Ο ΑΘΩΣ ΕΑΛΩ;

Ο ΑΘΩΣ ΕΑΛΩ;

Ο ΕΞΟΥΝΤΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓ. ΟΡΟΥΣ!

ἤ

Η  ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ  ΚΑΙ  ΟΙ  19  «ΝΑΝΟΙ»!

Αὐτές τίς ἡμέρες ἐπισκέπτεται τό Ἅγιον Ὄρος ὁ Ἐπίσκοπός του, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ ἐπισήμου ἑορτασμοῦ τῆς συμπληρώσεως ἑκατό (100) ἐτῶν ἀπό τήν ἐνσωμάτωσι τοῦ Ἁγίου Ὄρους στό Ἑλληνικό Κράτος, τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο πλήν αὐτοδιοίκητο τμῆμα. Ἐπιφυλάσσεται ἐπίσημη ὑποδοχή καί ἀπόδοση μεγάλων τιμῶν στόν ὑψηλό ἐπισκέπτη.

Κάθε ἐπίσκεψι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου θά ἦταν εὐχάριστο καί εὐλογημένο γεγονός γιά τό Ἄγιον Ὄρος, ἐάν δέν συνέβαινε ὁ νῦν ἔχων ἤ φέρων αὐτή τήν ἰδιότητα νά εἶναι Οἰκουμενιστής, δηλαδή αἱρετικός! Τό γεγονός αὐτό αὐτομάτως μετατρέπει σέ δυστυχία καί ἀλογία τήν (κάθε) ἐπίσκεψι τοῦ συγκεκριμένου Πατριάρχου, τοῦ κ. Βαρθολομαίου, στό Ἅγιον Ὄρος.

Τό Ἅγιον Ὄρος θεωρεῖται καί τιμᾶται ὑπό τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, ὅπου γῆς, ὡς προπύργιο τῆς Ὀρθοδοξίας! Δέν εἶναι ὁ τόπος ἁπλῶς, ἀλλά ὁ «τρόπος» τόν ὁποῖο διαφυλάσσει ὁ περιώνυμος Ἁγιορειτικός μοναχισμός, δηλαδή ὁ ὀρθόδοξος ἡσυχασμός, ὁ ὁποῖος καθιστᾶ αὐτή τήν χερσόνησο τῆς Ἑλληνικῆς γῆς Ἁγιώνυμο Ὄρος καί «Περιβόλι τῆς Παναγίας»! Ὁ συνδυασμός τῆς μοναδικῆς ἀληθοῦς Πίστεως, τῆς Ὀρθοδοξίας, και τῆς ἐν Χριστῶ πνευματικότητος καί ἀσκήσεως συνιστοῦν, ἀδιαιρέτως, τήν οὐσία τῆς Ἁγιορειτικῆς μαρτυρίας καί ταυτότητος.

Τήν ἐπίσημη μοναστική Ἀρχή τοῦ Ὄρους ἀποτελεῖ ἡ Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τήν ὁποία συναποτελοῦν οἱ ἀντιπρόσωποι καί Ἡγούμενοι τῶν εἴκοσι Ἱερῶν Μονῶν τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας. Αὐτοί οἱ Ἡγούμενοι δίδουν σήμερον ἐπισήμως τό γε νῦν ἔχον μέ τούς λόγους καί τίς πράξεις των (ἀποφάσεις, θέσεις, κείμενα, ἐνέργειες, κινήσεις) τή σύγχρονη μαρτυρία τοῦ Ἱεροῦ Τόπου, ὅσον ἀφορᾶ στό φρόνημα καί τήν ἐν γένει στᾶσι τῶν προσώπων πού τόν διοικοῦν.

Εἶναι, λοιπόν, φυσικό καί ἑπόμενο οἱ σεβόμενοι καί ἀγαπῶντες τό Ὄρος πιστοί, δηλαδή ἅπαντες οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νά προσβλέπουν στό Ἅγιον Ὄρος γιά νά ἰδοῦν ἐκεῖ καί ἀκούσουν ἐκεῖθεν στᾶσι καί λόγο Ὀρθοδόξου Πίστεως καί μαρτυρίας. Καί ἐπειδή, «φῶς μέν μοναχοῖς ἄγγελοι, φῶς δέ πάντων ἀνθρώπων μοναδική πολιτεία», κατά τόν Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, κατά δέ τόν Μέγα Ἀθανάσιο ὀφθαλμός τοῦ κάθε πιστοῦ, μοναχοῦ ἤ λαϊκοῦ, θεωρεῖται ὁ Ἐπίσκοπός του ( «οἷον ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζουσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι» P.G. 35, 33), ἀνακύπτει μεῖζον ζήτημα ἐκ τῆς στάσεως τῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν ἔναντι τοῦ Ἐπισκόπου τοῦ Ὄρους, ἤτοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Καί τοῦτο διότι, ὡς προελέχθη, ὁ νῦν Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶναι δεδηλωμένος Οἰκουμενιστής, δηλαδή αἱρετικός!

Ποῖα ὅμως καί σέ τί συνίσταται ἡ στᾶσι αὐτή τῶν ἐπισήμων ἐκπροσώπων τοῦ συγχρόνου Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ; Ἀπαντῶμεν: Στή μετ’ αὐτοῦ ἐκκλησιαστική κοινωνία καί μνημόνευσι τοῦ ὀνόματός του ὡς ἄλλη ἀπόδειξι τῆς ἐκκλησιολογικῆς των ταυτότητος (καθότι κοινωνία σημαίνει ταυτότητα) μετ’ αὐτοῦ. Καί, ἐπιπλέον στή σαφή ἀνοχή καί ἔμμεση, πλήν σαφή, ἀποδοχή ὑπ’ αὐτῶν τῆς αἱρετικῆς παρεκκλίσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποίαν ὁ συγκεκριμένος Πατριάρχης, «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», ὁμολογεῖ καί σταθερῶς ἐφαρμόζει!

 

Ὁ χαράσσων αὐτές τίς γραμμές εἶναι ταπεινός προσκυνητής τοῦ Ἁγίου Ορους ἀπό τῆς ἐφηβικῆς του ἡλικίας καί μέχρι σήμερον. Δέν ἔχει δέ καμμία προσωπική διαφορά καί δέν εὑρίσκεται σέ ἀντιπαράθεση μέ κανέναν Ἁγιορείτη, Ἡγούμενο ἤ ἁπλό μοναχό. Ἔχει γνωρίσει πολλούς ἐπιφανεῖς Ἁγιορείτες καί Γεροντάδες καί ἔχει συζητήσει μαζί τους πολλά, μεταξύ ἄλλων δέ καί τό μεῖζον θέμα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅταν δέ πρό ἐτῶν συνέγραψε ἕνα μικρό πόνημα, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα γιά πρώτη φορά στήν Πατρίδα μας, ἔλαβε συγχαρητήριο ἐπιστολή ἀπό τόν λόγιο Ἁγιορείτη μοναχό Θεόκλητο Διονυσιάτη (+).

Πιστεύω, ὅμως, ἀκραδάντως ὅτι ἔχουν πλέον ἐξαντληθεῖ ὅλα τά περιθώρια δικαιολογιῶν γιά τήν παρατεταμένη σιωπή καί ἀνοχή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἔναντι τῆς συνεχιζομένης καί διευρυνομένης ἀποστασίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς ἄλλο «σαράκι» ἔχει διαβρώσει καί ἀλλοιώσει σέ μέγιστο βαθμό πρόσωπα καί καταστάσεις ἐντός τοῦ ὀρθοδόξου χώρου. Ἡ εὐθύνη τῶν Ἁγιορειτῶν ἔναντι αὐτῆς τῆς τραγικῆς πραγματικότητος εἶναι, ἐξ ἀντικειμένου καί κατά τήν, περί τῆς στάσεως τῶν μοναχῶν ἐν καιρῶ αἱρέσεως, Ὀρθόδοξο Παράδοση, μεγάλη καί ἀδιάσειστη!

