Ἡ Ὑποταγὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας εἰς τὴν μεταπτωτικὴν νοοτροπίαν τοῦ ἀνθρώπου

 Γράφει ὁ κ. Λέων Μπράνγκ, Θεολόγος

 

   Φέτος ἑορτάζουμε τὴν ἐπέτειο τῶν 1700 ἐτῶν ἀπὸ τὴ διεξαγωγὴ τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας τὸ 325 μ.Χ.. Κάθε ἕκτη Κυριακὴ μετὰ τὸ Πάσχα ἑορτάζεται ἡ μνήμη αὐτῆς τῆς Συνόδου, ὄχι ὅμως, γενικὰ καὶ ἀόριστα, ἀλλὰ ὡς μνήμη τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Τὴν Κυριακὴ μετὰ τὴν 13 Ἰουλίου ἑορτάζονται  οἱ 630 Θεοφόροι Πατέρες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ποὺ ἔλαβε χώρα τὸ 451 μ.Χ. στὴ Χαλκηδόνα. Τὸ ἴδιο πράττει ἡ Ἐκκλησία μας καὶ μὲ τὴ λειτουργικὴ μνήμη τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῶν ἄλλων Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Β΄, Γ΄, Ε΄, ΣΤ΄ καὶ Ζ΄. Ἑπομένως, ὅταν ἡ Ὀρθοδοξία ἑορτάζει τὴν καθοριστικὴ συμβολὴ τῆς θεολογίας τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων στὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, τιμάει πάντα τοὺς Ἁγίους Θεοφόρους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συνέβαλαν στὴ διαμόρφωση τῆς σωτηριώδους διδασκαλίας της.

 

Οἱ Πρῶτοι ἄνευ ἴσων τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης

 

  Τὸ 2016 διεξήχθη ἡ οὕτως λεγόμενη Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης. Ἤδη πρὶν πραγματοποιηθεῖ εἶχε λάβει κατ’ εὐφημισμὸν αὐτὰ τὰ προσδιοριστικὰ χαρακτηριστικὰ «Ἁγία» καὶ «Μεγάλη», προφανῶς γιὰ νὰ δηλωθεῖ μὲ αὐτά, ὅτι πρόκειται γιὰ μέγιστο γεγονὸς στὴ σύγχρονη ἱστορία τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸ φανερώνει καὶ ἡ διαφήμιση αὐτῆς τῆς συνόδου μέχρι σήμερα, ἡ ὁποία κρατεῖ γερὰ ἰδίως στὸ χῶρο τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Ἐὰν τυχὸν μελλοντικὰ – φυσικὰ μιλᾶμε ἐντελῶς ὑποθετικά, χωρὶς νὰ λάβουμε ὑπ’ ὄψιν τὴν ἀλλοίωση τῆς ἐκκλησιολογίας στὴ σύνοδο αὐτὴ – θὰ ὁριζόταν ὁ ἑορτασμὸς αὐτῆς τῆς “Ἁγίας” καὶ “Μεγάλης” Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν Κρήτη τὸ 2016, θὰ ἔπρεπε νὰ ἀλλάξει ριζικὰ ἡ τυχὸν ἐκκλησιαστικὴ ἀναφορὰ στὴ μνήμη αὐτῆς τῆς Συνόδου. Φυσικὰ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ τιμᾶται μὲ τοὺς τυχὸν 14 “Θεοφόρους Πατέρες” αὐτῆς τῆς Συνόδου. Αὐτὸ θὰ ἦταν ὑποτιμητικὸ τόσο γιὰ τὴ ἴδια τὴ Σύνοδο, ἀφοῦ θὰ ἀποτελοῦσε διάψευση τοῦ προσδιοριστικοῦ χαρακτηρισμοῦ “Μεγάλη”, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς 14 ποὺ εἶχαν δικαίωμα ψήφου. Διότι σύμφωνα μὲ τὴ νέα ὁρολογία ποὺ μᾶς διδάσκει ἡ προσωποκρατία στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία δὲν ἦταν ἁπλῶς Πατέρες τῆς Συνόδου, δηλαδὴ ἀρχιερεῖς, ἀλλὰ «Πρῶτοι ἄνευ ἴσων τῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Καὶ κυρίως θὰ ἔπρεπε νὰ ἐξαίρεται ὁ «Πρῶτος ἄνευ ἴσων αὐτῶν τῶν Πρώτων ἄνευ ἴσων». Τοῦτο θεμελιώνεται ἀπόλυτα ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι, ἐνῶ ἐπρόκειτο γιὰ γενικὴ σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ὑπῆρξε ἐκ τῶν προτέρων ἡ ἀξίωση, αὐτὴ νὰ εἶναι «Ἁγία» καὶ «Μεγάλη», δὲν εἶχαν προσκληθεῖ ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι, ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται ἡ ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερη ἐκπροσώπηση ὅλου τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσης δὲν εἶχαν ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι ποὺ συμμετεῖχαν στὴ σύνοδο δικαίωμα ψήφου, ἀλλὰ μόνο οἱ 14 προκαθήμενοι.

 

Ὁ Πρῶτος τῶν Πρώτων ἄνευ ἴσων

 

   Τὸ νέο πνεῦμα ποὺ μὲ τὴν προσωποκρατικὴ “θεολογία” εἰσῆλθε στὴν Ὀρθοδοξία,  ὄχι μὲ δογματικοὺς ὅρους ἀλλὰ μὲ τὴν πράξη ποὺ καθιερώθηκε, ἐκδηλώνεται καὶ μὲ ἄλλες ἀφορμές, ὅπως μὲ τὶς ἀντικανονικὲς ἐπεμβάσεις τοῦ πρώτου τῶν πρώτων, δηλ. τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, σὲ ἄλλες αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες μὲ τὴν ἀπόδοση αὐτονομίας καὶ αὐτοκεφάλου [π.χ.: Ἐσθονία (1923 καὶ 1996), Οὐκρανία (2018)]. Μάλιστα ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης, ἐνῶ ἐπεμβαίνει σὲ ἄλλες ἐκκλησίες καὶ κόβει ἀπὸ αὐτὲς μέρη, ὅπως στὴν πρόσφατη περίπτωση τῆς Οὐκρανίας, τονίζει στὸ παραπάνω νέο πνεῦμα τῆς προσωποκρατικῆς “θεολογίας” τὴ θυσιαστικῆ διάθεση τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖο «ἐκκένωσε ἑαυτόν, ἀπέκοψε ἀπὸ τὸ σῶμα του» ὅλες τὶς ἄλλες τοπικὲς ἐκκλησίες (ἐκτὸς ἀπὸ τὰ παλαιὰ Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς Ἱεροσολύμων, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας. Ἀλήθεια, πῶς ἀπέκοψε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸ σῶμα του, ἀφοῦ ὑπῆρξε πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως;). Ἐνῶ τὸ ἴδιο ἐκδηλώνει αὐτὸ τὸ “κατόρθωμα ἀγάπης”, εἰσπράττει ἀπὸ τοὺς “εὐεργετηθέντες”, ὅπως στὴν περίπτωση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, ἀχαριστία. Ἐπαυξάνοντας ἀκόμα αὐτὲς τὶς πατριαρχικὲς πεποιθήσεις, οἱ περὶ τὸν Πατριάρχη, ὅπως ὁ Γέρων Χαλκηδόνος Ἐμμανουήλ, τὸν ἀνεβάζουν ἀκόμα καὶ σὲ θεῖα ὕψη λέγοντας, ὅτι στὸ πρόσωπό του ἐνεργεῖται «τὸ μυστήριον τῆς κενώσεως τοῦ Χριστοῦ», ἐπειδὴ «τὴν ὑψίστην τιμὴν κατέχων ταπεινοῦται ἵνα πάντας σώσῃ». Ὅτι εἶναι «ζῶσα εἰκὼν τῆς ἐν Τριάδι ἑνότητος ἐν ᾗ τὸ ἓν καὶ τὰ πολλὰ οὐκ ἀντίκεινται ἀλλήλοις, ἀλλ’ ἀλλήλοις περιχωροῦσι». Ὅτι «ἵσταται ὡς φάρος τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀγάπης». Δὲν ἔχει ἀναγνώσει τὰ θερμὰ καὶ ὄντως ἀδελφικὰ λόγια, τὰ ὁποῖα ἀπευθύνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τοῦ Διαλόγου, Πάπας Ρώμης, μὲ ἀφορμὴ τὴ υἱοθεσία τοῦ τίτλου «οἰκουμενικὸς» ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στὸν συνεπίσκοπό του, τὸν τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Νηστευτή: «μὲ ὅλη τὴ γλυκύτητα τῆς ἰσχύος μου ἀπαιτῶ ἀπὸ ἐσένα, τὸν Ἀδελφό μου, νὰ ἀποκρούσεις ὅσους σὲ κολακεύουν καὶ σοῦ προσφέρουν αὐτὸ τὸ ἐσφαλμένο ὄνομα καὶ νὰ μὴ συναινέσεις ἀφρόνως στὸ νὰ σὲ προσφωνοῦν μὲ αὐτὸν τὸν ὑπερήφανο τίτλο…» (εἶχε ἐκλάβει τὸν τίτλο ὄχι ὡς καθαρὰ τιμητικὸ ἀλλὰ ὡς ἐκφράζοντας εἰδικὴ ἐξουσία). Ἀλήθεια, μπορεῖ ἡ ἀγάπη ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν παροχὴ αὐτονομίας καὶ τοῦ αὐτοκεφάλου μίας Ἐκκλησίας ἐκ μέρους ἑνὸς Πατριαρχείου καὶ στὴ συγκεκριμένη περίπτωση καὶ ἐκ μέρους ἑνὸς Πατριάρχη ποὺ ἐκείνη τὴν ἱστορικὴ στιγμὴ ἔχει τὴν τιμὴ νὰ ἐκφράζει τὸ Πατριαρχεῖο αὐτό, νὰ θεωρεῖται ὡς κατόρθωμα ἀγάπης καὶ νὰ παρομοιάζεται παράτολμα μὲ τὴν κένωση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀκόμη περισσότερο μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ; Δὲν ὀφείλει νὰ εἶναι μία πράξη ποὺ ἐκπηγάζει μὲ φυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἀποστολὴ τοῦ Πατριαρχείου καὶ κατ’ ἐπέκταση τοῦ συγκεκριμένου Πατριάρχη γιὰ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ εὔρυθμη λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ γῆς;

 

Πάπας Ρώμης καὶ Πατριάρχης Κων/πόλεως: Πρῶτοι ἄνευ ἴσων

 

