦν στήν ἀπόφαση, δηλ. στήν “συγκατάβαση” αὐτῶν [τῶν αἱρετικῶν];» (PG 99,1072b).

(ΠΗΓΗ: «Στῦλος Ὀρθοδοξίας», 14 Ὀκτωβρίου 2017)

ΟΧΙ

ΣΤΑ ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

►Εἶναι ἀντισυνταγματικά, ἀντιπαιδαγωγικά καί ἀντορθόδοξα!

Χιλιάδες ἦταν αὐτοί πού συγκεντρώθηκαν καί πραγματοποίησαν πορεία τή Δευτέρα 23 Ὀκτωβρίου 2017 τό ἀπόγευμα στίς πέντε στό Μαρούσι μέ προορισμό τό Ὑπουργείο Παιδείας καί Θρησκευμάτων.

Ἡ πορεία πού εἶχε τίτλο: «Ὄχι στά Νέα Θρησκευτικά» διοργανώθηκε ἀπό τήν "Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν" σέ συνεργασία μέ τήν "Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων", την "Ἑνωμένη Ρωμιοσύνη", τήν "Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων Πολυτέκνων" καί τοῦ ΙΝΚΑ.

Ἀφορμή τῆς συγκέντρωσης καί τῆς πορείας εἶναι ἡ ἐναντίωση στό νέο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί τήν προώθηση τοῦ νέου βιβλίου σέ ὅλα τά σχολεῖα τῆς χώρας διότι τά νέα Θρησκευτικά εἶναι "Ἀντισυνταγματικά-Ἀντιπαιδαγωγικά καί Ἀντορθόδοξα".

Νά ἀναφερθεῖ ὅτι ἡ συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε ἔξω ἀπό τό Δημαρχεῖο τοῦ Ἀμαρουσίου ὅπου οἱ φορεῖς τῆς διοργάνωσης εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ἀπευθύνουν σύντομο χαιρετισμό-κάλεσμα στούς παρευρισκόμενους κληρικούς καί λαϊκούς.

Νά τονίσουμε ὅτι στήν συγκέντρωση παρευρέθηκαν χιλιάδες κόσμου ὅπου μεταξύ ἄλλων ἦταν κληρικοί, μέλη τῶν εἰκοσιδύο Ὀρθόδοξων Χριστιανικῶν Σωματείων τῆς Θεσσαλονίκης, Κληρικοί τῆς Ἀθήνας ἀπό πολλές Μητροπόλεις, Μοναχοί καί Μοναχές καθώς καί ἐκπαιδευτικοί, θεολόγοι, Πολύτεκνοι, νέοι καί νέες ὅπου διαδήλωσαν εἰρηνικά μέ προορισμό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας ὅπου μέλη τῆς Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν παρέδωσαν ψήφισμα στήν εφημερεύουσα ἁρμόδια ἐπιτροπή.

Τέλος νά σημειωθεῖ ὅτι γιά πρώτη φορά διαδήλωσε σύμφωνα μέ τό Ὑπουργεῖο Παιδείας τόσο μεγάλη μερίδα ἀνθρώπων ἐνάντια στό Νέο Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καἰ ὅπου ὁ ὄγκος τους φαίνεται στίς φωτογραφίες καί τό βίντεο παρακάτω. Σύμφωνα δέ μέ τήν Ἀστυνομία πρόκειται γιά τή μεγαλύτερη διαδήλωση καί πορεία πού ἔγινε ποτέ στό Μαρούσι!

Ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ ὅτι κατά ἑκατοντάδες ἐπιστρέφονται τά σχετικά ἐγχειρίδια γιά τή διδασκαλία τῶν νέων Θρησκευτικῶν ἀπό τούς Γονεῖς τῶν μαθητῶν ὅλων τῶν βαθμίδων ἀπό πολλά μέρη τῆς Ἑλλάδος στό Ὑπουργεῖο Παιδείας μέ τήν ἔνδειξη: ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ!

