Τό (συνεχιζόμενο) μεγάλο ἔγκλημα σέ βάρος τῶν παιδιῶν μας

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Χθές ἦταν ἡ ἡμέρα πού πήραμε τούς βαθμούς γιά τήν πρόοδο τῶν παιδιῶν μας στό σχολεῖο τους. Ἔχω μία θυγατέρα πού πηγαίνει στήν Γ' Τάξη τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου. Πῆγα ἐγώ, ὁ πατέρας της, στό Σχολεῖο, ἐπειδή ἡ μητέρα της ἐργαζόταν τή συγκεκριμένη ὥρα, γιά νά παραλάβω τή βαθμολογία καί νά ἐνημερωθῶ γιά τήν πρόοδο τοῦ παιδιοῦ μας τόσο στά μαθήματα, ὅσο καί  γιά τήν ὅλη συμπεριφορά της. Εἴμαστε Ἕλληνες πολίτες καί Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι καί δέν μᾶς ἐκφράζει καμμία ἀκραῖα στάση καί ἰδεολογία, πολιτικοῦ ἤ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ. Πρίν ἀναφερθῶ στά ὅσα πληροφορήθηκα στό σχολεῖο τοῦ παιδιοῦ μου, θά ἤθελα νά ἀναφέρω κάτι πού εἶχα παρατηρήσει παρακολουθώντας τήν μαθησιακή της πορεία ἀπό τήν ἀρχή της φετινῆς χρονιᾶς. Γενικῶς διεπίστωνα ὅτι ἡ ἐκπαιδευτική πολιτική τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἔχει δημιουργήσει ἕνα μαθησιακό πλαίσιο πού ἄν μή τί ἄλλο προβληματίζει γιά τά χαρακτηριστικά τῆς κοπώσεως καί συγχύσεως πού δημιουργεῖ, ὅσον ἀφορᾶ στήν προοπτική τῆς χρήσιμης καί ὁλοκληρωμένης γνώσεως πού θά ἔπρεπε νά ὑπηρετεῖ ὡς στόχο, καθώς καί στά ἰδιαίτερα πνευματικά καί πολιτιστικά χαρακτηριστικά της. Εἰδικότερα, ὅμως, καί λόγῳ εἰδικότητος (ὡς Θεολόγου, ὁ ὁποῖος δέν ἀσκεῖ τό λειτούργημα τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ) μέ προβλημάτισε ὁ τρόπος διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σέ τόσο μικρά παιδιά. Πιό συγκεκριμένα, μοῦ ἔκανε πρωτίστως ἐντύπωση ὅτι τό βιβλίο τῶν Θρησκευτικῶν παρέμενε μέ σύσταση τοῦ διδάσκοντος στό Σχολεῖο! Τό παιδί δέν τό "χρειαζόταν", χωρίς βεβαίως νά τοῦ ἀπαγορεύεται νά τό παίρνει μαζί του, διότι ἁπλούστατα ἡ διδασκαλία τοῦ συγκεκριμένου μαθήματος δέν προβλέπει, ὅπως συμβαίνει γιά ὅλα τά ὑπόλοιπα μαθήματα, μελέτη στό σπίτι καί τή σχετική ἐξέτασή του στό Σχολεῖο. Προσπαθώντας περί ὅλων αὐτῶν νά πάρω τίς πρῶτες, μόλις ἀναφερθεῖσες, πληροφορίες ἀπό τό ἴδιο τό παιδί μου, διέκρινα καί τοῦ ἴδιου τήν ἀπορία γιά τήν εἰδική καί ἰδιαίτερη ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ μαθήματος καί τόν τρόπο διδασκαλίας του. Μοῦ ἀνέφερε, λοιπόν, ἡ μικρή, ὅτι ὅταν ἔχουν Θρησκευτικά, κάθονται ὅλοι σάν μία παρέα καί ἡ δασκάλα διηγεῖται στά παιδιά μία ἱστορία (κάτι σάν παραμύθι), γύρω ἀπό τήν ὁποία καλοῦνται στή συνέχεια νά κάνουν ἁπλῶς μία συζήτηση. Ρωτώντας δέ τό παιδί, γιά νά διαπιστώσω κατά πόσο ἔχει ἀποκομίσει κάποιες γνώσεις βάσει τοῦ συγκεκριμένου τρόπου διδασκαλίας, εἰσέπραξα τήν αὐθόρμητη ἀντίδραση του ὅτι δέν χρειάζεται νά μάθουν ἤ νά θυμῶνται κάτι, διότι τό μάθημα αὐτό ἔχει τό χαρακτήρα χαλαρῶν ἀφηγήσεων καί διηγήσεων, χωρίς κάποια ἄλλη προέκταση ἤ διαδικασία.

Χθές, λοιπόν, ἀφοῦ ἡ ἐκλεκτή δασκάλα τῆς θυγατέρας μου μοῦ ἐξέθεσε καί ἀνέφερε ὅλα τά σχετικά μέ τήν πρόοδο τοῦ παιδιοῦ μου ἀλλά καί τά τῆς συμπεριφορᾶς της στήν τάξη καί τή μαθητική κοινωνία, θεώρησα ἀναγκαῖο νά ζητήσω νά ἐνημερωθῶ ἐγκύρως γιά ὅσα περίεργα καί μᾶλλον ἀνησυχιτικά εἶχα ἤδη ἐπισημάνει ὅτι συμβαίνουν, ὅσον ἀφορᾶ στό μάθημα καί τή διδασκαλία τῶν θρησκευτικῶν, στό ἐκπαιδευτικό ἐπίπεδο τοῦ παιδιοῦ μου. Ἔτσι ἄκουσα μέ λύπη καί ἀπογοήτευση τή δασκάλα νά μοῦ ἐπιβεβαιώνει ὅλα ὅσα εἶχα ἤδη ἀντιληφθεῖ ὅτι συμβαίνουν σ' αὐτή τήν ὑπόθεση. Συγκεκριμένα, ἡ δασκάλα μοῦ ἀνέφερε ὅτι ὑπάρχουν σαφεῖς καί αὐστηρές ὁδηγίες ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες καί προκειμένου νά μήν κουράζονται τά παιδιά, τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν νά ἔχει χαρακτήρα μετάδοσης ἁπλῶν γενικότερων γνώσεων περί διαφόρων θρησκειῶν, βάσει τοῦ νέου βιβλίου διδασκαλίας του, τό ὁποῖο διαφέρει σέ μεγάλο βαθμό ὡς πρός τό περιεχόμενο ἀπό τό περυσινό σχολικό ἐγχειρίδιο. Δηλαδή, ἐπί τῆς οὐσίας τό μάθημα ἔχει τεχνηέντως μετατοπιστεῖ στό περιθώριο τῆς βασικῆς μαθησιακῆς διδασκαλίας καί διαδικασίας, κατά τή διάρκεια τοῦ ὁποίου πλέον τά παιδιά χαλαρώνουν καί ἁπλῶς ἀκοῦν διάφορες ἱστορίες, μᾶλλον ἑτερόκλητες. Μάλιστα, ἡ δασκάλα δέν ἔκρυψε τήν δυσφορία καί τόν προβληματισμό της, παρότι ἐξ ὅσων κατάλαβα καί γνωρίζω δέν πρόκειται γιά ἰδιαίτερα θρησκεῦον ἄτομο, τόσο γιά τίς ὁδηγίες περί τοῦ νέου τρόπου τῆς "διδασκαλίας" τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ὅσο καί γιά τό νέο περιεχόμενό του, τό ὁποῖο, δειλά καί ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ἡ καλή ἐκπαιδευτικός χαρακτήρισε ἀκατάλληλο γιά τά παιδιά αὐτῆς μάλιστα τῆς ἡλικίας. Μοῦ ἐξέφρασε γι' αὐτό τή λύπη της, ἐνῶ ἀκούγοντας καί τίς δικές μου σκέψεις καί ἐπισημάνσεις μέ διαβεβαίωσε ὅτι κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιά νά μή ἐπιτείνεται ἡ σύγχυση καί ἡ ὑποβάθμιση σημαντικῶν πραγμάτων πού θίγονται στό πλαίσιο αὐτοῦ τοῦ μαθήματος. Ἔφυγα ἔντονα προβληματισμένος, ἀφοῦ ἡ ἐνημέρωσή μου δέν ἄφησε κανένα περιθώριο ἀμφιβολίας ὅτι κυριολεκτικῶς κάτω ἀπό τή μύτη μας καί πίσω ἀπό τήν πλάτη μας, ἀλλά καί μέσα στόν πιό εὐαίσθητο χῶρο πού ἐμπιστευόμαστε νά ἀνατρέφονται πνευματικά καί νά ἐνισχύονται καί πλουτίζονται γνωσιακά καί νά ἐκπαιδεύονται τά παιδιά μας, δηλαδή τό Δημοτικό Σχολεῖο, συντελεῖται ἕνα ἠθικό καί πνευματικό ἔγκλημα σέ βάρος τῶν παιδιῶν τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν καί δή τῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἀρκεῖ νά ἐπισημάνουμε ἐδῶ ἕνα καί μόνο στοιχεῖο: Πουθενά στό περιεχόμενο τῶν "νέων" Θρησκευτικῶν δέν ὑπάρχει ἀναφορά ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεάνθρωπος, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός καί ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, οὔτε στό πλαίσιο τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, οὔτε καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐκλαμβανομένου ὡς μιᾶς (μεταξύ τῶν ἄλλων) θρησκείας!  Στέλνουμε τά παιδιά μας στό Ἑλληνικό Σχολεῖο καί τά ἐμπιστευόμαστε στά χέρια τῶν Ἑλλήνων ἐκπαιδευτικῶν καθ' ἥν στιγμήν τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, λόγω ἰδεοληψιῶν καί τῆς ἐπιλεγομένης ἐφαρμογῆς ἀντιθρησκευτικῆς καί δή ἀντιχριστιανικῆς προπαγάνδας, προκαλεῖ μεθοδικά, μέ τά νέα προγράμματα σπουδῶν, ἐρήμην καί ἐν ἀγνοίᾳ τῶν Γονέων καί Κηδεμόνων τους,  σύγχυση καί διαχέει-ἐνσπείρει στρεβλώσεις σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τό χῶρο καί τά θέματα τῆς Πίστεως καί εἰδικότερα τῆς Θρησκείας τῶν Ἑλληνοπαίδων. Ἔχω διαβάσει πολλά σχετικά, γράφονται πολλά, ὑποστηρίζονται ἀνάλογα, ἀλλά τό μεῖζον ζήτημα εἶναι ὅτι αὐτή τή στιγμή ἐξακολουθεῖ μέ ὕπουλο καί ἀπαράδεκτο, ἀντιδημοκρατικό, ἀντιεπιστημονικό, ἀντισυνταγματικό καί ἀνήθικο τρόπο καί μεθοδεύεται ἡ ἀλλοίωση καί ἡ ὑπονόμευση τῆς Ἑλληνικῆς Οἰκογένειας καί τῆς Πίστεως, τήν ὁποία τουλάχιστον οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἐπιθυμοῦμε καί ἀδιαπραγμάτευτα ἀπαιτοῦμε νά γίνονται σεβαστά. Τελειώνω, αὐτή τή δημόσια ἐξομολόγηση τῆς προσωπικῆς μου ἐμπειρίας καί διαπιστώσεως, στό μεῖζον ζήτημα τῆς διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν στά Ἑλληνικά Σχολεῖα καί μάλιστα τῆς πρωτοβάθμιας ἐκπαιδεύσεως, μέ μία ἔκκληση καί συγχρόνως καταγγελία ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, γιά τό συντελούμενο ἔγκλημα σέ βάρος τῶν ἀθώων ψυχῶν τῶν παιδιῶν μας, δηλαδή τοῦ μέλλοντος αὐτοῦ τοῦ μαρτυρικοῦ τόπου. Τά ἀπευθύνω σέ τρία πρόσωπα καί ὡς ὁ ἔσχατος γονέας ἐρωτῶ: Κύριε Πρόεδρε τῆς  Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλε, κύριε Πρωθυπουργέ Ἀλέξη Τσίπρα καί Ἀρχιεπίσκοπε τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμε τί θά γίνει μέ αὐτή τήν κατάσταση; Ἀναλαμβάνετε τήν εὐθύνη καί θά συνεχίσετε ἐπιτρέποντες τή διάπραξη αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος σέ βάρος τῶν παιδιῶν μας; Ἐάν ἀδιαφορήσετε, θά εἶστε οἱ κύριοι ἔνοχοι αὐτοῦ! Ἐάν ὄχι, ἐνεργήσατε τά ἐπιβαλλόμενα βάσει τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἔθνους μας, τῆς Δημοκρατίας, τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, τῆς Ἐθνικοθρησκευτικῆς μας, δηλαδή τῆς Ἑλληνορθοδόξου, Παραδόσεως καί τῆς Δικαιοσύνης, ἐδῶ καί τώρα! Σέ ἀντίθετη περίπτωση, δέν θά εἶστε μόνον ὑπόλογοι ἀλλά καί ἀσυγχώρητοι!

Ἡ ἐκπλήρωσις μιᾶς "προφητείας"

 ἤ

πῶς συνδέεται ἡ ψευδο-σύνοδος τῆς Κρήτης

μέ τό φιάσκο τοῦ "αὐτοκεφάλου" ἐν Οὐκρανίᾳ

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Τό ἔτος 1977 ὁ πνευματικός τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Τσέλιε (Βάλιεβο Σερβίας) Ἀρχιμανδρίτης π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς ( ἤδη Ἅγιος τῆς ἐν Σερβίᾳ Ὀρθοδόξου Σερβικῆς) σέ Ὑπόμνημά του πρός τήν Σύνοδον τῆς Σερβικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί τήν μελετωμένην "Μεγάλην Σύνοδον" τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀνέφερε μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: " ...καθ' ἥν στιγμήν ζητεῖ ὁ Σατανᾶς οὐχί μόνον τό σῶμα, ἀλλά καί τήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, καί ἀπειλεῖ τόν ἄνθρωπον καί τήν ἀνθρωπότητα ὅλην ἡ αὐτοκαταστροφή, οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ (νά) μεριμνοῦν περί τῶν αὐτῶν προβλημάτων, καί κατά τόν αὐτόν τρόπον, περί τῶν ὁποίων μεριμνοῦν αἱ σύγχρονοι ἀντιχριστιανικαί ἰδεολογίαι, αἱ πωλοῦσαι τόν Ἄρτον τῆς ζωῆς ἀντί πινακίου φακῆς!....Διότι, ἐάν "προπαρασκευασθῆ" κατά τόν περιγραφέντα τρόπον καί συνέλθη αὔριον ἤ μεθαύριον, ὅ μή γένοιτο, μία τοιαύτη Σύνοδος, ἕν μόνον ἀποτέλεσμα δυνάμεθα νά ἀναμένωμεν ἐξ αὐτῆς: σχίσματα, ἤ καί αἱρέσεις, καί ὁπωσδήποτε ἀπώλειαν πολλῶν δυσαριθμήτων ψυχῶν. Θεωρουμένη δέ ἐκ τῆς ἱστορικῆς ἀποστολικο-πατερικῆς πείρας τῆς Ἐκκλησίας, ἡ τοιαύτη Σύνοδος, ἀντί θεραπείας τῶν ἤδη ὑφισταμένων δεινῶν, θά ἀνοίξη καί νέας πληγάς καί τραύματα ἐπί τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δημιουργοῦσα εἰς αὐτήν νέα προβλήματα καί νέας ταλαιπωρίας."

