Βάσει ἀποκαλυπτικῶν δηλώσεων τοῦ Πατριάρχου

ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ

  Η  ΠΛΗΡΗΣ  « ΕΝΩΣΗ  ΤΩΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ » ;

Ὁ ὑπό πολλῶν πλέον ἀποκαλούμενος καί χαρακτηριζόμενος, ἐξαιτίας τῶν ἐνεργειῶν του, ὡς «Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας» ἤ καί «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς», Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, γνωστός καί ὡς «πράσινος πατριάρχης», λόγω τῶν οἰκολογικῶν του πρωτοβουλιῶν καί εὐαισθησιῶν, ἔχει τό θάρρος νά δηλώνη ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν τά ἀντορθόδοξα πιστεύματά του καί νά ἀποκαλύπτη τίς προθέσεις του!

Αὐτό ἔκανε ἄλλη μία φορά ἐσχάτως ἀπό τοῦ Φαναρίου, κατά τήν λεγομένη θρονική ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, τήν 30^η Νοεμβρίου τρέχοντος ἔτους 2012, ἀπευθύνοντας Χαιρετισμό στήν συμμετέχουσα κατ’ αὐτήν, Ἀντιπροσωπεία τῆς «Ἐκκλησίας» τῆς Ρώμης.

 Πιό συγκεκριμένα:

Κατά ἰδική του ὁμολογία (τοῦ Πατριάρχου), ἡ αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ δέν εἶναι παρά ὁμότιμη τῆς Ὀρθοδόξου «ἀδελφή Ἐκκλησία», μέ ἐπικεφαλῆς τόν ἐν Χριστῶ ἀδελφόν του Ἐπίσκοπον τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, ἁγιώτατον Πάπαν Βενέδικτον τόν ΙΣΤ΄. Συγκεκριμένως, προσφωνεῖ τόν ἐπικεφαλῆς τῆς παπικῆς ἀντιπροσωπείας Καρδινάλιον Kurt Koch «Σεβασμιώτατον ἐν Χριστῶ ἀδελφόν» του, ἀναφερόμενος στόν αἱρετικόν Πάπα τῆς Ρώμης, τόν ὀνομάζει «ἁγιώτατον ἀδελφόν Ἐπίσκοπον τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης», τήν δέ αἱρετική κοινότητα τοῦ Παπισμοῦ ἀποκαλεῖ «σεβασμία Ἐκκλησία τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης» καί «ἐν Ρώμη Ἐκκλησία».

 Κατά τόν κ. Βαρθολομαῖο, ἡ Β΄ Βατικανή Σύνοδος (γνωστή γιά τήν προώθηση τοῦ παποκεντρικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οὐνιτικοῦ τύπου) ἄνοιξε καί χάραξε νέαν ὁδό γιά τήν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν. Αὐτή ἡ ὁδός, προφανῶς, θεωρεῖται ἀξιέπαινος ὑπό τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος προσφάτως παρέστη καί στούς ἑορτασμούς πρός τιμήν αὐτῆς τῆς Συνόδου στή Ρώμη, τούς ὁποίους διοργάνωσε τό Βατικανό. Ἀντιθέτως, ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπικρίνει τήν ἐπί αἰώνας τακτικήν «θεολόγων καί ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν» δηλαδή καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (!) στούς ὁποίους ἐπιρρίπτει τήν εὐθύνη γιά τήν διάσπαση τῆς ἑνότητος τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Αὐτοί, κατά τήν ἄποψη τοῦ Πατριάρχου, «ἀτυχῶς» καί κακῶς δαπανοῦσαν τίς δυνάμεις των γιά τήν προβολή καί ὑποστήριξη «τῶν ἰδίων Θέσεων» καί ὄχι, ὅπως, κατ’ αὐτόν, θά ἔπρεπε, στό πλαίσιο τοῦ διαλόγου. Ἀλήθεια, θά εἶχε ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον ὁ Πατριάρχης νά κατονομάσει ποιοί θεολόγοι καί ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπί αἰῶνες, ὅπως διατείνεται, διέπραττον αὐτό τό «κακό»;

