Ζαπορόζιε Λουκᾶς:

«Νεοκομμουνιστές διαπράττουν βλασφημίες στή Λαύρα τοῦ Κιέβου»

• Στις 5 Μαρτίου 2025, το Υπουργείο Πολιτισμού δημιούργησε μια επιτροπή για να επαληθεύσει τα άφθαρτα λείψανα των αγίων της Μονής των Σπηλαίων του Κιέβου στα Μακρινά και Κοντινά Σπήλαια του μοναστηριού καί «να καθορίσει την ιστορική και επιστημονική αξία των λειψάνων των αγίων»!

• Ἡ Λαύρα του Ποτσάεφ σχολίασε την πρόθεση του μουσείου να πραγματοποιήσει απογραφή των λειψάνων των αγίων του Ποτσάεφ, αποκαλώντας το "βανδαλισμό και ιεροσυλία".

Έντονες αντιδράσεις προκάλεσε η διάρρηξη της εισόδου στα Σπήλαια της Λαύρας του Κιέβου από την επιτροπή «μελέτης της επιστημονικής και ιστορικής αξίας» των τιμίων λειψάνων των Οσίων Πατέρων.

Μεταξύ αυτών που εξέφρασαν την αγανάκτησή τους ήταν και ο Μητροπολίτης Ζαπορόζιε και Μελιτουπόλεως κ. Λουκάς, ο οποίος σχολίασε το γεγονός μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Telegram.

Ο ιεράρχης έκανε λόγο για επανάληψη παλαιότερων διωγμών κατά της Εκκλησίας, παραλληλίζοντας τις σημερινές εξελίξεις με την εποχή των μπολσεβίκων.

«Ο σατανάς δεν εφηύρε τίποτε καινούργιο και μόνον παίζει τα παλαιά του σενάρια», ανέφερε χαρακτηριστικά, σημειώνοντας ότι παρά τις προσπάθειες να πληγεί η πίστη, «ο Θεός δεν αλλάζει» και η «ουράνια μακαριότητα» των ασκητών της Λαύρας παραμένει ανέγγιχτη.

Παράλληλα, εξέφρασε τη λύπη του για όσους συμμετείχαν στην πράξη, αναφερόμενος σε αυτούς ως «μουσειακούς υπαλλήλους, κτηνίατρους, ανατόμους και βιολόγους».

Κάλεσε, μάλιστα, τους πιστούς να αποφύγουν την εκδήλωση μίσους και κατάρας εναντίον τους, τονίζοντας ότι «πράγματι δε γνωρίζουν τι πράττουν» και προτρέποντας σε προσευχή για τη συγχώρεσή τους.

Το περιστατικό έχει αναζωπυρώσει τη διαμάχη γύρω από το καθεστώς της Λαύρας του Κιέβου, με πιστούς της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας να καταγγέλλουν πιέσεις και διώξεις εις βάρος τους.

Η επιτροπή, από την πλευρά της, δεν έχει προβεί σε επίσημη τοποθέτηση για τις ενέργειές της, ενώ οι αντιδράσεις από θρησκευτικούς κύκλους αναμένεται να ενταθούν τις επόμενες ημέρες.

 

Γραφείο ρεπορτάζ: romfea.gr

 

ΣΧΟΛΙΟ: Ὁ  Πρόεδρος τῆς Οὐκρανίας Β. Ζελένσκι, ὁ ὁποῖος φέρει την κύρια εὐθύνη γιά αὐτό τό νέο ἀνοσιούργημα, δέν θά ἔχει καλό τέλος! Τεράστια ἡ εὐθύνη καί τοῦ ὑποστηρικτοῦ του καί ἠθικοῦ αὐτουργοῦ τῶν διωγμῶν στήν Οὐκρανία πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

Στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου βρἰσκονται καί φυλάσσονται περισσότερα ἀπό 100 ὁλόσωμα ἀδιάφθορα σκηνώματα Ὁσίων Πατέρων!

 Μηδέν δόγματα – ἠθική, διεφθαρμένον πολιτικόν σύστημα

 

Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος

 

  Ἡ τραγωδία τῶν Τεμπῶν, ἡ ὁποία προκάλεσε τόν θάνατο πενῆντα ἑπτά ἀνθρώπων καί μέχρι αὐτήν τήν στιγμή δέν γνωρίζουμε ἐπακριβῶς τίς αἰτίες καί τίς συνθῆκες τῆς πολύνεκρης αὐτῆς σύγκρουσης, εἶχε ὡς συνέπεια νά ὁδηγηθῆ ἡ Χώρα σέ κυβερνητική κρίση καί σέ περαιτέρω ἀπαξίωση τοῦ ἤδη ἀπαξιωμένου πολιτικοῦ σύστηματος. Κρίση πού ὀφείλεται στό ἠθικά καί δογματικά διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό τῆς Χώρας. Ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι καταδυναστεύουν καί καταληστεύουν τόν λαό καί τοῦ ἀπομυζοῦν κάθε πνευματική δύναμη ἀπό τήν ψυχή του, πού πολεμοῦν μέ λύσσα τήν Ἐκκλησία του καί κάθε τι τό ἱερό. Ἄνθρωποι ἀμοραλιστές καί ἀσεβεῖς πού ἐκδιώκουν κάθε πνευματική ἀξία ἀπό ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

  Μία κρίση πού ἔγκειται στήν ἀνικανότητα τοῦ κράτους καί τῶν διοικητικῶν του μηχανισμῶν νά μποροῦν νά ἀνταποκρίνωνται μέ ἀποτελεσματικό τρόπο στίς κοινωνικές ἀνάγκες, ἀλλά καί στήν μεγάλη διαφθορά καί διαπλοκή τοῦ ὅλου κρατικοῦ μηχανισμοῦ. Καί ταυτόχρονα στήν παντελῆ ἔλλειψη θεσμικῆς θωράκισης τοῦ κράτους ἀπέναντι σέ αὐτά τά ἔντονα φαινόμενα τῆς διαφθορᾶς καί τῆς διαπλοκῆς. Μία διαφθορά, ἡ ὁποία δέν ἔχει πολιτικό χρῶμα καί ἐντοπίζεται σέ ὅλο τόν πολιτικό φάσμα.

  Συνήθως μιλᾶμε γιά λάθη καί ἀνικανότητα τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων σέ σχέση μέ τά φαινόμενα αὐτά, ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἀνυπαρξία τῶν διαδικασιῶν στήν δημόσια διοίκηση γιά τήν ἀποτροπή τῶν φαινομένων αὐτῶν δέν ὀφείλεται στήν διαχρονική ἀνικανότητα τῶν κυβερνήσεων τοῦ νεο- ελληνικοῦ κράτους, ἀλλά εἶναι ἀποτέλεσμα ἐνσυνείδητης πολιτικῆς ἐπιλογῆς ὅλων τῶν κυβερνήσεων· ἀφοῦ κανείς δέν προσπαθεῖ νά συγκροτηθῆ τό θεσμικό ἐκεῖ­νο πλαίσιο πού θά μποροῦσε νά ἀποτρέψη ἤ τουλάχιστον νά περιορίση τήν διαφθορά καί τήν διαπλοκή. Ἰσχυρά οἰκονομικά συμφέροντα σέ ἀλληλοσύνδεση μέ τό πολιτικό σύστημα ἀπολαμβάνουν ἀμοιβαῖα οἰκονομικά καί πολιτικα ὀφέλη μέσῳ ἑνός πολύπλοκου δίκτυου συμφερόντων, πού ἔχει ἀναπτυχθῆ μεταξύ τους.

  Αὐτή ἡ διαπλοκή εἶναι πού ἀποκαλύπτεται καί μέ τήν τραγωδία τῶν Τεμπῶν καί τήν ἴδια στιγμή ἡ συγκάλυψη καί ἡ ἀτιμωρησία προσώπων καί στοιχείων πού προέβη ἡ κυβέρνηση τήν ἔφερε ἀντιμέτωπη μέ τήν διογκούμενη ὀργή τοῦ λαοῦ γιά τίς παραλείψεις καί τίς ὀλιγωρίες τοῦ κράτους. Παραλήψεις πού εἶχαν ὡς συνέπεια τόν τραγικό θάνατο τῶν πενῆντα ἑπτά συνανθρώπων μας.

  Ἡ ἀτιμωρησία, ἡ συγκάλυψη, ἡ ἀπόκρυψη τῆς ἀλήθειας ἐπιβεβαιώνουν μέ τόν πιό τρανό τρόπο τήν κρίση ἀξιοπιστίας πού ἀφορᾶ ὅλο τό πολιτικό σύστημα, κυρίως ὅμως τά μεγάλα κόμματα πού κυβερνοῦν τήν Χώρα τά τελευταῖα πενῆντα χρόνια. Μία χρόνια κρίση, ἡ ὁποία ἔχει ὁδηγήσει τό σύστημα στήν ἀποσύνθεσή του. Παρατηρεῖται τό ὀξύμωρο γεγονός, μέ τίς τελευταῖες ἐξελίξεις, τά κόμματα τῆς ἀντιπολίτευσης νά ἀδυνατοῦν νά καρπωθοῦν τήν ἔντονη δυσαρέσκεια τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, διότι δέν πείθουν γιά τίς ἀγαθές προθέσεις τους.