Ὁ σπουδαῖος Σέρβος Δογματολόγος Ἰουστῖνος Πόποβιτς (+1979)

Ἡ τότε, ἐπί τῶν ἡμερῶν τοῦ μεγάλου Σέρβου Δογματολόγου καί ὁμολογητοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, ἀναμενομένη ὡς ἀπειλή κατά τῆς Ὀρθοδοξίας "Μεγάλη Σύνοδος" εἶναι, δυστυχῶς, μία πραγματικότης. Πρόκειται γιά τήν λεγομένη "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τῆς Κρήτης, τήν συγκληθεῖσα πρό διετίας (Ἰούνιος 2016) ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου καί ἡ ὁποία ἐπαλήθευσε ὅλους τούς φόβους καί τίς ἐπιφυλάξεις ἐκείνου.

Στό προαναφερθέν Ὑπόμνημα ὁ συντάκτης του ἀναφερόταν καί στόν προκάτοχο τοῦ κ. Βαρθολομαίου, τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιο Μεταξάκη, ὑψηλόβαθμο στέλεχος τῆς Μασωνίας, ὁ ὁποῖος πρῶτος ἀνεκίνησε τό θέμα τῆς συγκροτήσεως μιᾶς "μεγάλης συνόδου". Τόν χαρακτηρίζει ὡς "γνωστό ὑψηλόφρονα μοντερνιστή καί μεταρρυθμιστή, ἐξ οὗ καί σχισματοποιόν ἐν τῆ Ὀρθοδοξίᾳ", καθότι διά τῶν ἀποφάσεων τοῦ λεγομένου "Πανορθοδόξου", τῶ ὄντι δέ ληστρικοῦ, Συνεδρίου τοῦ 1923 ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐδημιούργησε τό μέχρι σήμερον ὑφιστάμενον ἡμερολογιακόν σχίσμα ἐν Ἑλλάδι (καί ὄχι μόνον). Ἄς σημειωθεῖ δέ ὅτι μεταξύ τῶν ἄλλων ἀντορθοδόξων ἀποφάσεών του, ἐκεῖνο τό Συνέδριο, ὡς μήτρα καί πρόδρομος τῶν συνόδων τῆς ἀποστασίας, εἶχε ἀποφασίσει καί τόν δεύτερο γάμο τῶν Κληρικῶν.

Ὡς εὐκόλως ἐκ τῶν ἀνωτέρω συμπεραίνεται καί ἐκ τῆς παρατηρήσεως τῶν τελευταίων ἐξελίξεων διαπιστώνεται, ὁ σημερινός Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, φαίνεται ὅτι ἐζήλωσε Μεταξάκειον δόξαν! Ἀπεδείχθη ἐν τοῖς πράγμασιν, ὅπως ἐκεῖνος, καί ὑψηλόφρων νεωτεριστής καί μεταρρυθμιστής, ἀλλά καί σχισματοποιός! Διότι, ἐπραγματοποίησε τό ὄνειρον ἐκείνου καί συνεκάλεσε μέ οἰκουμενιστικές προδιαγραφές τήν ψευδοσύνοδον τῆς Κρήτης, οἱ ἀποφάσεις τῆς ὁποίας εὐρίσκονται στόν ἀντίποδα τῶν ἁγίων Ὀρθοδόξων Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας. Διότι, ἐπιβάλλει ὡς "πάπας τῆς Ἀνατολῆς" τίς ἀποφάσεις του ὡς δῆθεν Συνοδικές Ἀποφάσεις περί τῆς ἀντορθοδόξου καί βλασφήμου δυνατότητος δευτέρου γάμου τῶν Κληρικῶν, ἀκυρώνοντας ἀσεβῶς τήν  Εὐαγγελική διδασκαλία! Διότι, ἐκδικητικῶς καί πρός τιμωρίαν τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας (Ρωσίας) διά τήν ἀποχήν του ἐκ τῆς λεγομένης "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Κρήτης, προχωρᾶ, ἤδη προχώρησε, στήν διάρρηξη τῆς ἐπί αἰῶνες σχέσεως τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν Μόσχα.

Οἱ συμμετασχόντες στή "Σύνοδο" τῆς Κρήτης (2016) δέκα Προκαθήμενοι.

Οἱ ὥρες γιά τήν παγκόσμια Ὀρθοδοξία εἶναι κρίσιμες! Ὅλοι οἱ παροικοῦντες τήν Ἰερουσαλήμ γνωρίζουμε ὅτι ὁ διαφημιζόμενος δῆθεν σκοπός τῆς ψευδοπανορθοδόξου συνόδου τῆς Κρήτης δέν ἦταν, τουλάχιστον διά τόν ἐμπνευστή καί πρωτεργάτη της, ἡ ἑνότητα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἀλλά ἡ ὑποταγή αὐτῶν ὑπό τήν ἐξουσίαν τοῦ οὐχί ψιλῶ ὀνόματι, ἀλλά κατά κυριολεξίαν Προκαθημένου τῆς Ὀρθοδοξίας καί παγκοσμίου ἡγέτου αὐτῆς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Εἶναι προφανές, πέραν τῶν πολιτικῶν καί γεωστρατηγικῶν σκοπιμοτήτων κοσμικῶν ἐξουσιῶν τίς ὁποῖες ἐξυπηρετεῖ ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὅτι διά τῆς προκλητικῆς καί πεισμόνου θελήσεως καί ἀποφάσεώς του νά ἀνακηρύξει τό Αὐτοκέφαλο τῆς Ἐκκλησίας ἐν Οὐκρανίᾳ, προκαλεῖται Σχίσμα στήν παγκόσμια Ὀρθοδοξία. Δημιουργεῖ μεῖζον κανονικό πρόβλημα ἀναγνωρίζων ἐρήμην τῆς κανονικῆς τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τούς σχισματικούς ὡς κοινωνικούς καί προσφέρων τό μή ζητηθέν ὑπ' Αὐτῆς Αὐτοκέφαλο σέ ἕνα συνονθύλευμα ἐκκλησιαστικῶς, κανονικῶς, ἀκόμη καί ἠθικῶς ἀφερέγγυων προσώπων! Εἶναι κοινό μυστικό ὅτι εἷς ἐκ τῶν σχισματικῶν ἡγετίσκων καί φερόμενος ὡς "Πατριάρχης Κιέβου" εἶναι οἰκογενειάρχης μέ σύζυγο καί τέκνα!

Ὁ ζηλώσας Μεταξάκειον δόξαν κ. Βαρθολομαῖος.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος δέν ἀνεκήρυξε τό Αὐτοκέφαλον, οὔτε παρέδωσε Αὐτοκεφαλία στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας. Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐδημιούργησε μία νέαν Ἐκκλησία στήν Οὐκρανία, τήν ὁποίαν ἐν συνεχείᾳ ἀνεκήρυξε ὡς Αὐτοκέφαλη! Καί ὅλα αὐτά ὑπό τήν αἰγίδα (τουλάχιστον...) τοῦ οὐνίτου Προέδρου τῆς Οὐκρανίας κ. Ποροσένκο. Μόλις δέ πού εἶναι ἀνάγκη νά ἐπισημάνει κανείς ὅτι τά περί δῆθεν ἐνδιαφέροντος διά τήν κανονικότητα καί τήν ἐπαναφοράν σ' αὐτήν, ὡς καί, ἰδίως, τά περί ὑπερβάσεως τοῦ ἀπορριπτέου ἐθνοφυλετισμοῦ, δέν εἶναι παρά προσχηματικοί λόγοι κενοί περιεχομένου! Ἀντιθέτως, μάλιστα! Διότι κατάφαση στόν ἐθνοφυλετισμό ἀποτελεῖ ἡ καταπιεστική προσαρμογή τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων στίς ἐθνικές διαστάσεις τῶν κοσμικῶν δεδομένων.

Ὁ λόγος τώρα, μετά καί τήν τελευταία ἐξέλιξη τῆς πραγματοποιήσεως τῆς λεγομένης "ἑνωτικῆς συνόδου" ἄνευ τῆς συμμετοχῆς τῆς κανονικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας καί τή δημιουργία de facto μιᾶς δεύτερης Ἐκκλησίας ἐν Οὐκρανίᾳ ἀναγνωριζομένης ὡς τῆς μοναδικῆς κανονικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Οὐκρανίᾳ ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, καί ἡ εὐθύνη εἶναι στίς κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες καλοῦνται ἄνευ φόβου καί πάθους νά λάβουν θέση.

Ἡ προφητική ρήση τοῦ ὁμολογητοῦ Ἰουστίνου Πόποβιτς ἔχει πλήρως ἐπαληθευθεῖ. Τό πρῶτο σχίσμα τό ὁποῖο σχετίζεται, κατά τά ἀνωτέρω, μέ τήν "Σύνοδο τῆς Κρήτης" εἶναι γεγονός. Καιρός εἶναι ὁ δημιουργός του νά ἀπομονωθεῖ, νά καταγγελθεῖ καί νά ἀποδοκιμασθεῖ ἐκκλησιαστικῶς καί κανονικῶς, διότι, διαφορετικά, ἐνδεχομένη σιωπή ἤ ἀνοχή ἔναντι τῶν τετελεσμένων θά σημάνει τόν ὁλοκληρωτικό καί τελειωτικό ἐκκλησιολογικό ἐκτροχιασμό ὅλων ὡς συνυπευθύνων.  

Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ἐπιβεβαιώνει

τήν ἀντορθόδοξον πορείαν του.

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος "ἀποδοκιμάζει" φραστικῶς τόν οἰκουμενισμό (!), τόν μετονομάζει, καί γιά ἄλλη μία φορά ἐπιβεβαιώνει, ἐπί τῆς οὐσίας, τήν ἀντορθόδοξη πορεία του!

● Τί δηλώνεται καί ὁμολογεῖται πίσω ἀπό τίς γραμμές τοῦ ἐπισήμου Χαιρετισμοῦ πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπεία κατά τήν ἐφετινή Θρονική ἐορτή στό Φανάρι (30.11.2018)

● Μομφή τοῦ Πατριάρχου κατά τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν, ὡς διαστρεβλωτῶν τῆς παραδόσεως καί ὑπευθύνων γιά τό διχασμό τοῦ λαοῦ!

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί Καρδινάλιος Kurt Koch στό Φανάρι (30.11.2018).

Ἐδῶ καί πολλά χρόνια, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ πανθρησκειαστοῦ καί μασώνου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀθηναγόρου, συνηθίσαμε νά παρακολουθοῦμε κατά τόν ἑορτασμό τῆς ἐτησίου μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου στό Φανάρι, τή Θρονική Ἑορτή τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τήν παρουσία καί συμμετοχή κατ' αὐτήν ἐπισήμου Ἀντιπροσωπείας τῆς λεγομένης Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, μέ ὑψηλή πάντοτε ἐκπροσώπηση, κυρίως ὅσον ἀφορᾶ τόν ἐπικεφαλῆς της.

Ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν, κυρίως μετά ἀπό νέα διαδοχή στόν Πατριαρχικό Θρόνο ἤ, ἀντιστοίχως, τόν παπικό, ἔχουμε γίνει μάρτυρες τῆς συμμετοχῆς καί παρουσίας κατ' αὐτήν (καί) τοῦ ἰδίου τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Δυτικῆς "Ἐκκλησίας", ὡς ἐπικεφαλῆς τῆς ἐν λόγῳ ἀντιπροσωπείας.

Ἰδιαιτέρως σ' αὐτές τίς περιπτώσεις, τά ὅσα λαμβάνουν χώραν ἐντός τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ καί δή κατά τήν ὥρα τῆς τελέσεως τῆς πανηγυρικῆς Θείας Λειτουργίας προξενοῦν θλίψη καί ἱερή ἀγανάκτηση στίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων. Ἀνεξίτηλα θά παραμείνουν στή μνήμη μας τά ὅσα φρικτά καί βλάσφημα συνέβησαν πρό ἐτῶν σέ ἀνάλογες  περιπτώσεις, ὅταν ἱεροφορεμένος Διάκονος τοῦ Πατριάρχου ἐθυμιάτιζε τόν εἰσερχόμενο στόν Πατριαρχικό Ναό Ποντίφηκα καί τόν ἐμνημόνευσε, προφανῶς ἀκολουθῶν σχετική Πατριαρχική ὁδηγία καί ἐντολή, στίς Διακονικές αἰτήσεις του, ὡς κανονικό καί ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης, ὁμοῦ μετά τοῦ οἰκείου ὀρθοδόξου Πατριάρχου. Ἐπιπλέον, κατά τίς πλέον ἱερές στιγμές τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ λειτουργῶν Πατριάρχης ἐξῆλθε, κατά τήν φοβερή ὥρα τοῦ "Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν", τοῦ ἱεροῦ Βήματος καί ἀντήλλαξε μέ τόν Πάπα ἀδελφικό ἀσπασμό ἐν μέσῃ Ἐκκλησίᾳ, ἀπήγγειλε δέ, ὁ τελευταῖος, ἐκ μέρους τῶν πιστῶν (!) τήν Κυριακή Προσευχή, τό "Πάτερ ἡμῶν", ἐνῶ κατά τήν ἀπόλυση συν-εὐλόγησε μετά τοῦ Πατριάρχου τό ἐκκλησίασμα!

Ἐξίσου σημαντικά, ὡς φρικτά καί βλάσφημα, εἶναι καί τά ὅσα κατά καιρούς ἔχουν, σέ ἀνάλογες περιστάσεις, ἀκουστεῖ ἀπό τά Πατριαρχικά χείλη στό πλαίσιο τοῦ καθιερωμένου Χαιρετισμοῦ πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπεία. Πρόκειται οὐσιαστικῶς γιά ἐπίσημες δηλώσεις τοῦ Πατριάρχου, οἱ ὁποῖες, συνήθως, ἀναφέρονται, μεταξύ ἄλλων, στήν  ἀποτίμηση ἀλλά καί τόν περαιτέρω σχεδιασμό τῆς πορείας πρός τήν πλήρη ἑνότητα ὀρθοδόξων καί Δυτικῶν.