Ὁ ὀρθόδοξος μοναχός καί δή ὁ Ἁγιορείτης ὡς πνευματικός ἀπόγονος τῶν ὑπό τῶν λατινοφρόνων τελειωθέντων Ἁγιορειτῶν Ὁσιομαρτύρων τοῦ 13^ου αιώνος ἀλλά καί τῶν μεγάλων ἡγιασμένων Πατερικῶν μορφῶν τοῦ Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ, ὅπως ὁ μέγας Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί ὁ Ἱερομάρτυς Κοσμᾶς ὁ Αιτωλός, ἔχει ἱερό καθῆκον νά διακόπτει τή σιωπή του ὅταν «πίστις ἐστί τό κινδυνευόμενον»! Μόνον ἡ θεομίσητη πνευματική ἀδιαφορία γιά θέματα Πίστεως καί ἡ εὐρύτερη πνευματοκτόνος ἐκκοσμίκευσι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος μποροῦν νά τό ἀποτρέψουν!

Ὁ πιστός λαός, ὁ ὁποῖος πληροφορεῖται τίς διάφορες κατά καιρούς συστηματικῶς γενόμενες ἀσεβεῖς καί αἱρετικές δηλώσεις καί τίς ἀντορθόδοξες καί ἀντικανονικές ἐνέργειες του Πατριάρχου Βαρθολομαίου στά πλαίσια τῆς λεγομένης «Οἰκουμενικῆς Κινήσεως» ἀλλά καί τῶν διαθρησκειακῶν προσεγγίσεων καί διαλόγων στούς ὁποίους αὐτός πρωτοστατεῖ, αἰσθάνεται κυριολεκτικῶς προδομένος καί ἐξαπατημένος. Ἀκόμη δέ περισσότερον ὅταν ἐνημερώνεται γιά τήν θεοστυγή μετ’ αὐτοῦ συμπόρευσι, τήν ἔνοχο σιωπή καί τόν ἄθεο φόβο τῶν συγχρόνων Ἁγιορειτῶν ἔναντι αὐτοῦ.

Ἀγανακτεῖ ἐξ ἱερᾶς ἀγανακτήσεως ὅταν ἐμπαίζεται ὄχι μόνον ἀπό τόν προβαλλόμενο ὡς Προκαθήμενο τῆς Ὀρθοδοξίας καί μαρτυρικό Πατριάρχη τοῦ Γένους, ἀλλά καί ἀπό τούς μεγαλοσχήμονας Ἁγιορείτας Ἡγουμένους, οἱ ὁποῖοι ἀνέχονται καί καταπίνουν ἀμάσητον τήν κοροϊδίαν τοῦ πρώτου, συνασπίζονται  δέ καί τρίζουν τούς ὀδόντας των μόνον ἔναντι τῶν ἀνθισταμένων στόν παποκαίσαρα τοῦ Βοσπόρου ζηλωτῶν μοναχῶν καί κυρίως τῶν Ἐσφιγμενιτῶν Πατέρων.

Εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ὁμολογήσωμε ὅτι, ἐντός τοῦ φυράματος τῶν ὑπερδισχιλίων ἁγιορειτῶν μοναχῶν, τήν ζῶσα καί ὑγιή «ζύμη» ἀποτελοῦν κυρίως οἱ ἀριθμητικῶς μειοψηφοῦντες ζηλωτές Ἁγιορείτες Πατέρες, μέ κορωνίδα τήν ἡρωϊκή κανονική Ἀδελφότητα τῆς ἱστορικής Μονῆς Ἐσφιγμένου.

Στό διαδύκτιο ὑπάρχει ἀναρτημένη μαγνητοσκοπημένη παρουσίαση δηλώσεων (εἰδική ταινία) τῶν περισσοτέρων ἐκπροσώπων καί Ἡγουμένων τῶν Ἁγιορειτικῶν Μονῶν διά τό «πρόβλημα» τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου, ὅπως κακῶς παρουσιάζεται ὅτι εἶναι, ἐνῶ πρόκειται γιά θέμα αἱρετικοῦ Πατριάρχου. Ὁ οἱοσδήποτε ἀντικειμενικός παρατηρητής τοῦ ἐν λόγῳ ντοκουμέντου διαπιστώνει ἀβιάστως τήν ἐκπληκτική ἔνδεια ἐπιχειρημάτων, ἀλλά καί τήν ἀπογοητευτική ἐπιπολαιότητα τοῦ ἀκρίτου καί ἁμαρτωλοῦ συμβιβασμοῦ ὅλων αὐτῶν, χάριν «ὑπακοῆς» καί «ἑνότητος»! Οὐδείς ἐξ αὐτῶν τολμᾶ νά ὁμολογήση μέ εἰλικρίνεια τήν ὕπαρξη τοῦ ζητήματος Πίστεως καί συγχρόνως νά ἀναφέρη τι ἐν προκειμένω προβλέπει ἡ τάξι καί ἡ παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας.

Τά ἐρωτήματα, λοιπόν, πού προκύπτουν καί τίθενται ἐνώπιον τῶν ἰθυνόντων τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας πρός ἀπάντησι εἶναι καίρια καί ἀπαιτοῦν εὐθεῖες ἀπαντήσεις:

α) Εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός αἵρεσι;

β) Εἶναι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος Οἰκουμενιστής;

γ) Ἐπιτρέπεται ἡ μνημόνευσι ὑπό ὀρθοδόξων τοῦ ὀνόματος ἑνός αἱρετικοῦ ἐπισκόπου;

δ) Συνιστᾶ ἤ ὄχι κοινωνία μέ τήν αἵρεσι ἡ μνημόνευσι τοῦ ὀνόματος ἑνός δεδηλωμένου αἱρετικοῦ;

ε) Ποία ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ Ἀθηναγόρου, τοῦ ὁποίου διεκόψατε παλαιότερον τό μνημόσυνον καί τοῦ κ. Βαρθολομαίου; Καί,

στ) Ποιός ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη ἔναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων γιά τό σκάνδαλο (τό ὁποῖο σοφῶς ὁρίζει ὁ ἱερός Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὡς κάθε τι τό ἀντιπίπτον στό νόμο τοῦ Θεοῦ καί τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας) τό ὁποῖο προκαλεῖ ἡ στᾶσι σας, δηλαδή τό  ὅτι δέχεσθε καί ἀναγνωρίζετε ὡς ὀρθόδοξο καί κανονικό Πατριάρχη ἕναν συνειδητό ἀρνητή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἀδίστακτο προωθητή τῆς πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου;

Γνωρίζετε καλῶς, πλήν, ὅμως, κακῶς, δέν ἐφαρμόζετε ὅσα διδάσκει ἡ Ὀρθοδοξία διά τῶν Ἀποφάσεων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων καί τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἀναλογίζεσθε τί θά ἔπραττον στή θέσι σας οἱ Ἅγιοι Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί νά ἐνεργήσετε κι ἐσεῖς ὁμοίως. Φενακίζεσθε ἐκ τῶν παιδαριωδῶν καί σκανδαλωδῶς ὑποκριτικῶν καί προκλητικῶν δικαιολογιῶν, τίς ὁποῖες προβάλλει καί ἐπικαλεῖται ὁ κ. Βαρθολομαῖος γιά νά διασκεδάση τίς ἐπικρίσεις πού δέχεται γιά τά ὅσα πάντολμα λέγει καί ἐνεργεῖ σέ βάρος τῆς παραδοθείσης Πίστεως καί τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Τό Φανάρι, δυστυχῶς, ἀπό τίς ἀρχές τοῦ περασμένου αἰῶνος προσδέθηκε στό ἅρμα τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ καί ἔκτοτε ἐσβεσμένο πλέον ὄχι μόνο δέν φωτίζει ἀλλά πνίγει στούς δυσώδεις καπνούς τῆς ἀποστασίας του ὅσους τό ἀναγνωρίζουν ὡς ὁδηγό τους. Ἀθηναγόρας, Δημήτριος, Βαρθολομαῖος ἐτήρησαν και τηροῦν τήν ἴδια προδοτική στᾶσι καί βαδίζουν, κατά τίς ὁμολογίες καί δηλώσεις τῶν ἰδίων, μέ ὁδηγό τήν περιβόητη Ἐγκύκλιο τοῦ 1920, τόν Καταστατικό Χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πρός τήν πλήρη ἀποστασία!