  Ἡ ἑλληνική κοινωνία, ἐνῶ θεωρεῖ ὑπόλογη τήν κυβέρνηση γιά σαφῆ προσ­πάθεια ἀποφυγῆς τῆς ἀποκάλυψης τῆς ἀλήθειας, παρά τίς ἐπικοινωνιακές μεθοδεύσεις πού χρησιμοποίησε, γιά νά συγκαλύψη πρόσωπα καί νά καλύψη εὐθύνες, τήν ἴδια στιγμή ἀντιλαμβάνεται τήν ὑποκρισία τῆς ἀντιπολίτευσης καί τίς εὐθύνες πού αὐτή φέρει στήν ἀπόδοση δικαιοσύνης στό τραγικό γεγονός, ἀφοῦ ἀρνεῖται νά θέση θέμα ἐνδεχόμενων ποινικῶν εὐθυνῶν συγκεκριμένων ὑπουργῶν, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι κυβέρνηση καί ἀντιπολίτευση ὅτι ὁ νόμος ἐφαρμόζεται σέ ὅλους, πλήν ἐκείνων πού κατέχουν πολιτική ἤ οἰκονομική ἐξουσία.

  Ὁ ἑλληνικός λαός συνειδητοποιεῖ γιά ἄλλη μία φορά ὅτι ὅλα τά πολιτικά κόμματα, χωρίς ἐξαιρέσεις, ἐξυπηρετοῦν τούς ἴδιους σχεδιασμούς, ἱκανοποιοῦν τά ἴδια συμφέροντα καί ἐναλλάσσονται στήν ἐξουσία, μέ μοναδικό γνώμονα τήν ἀποδόμηση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, τήν ἠθική καί οἰκονομική ἐξαθλίωση τοῦ λαοῦ. Τήν προσπάθεια γιά πλήρη διαφθορά καί καταρράκωση ὁποιουδήποτε συστήματος πνευματικῶν, ἠθικῶν, κοινωνικῶν, πολιτικῶν ἀξιῶν τῆς κοινωνίας, μέ στόχο τήν ἀποκτήνωση καί ἀποχαύνωση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Σέ αὐτήν τήν παρακμιακή πορεία ἔχει συμπράξει ὅλο τό πολιτικό σύστημα τῆς Χώρας εἴτε ἐνεργητικά εἴτε παθητικά, ἀποδεχόμενο στήν πράξη τήν νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στήν χείριστή της μορφή, πού στίς ἡμέρες μας στό πρόσωπο τοῦ σημερινοῦ πρωθυπουργοῦ ἔχει βρεῖ τόν καλύτερο ἐκφραστή της.

  Σέ αὐτήν τήν διαδικασία ἐναλλαγῆς τῶν κομμάτων ἐξουσίας, παρατηρεῖται τήν τελευταία δεκαετία, ἡ μία κυβέρνηση νά ἐκχωρῆ τά ἱστορικά δικαιώματα τῆς Μακεδονίας μέ ἐντολή τῶν ἰσχυρῶν πατρώνων μας, ἡ ἄλλη νά ὁδηγῆ τήν Χώρα στά μνημόνια. Ὁ ἕνας πολιτικός “ἡγέτης” νά ξεπουλᾶ τά λιμάνια στούς Κινέζους μέ σκοτεινές διαδικασίες, νά ἐπιβάλη τούς ἠλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, νά διαλύη τίς συντάξεις καί τά ἐργασιακά δικαιώματα καί ὁ ἄλλος νά θεσμοθετῆ ἀνήθικους νόμους, νά ἀφοπλίζη τά ἑλληνικά νησιά καί νά ἀποστέλλη πολύτιμα ὅπλα καί πυρομαχικά γιά τήν ἄμυνα τῆς Χώρας στήν Οὐκρανία.

  Πρόκειται τελικά γιά ἕνα διεφθαρμένο κρατικό μόρφωμα, τό ὁποῖο δέν διστάζει νά λειτουργήση ἀκόμα καί μέ κακοποιές δομές ἐγκληματικῆς ὀργάνωσης, τό ὁποῖο, ὅταν τό θεωρεῖ ἀναγκαῖο, νομιμοποιεῖ ἀκόμα καί τήν ἄσκηση τῆς κυβερνητικῆς βίας εἰς βάρος τοῦ λαοῦ, ὅπως συνέβη στίς συγκεντρώσεις γιά τήν Μακεδονία, γιά τά Τέμπη, στήν προσπάθεια ἐγκλεισμοῦ τοῦ λαοῦ τήν ἐποχή τοῦ κορωνοϊοῦ καί τόσα ἄλλα παραδείγματα.

  Εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη ὁ ἑλληνικός λαός νά ἀντιληφθῆ ὅτι οἱ ἐκλογές δέν γίνονται, διότι ὑπάρχει κάποιος ἀπό τούς λόγους λειτουργίας τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, τούς ὁποίους ὁρίζει τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος· ὅτι δηλαδή τό ἀνώτατο ὄργανο τοῦ κράτους, πού εἶναι ὁ λαός, ἀσκεῖ τήν ἐξουσία του μέ τίς ἐκλογές καί ἐπιλέγει τούς ἀντιπροσώπους του. Οἱ ἐκλογές τά τελευταῖα χρόνια μεθοδεύονται καί ἀποφασίζονται γιά τά “μάτια” τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιά νά τηρηθοῦν τά προσχήματα. Ποιά δημοκρατική διαδικασία μπορεῖ νά εἶναι νόμιμη, ὅταν ποσοστά τοῦ ἐπιπέδου τοῦ 20% ἤ τοῦ 15% ἤ ἀκόμα καί τοῦ 11% παράγουν κυβερνήσεις καί ἐξουσία; Ποιά δημοκρατική κυριαρχία διασφαλίζεται μέσα ἀπό τέτοια ποσοστά; Τελικά, πόσο κυρίαρχος εἶναι ὁ ἑλληνικός λαός, ὅταν τόν κυβερνᾶ τό σημερινό πολιτικό προσωπικό; Ἆραγε πόσο νόμιμο εἶναι οἱ βουλευτές τοῦ κυβερνῶντος κόμματος νά καταψηφίζουν κρίσιμα νομοσχέδια καί τήν ἴδια στιγμή νά στηρίζουν τήν κυβέρνηση; Εἶναι δυνατόν νά μή διώκεται ποινικά ἡ πολιτική συμπεριφορά πολιτικῶν, τῶν ὁποίων ὁ προεκλογικός λόγος βρίσκεται σέ πλήρη ἀναντιστοιχία μέ τίς μετέπειτα μετεκλογικές τους πράξεις; Στίς ἡμέρες μας ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τό πολιτικό σύστημα ὁ λόγος ὅτι, ὁ δεξιοτέχνης ἀπατεώνας εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος καλλιεργεῖ στά θύματά του τήν ψευδαίσθηση ὅτι αὐτά ἔχουν τόν ἔλεγχο, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι οἱ μαριονέττες τοῦ ἀπατεώνα. Μήπως κάτι ἀνάλογο δέν παρατηρεῖται στήν σχέση πολιτικῶν κομμάτων καί ἑλληνικοῦ λαοῦ;

  Στά πλαίσια τῆς καλλιέργειας τῆς ψευδαίσθησης ὅτι ὁ ἑλληνικός λαός ἔχει τόν ἔλεγχο τῆς πολιτικῆς ζωῆς τῆς Χώρας ἔγκειται καί ἡ δημιουργία πολιτικῶν κομμάτων, τά ὁποῖα αὐτοδιαφημίζονται ὡς «πατριωτικές δυνάμεις» καί στήν πραγματικότητα λειτουργοῦν ὡς πολιτικές ἐφεδρεῖες τοῦ πολιτικοῦ συστήματος. Κόμματα μέ προγράμματα οὐσιαστικά ἀ-πολιτικά, ἀποσπασμένα ἀπό τήν πραγματικότητα, πού στά οὐσιώδη τους σημεῖα φαντάζουν σχεδόν κωμικά, ὡς πρός τήν προχειρότητα τῶν πολιτικῶν τους στόχων. Ὅμως ἔχουν τό ἑξῆς ἰδιαίτερο, ὅτι ἀπευθύνονται στό θυμικό ἀνθρώπων ἀντισυστημικῶν, ὀργισμένων, ἀπηυδισμένων, ἀλλά καί μέ ἕνα βαθύ ἔλλειμμα πολιτικῶν κριτηρίων καί συγκρότησης.

  Σέ αὐτοῦ τοῦ τύπου τά κόμματα κύριο στοιχεῖο συσπείρωσης ἔχει τήν ἀναφορά στήν “Ἐκκλησία” καί τήν “Πίστη”, ἕνας συγκεκριμένης μορφῆς προπαγανδιστικός μηχανισμός πειθοῦς βρίσκεται σέ πλήρη ἐκδίπλωση. Ὅμως ὀφείλουμε νά σταθοῦμε στό πολιτικό πρόγραμμα τῶν κομμάτων αὐτῶν, γιά νά ἀντιληφθοῦμε τόν ρόλο τους.