   Μία ἄλλη πλευρὰ τῆς νέας θεολογίας τῆς προσωποκρατίας εἶναι τὸ κατόρθωμα τῆς ἐν ἀγάπη ὑπέρβασης τοῦ χάσματος τοῦ χωρισμοῦ ποὺ ἐπῆλθε μὲ τὸ Μεγάλο Σχίσμα τοῦ 1054. Ἡ πλέον ταιριαστὴ εἰκόνα, ὁ ἐναγκαλισμὸς καὶ τὸ φίλημα τῶν δύο προκαθημένων, τοῦ Πάπα Παύλου ΣΤ΄ μὲ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα Α΄ στὴ Ἱερουσαλὴμ τὸ 1964. Ἡ ὑπέρβαση τῆς ἐχθρότητας μὲ τὸν διάλογο τῆς ἀγάπης. Ἰδοὺ τὰ λόγια τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα: «Πνεῦμα μέγα ἀγάπης ἐξαπλώνεται ὑπὲρ τοὺς Χριστιανοὺς Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως. Ἤδη ἀγαπώμεθα. Ὁ Πάπας τὸ εἶπε: ἀπέκτησα ἕνα ἀδελφὸν καὶ τοῦ λέγω σ’ ἀγαπῶ! Τὸ εἶπα καὶ ἐγώ: Ἀπέκτησα ἕνα ἀδελφὸ καὶ τοῦ εἶπα σ’ ἀγαπῶ! …». Ἀλλὰ παρὰ αὐτὴ τὴν «Ἀγάπη ἄνευ ὅρων καὶ ὁρίων» οὔτε «ὀλίγαι σταγόνες ἀγάπης» διατίθενται γιὰ τοὺς Ὀρθόδοξους ποὺ σκανδαλίζονται μὲ τὴν ἀθέτηση τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ τὴν ἀνατροπὴ αἰωνόβιων παραδόσεων κατὰ τὸν μακαριστὸ π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Ἀκολούθησε ὁ θεολογικὸς διάλογος. Μὲ τὴν προβολὴ τῆς συνοδικότητας στὴ Δύση καὶ στὴ κατανόηση τοῦ παπικοῦ πρωτείου ὡς παγκόσμιου πρωτείου μέσα στὴν κοινωνία τῶν ἐπισκόπων βρέθηκε γιὰ τοὺς προσωποκρατικοὺς “ὀρθόδοξους” θεολόγους μὲ προεξάρχοντα τὸν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα μία ἀνεκτὴ ἔκφραση τοῦ πρωτείου τῆς Ρώμης. Τὸ τελικὸ κείμενο τῆς Παγκόσμιας Συνόδου τῆς 26ης Ὀκτωβρίου 2024 στὴ Ρώμη τὸ διατυπώνει ὡς πρωτεῖο τοῦ Πάπα ποὺ προστατεύει τὶς διαφορὲς ὡς ποικιλίες ἐκδήλωσης τῆς ἑνότητας, ἀποτελεῖ «τὸ θεμέλιο τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἶναι ὁ ἐγγυητὴς τῆς συνοδικότητας». Ἐπίσης ἀσκεῖ τὴν μοναδικὴ ἀποστολή, νὰ «διαφυλάξει τὴ διδασκαλία τῆς πίστης καὶ τοῦ ἤθους». Οἱ παραπάνω προσωποκρατικοὶ “ὀρθόδοξοι” θεολόγοι στὸ πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ἐντοπίζουν τὸ ἀκριβὲς ἀντίστοιχο τοῦ Πάπα. Γιὰ τὸν Ἰωάννη Ζηζιούλα ἡ παρουσία του εἶναι «ὅρος ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ γιὰ κάθε κανονικὴ διαβούλευση» μίας συνόδου (β΄ τόμος τῶν Ἁπάντων) καὶ ὁ νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος θεωρεῖ «τὸ πρόσωπον τοῦ ἑκάστοτε Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως» ὡς «πηγὴ ἑνὸς πρωτείου εἰς τὴν ἀνὰ τὴν οἰκουμένην Ἐκκλησίαν», τὸν θεωρεῖ «πρῶτο δίχως ἴσον» (βλ. τὸ ἄρθρο του «Primus sine paribus: Ἀπάντησις εἰς τὸ περὶ πρωτείου κείμενον τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας» τῆς 5ης Μαΐου 2014). Καὶ ποῦ τὸ θεμελιώνουν; Στὴν προσωποκρατική τους ἑρμηνεία τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰσάγουν μία ἱεράρχηση στὰ τρία πρόσωπα τῆς θεότητας μὲ ἀνώτερο φυσικὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Πατέρα. Παρομοιάζοντας στὴ συνέχεια τὴν ἱεράρχηση τῶν Προσώπων  στὴν Ἁγία Τριάδα μὲ τοὺς ἐπισκόπους τῆς Ἐκκλησίας μας, θεωροῦν ἀπόλυτα δικαιολογημένη καὶ μάλιστα ἐπιβεβλημένη τὴν ἱεραρχικὴ ὑπεροχὴ τοῦ ἑνός.

 

Ὁ Πρῶτος ἄνευ ἴσων εἰς τὴν κρίσιν τῶν συνεπισκόπων του

 

   Τὰ κατορθώματα μέσα στὸ πνεῦμα τῆς προσωποκρατικῆς θεολογίας δὲν σταματοῦν ὅμως ἐδῶ. Ἔχουν τὴ συνέχειά τους στὴν ἐκ μέρους τῶν πρώτων ἄνευ ἴσων «ἐν ἀγάπῃ» (φυσικὰ) διόρθωση τῶν κατωτέρων τους ἐπισκόπων, ποὺ ἐννοεῖται ὅτι ἔχουν πάρει λάθος πορεία. Τὸ βιώσαμε πρόσφατα στὴν Κύπρο μὲ τὴν ἐκθρόνιση τοῦ Μητροπολίτη Πάφου Τυχικοῦ. Προκειμένου νὰ εἶναι ἀποτελεσματικὴ αὐτὴ ἡ διόρθωση, δὲν βαρύνει καὶ τόσο ἡ τήρηση τῶν νόμων καὶ κανόνων, οἱ ὁποῖοι στὴν περίπτωση τοῦ Μητροπολίτη Τυχικοῦ δὲν λήφθηκαν καθόλου ὑπ’ ὄψη.  Βαρύνει ἡ θέση τοῦ Πρώτου. Κάτι παρόμοιο ἔγινε στὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως τὸ 2020, ὅταν ἐκθρονίστηκε ὁ ἐπὶ δέκα ἑπτὰ χρόνια Μητροπολίτης Νέας Ἰερσέης Εὐάγγελος, χωρὶς κἄν νὰ κληθεῖ σὲ ἀπολογία.

 

Τὸ θεμέλιον τῆς προσωποκρατικῆς θεολογίας

 

  Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ πεμπτουσία αὐτῆς τῆς προσωποκρατικῆς θεολογίας; Τὰ βαθύτερα αἴτια τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἐνδύονται σωτηριολογικὴ σημασία καὶ ἀνάγονται σὲ παράγοντες προσδιορισμοῦ ἀκόμα καὶ τοῦ ἴδιου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἰδίως τὸ τελευταῖο σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ δημιούργημα μετατρέπει τὸν Τριαδικὸ Θεὸ σὲ δημιούργημα δικό του, κατ’ εἰκόνα τῆς δικῆς του πτωτικῆς κατάστασης. Καὶ ἐξηγοῦμε: Ὁ ἄνθρωπος εἶχε λάβει ἀπὸ τὸν Θεό, ὁ ὁποῖος ὡς δημιουργὸς τοῦ ἀνθρώπου γνώριζε καὶ γνωρίζει προφανῶς ἄριστα τὶς προδιαγραφὲς γιὰ τὸν σωστὸ τρόπο λειτουργίας τοῦ δημιουργήματός Του, τὶς ἀπαραίτητες ὁδηγίες γιὰ τὴν πορεία τῆς ζωῆς του. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἦταν ἀπαραίτητος ὅρος, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει ὁ ἄνθρωπος τὴν εὔρυθμη λειτουργία, τὴν  ὑγεία τῆς ὕπαρξής του. Ἀντίθετα, ἐὰν ἀκολουθοῦσε τὶς δικές του ἐπιλογές, αὐτὸ θὰ τὸν ὁδηγοῦσε μὲ βεβαιότητα στὴν πάρα φύσιν, στὴν ἐνάντια στὴ φύση του ζωή, στὴ πνευματικὴ-ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ἀσθένεια. Ὡς λογικὸ ὄν, ὅπως εἶχε δημιουργηθεῖ, ἀξιοποιώντας τὴν εὐφυΐα του θὰ ἔπρεπε νὰ λέει τὸ ἀνεπιφύλακτο “ναὶ” στὶς ὑποδείξεις τοῦ Θεοῦ. Σὲ αὐτὴ τὴν κατὰ φύσιν λειτουργία τοῦ ἑαυτοῦ τους θὰ συνέπιπταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὶς ἐνέργειες τῆς φύσης τους, θὰ συνέπιπταν στὴν καθ’ ὑπόδειξιν τοῦ Θεοῦ λειτουργία τῆς φύσης τους, θὰ εἶχαν κοινὲς φυσικὲς ἐνέργειες, ὅπως μᾶς ἔχουν διαφωτίσει καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες σχετικὰ μὲ τὴν μία φύση καὶ τὶς κοινὲς ἐνέργειες τῶν τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ ἀγάπη, ἡ πρόνοια, ἡ δικαιοσύνη, τὸ ἔλεος κ.ἄ. τοῦ Θεοῦ πηγάζουν ἀπὸ τὴν κοινή Του φύση εἶναι φυσικὲς ἐνέργειες καὶ ὄχι προσωπικὲς ἐπιλογὲς τῶν τριῶν Προσώπων τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.

 

  Ὁ Θεὸς φυσικὰ δὲν δημιουργεῖ ρομπότ. Γι’ αὐτὸ κεντρικὸ στοιχεῖο τῆς ἀνθρώπινης φύσης εἶναι τὸ αὐτεξούσιο, ἡ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου χειρισμοῦ τοῦ ἑαυτοῦ του σύμφωνα μὲ τὸ γνωμικό του θέλημα. Αὐτὸ τὸ αὐτεξούσιο, γιὰ νὰ ἐγγυηθεῖ μὲ πληρότητα τὸν ἁγιασμὸ τοῦ ἀνθρώπου, θὰ ἔπρεπε, ὅπως συνέβη στὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας, νὰ ἐπιστραφεῖ ἀχρησιμοποίητο στὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό μας. Αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν πράξει ἤδη οἱ πρωτόπλαστοι. Αὐτὸ θὰ ἔπρεπε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νὰ εἴχαμε πράξει ἢ ἔστω νὰ πράττουμε ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς στὴ ζωή μας. Θὰ ἔπρεπε νὰ εἴχαμε πεῖ ἢ ἔστω νὰ λέμε στὸ Θεό: «Ναί, μᾶς ἔδωσες τὴ δυνατότητα νὰ χειριστοῦμε τὸν ἑαυτό μας σύμφωνα μὲ τὸ δικό μας θέλημα. Ἀλλὰ μὲ ποιὰ ὑγιῆ λογικὴ νὰ προβοῦμε σὲ αὐτοσχεδιασμούς; Μόνο δυσάρεστες περιπέτειες θὰ προκύψουν ἀπὸ μία τέτοια χρήση τοῦ αὐτεξουσίου μας. Ἐσὺ εἶσαι ὁ δημιουργός μας, μόνο Ἐσὺ γνωρίζεις καὶ μπορεῖς μὲ ἀσφάλεια καὶ ἀλάνθαστα νὰ μᾶς ὁδηγήσεις στὸν προορισμό μας καὶ τὴν εὐτυχία μας ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀλλοῦ παρὰ μόνο κοντά Σου, στὴν ἐπικοινωνία μαζί Σου. Μόνο Ἐσένα ποθοῦμε καὶ μόνο μὲ τὶς δικές Σου ὁδηγίες θέλουμε νὰ βαδίζουμε». Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ συνεπὲς “ὄχι” στοὺς αὐτοσχεδιασμοὺς καὶ τὸ ἀνεπιφύλακτο “ναὶ” στὶς ὑποδείξεις τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ μόνο μὲ πνευματικὸ ἔρωτα πρὸς τὸν Θεό. Δυστυχῶς τὸ βλέπουμε σὲ ὕψιστο βαθμὸ μόνο στὸ πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Τὸ παρατηροῦμε ὅμως καὶ στὴ ζωὴ ὅλων τῶν Ἁγίων. Εἶναι τόσος ὁ πόθος τους νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὸν Θεό, ὥστε ὁ Τριαδικὸς Θεός, ἀνταποκρινόμενος στὸν πόθο αὐτό, τοὺς χαρίζει καὶ τὸ «ὑπὲρ φύσιν», ἐκεῖνο δηλαδὴ ποὺ ὑπερβαίνει τὴ φύση τους, τοὺς κάνει κατοικητήριό Του σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ: «ἐὰν τίς ἀγαπᾶ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ’ αὐτῷ ποιήσομεν.» (Ἰω. 14, 23).