Ὁ πρό ἐτῶν (2001) ἐρχομός τοῦ ἀμετανοήτου Πάπα στήν Ἑλλάδα γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία καί ἡ ἀντορθόδοξος ὑποδοχή του ἐπέφερε πολλά δεινά στή Πατρίδα μας. Τό ἴδιο καί οἱ συχνές ἐπισκέψεις τοῦ «ἀδελφοῦ» του, τοῦ κ. Βαρθολομαίου, στήν Ἑλλάδα καί στό Ἅγιον Ὄρος θά προκαλέσουν τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπ’ αὐτῶν! Ὁ Θεός οὐ μυκτηρίζεται καί «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»! Ἰδιαιτέρως ἐάν συνεχισθοῦν ἤ καί ὁλοκληρωθοῦν οἱ κατά τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου διωγμοί,τό κῦρος τοῦ Ὄρους θά καταργηθῆ καί ἡ ὑπεύθυνη γι’ αὐτά (Ἱερά Κοινότης) θά μετανοήση πικρῶς!

Ἰδιαιτέρως οἱ ὑποδεχόμενοι, ἀποδεχόμενοι καί ἀναγνωρίζοντες ἀδιαμαρτυρήτως, ὡς ὀρθόδοξο καί κανονικό Ἐπίσκοπο τόν δεδηλωμένο καί ἀποδεδειγμένως  Οἰκουμενιστή Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, 19 (ἐκ τῶν 20) Ἡγούμενοι τῶν ἰσαρίθμων (19 ἐκ τῶν 20) κυριάρχων Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους - πλήν τοῦ ἀξιοσεβάστου ἀγωνιστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μεθοδίου τοῦ καί Καθηγουμένου τῆς χειμαζομένης καί διωκομένης μοναδικῆς ἡρωϊκῆς Ἀδελφότητος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου – θά παραμείνουν στήν ἱστορία τοῦ ἱεροῦ Τόπου καί τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς πνευματικοί «νάνοι»! Διότι ἀρνήθηκαν νά ἐπιδείξουν ὑψηλό πνευματικό ἀνάστημα ἀληθῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν καί γνησίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, ἀνταξίων τῶν ὁσίων προκατόχων των.

Ἡ ἐπέκτασι τοῦ ψηλαφητοῦ ἐξουνιτισμοῦ τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί στό Ἅγιον Ὄρος, διά τῆς βιαίας ἐκριζώσεως καί καταστολῆς κάθε ὀρθοδόξου ἀντιστάσεως καί τῆς ἐπιβολῆς, παποκαισαρικῶ δικαίῳ, τῆς οἰκουμενιστικῆς τυρρανίδος, τοῦ ἐπιλεγέντος, ὑπό σκοτεινῶν κέντρων, ὡς ἰδιαιτέρως ἱκανοῦ γιά τήν ὁλοκλήρωσι τῆς Προδοσίας τῆς Ὀρθοδοξίας ἀρχιαιρεσιάρχου Βαρθολομαίου, σ’ αὐτό, θά σημάνη τόν πνευματικό καταποντισμό τοῦ Ἄθωνος!

Σεβαστοί Ἁγιορεῖτες Ἡγούμενοι καί ἐκπρόσωποι τῶν κυριάρχων Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους μή λησμονεῖτε ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἔχει ὑπογράψει (1995) ἀπό κοινοῦ μέ τόν Πάπα κείμενο Πίστεως, ὅπου διακηρύσσει τήν ἀντίχριστη θεολογία τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν», τοῦ μοναδικοῦ Βαπτίσματος καί τῆς ἐνσωματώσεως στόν Χριστό διά τῶν ἀλληλοαναγνωριζομένων μυστηρίων παπικῶν και ὀρθοδόξων! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀνεγνώρισε μέ δήλωσί του καί τό μυστήριο τοῦ παπικοῦ «χρίσματος» καί τήν δι’ αὐτοῦ μετάδοσι τῶν χαρισμάτων τοῦ ἁγίου Πνεύματος στούς παπικούς νέους! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀναγνωρίζει ὡς ὀρθοδόξους τούς ἀρχαίους αἱρετικούς Μονοφυσίτες! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὁμολογεῖ γραπτῶς ὡς ἐκφράζουσα τό θέλημα τοῦ Θεοῦ τήν παν-αἱρετική Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 καί θεάρεστο τό ἔργο καί τήν πορεία τοῦ Μασώνου καί ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, τό ὁποῖο δηλώνει ὅτι συνεχίζει καί ἀκολουθεῖ. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος θεωρεῖ καί χαρακτηρίζει τούς ἀνθενωτικούς Πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι ἀντιστάθηκαν στήν ὑποταγή τῆς Ὀρθοδοξίας στόν Παπισμό, ὡς «θύματα τοῦ Διαβόλου»! Ὁ κ. Βαρθολομαῖος μόλις πρό 11 μηνῶν ἐδήλωσε δημοσίως καί ἀπεκάλυψε τό πραγματικό σχέδιό του, ὅτι « Πρέπει, δηλαδή, νά δαπανῶμεν τάς πνευματικάς δυνάμεις μας οὐχί ἐν τῆ προσπαθεία ἀνευρέσεως δικαιολογιῶν διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν θέσεων, τάς ὁποίας ὑπεστηρίξαμεν κατά τό παρελθόν πρός δικαιολόγησιν τοῦ σχίσματος, ἀλλά νά καταβάλλωμεν εἰλικρινῆ προσπάθειαν διά τήν ἀνεύρεσιν ἐπιχειρημάτων, ἐπιβεβαιούντων τό ἐσφαλμένον τῆς διχαστικῆς τάσεως καί ἀναζητούντων τρόπους προσεγγίσεως καί, ἔτι περισσότερον, πλήρους ἀποκαταστάσεως τῆς ἐνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν»! Καί διά νά μή ὑπάρχουν ἀμφιβολίες τί ἐννοεῖ προσέθεσε μέ θάρρος πώς πρέπει νά ξεπεράσουμε  « θέσεις  καί  καταστάσεις καί  << θ ε ο λ ο γ ί α ς >> ( ; ), ὑποστηριχθείσας μέχρι πρό τινος, καί εἰσέτι ὑπό πολλῶν μέχρι σήμερον, ἐντός τῶν κόλπων ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, προβαλλομένας»! (Φανάρι, Νοέμβριος 2012). Δηλαδή, ἀντίο Ὀρθοδοξία καί ζήτω ἡ «Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν»!

Εἶναι βέβαιον ὅτι γνωρίζετε πώς τά ἀνωτέρω ἀποτελοῦν μικρό μόνο μέρος τοῦ πελάγους τῶν ἀποδείξεων τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀντορθοδόξου πορείας τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. Προσέξατε, λοιπόν, διότι ἡ δική σας στᾶσι ἔναντι ὅλων αὐτῶν, πέραν τῆς ὄντως φοβερῆς ζημίας τήν ὁποία προξενεῖτε στίς ψυχές σας, πέραν τοῦ κακοῦ τό ὁποῖον θά χρεωθεῖτε ὅτι ἐνεργεῖτε στή πνευματική σας Πατρίδα, τό Ἅγιον Ὄρος, θά ἔχη καί συνέπειες γιά ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία καί θα σᾶς κατατάξη μετά τῶν πολεμούντων τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν αἱρετικῶν ὡς, κατά τόν μέγα Βασίλειο, «δοκούντων ὀρθοδοξεῖν»!