  Χαρακτηριστικό εἶναι ὅτι στό πρόγραμμά τους ξεχωρίζει ἡ ἀπουσία ἀκόμα καί μίας ἔστω στοιχειώδους ἀναφορᾶς στίς αἰτίες τῶν οἰκονομικῶν, κοινωνικῶν καί ἐθνικῶν προβλημάτων, ἀλλά καί στίς μορφές μέ τίς ὁποῖες αὐτά ἐκδιπλώνονται. Καλύπτοντας ἔτσι οὐσιαστικά αὐτούς πού τίς προκαλοῦν, στρεβλώνοντας καί ἀλλάζοντας τήν οὐσία τῆς συζήτησης καί ἀποκρύπτοντας στήν πραγματικότητα τίς ρίζες αὐτῶν τῶν προβλημάτων.

  Ἔτσι παρατηροῦμε ὅτι δέν κάνουν καμία ἀναφορά στήν οἰκονομική ὀλιγαρχία τῶν ὑπερεθνικῶν ἀλλά καί τῶν ἐθνικῶν κέντρων. Καμία ἀναφορά στίς μεθόδους ἀποικιοκρατικῆς ἐξάρτησης χωρῶν, ὅπως ἡ Ἑλλάδα. Καμία ἀναφορά στούς πολιτικό-στρατιωτικούς μηχανισμούς ἐπιβολῆς αὐτῶν τῶν μεθόδων, ὅπως τό ΝΑΤΟ καί ἡ ΕΕ. Ἐπίσης, δέν γίνεται καμία ξεκάθαρη ἀναφορά στήν ἀνάγκη ἐξόδου ἀπό τούς ὀργανισμούς αὐτούς, ἀλλά καί ἀπό ὅσους ὀργανισμούς συνδέονται μέ αὐτούς.

  Καμία ἀναφορά στήν οἰκονομία καί στήν ἀνάγκη ἐπιστροφῆς καί ἀποκατάστασης ἑνός ἑλληνικοῦ καί ὄχι ἐξωχώριου–διεθνικοῦ νομίσματος. Γιά ὅλα αὐτά τά θέματα ἁπλά, ἄκρα τοῦ τάφου σιωπή καί γιά ὅσα συνδέονται μέ αὐτά.

  Οὐδεμία ξεκάθαρη καί μέ ὀνοματεπώνυμα ἀναφορά στίς σκανδαλώδεις σχέσεις διαπλοκῆς τοῦ ἐγχώριου πολιτικοῦ προσωπικοῦ καί τῶν ἐπιμέρους χώρων πού αὐτό ἐλέγχει καί ποδηγετεῖ· τῶν χώρων πού ἀποτελοῦν τό κύριο πεδίο δράσης τῆς ἐγχώριας πολιτικῆς, ὅπου ἔργο της εἶναι ἡ διαμόρφωση, ὁ ἔλεγχος καί ἡ τελική ποδηγέτηση αὐτῶν τῶν ἐνδιάμεσων χώρων, (στούς ὁποίους βέβαια συμπεριλαμβάνεται -ὡς κρίσιμης σημασίας βραχίονας ἐλέγχου- ὁ ἐκκλησιαστικός). Οἱ χῶροι αὐτοί ἀποτελοῦν τούς κατ’ ἐξοχήν διαμεσολαβητές μεταξύ τοῦ πολιτικοῦ κόσμου καί τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.

  Πρέπει νά παραδεχθοῦμε ὅτι ἡ ἀπουσία ὑπεύθυνου καί εὐθαρσοῦς καταγγελτικοῦ λόγου κατά τῆς ἐπώνυμης διαπλοκῆς, δέν μπορεῖ παρά νά ὑπακούη σέ κάποια ἀναγκαιότητα. Καί αὐτή ἡ ἀναγκαιότητα εἶναι ὁ ἐξωραϊσμός καί ἡ διαμόρφωση κλίματος ἀποδοχῆς τῶν διαφόρων ὀλιγαρχῶν, οἱ ὁποῖοι δραστηριοποιοῦνται κυρίαρχα στόν ἀθλητισμό, τήν Ἐκκλησία καί τήν “φιλανθρωπία”, ἀπό τόν λαό πού χειμάζεται ἀπό τήν συμπαιγνία αὐτῶν καί τοῦ ὑπόδουλου σέ αὐτούς πολιτικοῦ συστήματος. Ὀλιγάρχες πού μάλιστα ἐξωραΐζονται καί καλοῦνται “ἅγιοι” καί “μεγάλοι εὐεργέτες”.

  Ὁ μακαριστός καί ἀγαπητός π. Βασίλειος Βολουδάκης τό 2012 σέ Ἀνοικτή καί Προσωπική Ἐπιστολή πρός τούς ἐφημέριους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού εἶχε ἀποστείλει στήν προσπάθειά του νά κάνη γνωστούς τούς πολιτικούς του προβληματισμούς καί ὁραματισμούς γιά τήν Ἑλλάδα μέ τήν Παράταξη ΚΟΙΝΩΝΙΑ εἶχε γράψει:

  “Πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε, ἔστω καί αὐτή τήν ὕστατη ὥρα, ὅτι τό Ἔθνος μας βρίσκεται στόν σταυρό-πάσχοντας πνευματικά, ψυχικά καί ὑλικά- ὄχι ἀπό ἀλλοεθνεῖς ἐξουσιαστές, ἀλλά ἀπό ἐμᾶς τούς ἰδίους πού ψηφίσαμε -δηλαδή ἐπιλέξαμε- τούς ἐπί 180 χρόνια σταυρωτές Πολιτικούς!

  Αὐτή ἡ συνειδητοποίηση ἔχει ἀποτελέσματα. Ἄν καί ἡ ὥρα εἶναι περασμένη, ποτέ δέν εἶναι ἀργά, γιατί πιστεύουμε στόν Ἄχρονο Θεό μας, πού ἀξιοποιεῖ ἄμεσα τήν μετάνοιά μας χωρίς νά ἐμποδίζεται ἀπό τήν βραδύτητα πού τήν ἐκδηλώνουμε. Τοῦ ἀρκεῖ νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι μας ὅτι μᾶς χάρισε μιά Ἀναστημένη ἀπό τόν Ὀθωμανικό ζυγό Ἑλλάδα καί ἐμεῖς, μέ τίς ἐπιλογές μας, τήν ξανασταυρώσαμε καί ἐξακολουθοῦμε νά ἐπευφημοῦμε τούς σταυρωτές της!

  Τότε πού σταυρώθηκε ὁ Χριστός, οἱ σταυρωτές Του καταισχύνθηκαν καί ἔχασαν τήν ἐξουσία τους, οἱ σταυρωτές, ὅμως, τῆς Πατρίδος μας ζοῦν καί βασιλεύουν καί κατακυριεύουν καί καταδυναστεύουν τόν λαό μας -μέ τίς δικές μας ψήφους(!)- ξεριζώνοντας μέ τόν πιό βίαιο καί ἀπάνθρωπο τρόπο τήν Πίστη του, τήν ψυχή του και τήν ἀξιοπρέπεια τῆς καθημερινῆς του ζωῆς!

  Δέν ἔχουμε ἀκόμα ἀντιληφθεῖ τό τί ἐστί πολιτικό σύστημα τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά βλέπουμε μόνο κάποιες ἀπό τίς ἐπιπτώσεις του. Δέν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ οἱ Ἕλληνες ὅτι οἱ Πολιτικοί μας δολοφόνησαν τόν Καποδίστρια, γιά νά φτιάξουν ἕνα δικό τους Κράτος μέσα στήν Πατρίδα μας, μέ τό δικό τους προσωπικό, μέ τούς δικούς τους μισθοφόρους, πού τούς πληρώνουν ἀδρᾶ ἀπό τόν Κρατικό μας Κορβανᾶ, γι’ αὐτό φροντίζουν μέ ἐπιμέλεια νά τόν κρατᾶ πάντα ἕνας σύγχρονος Ἰούδας, πού δέν τόν μέλλει γιά τόν λαό ἀλλά μόνο γιά τίς πλουσιοπάροχες ἀπολαβές τῶν μανδαρίνων πού θά τόν διατηροῦν στήν ἐξουσία.

  Οἱ Πολιτικοί μας ἔχουν φτιάξει τό ἀπόρθητο Φρούριο τῆς Πολιτικῆς ζωῆς τοῦ Τόπου μας καί ἐλέγχουν ἀπόλυτα καί τίς παραμικρές εἰσόδους, ἀπό τίς ὁποῖες θά μποροῦσε κάποιος ἄλλος -πού δέν εἶναι δικός τους- νά εἰσέλθη στήν Πολιτική μας ζωή”.

  Αὐτές τίς παρακαταθῆκες μᾶς ἔχει ἀφήσει ὁ μακαριστός π. Βασίλειος, βέβαια ἐκεῖνες οἱ πολιτικές συνθῆκες εἶναι τελείως διαφορετικές ἀπό τίς σημερινές, ὅμως ὀφείλουμε νά ἀντιληφθοῦμε τίς εὐθύνες μας ἀπέναντι στόν τόπο αὐτό καί νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι “ὁ Θεό μας, θά ἀξιοποιήσει ἄμεσα τήν μετάνοιά μας χωρίς νά ἐμποδίζεται ἀπό τήν βραδύτητα πού τήν ἐκδηλώνουμε”. Ἀρκεῖ νά συνειδητοποιήσουμε τό βάθος τῆς ἀθλιότητάς μας καί νά ἐκδηλώσουμε μετάνοια στήν παρακοή τῶν λόγων του καί τῶν ὁραμάτων του.