 

  Ἀλλὰ παρὰ τὸν ὁλοφάνερο δοξασμὸ αὐτῶν τῶν Ἁγίων, αὐτῶν τῶν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι δὲν θέλουμε ἢ θέλουμε μέν, ἀλλὰ ὄχι μὲ ζέση, νὰ συνέλθουμε. Ἔχουμε πάθει παράκρουση ἢ ἀκόμα καὶ παραισθήσεις σχετικὰ μὲ τὴ ζωή μας. Παρότι καταλήξαμε στὴ πάρα φύσιν ζωὴ μὲ ὅλες τὶς γνωστές, τόσο ἀπὸ τὴν προσωπική μας ἱστορία, ὅσο καὶ γενικὰ ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία πολὺ δυσάρεστες συν­έπειες, ἐπιμένουμε. Ἐπιμένουμε νὰ θεωροῦμε ἐλευθερία τὸ νὰ πράττουμε τὸ δικό μας. Καὶ δὲν συνειδητοποιοῦμε ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι ἐλευθερία, ἀλλὰ κατάντια, εἶναι ἔκφραση τοῦ παραλογισμοῦ μας καὶ τῆς κακῆς χρήσης τοῦ αὐτεξουσίου μας. Μάλιστα οἱ πολὺ “φιλοσοφικὰ” σκεπτόμενοι ἰσχυρίζονται, ὅτι δὲν ταιριάζει στὸν ἐλεύθερο ἄνθρωπο νὰ ἀναγκάζεται ἀπὸ τὴ φύση του νὰ ἐνεργεῖ μὲ τὸν α΄ ἢ β΄ τρόπο, νὰ προκύπτουν οἱ ἐνέργειές του ἀπὸ τὴν φύση του. Ὅμως ἡ φύση μας, γιὰ νὰ μείνει ψυχικὰ καὶ σωματικὰ ὑγιὴς ἢ νὰ ἐπιστρέψει στὴν ψυχικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία, θέλει ἀκριβῶς τὶς ἐνέργειες σύμφωνα μὲ τὶς ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ. Αὐτοὶ ποὺ τοποθετοῦν στὸ ἐπίκεντρο τὸ πρόσωπο τοῦ καθενός, οἱ προσωποκρατικοὶ (δηλ. πρέπει νὰ κρατήσει, νὰ ἐπικρατήσει τὸ πρόσωπο), ἐπιμένουν νὰ μὴ θέλουν νὰ δεχθοῦν τὴν πραγματικότητα αὐτὴ τῆς σωστῆς (κατὰ φύσιν) ἢ μὴ σωστῆς (πάρα φύσιν) λειτουργίας τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ἡ ὁποία γίνεται ἀπόλυτα ἀντιληπτὴ στὴν καθημερινότητά μας. Ἐπιμένουν στὴν ἀντίληψη, ὅτι τότε μόνο ὑπάρχει ἐγγύηση τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ὡς ἐλεύθερο πρόσωπο χειρίζεται τὴ φύση του καὶ δὲν ἐξαναγκάζεται ἀπὸ αὐτὴν σὲ ὁποιαδήποτε ἐπιλογή του. Ἄρα ἡ προσωποκρατικὴ θεολογία θὰ ἔπρεπε νὰ ἀλλάξει καὶ τὸ «Πάτερ Ἡμῶν» ποὺ ὁ Χριστὸς μᾶς χάρισε. Τὸ «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου» θὰ ἔπρεπε νὰ μετατραπεῖ σὲ «ἐλθέτω ἡ βασιλεία μου», ὅπως καὶ τὸ «γενηθήτω τὸ θέλημά σου ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς» θὰ ἔπρεπε νὰ λάβει τὴ διατύπωση «γενηθήτω τὸ θέλημά μου ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». Ἐννοεῖται βέβαια γιὰ τὸν “ἠθικὰ ὁλοκληρωμένο ἄνθρωπο”, ὅτι οἱ ἐπιλογές του ἀνταποκρίνονται στὸ ἠθικὸ ἀγαθό. Ἔτσι ὅλες οἱ ἀρετές, ἰδίως ὅμως ἡ ἀγάπη, ὅταν ὁ ἄνθρωπος τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του στὴ θέση τοῦ ἄλλου, θεωροῦνται κατόρθωμα. Μὲ τὴν ἀντίληψη αὐτή, ἡ ὁποία κυριολεκτικὰ μετατρέπεται σὲ δόγμα στὴν προσωποκρατικὴ θεολογία, χάνεται τὸ αὐτονόητο, ὅτι ἡ ἄσκηση τῆς ἀγάπης εἶναι προϋπόθεση τῆς ψυχικῆς ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου. Μόνο μὲ τὴν ἄσκηση τῆς ἀγάπης ἐξασφαλίζεται ἡ ἰσορροποιημένη λειτουργία τῆς φύσης του. Ἆρα πῶς νὰ εἶναι κατόρθωμα; Εἶναι ἁπλῶς ἡ φυσικὴ λειτουργία τοῦ ἀνθρώπου. Ὡς κατόρθωμα τὴν ἀρνεῖται καὶ ἡ Ἁγία Γραφή, ὅταν στὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο λέει: «οὕτω καὶ ὑμεῖς, ὅταν ποιήσητε πάντα τὰ διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὃ ὀφείλομεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (17,10). Μοιάζει ἀδύνατο στὴ προσωποκρατικὴ θεολογία νὰ γίνει κατανοητό, ὅτι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι μία δεδομένη κατάσταση, ἀλλὰ ἡ δυναμικὴ κατάσταση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, τῆς ἑνότητας μὲ τὸν Θεό, τοῦ ἀποκλεισμοῦ κάθε δικοῦ του, ἰδιαίτερου τρόπου λειτουργίας τοῦ ἑαυτοῦ του, τῆς λειτουργίας του μὲ βάση τὴ θέληση τοῦ Θεοῦ, τοῦ δημιουργοῦ καὶ κατασκευαστῆ του. Αὐτὴ ἡ λειτουργία δὲν εἶναι κάτι κατώτερο, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο.

 

Ἡ νέα Τριαδολογία τῶν προσωποκρατικῶν θεολόγων

 

  Παραπάνω σημειώσαμε ὡς ἐπιθυμητὴ ἀλλαγὴ τῆς «Κυριακῆς Προσευχῆς» γιὰ τοὺς προσωποκρατικοὺς θεολόγους τὸ «γενηθήτω τὸ θέλημά μου ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». Ἀκριβῶς αὐτὸ ἐννοεῖται: καὶ «ἐν οὐρανῷ», ἀφοῦ κατὰ τὴν ἀντίληψή τους, σύμφωνα μὲ τὸ δικό τους θέλημα, πρέπει νὰ λειτουργεῖ καὶ ὁ Θεός. Ὁ Θεὸς ὑποτάσσεται στὴν μεταπτωτικὴ λειτουργία τοῦ ἀνθρώπου. Πρόκειται στὴ πεποίθησή τους γιὰ μία ἀνώτερη θεολογία, τὴ θεολογία ἀνώτερων ἀνθρώπων. Μήπως τελικὰ ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἕνα ἀνώτερο Θεό; Ἕνα Θεὸ ποὺ τὸν διδάξαμε ἐμεῖς νὰ ξεπεράσει τὶς ἀνάγκες τῆς φύσης του; Ὁ Θεός, ἰσχυρίζονται, δὲν μπορεῖ νὰ ἀναγκάζεται ἀπὸ τὴ φύση Του νὰ κάνει κάτι, νὰ εἶναι π.χ. ἀγαθός, νὰ ἀγαπάει. Ἔτσι, κατὰ τὸ δοκοῦν τους, ὁ ἕνας Θεὸς γίνεται ἀντιληπτὸς ὄχι μὲ βάση τὴν μία ἑνιαία οὐσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μὲ βάση τὸ Πρόσωπο τοῦ Πατρός. Ὁ Πατὴρ ἐλεύθερα ἀποφασίζει νὰ εἶναι Θεός, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἐκπηγάζει ἡ θεία φύση, ὁ ὁποῖος ἐλεύθερα ἀποφασίζει καὶ ἀγαπάει, ὁ ὁποῖος γεννᾶ τὸν Υἱὸ καὶ ἐκπορεύει τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Τὰ τρία Θεῖα Πρόσωπα συνδέουν σχέσεις ποὺ βασίζονται στὴν ἀμοιβαία «κενωτικὴ ἀγάπη». Χαρακτηριστικὰ ἐπισημαίνεται στὴν ἐξαιρετικὴ ἐργασία τοῦ Γέροντα Παϊσίου Καρεώτη «Ἡ θεολογικὴ τραγωδία τοῦ περσοναλισμοῦ»: «Σὲ αὐτὴ τὴν ἀγαπητικὴ ἀλληλοπεριχώρησι, ἡ Ἁγία Τριὰς κατανοεῖται ὡς ἀγαπητικὴ “Σύνοδος” τῶν Τριῶν Ὑποστάσεων καὶ λειτουργεῖ ὡς “ὑπαρξιακὸς διάλογος”, ποὺ ἔχει ὡς ἀφετηρία τὴν ἀγάπη τοῦ συνοδικοῦ Πρώτου, τοῦ Πατρός, ποὺ τοὺς κοινωνεῖ τὰ ὑπαρξιακὰ νοήματα τῆς θείας ζωῆς, τὰ ὁποῖα εἶναι “πλήρη καὶ ἱκανοποιητικά, διότι εἶναι νοήματα ποὺ ἐκφράζουν τὴν ἀγάπη”. Τὸ τελευταῖο εἶναι καὶ ἡ βάση ὅλων τῶν παραπάνω ποὺ ἀναφέρθηκαν γιὰ τὸν «Πρῶτο ἄνευ ἴσων».

 

  Σὲ αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ ἀντίληψη τῆς προσωποκρατικῆς θεολογίας γιὰ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ οὐσιαστικὰ καταργεῖται τὸ ὁμοούσιον τῶν Τριῶν Προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος. Οἱ Θεῖες ἐνέργειες ἀποχωρίζονται ἀπὸ τὴν κοινὴ θεία οὐσία καὶ μετατρέπονται σὲ προσωπικὰ νομίζω τῶν Τριῶν Προσώπων. Ἔτσι ὁ Τριαδικὸς Θεὸς καταντάει ὁμοίωμα τῆς δικῆς μας μεταπτωτικῆς κατάστασης, προκειμένου ἐμεῖς νὰ νιώθουμε ὑπερήφανοι γιὰ τοὺς δικούς μας αὐτοσχεδιασμούς.

 

orthodoxostypos

 ΤΟ ΚΑΚΟΔΟΞΟ ΠΛΕΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΩΣ ΠΡΟΑΓΩΓΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΠΟΡΝΙΚΗ, ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ, ΕΝΩΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ
ΤΟΥ ΣΥΝΙΣΤΩΝΤΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΟΝ ΙΟΥΣΤΙΝΟΝ ΠΟΠΟΒΙΤΣ, ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ «ΠΤΩΣΗ»
ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

 

τοῦ Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα,

Θεολόγου-Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος

 

 

ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΩΜΗΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΥΠΟ ΙΕΡΟΦΟΡΕΜΕΝΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ, ΤΗ ΕΝΤΟΛΗ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΥΠΟ ΤΩΝ ΙΕΡΟΨΑΛΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΟΜΟΙΩΣ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΕΥΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΑΤΟΣ ΥΠΟ ΑΜΦΟΤΕΡΩΝ ΤΩΝ «ΑΔΕΛΦΩΝ» ΠΡΟΚΑΘΗ-ΜΕΝΩΝ ΤΩΝ «ΑΔΕΛΦΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ» ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑ,  ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΟΥΜΕΝΗ ΥΠΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΠΙΣΤΕΥΩ, ΥΠΟ ΧΕΙΡΟΤΟΝΟΥΜΕΝΟΥ, ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ, ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ, ΜΕΤΑ ΤΟΥ FILIOQUE, ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΘΕΙΣΗΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΘΗΚΗΣ ΩΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΕΚ ΠΑΡΑΔΡΟΜΗΣ (!!!), ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ «ΠΙΣΤΕΥΩ» ΥΠΟ ΠΑΠΙΚΟΥ ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΥ ΣΕ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ, ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ΣΤΟΝ ΔΕΙΝΩΣ ΒΕΒΗΛΟΥΜΕΝΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕ;…………….

                                                                                                                

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΘΕΣΕ ΤΟ ΚΑΙΡΙΟ ΕΡΩΤΗΜΑ:

«ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;»

(Λουκᾶ ιη΄, 8)

 

ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ; ………….

 

Πάντως, ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω καί νοῦν νοείτω καί ὀφθαλμούς βλεπέτω! Τί; Μά, τήν ἀδιαμφισβήτητη ΠΡΟΔΟΣΙΑ τῆς Πίστεως!