Ἐνθυμηθεῖτε τι ἀνέφεραν στήν ἀπάντησί των πρός τόν Λατινόφρονα Αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο οἱ προκάτοχοί σας Ἁγιορεῖτες Πατέρες, τόν 13^ον αἰῶνα: «Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη, αὐτῶν τῶν Θείων Μυστηρίων φρικτῶς προκειμένων; Εἰ δε ὁ προκείμενος αὐτός ἐστίν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα τοῦτο ψεῦδος εἰκάζειν εἰκός, τό συντάττειν αὐτόν ὡς Ὀρθόδοξον Πατριάρχην…, ἐν καιρῶ φρικτῶν μυστηρίων, σκηνικῶς παίξωμεν; Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή και οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα καί ὡς καπηλεύσαντας τά Θεῖα τούτους ἡγήσεται; Καί τί ἄν εἴη ταύτης τῆς οἰκονομίας ζημιωδέστερον;» ! ! ! Νομίζομεν ὅτι αὐτό τό κείμενο ἁρμόζει πλήρως στήν περίστασι καί τά λέει ὅλα!

Ἐάν, ὅμως, σᾶς φαίνονται παρωχημένα καί ἄσχετα τά γεγονότα ἐκεῖνα τοῦ 13^ου αἰῶνος, ἐνθυμηθεῖτε ἔστω τήν ἀντίδρασι τῶν προκατόχων σας τοῦ  20οῦ αἰῶνος, οἱ ὁποῖοι μέ προκήρυξί των πρός τόν Ἑλληνικόν Λαόν, ὡς γνήσια τέκνα τῶν Ἀγίων Ἁγιορειτῶν Πατέρων, διεκήρυτταν ὅτι:  « Οἱ κάτωθι Ἁγιορεῖται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ἱερομόναχοι καί μοναχοί, λαβόντες γνῶσιν διά τά ἐσχάτως τεκταινόμενα ἐναντίον τῆς ἀμωμήτου, Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως ὑπό τῆς Παπικῆς Ἀνταρσίας καί τά φιλενωτικά συνθήματα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τῶν συνεργατῶν του, διακηρύσσομεν …ὅτι ἀποκηρύσσομεν τά τοιαῦτα φιλενωτικά συνθήματα καί φιλενωτικάς τάσεις καί μένομεν στερεοί καί ἀκλόνητοι εἰς τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν…ἀποκρούοντες τήν Ἕνωσιν ἤ Ἑνότητα, ὅπως τήν ἀποκαλοῦν ἐσχάτως οἱ φιλενωτικοί. Ἐάν οἱ Καθολικοί (Παπικοί) καί οἱ λοιποί αἱρετικοί θέλουν νά ἐπιστρέψουν εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, νά ἔλθουν…ἀσπαζόμενοι εἰς τό ἀκέραιον τά δόγματα καί Παραδόσεις τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί ὄχι νά τρέχωμεν ἡμεῖς πρός τούς αἱρετικούς. Ποιοῦμεν ἔκκλησιν πρός τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην νά παύση ἐξακολουθῶν τάς φιλενωτικάς του ἐνεργείας, καθ’ ὅσον, ἐάν συνεχίση, θ’ ἀποκηρύξωμεν καί αὐτόν. Προσεπιδηλοῦμεν ὅτι θέλομεν ἀγωνισθῆ μέχρις ἐσχάτης ἡμῶν ἀναπνοῆς διά τήν Ὀρθοδοξίαν μας, χύνοντες καί αὐτό τό αἶμα μας ἐάν τό καλέση ἡ ἀνάγκη, μιμούμενοι τούς ἀειμνήστους προκατόχους μας καί…» ( Ἅγιον Ὄρος 23/1/1964 π.ἡμ.).

Καί ἐάν χάριν δῆθεν ταπεινώσεως καί ἀναρμοδιότητος ἐπικαλεσθεῖτε τήν μοναχική σας ἰδιότητα γιά νά ἀποφύγετε τήν σωτήριο ἐν προκειμένῳ ἀντιπαράθεσι μέ τόν Ἐπίσκοπό σας, τότε ἐνθυμηθεῖτε τούς λόγους τοῦ ὁμοτρόπου σας, ὡς μονάζοντος καί Ἡγουμένου, Ἀγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου λέγοντος: « Εἰ οὖν μοναχοί είσίν τινές ἐν τοῖς νῦν καιροῖς, δειξάτωσαν ἀπό τῶν ἔργων. ΕΡΓΟΝ ΔΕ ΜΟΝΑΧΟΥ, μηδέ τό τυχόν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τό Εὐαγγέλιον, ἵνα μή ὑπόδειγμα τοῖς λαϊκοῖς προτιθέμενοι αἱρέσεως καί αἱρετικῆς συγκοινωνίας, τῆς ὑπέρ αὐτῶν ἀπωλείας λόγον ὑφέξωσι.» (Θ.Σ. στ. 1049 D).

Προσέξατε δέ, ἐάν τελικῶς ἀναλάβετε τήν εὐθύνη σας, νά μή ἀρκεσθεῖτε σέ λόγους καί γραφές διαμαρτυρίας. Διότι, «οὐκ ἐν γράμμασιν, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν ἡμῖν ἡ εὐσέβεια», κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, Ἁγιορείτη καί ἡγούμενο τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου χρηματίσαντα! Διότι πλέον, ἡ παναίρεσις, ἀφοῦ κατέστησε κενό ὀρθοδόξου περιεχομένου τό Φανάρι, καλπάζει καί ἤδη προχωρεῖ στή διάβρωσι, μέχρι μυελοῦ τῶν ὀστέων, κατατρώγουσα τά πάντα στήν πάλαι ποτέ Ὀρθόδοξο Ἀνατολή. Ἀπαιτοῦνται ἐνέργειες καί δή ἡ ἐφαρμογή ὅσων ρητῶς προβλέπουν σέ ἀναλόγους περιπτώσεις οἱ διαιωνίου κύρους Ἱεροί Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Καί ἐπειδή ὁ συγκεκριμένος «Πατριάρχης» γνωρίζει καλῶς τό «παίγνιον» τῆς ὑποκρισίας καί τῆς ἀπάτης, διά τῶν λόγων, οἱ ὁποῖοι θωπεύουν ἀκοάς ἄνευ πραγματικοῦ ἀντικρύσματος, ἐάν καί πάλι τό ἐπιχειρήσει, μή τόν ἀκολουθήσετε! Ἡ ψευδώνυμη γνῶσι καί ἡ ἀοριστολογία ἔχουν ἀνάγκη σοφισμάτων καί ψευδῶν διαβεβαιώσεων, ἐνῶ γιά τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας ἀρκεῖ ἡ ἁπλότητα καί ἡ ἰσχύς τῆς Ἀληθείας!

Μόλις, ὅμως, πληροφορούμεθα ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀφιχθείς ἤδη στό Ἅγιον Ὄρος καί χοροστατήσας σέ Δοξολογία στόν πάνσεπτο Ναό τοῦ Πρωτάτου, ἐπανέλαβε μέ θράσος τό ψεῦδος ὅτι : «….Ἡμείς, ἀδελφοί καί τέκνα, ἐν Φαναρίω συνεχίζομεν ἐπί αἰώνας τήν ἐκπλήρωσιν τῆς κενωτικῆς ἀποστολῆς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν διατήρησιν ἀφ’ ἑνὸς μέν τῆς ἀληθείας τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος, μή ἀφιστάμενοι κεραίας ἤ ἱώτα ἑνός τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῶν Πατέρων καί τῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἀφ’ ἑτέρου τῆς ποιμαντικῆς φροντίδος τῶν ἀπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης διεσκορπισμένων τέκνων αὐτῆς.» (Ἀντιφώνηση Πατριάρχου, Πρωτᾶτο, 15 Ὀκτωβρίου τρ. ἔτ.).