Ὁ ἐφετινός ἑορτασμός τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς στό Φανάρι, πέραν τῶν κακῶς καθιερωμένων, δηλαδή τῆς παρουσίας καί συμμετοχῆς τῶν αἱρετικῶν κατά τήν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας (σημ.: ἀποτελεῖ οἰκουμενιστική πρακτική ἡ συστηματική ἐπανάληψη ἐπιμέρους ἀντορθοδόξων καί ἀντικανονικῶν πράξεων, οἱ ὁποῖες σύν τῶ χρόνω συμβαίνουν πλέον ἀδιαμαρτύρητα καί δημιουργοῦν τή δική των "παράδοση"!) τίς σχεδόν ἀναμενόμενες δυσάρεστες διαστάσεις τίς "ἔκρυβε" ὁ ἐπίσημος Χαιρετισμός τοῦ Πατριάρχου πρός τήν Παπική ἀντιπροσωπεία.

Ὁ ὁμολογουμένως ἐπιδέξιος χειριστής τῶν ζητημάτων αὐτῶν Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀφοῦ χρησιμοποιεῖ τίς γνωστές οἰκουμενιστικές τοποθετήσεις καί διατυπώσεις, ὅσον ἀφορᾶ στήν θεώρηση τῆς Παπικῆς αἱρέσεως καί τῶν ἐκπροσώπων αὐτῆς, ὅπως: "ἀδελφή Ἐκκλησία τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης", " ἁγιώτατος ἀδελφός Φραγκίσκος", " Σεβασμιώτατος Καρδινάλιος Kurt Koch"(πρόκειται περί τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ἀντιπροσωπείας καί ὑπευθύνου τοῦ Βατικανοῦ γιά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν) κ.τ.ὅ., διαρθρώνει τό λόγο του μέ σειρά σαφῶν καί παγίων βλασφήμων θέσεων, ἀντορθοδόξου καί οἰκουμενιστικοῦ περιεχομένου, ὅπου μεταξύ τῶν ἄλλων δέν διστάζει νά προκαλεῖ τούς ὀρθοδόξους ἐμφανιζόμενος (καί) ὡς ἀποδοκιμάζων τόν οἰκουμενισμό καί τίς πρακτικές του (!), ἐνῶ ἐπί τῆς οὐσίας ὄχι μόνον ἐμμένει εἰς αὐτά, ἀλλά θρασύτατα τά διακηρύττει καί τά ἐνεργεῖ.

Ἀξίζει τόν κόπο νά ἐπισημάνουμε καί καταδείξουμε τίς συγκεκριμένες αὐτές θέσεις, οἱ ὁποῖες καθιστοῦν τό περιεχόμενο τοῦ ἐπισήμου Χαιρετισμοῦ τοῦ Πατριάρχου πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπεία, ὡς μία ἀκόμη ἐπιβεβαίωση καί πιστοποίηση τῆς ἀμετανοήτου ἐμμονῆς τοῦ ἰδίου καί τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ὡς τοῦτο πολιτεύεται ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰῶνος καί ἐντεῦθεν, στήν προώθηση τοῦ ἐκκλησιομάχου καί παναιρετικοῦ ἤ μᾶλλον ἀθέου Οἰκουμενισμοῦ!

1. Ἀναφέρει: "Δρέπομεν, ἐπί ἥμισυν καί πλέον αἰώνα, τούς ἀγλαούς καρπούς τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης. Ἡ πρώτη ἔκφρασις αὐτοῦ ὑπῆρξεν ἡ συνάντησις τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ΄ καί τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου ἐν Ἱεροσολύμοις, ἡ ἀμοιβαία ἄρσις τῶν Ἀναθεμάτων, ....". Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἀναφέρεται στό πλαίσιο τοῦ Διαλόγου τῆς ἀγάπης, τό ὁποῖο ἔθεσαν οἰ προκάτοχοί του καί τό ὁποῖο ἄν καί εἶναι σαφῶς ἀντορθόδοξο, οἰκουμενιστικό καί ἀδιέξοδο, τό ἐπιδοκιμάζει ἀνεπιφυλάκτως. Πρός διάλυση δέ κάθε ἀφελοῦς ἐπιφυλάξεως πρός δικαιολόγησιν τοῦ Πατριάρχου, διασαφηνίζει ὁ ἴδιος ποίοι θεωροῦνται κατ' αὐτόν ὡς καρποί αὐτοῦ τοῦ Διαλόγου καί δή ἀγλαεῖς. Ξεκινᾶ δέ μέ τή βλάσφημη "ἄρση τῶν ἀναθεμάτων", ὄχι βεβαίως τυχαίως, ἀλλά ἐπιδοκιμάζων τά ἀντορθόδοξα πρακτικά βήματα τά ὁποῖα ὑπαγορεύει τό πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί εἶναι καταφανῶς ἀλλότρια τῆς ἀπαραιτήτου, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη κανονική Πράδοση τῆς Ἐκκλησίας, συμφωνίας περί τήν Πίστη.

2. Ἀναφέρει: " Ἡ παραχώρησις εὐκτηρίων οἴκων, ἡ ἔμπρακτος ἀλληλεγγύη, ποικίλαι κοινωνικαί καί διακονικαί δράσεις, ἡ χορήγησις ὑποτροφιῶν εἰς ὀρθοδόξους φοιτητάς, γενικώτερον ὀ "διάλογος τῆς ζωῆς" προήγαγον τήν ἀλληλογνωριμίαν, τήν ὑπέρβασιν τῶν προκαταλήψεων καί τήν ἀμοιβαίαν ἐμπιστοσύνην....". Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπαινεῖ τόν "διάλογο τῆς ζωῆς", δηλαδή τά πρακτικά βήματα προωθήσεως τῆς οἰκουμενιστικῆς προσεγγίσεως ὅλων τῶν χριστεπωνύμων ὁμάδων αἱρετικῶν, ὡς ἀδελφῶν "Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ", ὅπως ἀκριβῶς προέβλεπε ἡ διαβόητος Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ὀ λεγόμενος Καταστατικός Χάρτης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν ὁποία σκοπίμως καί προκλητικῶς ὁ ἴδιος τήν ἐπικαλέσθηκε στήν ἐναρκτήριο προσφώνησή του κατά τήν  ψευδεπίγραφη ἁγία καί μεγάλη σύνοδο τῆς Κρήτης, πρό διετίας. Προκλητική, ἐπίσης, παραμένει ἡ ἔμμεση πλήν σαφής νύξη του ὅτι ἡ θεραπεία τοῦ μεγάλου Σχίσματος τῶν Δυτικῶν εἶναι θέμα ὑπερβάσεως ἑκατέρωθεν προκαταλήψεων καί ὄχι ἐγκαταλείψεως τῶν κακοδοξιῶν καί ἐν μετανοία ἐπιστροφῆς στήν αὐθεντική Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς, τέτοιες τοποθετήσεις ἀνακαλοῦν στή μνήμη μας τίς παλαιότερες θέσεις τοῦ Πατριάρχου περί τῶν κληροδοτησάντων εἰς ἡμᾶς τό σχίσμα Πατέρων μας, τῶν βλασφήμως μάλιστα χαρακτηρισθέντων ὑπ' αὐτοῦ ὡς "θυμάτων τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως"!

3. Ἀναφέρει: "Συνεχίζομεν τόν "διάλογον τῆς ἀληθείας", ὁ ὁποῖος ἐπικεντροῦται πλέον εἰς τό θέμα "Πρωτεῖον καί Συνοδικότης, κατά τήν δευτέραν χιλιετίαν καί σήμερον". Ὁ κ. Βαρθολομαῖος μέ περισσή ἄνεση ἀλλά καί τόλμη, ὄχι ὅμως καί σύνεση, μεταπηδᾶ ἀπό τόν διάλογο τῆς ἀγάπης στόν διάλογο τῆς ζωῆς καί ἐκεῖθεν στόν διάλογο τῆς ἀληθείας (πάλιν καλῶς πού ἐνθυμεῖται καί τά θέματα τῆς ἀληθείας, δηλαδή τῆς Πίστεως). Ἡ ἐπιλογή, ὅμως, τῶν συζητουμένων θεμάτων δημιουργεῖ τήν ἐντύπωση ὅτι ἀποφεύγονται τά οὐσιώδη καί ἱεραρχικῶς πρωτεύοντα, δηλαδή τά ἀμιγῶς θεολογικά ζητήματα καί θέματα Πίστεως. Ἐπιπλέον, ἡ πρόταξη θεμάτων κανονικῆς καί διοικητικῆς, ἔστω καί ἐκκλησιολογικῆς,  φύσεως προδίδει ἀδιαφορία, ἐάν δέν πρόκειται γιά ἐπικίνδυνη μεθόδευση, ἡ ὁποία παραθεωρεῖ τή θέση τῆς Θεολογίας καί τῶν Δογμάτων, ὡς θεμελιωδῶν βάσεων καί κριτηρίων ὀρθῆς ἐκτιμήσεως καί ἑρμηνείας ὅλων τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων καί πραγμάτων.

4. Ἀναφέρει: " Ἡ βούλησις διά τήν συνέχισιν τῆς πορείας πρός τήν ποθεινήν ἑνότητα δέν ἔχει ἐξασθενήσει, ὡς διεβεβαιώθη, διά τήν ἡμετέραν πλευράν, καί ἀπό τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Κρήτῃ.". Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, μή ἀφήνων ἀνεκμετάλλευτη καμμία εὐκαιρία ἀναφορᾶς στή λεγομένη "ἁγία καί μεγάλη" Σύνοδο τῆς Κρήτης, ἐπικαλεῖται τίς ἀποφάσεις της, γιά νά διαβεβαιώσει οὐσιαστικῶς ὅτι ἡ μέχρι σήμερον ἀκολουθουμένη οἰκουμενιστική πρακτική καί τακτική στά ζητήματα τοῦ Διαλόγου καί τῆς προωθήσεως τῆς λεγομένης ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, θά συνεχισθεῖ ἀπρόσκοπτα. Ἄλλωστε, ὅπως ἐπίσης προκύπτει ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς ἀντορθοδόξου συνόδου τῆς Κρήτης, ὑπάρχει πλέον "πανορθόδοξη" ἀνδρομική  Συνοδική νομιμοποίηση τῆς οἰκουμενιστικῆς πορείας καί δέσμευση γιά τήν ἀνάλογη "ὁμαλή" συνέχισή της.

5. Ἀναφέρει: " Εἶναι ἀδιανόητον, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νά ἀδιαφορῆ διά τάς διασπάσεις ἐν αὐτῆ καί νά μήν προσεύχηται καί ἀγωνίζηται διά τήν ὑπέρβασίν των. ". Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐνταῦθα, σέ μία φαινομενικῶς ἁπλή καί ἀθώα τοποθέτησή του, τεχνηέντως διοχετεύει τήν πεπλανημένη ἤ μᾶλλον διεστραμμένη οἰκουμενιστική ἐκκλησιολογική, περί αἱρέσεων καί σχισμάτων, θέση καί θεωρία. Τό κλειδί αὐτῆς τῆς τοποθετήσεως ἀποτελεῖ ἡ φράση "διασπάσεις ἐν αὐτῆ", δηλαδή ἐντός αὐτῆς, ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τά σχίσματα, λοιπόν, καί οἱ αἱρέσεις διασποῦν μέν τήν ἑνότητα αὐτῆς, οὐδείς ὅμως ἀποξενώνεται ἀπό αὐτήν! Εἰδικότερον, ἡ συγκεκριμένη τοποθέτηση, ἐν συνδυασμῶ καί μέ ἄλλες σχετικές προσεγγίσεις τοῦ Πατριάρχου καί τῶν συμβούλων του, ἀφήνει νά ἐννοηθεῖ ὅτι μπορεῖ ἡ Ἀνατολική καί Δυτική Ἐκκλησία νά εἶναι διασπασμένες, πλήν ὅμως ἀμφότερες παραμένουν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὡς τμήματα Αὐτῆς! Ἑπομένως καί κατ' ἐπέκταση θεωρεῖται ὀρθή ἡ προσέγγιση πού θέλει καί θεωρεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔννοια εὐρύτερη τῆς Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας!

6. Ἀναφέρει: "Ὁ θεολογικός μινιμαλισμός καί ὁ οἰκουμενιστικός οὐτοπισμός,...καί, βεβαίως, ἡ ἀπαισιοδοξία καί ἡ ἀρνητικότης ἀπέναντι εἰς τήν προοπτικήν τῆς θετικῆς ἐκβάσεως τῆς οἰκουμενικῆς προσπαθείας, δέν ἀποτελοῦν δι' ἡμᾶς καλόν σύμβουλον." . Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὁμολογουμένως μέ περισσή τόλμη, διπλωματία, ἀλλά καί....κυνικότητα, κατονομάζει ὁ ἴδιος ἐκεῖνα γιά τά ὁποῖα κατηγορεῖται, ἐμφανιζόμενος ἐδῶ παραδόξως νά τά ἀπορρίπτει καί, ἐμμέσως, νά τά ἀποκηρύσσει κιόλας! Πάντοτε, βεβαίως, μόνον φραστικῶς. Σπεύδει μάλιστα νά μετονομάσει τόν "ἀποκηρυχθέντα" οἰκουμενισμό, βασικό ἐργαλεῖο τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ παρομοίως "ἀποδοκιμαζόμενος" θεολογικός μινιμαλισμός, οὕτως ὥστε νά καταστήσει, ὑποκριτικῶ τῶ τρόπῳ, τούς κατηγοροῦντας αὐτόν δι' αὐτά, ὡς σκιαμαχούντας. Καί τό νέον ὄνομα αὐτοῦ: "οἰκουμενική προσπάθεια"! Ὁπότε, τό πρόσημο τῆς τοποθετήσεως τῶν κατηγόρων του ἀπό θετικό γίνεται ἀρνητικό, διότι δέν θά ἀντιτίθενται σέ κάτι κακό καί ἀπορριπτέο, ἀλλά σέ κάτι καλό καί ἐπαινετό, ὅπως θά δίνεται πλέον ἡ ἐντύπωση ὅτι εἶναι ἡ "οἰκουμενική προσπάθεια"! Τά σχόλια περιττεύουν.

7. Ἀναφέρει: "Εἰς δέ τούς ἐκπροσώπους τοῦ ἀντιικουμενικοῦ καί ἀντιδιαλογικοῦ φονταμενταλισμοῦ, λέγομεν, μετ' ἐμφάσεως, ὅτι ὄχι μόνον δέν εἶναι οἱ αὐθεντικοί ὑπερασπισταί τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, ὡς οἱ ἴδιοι θεωροῦν τόν ἑαυτόν των, ἀλλά ὅτι παρερμηνεύουν καί παραποιοῦν τήν γνησίαν παράδοσιν, καί, διά τοῦ οὐ κατ' ἐπίγνωσιν ζήλου των, διχάζουν τόν λαόν τοῦ Θεοῦ.". Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀφοῦ μετονόμασε τόν δυσώνυμο οἰκουμενισμό σέ "οἰκουμενική προσπάθεια", δέν παρέλειψε, ὑπό τό νέο πρίσμα (διαθέσιμο πρός παραπλάνηση ἀφελῶν καί ...."προθύμων"), νά χαρακτηρίσει καί τούς ἀντιδρῶντες στίς ἐπιλογές καί τούς σχεδιασμούς του στό πλαίσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ νέο ὄνομα, ὡς "ἀντιοικουμενικούς" καί "ἀντιδιαλογικούς" φονταμενταλιστές, κάλπικους ὑπερασπιστές τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως καί  διαστρεβλωτές τῆς γνησίας παραδόσεως, τήν ὁποίαν προφανῶς, κατ' αὐτόν, ὁ ἴδιος τηρεῖ καί ἀκολουθεῖ. Ἐδῶ, μόλις πού εἶναι ἀνάγκη νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὁ χαιρετίζων καί λέγων τά τοιαῦτα, δυστυχῶς, ἐνσυνειδήτως καί τεχνηέντως, ἀλλά καί ἀδιστάκτως, ἐπιχειρεῖ, ὄχι ἁπλῶς νά ἀμνηστεύσει τόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό, ἀλλά, καί, νά τόν προβάλλει ὡς ἔκφραση τῆς γνησίας ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως!