 

Εἶναι ἐπιλογή μας τό νά ἀδιαφορήσουμε ἤ νά διαφωνήσουμε ὅτι πρόκειται περί ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, ἀκούοντες, νοοῦντες, βλέποντες καί μή……συνιέντες! Ὅμως, δέν εἶναι δικαίωμά μας, ἐάν ἀσφαλῶς θέλουμε νά λεγόμαστε Χριστιανοί καί δή Ὀρθόδοξοι, νά ἐπικαλεσθοῦμε ἄγνοια. Θά εἴμαστε ἀναπολόγητοι!

 

 

ΑΠΟ ΤΟ «ΣΚΟΤΕΙΝΟ» ΠΛΕΟΝ ΦΑΝΑΡΙ :

 

«Δεῖτε καί ἀκοῦστε στό …… (κατωτέρω ἀπόσπασμα) τόν Παπικό (Καρδινάλιο) νά διαβάζει τό «Πιστεύω» ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τοῦ Προφήτη Ἠλία (20 Ἰουλίου 2025, νέο ἡμερολόγιο, Πατριαρχικός Ναός Ἁγίου Γεωργίου, Φανάρι Κωνσταντινουπόλεως), καί φρίξτε καί ἐλᾶτε νά μιλήσουμε γιά τό ἄν ὑπάρχει ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἄν εἶναι μακρυά ἡ (πλήρης) ἕνωση μέ τούς Παπικούς! (…..)

Δυστυχῶς, εἶναι πιό ἀργά ἀπό ὅ,τι νομίζουμε...».

 

[Τά ἀνωτέρω σχολίασε, ὀρθῶς, Κληρικός τῆς «Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου», ὁ ὁποῖος καθαιρέθηκε προσφάτως ἀπό τήν Σύνοδό του, διότι παρασύρθηκε στήν …. αἵρεση τοῦ …. «Ἀποτειχισμοῦ» (sic)! Αὐτά συμβαίνουν στόν «ἀνάποδο κόσμο» τῶν λεγομένων ἐπισήμων «Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν»]

 

⁜

 

ΟΙ ΕΝΟΙΚΟΙ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ…..

 

ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ….ΟΥΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΡΥΒΟΥΝ!

 

Ὁ Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφ(θ)όρος ἐπιτρέπει σέ ἕναν ἀβάπτιστο καί αἱρετικό νά ἀπαγγείλει τό «Πιστεύω», τό ὁποῖο δέν......πιστεύει! Ἀκόμη κι ἄν τό ΠΙΣΤΕΥΕ, δέν δικαιοῦται νά τό ἀπαγγείλει. Ἀθεόφοβοι θεατρινισμοί μέ τήν ἀπαγγελία δύο φορές τοῦ "Πιστεύω" ἀπό δύο "ἀδελφούς" ἐν τῆ ἀποστασίᾳ. Ἑνός, ὑποτίθεται, ὀρθοδόξου Ἀρχιεπισκόπου καί ἑνός παπικοῦ Καρδιναλίου! Δέν ἔχουν οὔτε ἱερό, οὔτε ὅσιο! Φρίξον ἥλιε καί στέναξον ἡ γῆ! Ἀφοῦ δέν ἄνοιξε ἡ γῆ τῆς Πόλεως νά τούς καταπιεῖ καί δέν καταποντίσθηκαν στόν Κεράτιο Κόλπο, μεγάλη ἡ μακροθυμία τοῦ Κυρίου ἤ μᾶλλον, ὅπερ χεῖρον, προφανής ἡ ἐγκατάλειψή των! Συμπροσεύχεται καί γίνεται ἕνα μαζί του ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ Θυσιαστηρίου, ἐν μέσῃ Λειτουργίᾳ. Ἡ ἀθεοφοβία του δέν ἔχει ὅρια! Ὅποιος κοινωνεῖ μέ τόν Ἐλπιδοφ(θ)όρο καί τόν πάτρωνά του ἀρχι- Οἰκουμενιστή Βαρθολομαῖο (ἐν γνώσει καί τῆ παρουσίᾳ τοῦ ὁποίου συνέβησαν καί γίνονται αὐτά τά "σημεῖα καί τέρατα" ) δέν μπορεῖ οὔτε νά λέγεται, οὔτε νά εἶναι ὀρθόδοξος Χριστιανός. Αὐτοί εἶναι ἀποδεδειγμένα οὐνίτες, ἀθεόφοβοι καί ἐκκλησιομάχοι!

Ὅσοι τούς ἀκολουθοῦν καί τούς μνημονεύουν τί πρέπει νά θεωροῦνται;.....

 

Υ.Γ. Οἱ ἀφελεῖς καί ἀνεπιγνώστως ἤδη νοσήσαντες τήν νόσον καί τόν μολυσμόν τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, διά τοῦ πνευματικοῦ «Μυθριδατισμοῦ»  (σταδιακῆς ἀμβλύνσεως τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων), βρῆκαν ὡς «θετικόν» ὅτι τό ὑπό τοῦ αἱρετικοῦ Παπιστοῦ ἀπαγγελθέν «Πιστεύω» (ἀγγλιστί) δέν περιελάμβανε τό Filioque, ὁ δέ ἀπαγγείλας τοῦτο Καρδινάλιος ἔκανε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, κατά τόν ὀρθόδοξον τύπον! Δέν τούς ἀπασχολεῖ οὔτε ὅτι ὁ ἴδιος πιστεύει τό Filoque, ἀφοῦ αὐτό ὁμολογεῖ σέ κάθε «Λειτουργία» του, οὔτε ὅτι ἔκανε καί θά συνεχίζει νά κάνει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ κατά τόν αἱρετικό τύπο, οὔτε ὅτι ὁ ἐν λόγω ἀβάπτιστος κύριος ἀναγνωρίζει τόν Πάπα ὡς Κεφαλή τῆς ἀνά τόν κόσμο Ἐκκλησίας, ὁ δέ τελευταῖος θεωρεῖ, σύμφωνα μέ πρόσφατες δηλώσεις του, τήν Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς ἁπλή «κοινότητα» καί «ἐλλειματική» ὡς Ἐκκλησία! Ὅπως οἱ Οἰκουμενιστές βλέπουν τά «ἑνοῦντα», ἔτσι και οἱ ἀφελεῖς βλέπουν τά…. «θετικά»! Δέν ἔμαθαν ποτέ ὅτι μέσον ἀληθείας καί ψεύδους δέν ὑπάρχει, οὔτε διδάχθηκαν ὅτι τό ἐξ ἡμισείας εὐσεβεῖν, ἀσεβεῖν ἐστίν! Πολλῶ δέ μᾶλλον ὅταν πρόκειται, ὡς ἐν προκειμένῳ, περί θεάτρου ἀθεοφοβίας καί συμπεφωνημένης ἐξαπατήσεως τῶν ἀσθενῶν τῆ πίστει καί ἀφελῶν ἀλλά καί ἀλλοτριωμένων τῆς παραδοθείσης Πίστεως ἐκκοσμικευμένων χριστιανῶν!

                                                 Στή μνήμη

τοῦ ἀξέχαστου καί ἀγαπημένου μας

φίλου καί ἀδελφοῦ Γιώργου Μακρή

 

 

Προχθές Σάββατο 19 Ιουλίου 2025 συμπληρώθηκαν 40 ημέρες από την κοίμηση του αγαπημένου Γιώργου (Μακρή) και τελέστηκε το 40νθήμερο Μνημόσυνό του.

Ο Γιώργος έδωσε δύσκολη και επίπονη μάχη για αρκετό χρονικό διάστημα και έκλεισε τον επίγειο βίο του στα μόλις 46 χρόνια του.

Ήταν παλληκάρι και το απέδειξε. Πνευματικά βγήκε νικητής, γιατί μέχρι τέλους στηριζόταν στην Πίστη του στον Χριστό και την Εκκλησία Του. Εκκλησία και Χριστός δεν χωρίζονται, όπως δεν χωρίζεται το σώμα από την κεφαλή του.

Ο Γιώργος ήταν φίλος και συνεργάτης και συνοδοιπόρος μας. Συμμετείχε από μικρός και έγινε στέλεχος των Κατασκηνώσεών μας. Μέχρι τελευταία, που είχε πλέον τις επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις του, ερχόταν να μας δει. 

Αναπαυόταν ιδιαίτερα να ψέλνει στην καθιερωμένη Αγρυπνία της Α’ Κατασκηνωτικής  Περιόδου (των αγοριών) στη μνήμη του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου (5/18 Ιουλίου), με την ωραία και δυνατή φωνή με την οποία τον είχε προικίσει ο Θεός. 

Μάλιστα, μια χρονιά ο πολυαγαπητός μας π. Γαλακτίων, τέτοια μέρα παρακολουθώντας, λόγω ασθενείας την ψαλμωδία από το κελλί του, στο Ησυχαστήριό του όπου φιλοξενούνται εδώ και 37 χρόνια οι Κατασκηνώσεις μας, του είπε το πρωΐ : "Βρε Γιώργο, σε άκουγα όλη νύχτα να "μαλώνεις" με τον Θεό", επισημαίνοντας, με αυτή την μεταφορική αναφορά, τον ζήλο και την αγάπη του Γιώργου. 

Εκ μέρους των Κατασκηνώσεων κι εμείς ως ελάχιστο δείγμα αγάπης και τιμής στη μνήμη του, προχθές Σάββατο, μια ημέρα μετά τη μνήμη του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, μεταβήκαμε στο ταπεινό μνήμα του, στο Κοιμητήριο της Μονής Μεταμορφώσεως Κουβαρά, όπου ο υπεύθυνος Κληρικός μας Σεβ/τος κ. Παύλος, παρουσία των Κατασκηνωτών, ετέλεσε Τρισάγιο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του. 

Αιωνία η μνήμη του.

 

Ἕνα ἀξιόλογο και ἐνδιαφέρον κείμενο τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης (τῆς Ἀκακιακῆς παρατάξεως τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου) κ. Κλήμεντος

Οἰκουμενιστικὴ Διάσκεψη

στὴν Ἀθήνα

Πρόσφατα, ἀπὸ 18 ἕως 20 Μαΐου 2025, πραγματοποιήθηκε Οἰκουμενιστικὸ Συνέδριο στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὴν «Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων» τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» (ΠΣΕ), τὸ ὁποῖο φιλοξένησε ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ἐπρόκειτο γιὰ τὴν 60ὴ συνεδρίαση τῆς ἐν λόγῳ Ἐπιτροπῆς τοῦ «ΠΣΕ» ἀφιερωμένη στὴν Ἐπέτειο 100 ἐτῶν ἀπὸ τὴν Διάσκεψη τοῦ 1925 στὴν Στοκχόλμη τῆς Σουηδίας τῆς «Ζωῆς καὶ Ἐργασίας», τοῦ Οἰκουμενικοῦ δηλαδὴ ἐκείνου Ὀργανισμοῦ ποὺ στόχευε στὴν ἐξάσκηση τοῦ «πρακτικοῦ Χριστιανισμοῦ» χωρὶς ἐνδιαφέρον καὶ συζήτηση γιὰ τής διαφορὲς πίστεως τῶν μελῶν-«ἐκκλησιῶν» ποὺ συμμετεῖχαν.

Τότε, τὸ 1925, στὴν σύγκληση τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἐκείνου Συνεδρίου συμμετεῖχαν καὶ Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι, γεγονὸς ἰδιαίτερης σημασίας γιὰ τοὺς Προτεστάντες ποὺ εἶχαν τὴν σχετικὴ πρωτοβουλία, ὥστε νὰ ὑπάρχει κατὰ τὴν ἀντίληψή τους διεύρυνση πέρα καὶ ἐκτὸς τοῦ δικοῦ τους κόσμου (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).