 

Ἀναφορά σέ καινοφανεῖς ἀνεπέρειστες δηλώσεις τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου.

Ὁ "πάπας" τῆς Ἀνατολῆς Βαρθολομαῖος ἀσπάζεται τά διάσημα τοῦ Πάπα τῆς Δύσεως Φραγκίσκου.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΥΘΗΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Κυθήροις τῇ 2α Ἀπριλίου 2025

 

Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Ὑπευθύνου τοῦ Γρ. Αἱρέσεων καί Παραθρησκειῶν

 

    Ὁ Οἰκουμενισμός «καλπάζει», προχωρεῖ ἀκάθεκτος καί ἰσοπεδώνει τά πάντα. Ἔχει ἁπλώσει παντοῦ τά θανατηφόρα πλοκάμια του καί ἀπειλεῖ θανάσιμα τήν ἁγία Ὀρθοδοξία μας. Ὑψηλόβαθμοι ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες ἔχουν στρατευτεῖ ἀνοιχτά στήν ὑλοποίηση τῶν δαιμονικῶν στόχων του. Συμπροσεύχονται μέ τούς αἱρετικούς, ὡσάν νά ἔχουν ἀπαρνηθεῖ τίς κακοδοξίες τους, καί παρά τίς ἀπαγορεύσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Διαγράφουν μέ μία μονοκονδυλιά τήν ἐπί δύο χιλιάδες χρόνια παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ὁριοθετεῖ τήν σώζουσα ἀλήθεια ἀπό τήν πλάνη. Ἔπαψαν νά θεωροῦν τήν αἵρεση ὡς ὁδόν ἀπωλείας καί διαδίδουν ὅτι ἡ σωτηρία δέν εἶναι μόνον ἀποκλειστικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τῶν αἱρέσεων, ἀκόμη καί τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου! Ἔφθασαν στό σημεῖο νά ἀρνοῦνται ἀκόμη καί αὐτονόητα καί ἀναντίρρητα ἱστορικά γεγονότα προκειμένου νά ἀνοίξουν τό δρόμο πρός τήν «Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν».

    Τό πολυκέφαλο θηρίο αὐτῆς τῆς φοβερῆς αἱρέσεως φαίνεται πρός τό παρόν νά θριαμβεύει, νά βρίσκεται στό ἀποκορύφωμα τῆς δόξης του, ἀφοῦ κατόρθωσε νά λάβει καί τή συνοδική νομιμοποίησή του στήν ἰδιόμορφη Σύνοδο τῆς Κρήτης, (2016). «Τίς ὅμοιος τῷ θηρίῳ; τίς δύναται πολεμῆσαι μετ’ αὐτοῦ;», (Ἀποκ.13,4), ἀφοῦ ἡ πλειονότητα τῶν Ἐπισκόπων σήμερα πανορθοδόξως τό ἔχει προσκυνήσει, ἄλλοι ἀπό φόβο καί δειλία καί ἄλλοι ἐκ πεποιθήσεως; Τά ναυάγια περί τήν Πίστιν Κληρικῶν, Μοναχῶν καί λαϊκῶν δέν ἔχουν τελειωμό καί συνεχῶς αὐξάνουν μέ γεωμετρική πρόοδο. Ὁ θεοφώτιστος λόγος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου φωτογραφίζει τή σημερινή ἐκκλησιαστική κατάσταση: «Ἀπέψυκται ἡ ἀγάπη, πορθεῖται ἡ τῶν Πατέρων διδασκαλία, ναυάγια περί τήν Πίστιν πυκνά, σιγᾶ τῶν εὐσεβούντων τά στόματα…»[1]. 

    Πρόσφατα ἦρθαν στό φῶς τῆς δημοσιότητος νέες δηλώσεις τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, οἱ ὁποῖες μᾶς ἐξέπληξαν καί παράλληλα μᾶς ἐλύπησαν βαθύτατα, διότι θέτουν ἐν ἀμφιβόλῳ μεγάλα ἱστορικά γεγονότα, τά ὁποῖα οὐδείς ἐκκλησιαστικός ἱστορικός διενοήθη ποτέ νά ἀμφισβητήσει. Σύμφωνα μέ δημοσίευμα στό διαδίκτυο, ὁ Πατριάρχης «κατά τή διάρκεια συνάντησης στήν Κωνσταντινούπολη μέ τόν Ἑλληνοκαθολικό Μελκίτη Πατριάρχη Γρηγόριο Γ’, [12/3/2025],…μίλησε γιά τή θεωρία ὅτι δέν ὑπῆρχε πραγματικό σχίσμα μεταξύ Ρώμης καί Κωνσταντινούπολης τό 1054». Κατά τούς ἰσχυρισμούς του «μᾶλλον, ὑπῆρχαν ἐντάσεις πού ἐνισχύθηκαν μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου…. Ὡστόσο αὐτές οἱ ἐντάσεις δέν εἶναι ἀνυπέρβλητες»[2].

    Ὁ Πατριάρχης μέ τίς ὡς ἄνω δηλώσεις του ἔρχεται κατ’ ἀρχήν σέ ἀντίφαση μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, διότι αὐτές ἀναιροῦν παλαιότερες δηλώσεις του γιά τό ἴδιο θέμα. Πιό συγκεκριμένα κατά τήν «θρονική ἑορτή» τοῦ Φαναρίου στίς 30 Νοεμβρίου 2015 στήν προσφώνησή του πρός τόν ἐπικεφαλῆς τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας καρδινάλιο κ. Kurt Koch, εἶπε μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «…Ἐκ τῶν διαλόγων τούτων, ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης ἤρξατο διά μιᾶς ἐξόχως συμβολικῆς πράξεως ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς ἐν ἔτει 1965 ἄρσεως τῶν ἑκατέρωθεν ἀναθεμάτων, διά τῶν ὁποίων, κρίμασιν οἷς οἶδε Κύριος, αἱ Ἐκκλησίαι Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως ἀπεσχίσθησαν ἀλλήλων κατά τό Σχίσμα τοῦ 1054 μ.Χ., τήν ἀπαρχήν ταύτην τῶν θλιβερῶν γεγονότων, τά ὁποῖα ἐπηκολούθησαν εἰς τάς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν Ἀνατολῆς καί Δύσεως ἐπί χίλια περίπου ἔτη»[3].  Τήν ὕπαρξη πραγματικοῦ Σχίσματος μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως δέν ἀρνήθηκε οὔτε ὁ προκάτοχός του κυρός Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος σέ δήλωσή του τόν Αὔγουστο τοῦ 1971 εἶπε:  «Τό ’65 ἐσηκώσαμεν τό σχίσμα, εἰς τήν Ρώμην καί ἐδῶ, μέ ἀντιπροσώπους μας ἐκεῖ καί ἀντιπροσώπους ἐκεῖθεν ἐδῶ…»[4].  Πέραν αὐτῶν, ἐφ’ ὅσον ὁ Πατριάρχης πιστεύει ὅτι οὐδέποτε ὑπῆρξε Σχίσμα μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, τότε γιατί ἄραγε δέν προχωρεῖ στό κοινό Ποτήριο μέ τόν Πάπα; Γιατί δέν προχωρεῖ σέ ἀποκατάσταση  τῆς πλήρους ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μέ τόν Παπισμό, ἐπισήμως καί δημοσίως;

    Εἶναι ἐπίσης ἐμφανής ἡ προσπάθεια του νά παρουσιάσει τά αἴτια τοῦ Σχίσματος σέ ἄλλους λόγους, μή δογματικούς, σέ «ἐντάσεις», διενέξεις καί συγκρούσεις μεταξύ μεμονομένων προσώπων. Ὅπως θά φανεί μέ ὅσα θά παραθέσουμε παρακάτω μέ ἄκρα συντομία, τά κύρια αἴτια τοῦ σχίσματος τοῦ 1054 δέν ἦταν ἐξωτερικοί, ἤ προσωπικοί παράγοντες, ὅπως ἰσχυρίζονται σήμερα πολλοί οἰκουμενιστές, ἀλλά σαφεῖς, δογματικοῦ χαρακτῆρος κακοδοξίες ἀπό τήν πλευρά τῶν παπικῶν. Ἦταν ἀφ’ ἑνός μέν τό παπικό πρωτεῖο καί ἀφ’ ἑτέρου τό Filioque. Ἄς πάρουμε ὅμως τά πράγματα μέ τή σειρά.