Δέν γνωρίζω, ἐάν ὑπάρχουν ἀκόμη τά ὑποστηλώματα τῶν ἐπισκευαστῶν τοῦ Πρωτάτου, συγκρατοῦντα τήν ὀροφή τοῦ Ναοῦ νά μή πέση καί τόν καταπλακώση, τόσον προκλητικῶς ἐνώπιον τῆς φοβερᾶς μορφῆς τῆς Ἐφόρου τοῦ Ὄρους, Κυρίας Θεοτόκου, ψευδομένου, ἀλλ’ εἶμαι βέβαιος ὅτι ὅσο μεγάλη εἶναι ἡ μακροθυμία τοῦ Θεοῦ, τόσο φοβερά θά εἶναι καί ἡ «ἀποτομία» του, ὅταν Ἐκεῖνος τό κρίνει!

Ἐν κατακλεῖδι, ἐν ἀγνοία διατελῶν ποῖος εἶναι κατά μείζονα λόγο ὁ βαθύτερος σκοπός καί ὁ στόχος τῆς ἐν ἐξελίξει ἐπισκέψεως τοῦ Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου στό Ἅγιον Ὄρος, μεταξύ τῶν ἤδη ἀναφερομένων ἀπό ὅσους γνωρίζουν πρόσωπα καί πράγματα (ὅπως: «ἀναβαπτισμός» τοῦ ἰδίου στό κῦρος τῆς Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας ὡς Ἐπίσκοπός του, «ἀναβαπτισμός» τῆς ἐπισήμου Ἁγιορειτικῆς Πολιτείας στήν, διά τῆς μετ’ αὐτοῦ κοινωνίας, ἀταλάντευτη οἰκουμενιστική πορεία του, προσπάθεια νά ἰσχυροποιήση τή θέση του στό «πανορθόδοξο» σκηνικό καί νά ἐμπεδώση τήν πρωτοκυριαρχία του στόν Οἰκουμενισμό, ἔναντι τῶν Ρωσικῶν βλέψεων, ἐξ οὗ καί ἡ προγραμματισθεῖσα ἐπίσκεψι στό Ρωσικό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, κ. ἄ. π.) εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἐπιδιώξη καί τήν κλιμάκωσι τοῦ διωγμοῦ τῆς κανονικῆς Ἀδελφότητος τῆς Μονῆς Ἐσφιγμένου!

Μέ αὐτό, λοιπόν, θά κλείσωμε τό παρόν ὑπενθυμίζοντας καί πρός αὐτόν, τόν δῆθεν ἐσταυρωμένο Πατριάρχη, ἀλλ’ ἐν τοῖς πράγμασιν σταυρωτή τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως καί πρός τούς μετ’ αὐτοῦ ἀμετανοήτως συμπορευομένους στήν ἀποστασία «δοκοῦντας ὀρθοδοξεῖν» ἡγουμένους, τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου, ἀληθῶς Ὀρθοδόξου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, λέγοντος: «Εἰ δέ καί πάνυ ὀλίγοι (καί μοναχοί) ἐν τῆ Ὀρθοδοξίᾳ καί εὐσεβείᾳ διαμείνωσιν (καί ἐν Ἁγίω Ὄρει), οὗτοι εἰσίν Ἐκκλησία (καί ἀληθεῖς Ἁγιορεῖται) καί τό κῦρος καί ἡ προστασία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν (καί τοῦ γνησίου Ἁγιορειτικοῦ μοναχισμοῦ) ἐν αὐτοῖς κεῖται»!

Καλή φώτισι, καλόν ἀγώνα καί καλή δύναμι σέ ὅλους, πρός δόξαν Θεοῦ! Εἴθε δέ, ἡ Ἔφορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, Κυρία Θεοτόκος, νά διαφυλάσση τόν κλῆρο Της καί νά τόν προστατεύη ἐκ τῶν μηχανῶν καί ἐπιβουλῶν τῶν ἐχθρῶν τοῦ Υἰοῦ Της, τῶν παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν! ΑΜΗΝ, ΓΕΝΟΙΤΟ!

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ....

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ….

Σάν σήμερα, 24 Σεπτεμβρίου μέ τό «παλαιό»  ἡμερολόγιο καί ἑορτή τῆς Παναγίας τῆς Μυρτιδιωτίσσης, ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ, τό ἔτος 1989,  ἡ γνωστή σέ πολλούς Ταρσώ (Ταρασία Ζαγοραίου).

Ἐτάφη στό Κοιμητήριο τῆς μεγάλης Γυναικείας Κοινοβιακῆς Μονῆς Εἰσοδίων Θεοτόκου (Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης), ὅπου καί ἔζησε, ἡ ὁποία βρίσκεται στήν περιοχή Κακή Θάλασσα, παρά τήν Κερατέα Ἀττικῆς,

 Εἴχαμε τήν «τύχη» νά γνωρίσωμε τήν ἐν λόγω «περίεργη» ἀσκητική μορφή, χωρίς τότε, ἴσως καί λόγῳ τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας μας, νά ἔχωμε συνειδητοποιήση «περί τίνος» ἐπρόκειτο.

Μέ μεγάλο σεβασμό στήν, ὅπως ''ἀποκαλύπτεται" , ὁσιακή αὐτή μορφή καί τήν ἱερά μνήμη της, ἀναρτοῦμε τό κατωτέρω κείμενο, τό ὁποῖο ἀναφέρεται σ’ αὐτήν. Πρόκειται οὐσιαστικῶς γιά τόν Πρόλογο ἑνός μικροῦ βιβλίου μας, μέ τόν τίτλο «Ταρασία (Ταρσώ), ἡ διά Χριστόν σαλή (+1989)», τό ὁποῖο, σύν Θεῶ, ἐλπίζομε συντόμως νά κυκλοφορηθῆ.

 

Ἡ ἱερά Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Μυρτιδιωτίσσης.

 Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε.

Ὡς κρήνη ἀκένωτος, τῶν παρά σοί ἀγαθῶν,

Εἰκών Σου ἡ πάνσεπτος, τοῖς Κυθηρίοις ἁγνή,

ἐδόθη κραυγάζουσι* χαῖρε ἡ προστασία,

πάντων τῶν δεομένων* χαῖρε ἡ σωτηρία,

τῶν τιμώντων Σε πόθῳ* χαῖρε ἡ τῶ παραλύτῳ, τήν ἴασιν

βραβεύσασα.

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ....

ΤΑΡΑΣΙΑ (ΤΑΡΣΩ),

Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ (+1989)

Ἀγαπητοί μου,

Τό ἀνά χεῖρας μικρό αὐτό βιβλίο δέν γράφτηκε ἀπό κάποιον ἐπαγγελματία συγγραφέα. Μᾶλλον δέ, ἐξ αὐτῆς τῆς ἀπόψεως, ἀποτελεῖ τόλμημα ἡ συγγραφή του. Οὔτε ἐπιδιώκεται μέ αὐτό ἡ καταξίωση τοῦ συγγραφέως του, ἀλλά ἡ προβολή καί τό πνευματικό «μοίρασμα» μέ ὅσους τό ἐπιθυμοῦν μιᾶς καλῆς καί ὠφέλιμης «γνωριμίας».