8. Ἀναφέρει: " Ὡς ἀπεφάνθη ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, "κοινός" καί "ἑνιαῖος" σκοπός εἰς πάντας τούς θεολογικούς διαλόγους, τούς ὁποίους διεξάγει ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἶναι "ἡ τελική ἀποκατάστασις τῆς ἐν τῆ ὀρθῆ πίστει καί τῆ ἀγάπῃ ἑνότητος". Τό κοινόν ποτήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας προϋποθέτει τήν κοινήν πίστιν, τήν πλήρη συμφωνίαν εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως.". Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, σαφῶς ἐπιλεκτικῶς καί στοχευμένως, ἐπικαλεῖται κάποια ὀρθοδοξοφανή ἀποσπάσματα ἐκ τῶν ἀποφάσεων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, γιά νά παραπλανήσει τούς ἀφελεῖς ἀκροατές του καί ὅσους συνεχίζουν νά δίδουν προσοχή στούς λόγους του. Ἐπαναλαμβάνει τά ὅσα, πρό ἀρκετῶν ἐτῶν καί μέ περισσή ὑποκρισία, ἀνέφερε ὡς δικαιολογίες γιά τίς οἰκουμενιστικές του ἐπιλογές (συμπροσευχές κ.ο.κ.) στούς ἠπίως διαμαρτυρηθέντες γι' αὐτές Ἁγιορεῖτες Πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, προφανῶς ὑποτιμώντας τή νοημοσύνη τους. Ἐπειδή, ὅμως, αὐτά λέγονται στό πλαίσιο ἑνός Χαιρετισμοῦ πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπεία στή Θρονική ἑορτή τοῦ Πατριαρχείου, ἐάν προσέξουμε λίγο περισσότερο, θά διακρίνουμε ὅτι οἱ λόγοι του ἐξυπηρετοῦν περισσότερες σκοπιμότητες καί σέ διαφορετικά μάλιστα ἐπίπεδα. Ἔτσι, δείχνει ὅτι "ὀρθοτομεῖ" ἔναντι τῶν "ἑτεροδόξων", ὅτι ἐκφράζει καί ἐφαρμόζει τά "πανορθοδόξως" ἀποφασισθέντα στήν Κρήτη καί, συγχρόνως, διατηρεῖ, πίσω ἀπό τίς γραμμές, μία ἀδιόρατη διγλωσσία, μέσω ἐκφραστικῶν γενικεύσεων καί ἀποφυγῆς οὐσιαστικῶν διευκρινίσεων. Γι' αὐτό καί παρά τίς πομπώδεις ἐκφράσεις του περί "κοινοῦ" καί "ἑνιαίου" σκοποῦ, "τελικῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἐν τῆ ὀρθῆ πίστει καί τῆ ἀγάπῃ ἑνότητος", "κοινῆς πίστεως" καί "πλήρους συμφωνίας εἰς τήν ὁμολογίαν τῆς πίστεως" ὡς δῆθεν ἐπιδιώξεων τῆς "οἰκουμενικῆς προσπαθείας" του, ἀφήνει ἀναπάντητα κάποια καίρια ἐρωτήματα: Ἡ ἀποκατάσταση στήν ἑνότητα στήν ὁποία ἀναφέρεται, ἀφορᾶ στούς παρεκκλίναντας ἤ σέ ἀμφοτέρους τούς διαλεγομένους; Ἡ ὀρθή Πίστις εἶναι δεδομένη καί ἀναμφισβήτητη στούς Διαλόγους, τουλάχιστον γιά τούς ὀρθοδόξους, ἤ, ἔστω θεωρητικῶς, τίθεται ὡς κοινό ζητούμενο τῶν διαλεγομένων; Ἡ ποθουμένη, κατ' αὐτόν, ἑνότης θά ἐπιτευχθεῖ  μέσῳ τῆς ἀποδοχῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἤ μέσω συμφωνουμένων συμιβαστικῶν λύσεων ("μεσότητος") καί διατηρήσεως, τελικῶς, τῆς ποικιλίας τῶν ἑκατέρωθεν ὑφισταμένων διαφορετικῶν θέσεων καί ἀπόψεων; Δυστυχῶς, ὅλα αὐτά παραμένουν ἀναπάντητα, ἐνῶ ἐν τῆ πράξει καί στό πλαίσιο τῆς "οἰκουμενικῆς προσπαθείας" φαίνεται ὅτι, ὄχι μόνον δέν ἀποκλείονται, ἀλλά, μᾶλλον μεθοδεύεται νά προωθηθοῦν.

9. ''Αναφέρει: " .... ἡ ἀδελφή Ἐκκλησία τῆς Ρωσσίας, ἀντιδρῶσα εἰς τό Οὐκρανικόν Αὐτοκέφαλον, διέκοψε τήν εὐχαριστιακήν κοινωνίαν μετά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.(....) Ἡ στάσις αὕτη τοῦ πατριαρχείου Μόσχας στερεῖται θεολογικοῦ καί ἐκκλησιολογικοῦ θεμελίου, καί ἀντίκειται πρός τήν Παράδοσιν τῆς μιᾶς, Ἀγίας, καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.". Ὁ κ. Βαρθολομαῖος μέ αὐτήν τήν δημόσια ἀναφορά του, ἐν μέση Ἐκκλησίᾳ καί δή στό πλαίσιο ἑνός χαιρετισμοῦ πρός μία ἀντιπροσωπεία "ἑτεροδόξων" (κατά τήν "κομψή" νεόκοπη ὁρολογία τῆς συνόδου τῆς Κρήτης) διαπράττει μία ἐκκλησιαστική ἀπρέπεια. Ἐκθέτει δημοσίως μία λεπτή ἐσωτερική ὑπόθεση τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιτίθεται πρός μία πραγματικῶς ἀδελφή ἐν τῆ πίστει Ἐκκλησία, τό Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας, καθιστώντας κοινωνούς αὐτῆς (τῆς ὑποθέσεως) τήν ὑπ' αὐτοῦ θεωρουμένη "ἀδελφή Ἐκκλησία τῆς Ρώμης" (δηλαδή τούς αἱρετικούς), ἡ ὁποία, ὡς γνωστόν, ἔχει ἱστορικῶς μεγάλο μερίδιο εὐθύνης γιά τήν εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Οὐκρανίᾳ  δράση τῆς Οὐνίας καί ἡ ὁποία ἀκόμη καιροφυλακτεῖ. Δίνεται ἔτσι ἡ ἐντύπωση ὅτι ἤδη ἔχει ἐπιτευχθεῖ ἡ ἕνωση μετά τῶν Δυτικῶν καί τό δευτερόθρονο, πλέον, Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ἀναφέρει καί γνωστοποιεῖ, ἄν δέν ἐκθέτει, τό πρόβλημά του, ἐνώπιον τῶν ἀντιπροσώπων τῆς πρωτοθρόνου, πλέον, Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης! Ἄς ἐλπίσουμε δέ, αὐτή ἡ ἀπρέπεια νά μή ἀποτελεῖ, πραγματικῶς, ἔμμεση ἐκζήτηση τῆς βοηθείας τοῦ Βατικανοῦ ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος, ἀνακαλουμένων ἔτσι στή μνήμη μας καταδεδικασμένων τραγικῶν γεγονότων καί πρωτοβουλιῶν, ἐκ τῆς μελανῶν σελίδων τῆς ἱστορίας ἐξωμοτῶν ἀξιωματούχων τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Καί,

10. Ἀναφέρει: " Δεόμενοι ὅπως ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ δοξαζόμενος ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ Ἀποστόλοις Ἀνδρέᾳ καί Πέτρῳ, τοῖς αὐταδέλφοις μιμηταῖς τοῦ σταυρικοῦ Πάθους Αὐτοῦ καί ἱδρυταῖς τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, εὐλογῆ καί κρατύνῃ τήν διακονίαν καί τήν ἐκκλησιαστικήν μαρτυρίαν πάντων ἡμῶν ἐν τῶ κόσμῳ, πρός δόξαν τοῦ ἑπερουρανίου ὀνόματος Αὐτοῦ." Ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπιστεγάζει μέ τά ἀνωτέρω τόν Χαιρετισμό του πρός τήν Παπική Ἀντιπροσωπείᾳ, εἰς ἐπήκοον τοῦ ἐκκλησιάσματος (πανηγυρίζοντος τή μνήμη τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος τοπικῆς Ἐκκλησίας στόν πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό) καί προχωρεῖ πέραν τῶν ὑπό ὁρισμένων, ἀφελῶς καί σαφῶς ἐσφαλμένως, ἐκλαμβανομένων ὡς προσφωνήσεων εὐγενείας καί καλῆς θελήσεως. Συγκεκριμένως, χωρίς νά παραλείπει τήν καθιερωμένη πλέον, ἀντικανονικῶς καί ἀντορθοδόξως, θεώρηση τῆς αἱρέσεως ὡς ἐξίσου ἀποδεκτῆς μέ τήν Ὀρθοδοξία, καθώς καί τοῦ ὀρθοδόξου Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ὡς ἰσοτίμου μέ τήν αἱρετική κοινότητα τῆς πεπτωκυίας πάλαι ποτέ Ἐκκλησίας τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, ἐπεκτείνεται καί διευκρινίζει, ἐπί τῆς οὐσίας, τά λεγόμενά του. Προηγουμένως, διανθίζει τόν ἐπίλογο τοῦ Χαιρετισμοῦ του, μέ τίς συνήθεις "ἀγαπολογίες" ( ὅπως ὅτι " Ὁ Θεός εἶναι παρών, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη καί ἀλληλεγγύη", ἀποσιωπώντας ὅτι ἡ ἀγάπη χωρίς ταυτότητα ἀληθείας μπορεῖ νά εἶναι ψευδεπίγραφη καί ὄχι κατά Θεόν)  καί μέ ἀνούσιες Φαναριώτικες μεγαλοστομίες περί διαλόγου τόν ὁποῖον ἐπιδιώκει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο  "μέ τόν σύγχρονον πολιτισμόν καί τούς πολιτισμούς"! Τί σημαίνει, ὅμως, διάλογος μέ τούς πολιτισμούς; Τί εἶναι τό Πατριαρχεῖο; Κάτι ἀνάλογο μιᾶς Φιλοσοφικῆς σχολῆς ἤ μιᾶς Μασωνικῆς στοᾶς; Τί ἐκπροσωπεῖ σήμερον, μέ τά καμώματα τῶν ἐκπροσώπων του, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο; Τήν Ὀρθοδοξία ἤ ἕναν ὑψηλό ἀνθρώπινο πολιτισμό; Διότι, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη Παράδοση ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας χῶρος πολιτισμοῦ, ἀλλά κοινωνία θεώσεως. Οὔτε ἀποτελεῖ ἔργο καί ἀποστολή Της ἡ παραγωγή πολιτισμοῦ, ἀλλά, κάτι ἀπείρως σπουδαιότερο, ἡ ἐν Χριστῶ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου. Ἐν κατακλεῖδι, λοιπόν, στόν ἐν λόγῳ Χαιρετισμό του, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος "δέεται", ἀσεβῶς καί βλασφήμως, ὅπως ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου "εὐλογῆ" καί "κρατύνη" "τήν διακονίαν καί τήν ἐκκλησιαστικήν μαρτυρίαν" τῶν Δυτικῶν στόν κόσμο! Διακονία, ὅμως, καί ἐκκλησιαστική μαρτυρία γνωρίζομε ὅτι ὑπάρχει καί ἐνεργεῖται μόνον ὅπου ὑπάρχουν Μυστήρια, Θεία Χάρις, δυνατότητα σωτηρίας καί, βεβαίως, ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ, ὅταν καί ὅπου διαφυλάσσεται καί τηρεῖται ἡ ὀρθή Πίστις. Αὐτά δέ, συνιστοῦν καί ἐκφράζουν τήν κοινωνία καί ὁμολογία τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν, σύν πᾶσι τοῖς Ἀγίοις, στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία Του. Καί, αὐτά, δυστυχῶς, ὁ φερόμενος ὡς "Πατριάρχης τοῦ Γένους" καί προκαθήμενος τῆς "ἐσταυρωμένης" Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, γυμνῆ τῆ κεφαλῆ, δηλώνει καί διακηρύσσει, ἐν ὡμοφορίῳ καί ἐν μέσῃ ἐκκλησίᾳ, ὅτι ὑφίστανται καί στήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ! Αὐτή, ὅμως, ἡ "ὁμολογία" δέν εἶναι ἀληθής Ὁμολογία τῆς ὀρθῆς, δηλαδή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Εἶναι προδοτική ὁμολογία μέ γλῶσσα  καί περιεχόμενο τά ὁποῖα ὁμοιάζουν, ὅπως θά ἔλεγε ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὁ ὄντως γνήσιος Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ "ξίφος δίστομον καί ξυρόν ἠκονημένον....ψυχάς σφάζουσαν καί εἰς πέταυρον ἅδου καί βάραθρον σκότους παραπέμπουσαν"!

(Ἐφημ. "Ὀρθόδοξος Τύπος", 14/12/2018)

Εἰς μνημόσυνον αἰὠνιον.....

Ἀρχιεπίσκοπος  Ἀθηνῶν

 Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ   ( + 2005 )

Σάν σήμερα, τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου (κατά τό ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο), ἑώρταζε τά ὀνομαστήριά του, συνήθως μέ πολύωρη Ἀγρυπνία. Σπάνια προσωπικότητα, ὁσιακή μορφή, ἀσκητής ἐπίσκοπος, ἱεροπρεπής λειτουργός, ἀδιαλείπτως προσευχόμενος, ἀληθινός πατέρας, ἐκφραστής τῆς ἀρχοντικῆς ἀγάπης. Ὁ ἀλησμόνητος πνευματικός μας πατέρας, ὁ ἀπό Πατρῶν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ΑΝΔΡΕΑΣ Ἀνέστης (1915 - +2005) πνευματικό ἀνάστημα τοῦ Ὁσίου καί Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου (+1950). Τόν ἀγώνα τόν καλόν ἀγωνίστηκε, τόν δρόμο ἐτελείωσε, τήν Πίστη ἀκαινοτόμητο ἐτήρησε, γι' αὐτό εἴμεθα βέβαιοι ὅτι ἐστεφανώθη μέ τόν ἀμαράντινο στέφανον τῆς δικαιοσύνης παρά τοῦ δικαίου κριτοῦ καί  μόνου ἀγωνοθέτου Σωτῆρος Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ὑπέρ πάντα καί ὑπέρ πάντας ἀγάπησε. Τήν εὐχή του νά ἔχωμε και τίς πρός Κύριον πρεσβεῖες του πρός σωτηρίαν, ὡς ἐλάχιστα πνευματικά του τέκνα.