Στή συγκέντρωση καί τήν πορεία συμμετεῖχε (καί) ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ θεολόγου καί τοῦ μέλους τῆς Π.Ε.Θ. (Πανελληνίου Ἑνώσεως θεολόγων) καί ὁ Διαχειριστής τοῦ παρόντος ἱστολογίου, ὅπως διακρίνεται καί στό παρατιθέμενο στή συνέχεια σχετικό βίντεο. Σχολίασε μάλιστα τήν σημαντική αὐτή διαμαρτυρία καί τόν σκοπό της μέ τό παρακάτω σχόλιο:

"Μέ τή συμμετοχή χιλιάδων πολιτῶν (ἐκπαιδευτικῶν καί κυρίως Γονέων καί πολλῶν νέων) πραγματοποιήθηκε εἰρηνική καί πολιτισμένη διαμαρτυρία μέ πορεία πού ξεκίνησε ἀπό τό Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου μέχρι τό Ὑπουργεῖο Παιδείας γιά τό ζήτημα τῶν νέων "φακέλλων" διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν. Γιά ποιό ἄλλο μάθημα θά γινόταν δεκτή ἤ ἀνεκτή ἡ ὕπουλη ἀποδόμηση καί ἀντιεπιστημονική ἀλλοίωσή του, ἡ ὁποία ἀποδεδειγμένα ἐπιχειρεῖται στά Θρησκευτικά; Εἶναι μεγάλη ἡ δυσαρμονία τῶν ἐπιλογῶν τῶν ἐπιχειρούντων πρός τή θέληση καί τήν Παράδοση τοῦ Τόπου μας. Ἄς τό ξανασκεφθοῦν. Τό ἀδιέξοδο πάντως εἶναι βέβαιο!" 

Ἐπί τῆ συμπληρώσει 90 ἐτῶν ἀπό τῆς ἱδρύσεως (1927) τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς Εἰσοδίων Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης, Κερατέας Ἀττικῆς, ὑπό τοῦ ἀοιδίμου Πατρός καί Ὁμολογητοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Ματθαίου τοῦ Κρητός, τοὐπίκλην Καρμπαδάκη (+ 1950)

Η ΙΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΜΟΝΗ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ, ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Ἀπό τήν κιβωτό

τοῦ συγχρόνου ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ καί τό προπύργιο τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας, διορθοδόξως ἐξεφωνήθη καί πανορθοδόξως ἀντήχησε τό:

"Ἐν πρώτοις μνήσθητι Κύριε πάσης Ἐπισκοπῆς ὀρθοδόξων τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας"

ὡς ἄλλο "Στῶμεν καλῶς"

 ἐν τῆ ἁγίᾳ γνησίᾳ Ὀρθοδόξω Πίστει,

μακράν τῆς λύμης καί τῆς ἀποστασίας

τοῦ παναιρετικοῦ

καί ἐκκλησιομάχου Οἰκουμενισμοῦ,

 μέχρι θανάτου!

Κατόπιν προτάσεως καί Ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τῆς προεδρευομένης ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Στεφάνου καί συγκαταθέσεως τῆς διοικήσεως τῆς ἱστορικῆς Γυναικείας Ἱερᾶς Μονῆς Εἰσοδίων Παναγίας Θεοτόκου (Πευκοβουνογιατρίσσης) Κερατέας Ἀττικῆς, ἔλαβε χώραν τήν 24ην μηνός Σεπτεμβρίου (κατά τό ἐκκλησιαστικόν ἑορτολόγιον) τρέχοντος ἔτους 2017, εἰς τό ἱερόν αὐτό Κοινόβιον πανηγυρικός ἑορτασμός ἐπί τῆ συμπληρώσει τῆς πρώτης ἐνενηκονταετηρίδος ἀπό τῆς ἐν ἔτει 1927 ἱδρύσεως αὐτοῦ, ὑπό τοῦ Ἁγιορείτου Ἱερομονάχου καί διακεκριμένου Πνευματικοῦ, μετέπειτα δέ ἐπισκόπου Βρεσθένης καί Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν ἀναδειχθέντος Ματθαίου (Καρμπαδάκη) τοῦ Κρητός (+1950).