Μιᾶς γνωριμίας μέ μία σπάνια στήν ἰδιαιτερότητά της μορφή, πού ἔζησε, ὅπως λέμε, στίς ἡμέρες μας καί ἄφησε ἀγαθή μνήμη. Μιᾶς προσωπικότητος πού εἶναι ἱκανή νά μᾶς προβληματίση σέ πολλά ἐπίπεδα. Κυρίως, ὅμως,  στό ἐπίπεδο τοῦ νοήματος καί τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς. Kαί εἰδικώτερα στήν αἰώνια ἀξία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ζωῆς, πού καί ἀπό αὐτή τήν περίπτωση ἀποδεικνύεται ὅτι  εἶναι πάντοτε ἱκανά καί δυνατά νά προσφέρουν σπoυδαίους πνευματικούς καρπούς καί θαυμαστά ἀποτελέσματα.

Ὁ λόγος  γιά μία  γυναίκα πού έφυγε ἀπό κοντά μας πρίν ἀπό μία     εἰκοσαετία καί πλέον, ἀλλά πού ἡ ἀνάμνησή της παραμένει δυνατή  και ζωντανή σέ ὅσους τήν γνώρισαν ὅσο ζούσε καί σέ ὅσους τήν γνωρίζουν ἔκτοτε. Γιατί συμβαίνει κι αυτό. Ζωντανεύει καί κατακτᾶ μία ξεχωριστή θέση στό νοῦ καί τήν καρδιά καί  ὅσων  τήν γνωρίζουν «μετά θάνατον», μέσῳ τῆς πνευματικῆς γνωριμίας μαζί της, μέσα ἀπό τίς σελίδες κάποιου βιβλίου, σάν κι αὐτό πού κρατᾶτε, ἤ τίς διηγήσεις ὅσων τήν γνώρισαν καί χαίρονται νά μιλοῦν γι’  αὐτήν, ὡς  μίας πολύτιμης ἐμπειρίας τους.

Ἄν ὄχι ἀπό τό ξεκίνημά της, σίγουρα ἀπό τήν μετέπειτα πορεία της μέχρι καί τήν επίγεια κατάληξή  της, ἡ γυναίκα αὐτή ἔγινε ἄξια θαυμασμοῦ γιά πολλούς λόγους. Μπορεῖ νά κατόρθωσε ἀρχικῶς νά ξεφύγη τῆς προσοχῆς τῶν περισσότερων, ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐκτίμηση τῆς πνευματικῆς της ἀξίας, λόγῳ τῆς «περιθωριακῆς» συμπεριφορᾶς της, ἀλλά δέν κατέστη δυνατό νά τό ἀποφύγη τελικῶς ἀπό ὅλους ὄσοι (πάντοτε λίγοι καί ἐκλεκτοί, κατά μία ἔννοια) εἶχαν τήν ξεχωριστή εὐκαιρία καί, ὅπως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν, τήν εὐλογία, νά τήν προσέξουν κάπως καλύτερα, ἀφοῦ τήν ἔζησαν λίγο ἤ περισσότερο.

Πρόκειται γιά τήν Ταρσώ (τήν κατά κόσμον Ταρασία Ζαγοραίου ) πού πέρασε τή ζωή της σάν τρελλή-σαλή γιά τόν πολύ κόσμο ἀλλά  καί γιά τό περιβάλλον της ( τήν μεγάλη  μοναστική Ἀδελφότητα μιᾶς γυναικείας Κοινοβιακῆς Μονῆς στήν περιοχή τῆς Ἀττικῆς ) μέσα στό ὁποῖο ἔζησε γιά πολλά χρόνια ἀπό τά νειάτα της καί μέχρι τήν κοίμησή της.

 

Στήν ἀρχή τῶν ἀσκητικῶν παλαισμάτων

Ἡ μακαρία Ταρσώ εἶναι μία ἀξιομνημόνευτη γυναίκα, ἡ ὁποία παρότι ἐπεδίωκε μέ τόν πλέον παράδοξο καί ἀπόκοσμο τρόπο νά ζήση μόνη «μόνῳ Θεῶ» - καί αὐτός ὁ τρόπος δέν ἦταν μία προσποίηση σαλότητος, ἀλλά πραγματική ἐπιλογή καί βίωμα πέρα ὡς πέρα ἀληθινό –  ἄφησε ἀνεξίτηλη τή σφραγίδα τῆς φωτεινῆς ζωῆς καί τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητός της σχεδόν σέ ὅλους ὅσοι τήν γνώρισαν καί δέν έκαναν τό λάθος νά ἀποστρέψουν ἀμέσως τό βλέμμα τους ἀπό ἐκείνη.

Ἡ μακαρία Ταρσώ εἶναι μία ἀξιομνημόνευτη γυναίκα διότι ἀνανέωσε στό πρόσωπό της, ἤ μᾶλλον ἀνανεώθηκε σ’  αὐτήν ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ ἀλήθεια περί τῶν διά Χριστόν σαλῶν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὅτι δηλαδή ὑπάρχουν κάποιες σπάνιες καί ἐκλεκτές μορφές πού βίωσαν σέ ὅλο τό βάθος, τοῦ γράμματος καί τοῦ πνεύματός του, τόν Ἀποστολικό λόγο «ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν, ὑμεῖς δέ φρόνιμοι ἐν Χριστῶ» διασώζοντας ἔτσι καί ἀνακαινίζοντας ἐν ἑαυτοῖς τό πρωτόκτιστον κάλλος τῆς θείας δημιουργίας μας καί τοῦ θείου προορισμοῦ μας.

Ἡ μακαρία Ταρσώ εἶναι μία ἀξιομνημόνευτη γυναίκα διότι ἀπέκτησε τήν ποθητή κοινωνία μέ τόν Θεόν καί τόν συνάνθρωπο ἐντός τῆς αἰωνίου προοπτικῆς καί πραγματικότητος τῆς ἀληθινῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς. Καί διότι στό πρόσωπό της ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου ἦλθαν, ὡς συνέπεια καί ἀποτέλεσμα, ἡ ἐμφάνιση καί ἐνέργεια τῶν σημείων τῆς χάριτος καί θεραπείας- ἀποκαταστάσεως τῆς φυσικῆς, δηλαδή κατά Θεόν, λειτουργίας τῆς νοερᾶς  ἐνεργείας της.

 Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει δύο παράλληλες ἐνέργειες, τήν νοερά καί τήν λογική ἐνέργεια. Μέ τήν ἁμαρτία ἡ νοερά ἐνέργεια (νοῦς) σκοτίστηκε καί ἔπαυσε νά ἔχη ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί ζεῖ μόνο μέ τή λογική καί τή φαντασία του. Ζητούμενο, λοιπόν, γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἐνεργοποίηση τῆς νοερᾶς ἐνεργείας προκειμένου νά φθάση ὁ ἄνθρωπος στόν προορισμό του πού εἶναι ἡ Θέωση. Τό νά γίνη δηλαδή, κατά χάριν Θεός. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται ὄχι μόνο μέ τήν θεωρητική ἀποδοχή τῆς ὀρθῆς Πίστεως, οὔτε μόνο μέ τά καλά ἔργα. Ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἄσκηση πού φέρνει τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη, ἑλκύει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία φωτίζει τόν νοῦ καί ἔτσι ἐν συνεχείᾳ ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος στή θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἐπεδίωξαν καί αὐτό κατόρθωσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀνά τούς αἰῶνες.

Ὀφείλουμε ἐπίσης ἐκ τῶν προτέρων νά διευκρινίσωμε καί νά δηλώσωμε καί τήν αἰτία καί τήν ἀφορμή ἀλλά καί τό σκοπό αὐτοῦ τοῦ ἐγχειρήματος, δηλαδή τῆς ἁπλῆς παρουσιάσεως, σέ κάθε ἐνδιαφερόμενο, τῆς μακαρίας Ταρσῶς.