Ὁ Πατριάρχης, ὠστόσο, προχωρεῖ μέ θάρρος ἀκόμη πιό πέρα. Ἀναφέρεται στό δέον γενέσθαι καί τό πρακτέον ἀπό τοῦδε καί στό ἑξῆς καί προτείνει: Νά ἀλλάξωμε νοοτροπία καί κατεύθυνση στίς προσπάθειές μας. Δηλαδή, ἀντί νά ἐπιχειρηματολογοῦμε ὑπέρ τῶν ἰδικῶν μας (ὀρθοδόξων) θέσεων, νά ἐπιχειρηματολογοῦμε ἐνάντια σέ ὅσα μέχρι τώρα ἰσχυριζόμασταν καί νά ἐπιδιώκουμε πάση θυσία τήν ἕνωσιν! Ἤ, μήπως, δέν διακρίνομε σωστά τήν πρότασή του καί τόν παρερμηνεύομε; Ἰδού, λοιπόν, τί ἐπί λέξει προτείνει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης: « Πρέπει, δηλαδή, νά δαπανῶμεν τάς πνευματικάς δυνάμεις μας οὐχί ἐν τῆ προσπαθεία ἀνευρέσεως δικαιολογιῶν διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν θέσεων, τάς ὁποίας ὑπεστηρίξαμεν κατά τό παρελθόν πρός δικαιολόγησιν τοῦ σχίσματος, ἀλλά νά καταβάλλωμεν εἰλικρινῆ προσπάθειαν διά τήν ἀνεύρεσιν ἐπιχειρημάτων, ἐπιβεβαιούντων τό ἐσφαλμένον τῆς διχαστικῆς τάσεως καί ἀναζητούντων τρόπους προσεγγίσεως καί, ἔτι περισσότερον, πλήρους ἀποκαταστάσεως τῆς ἐνότητος τῶν Ἐκκλησιῶν»!

Ἐπιπλέον, ὁ κ. Βαρθολομαῖος θεωρεῖ πιό σημαντικά ἀπό τά ὅποια θεολογικά ἐπιχειρήματα, τήν προσωπική γνωριμία τῶν μελῶν καί τῶν ἰθυνόντων τῶν Ἐκκλησιῶν. Καί, κυρίως, τήν διάλυση ἑκατέρωθεν τῶν φόβων, τῶν καχυποψιῶν καί τῆς δυσπιστίας.

Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ἡ ὁμολογία τοῦ Πατριάρχου, ὅτι τά σύγχρονα καί δή τά κορυφαῖα μέλη τῶν Ἐκκλησιῶν συμφωνοῦν στήν ἄρση τῶν ἐμποδίων πρός τήν πλήρη ἕνωση καί ἐπιθυμοῦν τήν εὐχαριστιακή κοινωνία μεταξύ των. Ὅσο γιά τήν παρατηρουμένη καθυστέρηση τῆς ἐπιτεύξεως τοῦ ποθητοῦ σκοποῦ τῆς ἑνώσεως, ὁ Πατριάρχης τήν ἀποδίδει στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία νά ὑπακούσωμε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο ἐν προκειμένω ζητεῖ νά ξεπεράσουμε «θέσεις και καταστάσεις και << θ ε ο λ ο γ ί α ς >> ( ; ), ὑποστηριχθείσας μέχρι πρό τινος, καί εἰσέτι ὑπό πολλῶν μέχρι σήμερον, ἐντός τῶν κόλπων ἀμφοτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, προβαλλομένας»! [Σημ. : Τί νά ἐννοεῖ ἄραγε ὁ Πατριαρχικός του νοῦς, μέ τόν ὅρο «θεολογίας»;] Δέν διστάζει μάλιστα ὁ Πατριάρχης νά δηλώνη ὅτι ἔτσι ὁδηγούμεθα «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν»!

Ἀκόμη, εἶναι χαρακτηριστική ἡ διευκρίνιση τοῦ κ. Βαρθολομαίου περί τοῦ τρόπου πού ἀπεργάζονται οἱ ἐνασχολούμενοι μέ τούς Διαλόγους τό ἔργο τῆς ἑνώσεως: Σταδιακή συμφωνία σέ μεμονωμένα σημεῖα καί ἐπίμονη ἐπανάληψη τῶν συζητήσεων ἐπί ὅσων διαφωνοῦμε, μέχρι… νά συμφωνήσουμε σέ ὅλα διά τῆς κοινῆς ἀποδοχῆς τῶν πρεπόντων (sic) πορισμάτων!

Τέλος, μέ μεγάλη αἰσιοδοξία και αὐτοπεποίθηση ὁ Πατριάρχης ἀνακοινώνει ἐξ ὀνόματος ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποία, ὡς φαίνεται, θεωρεῖ πώς ἐκπροσωπεῖ ( «Οἰκουμενικός» γάρ…), ὅτι λίαν συντόμως θά συγκληθῆ ἡ «Ἁγία και Μεγάλη Σύνοδος»! Προαναγγέλει δέ, ὅτι αὐτή ἡ Σύνοδος, μεταξύ ἄλλων, θά ἀποφανθῆ καί ἐπί τοῦ θέματος τῶν Διαλόγων μέ τίς λοιπές Ἐκκλησίες, καί θά λάβη τίς κατάλληλες ἀποφάσεις «…ἐν αὐθεντικότητι»!

Κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, εἶναι προφανές ὅτι ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, ὄχι ἁπλῶς ποθεῖ, ἀλλά ἐπείγεται γιά τήν «ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», τήν ὁποία θεωρεῖ καί ὡς θέλημα Θεοῦ. Δεν φαίνεται καθόλου νά προβληματίζεται γιά τό χάσμα πού χωρίζει θεολογικῶς τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τόν Παπισμό, τό ὁποῖο δέν κατόρθωσαν νά γεφυρώσουν οὔτε οἱ ἐπί 32 ὁλόκληρα χρόνια καί μέχρι σήμερον διεξαγόμενοι (γνωστόν τοῖς πᾶσι πῶς) «Διάλογοι». Ποῦ, λοιπόν, στηρίζει τήν αἰσιοδοξία του ὁ κ. Βαρθολομαῖος;

Λυπούμεθα, ἀλλά εἴμεθα ὑποχρεωμένοι, νά ἐπισημάνωμε ὅτι ὁ Πατριάρχης φαίνεται σταθερός καί συνεπής ὄχι στή γραμμή τῶν ἁγίων Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως, ὅπως ὁ Μέγας Φώτιος καί πλῆθος ἄλλων Ἁγίων Πατριαρχῶν, ἀλλά στή γραμμή τοῦ προκατόχου του καί φερομένου ὡς «μεγάλου» Πατριάρχου Ἀθηναγόρου (+1972), ὁ ὁποῖος κατέλειπε κακή μνήμη στήν Ἐκκλησία ὡς μεμαρτυρημένως δεινός Οἰκουμενιστής, μᾶλλον δέ καί ὁπαδός τοῦ πανθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ.

Δυστυχῶς, ὅσο ἐπιεικῶς και ἀπροκαταλύπτως καί ἐάν προσεγγίση κανείς τά λεγόμενα τοῦ Πατριάρχου, συνεκτιμώντας καί τήν κακῶς ἐπικαλουμένην ἐνίοτε ὑπό τῶν ὑποστηρικτῶν του γλῶσσα τῆς γνωστῆς διπλωματίας τοῦ Φαναρίου, πρός δικαιολόγηση τῶν ἑκάστοτε θέσεων καί διατυπώσεών του πρός τούς ἐκπροσώπους τοῦ Παπισμοῦ, θά διαπιστώση φοβερή ἔκπτωση ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί χάσμα μέγα ἐκ τῆς διαχρονικῆς στάσεως τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Ἰδιαιτέρως δέ, πρέπει ὅλοι νά προσέξουν τήν ὑπόθεση τῆς μελετωμένης συγκλήσεως τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», ἡ ὁποία, ἐκ τῶν μέχρι στιγμῆς δεδομένων καί «ἐγγυήσεων», μᾶλλον θά ἔλθη νά «δικαιώση» πολλῶν τούς φόβους καί τίς ἐπιφυλάξεις περί αὐτῆς, μεταξύ δέ αὐτῶν δύο σπουδαίων μορφῶν: τοῦ μαρτυρικῶς τελειωθέντος ἀγωνιστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Κοσμᾶ Φλαμιάτου (+1852) καί τοῦ μεγάλου συγχρόνου Σέρβου θεολόγου Ἰουστίνου Πόποβιτς (+1979).

Ὁ πρῶτος μίλησε γιά τό ἐνδεχόμενο «ὅπως μίαν ἡμέραν νομοθετηθῆ δι’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ κατάργησις τῆς Ὀρθοδοξίας», ἐνῶ ὁ δεύτερος, στό ἀπό τό ἔτος 1977 «Ὑπόμνημά» του «ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΩΜΕΝΗΝ ΜΕΓΑΛΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (Ἀθῆναι 1977) ἀναφέρει, «ὅ μή γένοιτο, μία τοιαύτη Σύνοδος, ἕν μόνον ἀποτέλεσμα δυνάμεθα νά ἀναμένωμεν ἐξ αὐτῆς: σχίσματα, ἤ καί αἱρέσεις, καί ὁπωσδήποτε ἀπώλειαν πολλῶν, δυσαριθμήτων ψυχῶν» !

Ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι, ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ, ὡς, ὁ κατά τήν Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ 1848, «φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας» ὀφείλουμε νά ἀγρυπνοῦμε.