Νέα Ὑόρκη, Η.Π.Α. Φεβρουάριος 1996.

Ἐκλογή Ἡγουμένης Ἀβερκίας μοναχῆς στήν ἱστορική Μονή Παντανάσσης Μυστρᾶ.

Στό ἐνδιαίτημά του, κατά τά τελευταῖα ἔτη του.

Εὐλογῶν πατρικῶς τούς πιστούς.

Ὡς ὑπνῶν! Κεκοιμημένος τριημερεύων ἐπί θρόνου κατά τήν παράδοσιν.

Ἐκκλησία, τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ!

Ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια τελοῦνται, ἐπί τῆς Γῆς καί ἐν τῆ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἀναίμακτες θυσίες, οἱ Θεῖες Λειτουργίες στίς ὁποῖες προσφέρων καί προσφερόμενος, μελιζόμενος καί μή διαιρούμενος, ἐσθιόμενος καί μή δαπανόμενος, τούς δέ ἐσθίοντας ἁγιάζων, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός! Γιά νά ζήσει ὁ κόσμος!

Αὐτό βιώσαμε ἄλλη μία Κυριακή στό ἐκκλησάκι τῆς ταπεινῆς Ἐνορίας μας (Ἅγιος Νεκτάριος, Ξυλοκέριζα Κορινθίας), τό ὁποῖο σήμερα ἀποδείχθηκε μικρό γιά τήν πνευματική μας οἰκογένεια. Λειτουργός ὁ ἀγαπητός Πρεσβύτερος π. Γεώργιος (Αὐγερινός), ὁ ὁποῖος διακονεῖ τήν Ἐκκλησία στόν μακρυνό Καναδᾶ.

Ἐπί τοῦ λεγομένου "Μακεδονικοῦ" ζητήματος

Σχέσεις Γεωγραφίας καί Ἱστορίας

Ἡ Ρωμαϊκή Ἐπαρχία τῆς Μακεδονίας

Τόν ἱστορικά γεωγραφικό τόπο τοῦ Ἰσραήλ κατεῖχαν ἐπί αἰῶνες μή Ἑβραῖοι. Κανείς ὅμως ἀπό αὐτούς δέν διανοήθηκε νά συστήσει ἐκεῖ κράτος μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰσραήλ. Καί κανείς ἀπό αὐτούς δέν ὀνόμασε τή γλώσσα του Ἑβραϊκή. Ὁ γεωγραφικός ὅρος ὅταν διασυνδέεται προσδιοριστικά μέ ὁμώνυμη δῆθεν ἐθνότητα καί πολιτισμικά μεγέθη, ὅπως ἡ γλώσσα, τά ὁποῖα, ὅμως, ἱστορικά εἶναι ἀνεξίτηλα σφραγισμένα ἀπό ἄλλο συγκεκριμένο, ὑπάρχον ἔθνος (σημ.: τό Ἑλληνικό) μέ κρατική ὑπόσταση καί ἐπιζὼντα πολιτισμό, μέ ἀδιάκοπη συνέχεια καί στή γλώσσα του, τότε ἔχουμε τερατογενέσεις! Πολλῶ δέ μᾶλλον, ὅταν αὐτό τό ἱστορικό ἔθνος κατέχει ἐντός τῶν κρατικῶν ὁρίων του δικαιωματικά καί σήμερα τό μέγιστο τμῆμα αὐτοῦ τοῦ γεωγραφικοῦ χώρου, μέ τό διεκδικούμενο ὄνομα ἐν χρήσει, συνεχῶς καί ἀδιάκοπα. Ἡ ἐπιμονή, λοιπόν, στήν ἐν προκειμένῳ τραγελαφική διασύνδεση γεωγραφίας καί ἱστορίας ἀναπόδραστα θά γεννᾶ ἐσαεί ἀλυτρωτισμό, σύγχυση καί ἐπικίνδυνες ἐντάσεις. Βάσει τῶν παραπάνω λογικῶν καί ρεαλιστικῶν συλλογισμῶν, ἡ λεγόμενη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν εἶναι καταδικασμένη νά ἀκυρωθεῖ, ἐάν ἐπικρατήσουν συνετές δεύτερες σκέψεις, ἤ, ἐάν, ὅ μή γένοιτο, ὁλοκληρωθεῖ, νά ἀποτελέσει ἀρχή ὀδύνων γιά τίς σχέσεις μας μέ τό γειτονικό κρατίδιο, ἀλλά καί τήν εὐρύτερη περιοχή. Ἄς ἀναλάβουμε, λοιπόν, ὅλοι τίς εὐθύνες μας.

Τό Ἀρχαιοελληνικό Μακεδονικό Βασίλειο.

Εἰσήγηση στήν πανελλήνια Ἱερατική Σύναξη:

Ἡ μετά τήν σύγκλησιν

τῆς λεγομένης "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου" τῆς Κρήτης (Ἰούνιος 2016)

διαμορφούμενη κατάστασις.

1.      Ὁ σταθμός καί τό εἰδικό βάρος τῆς "ΑκΜΣ" τῆς Κρήτης γιά τήν πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ σημασία τῆς ἀπουσίας τῶν τεσσάρων "Προκαθημένων" καί ἡ ἐκκλησιολογική της βαρύτητα.

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀθηνῶν,

Σεβασμιώτατοι Ἐπίσκοποι, τιμιώτατοι Ἱερεῖς, σεβαστέ Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς Δεσποτικῆς Μονῆς ταύτης, ἀγαπητοί Πατέρες καί ἀδελφοί,

Ἀφοῦ ἐκφράσω τίς εὐχαριστίες μου καί τή χαρά μου γιά τήν τιμή νά εἶμαι ἀνάμεσά σας καί δή μεταξύ τῶν εἰσηγητῶν τῆς παρούσης Συνάξεως τοῦ ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προχωρῶ ἀμέσως στήν εἰσήγησή μου.

Τό θέμα τῆς εἰσηγήσεως προϋποθέτει κάτι τό ὁποῖο δέν ἔχει γίνει ἐξ ὅσων γνωρίζω τουλάχιστον σέ ἐπίπεδο Ἱερατικῆς Συνάξεως, δηλαδή τήν ἐπαρκή ἐνημέρωση περί τῆς γενομένης πρό διετίας (2016) "Ἁγίας καί μεγάλης Συνόδου" στό Κολυμπάρι Χανίων τῆς Κρήτης.

Τοῦτο δέ τό λέω, διότι μέ δεδομένη τήν πληροφόρηση καί γνώση ὅσων ἔλαβαν χώρα ἐκεῖ προχωροῦμε στήν ἐξέταση τῆς μετά τήν σύγκλησή της περιόδου, σέ σχέση ὅμως μέ ἐκείνη καί τά ὅσα ἐκείνη μέ τήν πραγματοποίηση, τίς ἀποφάσεις καί τά ἐν γένει κείμενά της, προκάλεσε καί δημιουργεῖ.

Ἐκτιμῶ, ὡστόσο, ὅτι ὑπάρχει ἀρκετή ἐνημέρωση καί γνώση περί τοῦ θέματος διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐφρόντισε καί μέσω Ὁμιλιῶν ἀλλά καί μέσω ἐπισήμων Κειμένων της νά πληροφορήσει σχετικῶς τόν Κλῆρο καί τό ὑπόλοιπο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ἐπ' αὐτῆς τῆς σημαντικῆς ἐξελίξεως. Ἐξάλλου ὅλοι, πιστεύω, θά ἔχετε καί ἐκ τῆς σχετικῆς εἰδησεογραφίας καί ἀρθρογραφίας, ἀκόμη καί βιβλιογραφίας ἐμπλουτίσει τίς γνώσεις σας περί αὐτῆς.

Ἡ σύνοδος αὐτή τῆς Κρήτης, ἀγαπητοί πατέρες καί ἀδελφοί, δέν εἶναι ἕνας ἀκόμη "σταθμός" στήν πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Οὔτε ἡ διαφοροποίησή του ἀπό τούς ἄλλους προηγουμένους σταθμούς ἔγκειται στό μέγεθος τῆς προδοσίας πού αὐτή τή φορά ἐπιχειρήθηκε. Ἡ σύγκληση τῆς συγκεκριμένης συνόδου στήν Κρήτη, ὡς γεγονός τό ὁποῖο ἀναμφισβήτητα ἀφορᾶ τήν προώθηση καί ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει εἰδικό βάρος καί ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς ἤ καλύτερα καταλυτικῆς ἀναβαθμίσεως τῆς παρουσίας ἤ καί ἐπικρατήσεως τῆς παναιρέσεως στήν παραδοσιακά ὀρθόδοξη Ἀνατολή.

Ἡ αἰτιολόγηση αὐτῆς τῆς ἐκτιμήσεως μέ ἁπλά λόγια εἶναι ἡ ἑξῆς: Μέχρι σήμερα ἡ προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γινόταν μέ ἐπί μέρους ἐνέργειες, διακηρύξεις καί συμφωνίες μεταξύ τῶν λεγομένων ὀρθοδόξων καί τῶν διαφόρων αἱρετικῶν. Σ' αὐτές, οἱ συμμετέχοντες ἀποδέχονταν ἐμπράκτως τήν "πίστη" τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπιβαρυνόμενοι, ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως, προσωπικῶς ἤ ὡς ἐκπρόσωποι τῆς τοπικῆς αὐτῶν ἐκκκλησίας (σημείωση: ὅπου ἀναφέρομαι σέ τοπική ἐκκλησία ἤ ἐπίσημη τοπική ἐκκλησία μέ μικρό "ε" κ.τ.ο. ἐννοῶ τίς λεγόμενες καί ἐμφανιζόμενες ὡς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες, εἴτε ἀκολουθοῦν τό νέο ἤ τό παλαιό ἡμερολόγιο, κοινωνοῦν μεταξύ των ἐντός τοῦ χώρου τῆς Καινοτομίας καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) στήν ὁποία ἀνήκουν, ἐπιτρέποντας ὅμως σέ μέλη τῶν ἱεραρχιῶν τους, ἔστω προσχηματικῶς καί παρά τήν πλήρη κοινωνία τους μετ' ἐκείνων, νά ἀποποιοῦνται τήν ταύτιση καί συμφωνία μαζί τους, ὡς ἀπέχοντες, ἀπουσιάζοντες καί διαφωνοῦντες.

Σέ αὐτό τό ἐπίπεδο ὑποβαθμιζόταν ἡ οἰκουμενιστική πρακτική καί λεκτική στάση, σέ στάση, ἀπόψεις καί συμπεριφορά μεμονωμένων προσώπων. Συχνά πυκνά δέ, οἱ μή ἐκτιθέμενοι ἤ καί πραγματικά διαφωνοῦντες μέ τήν οἰκουμενιστική πράξη καί θεωρία ἐπικαλοῦνταν, πρός ὑποστήριξη τοῦ "ἐκκλησιαστικοῦ" τους χώρου, ὅτι δέν ὑπάρχει συνολική καί συνοδική ἐπιδοκιμασία ἤ διακήρυξη ὅλων αὐτῶν.

Ὁ Οἰκουμενισμός, δηλαδή, μέχρι πρότινος, συγκεκριμένα μέχρι τή σύγκληση τῆς διαβοήτου συνόδου στήν Κρήτη, ἀκολουθοῦσε τήν πρακτική τῶν ἐπί μέρους ἐνεργειῶν, παραμένοντας μέ σκόπιμη ἀναμονή καί ὑπομονή ἐκ μέρους τῶν σχεδιαστῶν τῆς πορείας του, μακράν τῶν θεσμικῶν κατοχυρώσεων καί δή τῶν συνοδικῶν διακηρύξεων σέ γενικό μάλιστα ἐπίπεδο.

Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, γιά παράδειγμα, ἦταν φρικτή καί βλάσφημη, ἀλλά χρεωνόταν μόνο στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἄρση τό 1965 τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054 ἤ ἀκριβέστερα, βάσει τοῦ πρωτοτύπου κειμένου πού ὑπεγράφη, ἡ ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μεταξύ πάπα καί οἰκουμενικοῦ πατριάρχου ἐπίσης (ἦταν) βλάσφημη, ἀλλά καί αὐτή χρεωνόταν στούς ὑπογράψαντες καί πρωταγωνιστές της προσωπικῶς. Ἀκόμη, τά ὑπογραφόμενα κείμενα συμφωνίας μεταξύ πολλῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί τῶν αἱρετικῶν, ἀντορθόδοξα καί βλάσφημα ἐπίσης, ἀλλά καί αὐτά ὑποβαθμίζονταν, διότι δέν εἶχαν παρά μόνο τήν ὑπογραφή ἐκπροσώπων τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί ὄχι τῶν συνόδων των. Καί ἐάν εἶχαν, σέ κάποιες περιπτώσεις, πάντως ὄχι ὅλων.

Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης, ἡ ὁποία σφυγμομετρώντας τίς ἀντιδράσεις καί ἀντιθέσεις δέν χαρακτηρίστηκε ἐπισήμως καί ἐκ τῶν προτέρων οἰκουμενική ἤ πανορθόδοξος, ξεχωρίζοντας ἀπό ὅλες τίς προηγούμενες ἐνέργειες καί πράξεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δειλά μέν, ἀλλά ἀποφασιστικά, ἔκανε τό μεγάλο βῆμα  πρός τό τελικό στάδιο τῆς ἀποστασίας: Κρατώντας στόν προθάλαμό της, πρός τό παρόν, τούς αἱρετικούς συνεταίρους τῆς παναιρέσεως, ὑλοποίησε τό ὅραμα τῆς συγκροτήσεως συνοδικοῦ σώματος ὅλων σχεδόν τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν μέ "πανορθοδόξως" προσυμπεφωνημένα σχέδια ἀντορθοδόξων ἀποφάσεων ὑποστηρικτικά καί ἀναγνωριστικά τῆς παναιρέσεως καί τῆς προοπτικῆς του. Μέ ἁπλά λόγια, κατόρθωσε τή συνοδική ἀναγνώριση καί ἀποδοχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί μάλιστα καί τήν ἀμνήστευση, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, ὅλων τῶν μέχρι σήμερον ἐνεργειῶν του!

Στήν ἀρθρογραφία μας γιά τή σύνοδο, πρίν ἀκόμη συγκληθεῖ, εἴχαμε ἐκφράσει τή θέση ὅτι αὐτή ἡ σύνοδος δέ χρειάζεται νά κατορθώσει κάτι ἰδιαίτερο γιά νά πιστωθεῖ στίς ἐπιτυχίες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διότι αὐτή ἡ ἴδια ἡ πραγματοποίησή της, τό ἴδιο τό γεγονός τῆς συγκλήσεώς της, ὡς προσωπική στόχευση τοῦ ἀρχηγέτου τῆς παναιρέσεως πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, εἶναι ἡ οὐσιαστική ἐπιτυχία της.