Ὅσοι εἶχον τή δυνατότητα συμμετοχῆς εἰς τόν ὡς ἄνω ἑορτασμόν ἐβίωσαν μοναδικές στιγμές πνευματικοῦ μεγαλείου, ἀποπνέοντος τήν ὀρθόδοξον ἡσυχαστικήν πνευματικότητα καί τήν ἀκραιφνῆ ὁμολογιακή μαρτυρία καί ἀγωνιστικότητα τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἰδιαιτέρως σημαντική κατ' αὐτόν (τόν ἑορτασμό) ὑπῆρξε ἡ διά πρώτη φορά γενομένη διορθόδοξος ἱερά Συλλειτουργία πάντων τῶν ὀρθοδόξων κανονικῶν καί κοινωνικῶν Ποιμένων καί Ἱεραρχῶν τῆς  γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (αἰτιολογημένως, παρά τήν ἐπιθυμίαν του, ἀπουσιάζοντος τοῦ ἀσθενοῦντος Ἐπισκόπου Φιλίππων Σεβ/του κ. Χρυσοστόμου), συμπαραστατουμένων ὑπό τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί συμπροσευχομένων ἑκατοντάδων εὐσεβῶν πιστῶν ἐκ διαφόρων ἀνά τόν κόσμον τόπων καί χωρῶν προσελθόντων.

Ἐξαιρετική λαμπρότητα προσέδωσε εἰς τό διορθόδοξο ἱερό Συλλείτουργο, τό ὁποῖο ὑπῆρξε καί τό οὐσιαστικό πνευματικό κέντρον τοῦ ὅλου ἑορτασμοῦ, ἡ κατ' αὐτό προεξάρχουσα παρουσία τῶν δύο σεπτῶν Προκαθημένων τῶν δύο Τοπικῶν Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἤτοι τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Αὐτοκεφάλου γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Πατρώων Παραδόσεων Κύπρου. Δηλαδή, τούς Προέδρους τῶν περί αὐτούς Ἁγίων καί Ἱερῶν Συνόδων, Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν & Πάσης Ἑλλάδος κ. κ. Στεφάνου καί Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Νέας Ἰουστινιανῆς καί Πάσης Κύπρου κ. κ. Ἐπιφανίου, ἀντιστοίχως.

Οἱ σεπτοί Προκαθήμενοι περιστοιχούμενοι ὑπό τῶν Συνοδικῶν Ἱεραρχῶν ἑκάστης Ἐκκλησίας καί συμπαραστατούμενοι ὑπό πλειάδος σεβαστῶν καί τιμιωτάτων Κληρικῶν (Πρεσβυτέρων καί Διακόνων), ἐπίσης ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν, ἐνέπνευσαν εἰς τό ὀρθόδοξο πλήρωμα τῆς καθ' ὅλου Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἱεράν συγκίνησιν. Ἐπιπλέον ἡ παρουσία τῆς ἱερᾶς Ἀδελφότητος τῆς τιμωμένης Μονῆς, ὑπό τήν σεβαστήν Καθηγουμένη Γερόντισσα Συγκλητική μοναχή, καθώς ἐπίσης καί τῶν ἀντιπροσωπειῶν ἄλλων Γυναικείων Ἱερῶν Μονῶν καί Ἡσυχαστηρίων τῆς Ἐκκλησίας, ἐξ Ἑλλάδος καί Κύπρου, ἀπεκορύφωσαν τήν  κατάνυξιν τῶν πιστῶν.

Ἐξόχως ἱστορικές καί σημαντικές ὑπῆρξαν οἱ στιγμές τῆς μνημονεύσεως κατά τήν "Μεγάλην Εἴσοδον" ὑπό τῶν σεπτῶν Προκαθημένων τῆς Ἑλλαδικῆς καί τῆς ἐν Κύπρῳ Ἐκκλησίας "πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων τῶν ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς σῆς ἀληθείας", καθώς καί πάντων τῶν ἐν εὐσεβεία τελειωθέντων ὀρθοδόξων Βασιλέων, Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Ἱερέων, μοναχῶν καί μοναζουσῶν καί εὐσεβῶν χριστιανῶν πάππου πρός πᾶππον! Θά ἦτο δέ παράλειψις νά μή γίνη ἀναφορά εἰς τό Ἀναλόγιον καί τόν καλλικέλαδο χορό τῶν μουσικολογιωτάτων ἱεροψαλτριῶν τῆς Μονῆς, φορέων μιᾶς μακρᾶς καί ἐξαιρετικῆς ψαλτικῆς μουσικῆς παραδόσεως, πιστῶς τηρουμένης ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Κτίτορος μέχρι σήμερον.