    Πρώτη καί βασική αἰτία τοῦ σχίσματος ὑπῆρξε, σύμφωνα μέ μαρτυρίες πλείστων ὅσων κορυφαίων ἱστορικῶν καί θεολόγων, τό παπικό πρωτεῖο, ἡ ἀπαίτηση δηλαδή τοῦ Πάπα νά ἔχει τήν ἀπόλυτη καί πλήρη ἐκκλησιαστική ἐξουσία ἐφ’ ὅλης τῆς παγκοσμίου Ἐκκλησίας. Ὁ ἐν λόγῳ παποκαισαρισμός τῆς Ρώμης, ὁ ὁποῖος σύν τῷ χρόνω κατέστη δόγμα πίστεως, ἀποτελεῖ σήμερα τόν θεμέλιο λίθο τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησιολογίας. Ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης, ὡς διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, θεωρήθηκε ὡς ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὁ ἀντιπρόσωπος καί τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς, (Vicarius Christi), ἱστάμενος ὑπεράνω ὅλων τῶν Ἐπισκόπων καί Προκαθημένων καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, δικάζων τούς πάντας καί αὐτός ὑπ’ οὐδενός δικαζόμενος. Αὐτή ἡ τραγική διαστροφή τῆς ρωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησιολογίας ἐξ αἰτίας τῆς μεταβολῆς τοῦ ἁπλοῦ πρωτείου τιμῆς τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης σέ πρωτεῖο ἐξουσίας, φάνηκε ξεκάθαρα στό πρόσωπο τοῦ Πάπα Λέοντος τοῦ Θ΄ στά γεγονότα τοῦ 1054, πού ὁδήγησαν στό ὁριστικό Σχίσμα Ἀνατολῆς καί Δύσεως. Ἀπό τά γεγονότα αὐτά χάριν συντομίας μνημονεύουμε τήν ἐπιστολή πού ἔστειλε ὁ Πάπας πρός τόν τότε Οἰκ. Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο, στήν ὁποία, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἐκάλεσε τόν Πατριάρχη νά ἀποδεχθεῖ τόν παπικό μῦθο περί τοῦ πρωτείου τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, νά υἱοθετήσει τό πλαστό κείμενο τῆς Ψευδοκωνσταντινείου Δωρεᾶς καί νά ἀναγνωρίσει τόν Πάπα Ρώμης ὡς τόν ἀνώτατο αὐθέντη ὅλης τῆς οἰκουμένης[5].  Μνημονεύουμε ἐπίσης τόν λίβελλο τόν ὁποῖο κατέθεσε πάνω στήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Ναοῦ τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, (15/7/1054), ὁ καρδινάλιος Οὐμβέρτος ἐν ὥρᾳ Θείας Λειτουργίας, παρόντος τοῦ Πατριάρχου, μέ τόν ὁποῖο ἀναθεματίζετο ὁ Πατριάρχης καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι ἐχαρακτηρίζοντο ὡς Σιμωνιακοί, Ἀρειανοί κ.λπ. Μέ τόν λίβελλο αὐτό ὁ Πατριάρχης ἐκαλεῖτο νά δεχθεί ἄνευ ὅρων  τό παπικό πρωτεῖο, τό Filioque καί τίς ἄλλες λατινικές καινοτομίες.

    Ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως στήν περισπούδαστη μελέτη του περί τῶν αἰτίων τοῦ Σχίσματος, ἀναφερόμενος στό μέγα χάσμα μεταξύ τῆς Δυτικῆς καί τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησιολογίας γράφει: «Οἱ Πάπαι ἀπέβησαν ρωμαῖοι αὐτοκράτορες, ἡ δέ ρωμαϊκή Ἐκκλησία, ἡ αὐτοκράτειρα Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἐκκλησιῶν καί ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης ἐπίσκοπος τῶν ἐπισκόπων ὅλου τοῦ κόσμου…Τίς ἀντιστήσεται πρός αὐτούς; Τίς δύναται νά ἀτενίσει πρός τό ὕψος τό παπικόν; Τίς νά ἀντοφθαλμίσει πρός τήν μεγαλοπρέπειαν αὐτῶν; Ἡ Δύσις ἅπασα ἤδη προσπεσοῦσα προσεκύνησεν αὐτόν, ἀλλ’ ἡ Ἀνατολή δέν ὑποτάσσεται…»[6].  Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τῆς Δογματικῆς τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἰωάννης Καρμίρης, ἀναφερόμενος στά αἴτια τοῦ Σχίσματος, γράφει: «Ἡ βαθυτέρα αἰτία τοῦ θλιβεροῦ ἐκείνου γεγονότος ὑπῆρξεν ὁ Παπισμός καί ὡς σύστημα καθ’ ὅλου καί ἰδιαιτέρως διά τῆς ἀποπείρας του πρός ἐπέκτασιν καί κυριαρχίαν καί ἐπί τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς καί ἐπιβολήν ἐπ’ αὐτῆς τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας καί τῶν λατινικῶν δογμάτων καί παραδόσεων»[7].

    Ἡ ἄλλη βασική αἰτία τοῦ σχίσματος ὑπῆρξε ἡ ἀντιβιβλική καί ἀντικανονική προσθήκη τοῦ Filioque, στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, πού συντάχθηκε ἀπό τήν Α΄ καί Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἡ προσθήκη αὐτή ἔγινε γιά πρώτη φορά ἀπό τόν Πάπα Ρώμης Σέργιο τόν Δ΄ τό 1009 καί ἔκτοτε ἐξακολουθεῖ νά παραμένει μέχρι σήμερα παρά τήν ρητή παραγγελία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Θεοφόρων Πατέρων νά παραμείνει ἄθικτο καί ἀναλλοίωτο τό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἡ Γ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος διά τοῦ Ζ΄ Ἱεροῦ Κανόνος της ἀπαγορεύει ρητά κάθε ἀλλοίωση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, τό ὁποῖο ἔκλεισε καί ἐσφραγίσθη διά παντός ἀπό τίς δύο πρῶτες Οἰκουμενικές Συνόδους: «Τούτων ἀναγνωσθέντων ὥρισεν ἡ ἁγία Σύνοδος ἑτέραν Πίστιν μηδενί ἐξεῖναι προσφέρειν, ἤγουν συγγράφειν, ἤ συντιθέναι παρά τήν ὁρισθεῖσαν παρά τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν ἐν τῇ Νικαέων συναχθέντων πόλει σύν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι».  Ἐπίσης ἡ ἐπί μεγάλου Φωτίου Η΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, τό 879, κατά παρόμοιο τρόπο ἀπαγορεύει κάθε ἀλλοίωση τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως: «Οὐδέν ἀφαιροῦντες, οὐδέν προστιθέντες…». Σημειωτέον ὅτι τά Πρακτικά καί τῶν δύο παραπάνω Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὑπέγραψαν οἱ ἀντιπρόσωποι, (λεγάτοι), τοῦ Πάπα. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἀείμνηστος ἀρχ. Σ. Μπιλάλης  «ἀντί νά ἀποκηρύξη ὁ (τότε) Πάπας Λέων ὁ Θ΄ τό ‘βλάσφημον δόγμα’ τοῦ Filioque, τό ἐχρησιμοποίησεν ὡς σημαίαν, διά νά καταπολεμήσῃ καί ἀφορίσῃ, διά τῶν ἀπεσταλμένων του ὡς αἱρετικήν τήν Ἀνατολικήν Ἐκκλησίαν, τήν μή δεχομένη τό Filioque…Τό 1014 τό Filioque προστίθεται εἰς τό Σύμβολον Νικαίας- Κωνσταντινουπόλεως ἐν τῇ Ρώμῃ, τῇ πιέσει τοῦ αὐτοκράτορος Γερμανίας Ἐρρίκου, καί, μετά τεσσαράκοντα μόλις ἔτη, τῷ 1054, οἱ παραχαράκται τοῦ Συμβόλου, τοῦ ἐπικυρωθέντος ὑπό πασῶν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, κατηγοροῦν ὡς αἱρετικούς τούς Ὀρθοδόξους, διότι ἀπέκοψαν δῆθεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου τό αἱρετικόν νεόπλασμα τοῦ Filioque»[8].  Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τῆς Δογματικῆς Ἰωάννης Καρμίρης χαρακτηρίζει τό Filioque οὐσιώδη δογματική καινοτομία καί κυρίαν αἰτίαν τοῦ σχίσματος. Γράφει: «Ὅτε τοῦτο προσετέθη ἀντικανονικῶς καί ἐν τῷ ἱερῷ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως…ἡ Ὀρθόδοξος Ἀνατολή ἐξηγέρθη μέχρι τοῦ βαθμοῦ ὥστε τό Filioque ἀπέβη τό μοιραῖον σχισματοποιόν, (μετά τοῦ παπικοῦ πρωτείου καί ἄλλων αἰτίων), κατά τε τήν ἔναρξιν τοῦ σχίσματος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης κατά τόν Θ΄ αἰῶνα καί κατά τήν ὁλοκλήρωσιν αὐτοῦ κατά τόν ΙΑ΄ αἰῶνα, ἐπί πλέον δέ καί μετά ταῦτα ἀπέβη τό μέγα συντηρητικόν καί διαιωνιστικόν τοῦ σχίσματος στοιχεῖον…»[9]. 