Πρός δόξαν καί τιμήν τοῦ Ὁσίου καί θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Παταπίου



Ἕνα διδακτικό σύγχρονο θαῦμα τοῦ Ὁσίου

Ἡ Κορινθία, ὅπου ἑδρεύει τό Περιοδικό μας ("Ἐπιστροφή-Σωτηρία") καί ἔζησε τά τελευταῖα ἔτη τῆς ζωῆς του ὁ ἀείμνηστος ἱδρυτής του Παῦλος μοναχός (+1994), κατέχει σάν πολύτιμο θησαυρό τό σεπτό Σκήνωμα τοῦ ὁσίου Παταπίου τοῦ θαυματουργοῦ. Τοῦτο φυλάσσεται στήν ὁμώνυμη Μονή στά Γεράνεια Ὄρη, ὅπου πλήθη πιστῶν προσέρχονται καί λαμβάνουν τήν δι' αὐτοῦ παρεχομένη Θεία Χάρη καί εὐλογία. Κατωτέρω, ἐπ' εὐκαιρία τῆς μνήμης τοῦ Ὁσίου κατά τόν τρέχοντα μῆνα (8 Δεκεμβρίου) δημοσιεύουμε ἕνα (ἐκ τῶν πολλῶν) σύγχρονο καί συγχρόνως διδακτικό θαῦμα τοῦ Ὁσίου. Ὑπάρχει δημοσιευμένο σέ βιβλίο ὑπό τήν ἑπωνυμία "ΔΕΛΤΟΣ ΘΑΥΜΑΤΩΝ", τό ὁποῖο ἐξέδωσε τό ἔτος 2000 ἡ Μονή.

<< Ὁ κύριος Γ.Ζ. (τά πλήρη στοιχεῖα ὑπάρχουν στό ἀρχεῖο τῆς Μονῆς) ἀπό τήν Ἀθήνα ἔκανε χρόνια μετανάστης στήν Γερμανία. Ἐκεῖ νυμφεύθηκε μία Γερμανίδα Καθολική ( Παπική) στήν Ὁμολογία. Ἔκανε ὀρθόδοξο γάμο, ἀλλά ἡ γυναίκα του δέν δέχθηκε νά ἀσπασθεῖ τήν Ὀρθοδοξία, παρ' ὅτι τά παιδιά τους τά βάπτισαν ὀρθόδοξα.

Μετά τήν ἐπιστροφή τους στήν Ἑλλάδα, τό Καλοκαίρι τοῦ 1985 πῆγαν γιά παραθερισμό στό Λουτράκι. Κάποια μέρα ἐπισκέφθηκαν τό μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Παταπίου. Πρῶτος μπῆκε καί προσκύνησε τό ἱερό λείψανο ὁ σύζυγος καί μετά τόν ἀκολούθησε ἡ συμβία του. Ἐνῶ, ὅμως, ἐπιχειροῦσε νά προσκυνήσει τόν ἅγιο βρέθηκε λιπόθυμη στό ἔδαφος. Ἔτρεξαν τότε πολλοί νά τήν σηκώσουν καί τήν ὁδήγησαν ἔξω, ὅπου καί τή συνέφεραν. Μετά τήν ἐρώτησαν τί συνέβη καί λυποθύμησε καί ἐκείνη ἀπάντησε:

- Καλά δέν εἴδατε, δέν ἀκούσατε; Ὁ Ἅγιος μέ ἔσπρωξε καί μοῦ εἶπε:

- Πῶς ἐσύ μία αἱρετική μέ πλησιάζεις;

Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή μόνη της ζήτησε καί βαπτίσθηκε ὀρθόδοξη. Ὁ Ἅγιος τήν εἶχε σώσει ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο, ἀφοῦ χωρίς νά μποροῦμε νά προβλέψουμε τίς βουλές τοῦ Θεοῦ, εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι (κατά τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων) μόνο μέσα στήν Ὀρθοδοξία κανείς σώζεται! >>

Περί τῆς Ἀργίας τῆς Κυριακῆς

Τό σχόλιό μας στήν ἠλεκτρονική δικτυακή διαβούλευση τοῦ  Ὑπουργείου Ἀνάπτυξης , Ἀνταγωνιστικότητας καί Ναυτιλίας γιά τήν κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας γιά τά ἐμπορικά Καταστήματα (ὑπεβλήθη τήν 20 Δεκεμβρίου 2012, 16:15):

Ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας, τήν ὁποία, ἐπί τῆς οὐσίας, ἐπιφέρει ἡ ἐν λόγω διάταξη, ἀποτελεῖ προσβολή τῶν ἠθῶν καί ἐθίμων καί αὐτῆς τῆς Πίστεως τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων. Κυριακή σημαίνει ἀργία ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες, ἡμέρα ἀφιερωμένη στόν Θεό, ἐκκλησιασμό καί πνευματική ἀνάπαυση. Κυριακή σημαίνει Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι γνωστό ὅτι ἴσης σημασίας καί βαρύτητος εἶναι ἡ κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας μέ κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα! Στήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί Παράδοση, ἡ κάθε Κυριακή δέν εἶναι καθόλου μικρότερη, ὡς ἑορτή, ἀπό τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα. Μπορεῖ αὐτά νά ἠχοῦν περίεργα καί ὑπερβολικά στ' αὐτιά τῶν ὑπολοίπων ἀνθρώπων ἐκτός Ὀρθοδοξίας, ἀλλά αὐτά ἰσχύουν στήν Πίστη μας. Κατά τήν Ἁγία Γραφή, ἔργο τῶν ἀσεβῶν καί ἐχθρῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ κατάπαυση (κατάργηση) τῶν ἑορτῶν τοῦ Θεοῦ ἀπό τῆς γῆς. Καί, κατά τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Θεοῦ, θά «καταργηθοῦν»  ἀπό τόν Θεό ὅσοι ἀποδειχθοῦν τέτοιοι. Εἶναι νόμος πνευματικός αὐτός καί ἰσχύει πάντοτε καί γιά ὅλους. Τέλος, εἶναι προκλητικό, νά ἀντιδροῦν στή κατάργηση τῆς Κυριακῆς ἀργίας οἱ ἴδιοι οἱ ἐπαγγελματίες, νά διαφωνοῦν ὅλοι σχεδόν οἱ φορεῖς καί νά ἔρχεται ἡ Πολιτεία νά θέλη νά τό ἐπιβάλη μέ νόμο, περιφρονώντας Θεό καί ἀνθρώπους. Αὐτό εἶναι καί ἀσέβεια καί τυραννία καί θά λάβη τήν πρέπουσα ἀπάντηση.

Γιά νά ὁδηγηθοῦμε ἀπό τήν κρίση στήν ἐλπίδα…

Ο ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

 ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

ΣΤΟ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ  ΣΥΝΙΣΤΑ «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ» !

Ὁ γνωστός Καθηγούμενος τῆς  Μονῆς Ἁγίου Γρηγορίου, Ἁγίου Ὄρους, Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης, στό  ἐφετεινό (2012) Μήνυμά του ἐπί τῆ ἑορτῆ τῶν Χριστουγέννων, μεταξύ ἄλλων, συνιστᾶ «ἐπιστροφή» σ’ ἐκεῖνα πού ξεχάσαμε καί ἐγκαταλείψαμε, ἐνῶ ἀποτελοῦν τήν πνευματική μας παρακαταθήκη. Μέ εὔστοχο δέ καί ἄμεσο λόγο, ἐντοπίζει ὅσα συνιστοῦν τήν σύγχρονη «ἀποστασία», ἀρχόντων καί ἀρχομένων:

“…νά ἐπιστρέψουμε στήν πνευματική παρακαταθήκη, τήν ὁποία μᾶς ἄφησαν οἱ πατέρες μας καί ἐμεῖς τήν ξεχάσαμε, θαμπωμένοι ἀπό τήν αἴγλη τῶν φώτων τῆς Ἑσπερίας καί ἀποχαυνωμένοι ἀπό τήν εὐμάρεια τῆς οἰκονομικῆς της δῆθεν ἀκμῆς. Ἐποιήσαμε καί ἐμεῖς, ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι, «τό πονηρόν ἐνώπιον Κυρίου» καί ἴσως τώρα συνειδητοποιοῦμε καλλίτερα τίς μεγάλες μας ἁμαρτίες: Διώχνουμε τόν Χριστό ἀπό τήν παιδεία, γιά νά τήν κάνουμε πανθρησκειακή. Τόν ἀπομακρύνουμε ἀπό τήν δημόσια ζωή, διότι μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ παρουσία Του. Καταργοῦμε τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἐπειδή ἐξυπηρετοῦνται τά μεγάλα οἰκονομικά συμφέροντα. Βλασφημοῦμε τό πανάγιο Πρόσωπό Του μέ χυδαῖες θεατρικές καί κινηματογραφικές ταινίες καί βιβλία. Νομιμοποιήσαμε τήν διάλυσι τῆς οἰκογένειας καί τήν φρικτή ἁμαρτία τῶν ἐκτρώσεων. Ἀνεχθήκαμε τήν πλεονεξία τῶν πλουτοκρατῶν καί τήν διαφθορά στήν δημόσια διοίκησι. Παραδοθήκαμε στό χρῆμα, στήν σάρκα, στήν δόξα. Χάσαμε τήν ἀνθρωπιά μας, κλειστήκαμε στήν φιλαυτία μας. Ἐγκαταλείψαμε τήν πατροπαράδοτη εὐσέβεια ὡς ἀναχρονιστική καί ἐκκοσμικευθήκαμε, γιά νά εἴμαστε σύγχρονοι καί κοινωνικά παραδεκτοί. Νοθεύσαμε τά Ὀρθόδοξα θεολογικά μας κριτήρια, δημιουργήσαμε διάφορες «θεολογίες» πού δέν συμφωνοῦν μέ τήν θεολογία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, αὐτοσχεδιάζουμε μέ αὐθάδεια, γιά νά ἐγκλιματισθοῦμε δῆθεν στό παγκοσμιοποιμένο περιβάλλον. Χάσαμε τόν προσανατολισμό μας, καί γι’ αὐτό γίναμε ὑποχείριοι τῶν δυναστῶν. Τό ἔχει δείξει ἐπανειλημμένως ἡ Ἱστορία, ὅτι οὔτε οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου οὔτε οἱ κραταιοί οἰκονομικοί μηχανισμοί θά μποροῦσαν νά μᾶς ὑποδουλώσουν, ἐάν ἐμεῖς δέν εἴχαμε παρακούσει τόν Ἅγιο Θεό. …”

«ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ-ΣΩΤΗΡΙΑ»:

Ἐμεῖς, βεβαίως, προσυπογράφουμε τά ἀνωτέρω ὠς ὀρθές διαπιστώσεις και ἐπισημάνσεις. Γιά νά ἔλθη, ὅμως, ἡ ἐλπίδα, χρειάζεται κάτι περισσότερο ἀπό αὐτές…

Ἐπιστροφή πρός τόν Θεό γιά τήν σωτηρία μας!

Ὁ Θεός μᾶς καλεῖ πάντοτε νά ἐπιστρέψωμε πρός Αὐτόν, γιά νά σωθοῦμε καί νά ζοῦμε αἰωνίως μετ' Αὐτοῦ. Αὐτός ἐξ ἀγάπης μᾶς ἔπλασε καί ἑτοίμασε γιά μᾶς τήν Βασιλεία Του καί πάλι, ὅταν ξεπέσαμε ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς μας, μᾶς ἀνέπλασε καί μᾶς "ἐξαγόρασεν". Ὥστε δέν ἀνήκουμε στόν ἑαυτό μας, τοῦ Θεοῦ εἴμεθα καί ἐάν μένουμε μακράν τοῦ Θεοῦ σωτηρία δέν ἔχουμε, διότι, "οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλω οὐδενί ἡ σωτηρία" (Πραξ. δ΄,12). Αὐτός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μας. (...)

Ἐάν στή ζωή αὐτή, ἡ ὁποία ἔχει τόν ρόλο τῆς "προπαιδείας" καί "δοκιμασίας", δέν ἐπιστρέψουμε πρός Αὐτόν, στήν αἰώνια ζωή δέν θά ἔχουμε μέρος μαζί Του. Κάθε ἄγνοια ἤ ἀθέτηση τῆς ὀρθῆς Πίστεως καί παράβαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, εἶναι καί λέγεται φυγή καί ἀπομάκρυνση ἀπό τόν Θεό. Κάθε φορά πού κάποιος ἄπιστος ἤ ἀλλόπιστος προσέρχεται στήν ὀρθόδοξη Πίστη ἤ ἐκ τῆς κακῆς ἔρχεται στήν κατά Θεόν ζωή, λέμε ὅτι "ἐπέστρεψε στόν Θεό". (...)

Στό νά ὑπενθυμίζη τό καθῆκον, τήν ἀπόλυτη ἀναγκαιότητα τῆς ἐπιστροφῆς αὐτῆς ἀποβλέπει ἡ μικρή αὐτή ἔκδοση. Δέν προβάλλει ὡς "διδάσκαλος" καί δέν λησμονοῦμε τό γνωμικό, κατά τό ὁποῖο, "τό εὐκολώτερο πρᾶγμα στό κόσμο εἶναι, τό νά διδάσκουμε τούς ἄλλους, καί τό δυσκολώτερο τό νά διδάσκουμε τόν ἑαυτό μας". Μετά τόν Κύριο καί τούς Ἀποστόλους Του ἔχομε διδασκάλους ἱκανούς καί τελείους τούς Ἁγίους Πατέρες καί εἴθε νά ἀκολουθοῦμε αὐτούς, διότι ἐκεῖνοι εἶναι ἀσφαλεῖς ὁδηγοί μας στήν ἐπιστροφή πρός τόν Θεό. Κανείς πού ἔχει συνείδηση τοῦ σκοποῦ γιά τόν ὁποῖο βρίσκεται στόν κόσμο καί γνώση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, δέν ἀρνεῖται ὅτι ἔχουμε πάντες ἀνάγκη ὑπενθυμίσεως καί προτροπῆς καί μόνον ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος λέει στόν Θεό "ἀπομακρύνσου ἀπό ἐμένα, δέν θέλω νά γνωρίζω τούς δρόμους σου" (Ἰώβ κα΄, 14) νομίζει ὅτι "δέν ἔχει ἀνάγκη". (...)