Στήν ἐποχή μας ἔχει καταστεῖ περισσότερο ἀπό ποτέ ἀναγκαία ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας καί τοῦ βαθύτερου νοήματος τῆς ζωῆς. Ἐπειδή ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος παραδέρνει σά ναυαγός μέσα στό πέλαγος μιᾶς θορυβώδους καί ἀγχώδους ζωῆς χωρίς πολλές φορές νόημα καί σκοπό, ἡ «συνάντηση» καί γνωριμία του μέ κάποιες ἰδιαίτερες μορφές, ὅπως αὐτές τῶν Ἁγίων ἤ ἐν γένει τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέμε, μποροῦν νά σημάνουν τήν αρχή ἑνός καλοῦ προβληματισμοῦ γιά μιά ὀρθή ἀναθεώρηση τῶν πραγμάτων καί τῆς ἴδιας τῆς πορείας του.

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς λέει ὅτι πρέπει νά σταθοῦμε λίγο (σταματώντας ἀπό τό καθημερινό ἄσκοπο πολλές φορές «τρέξιμο») γιά νά γνωρίσουμε καί νά αἰσθανθοῦμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. «Σχολάσατε καί γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμί ὁ Θεός». Θεωροῦμε δέ ὅτι ἕνας τέτοιος τρόπος εἶναι ἡ μελέτη, ἡ ἀναζήτηση, ἡ γνώση, ἀλλά καί ἡ γνωριμία μέ κάτι πού μᾶς ὁδηγεῖ στή γνώση καί τή μνήμη τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς

Περιπτώσεις σάν κι αὐτή τῆς μακαρίας Ταρσῶς πιστεύουμε ὅτι ἀποτελοῦν γιά πολλούς ἀνθρώπους διαφορετικῶν μάλιστα καταστάσεων μιά καλή καί ἐνδιαφέρουσα «ἀφορμή σωτηρίας». Εἴτε μέ τήν ἔννοια τῆς ἀναθεωρήσεως ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, τῶν πραγμάτων καί τῆς πορείας τους, εἴτε μέ τήν ἔννοια τῆς ἀναζωπυρώσεως ἑνός πρώτου ζήλου καί μιᾶς καλῆς προθυμίας πού ὅμως ἔχει σβήσει ἤ ἐξασθενήσει, εἴτε μέ τήν στήριξη καί ἀκόμη μεγαλύτερη ὤθηση γιά τή συνέχιση τοῦ καλοῦ ἀγῶνος προκειμένου νά ἐπιτευχθῆ ὁ προορισμός καί νά ἀξιωθοῦν τοῦ ποθουμένου. Εἶναι λίγα ἤ μικρά ὅλα αὐτά;

  Ἡ γνωριμία μέ τό πρόσωπο καί τή ζωή τῆς μακαρίας Ταρσῶς εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι μπορεῖ νά δώση «ἀφορμές σωτηρίας» καί ἔτσι νά ἐξυπηρετηθεῖ ὁ σκοπός αὐτῆς τῆς ἐκδόσεως.

Ὡς πρός τήν αἰτία τῆς ταπεινῆς αὐτῆς συγγραφῆς πρέπει ἐπίσης νά ἀναφέρουμε δύο λόγια. Αἰτία λοιπόν γιά τό τόλμημα αὐτό εἶναι ἡ προσωπική γνωριμία μέ τή μακαρία Ταρσώ. Ἡ πρώτη ἐπαφή σέ ἐπίπεδο ἀναμνήσεως καί εἰκόνος πού ὅμως λόγῳ τῆς ἰδιαιτερότητός της παρέμενε ἀρκετά ζωηρή στή μνήμη, ἀνάγεται στήν παιδική μου ἡλικία, ὅταν ἡ γιαγιά μου (μετέπειτα μοναχή) μέ ἔπαιρνε μαζί της ὅταν πήγαινε νά ἀγρυπνήση, κυρίως σέ μεγάλες ἑορτές, στό Μοναστήρι τῆς Παναγίας στή Κερατέα.

Τή συναντούσαμε (τήν μακαρία Ταρσώ) στόν Ξενώνα τῆς Μονῆς κοντά στήν ὑπαίθρια βρύση ἤ κοντά στό Ναό τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καί τήν ὑπάρχουσα ἐκεῖ πηγή. Ἀπό τότε εἶχε ἐντυπωθεῖ στή μνήμη μου ἡ περίεργη φιγούρα μιᾶς ἀλλόκοτης ἐμφανισιακά καλογριᾶς(;), μέ μία ὑφασμάτινη λουρίδα στή μέση τοῦ προσώπου της, πού ὅμως ἄφηνε ἐλεύθερο τό διαπεραστικό της βλέμμα.

Ὁμολογῶ ὅτι τότε δέν εἶχα κατανοήσει περί τίνος ἀκριβῶς ἐπρόκειτο. Οὔτε, βεβαίως, καί ἀργότερα συνέβη αὐτό, ὅταν ὡς νεαρός προσκυνητής, φοιτητής τότε Θεολογίας, μαζί μέ ἄλλους  πνευματικούς φίλους καί ἀδελφούς, ἐπισκεπτόμουν τό μοναστήρι καί συμμετεῖχα στίς ἀξέχαστες πολύωρες Ἀγρυπνίες, κατά τό Ἁγιορειτικό Τυπικό, τοῦ Μοναστηριοῦ, συναντώντας κάποτε τή μακαρία Ταρσώ.

Μέ τήν μακαρία Ταρσώ στή Μονή Κερατέας, τό 1986 (;). Στό κέντρο ὁ γράφων.

Ὡστόσο κάτι αἰσθανόμουν σ’  αὐτές τίς ἐπαφές πού ὅμως δέν ἀνέλυα, οὔτε συζητοῦσα οὔτε καί μέ τόν ἑαυτό μου. Ἔτσι φαίνεται ὅτι οἰκονόμησε ὁ Θεός νά ξεκινήση ἡ γνωριμία μας, ἀπό τήν ὁποία δέν πρέπει νά παραλείψω καί μία ἐπίσκεψη πού τῆς ἔκανα ὅταν νοσηλευόταν συνεπείᾳ κάποιου ἀτυχήματος σέ Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν. Γι’ αὐτή τήν ἐπαφή θυμᾶμαι ὅτι εἶχε σταθεῖ ἀφορμή ἕνα ἀγαπητό πρόσωπο καί κοινή μας «φίλη» ἤ μᾶλλον «μαθήτρια» τῆς μακαρίας Ταρσῶς πού ὡς φαίνεται εἶχε καταλάβει πολύ περισσότερα πράγματα ἀπό ἐμένα γιά τόν πνευματικό θησαυρό πού τόσο καλά ἔκρυβε ἤ μᾶλλον ἀποτελοῦσε ἐκείνη ἡ «παράξενη» γυναίκα.

Ἔκτοτε καί κυρίως μετά τήν κοίμησή της συνάντησα ἀρκετά πρόσωπα πού γενομένης συζητήσεως ἤ, οἰκονομίᾳ Θεοῦ, μοιράστηκαν μαζί μου (διηγούμενοι) τίς ἐμπειρίες τους ἀπό τή γνωριμία τους μέ τήν μακαρία Ταρσώ. Ὅλες ἀνεξαιρέτως ἦταν ξεχωριστές, ἔξω τῶν συνηθισμένων καί «ἀποκαλυπτικές» τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού ὡς μαρτυρεῖται πλέον καί βεβαιώνεται κατοικοῦσε πλούσια στήν ταπεινή αὐτή ὕπαρξη.

Θά ἦταν παράλειψη νά μήν ἀναφέρω ἐδῶ τή θέση καί ἄποψη πού εἶχε γιά τό πρόσωπο τῆς Ταρσῶς, ὁ ὁμολογουμένως ἐνάρετος καί ἔμπειρος πνευματικά, προϊστάμενος καί ἐξομολόγος τῆς μοναστικῆς Ἀδελφότητος στό μοναστήρι ὅπου ἔζησε καί τελείωσε τήν ἐπίγεια ζωή της ἡ μακαρία.