    Πέραν αὐτῶν ἐάν, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ Πατριάρχης, οὐδέποτε ὑπῆρξε πραγματικό Σχίσμα, ἀλλά ἁπλῶς «ἐντάσεις», τότε πῶς ἐξηγεῖται ἡ ἐπί 10 αἰῶνες, καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς δευτέρας χιλιετίας καταδίκη τοῦ Παπισμοῦ ὡς αἱρέσεως ἀπό πλειάδα Ὀρθοδόξων Οἰκουμενικῶν καί Ἐνδημουσῶν Συνόδων; Ὁ ἀείμνηστος ἀγωνιστής καί ὁμολογητής Μητροπολίτης Ἐλευθερουπόλεως κυρός Ἀμβρόσιος σέ σχετική του ἐργασία μνημονεύει ἕνα κατάλογο Ἱερῶν Συνόδων, πού καταδίκασαν τόν Παπισμό καί τίς πλάνες του. Ἔγραψε: «…Εἶναι λοιπόν “κατεγνωσμέναι” παρά Συνόδων, ἤ Πατέρων αἱ αἱρετικαί διδασκαλίαι τῆς Δύσεως; Ἄς ἴδωμεν: Ἡ μεγάλη Σύνοδος τοῦ 879 ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἡ ὑπό πολλῶν θεωρουμένη ὡς Ὀγδόη Οἰκουμενική, δεχθεῖσα τό Σύμβολον ἄνευ τῆς προσθήκης τοῦ Φιλιόκβε, ἐδογμάτισε: “Πάντες οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω πιστεύομεν. Τούς ἑτέρως παρά ταῦτα φρονοῦντας, ἤ ἕτερον ὅρον ἀντί τούτου προβαλέσθαι τολμῶντας, τῷ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν. Εἴ τις παρά τοῦτο τό ἱερόν Σύμβολον τολμήσειεν ἕτερον ἀναγράψασθαι ἤ προσθεῖναι ἤ ἀφελεῖν καί ὅρον ὀνομάσαι ἀποθρασυνθείη, κατάκριτος καί πάσης χριστιανικῆς ὁμολογίας ἀπόβλητος… Ἰδού, λοιπόν, βαρυτάτη, ἐπισημοτάτη, πανηγυρικωτάτη καί σχεδόν Οἰκουμενικοῦ χαρακτῆρος καταδίκη τοῦ αἱρετικοῦ καί βλασφήμου Φιλιόκβε! Ὅτε ὁ Πάπας Ρώμης Σέργιος ὁ Δ΄ ἐχρησιμοποίησε τό Σύμβολον μετά τῆς προσθήκης τοῦ Φιλιόκβε (1009), ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος, μετ’ ἀπόφασιν Συνόδου, διέγραψε τό ὄνομα τοῦ μνημονευθέντος Ρώμης Σεργίου ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ἔκτοτε δέ μέχρι σήμερον οὐδέν παπικόν ὄνομα ἐτέθη ἐν αὐτοῖς (Βασ. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, ἔκδ. α΄, σελ. 344). Τά ὀνόματα τῶν Προκαθημένων Ἐκκλησιῶν δέν διαγράφονται βεβαίως διά “τοπικά ἔθιμα”, ἀλλά δι’ αἱρέσεις!

    Τάς Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασε καί ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδος τοῦ 1054, ὁπότε ἐγένετο καί τό ὁριστικόν Σχίσμα, ἀποκαλέσασα εἰδικῶς τό “Φιλιόκβε”, ὄχι “τοπικόν ἔθιμον”, ἀλλά “βλάσφημον δόγμα” (αὐτόθι,σελ.344). Τάς Λατινικάς κακοδοξίας κατεδίκασαν καί αἱ μέ τόν Ἡσυχασμόν ἀσχοληθεῖσαι Σύνοδοι τοῦ 1341, τοῦ 1347 καί τοῦ 1351.

    Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1440, Σύνοδος ἐν Ρωσίᾳ κατά τό 1441, Σύνοδος ἐν Ἱεροσολύμοις κατά τό 1443, Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1450, Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1484, κατεδίκασαν καί ἀπεκήρυξαν τήν ψευδοσύνοδον τῆς Φλωρεντίας, ἡ ὁποία εἶχε δεχθῆ τήν “ἕνωσιν” ἐπί ψευδοῦς καί ἀσυστάτου βάσεως, ἤτοι μή θεωρήσασα ὡς αἱρέσεις τάς καινοτομίας τῆς Δύσεως.

    Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1722 καταδικάζει “τῆς Λατινικῆς κακοδοξίας καί κακοφροσύνης τά δόγματα” καί ἀποφαίνεται ὅτι οἱ Λατῖνοι δι’ αὐτῶν “ἐξαπατῶσι τούς ἁπλουστέρους, εὐγάνοντές τους ἀπό τά εὐσεβῆ Δόγματα τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί σύροντες τους ἀθλίως εἰς τόν βυθόν τῆς ἀπωλείας” (αὐτόθι, τομ. Β΄,σελ. 823-824). Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1727 ἀποκηρύσσει τάς ἑτεροδιδασκαλίας τῶν Λατίνων, παλαιάς τε καί νέας καί χαρακτηρίζει ταύτας “λῆρον μακρόν καί Κολακείας ψυχοβλαβοῦς ἐφευρέματα καί ἠπατημένης διανοίας γεννήματα” (αὐτόθι, σελ.867). Σύνοδος ἐν Κωσταντινουπόλει κατά τό 1838 καταδικάζει δριμύτατα τάς ἑτεροδιδασκαλίας τοῦ Παπισμοῦ, ὡς “βλασφημίας κατά τῆς Εὐαγγελικῆς ἀληθείας”, ὡς “ἑωσφορικήν πλάνην”, ὡς “ἀπομάκρυνσιν ἀπό τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀμώμου καί ἀδόλου Πίστεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ” κ.λ.π.(αυτόθι, σελ.896, 902).

       Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1848 καταδικάζει τόν Παπισμόν ὡς αἵρεσιν! “Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἵδε Κύριος, ἐπί μέγα μέρος τῆς Οἰκουμένης αἱρέσεων, ἥν ποτε ὁ Ἀρειανισμός, ἐστί δέ τήν σήμερον καί ὁ Παπισμός”, ὅν χαρακτηρίζει ὡς ἀνατρέποντα πάσας τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους διά τῶν πλανῶν του!(Αὐτόθι, σελ.906). Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει κατά τό 1895 καταδικάζει τάς ἑτεροδιδασκαλίας τοῦ Παπισμοῦ, ὡς “φρονήματα ὑπερφιάλου ἀλαζονείας”, ὡς “καινοτομίας ἀθέσμους καί ἀντιευαγγελικάς”, ὡς “οὐσιώδεις περί τήν Πίστιν διαφοράς ἀναγομένας εἰς τά θεοπαράδοτα τῆς Πίστεως Δόγματα”, ὡς “ἀντιευαγγελικάς καί παναθέσμους”, ὡς “σπουδαίας καί οὐσιώδεις περί τήν Πίστιν διαφοράς”, τῆς νοθεύσεως τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Πατέρων καί τῆς παρερμηνείας τῆς τε Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ὅρων τῶν Ἁγίων Συνόδων”, καί ἐπάγεται: “Διό καί δικαίως ἀπεκηρύχθη καί ἀποκηρύσσεται, ἐφ’ ὅσον ἄν ἐμμένῃ ἐν τῇ πλάνῃ αὐτοῦ” (αὐτόθι, σελ. 933, 935, 936, 938, 942)»[10]. 

    Ἀπό τούς ἁγίους Πατέρας, οἱ ὁποῖοι σαφέστατα καταδικάζουν τόν Παπισμό ὡς αἵρεση, μνημονεύουμε τόν ἅγιο Γρηγόριο, Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, τόν Παλαμᾶν, καί τόν ἅγιο Μάρκο τόν Εὐγενικό, τόν μέγα πρόμαχο τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀντίπαλο τοῦ Παπισμοῦ, αὐτόν ὁ ὁποῖος συνέτριψε κατά κράτος τίς παπικές κακοδοξίες καί σήκωσε ὅλο τό βάρος τῆς ὑπερασπίσεως τῶν Ὀρθοδόξων δογμάτων κατά τήν διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας – Φλωρεντίας. Σέ Ἐπιστολή του, τήν ὁποία ἀπηύθυνε πρός τούς «ἁπανταχοῦ τῆς γῆς» χριστιανούς, ἔγραψε: «Ἐφ’ ὅσον οἱ Παπικοί ἐξακολουθοῦν νά σφάλουν περί τήν θεολογίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, (δηλαδή τήν κακοδοξία τοῦ filioque), εἰς ὅ βλασφημῆσαι κινδύνων ὁ χαλεπώτατος, αἱρετικοί εἰσίν ἄρα καί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ὡς αἱρετικούς αὐτούς ἀπεκόψαμεν»[11].  Ὁ Ἐπίσκοπος τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου, Ροδοστόλου κ. Χρυσόστομος σέ πρόσφατη ἐκδοτική του ἐργασία τῶν Ἀπομνημονευμάτων τοῦ Σίλβεστρου Συρόπουλου, (Χρονογράφου καί Μ. Ἐκκλησιάρχου τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας), γράφει τά ἑξῆς γιά τήν  μεγάλη προσωπικότητα τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ: «…διαδηλῶ τήν πεποίθησίν μου ὅτι ὁ Ἐφέσου ἅγιος Μᾶρκος Εὐγενικός, καί μόνος αὐτός, ὁ ἀφ’ ἑνός μέν, σθεναρῶς καί πεπαρρησιασμένως εἰς ἐπήκοον καί κατ’ ἐνώπιον πάντων τόν Λόγον τῆς Ἀληθείας ὀρθοτομήσας, τά δέοντα καί εἰκότα δηλονοῦν διακηρύξας καί οὕτω ἀσινῆ, ἀβλαβῆ καί ὁλολαμπῆ διασώσας τήν τιμήν καί τήν τελειότητα τῆς Πίστεως τῆς Μόνης καί μόνως Ὀρθοδοξούσης Ἐκκλησίας ἡμῶν, ἀφ’ ἑτέρου δέ, καί πάλιν μόνος αὐτός, τήν ἀγερωχίαν τοῦ πάπα καταρρακώσας, ὅλως ματαίαν, πρός δέ, κουφοδεστάτην καί ‘συναγωγήν πονηρευομένων’, (Ψαλμ.21,17), τήν ΦερραροΦλωρεντινήν Σύναξιν καταδείξας, ἐπ’ οὐδενί θά ἠδύνατο νά ἀποφύγῃ τήν ἐκδικητικήν μανίαν τοῦ Εὐγενίου…»[12].   