Κατά τή διάρκεια τοῦ Κοινωνικοῦ ὡμίλησε ἀπό τῆς Ὡραίας Πύλης ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. κ. Παντελεήμων σχετικῶς μέ τήν προσφορά τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ εἰς τόν ἀγώνα ὑπέρ τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας. Ἡ περιεκτική καί ἐμπεριστατωμένη ὁμιλία τοῦ Σεβ/του ἐνεποίησε ἰδιαιτέραν ἐντύπωσιν εἰς τούς πιστούς, καθώς καί εἰς τό πλῆθος τῶν μοναζουσῶν. Μάλιστα, οἱ ἀκροατές μέ συγκίνησιν ἐπληροφορήθησαν ὑπό τοῦ ὁμιλητοῦ μίαν ἄγνωστον εἰς τούς περισσοτέρους ἱστορική μαρτυρίαν περί τῆς θεόθεν παρακινήσεως καί προτροπῆς πρός τόν Κτίτορα τῆς Μονῆς ὅπως ἐξέλθη τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους, ὅπου ἀσκεῖτο, προκειμένου νά στερεώση καί καθοδηγήση τούς πιστούς εἰς τήν ὁμολογίαν καί ὑπεράσπισιν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἔναντι τῆς Καινοτομίας.

Ἀμέσως μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς μεγαλοπρεποῦς διορθοδόξου πολυ-ἀρχιερατικῆς καί πολυ-ἱερατικῆς Θείας Λειτουργίας ἐσχηματίσθη καί ἐκκίνησε ἐκ τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς μεγάλη ἱερά Πομπή, προηγουμένης μοναχῆς ἡ ὁποία φέρουσα τόν μοναχικόν μανδύα ἔκρουε τό τάλαντον, ἀκολουθοῦσαν δέ οἱ Σημαῖες, ὁ Τιμίος Σταυρός, τά ἑξαπτέρυγα, τό Λάβαρο τῆς Μονῆς, οἱ λαμπάδες, οἱ Διάκονοι μετά θυμιατηρίων, οἱ Ἱερεῖς καί Ἱερομόναχοι βαστάζοντες τίς Λειψανοθῆκες μετά τῶν ἀποτεθησαυρισμένων ἐν τῆ Μονῆ ἁγίων λειψάνων καθώς καί τίς λειψανοθῆκες μετά τῶν λειψάνων τῶν ὁσίων Κτιτόρων τῆς Μονῆς, οἱ Ἱεράρχες καί οἱ δύο Προκαθήμενοι συνοδευόμενοι ὑπό δύο Διακόνων, ὅπισθεν τῶν ὁποίων ἀκολουθοῦσε ἡ σεβαστή Καθηγουμένη τῆς Μονῆς συνοδευομένη ὑπό τῶν ἐπικεφαλῆς τῶν μοναστικῶν ἀντιπροσωπειῶν καί τοῦ πολυμελοῦς χοροῦ τῶν ψαλτριῶν ἐκ τῶν μοναζουσῶν, καί βεβαίως τοῦ πολυπληθοῦς πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Πομπή κατευθύνθηκε εἰς τήν ἐσωτερικήν αὐλήν τοῦ Παρθενῶνος τῆς Μονῆς ὅπου ἐψάλη Τρισάγιο εἰς τούς ἐκεῖ εὑρισκομένους Τάφους τῶν Κτιτόρων αὐτῆς, κρουομένων τῶν σημάντρων. Ἐκεῖθεν, ἡ πορεία διευθύνθηκε πρός τήν κεντρική Πύλη καί τόν Ξενῶνα τῆς Μονῆς. Ἐκεῖ καί εἰς τήν πρό τῆς εἰσόδου τῆς Μονῆς Πλατείαν ἐγένετο ἐκτενής Δέησις καί ἡ Πομπή ἐπανέκαμψε πρός τό Καθολικόν, ὅπου ἔγινε ἡ Ἀπόλυσις καί ἡ διανομή τοῦ Ἀντιδώρου εἰς τό πολυπληθές ἐκκλησίασμα.