Γι' αὐτό καί τό ἀρνητικό συμβάν τῆς ἀπουσίας ἀπό τίς ἐργασίες της τεσσάρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν (πατριαρχεῖα Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Γεωργίας καί Βουλγαρίας), γεγονός ὄχι μικρῆς σημασίας, δέν κατάφερε νά ἀκυρώσει τήν οὐσιαστική συμβολή της στήν καθιέρωση, μέ τήν ἔννοια τῆς συνοδικῆς νομιμοποιήσεως, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἄλλωστε ἡ ἑρμηνεία τοῦ γεγονότος (τῆς ἀποχῆς τῶν τεσσάρων) λίγο ἕως καθόλου σχετίζεται, κατά τή δική μας ἐκτίμηση, μέ τήν οὐσία, δηλαδή τήν προάσπιση τῆς ὀρθοδοξίας.

Ὑπάρχει μάλιστα κάτι, τό ὁποῖο, ἀκόμη καί ὅταν ἐγείρονται κάποιες ἐνστάσεις τῶν ἀπουσιαζόντων, πού ἀναφέρονται στά ἀποφασισθέντα τῆς συνόδου, ἀπό ὀρθοδόξου σκοπιᾶς κρινόμενα, τίς καθιστᾶ ἀκίνδυνες γιά τούς περαιτέρω σχεδιασμούς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί αὐτό εἶναι τό γεγονός ὅτι καμμία ἀπό τίς τέσσερεις τοπικές ἐκκλησίες δέν διανοήθηκε διακοπή κοινωνίας μέ ὅσες συμμετεῖχαν καί ὑπέγραψαν αὐτά μέ τά ὁποῖα διαφωνοῦν!

 2.     Ἡ ὑπεράσπιση καί καθιέρωση τῆς "ΑκΜΣ" ὑπό τῶν συμφωνούντων. Ἡ ἀντιπαράθεση καί ἀντιδράσεις πρός αὐτήν ἐκ μέρους τῶν διαφωνούντων.

Ἡ "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος" τῆς Κρήτης μετά τή σύγκλησή της, ὅπως καί πρίν ἀπό αὐτή, δέχθηκε πολλά πυρά, ἀλλά καί ἀνάλογη ὑπεράσπιση ἀπό ὅλους τούς μεγαλοσχήμονες καί κατέχοντες θέσεις κλειδιά οἰκουμενιστές. Εἰδικότερα, μετά τή σύγκλησή της τήν ὑπεράσπιση καί καθιέρωσή της  ἀνέλαβαν οἱ οἰκουμενιστές Καθηγητές τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῆς Ἑλλάδος καί ἀσφαλῶς τό πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί τά φερέφωνά του μέ πρωτοστάτη τόν κ. Βαρθολομαῖο.

Οἱ πρῶτοι τό ἐπιχείρησαν καί τό ἐπιχειροῦν σέ κάθε εὐκαιρία μέ θεολογικές ἡμερίδες, ἀρθρογραφία, ἀκόμη καί συγγραφή σχετικῶν βιβλίων, μέσα πού χρησιμοποιοῦν ἀντίστοιχα καί οἱ διαφωνοῦντες μέ τή σύνοδο καί τίς ἀποφάσεις της, ἐνῶ ὁ τελευταῖος, εὐκαίρως ἀκαίρως ἀναφέρεται σ' αὐτήν ἐκθειάζοντάς την.

Ἰδιαίτερη ἀναφορά πρέπει νά γίνει στίς ἀπογοητευτικές καί ἀνησυχιτικές ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως μετασυνοδικές, ὅσον ἀφορᾶ στήν σύνοδο τῆς Κρήτης καί συνοδικές ὅσον ἀφορᾶ τίς ἴδιες, τοποθετήσεις καί ἀξιολογήσεις εἰδικῶς τῶν τοπικῶν ἐπισήμων ἐκκλησιῶν τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου. Οἱ πιό συμπαγεῖς σέ παραδοσιακά ὀρθόδοξο λαό τοπικές αὐτές ἐκκλησίες, ἀκόμη καί μέ τήν ἐντός τῆς συνόδου στάση των, ὅπως καί μέ τήν κατόπιν ἀποτίμησή της, ἀπέδειξαν πόσο ἀνεύθυνα καί ἀνάξια τοῦ ὀνόματος πού διεκδικοῦν ἐνεργοῦν, μέ τήν ἀμετροέπεια καί τήν μειοδοτική στάση των ἀντιστοίχως.

Ὑπενθυμίζω ὅτι ἡ μέν Ἱεραρχία τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἄλλα ἀπεφάσισε πρό τῆς συνόδου τῆς Κρήτης ὅτι θά ὑπερασπισθεῖ, ἄλλα ὑπεστήριξε καί ἀποδέχθηκε ἐντός ἐκείνης καί ἄλλα ἀνεκοίνωσε στό πλήρωμά της. Ὅσο γιά τήν Ἱεραρχία τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, αὐτή μέ συνέπεια διατήρησε τήν ἐκκοσμικευμένη καί οἰκουμενιστική στάση της, τόσο στίς ἐργασίες στή σύνοδο τῆς Κρήτης, ὅσο καί στήν προκλητική μετέπειτα δι' ἐγκυκλίου τοποθέτησή της, προκειμένου νά ἐπιβάλλει τίς ἀποφάσεις ἐκείνης στό πλήρωμά της.

Πρίν, ὅμως, περάσω καί στούς ἐπικριτές της καί διαφωνοῦντες πρός τίς ἀποφάσεις της, ἀξίζει πιστεύω νά ἀναφέρω ὅτι τό γεγονός τῆς συγκλήσεως τῆς συνόδου τῆς Κρήτης ἤδη ἔχει βρεῖ τή θέση του στή δημόσια ἐκπαίδευση τῶν ἑλληνοπαίδων, μέ ἰδιαίτερη θετική, βεβαίως, παρουσίαση, μέσα στήν ὕλη τοῦ μαθήματος τῶν νέων Θρησκευτικῶν! Τά νέα συγκρητιστικά, οἰκουμενιστικά καί πανθρησκειακά Θρησκευτικά τῶν ἀθέων κυβερνώντων δέν γινόταν νά μή προβάλλουν τέτοιες περιπτώσεις.

Ἡ πιό ἐνδιαφέρουσα καί σοβαρή κατά τή γνώμη μου περίπτωση διαφωνίας πρός τή σύνοδο τῆς Κρήτης καί τίς ἀποφάσεις της εἶναι ἡ περίπτωση τοῦ ἐπισκόπου τῆς νεοημερολογιτικῆς ἐκκλησίας κ. Ἱεροθέου Βλάχου. Ὁ σημαντικός καί ἱκανός αὐτός ἱεράρχης καί θεολόγος τῆς ἐπισήμου ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος συμμετεῖχε μέ τήν πλήρη ἔννοια τοῦ ρήματος στίς ἐργασίες τῆς συνόδου στήν Κρήτη. Τόν χαρακτηρίζω ὡς εἰδική περίπτωση, ὅπως ἀκούσατε, διότι κατέγραψε καί μᾶς μετέφερε πολύτιμα στοιχεῖα γιά τό τί συζητήθηκε καί ὑποστηρίχθηκε ἐκεῖ.

Παρά, ὅμως, τή λιπαρή θεολογική του γνώση ὁ ἐν λόγῳ νεοημερολογίτης Ἱεράρχης, ἐνῶ κρίνει ἐν πολλοῖς ὀρθῶς καί διακρίνει τά ἐπίμαχα σημεῖα καί στοιχεῖα τῶν συζητήσεων καί τῆς κειμενικῆς παραγωγῆς τῆς συνόδου, τελικῶς παίρνει θέση συμβιβαστική καί παθητική ἀπέναντι σέ ὅσα ὁ ἴδιος χαρακτηρίζει ὡς προβληματικά καί ἀντορθόδοξα. Φθάνει μάλιστα συμπερασματικά στό καινοφανές συμπέρασμα, τό ὁποῖο συνιστᾶ καί τή θέση καί πρότασή του ἔναντι τῶν ἀποφασισθέντων, ὅτι τά ἀρνητικά σημεῖα καί θέσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης θά τίς κρίνει ἐν καιρῶ ἡ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς ἐκκλησίας καί μία ἄλλη παρόμοια συνοδική πρωτοβουλία θά τίς ἀκυρώσει, διορθώσει ἤ τέλος πάντων θά ἐπιληφθεῖ αὐτῶν στό μέλλον!

Δέν γνωρίζω ἐσεῖς, σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί, ἀλλά προσωπικῶς ἀπό τή μελέτη τῆς παραδόσεως, τῆς διδασκαλίας καί τῆς ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας δέν συνάντησα πουθενά παρόμοια ἀντιμετώπιση. Ἀντιμετώπιση καί στάση, ἡ ὁποία θεωρῶ ὅτι συνιστᾶ καινοτομία, ἀφοῦ σύμφωνα μέ αὐτήν: πρῶτον, ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας οἱ ὁποῖες ἔλαβαν καί κακόδοξες ἀποφάσεις, δεύτερον ὅτι χωρίς νά ἀκυρωθεῖ καί ἀποκηρυχθεῖ μία κακόδοξη ἀπόφαση εἶναι δυνατόν χωρίς καμμία ἰδιαίτερη σπουδή νά παραπεμφθεῖ ἡ διόρθωσή της στό ἄγνωστο μέλλον καί, τρίτον, νά ἐξανεμίζεται ἡ προσωπική καί δή ἐπισκοπική ὑποτίθεται εὐθύνη γιά τήν ἀντιμετώπιση καί ἀποκήρυξη τῆς διαπιστωμένης κακοδοξίας στή μελλοντική πιθανολογούμενη ἀφύπνιση τῆς συνειδήσεως ἑνός ἐν πολλοῖς ἀδιάφορου καί παγιδευμένου στήν πλάνη πληρώματος!

Θά περιορισθῶ σ' αὐτή μόνο τήν περίπτωση διαφωνοῦντος, ὄχι διότι ὑποτιμῶ ἤ ὑποβαθμίζω ἄλλες περιπτώσεις πού βεβαίως ὑπάρχουν (Κληρικῶν καί θεολόγων  πάντα ἀπό τόν χῶρο τῶν ἐπισήμων ἐκκλησιῶν, ὅπου διαδραματίζονται ὅλα αὐτά τά γεγονότα), ἀλλά διότι αὐτή τήν θεωρῶ, ἀφ' ἑνός μέν, ὡς τήν πλέον ἰσχυρή ἀπό πλευρᾶς θεολογικῆς κατοχυρώσεως τῆς κριτικῆς της, ἀφ' ἑτέρου δέ, διότι στίς ὑπόλοιπες φαίνεται ὅτι ἡ συγκεκριμένη λειτουργεῖ, ἠθελημένα ἤ διαπιστωτικά, ὡς ὅριο ἤ ὁδηγός ἀντιδράσεως καί διαμαρτυρίας.

3.      Τό ἀντι - Οἰκουμενιστικό μέτωπο. Θέσεις, πρωτοβουλίες, διαφωνίες καί ἀντιπαραθέσεις.

Ὅπως θά παρατηρήσατε, στήν προηγουμένη ἀναφορά μου στούς διαφωνοῦντες μέ τίς ἀποφάσεις τῆς συνόδου τῆς Κρήτης δέν συμπεριέλαβα ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πιό δυναμικά, εὐθέως καί μέ πρακτικές πρωτοβουλίες ἐξεδήλωσαν τήν διαφωνία καί ἀντιπαράθεσή τους. Αὐτό ἔγινε διότι θεωρῶ ὅτι πρόκειται γιά μία ἄλλη κατηγορία, ἡ ὁποία θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ ὡς νέο ἀντι-οἰκουμενιστικό μέτωπο, τό ὁποῖο ὡς χαρακτηριστικό του γνώρισμα, μέχρι στιγμῆς, ἔχει τήν ἀπουσία ἐπισκόπου.

Ἐξ ὅσων γνωρίζουμε δέν ὑπάρχει κανείς ἐπίσκοπος ἐκ τῶν ἐπισήμων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, ὁ ὁποῖος ὄχι ἁπλά νά διαφωνεῖ ἀλλά νά ἔχει διαχωρίσει τήν θέση καί τήν εὐθύνη του, ἀπό τούς ὑποστηρίζοντες ἤ ἀνεχομένους τή σύνοδο αὐτή καί τίς ἀποφάσεις της, μέ ὁποιαδήποτε κανονική πρωτοβουλία του.

Τό νέο λοιπόν ἀντι-οἰκουμενιστικό αὐτό μέτωπο, τό ὁποῖο διευκρινιστικά ἀναφέρω ὅτι τό ὀνομάζω νέο διότι καί πρό τῆς πραγματοποιήσεως τῆς συνόδου στήν Κρήτη, ὑπῆρχε ἀτύπως συγκροτούμενο ἀπό μερικούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀποτειχισθεῖ ἀπό τούς ἐπισκόπους τους, τῶν ἐπισήμων πάντοτε τοπικῶν ἐκκλησιῶν, γιά τό πρόβλημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, περιλαμβάνει σήμερα κάποιους κληρικούς, μοναχούς, ὁμότιμους Καθηγητές τῆς Θεολογίας, θεολόγους καί ὅσους λαϊκούς βρίσκονται κοντά σ' αὐτούς ἤ τούς ἀκολουθοῦν. Ἀναφέρω ἐνδεικτικά τόν π. Θεόδωρο Ζήση ὁμότιμο Καθηγητή Πατρολογίας τοῦ Α.Π.Θ. καί τόν π. Νικόλαο Μανώλη ἀπό τήν Θεσσαλονίκη, τόν Ἱερομόναχο Εὐστράτιο πρώην Λαυρεώτη, ἄλλους Ἁγιορεῖτες μοναχούς ὅπως τόν π. Σάββα πρώην Λαυρεώτη, ὑποτακτικό τοῦ προηγουμένου, τόν π. Παΐσιο Παπαδόπουλο, τόν π. Φώτιο Βεζύνια, τόν υἱό Ζήση μοναχό Σεραφείμ, τούς παλαιοτέρους π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, π. Σταῦρο Βάϊο κ. ἄ.

Ὅλοι αὐτοί καί ἄλλοι ἀρκετοί ὄχι ὅμως πολλοί, ἔχουν ὡς κοινό γνώρισμα τήν ἀποτείχισή τους ἀπό τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπό τους γιά λόγους Πίστεως δηλαδή γιά τό ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ περισσότεροι (ὅλοι οἱ νεώτεροι χρονικά) ἐξ ἀφορμῆς τῆς συνόδου τῆς Κρήτης καί τῶν ἀντορθοδόξων, κατ' αὐτούς, ἀποφάσεών της.