Ἤδη τότε, 1600 χρόνια μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 325 στὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας, τὸ λανθασμένο σύνθημα τῶν πρωτεργατῶν στὴν Στοκχόλμη ἦταν: «μιὰ Νίκαια γιὰ τὴν ἠθική, γιὰ πρακτικὸ Χριστιανισμό». Ἡ ἔμφαση δινόταν στὴν πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τῆς χριστιανικῆς πίστεως σὲ φλέγοντα ζητήματα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοῦ μεσοπολέμου. Θεωρήθηκε, βάσει τοῦ Προτεσταντικοῦ σκεπτικοῦ, ὅτι γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ ἐπιρροὴ στὰ τεκταινόμενα παγκοσμίως χρειαζόταν ὄχι μεμονωμένη δράση ἑκάστης «ἐκκλησίας» ἐντὸς τῆς χώρας της, ἀλλὰ κοινὴ δράση «ἐκκλησιῶν» σὲ εὐρύτερο πλαίσιο, παρὰ τὶς διαφορὲς σὲ ἐπίπεδο πίστεως.

Διὰ τοῦ τότε Λουθηρανοῦ ἀρχιεπισκόπου Οὐψάλης Νάθαν Σόδερμπλομ ἀπευθύνθηκε κλήση γιὰ «πρακτικὴ συνεργασία» παρὰ τὶς ἐκκλησιαστικὲς διαφορές. Τὸ σκεπτικὸ τῶν ἑτεροδόξων καὶ τότε καὶ τώρα, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ πίστη καὶ τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν, ἦταν καὶ εἶναι ὅτι ἡ ἑνότητα ὑπῆρχε καὶ ὑπάρχει, καὶ ὅτι μέσῳ τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως καὶ δεσμεύσεως ἡ ἑνότητα αὐτὴ ὀφείλει νὰ ἀναγνωρίζεται καὶ νὰ βιώνεται (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).

Τὸ ἐντελῶς ἀνορθόδοξο αὐτὸ σκεπτικὸ ἔφθασε μέχρι σημείου διακηρύξεως ὅτι τὰ δόγματα φέρνουν διαίρεση καὶ ἄρα ἡ ἔμφαση στὸν λεγόμενο «πρακτικὸ Χριστιανισμὸ» ἑνοποιεῖ.

Τὸ πρόβλημα ὅμως δὲν ἔγκειται στὸ τί οἱ Προτεστάντες πιστεύουν καὶ διακηρύσσουν. Τὸ πρόβλημα ἐντοπίζεται στοὺς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ Διαγγέλματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 «Πρὸς τὰς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» εἶχαν ἤδη ἀποδεχθεῖ προφανέστατες κακοδοξίες, οἱ ὁποῖες συνοψίζονται α) στὴν ἀποδοχὴ τοῦ βαπτίσματος τῶν ἑτεροδόξων, καὶ β) στὴν βούληση καὶ ἐπιθυμία γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ διακονία μαζί τους στὸν σύγχρονο κόσμο, δηλ. γιὰ συνεργασία καὶ συνάφεια, πρὸς ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου τούτου. Δὲν χρειάζεται νὰ τονίσουμε ὅτι αὐτὲς οἱ ἀμάρτυρες θέσεις εἶναι τελείως ἄγνωστες καὶ ἀδιανόητες στὴν ἱστορία, ζωὴ καὶ ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν δισχιλιετῆ πορεία της.

Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πρόσκληση ἐκ μέρους τοῦ Προτεσταντικοῦ κόσμου ἤδη ἀπὸ τὸ 1920 στὴν Γενεύη καὶ μάλιστα τὸ 1925 στὴν Στοκχόλμη γιὰ συνασπισμὸ σὲ Οἰκουμενικὸ σῶμα πρὸς ἄσκηση ἀπὸ κοινοῦ συνεργασίας ἐπὶ πρακτικοῦ ἐπιπέδου (μεταγενέστερα στὴν Ὀξφόρδη τὸ 1937), βρῆκε τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς κατάλληλα προετοιμασμένους ὡς πρὸς τὴν θετικὴ ἀνταπόκρισή τους.

Ὁ ἕτερος Οἰκουμενικὸς Ὀργανισμὸς «Πίστις καὶ Τάξις» πρὸς ἐξέταση τῶν θεμάτων πίστεως συνεστήθη ἐπίσης ἀπὸ τοῦ 1920 στὴν Γενεύη μὲ συνέδρια-σταθμοὺς στὴν Λωζάννη τὸ 1927 καὶ στὸ Ἐνδιμβοῦργο τὸ 1937, ἡ δὲ συγχώνευση τῶν δύο αὐτῶν Ὀργανισμῶν τὸ ἔτος 1948 στὸ Ἄμστερνταμ τῆς Ὁλλανδίας ἀπάρτισε τὸ γνωστὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν».

Ἡ ὑφισταμένη πλέον «Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων» τοῦ «ΠΣΕ» ἀποτελεῖ «κληρονομιά» τοῦ Ὀργανισμοῦ «Ζωὴ καὶ Ἐργασία» καὶ δίδει ἔμφαση στὴν «ἀνάπτυξη τοῦ διεθνοῦς δικαίου» καὶ στὴν ἐργασία «γιὰ δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη στὸν κόσμο» (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 20-05-2025).

Γιὰ τὸν λόγο τοῦτο ἡ Ἐπιτροπὴ αὐτὴ ἦταν ποὺ συγκάλεσε τὴν πρόσφατη Οἰκουμενικὴ Διάσκεψη στὴν Ἀθήνα τὸν περασμένο Μάϊο, 100 χρόνια μετὰ τὴν Διάσκεψη τῆς Στοκχόλμης, μὲ γενικὸ τίτλο: «Ἡ ὥρα γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ εἶναι τώρα» καὶ μὲ τὴν βαρύγδουπη προοπτικὴ «ἀναζήτησης νέας δέσμευσης γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας»! (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 19-05-2025).

Οἱ ἐργασίες ἔγιναν σὲ ξενοδοχεῖο τῶν Ἀθηνῶν καὶ ἄρχισαν μὲ δέηση ἀπὸ τὸν μητρ. Νέας Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας Γαβριήλ. Ὁ μητρ. Φαναρίου Ἀγαθάγγελος ἀνέγνωσε χαιρετισμὸ τοῦ ἀρχιεπ. Ἱερωνύμου. Χαιρετισμοὺς ἀπηύθυναν ὁ τότε ὑπουργὸς Μετανάστευσης καὶ Ἀσύλου κ. Μάκης Βορίδης κ.ἄ. Τὸ Συνέδριο ἀσχολήθηκε σύμφωνα μὲ προεξαγγελία περὶ αὐτοῦ, μὲ τὴν διερεύνηση γιὰ Οἰκουμενικὲς ἀπαντήσεις ὡς πρὸς τὶς ἀναδυόμενες παγκόσμιες τάσεις στὶς διεθνεῖς σχέσεις καὶ τὶς γεωπολιτικὲς ἐξελίξεις. (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 19-05-2025).

Εἶναι ἐμφανὲς ἀπὸ τὰ συνθηματολογικὰ κλισὲ γιὰ τοὺς σκοποὺς τῆς Διασκέψεως ποὺ ἐνδεικτικὰ παραθέσαμε ὅτι καταβάλλεται προσπάθεια -χωρὶς βεβαίως οὐσιαστικὸ ἀντίκρισμα στὴν πραγματικότητα- νὰ προκληθεῖ ἐντυπωσιασμὸς ὅπως καὶ εὐρύτερο κοινωνικὸ ἐνδιαφέρον, πὼς μιὰ τέτοια Οἰκουμενικὴ Διάσκεψη συμβάλλει δῆθεν σημαντικὰ στὴν διερεύνηση καὶ ἐπίτευξη ὑψηλῶν καὶ ἐπιθυμητῶν σκοπῶν. Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἀπὸ μὲν πνευματικῆς πλευρᾶς σημειώνεται ἄλλο ἕνα Οἰκουμενιστικὸ ὀλίσθημα μὲ ἀνούσιο βερμπαλισμό, καὶ ἐπίσης λαμβάνουν χώρα θεωρίες καὶ πράξεις προωθήσεως τῆς Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως· ἀπὸ δὲ κοινωνικῆς πλευρᾶς προξενεῖται ἁπλῶς θόρυβος κενὸς ὁποιουδήποτε οὐσιαστικοῦ περιεχομένου, ἐκτὸς ἀπὸ ἀναφορὲς γεωπολιτικῶν θεμάτων σύμφωνα μὲ τὴν κρατοῦσα δυτικὴ ἀντίληψη περὶ τῶν γεγονότων σὲ διάφορα σημεῖα τοῦ πλανήτη.

Στὶς 19/5, δεύτερη ἡμέρα τοῦ Συνεδρίου, ὁ κληρικὸς Νικόλαος Καζαριὰν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀμερικῆς ὑπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἦταν ἰδιαίτερα ἀποκαλυπτικὸς στὶς Οἰκουμενιστικές του ὑπερβολές, γεγονὸς ποὺ καταδεικνύει τοῦ πόσο μεγάλη εἶναι ἡ αἱρετικὴ διάβρωση τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν. Ὑποστήριξε λοιπὸν τὴν ἀπὸ κοινοῦ δράση τῶν Χριστιανῶν παρὰ τὶς δογματικὲς διαφορές τους, «σὲ ἕνα κόσμο ποὺ ὑποφέρει», γεγονὸς ποὺ παρέχει «κοινὴ μαρτυρία» ἐντὸς αὐτοῦ. Αὐτὸ τὸ «πρωτοποριακὸ βῆμα» ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴ εὐθύνη θεμελιώνεται «στὸ μυστήριο τοῦ βαπτίσματος», στὸ ὁποῖο προφανῶς συμμετέχουν ἅπαντες, «καὶ στὴν κοινή μας ὁμολογία γιὰ τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως διακηρύχθηκε στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιας» (Orthodox Times, 19-05-2025).

Ἐδῶ ἔχουμε ἐπιβεβαίωση τῶν κακοδοξιῶν τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920, τὶς ὁποῖες ἀναφέραμε ἀνωτέρω.

Ὁ Καζαριὰν συνέχισε: «οἱ παγκόσμιες συγκρούσεις καλοῦν τὴν Ἐκκλησία νὰ ἀνακτήσει τὸν προφητικό της ρόλο». Ὅμως, θὰ ἐρωτούσαμε, ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία περὶ τῆς ὁποίας γίνεται αἴφνης λόγος ἐνώπιον διομολογιακοῦ ἀκροατηρίου στὰ πλαίσια τοῦ «ΠΣΕ»; Ἡ ἀσάφεια δηλώνει τὴν βαθύτερη κακόδοξη Οἰκουμενιστικὴ πεποίθηση ὅτι ὅλοι τους συναποτελοῦν αὐτὴ τὴν «Ἐκκλησία», ἐφ’ ὅσον συμμετέχουν σὲ «ἕνα καὶ κοινό» βάπτισμα, τὸ ὁποῖο θεωροῦν ὅτι τοὺς εἰσάγει στὴν πραγματικότητα τοῦ «Σώματος τοῦ Χριστοῦ», γι’ αὐτὸ καὶ δύνανται νὰ παρέχουν «κοινὴ μαρτυρία» στὸν κόσμο.

Ὁ Καζαριὰν θεωρεῖ ὅτι «ὁ Οἰκουμενικὸς διάλογος προσφέρει ἐργαλεῖα συμφιλίωσης ποὺ μποροῦν νὰ ἐφαρμοσθοῦν στὶς δικές μας κοινότητες… Τὸ οἰκουμενικὸ κίνημα μπορεῖ στὴν πραγματικότητα νὰ εἶναι ἕνα ζωτικὸ μέσο μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς θεραπεύει ἀπὸ μέσα (ἐκ τῶν ἔνδον)».

Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς στὴν βαθιὰ πλάνη τους θεωροῦν ὅτι ἡ συμμετοχὴ στὴν Οἰκουμενιστικὴ διαδικασία τοὺς παρέχει χρήσιμα συμφιλιωτικὰ ἐργαλεῖα γιὰ ἐφαρμογὴ στὸν χῶρο τους, δηλ. ἑνότητος καὶ ἀγάπης, χωρὶς ὅμως Ἀλήθεια! Καὶ ὅτι τὸ κίνημά τους αὐτὸ παρέχει θεία θεραπεία ἐσωτερικά! Ὅμως, πρόκειται γιὰ διακήρυξη τῆς πνευματικῆς τους τυφλότητος, ἐφ’ ὅσον δὲν δύνανται προφανέστατα νὰ διαχωρίσουν τὶς θεῖες Ἐνέργειες ἀπὸ τὶς ἀνθρώπινες ἤ τὶς δαιμονικές! Καὶ τότε πῶς δύνανται νὰ ποιμάνουν Ἐκκλησία Θεοῦ; Ἤ νὰ ὁδηγήσουν ἀπλανῶς τὸ ποίμνιό τους σὲ ὁδὸ σωτηρίας;…

Ἀλλὰ ποιᾶς σωτηρίας; Τέτοια ἔννοια καὶ τέτοια προβληματολογία δὲν ἀνευρίσκεται στὴν πρακτικῶς δραστήρια Οἰκουμενικὴ κίνηση. Οἱ θιασῶτες της ἀσχολοῦνται πυρετωδῶς καὶ ματαίως μὲ τὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου τούτου, τὰ ὁποῖα φυσικὰ ἁπλῶς περιγράφουν κατ’ ἐπιλογὴν καὶ διεκτραγωδοῦν, χωρὶς ἀκόμη καὶ ἐπ’ αὐτῶν νὰ μποροῦν νὰ προσφέρουν τὸ παραμικρό, ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ κάποια ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια, ὅπως θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ πράξει ὁποιοσδήποτε ὀργανισμός.

Ὁ Καζαριὰν ἀπτόητος συνέχισε μὲ τὸ ἐρώτημα: «Τί μπορεῖ νὰ προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία σὲ αὐτὸ τὸ οἰκουμενικὸ ταξίδι; Α. Μιὰ πλούσια θεολογία τῆς κοινωνίας ὡς βάση τῆς χριστιανικῆς ζωῆς· Β. Μιὰ πνευματικὴ παράδοση ποὺ δίνει προτεραιότητα στὴν θεραπεία τῆς καρδιᾶς (κάθαρσις) ὡς προϋπόθεση γιὰ συμφιλίωση· Γ. Τὴν διαρκὴ ἡγεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὸ ὁποῖο ἔχει σταθερὰ ὑποστηρίξει τὸν διάλογο, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια».

Ἡ «θεολογία τῆς κοινωνίας», ἡ ὁποία ἀποτελοῦσε προσφιλῆ ἔννοια τοῦ μακαρίτου Ἰωάννου Ζηζιούλα, ἄν νοηθεῖ ὀρθοδόξως ἐφαρμόζεται μόνον ἐντὸς ὀρθοδόξου πλαισίου, ἐκτὸς τοῦ ὁποίου δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λειτουργήσει. Ἄν πάλι νοηθεῖ κακοδόξως, μέσα στὰ πλαίσια μιᾶς διευρυμένης ἐκκλησιολογικῆς θεωρήσεως, δίνει χῶρο στὴν ἀνάπτυξη διαφόρων νεφελωδῶν θεωριῶν γιὰ ἐνασχόληση εἰδημόνων, προωθώντας σαφῶς τὴν ἑδραίωση παγχριστιανικοῦ Οἰκουμενιστικοῦ φρονήματος. Αὐτὴ τὴν κατεύθυνση προφανῶς ὑπηρετεῖ ἡ ἀναφορὰ στὸ ὑπὸ κρίσιν κείμενο.

Ὁ δὲ λόγος γιὰ κάθαρση καρδίας ὡς προϋπόθεση γιὰ συμφιλίωση δὲν ἔχει καμία σχέση καὶ καμία θέση στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα. Ἀφορᾶ στὴν ἐν μετανοίᾳ ἐπίκληση τοῦ θείου ἐλέους γιὰ ἀνακάλυψη τῆς βαπτισματικῆς χάριτος ἡ ὁποία ἀπεκρύβη ἐξ αἰτίας σωρεύσεως ἐφαμάρτων παθῶν καὶ ἐπιθυμιῶν. Λειτουργεῖ δὲ μόνον ἐντὸς ὀρθοδόξου θεραπευτικοῦ πλαισίου, ἐντὸς τῆς λειτουργικῆς, εὐχαριστιακῆς καὶ πνευματικῆς παραδόσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ὁδηγεῖ πράγματι -ὅταν ἀσκηθεῖ ἐν ταπεινώσει καὶ ὑπακοῇ σὲ παθόντα τὰ θεῖα Πνευματικὸ πατέρα- σὲ κάθαρση καρδίας ποὺ φθάνει μέχρι τὴν «καύση» αὐτῆς ἀπὸ ἔλεος γιὰ κάθε πλάσμα καὶ γιὰ ὅλη τὴν κτίση. Τὸ νὰ συγχέεται ὅμως αὐτὴ ἡ ἱερὴ κατάσταση μέσα στὰ Οἰκουμενιστικὰ δρώμενα, ὅπου δὲν ἀνευρίσκεται ἴχνος ὀρθοδόξου ἰδέας θεραπευτικῆς, ἐντελῶς προχείρως δίκην συνθήματος γιὰ πρόκληση ἐντυπώσεων, εἶναι σὰν νὰ ρίπτονται οἱ μαργαρῖτες σὲ μολυσμένο τόπο καὶ περιβάλλον! Ἀλλὰ τοῦτο δὲν προξενεῖ ἐντύπωση ἄν ἀναλογισθοῦμε τὸ μέγεθος τοῦ προαναφερθέντος πνευματικοῦ σκοτασμοῦ τῶν Οἰκουμενιστῶν, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν μὲν θεωρητικῶς στοιχεῖα τῆς ἁγίας Ἡσυχαστικῆς Παραδόσεως, χωρὶς ὅμως βαθύτερη ἐπίγνωση, γι’ αὐτὸ καὶ μὲ εὐκολία συγχέουν τὰ ἀσύγχυτα.

Ὅσο γιὰ τὴν «διαρκὴ ἡγεσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» ὡς προσφορὰ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Οἰκουμενικὸ ταξίδι, ὁμολογοῦμε ὅτι βρισκόμαστε πρὸ ἐκπλήξεως μπροστὰ στὴν ἐπιμονὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως! Ἡ σπουδή τους νὰ προβάλλουν τὴν νεόκοπη ἐκκλησιολογική τους κακοδοξία περὶ τοῦ δῆθεν «Πρωτείου» τῆς ἕδρας τους καὶ τοῦ Προκαθημένου τους ὡς «Πρώτου ἄνευ ἴσων», τοὺς ὠθεῖ σὲ σχετικὲς ἀναφορὲς ἀκόμη καὶ σὲ Οἰκουμενιστικὰ «φόρα»! Ὅμως, ἄν οἱ Ὀρθόδοξοι στὴν πλειονότητά τους δὲν δέχονται τέτοιο «Πρωτεῖο» καὶ πολὺ ὀρθῶς κάνουν, οἱ Οἰκουμενιστὲς τοῦ Φαναρίου ἐλπίζουν ὅτι θὰ συγκινήσουν τοὺς Προτεστάντες ἑταίρους τους μὲ τέτοιου εἴδους θεωρίες, ἐνῶ ἐκεῖνοι εἶναι περιώνυμοι γιὰ τὴν ἀπόρριψή τους κάθε εἴδους αὐθεντίας καὶ ἐπιβολῆς; Οἱ Προτεστάντες ἀλήθεια δραπέτευσαν κάποτε ἀπὸ τὸν ὑπερφίαλο Δυτικὸ Παπισμὸ γιὰ νὰ συναντήσουν τώρα ἕνα Ἀνατολικὸ κακέκτυπο;!…

Ὁ δὲ Καζαριὰν κατέληξε ὡς ἑξῆς τὴν διάτρητη εἰσήγησή του: «Ἡ ὀρθόδοξη συμμετοχὴ τὸ 1925 ἦταν σημαντικὴ ὄχι μόνο μὲ οἰκουμενικοὺς ὅρους, ἀλλὰ καὶ στὴν βαθύτερη ἐνασχόληση μὲ ζητήματα κοινωνικῆς ἠθικῆς, πολιτισμοῦ καὶ ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας στὸν κόσμο. Ἡ θεραπεία (τῶν διαιρέσεων;) δὲν ἔρχεται μέσῳ τῆς ἀφοσιώσεως στὶς φατρίες μας, ἀλλὰ μέσῳ τῆς πίστεως στὸν Χριστό. Εἴθε αὐτὴ ἡ ἑκατονταετηρίδα νὰ ἀνανεώσει τὴν ἀποφασιστικότητά μας νὰ συμβαδίζουμε, νὰ συνδιακονοῦμε καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ γίνουμε ἕνα».

Ἐδῶ παρατηροῦμε τὸ ἀπίστευτο γεγονὸς διαχωρισμοῦ τοῦ ἀνήκειν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ ἀνεπιτρέπτου ἰσχυρισμοῦ ὅτι ἀνήκεις σὲ «φατρία», ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Χριστό, ἡ ὁποία δῆθεν φέρνει θεραπεία, ἀνεξαρτήτως ἐκκλησιαστικότητος! Ποιά θεραπεία; Ὑποθέτουμε τῶν διαιρέσεων.

Ὅμως, καμία θεραπεία, καμία ὁλοκληρία καὶ σωτηρία δὲν κατορθώνεται μεμονωμένα καὶ ἀτομικά, παρὰ μόνον ἐκκλησιαστικά. Ἡ πίστη στὸν Χριστὸ δὲν δρᾶ καὶ δὲν ἐπιφέρει σωστικὸ ἀποτέλεσμα, παρὰ μόνον ἐντὸς τοῦ ἁγίου Θεανθρωπίνου Σώματος Αὐτοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Χωρὶς ἔνταξη στὸ ἕνα καὶ μοναδικὸ Σῶμα Του, θεραπεία καὶ σωτηρία δὲν ἐπιτυγχάνονται. Δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι Χριστιανὸς ἄν δὲν ἀνήκεις στὴν κοινωνία τῶν μαθητῶν, τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν, στὴν Ἀποστολικὴ Κοινωνία (Πρ. 2, 42). Μόνον μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συντελεῖται ἡ «αὔξησις» ἐν Χριστῷ, στὴν κοινωνία τῶν πιστῶν (Α΄ Κορ. 12, 12· Ἐφεσ. 4, 11-16). Ἡ ἑνότητα Ἐκκλησίας-Χριστοῦ εἶναι ἀδιάρρηκτη.

Ἄν αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ π. Ν. Καζαριὰν ἀποτελοῦν «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία» ἐνώπιον τῶν ἑτεροδόξων, τότε μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸ μέγεθος τῆς θεολογικῆς διαστρεβλώσεως ποὺ συμβαίνει στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνηση καὶ πόσο πολὺ τὰ πράγματα ἔχουν ἐκτραπεῖ. Αὐτὴ ἡ τραγικὴ διαπίστωση, ὅπως ἀποδείξαμε καὶ ὅπως θὰ παρουσιάσουμε ἐν συνεχείᾳ, δὲν ἀποτελεῖ «φονταμενταλισμό», ὅπως κατηγοροῦνται ὅσοι ἀντιτίθενται ὀρθοδόξως στὴν αἵρεση, οὔτε συνιστοῦν «δαιμονοποίηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ὅπως κατήγγειλε ὅτι συμβαίνει στὸν χῶρο της ἡ ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας Maha Milki Wehbe!

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ὡς θεολογικὴ κακοδοξία δὲν εἶναι ἐκ τῆς Ἀληθείας, δηλ. ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐκ τοῦ διαβόλου, τοῦ πατρὸς τοῦ ψεύδους, τῶν πλανῶν καὶ τῶν αἱρέσεων. Ἡ πασιφανὴς καὶ αὐταπόδεικτη αὐτὴ ἀλήθεια ἐνοχλεῖ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς καὶ σπεύδουν νὰ προτείνουν τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ κατ’ αὐτοὺς ἀνησυχητικοῦ φαινομένου ἐντὸς τοῦ «ΠΣΕ», ὅπου νὰ συσκέπτονται μὲ «ἀνοιχτὸ μυαλό» καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὸ πνεῦμα τῆς ἑνότητος (Orthodox Times, 19-05-2025).