Ἐν συνεχεία, οἱ πιστοί ἔλαβον τίς θέσεις των, οἱ Κληρικοί ἐκάθισαν εἰς τόν καθορισμένο δι' αὐτούς χῶρον, καθώς καί οἱ μοναχές εἰς τόν Γυναικωνίτη, διά νά παρακολουθήσουν τό ὑπόλοιπο μέρος τοῦ ἑορτασμοῦ, πάντοτε ἐντός τοῦ περικαλλοῦς καί εὐμεγέθους Καθολικοῦ τῆς ἱστορικῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Προηγήθησαν οἱ προσφωνήσεις ἐκ μέρους τῶν δύο Μακαριωτάτων Ἀρχιεπισκόπων, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἀντιστοίχως, καθώς καί ἐκ μέρους τῆς σεβαστῆς Μητρός καί Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Γεροντίσσης Συγκλητικῆς μοναχῆς.

Ἀκολούθησε, τῆ προτάσει τῆς Ὁσιωτάτης Καθηγουμένης ἡ ἐπίδοσις ἀναμνηστικοῦ δώρου εἰς τόν πολιόν Μητροπολίτην Βερροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. κ. Ταράσιον, ὡς τό τελευταῖον ἐν ζωῆ πνευματικόν τέκνον τοῦ Ἀοιδίμου καί ὁσίου Κτίτορος τῆς Μονῆς Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου. Τό ἀναμνηστικόν (σταυρός εὐλογίας) παρεκλήθη νά ἐπιδώση καί τό ἐπέδωσε εἰς τόν τιμηθέντα Ἱεράρχην ὁ Μακ/τος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν.

Κατόπιν ὁ ἐκτελῶν χρέη προλογητοῦ καί παρουσιάζοντος τήν ἐξέλιξιν τοῦ ἑορτασμοῦ Αἰδ/τος Πρεσβύτερος π. Νικόλαος (Κατσούλης) ἐκάλεσε εἰς τό βῆμα τῶν ὁμιλητῶν τόν ἐλλ/τον κ. Δημήτριον Κάτσουρα, Θεολόγον, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τό θέμα: "Ἡ Μονή Εἰσοδίων Παναγίας Κερατέας ὡς προπύργιο τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας". Ἰδιαιτέραν αἴσθησιν προεκάλεσε ἡ ἀναφορά τοῦ ὁμιλητοῦ εἰς τήν χρονικῶς παράλληλον "πορείαν" ἀποστασίας τῶν Καινοτόμων καί τήν "πορείαν" πρός τήν ἀντίθετον κατεύθυνσιν, τῆς γνησίας ὀρθοδόξου μαρτυρίας, ἐκ μέρους τοῦ Κτίτορος τῆς Μονῆς. Καθώς ἐπίσης, ἡ παρουσίασις τριῶν ἐμβληματικῶν προσώπων τά ὁποῖα ἐγκαταβίωσαν καί ἀνεδείχθησαν ὡς πνευματικές προσωπικότητες καί ὁσιακές μορφές εἰς τήν ἐν λόγω Μονήν.