Ἡ βασική θέση ὅλων εἶναι ὁτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι παναίρεση καί ὅτι κάθε ὀρθόδοξος χριστιανός ὑπερασπιζόμενος τήν Πίστη του, ὀφείλει νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό αὐτόν, διακόπτοντας καί ἀποφεύγοντας τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους. Μεταξύ ὅμως αὐτῶν ἔχει ἤδη δημιουργηθεῖ διάσταση ἀπόψεων ὅσον ἀφορᾶ τόσο στίς εἰδικότερες ἐκκλησιολογικές ἐκτιμήσεις καί θεολογικές θέσεις περί τῆς φύσεως καί τῶν συνεπειῶν τοῦ προβλήματος, τό ὁποῖο ἔχει προκαλέσει ὁ Οἰκουμενισμός στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο (κυρίως περί κοινωνίας, μυστηρίων καί χάριτος), ὅσο καί περί τῆς δέουσας στρατηγικῆς τήν ὁποία πρέπει νά ἀκολουθήσει ὁ ἀντι-οἰκουμενιστικός ἀγώνας.

Ἀποτέλεσμα τῶν ἀνωτέρω ὑπῆρξε ἡ ἤδη συντελεσθεῖσα διάσπαση τοῦ μετώπου σέ ὁμάδες, ἐνίοτε καί ἀντιπαρατιθέμενες μεταξύ των, ἀκόμη καί δημοσίως. Εἶναι σκόπιμο σ' αὐτό τό σημεῖο νά δοῦμε συγκεκριμένα, γιατί ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, τί φρονοῦν αὐτές οἱ ὁμάδες, οἱ ὁποῖες εἶναι βασικά τέσσερεις μέ κάποιες ὑπο-ὁμάδες καί ὑποδιαιρέσεις, λόγῳ ἐπιμέρους διαφοροποιήσεων:

Ἡ πρώτη, στήν ὁποία ἡγετικό ρόλο ἔχει ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, φρονεῖ ὅτι πρέπει νά ἀπομακρύνονται αὐτοί πού θέλουν νά ὀρθοδοξοῦν ἀπό ὅσους Ποιμένες κηρύττουν καί ὑποστηρίζουν τόν Οἰκουμενισμό ἤ σιωποῦν ἔναντι τῆς προωθήσεως καί ἐπιβολῆς του. Αὐτό γιά μέν τούς κληρικούς σημαίνει ἀποτείχιση ἀπό τόν ἐπίσκοπό τους, ὅταν ἐμπίπτει στά ἀνωτέρω, γιά δέ τούς λοιπούς μέ ἀπομάκρυνση ἀπό τούς αἱρετίζοντες καί καταφυγή, κατ' οίκονομίαν  σέ ὀρθοτομοῦντες  ἐπισκόπους ἤ ἀποτειχισμένους κληρικούς.

Ἡ δεύτερη, στήν ὁποία ἡγεῖται ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς, καθαιρεθείς ἀπό τήν πρώην προϊσταμένη του ἐκκλησιαστική ἀρχή, φρονεῖ ὅτι ἡ ἀποτείχιση τῶν κληρικῶν πρέπει νά εἶναι γενική, ἀπό ὅλους τούς ποιμένες - ἐπισκόπους πού εἴτε αἱρετίζουν, εἴτε κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετίζοντες, ἡ δέ εὐθύνη τῶν πιστῶν εἶναι ἀνάλογη τῆς γνώσεως καί ἐνημερώσεως πού ἔχουν περί τοῦ προβλήματος.

Ἡ τρίτη, στήν ὁποία ἡγοῦνται οἱ Ἁγιορεῖτες, φρονεῖ ὅτι δέν ἐπιτρέπεται καμμία ἐπικοινωνία μέ τούς αἱρετίζοντες καί τούς μετ' αὐτῶν κοινωνοῦντες καί θεωρεῖ ὑπεύθυνο τόν κάθε κληρικό ἤ μοναχό ἤ λαϊκό γιά τήν πλήρη ἀπομάκρυνσή του ἀπό τήν κοινωνία μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τέλος, ἡ τέταρτη ὁμάδα ἀποτελεῖται ἀπό ἀποτειχισμένους κληρικούς ἐκ τῶν κόλπων τῶν ἐπισήμων τοπικῶν ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι ἀσπαζόμενοι τά ἀνωτέρω περί τῆς ἀποφυγῆς κοινωνίας μετά τῆς παναιρέσεως, περισσότερο ταυτιζόμενοι στόν τρόπο μέ τίς θέσεις τοῦ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, ἐπιλέγουν ὅμως νά ἀκολουθήσουν ἀπαραιτήτως τό παλαιό ἡμερολόγιο, ὡς ἀπόδειξη τηρήσεως τῶν παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτό τό τελευταῖο, τό ζήτημα δηλαδή τῆς τηρήσεως ἤ ἐπιστροφῆς στό παλαιό ἡμερολόγιο, ἔχει ἐξελιχθεῖ σέ ἕνα ἀπό τά σημεῖα  τριβῆς καί μάλιστα ἔντονης μεταξύ τῶν ὁμάδων καί ἀσφαλῶς αὐτῶν πού διαφωνοῦν μέ αὐτό, ἔναντι τῶν ἀκολουθούντων τό πάτριο ἡμερολόγιο. Ὡστόσο δέν λείπουν οἱ ἀντιπαραθέσεις καί λόγῳ τῶν ἐπιμέρους διαφοροποιήσεων στίς διάφορες ὁμάδες περί αὐτῶν, μέ συνέπεια τήν διάσπαση καί ἀποδυνάμωση τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ μετώπου.

4.      Οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστές καί τό "Ἡμερολογιακό". "Σημεῖο ἀντιλεγόμενο" καί προβληματισμοῦ. Ζήτημα παρατάξεων καί ἐκκλησιολογικῶν διαφορῶν.

Συγκεκριμένα, τό ἡμερολογιακό ζήτημα φαίνεται ὅτι ἔχει ἐξελιχθεῖ σέ "σημεῖο ἀντιλεγόμενο" καί θέμα ἔντονου προβληματισμοῦ στό χῶρο τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ μετώπου καί ὅσων ἀνήκουν ἤ θέλουν νά ἐνταχθοῦν σ' αὐτό. Χωρίς, βεβαίως, αὐτό νά σημαίνει ὅτι κατέχει τήν πρέπουσα θέση ἤ προτεραιότητα ἱεραρχικά σέ ὅσα ἀπασχολοῦν τούς ἀντι-οἰκουμενιστές, σέ μεγάλο μέρος τῶν ὁποίων κυριαρχεῖ ἡ ἀδιαφορία καί μᾶλλον ἡ περιφρόνηση τοῦ ζητήματος αὐτοῦ.

Φυσικό καί ἑπόμενο εἶναι, κατά τή γνώμη μας, τό ἡμερολογιακό νά ἐνδιαφέρει ὅσους ἀπό καιρό ἤ ὀψίμως ἀπασχολεῖ τό πρόβλημα τῆς ἐξαπλώσεως καί κυριαρχίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καθώς πρόκειται γιά τό πρῶτο πρακτικό βῆμα ἐφαρμογῆς καί ἐπιβολῆς τῶν σχεδίων του μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Διότι ἡ ἡμερολογιακή καινοτομία προέρχεται ἀπό τόν χῶρο τῆς αἱρέσεως (Παπισμό), ἐπιχειρήθηκε νά ἐπιβληθεῖ μέσα στά διαρκῆ σχέδια προσηλυτισμοῦ καί ἀθέσμου προσεγγίσεως πρός αὐτόν τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς καί τελικῶς ἐντάχθηκε καί προωθήθηκε ἐκ τῶν πρώτων στούς σχεδιασμούς τῆς δυναμικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰώνα.

Ἐν προκειμένω, μεταξύ τῶν ἀντι-οἰκουμενιστῶν ἐμφανίζεται τό ἡμερολογιακό ὡς σημεῖο ἀντιλεγόμενο, διότι κάποιοι λογικῶς καί ἐκκλησιαστικῶς σκεπτόμενοι ἐκλαμβάνουν τήν ἐγκατάλειψη τῆς νέας πραγματικότητος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς ἐπιστροφή στήν Παράδοση καί ἀπόρριψη κάθε Καινοτομίας καί ἀντικανονικότητος. Μερικοί μάλιστα, ἀκόμη πιό εἰλικρινά καί ὑπεύθυνα θεωροῦν ὅτι πρέπει νά λάβουν θέση ἔναντι τοῦ προκληθέντος καί ἀκόμη ἀθεραπεύτου παραμένοντος Σχίσματος.

Ὑπάρχουν ὅμως κι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι εἴτε διότι δέν συμμερίζονται τά ἀνωτέρω, εἴτε διότι τά ἀγνοοῦν, εἴτε τό πιθανότερο διότι ἔχουν προκατάληψη, στρεβλή γνώση καί σχετική τοποθέτηση ἐπ' αὐτοῦ, ἀλλά καί εἴτε διότι προσκρούει στά συμφέροντα καί τήν ἄνεσή των, ἡ ὑπεύθυνη στάση ἐπ' αὐτοῦ δέν τούς ἐνδιαφέρει καί μάλιστα ἐναντιώνονται σέ κάθε σχετική πρόκληση ἤ ἀναφορά. Αὐτοί μάλιστα δέν περιορίζονται στήν προσωπική των ἐπιλογή ἀλλά ἀτυχῶς ἀποδύονται σέ ἀγώνα κατά τῶν διαφωνούντων πρός αὐτούς, ἐνίοτε μέ μένος καί ἐμπάθεια ἀδικαιολόγητα γιά ἀγωνιζομένους τόν καλόν ἀγώνα ἀνθρώπους χριστιανούς.

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἀμφισβήτηση καί ἐπιθετική ἐπί τοῦ θέματος ἀρνητική στάση προέρχεται ἀπό τήν ὁμάδα τοῦ παλαιότερα ἀποτειχισθέντος καί μή δεξαμένου τήν καθαίρεσή του ἱερομονάχου Εὐθυμίου Τρικαμηνᾶ, τόσο ἐκ μέρους τοῦ ἰδίου, καί μάλιστα μετ' ἐπιμονῆς καί κατ' ἐπανάληψη, ὅσο καί πνευματικῶν του τέκνων καί συνεργατῶν, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν καί δυναμικά ἱστολόγια.

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ἐν μέσω τῆς λαίλαπας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῆς πραγματοποιήσεως τῆς πρώτης "πανορθοδόξου" οἰκουμενιστικῆς συνόδου στήν Κρήτη, κάποιοι ἀπό αὐτούς, πέραν τῆς σχετικῆς ἀρνητικῆς ἀρθρογραφίας τους, δέν δίστασαν νά διαθέσουν κόπο καί χρῆμα γιά νά συγγράψουν νέα ἐγχειρίδια πολεμικῆς κατά τῶν παλαιοημερολογιτῶν μέ τά ὁποῖα ἀμνηστεύεται οὐσιαστικά ἡ Καινοτομία, ἀθωώνονται οἱ σχίστες τῆς Ἐκκλησίας καί ἐπιδιώκεται ἡ ἀποτροπή τῶν ἐνδιαφερομένων γιά τήν Ὀρθοδοξία νά ἐνσκύψουν μέ σύνεση καί φόβο Θεοῦ στό μεῖζον αὐτό ἐκκλησιαστικό καί ἐκκλησιολογικό ζήτημα.

Ἐπειδή δέ αὐτά ἀτυχῶς γίνονται δημοσίως καί ἀδιακρίτως, πρός χαράν τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἔχει δοθεῖ τό δικαίωμα ἀρκετοί ἀπό τόν χῶρο τοῦ Ἀκακιακοῦ σχίσματος, νά θελήσουν νά τά ἀντιμετωπίσουν, ἄλλοτε ἐπιτυχῶς ἄλλοτε ὄχι, χωρίς ὅμως νά ἀποφεύγουν τήν προβολή καί τῶν ἰδιαιτέρων δικῶν τους ἐκκλησιολογικῶν πλανῶν καί ἐκτροπῶν. Αὐτό ζημιώνει σημαντικά καί ἀποδυναμώνει τή δυνατότητα τῶν καλοπροαιρέτων νά γνωρίσουν καί λάβουν ὑπεύθυνη θέση καί στάση ἔναντι τῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας καί ἅρα τῆς εὐκαιρίας νά δοῦν τό πρόβλημα τῆς ἀποστασίας ὁλοκληρωμένα καί σφαιρικά.

Ἡ μεγαλύτερη καί ταυτοχρόνως ἡ πλέον ἀστήρικτη κατηγορία κατά τῶν ὀρθοδόξων στό ἡμερολογιακό εἶναι ὅτι δογματοποιοῦν τό ἡμερολόγιο καί τό ἐξισώνουν μέ τό οὐσιῶδες ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό ὁποῖο αὐτοί θεωροῦν ἀνεξάρτητο καί ἄσχετο μέ τήν ἐπιβολή τῆς Καινοτομίας. Ἔτσι, ὅμως, χωρίς ἴσως νά τό κατανοοῦν ταυτίζονται μέ τή θεώρηση τῶν καινοτόμων καί υἱοθετοῦν τήν ἐπιχειρηματολογία τῶν ἴδιων τῶν οἰκουμενιστῶν ὑπέρ τῆς ἀντικανονικῆς ἀλλαγῆς καί τῆς ἐπιβολῆς τῆς Καινοτομίας.

Παρεμπιπτόντως, ὅμως, συμβαίνει καί κάτι ἐξίσου ἀπογοητευτικό καί προκλητικό: Δίνεται ἡ εὐκαιρία σέ διαφόρους, μεταξύ τῶν ὁποίων στελέχη τοῦ Ἀκακιακοῦ χώρου, νά ἐκφράσουν ἀπρόκλητη καί ἀπροσδόκητη ἐμπάθεια καί ἐπιθετικότητα στόν χῶρο τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας καί τῶν ἐκκλησιολογικῶν θέσεων Αὐτῆς, μέ διάθεση παραμορφώσεως καί διαστρεβλώσεώς των, ὥστε νά ἐμφανίζονται τελικῶς οἱ "Ματθαιϊκοί" νά φταῖνε γιά ὅλα τά δεινά ἐξαιτίας τῶν θέσεών των, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν "μολυσματική νόσο", οἱ ἴδιοι δέ θεωροῦνται αἱρετικοί καί παράφρονες!