Νὰ σημειώσουμε ὅτι στὴν Οἰκουμενιστικὴ Διάσκεψη τῶν Ἀθηνῶν ἔγιναν καὶ ἀνεπίτρεπτες κοινὲς προσευχὲς κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν της, τόσο βάσει τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης (Orthodox Times, 19-05-2025), ὅσο καὶ τῆς προτεσταντικῆς μὲ τὰ ἀνάλογα τραγουδάκια συνοδία μουσικῶν ὀργάνων καὶ χορευτικῶν κινήσεων, ὅπως φαίνεται σὲ σχετικὲς φωτογραφίες.

Ὅμως, εἶναι ἀνάγκη νὰ τονισθεῖ ὅτι τὸ κύριο πρόβλημα μὲ τὸν Οἰκουμενισμὸ δὲν συνίσταται στὸ ὅτι γίνονται συμπροσευχές. Διότι ἄν δεχθοῦμε κάτι τέτοιο, τότε καταβιβάζουμε τὸ μέγα θεολογικὸ πρωτίστως πρόβλημα ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ κακοδοξία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, σὲ δῆθεν ἁπλὸ ζήτημα παραβιάσεως Ἱερῶν Κανόνων. Δηλαδὴ τὸ δογματικὸ πρόβλημα ποὺ ἀφορᾶ στὴν Πίστη μετατρέπεται σὲ Κανονικὸ μόνον πρόβλημα. Τοῦτο ὅμως ἀποβλέπει σὲ ἐλαχιστοποίηση τοῦ ζητήματος καὶ συνιστᾶ μέγα λάθος.

Τὴν τρίτη ἡμέρα, 20/5, στὴν ἐξέταση τοῦ θέματος «θεολογικὲς γέφυρες μεταξὺ τῆς Νίκαιας καὶ τῆς Στοκχόλμης», ἡ καθηγήτρια στὸ ΑΠΘ Δήμητρα Κούκουρα ἀναφέρθηκε στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία ἀπέβλεπε στὴν διατήρηση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας ὅπως καὶ τῆς Αὐτοκρατορίας, καὶ ἐπίσης στὴν σύνθεση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Κατόπιν ὑποστήριξε ὅτι ἡ ἑνότητα διερράγη στὶς ἀρχὲς τῆς δεύτερης χιλιετίας μὲ τὸ μεγάλο σχίσμα μεταξὺ Ρώμης-Κωνσταντινουπόλεως. Ἐν συνεχείᾳ, παρέκκλινε ἀπὸ τὴν Ρώμη τὸ Λουθηρανικὸ ρεῦμα καὶ προέκυψαν πολυάριθμες παραφυάδες, «ὥστε τώρα ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι διαιρεμένη» ἐξ αἰτίας ὄχι μόνο θεολογικῶν λόγων, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων. Ἐν τούτοις, συνέχισε ἡ εἰσηγήτρια, παντοῦ στὸν κόσμο ὑπάρχουν Χριστιανικὲς Ἐκκλησιαστικὲς Κοινότητες ὅπου ὁμολογεῖται ἡ Πίστη τῆς Νίκαιας-Κωνσταντινουπόλεως διὰ τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ. «ἡ μία ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τῆς πρώτης χιλιετίας ποὺ ἦταν πλέον διαιρεμένη» σὲ πολλὲς ἀκόμη καὶ ἐχθρικὲς μεταξύ τους ἐκκλησίες, χωρὶς ἑνότητα, οἱ Χριστιανοὶ βρέθηκαν ἀπὸ κοινοῦ στὴν Στοκχόλμη τὸ 1925 σὲ μία «κοινωνία ἐκκλησιῶν». (Orthodox Times, 20-05-2025).

Εἶναι παράδοξο τὸ «ἀφελές» σκεπτικὸ τῆς καθηγ. Κούκουρα καὶ βεβαίως ἐντελῶς λανθασμένο. Στὴν πρώτη χιλιετία εἴχαμε ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἄν καὶ ἀπεκόπησαν πολλὰ Χριστιανικὰ σώματα καὶ καταδικάσθηκαν ὡς αἱρετικά. Ἀλλὰ στὴν δεύτερη χιλιετία ἔχουμε ἁπλῶς διαίρεση μεταξὺ Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς καὶ ἐπίσης ἐντὸς τῆς Δύσεως. Καὶ μόλις τὸ 1925 ἀποφασίζουν οἱ διαχωρισμένοι Χριστιανοὶ νὰ συστήσουν «κοινωνία ἐκκλησιῶν». Καὶ ὅλα αὐτὰ λέγονται ἐνώπιον ἀρχιερέων (στὶς ἐργασίες τῆς Διασκέψεως διακρίνονται σὲ φωτογραφίες οἱ Ν. Ἰωνίας Γαβριήλ, Πισιδίας Ἰώβ, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Περιστερίου Γρηγόριος, Φαναρίου Ἀγαθάγγελος, Ἀχαΐας Ἀθανάσιος, Σαλώνων Ἰγνάτιος), κληρικῶν, καθηγητῶν, κλπ.

Ὅμως, ὅλοι ὅσοι ἔχουν στοιχειώδη γνώση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων γνωρίζουν πὼς ὅ,τι ἴσχυε κατὰ τὴν πρώτη χιλιετία, αὐτὸ ἴσχυε καὶ κατὰ τὴν δεύτερη, ἰσχύει κατὰ τὴν τρίτη καὶ θὰ ἰσχύει πάντοτε. Ὑπάρχει μία μόνον ἀληθινὴ Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἡ Ὀρθόδοξη, ὡς Θεανθρώπινο Σῶμα Χριστοῦ, μὲ μία πίστη ἄμωμη, ἕνα ἀληθινὸ Βάπτισμα, μία ἀπλανὴ ὁδὸ σωτηρίας. Καὶ αὐτὸ τὸ μοναδικὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μὲ Κεφαλὴ τὸν Χριστὸ δὲν ὑπόκειται σὲ μερισμό. Ἡ κοινὴ δογματικὴ πίστη ἀποτελεῖ τὴν συνεκτικὴ δύναμη τῆς κοινωνίας καὶ τὸ ἀσφαλὲς θεμέλιο ἑνότητος. Χωρὶς διαφύλαξη «ἀκλινοῦς [ἀμετακινήτου, ἀσαλεύτου] καὶ βεβαίας» καὶ ἄνευ προσθαφαιρέσεων τῆς παραδοθείσης πίστεως, δὲν ὑπάρχει ἐκκλησιαστικὴ ἑνότητα οὔτε διατήρηση σὲ αὐτὴν (βλ. Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 36, παρ. 10, ΕΠΕ, τ. 2, Θεσσαλονίκη 1985, σελ. 216).

Ἡ δὲ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν πίστη συνιστᾶ ἔκπτωση ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἁγία Ἑνότητα, σημαίνει κήρυξη αἱρέσεως καὶ ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, βάσει τῆς προβλεπομένης πρὸς τοῦτο Συνοδικῆς διαδικασίας καὶ διακηρύξεως, καὶ ὄχι βέβαια ἁπλῶς πρόκληση διαιρέσεως εἰς τὸ διηνεκές.

Ἡ ἐπάνοδος στὴν Ἑνότητα σημαίνει ἐπιστροφὴ στὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰσαγωγὴ στὴν κοινωνία ἑνότητός της. Κατὰ τὴν διαδικασία αὐτὴ εἶναι εὐνόητον ὅτι ἀπαιτεῖται ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ἡμερότητα καὶ ἐπιείκεια, διότι πρόκειται γιὰ ἐπάνοδό τους ἀπὸ τὴν νεκρότητα στὴν ζωή.

Αὐτὸ ὅμως καθόλου δὲν συνέβη οὔτε συμβαίνει στὴν κατάκριτη Οἰκουμενικὴ κίνηση, ἡ ὁποία πάσχει ἐκ θεμελίων. Συνοδοιπορία ἀπὸ κοινοῦ πνευματικῶς ζώντων καὶ νεκρῶν, συνδιακονία, σύμπραξη, συμπροσευχή κλπ. εἶναι κάτι τὸ ἐντελῶς ἀδύνατο καὶ ἀδιανόητο στὴν Πατερικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως προαναφέρθηκε. Ἡ νέα αὐτὴ αἱρετικὴ ἐκκλησιολογικὴ αὐτοσυνειδησία τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν ὅτι συνιστοῦν «Οἰκουμενικὴ Ἀδελφότητα» μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ὅπως συνομολόγησαν καὶ στὴν ψευδο-σύνοδό τους τοῦ Κολυμβαρίου τὸ 2016, τοὺς καθιστᾶ αὐτοκατακρίτους, ἀκοινωνήτους, μετόχους αἱρετικοῦ μολυσμοῦ.

Τοῦτο εἶναι πάρα πολὺ ἀναγκαῖο νὰ τονίζεται, διότι κάποιοι ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ τους ἐλαχιστοποιοῦν τὸ θέμα διαφορᾶς μας στὸ Ἡμερολογιακὸ ἐπίπεδο, τὸ ὁποῖο δῆθεν δὲν δικαιολογοῦσε οὔτε δικαιολογεῖ τὴν ἔλλειψη ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος μεταξὺ τῶν ἀκολούθων τοῦ Πατρίου καὶ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Ὅμως, δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ θέμα Ἡμερολογίου! Πρόκειται γιὰ θέμα Πίστεως! Δὲν εἴμαστε Ἡμερολάτρες ἀλλὰ Χριστολάτρες. Καὶ δὲν ἀγωνιζόμαστε γιὰ μία ἰδιοτροπία ὡς πρὸς τὶς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν, ἀλλὰ γιὰ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας!

Ὁ μητρ. Πισιδίας Ἰὼβ ἐν συνεχείᾳ ἐνῶ παρατήρησε ὅτι τὰ δόγματα δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ διαιροῦν, ἀλλὰ ἡ αἵρεση διαιρεῖ, δὲν διευκρίνισε ἐν τούτοις τί σημαίνει αὐτὸ στὴν σύγχρονη πραγματικότητα. Ἀπεναντίας, εἶπε ὅτι τὸ κοινωνικὸ ἔργο τοῦ «ΠΣΕ» διαφέρει ἀπὸ τὸ παρόμοιο ἔργο ὁποιουδήποτε ἄλλου κοινωνικοῦ φορέως, διότι «οἰκοδομοῦμε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ»! Καὶ ὅτι «ἡ Ἐκκλησία μεταμορφώνει τὸν κόσμο φέρνοντας τοὺς ἀνθρώπους στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὴν Ἐκκλησία»! (Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Εἰδήσεις, 21-05-2025).

Τελείως ἀσαφῆ πράγματα. Τὸ «ΠΣΕ» οἰκοδομεῖ τὸ «Σῶμα τοῦ Χριστοῦ», «μεταμορφώνει τὸν κόσμο» διὰ τοῦ ἔργου καὶ τῆς δράσεώς του, καὶ εἰσάγει τοὺς ἀνθρώπους στὴν «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»;! Ἄν ὅπως φαίνεται αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν διαλαμβανομένων ἐνταῦθα, τότε ἔχουμε ἄλλη μία πανηγυρικὴ ἐπιβεβαίωση περὶ τῆς αἱρετικῆς φύσεως τῆς ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας τῶν ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν.

Οἱ οἰκοδεσπότες τῆς Οἰκουμενιστικῆς Διασκέψεως τῶν Ἀθηνῶν μετέβησαν μὲ τὰ μέλη τοῦ Συνεδρίου γιὰ ἐπίσκεψη στὶς ἐγκαταστάσεις δομῆς φιλοξενίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν Βουλιαγμένη ὑπὸ τὴν ἐπωνυμία «Συνύπαρξη» – «Οἰκουμενικὸ Πρόγραμμα Προσφύγων». Παρὼν ἦταν ὁ γεν. διευθυντὴς τοῦ κέντρου μητρ. Ἰλίου Ἀθηναγόρας. Ἀναπτύχθηκε τὸ θέμα στήριξης προσφύγων καὶ αἰτούντων ἄσυλο καὶ ἐπίσης ἐπιβεβαιώθηκε ἡ στενὴ ἐπαφὴ «Συνυπάρξεως» καὶ «ΠΣΕ» (Orthodox Times, 20-05-2025).