    Παραθέτουμε, τέλος, πρός ἐπίρρωσιν τῆς θέσεώς μας περί ἀποφυγῆς τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα μετά τῶν ἑτεροδόξων Ρωμαιοκαθολικῶν καί Ἀγγλικανῶν, τοῦ ὁποίου τήν προετοιμασία ἔσπευσε νά διακηρύξῃ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης, τό κείμενον τοῦ διακεκριμένου Κανονολόγου τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν τοῦ παρελθόντος αἰῶνος, μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, τό ὁποῖον ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἄν εὑρεθῇ ἐνώπιον προτάσεως περί κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἤ οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς μετά τῶν ἑτεροδόξων, ὀφείλει νά ἀρνηθῇ καί συζήτησιν κἄν περί τοῦ θέματος. Τοιαύτη συζήτησις πρέπει νά ἀποκλεισθῇ παντί σθένει καί πάσῃ θυσίᾳ, διότι ἀποτελεῖ ἀνατροπήν ἐκ τῶν θεμελίων τῆς Ὀρθοδόξου Δογματικῆς καί ἰδίᾳ τῆς Ἐκκλησιολογίας. Ἤ πιστεύομεν ὅτι εἴμεθα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἤ δέν πιστεύομεν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πεποιθυΐα ὅτι αὕτη καί μόνη εἶνε τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας, τό Ταμεῖον τῆς Χάριτος, τό Ἐργαστήριον τῆς Σωτηρίας, ἐνδιαφέρεται μέν ζωηρότατα περί τῆς εἰς αὐτήν ἐπιστροφῆς τῶν πεπλανημένων, ἀδιαφορεῖ ὅμως τελείως περί τῶν ἐσωτερικῶν αὐτῶν ζητημάτων, ἐν ὅσῳ οὗτοι μένουν ἐν τῇ πλάνῃ. Ἡ Α´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἠθέλησε νά θεσπίσῃ κοινόν ἑορτασμόν, ἀλλά διά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, οὐχί διά τούς ἐκτός αὐτῆς εὑρισκομένους. Δέν συνεζήτησεν οὔτε μετά τῶν Γνωστικῶν, οὔτε μετά τῶν Μαρκιωνιτῶν, οὔτε μετά τῶν Μανιχαίων, οὔτε μετά τῶν Μοντανιστῶν, οὔτε μετά τῶν Δονατιστῶν, ἵνα εὕρῃ βάσιν συνεννοήσεως περί κοινῶν ἑορτασμῶν. Καί ὅτε βραδύτερον ἀπεκόπησαν ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας οἱ Ἀρειανοί, οἱ Νεστοριανοί, οἱ Μονοφυσῖται οἱ Εἰκονομάχοι κ.λπ. κ.λπ., ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε διενοήθη νά προέλθῃ εἰς συνεννοήσεις μετ᾽ αὐτῶν πρός θέσπισιν κοινοῦ ἑορτασμοῦ εἴτε τοῦ Πάσχα εἴτε οἱασδήποτε ἄλλης ἑορτῆς. Ἡ Ἐκκλησία ρυθμίζει τά ζητήματα Αὐτῆς, λαμβάνουσα ὑπ᾽ ὄψιν ἀποκλειστικῶς καί μόνον τό συμφέρον τῶν μελῶν Αὐτῆς καί οὐχί τάς ἐπιθυμίας τῶν ἐκτός Αὐτῆς εὑρισκομένων. Ἄν οἱ ἑορτασμοί τῶν αἱρετικῶν συμπίπτουν μετά τῶν τοιούτων τῆς Ἐκκλησίας, ἄς συμπίπτουν. Ἄν δέν συμπίπτουν, ἄς μή συμπίπτουν. Ἡ Ἐκκλησία δέν συσκέπτεται ἐπί ἴσοις ὅροις μετά τῶν αἱρετικῶν. Διαλέγεται βεβαίως μετ᾽ αὐτῶν, ἀλλ᾽ ἵνα δείξῃ εἰς αὐτούς τήν ὁδόν τῆς ἐπιστροφῆς. Τό νά συγκροτῶνται ‘Οἰκουμενικά Συμπόσια’ ἤ ἄλλου τύπου Συνέδρια μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καί τῆς πανσπερμίας τῶν αἱρετικῶν καί ἐν αὐτοῖς νά συσκεπτώμεθα περί καθορισμοῦ κοινῶν ἑορτασμῶν, ἐμμενόντων ὅμως καί τῶν μέν καί τῶν δέ (Ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν) ἐν τοῖς οἰκείοις Δογματικοῖς χώροις, τοῦτο ἄγνωστον καί ἀδιανόητον ὄν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὄζον δέ ἀπαισίου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί τεῖνον εἰς τήν καθιέρωσιν τῆς ἁρμονικῆς καί ἀδιαταράκτου συνυπάρξεως ἀληθείας καί πλάνης, φωτός καί σκότους, μόνον ὡς ‘σημεῖον τῶν καιρῶν’ δύναται νά ἑρμηνευθῆ»[13].

    Κλείνοντας, εὐχόμαστε ἀπό καρδίας νά ἀναδείξει ὁ Θεός, στούς ἐσχάτους καί ἀποκαλυπτικούς αὐτούς καιρούς πού ζοῦμε, νέους ἁγίους Μάρκους Εὐγενικούς καί προμάχους τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἐπισκόπους μιμητές τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀνταξίους τοῦ πνευματικοῦ ἀναστήματος τοῦ ἁγίου Μάρκου, ποιμένες μέ ἡρωικό, ἀνδρεῖο καί θυσιαστικό φρόνημα, πού θά ἀγωνιστοῦν μέ ὅλες τους τίς δυνάμεις ἀπέναντι στή σύγχρονη φοβερή αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πρός δόξαν της ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας. Ἀμήν.

---

[1]. Μεγ. Βασιλείου, Ἐπιστολή 164, P.G.32,636D-637A

[2]. https://spzh.eu/gr/news/85480-Patriarkh-Varfolomey-v-1054-godu-ne-bylo-raskola-Rima-i-Konstantinopolya

[3]. Βλ. δημοσίευμα τοῦ Γρ. αἱρέσεων καί παραθρησκειῶν τῆς Ι.Μ. Πειραιῶς μέ τίτλο: «Σχόλιο στήν ἀναφορά τοῦ Οἰκ. Πατρ. κ. Βαρθολομαίου πρός αἱρετικούς παπικούς γιά τήν ἅρση τῶν ἀναθεμάτων».

[4]. «Ὀρθόδοξος Τύπος», φ. 176, 15 Δεκεμβρίου 1972, σελ. 4.

[5]. Βλ. Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, «Τό πρωτεῖο τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης», Ἀθῆναι 1930, σελ. 192.

[6]. Νεκταρίου Πενταπόλεως, «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτίων τοῦ Σχίσματος», τόμ. Α΄, Ἀθῆναι 1911, σελ. 199-200.

[7]. Ἰω. Καρμίρη «Δύο βυζαντινοί Ἱεράρχαι καί τό σχίσμα τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας», Ἀθῆναι 1950, σελ. 48. 

[8]. Ἀρχ.  Σ. Μπιλάλη, Ἡ αἵρεσις τοῦ Filioque, Ἐκδ. «Ὀρθ. Τύπου» τόμ. Α΄, Ἀθῆναι 1972, σελ.82

[9]. Ἰω. Καρμίρη, «Σύνοψις τῆς Δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας», Ἀθῆναι 1960, σελ. 21, ὑποσημ. 1.

[10]. https://www.impantokratoros.gr/BD7FE22A.el.aspx

[11]. Μ. Ἐφέσου, Ἐπιστολή τοῖς ἀπανταχοῦ τῆς γῆς(…) Χριστιανοῖς, CFDS, Ser. A΄, Τομ.Χ, fascII, σελ.144(29-33).

[12]. Βλ. Σιλβέστρου Συροπούλου, Μ. Ἐκκλησιάρχου καί Δικαιοφύλακος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, «Ἡ Ἱστορία τῆς Συνόδου Φερράρας- Φλωρεντίας, Εἰσαγωγή Ἀδαμαντίου Διαμαντοπούλου, καθηγητοῦ τῆς ἐν Σμύρνῃ Εὐαγγελικῆς Σχολῆς, Ἐκδότης ὁ Ροδοστόλου Χρυσόστομος, Ἐπίσκοπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Ἅγιον Ὄρος 2021, σελ. 19.

[13]. https://www.hristospanagia.gr/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af-%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%ce%bf%e1%bf%a6-%e1%bc%91%ce%bf%cf%81%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%bc%ce%bf%e1%bf%a6-%cf%84%ce%bf%e1%bf%a6-%cf%80%ce%ac%cf%83%cf%87%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%84/

 

 Μόλις κυκλοφορήθηκε!