Ὡστόσο, ἐπειδή ὅπως λέει καί ὁ ἁπλός λαός, ὁ Θεός ἀγαπᾶ τόν κλέπτη ἀλλά ἀγαπᾶ καί τόν νοικοκύρη, πρέπει νά ἐπισημάνουμε ὅτι ἐν τῆ ὁρμῆ καί μανίᾳ κατασπιλώσεως τῶν "Ματθαιϊκῶν" γίνονται καί ἀποκαλύψεις ὄχι μόνο διαλογισμῶν καρδιῶν ἀλλά καί φρονημάτων, τά ὁποῖα ἀξίζουν προσοχῆς τουλάχιστον λόγῳ τῆς δημοσίας, συνεχοῦς καί ἄνευ ἐνοχλήσεως τῶν ἁρμοδίων προϊσταμένων τῶν ὑβριστῶν μας. Ἔτσι, μαθαίνουμε ὅτι συνεργάτης τῆς Ἀκακιακῆς Συνόδου καί σύγχρονος ἐκφραστής τῶν πρώην ἐνισταμένων διακηρύττει ὅτι τό ἐκκλησιολογικό φρόνημα τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδη, ἀλλά καί ὅσων τόν ἐπικαλοῦνται, τόν τιμοῦν ὡς Ἅγιο καί φέρονται ὡς διάδοχοί του, εἶναι ὅτι ἡ διαίρεση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος λόγῳ τῆς ἐπιβολῆς τῆς ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας δέν κατέστησε τούς καινοτόμους σχισματικούς, ἀλλά ὑποδίκους μέχρις ἐκδικάσεώς των, ὁπότε καί ἐν τῶ μεταξύ κανείς δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητεῖ οὔτε τήν ἐκκλησιαστική τους ἰδιότητα, οὔτε τήν ὕπαρξη μυστηρίων, οὔτε καί τήν ἐπενέργεια τῆς Θ. Χάριτος σ' αὐτούς! 

5.      Ὁ Οἰκουμενισμός καί τό ἀντι - Οἰκουμενιστικό μέτωπο. Προοπτικές - ἐκτιμήσεις.

Ὑπό τό πρίσμα τῶν προαναφερθέντων οἱ ἐκτιμήσεις μας γιά τήν πορεία τοῦ ἀντι-Οἰκουμενιστικοῦ μετώπου καί οἱ προοπτικές ἀποτελεσματικῆς ἀντιμετωπίσεως ἀπό αὐτό τῆς καθιερώσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς νέας ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος στόν χῶρο τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, δέν εἶναι εὐοίωνες.

Τόσο οἱ κοινωνοῦντες καίτοι διαφωνοῦντες μέ τούς αἱρετίζοντες ποιμένες τῶν ἐπισήμων τοπικῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν, ὅσο καί οἱ ἀποτειχιζόμενοι ἀπό τούς αἱρετίζοντες ἐπισκόπους ἀντι-οἰκουμενιστές, ἐκκινοῦν ἐσφαλμένως κατά τήν ταπεινή γνώμη μας. Γιατί; Διότι ἐκλαμβάνουν ὡς Ἐκκλησία τίς γνωστές σ' αὐτούς ἱστορικές διοικητικές δομές καί τούς γνωστούς σ' αὐτούς θεσμούς της, ὁπότε συνειδητῶς ἤ ἀνεπιγνώστως θεωροῦν ὅτι αὐτός ὁ συγκεκριμένος γνωστός σ' αὐτούς ἐκκλησιαστικός χῶρος μέ τήν τοπο-ἀνθρωπογεωγραφία του παραμένει ὁ ἀληθινός καί ἀδιαμφισβήτητος χῶρος τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πρέπει νά μπορεῖ νά προσδιορίζεται ὡς Σῶμα Χριστοῦ. Δέν εἶναι ὅμως αὐτή ἡ πραγματική ἀλήθεια.

Ἀκόμη καί ὅταν ἀποτειχίζονται ἤ διακόπτουν τό μνημόσυνο τῶν Οἰκουμενιστῶν οἱ ἀντι-οἰκουμενιστές, οἱ περισσότεροι τουλάχιστον, βλέποντας μόνο τήν μικρή εἰκόνα καί τό ἰδικό τους σεβαστό συνειδησιακό πρόβλημα, ὄχι ὅμως τήν μεγάλη εἰκόνα τῆς κυριαρχίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὄχι μόνο διά τῆς ἐξαπλώσεώς του ἀλλά καί κυρίως διά τῆς κοινωνίας ὅλων μέ ὅλους, θεωροῦν καί ἐκλαμβάνουν πάντοτε ὡς Ἐκκλησία τόν χῶρο ἀπό τόν ὁποῖο προέρχονται καί δέν διανοοῦνται ὅτι ἡ Ἐκκλησία, κατά τούς θεοφόρους Πατέρες μας, ὁρίζεται, δηλαδή προσδιορίζεται καί ὑπάρχει, ὅταν ὑφίσταται ζήτημα Πίστεως καί ἀποστασίας, ἀκόμη καί σέ τρεῖς Ὀρθοδόξους!

Πόσο χαρακτηριστικά εἶναι τά λόγια τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ περί τῆς σχέσεως Ἐκκλησίας καί Ἀληθείας καί τό ἀντίστροφο, ἀλλά καί περί τῆς πλάνης ὅσων θεωροῦν ἑαυτούς ἐκπροσώπους των, χωρίς νά μετέχουν τῆς Ἀληθείας. Λέγει ὁ Ἅγιος: «Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί • καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι• μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Γρηγ. Παλαμᾶ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).

Ὁ παναιρετικός Οἰκουμενισμός υἱοθετούμενος καί ὑποστηριζόμενος ἤ ἀνεχόμενος ὑπό τῶν ψευδοποιμένων τούς ὑπαγορεύει νά καυχῶνται καί νά ἐπικαλοῦνται βαυκαλιζόμενοι ὅτι κατέχουν τίτλους καί ἰδιότητες ἐκκλησιαστικές καί ἔτσι ἀλληλο-ἀναγνωρίζονται μεταξύ των, ὅμως κανείς δέν μπορεῖ νά αὐτοδικαιώνεται ἐφ' ὅσον δέν μετέχει τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία μόνον δύναται νά ἐπιβεβαιώσει ὅσα ἐκεῖνοι αὐθαιρέτως ἐπικαλοῦνται!

Ἡ Ἐκκλησία λέμε πολλές φορές, ἀνακριβῶς, ὅτι κατέχει τήν ἀλήθεια, ἀλλά αὐτό δέν εἶναι σωστό καί μᾶς παρασύρει σέ ὅσα προαναφέραμε τά ὁποῖα εἴδαμε ὅτι πλανοῦν πολλούς. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὀρθό καί ἀκριβές νά λέμε ὅτι μετέχει τῆς Ἀληθείας καί ἑπομένως ὅταν δέν μετέχει, δέν εἶναι οὔτε μπορεῖ νά θεωρεῖται Ἐκκλησία!

Τό ἀντι-οἰκουμενιστικό μέτωπο καί οἱ ἐκπρόσωποί του χρειάζονται ἑνότητα. Ἡ κριτική καί ἡ κατάκριση (π.χ. γιά τήν πολυδιάσπαση καί πολυφωνία-ἀσυμφωνία τῶν παλαιοημερολογιτῶν) εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ἀλλά ἔρχεται κάποτε καί ἡ δική μας σειρά (αὐτῶν πού ἐπικρίνουν ἐπιπόλαια) καί τότε πρέπει ἐμπράκτως νά ἀποδείξουμε τί πιστεύομε καί τί μποροῦμε. Τό θεμέλιο δέ τῆς ἑνότητος καί τῆς συμφωνίας εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ἐν προκειμένω ἡ ὀρθή τοποθέτηση ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπ' ἀρχῆς τῆς ἐμφανίσεώς του καί τῆς ἐφαρμογῆς τῶν σχεδίων καί ἀποφάσεών του μέχρι τίς ἡμέρες μας καί τήν ἐκ μέρους μας ἐγκαταλειψή του.

Δέν εἶναι δυνατόν νά ξαναγράψουμε σέ κανένα πεδίο ἐμεῖς τήν ἱστορία ὅπως μᾶς ἐξυπηρετεῖ ἤ μᾶς ἀρέσει. Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου ὡς καταδεδικασμένη Συνοδικῶς, ὡς ἐπιβληθεῖσα ἀντικανονικῶς, ὡς ἐμπνευσθεῖσα μασωνικῶς καί Οἰκουμενιστικῶς καί βεβαίως ὡς Καινοτομία ἀπαιτεῖ καταδίκη, ἐγκατάλειψη καί ἐπιστροφή στά παραδεδομένα. Ἀποτελεῖ παγίδα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ναρκοθέτηση τῆς ἐπιστροφῆς στούς κόλπους τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας ἡ ἄρνηση νά πιάσουμε τό νήμα ἀπό τήν ἀρχή, τότε πού δέν ὑπῆρχε μεταξύ μας διαφορά, ὅπως ἔλεγαν οἱ Πατέρες.

Τόν Οἰκουμενισμό δέν τόν φοβίζει ἕνα πολυδιασπασμένο μέτωπο ἀντι-οἰκουμενιστῶν, οὔτε τόν ἀνησυχεῖ, διότι αὐτό ἀντί νά ἕλκει ἀπωθεῖ τούς πιστούς ἀνθρώπους. Ἐκεῖνο δέ πού πραγματικά φοβᾶται καί τόν ἀπειλεῖ οὐσιαστικά εἶναι τά δύο βήματα τῆς σωτηρίας. Τό ἕνα μετά τό ἄλλο, γιά νά μᾶς ὁδηγήσουν στήν πνευματική γῆ τῆς ἐπαγγελίας. Ἔξελθε καί πορεύου, ἔκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν. Ἐγκατάλειψε τήν ἀποστασία μέ τή διακοπή τῆς κοινωνίας καί ἐπέστρεψε στήν Ἐκκλησία μέ τήν ἔνταξή σου σ' Αὐτήν.

Ἡ ἀποτείχιση σήμερα δέν ἀρκεῖ. Χρειάζεται ἡ ἐπιστροφή. Χρειάζεται δηλαδή ἡ μετάνοια καί ὄχι ἡ αὐτοανακήρυξή μας σέ ὁμολογητές ἐπειδή τώρα συνειδητοποιήσαμε τί συμβαίνει. Ἡ δέ μετάνοια ἔχει ὡς κριτήριο γνησιότητός της τήν ταπείνωση. Ἡ ταπείνωση εἶναι ἐκείνη πού θά μᾶς ἐπιτρέψει νά ἀναγνωρίσουμε ὅτι ὑπάρχουν ἄλλοι οἱ ὁποῖοι πρίν ἀπό ἐμᾶς ἀξιώθηκαν νά βρεθοῦν μακρυά ἀπό τή λύμη τῆς παναιρέσεως, ἐπειδή δέν ἀδιαφόρησαν γιά καμμία προδοσία τῆς Πίστεως, οὔτε γιά τό παραμικρό. Κοντά καί μαζί μ' αὐτούς πρέπει νά ὑπάρξουμε, ἀφοῦ ἐμεῖς ἀπομακρυνθήκαμε καί ὄχι ἐκεῖνοι.

  6.    Ἡ μαρτυρία τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας. Διπλός ἀγώνας: Κατά τῆς παναιρέσεως καί ὑπέρ τῆς κατισχύσεως τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ γενικός τίτλος τῆς παρούσης εὐλογημένης συνάξεως ἀναφέρεται καί στή μαρτυρία τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας στό σύγχρονο κόσμο. Ἑπομένως ὅλα ὅσα προαναφέραμε, τά ὁποῖα σκιαγραφοῦν ἕνα σημαντικό μέρος τῶν προβλημάτων πού ὑπάρχουν σήμερα, εἶναι κομμάτι τῆς πραγματικότητος τοῦ συγχρόνου κόσμου μας πού καλούμεθα νά γνωρίζουμε καί νά ἀντιμετωπίσουμε.

Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς καί πολλά ἄλλα. Καθημερινά, πνευματικά, ψυχολογικά, ὑλικά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καί κατ' ἐπέκταση ὁ σύγχρονος κόσμος. Εἶναι καί αὐτά κομμάτια τῆς πραγματικότητος πού ἀφοροῦν στή ζωή, τήν πνευματική καί ψυχική ὑγεία, ἀλλά καί τήν ἐπιβίωση τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἔχει σημασία πῶς τά προσεγγίζουμε, ποιά εἶναι ἡ θεώρησή μας. Αὐτό δέ, συνδέεται ἄμεσα μέ τό νόημα πού θεωροῦμε ὅτι ἔχει ἡ ζωή μας ἐδῶ πάνω στή γῆ καί τόν προορισμό στόν ὁποῖο καλούμαστε νά φθάσουμε.

Ἡ ἀλήθεια πολλές φορές εἶναι καί πικρή καί δύσκολη. Εἶναι ὅμως ἀπαραίτητη γιά νά μή λησμονήσουμε τόν προορισμό μας. Δέν εἶναι τυχαῖο πού ἡ λέξη ἀλήθεια δηλώνει τό ἀντίθετο τῆς λήθης, δηλαδή τή μνήμη. Εἶναι ἀναντίρρητη πραγματικότητα ὅτι ζοῦμε σέ μία ἐποχή πού ἡ λήθη ἀντιπαλεύει τήν ἀλήθεια καί ἀντιστρόφως.

Ἡ μαρτυρία τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας στό σύγχρονο κόσμο δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία καλεῖ τόν κόσμο ὅλο νά γίνει Σῶμα Χριστοῦ, δηλαδή νά ἑνωθεῖ μέ τή Ζωή καί νά μετέχει τῆς Ἀληθείας πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Αὐτό τό ἔργο ἀντιστρατεύεται ἡ αἵρεση τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Οἰκουμενισμός, πού θεωρεῖται καί αἵρεση τῶν ἐσχάτων. Ὁ Οἰκουμενισμός οὐσιαστικά ἀντιστρατεύεται τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ ἐκκλησιοποίηση τοῦ κόσμου, ἐπιδιώκοντας ἀκριβῶς τό ἀντίθετο, δηλαδή τήν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ ἀντι-ἐκκλησία πού δέν θέλει νά ἔχει κεφαλή τόν Χριστό, γι' αὐτό ἴσως θά δεχθεῖ ὡς κεφαλή τόν Ἀντίχριστο!

Ὁ ἀγώνας κατά τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς δύσκολος καί ἀπαιτητικός ἀγώνας, πρέπει νά εἶναι συλλογικός καί ὡς συλλογικός νά ἀντιπαραθέτει στήν ἀπάτη τῆς αἱρέσεως τό βίωμα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Πρέπει νά εἶναι ὑπόθεση πίστεως, ὁμολογίας καί μαρτυρίας ὅλων, ἀληθευόντων πρός πάντας ἐν ἀγάπη.

Τελειώνοντας, θά ἤθελα νά κλείσω μέ τόν λόγο τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ νέου θεολόγου πού ἀφορᾶ σέ ὅλους μας Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς καί ἀναφέρεται στή σχέση πού πρέπει νά ἔχει ἡ Πίστη, τό Δόγμα, ἡ Ὀρθοδοξία μέ τή ζωή μας καί ἀντίστροφα. Ἀναφέρει λοιπόν ὁ Ἅγιος σέ μία ἐπιστολή του ὅτι: Ὀρθόδοξος δέν εἶναι αὐτός πού δέν εἰσάγει κάποιο καινούργιο δόγμα στήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά αὐτός πού ἡ ζωή του συμφωνεῖ καί μαρτυρεῖ τό ὀρθόδοξο δόγμα.

Σᾶς εὐχαριστῶ!