Ὅλος ὁ κόσμος ἀναγνωρίζει καί οἱ πάντες ὁμολογοῦν ὅτι, "βρισκόμαστε σέ κρίσιμους καιρούς", ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τόν προσανατολισμό του, τό κακό ὀργίασε καί οἱ ἄνθρωποι ἀπεστάτησαν ἐπικίνδυνα, ἡ ἠθική ὑπόσταση τοῦ κόσμου διαβρώθηκε καί σαλεύτηκαν τά θεμέλιά της, ἡ σύγχυση καί ἀνησυχία κυριεύει τίς καρδιές τῶν πολλῶν, ὥστε νά στρέφουν παντοῦ καί ν' ἀναζητοῦν τήν λύτρωση. Καί μή γνωρίζοντες ὅτι ὅλα αὐτά δέν εἶναι "τυχαῖα", ἀλλ' ἀποτελοῦν ἐκτέλεση σχεδίου παγκοσμίου συνωμοσίας, περιμένουν νά εὕρουν ἀπαλλαγή τῶν κακῶν ἀπό τά σχήματα τοῦ κόσμου, "ἐν οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία". Ὅμως ἡ σωτηρία μας, εἴτε ὡς ἀτόμων, εἴτε ὡς λαῶν, στόν Θεό μόνο βρίσκεται καί εἶναι ἀπαραίτητη ἀνάγκη ἡ ἐπιστροφή πρός Αὐτόν διά τῆς ὀρθῆς Πίστεως καί τῆς ὀρθῆς βιώσεως.

Παρακαλεῖ τό μικρό αὐτό δελτίο (σημ. ἡμ.: τό περιοδικό καί ὁ ἰστότοπός του) νά μή ζητᾶτε ἀπ' αὐτό "σοφία τοῦ κόσμου", εἴτε "σύγχρονες ἀντιλήψεις" καί συμμόρφωση στό κοσμικό φρόνημα καί τίς "νεώτερες ἰδέες" καί κοσμοθεωρίες. Γιατί αὐτά τά θεωρεῖ στροφή πρός τόν ἄνθρωπο, ὄχι ἐπιστροφή πρός τόν Θεό. Ἄς τό θεωρήσετε καί σάν μία μικρή "κρούση", μέ τήν ὁποία δίνεται ἀφορμή στόν ἄνθρωπο νά διερωτηθῆ "ποῦ πορεύομαι;". Ἄν τολμᾶ νά ἐμφανίση τήν μικρή του παρουσία, τοῦτο ὀφείλεται κυρίως στό θλιβερό γεγονός ὅτι οἱ περισσότεροι χριστιανοί μας, ἀπό πολλές καί διάφορες ἀφορμές, ἀφέθησαν καί κατήντησαν "νά μή ξέρουν τί πιστεύουν", ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου προῆλθε ἡ διάβρωση τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος καί βρῆκαν "εὐκαιρία" νά φυτρώσουν τά ζιζάνια τῶν καινοτομιῶν, τῶν ἀντορθοδόξων νεωτερισμῶν, τῶν αἱρέσεων καί τῶν διαφόρων προπαγανδῶν καί ἡ ζωή τῶν πολλῶν ἐλάχιστα νά φανερώνη ὅτι πρόκειται περί χριστιανῶν.

Ἔντυπα (σημ. ἡμ.: καί ἰστολόγια) ἀσχολούμενα μέ τά θρησκευτικά ὑπάρχουν πλῆθος. Δυστυχῶς, ὅμως, τά περισσότερα ἀπ' αὐτά προτιμοῦν τόν "συγχρονισμό" καί ξένα ...πρότυπα καί δέν ἐμμένουν στήν αὐστηρή ὀρθόδοξη κληρονομιά τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀνταλλάσοντας τήν ψυχοτρόφο καί αἰωνίως νέα καί χρήσιμη τροφή μέ τά ξυλοκέρατα τῆς ξένης νοοτροπίας καί τά γλυκανάλατα κηρύγματα τοῦ "εὔκολου καί συγχρονισμένου" χριστιανισμοῦ. Τόσος ἐκθειασμός γίνεται τῶν Ἁγίων Πατέρων καί δίκαιη καύχηση γιά τά κατορθώματά τους. Ὅμως τό πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων σάν πράξη καί ζωή ἀπουσιάζει σχεδόν ἐντελῶς καί αὐτό κατά πολύ συνέβαλε στή δημιουργία χλιαρῶν καί ἀδιάφορων χριστιανῶν, γιά τήν Πίστη καί τήν ζωή, μέ προδιάθεση γιά ἀντορθοδόξους "συμβιβασμούς". (...)