Ἡ τελευταία ὁμιλία ἐκφωνήθηκε ὑπό τοῦ ἐλλ/του θεολόγου κ. Γεωργίου Γλετζάκου, μέ θέμα τήν πορεία καί διαδρομή τῆς τιμωμένης Μονῆς κατά τήν νεωτέρα ἐκκλησιαστική Ἱστορία. Μέ ἐνδιαφέρον τό ἀκροατήριο παρηκολούθησε τήν ἱστορική μαρτυρία τῆς Μονῆς κατά τήν διαρρεύσασα ἐνενηκονταετία, ἡ ὁποία δικαίως θεωρεῖται ὁμολογιακή, ἀγωνιστική, ἀλλά καί μαρτυρική, λόγω τῶν πολλῶν συκοφαντικῶν ἐπιθέσεων καί διωγμῶν, τά ὁποῖα ὑπέστη, κυρίως, ὑπό τῶν Καινοτόμων καί ἐν πίστει καί ὑπομονῆ ἀντιμετώπισε.

Μετά τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἑορτασμοῦ, ἡ ὁσιωτάτη Καθηγουμένη διένειμε, χάριν εὐλογίας, πρός ὅλους, καλαίσθητο ἀναμνηστικό (ἔγχρωμο ἀφιερωματικό τρίπτυχο), εἰδικῶς ἐκδοθέν διά τόν ἑορτασμό τῆς ἐνενηκονταετηρίδος ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς Μονῆς. Τέλος, εἰς τούς φιλόξενους χώρους καί τάς ἐγκαταστάσεις τοῦ Ξενῶνος αὐτῆς, ἡ Ἀδελφότητα προσέφερε τό καθιερωμένο κέρασμα, ἀλλά καί δεξιώθηκε ὅλους τούς συμμετασχόντας εἰς τόν ἑορτασμό Κληρικούς καί λαϊκούς, μέ πλουσία ἑορταστική Τράπεζα.

Ἅπαντες ἀπεχώρησαν μέ ἀνανεωμένες τίς πνευματικές δυνάμεις καί ἀναπτερωμένο τό ἠθικό διά τήν συνέχισιν τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος καί τήν μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπέρ τῆς Ἀληθείας καί κατά τῶν αἱρέσεων, πρός δόξαν Θεοῦ καί σωτηρίαν ψυχῶν ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν. Μυστική δέ εὐχή ἀνέβη εἰς τάς καρδίας ὅλων, ὅπως ὁ Ἅγιος Θεός ἀξιώση τήν ἐνασκουμένη εἰς τήν Ἱερά Μονή Ἀδελφότητα καί τίς χιλιάδες τῶν προσκυνητῶν καί θαυμαστῶν τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς Μονῆς, νά ζήσουν διά νά συνεορτάσουν καί τήν συμπλήρωσιν τῆς πρώτης ἑκατονταετηρίδος (τῶν ἑκατό ἐτῶν), δηλαδή ἑνός αἰῶνος ἀπό τῆς ἱδρύσεώς της, ἐπ' ἀγαθῶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς ὁποίας ἡ ξακουστή αὐτή Μονή ἀποτελεῖ πολύτιμο πνευματικό στολισμό καί καύχημα. Εἴθε, γένοιτο!

[ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: Ὅπως ἐνημερωθήκαμε, συντόμως, τό πλῆρες περιεχόμενον τῶν γενομένων Προσφωνήσεων καί Ὁμιλιῶν, σχετικό ἀναλυτικό ρεπορτάζ διά τόν ἑορτασμό τῆς ἐνενηκονταετηρίδος, καθώς καί πλούσιο σχετικό φωτογραφικό ὑλικό θά συμπεριληφθοῦν καί θά ἐκδοθοῦν εἰς εἰδικόν Ἀφιερωματικόν Τόμον, ὁ ὁποῖος θά διατίθεται ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τούς ἐνδιαφερομένους, εἰς ἀνάμνησιν διά τούς συμμετασχόντας καί πληροφόρησιν δι' ὅσους δέν εἶχον τήν εὐκαιρία νά βιώσουν τό ἐξαιρετικό αὐτό ἐκκλησιαστικό καί ἱστορικό γεγονός.]

ΤΟ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟ ΙΕΡΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ

Η ΙΕΡΑ ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΙΤΟΡΙΚΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

ΟΙ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ

Η ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ (ΕΛΛΑΔΟΣ & ΚΥΠΡΟΥ)

ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΤΙΤΟΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