Τὸ τελικὸ Μήνυμα τῆς Διασκέψεως (βλ. Ἱστοσελίδα «ΠΣΕ», Ἐπιτροπὴ Διεθνῶν Ὑποθέσεων, Ἔγγραφα, 22-05-2025) περιέχει ἕνα καθαρὰ Προτεσταντικῆς κατευθύνσεως σκεπτικό, γιὰ νὰ ἐξανεμίσει γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὶς φλυαρίες καὶ ἀνοησίες περὶ «Ὀρθοδόξου Μαρτυρίας», οἱ ὁποῖες κατὰ καιροὺς ἀκούγονται ἀπὸ τοὺς ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα. Τὸ Οἰκουμενιστικὸ λοιπὸν κείμενο τῶν Ἀθηνῶν μᾶς λέγει ὅτι ὑπάρχουν ὑπαρξιακὲς προκλήσεις ποὺ προξενοῦν ἀνησυχία, ὅπως πυρηνικὰ ὅπλα, κυβερνοπόλεμος, μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, τεχνητὴ νοημοσύνη, παγκόσμια κλιματικὴ κρίση κλπ. Ἀπὸ τοὺς διεθνεῖς Ὀργανισμοὺς ὅπως τὸν ΟΗΕ παρατηρεῖται ἀποτυχία προλήψεως συγκρούσεων. Γι’ αὐτὸ προτείνεται ριζικὴ μεταρρύθμιση τοῦ διεθνοῦς σχεδιασμοῦ γιὰ εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια ὡς πρὸς τὴν μάστιγα τοῦ πολέμου. Δίνεται ἔμφαση στὴν οἰκοδόμηση τῆς εἰρήνης καὶ στὴν παροχὴ ἀνθρωπιστικῆς βοήθειας, ἔναντι δὲ τῆς παρατηρούμενης οἰκονομικῆς ἀνισότητος παρέχεται νέα ἐνίσχυση τῆς ἔννοιας τοῦ «Κράτους Πρόνοιας». Γίνεται προτροπὴ γιὰ ἐμβάθυνση τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Διαθρησκειακῶν προβληματισμῶν καὶ γιὰ διάλογο ὡς πρὸς τὴν σχέση θρησκείας καὶ κράτους. Ἐπίσης, δίδεται ἔμφαση στὰ ἑνοποιητικὰ στοιχεῖα μέσῳ τῶν Οἰκουμενικῶν κινημάτων, στὴν δέσμευση γιὰ διάλογο, στὴν συνεργασία καὶ στὴν ἀλληλεγγύη. Ὡς πρὸς τὴν φιλοξενία στὴν Ἀθήνα, αὐτὴ ὑπογράμμισε καὶ ἐνίσχυσε ἐκ νέου τὴν ἀδελφοσύνη καὶ τὴν κοινὴ Οἰκουμενικὴ κληρονομιὰ στὸ κίνημα «Ζωὴ καὶ Ἐργασία». Καὶ τὸ Μήνυμα καταλήγει: «Εὐχαριστοῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν εὐλογία τῆς ἐν Χριστῷ ἑνότητός μας»!

Κατανοοῦμε σαφῶς ὅτι τὸ ἐξ ἀρχῆς λανθασμένο σκεπτικὸ τῆς Διαμαρτύρησης ὡς πρὸς τὴν θεματολογία καὶ τὶς ἐπιδιώξεις, ὡς πρὸς τὴν μεθοδολογία καὶ τὶς προτάσεις, ἀλλὰ καὶ ὡς πρὸς τὸ τελικὸ συμπέρασμα περὶ «ἀναγνωρίσεως τῆς ὑφισταμένης ἑνότητος», ἐπιβεβαιώνονται πανηγυρικὰ μετὰ πάσης ἐπισημότητος γιὰ ἄλλη μία φορά.

Ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα ἀκόμη νέο Οἰκουμενιστικὸ φιάσκο, γιὰ ἄλλη μία νέα Οἰκουμενιστικὴ πομφόλυγα ἐν μέσαις Ἀθήναις, μὲ τὴν συμμετοχὴ καὶ παροχὴ φιλοξενίας, πρὸς μείζονα κρῖμα καὶ κατάκριμα, τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

Ἐπίσης, ἀπὸ παρατιθέμενες φωτογραφίες ἐκ μέρους τοῦ «ΠΣΕ» φαίνεται ὅτι ὑπῆρξε καταληκτήριος προσευχητικὴ ἀκολουθία, μὲ τέλεση καὶ ἀρτοκλασίας, σὲ ὀρθόδοξο Ναὸ στὶς 22/5, ὅπου τὸν συντονισμὸ εἶχε ὁ Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ, συμμετεῖχε κληρικὸς ὅπως καὶ ψαλτικὸς χορός, παρακολούθησαν δὲ καθήμενοι καὶ «χαζεύοντας τὸ θέαμα» οἱ ἑταῖροι τοῦ «ΠΣΕ»…

Αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ τονίσουμε κλείνοντας εἶναι ὅτι περὶ ὅλων αὐτῶν ποὺ παραθέσαμε ἐνταῦθα, δὲν παρουσιάσθηκε ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ διαδικτυακῶς ἀπὸ ὅσο μπορέσαμε νὰ ἐρευνήσουμε, οὔτε στὴν ἐπίσημη Ἱστοσελίδα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (τμῆμα Διορθοδόξων καὶ Διαχριστιανικῶν σχέσεων), οὔτε στὶς μητροπόλεις τῶν ὁποίων οἱ ποιμενάρχες συμμετεῖχαν στὸ Οἰκουμενιστικὸ Συνέδριο, οὔτε μέσῳ τῶν γνωστῶν Πρακτορείων εἰδήσεων ἐκκλησιαστικοῦ περιεχομένου. Μόνον ἡ μητρόπολη Πισιδίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶχε σύντομη εἴδηση περὶ τούτου (24-05-2025). Τὸ πρωτογενὲς ὑλικὸ λάβαμε ἀπὸ τὴν Ἱστοσελίδα τοῦ «ΠΣΕ» καὶ ἀπὸ μία μόνον Σελίδα ποὺ παρουσίασε τὸ γεγονὸς (Orthodox Times).

Ἀναρωτιόμαστε εὐλόγως ἄν ἡ πλήρης ἀποσιώπηση ἀποτέλεσε ἐσκεμμένη ἐνέργεια γιὰ νὰ μὴ μάθει κανεὶς ἀπὸ τὸν Κλῆρο καὶ τὸν Λαὸ περὶ τούτου, ἤ ἄν ἁπλῶς ἐπρόκειτο γιὰ σύμπτωση ὀφειλόμενη σὲ ἔλλειψη ἐνδιαφέροντος, ἤ καὶ φροντίδος καὶ ὀργάνωσης, πράγματα ἰδιαίτερα γνωστὰ στὴν καθ’ ἡμᾶς ἀπίθανη ἑλληνικὴ πραγματικότητα.

Κλίνουμε ὅμως στὴν ἀποδοχὴ ὡς ἰσχύουσας τῆς πρώτης ἐκδοχῆς, διότι θεωροῦμε ἀδύνατη τὴν ἀπὸ ὅλους καὶ ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐξαιρέσεως ἐλλείψεως ἐνδιαφέροντος ἤ ὀργανώσεως.

Κατόπιν τούτου, τίθεται τὸ ἀμείλικτο ἐρώτημα περὶ τοῦ ποιόν ἀπὸ παλαιὰ ἐκπροσωποῦν οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς σὲ ὅλα ὅσα λέγουν καὶ πράττουν στὸν τομέα αὐτό; Ἐν ὀνόματι ποίου ὁμιλοῦν καὶ δραστηριοποιοῦνται σὲ ὅλα ὅσα ἀκροθιγῶς ἀναφέραμε; Τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ μόνον; Ποιά εἶναι ἡ φροντίδα καὶ μέριμνά τους γιὰ τὸ θέμα τὸ ὁποῖο ἀπασχολεῖ ἀνέκαθεν τοὺς ἐπαΐοντες ὡς πρὸς τὴν ἀποδοχὴ (receptio) ὅλων ὅσων συμβαίνουν στὸν Οἰκουμενισμὸ ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα; Τί ἐκκλησιαστικὸ καὶ ἐκκλησιολογικὸ ἔλλειμμα προδίδει τοῦτο; Ποιόν καὶ τί φοβοῦνται ὥστε νὰ κρύπτονται ὄπισθεν τοῦ δακτύλου αὐτῶν;

Κατανοοῦμε ὅτι σοβαρὴ καὶ ὑπεύθυνη ἀπάντηση στὰ καθοριστικὰ αὐτὰ ἐρωτήματα δὲν πρόκειται νὰ δοθεῖ. Διότι τὰ πάντα ὑπολειτουργοῦν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν φροντίδα γιὰ διατήρηση καὶ προώθηση καλῶν Οἰκουμενικῶν σχέσεων, καὶ ἄς εἶναι τοῦτο ἐπιζήμιο ἀπὸ κάθε ἄποψη γιὰ τὴν πίστη. Ὅμως, ἔτσι ὑπαγορεύουν οἱ καιροί, ἔτσι οἱ ἐντολοδόχοι θρησκευτικῆς ἤ πολιτικῆς μορφῆς, ἔτσι τὰ ποικίλα συμφέροντα καὶ οἱ κοσμικοὶ ὑπολογισμοί, ἔτσι…

Ἆρά γε ἔχει κάποιος ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ἀναρωτηθεῖ σοβαρὰ ἄν ἔτσι ὑπαγορεύει ἡ Κεφαλὴ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός; Ἄν ἔτσι ὑπαγορεύει τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, τὸ ὁδηγοῦν εἰς πᾶσαν τὴν Ἀλήθειαν, κατόπιν θείων ἐμφάσεων καὶ σαφῶν προτροπῶν Του; Ἄν ἔτσι ὑπαγορεύουν οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας παλαιοί τε καὶ νέοι; ΟΧΙ! Μυριάκις, ΟΧΙ!

Ἀπευθυνόμενοι λοιπὸν στὸν περιφρονημένο Κλῆρο καὶ Λαὸ τὸν ὑπαγόμενο ἐν γνώσει ἤ ἐν ἀγνοίᾳ του στοὺς παρηκόους στὴν θεία Ἐντολὴ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστάς, ἐκφράζουμε τὴν εἰλικρινῆ λύπη μας γιὰ τὴν κατάκριτη ἀπὸ πάσης ἀπόψεως στάση καὶ συμπεριφορὰ τῶν καθοδηγῶν καὶ ὑπευθύνων τῶν ἀθανάτων ψυχῶν τους! Ἄν ὅμως αὐτὸ τοὺς ἀναπαύει καὶ τοὺς ἀσφαλίζει ὡς πρὸς τὴν ἀδιατάρακτη ποντοπορία τους πρὸς τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, τότε ὑπάρχει σίγουρα σοβαρὸ πρόβλημα καὶ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνη συμπεριφορὰ καὶ εὐπιστία.

Ἐμεῖς, οἱ θεωρούμενοι «ἀντικανονικοί» Ἀντι-οικουμενιστὲς Ἀδελφοί τους τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου, τοὺς καλοῦμε ἐν τούτοις ὡς ἀπὸ Θεοῦ σὲ Μετάνοια καὶ σὲ Ὀρθόδοξη γραμμὴ καὶ πορεία. Ἡ Οἰκουμενιστικὴ ἐκτροπὴ ποὺ τόσο ἐπίσημα, ἀλλὰ καὶ τόσο «μουλωχτά», ἐκδηλώθηκε πρόσφατα στὴν Ἀθήνα οὔτε θεάρεστη εἶναι, οὔτε στὸν Κύριο τῆς Δόξης ὁδηγεῖ. Ἡ ἀποστατικὴ φθορὰ κυριαρχεῖ. Εἴθε νὰ ρυσθοῦμε, μὲ τὴν βοήθεια καὶ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὸν ἐσχατολογικὸ αὐτὸ πειρασμό, ὁ ὁποῖος ἐδῶ καὶ ἕναν αἰῶνα ἐκπειράζει ἅπαντας «ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης» (Ἀπ. 3, 10), γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν οἱ πιστοὶ καὶ ἀληθινοὶ δοῦλοι τοῦ Θεοῦ ποὺ θὰ τηρήσουν ἕως τέλους τὸν λόγον τῆς θείας ὑπομονῆς.

 

Λάρισα, 27-6/10-7-2025