Ὁ Πνευματικός τῆς Ἀδελφότητος, Ἀρχ. Ἀνδρέας (+2005)

Γνωρίζω προσωπικῶς ὅτι ἐπιθυμοῦσε νά τῆς δώση τό Ἀγγελικό Σχῆμα, τό ὁποῖο ἐκείνη ἀπό ὑπερβολική ταπείνωση δέν ἀποδέχθηκε, καθώς ἐπίσης τήν ἐντολή του, ὅταν πληροφορήθηκε τήν κοίμησή της (καί ἐνῶ ἐκεῖνος ἀπουσίαζε, γιά ποιμαντικές ὑποχρεώσεις, ἀπό τή Μονή), νά ταφῆ ὅπως ἁρμόζει σέ μεγαλόσχημη μοναχή.

Ἔσχατη ὅμως ἀφορμή γιά τή συγγραφή του παρόντος στάθηκαν δύο ἀκόμη σημαντικά, κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη, γεγονότα. Καί τά δύο σχετίζονται μέ τά ἱερά λείψανά της.

Πρό δύο ἐτῶν ἀσθένησα σοβαρά καί νοσηλεύθηκα γιά μεγάλο διάστημα σέ Νοσοκομείο τῶν Ἀθηνῶν. Ἐκεῖ μέ ἐπισκέφθηκε κάποια εὐλαβής ἀδελφή πού σέβεται καί τιμᾶ τή μνήμη τῆς μακαρίας Ταρσῶς, τήν ὁποία οἰκογενειακῶς ἐγνώριζαν πολύ καλά. Εἶχε τήν καλωσύνη νά φέρη μαζί της γιά εὐλογία ἕνα μικρό τεμάχιο τῶν λειψάνων της. Μοῦ τό προσέφερε νά τό ἀσπασθῶ, ὅταν μέ συγκίνηση καί χαρά διεπίστωσα νά ἐξέρχεται ἀπό αὐτό μία ἄρρητη εὐωδία καί νά πλημμυρίζη τό χῶρο ὅπου βρισκόμουν.

Τό δεύτερο ἀφορᾶ σέ πρόσφατη ἐπίσκεψή μου στή Μονή Παναγίας στήν Κερατέα Ἀττικῆς, κατά τήν ἡμέρα τῆς μνήμης (κοιμήσεως) τῆς μακαρίας Ταρσῶς. Ἐκεῖ καί συγκεκριμένα στό Ἐπισκοπεῖο τοῦ Ἁγίου Μοδέστου εἶχα τήν εὐλογία νά προσκυνήσω τήν Κάρα (κρανίο) τῆς μακαρίας Ταρσῶς, τοποθετημένο μέσα σέ μία ξύλινη θήκη, χωρίς νά μεσολαβῆ, ὅπως κακῶς (ἀντιπαραδοσιακῶς) συνηθίζεται, κάποια γυάλινη ἐπιφάνεια γιά προστασία. Μάλιστα πῆρα στά χέρια μου τήν τιμία Κάρα της, εἶδα τίς ὀπές στίς δύο πλευρές τοῦ κρανίου ἀπό τή λοβοτομή στήν ὁποία εἶχε ὑποβληθεῖ (ὅπως θά διαβάση ὁ ἀναγνώστης στή συνέχεια τοῦ βιβλίου) ἀλλά κυρίως αἰσθάνθηκα καί διαπίστωσα τήν ἰδιαίτερα ἔντονη ἄρρητη εὐωδία πού ἀνέδιδε.

Μακρυά ἀπό ἐμᾶς ὁποιαδήποτε σκέψη «ἁγιοποιήσεως» προσώπων. Λυπούμεθα ἐξάλλου μέ τήν ἐπιχειρουμένη στήν ἐποχή μας νόθευση (μέ ψευδοαγίους, κυρίως ἀμφιβόλου Πίστεως πρόσωπα) τοῦ ἁγιολογίου τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτά (τήν ἀνάδειξη ἁγίων) τά ἐνεργεῖ μόνον ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί ή Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη πού τό ἀναγνωρίζει καί τό ἐπιβεβαιώνει. Προηγεῖται βεβαίως ἡ μαρτυρία τῶν πιστῶν καί ἡ ἐπικύρωση ἄνωθεν μέ θεῖα σημεῖα, ὅπως εἶναι σύμφωνα μέ τήν διαιώνια Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ εὐωδία τῶν ἱερῶν λειψάνων καί ἡ τέλεση αὐθεντικῶν θαυμάτων.

Τό ζητούμενο αὐτῆς τῆς ταπεινῆς συγγραφῆς, πού παρά τά ἀνωτέρω καί πάλι δέν θά γινόταν, ἄν δέν ἀσκοῦνταν στόν γράφοντα καί κάποιες καλοπροαίρετες «πιέσεις» γιά νά γίνη ὁπωσδήποτε καί νά μή ματαιωθῆ, εἶναι διαφορετικό.

Ἡ μακαρία Ταρσώ μέ τή ζωή καί τό παράδειγμά της ἀποτελεῖ μία «εὐλογία» τοῦ Θεοῦ στήν ἐποχή μας, πού ἀξίζει νά τήν λάβουν ὅσο γίνεται περισσότεροι ἄνθρωποι. Ὀφείλουμε δέ ὅλοι ὅσοι ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ὑπηρετήσουμε αὐτό τόν σκοπό (μιλώντας ἤ γράφοντας γι’ αὐτήν) νά τό κάνουμε μέ σεβασμό καί εὐαισθησία ἀπέναντι στήν ἀλήθεια.

Ἡ μακαρία Ταρσώ, ὅπως σαφῶς μαρτυρεῖται ὑπῆρξε μία κατά κόσμον θεωρουμένη τρελλή, μία «διά Χριστόν σαλή» γυναίκα, ἡ ὁποία ἐκ νεότητος αὐτῆς ἐπέλεξε συνειδητῶς, ἤ τῆς ἀνετέθη, νά βαδίση αὐτόν τόν τραχύ καί ἡρωϊκό δρόμο μέ μοναδικό σκοπό τήν ἕνωση μέ τόν Θεό. 

Ἡ εὐωδιάζουσα Κάρα τῆς μακαρίας Ταρσῶς.

Ἡ μακαρία Ταρσώ διήνυσε πιστῶς μέχρι τέλους τήν μαρτυρική πορεία της μέ αὐτοθυσία ἀσκήσεως, πίστεως, ὑπομονῆς καί ταπεινώσεως χαριτωθεῖσα, μεταξύ ἄλλων,  μέ τά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῆς διοράσεως. Πρός δόξαν δέ Θεοῦ φαίνεται ὅτι καί μετά θάνατον «ζεῖ» στή μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί στή ζωή τῶν πιστῶν καί ἄλλων προσώπων ἐν σημείοις καί θαύμασι.

Τέλος, θά πρέπει νά ὑπογραμμισθῆ ὅτι ἡ ἀξιοθαύμαστη περίπτωση τῆς μακαρίας Ταρσῶς, ἄν καί συγκαταλέγεται ὅσον ἀφορᾶ στήν κλήση της, στή σπάνια ὅσο καί λαμπρή χορεία τῶν διά Χριστόν σαλῶν πού κόσμησαν ἀνά τούς αἰῶνες τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐβάδισε καί αὐτή τοῖς ἴχνεσι τῶν ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας, ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμψασα καί πίστει ὀρθῆ.

Ὑπῆρξε μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ ἐκκλησιολογική συνείδηση πού τήν κρατοῦσε σταθερά στή γραμμή τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, μακράν κάθε Καινοτομίας καί ἰδιαιτέρως τῆς κοινωνίας μέ τήν  Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Εἴθε ἡ γνωριμία μας μαζί της νά ὠφελήση τά μέγιστα κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς, κατά τήν ἀναλογία τῆς πίστεως καί τοῦ ἐνδιαφέροντός μας γιά τήν σωτηρία μας πρός δόξαν Θεοῦ.

 

Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας

Θεολόγος - Τραπεζικός