Ἔχει 56 σελίδες. Τιμᾶται, τέσσερα (4) εὐρώ ἕκαστο.

Κάθε ὀρθόδοξος πιστός, ἀλλά καί κάθε ἐνδιαφερόμενος γιά τήν Ὀρθοδοξία ἀξίζει νά τό προμηθευτεῖ, νά τό μελετήσει καί νά τό προσφέρει καί σέ ἄλλους!

Περιορισμένος ἀριθμός ἀντιτύπων!

 

Ἕτοιμη ἡ τέλεια σκλαβιά

γιά τούς νεοέλληνες ραγιάδες!

 

Κατατέθηκε στη Βουλή η τροπολογία που καθιστά υποχρεωτική την αναγραφή του Προσωπικού Αριθμού (ΠΑ) στις νέες ταυτότητες. Σύμφωνα με τη ρύθμιση, κάθε πολίτης θα διαθέτει έναν μοναδικό αριθμό ταυτοποίησης, ο οποίος θα ενσωματώνεται ηλεκτρονικά στο chip της νέας ταυτότητας.

Ο Προσωπικός Αριθμός, παρόμοιος με το ΑΦΜ ή το ΑΜΚΑ, αποτελεί σταθερό αναγνωριστικό για κάθε φυσικό πρόσωπο και θα αποδίδεται από τη στιγμή της έκδοσης της νέας ταυτότητας.

Η εφαρμογή αφορά το σύνολο των πολιτών, χωρίς εξαιρέσεις, ενώ οι υφιστάμενες ταυτότητες χωρίς τον ΠΑ παραμένουν σε ισχύ μέχρι να αντικατασταθούν ή να λήξουν.

(….)

Παράλληλα, ανακοινώθηκε η υλοποίηση του νέου εθνικού υπερυπολογιστή «Δαίδαλος» στο Λαύριο. (…)

 

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ

Ἕνα ἀξιόλογο, διαχρονικό καί ἄκρως ἐπίκαιρο κείμενο

«Η ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ τῶν ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

καί ΠΕΡΙ «ΚΟΙΝΟΥ ΠΑΣΧΑ»

 

Ἐκδίδουμε, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἕνα ἀξιόλογο κείμενο, σέ σχῆμα μικροῦ βιβλίου, τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Παύλου τοῦ Κυπρίου (+1994), λογίου, ἀσκητοῦ μοναχοῦ καί συγγραφέως. Ἐγράφη πρό 55 ἐτῶν τήν περίοδο πού ὁ π. Παῦλος εἶχε τήν ἰδιότητα τοῦ Ἁγιοταφίτου, ὡς ἀσκούμενος στήν ἔρημο περί τήν Μονή Χοζεβᾶ στά Ἱεροσόλυμα.

Ὁ ἀείμνηστος Γέροντας ὑπῆρξε χαρισματική προσωπικότητα μέ εὐρύτητα γνώσεων, εὐφυΐα, διεισδυτικότητα σκέψεως, πνευματική καλλιέργεια καί κυρίως ὀρθόδοξο φρόνημα καί Θεῖο φωτισμό. Τό συγκεκριμένο κείμενο, ἐκπλήσσει γιά τήν διαχρονική του ἀξία, καθόσον παραμένει εὔστοχο, ἀδιάψευστο καί ἐπίκαιρο σά νά γράφτηκε σήμερα!

Καί εἶναι ἄκρως ἐπίκαιρο λόγῳ (καί) τῆς κατά τό τρέχον ἔτος (2025) ἀναζωπυρώσεως τοῦ θέματος τοῦ «Κοινοῦ Πάσχα», προερχομένης ἐκ μέρους τῆς ἰδίας, ὅπως καί τότε, «πηγῆς», πού ἦταν, εἶναι καί παραμένει τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, φανερά πλέον ἐνεργοῦντος τοῦ ἐπικεφαλῆς του περί αὐτοῦ καί ἐκ συμφώνου μέ τόν Ἀρχηγό τοῦ Βατικανοῦ καί ἐπικεφαλῆς τῆς Δυτικῆς «Ἐκκλησίας».

Ἀσχέτως τῆς ἐπιτεύξεως ἤ μή τῶν σχεδιασμῶν Φαναρίου καί Βατικανοῦ περί «Κοινοῦ Πάσχα» μεταξύ ὀρθοδόξων καί αἱρετικῶν στό ἀμέσως προσεχές χρονικό διάστημα, δηλαδή ἐφέτος (2025), λόγῳ τῆς χρονικῆς συμπτώσεως τοῦ Πάσχα ὀρθοδόξων καί παπικῶν, τό θέμα θά παραμείνει ἀνοικτό πρός ἐκπλήρωση. Ὁ σχεδιασμός θά παραμείνει ὁ ἴδιος, διότι εἶναι ἐνταγμένος ἀπό δεκαετιῶν στό πλαίσιο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Προτείνουμε σε ὅλους τούς Ὀρθοδόξους, τοῦ ἐσωτερικοῦ, τῆς Κύπρου καί τοῦ ἐξωτερικοῦ, νά τό προμηθευτοῦν, νά τό μελετήσουν ἀλλά καί νά τό διαδώσουν, προσφέροντάς το, ὡς πνευματική ἐλεημοσύνη, καί σέ ὅσους ἔχουν ἐνδιαφέρον γιά τό μέλλον τῆς Ὀρθοδοξίας καί τή σωτηρία τους!

Ἡ κεντρική διάθεσή του θά γίνει μέσω τῶν Ἐνοριῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, καθώς καί ἀπό τό Βιβλιοπωλεῖο «ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ» (Γερανίου & Ἀναξαγόρα, Ὁμόνοια-Ἀθήνα) καί ἀπ’ εὐθείας ἀπό ἐμᾶς, ὡς ἐκδότου.

Γιά παραγγελίες : dimitrioskatsouras@gmail.com

Τιμή ἑκάστου: 4 εὐρώ.

 

Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας

Θεολόγος - Πολιτικός Ἐπιστήμων

 

Πατριάρχης Βαρθολομαῖος:

Δέν ὑπῆρξε σχίσμα μεταξύ Ρώμης καί Κωνσταντινούπολης τό 1054

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως πιστεύει ότι ο διαχωρισμός μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών θα εκλείψει τα επόμενα χρόνια.

Στις 12 Μαρτίου 2025, κατά τη διάρκεια συνάντησης στην Κωνσταντινούπολη με τον Ελληνοκαθολικό Μελκίτη Πατριάρχη Γρηγόριο Γ’, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος μίλησε για τη θεωρία ότι δεν υπήρχε πραγματικό σχίσμα μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινούπολης το 1054, γράφει το catholicnewsagency.

Μάλλον, είπε, «υπήρχαν εντάσεις που ενισχύθηκαν με την πάροδο του χρόνου». Ωστόσο, όπως τόνισε ο κ. Βαρθολομαίος, αυτές οι εντάσεις «δεν είναι ανυπέρβλητες».

Ο Γρηγόριος Γ’ έφτασε στην Κωνσταντινούπολη με ομάδα προσκυνητών που συμμετείχαν στο προσκύνημα της Γερμανικής Εταιρείας των Αγίων Τόπων. Αφορμή για το προσκύνημα ήταν η 1700ή επέτειος της Συνόδου της Νίκαιας, που έγινε το 325.

«Φυσικά, πάνω από χίλια χρόνια μετά, έχουν συσσωρευτεί πολλά προβλήματα. Αλλά είμαστε γεμάτοι ελπίδα ότι θα επιλυθούν τα επόμενα χρόνια, – τόνισε ο Πατριάρχης. – Όλα είναι στα χέρια του Θεού. Έχει ήδη προετοιμάσει το αληθινό μέλλον για τις εκκλησίες μας».

Να θυμίσουμε ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δήλωσε ότι θα επιδιώξει έναν κοινό εορτασμό του Πάσχα με Καθολικούς και Αγγλικανούς.

spzh.eu

Ὁ στενός συνεργάτης τοῦ Πατριάρχου Μητροπολίτης  Χαλκηδόνος κ. Ἐμμανουήλ ἀσπάζεται
τή δεξιά τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ἐνώπιον τοῦ κ. Βαρθολομαίου

ΣΧΟΛΙΟ: Τί ἄλλο πρέπει νά πεῖ ὁ ἄνθρωπος γιά νά κατανοήσουμε ὅτι εἶναι ἕνας οὐνίτης; Εἶναι ὁ ἴδιος πού ἀνέφερε πρό ἐτῶν ὅτι οἱ Πατέρες μας ὑπῆρξαν θύματα τοῦ διαβόλου καί ἐμεῖς ὡς κληρονόμοι ἐκείνων πρέπει νά διορθώσουμε τά λάθη των, ὅπως τό νά πολεμοῦν τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ καί νά θεωροῦν τούς ὁπαδούς τοῦ αἱρετικοῦ Πάπα Ρώμης ὡς ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εὐρισκομένους. Γιά τόν ἐν λόγω κύριο δέν ἀρκεῖ ἡ διακοπή τοῦ μνημοσύνου του ὡς κακοδόξου, ἐπιβάλλεται ὁ ἀναθεματισμός του!