Θά ἀσχολούμαστε κυρίως μέ θέματα τῶν χριστιανῶν πού ζοῦν στόν κόσμο, οἱ ὁποῖοι τυχόν ἀπό ἀμέλεια καί ἀδιαφορία τῶν ἰδίων ἤ καί ἐκείνων οἱ ὁποῖοι τάχθηκαν "σκοποί" των, ἤ ἐπηρεασμένοι ἀπό τόν κόσμο, λησμονοῦν τόν κύριο σκοπό τους, γιά τόν ὁποῖο γεννήθηκαν ἄνθρωποι στόν κόσμο, τήν ἐμμονή δηλαδή στήν Ὀρθόδοξη πίστη καί τήν κατά Θεόν ζωή. Ἐπίσης (θά ἀπευθυνόμαστε) σέ ἐκείνους ἀπό τούς ὑπευθύνους τῆς Ἐκκλησίας, πού εἰσήγαγαν ἤ ἐπέτρεψαν τήν εἴσοδο τῆς κοσμικότητος στά τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἀθέτηση καί καταπρόδοση τῆς "παρακαταθήκης" πού τούς ἐμπιστεύθηκε "χάριν τῶν ἀνθρώπων" - οἱ ὁποῖοι θά ἔπρεπε νά γνωρίζουν ὅτι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι τούς ἐξωθοῦν στήν κοσμικότητα καί τήν ἀποστασία, θά εἶναι οἱ πρῶτοι πού θά τούς καταφρονήσουν καί καταδικάσουν ὅπως κάνει "ὁ διάβολος στούς "φίλους" του - μέ τήν παράκληση καί προτροπή νά θυμοῦνται καί πιστεύουν μέ ὅλη τήν καρδιά τους ὅτι μόνο ὅταν ἐνεργοῦν ἐν Θεῶ καί κατά Θεόν θά ἔχουν τήν τιμή καί ἀμοιβή πρόσκαιρα καί αἰώνια! (...)

Οἱ ἀναγνώστες μας θά εἶναι καί συνεργάτες καί σύμβουλοι καί εἰσηγητές του (σημ. ἡμ.: τοῦ περιοδικοῦ καί τοῦ ἰστολογίου του), ἐπισημαίνοντας ὅσα χρήζουν ἀνακινήσεως καί σχολιασμοῦ, μεταδίδοντας αὐτό καί σέ ἄλλους ἀδελφούς, συμμεριζόμενοι ἔτσι τήν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἔθνους προσπάθεια.

Ἄς ἐπιστρέψουμε, ἀδελφοί καί Πατέρες, στόν Θεό μας καί ἄς μείνουμε σταθεροί στήν Πίστη τῶν Πατέρων μας καί τήν θεάρεστη ζωή, ὅπως ἔζησαν καί μᾶς παρέδωσαν ἐκεῖνοι, γιά νά ἔλθουν καιροί ἀναψύξεως, γιά νά μή χαθοῦμε ἀλλά νά σωθοῦμε, - διότι, ἄν δέν πιστεύουμε Αὐτόν ὀρθῶς καί δέν ζοῦμε κατά τόν Νόμο  Του, εἴμεθα μακρυά Του καί σωτηρία δέν ἔχουμε - ἄς θυμηθοῦμε γιατί μᾶς ἔπλασε καί τί ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ Θεός, πρίν χρειασθῆ νά μᾶς θυμίση Ἐκεῖνος "ἐν θυμῶ καί ὀργῆ".

Παῦλος μοναχός (+)

[ Σημείωση Διαχειριστοῦ: Ἐπικαλούμενοι τήν βοήθεια καί τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ ξεκινοῦμε τήν διαδυκτιακή μας παρουσία καί πορεία. Τό πρῶτο κείμενο πού ἀναρτοῦμε εἶναι κείμενο (ἀποσπασματικά) ἀπό τήν γραφίδα τοῦ ἀειμνήστου πατρός Παύλου μοναχοῦ, τοῦ Κυπρίου, ἱδρυτοῦ τοῦ "Μηνιαίου Χριστιανικοῦ Δελτίου" "ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ" καί "ΣΩΤΗΡΙΑ", δημοσιευθέν στό πρῶτο τεῦχος του, τόν Μάϊο τοῦ 1973. Τέτοια κείμενα θά δημοσιεύομε συχνά, λόγω τῆς μεγάλης πνευματικῆς των ἀξίας καί τῆς ἐκπληκτικῆς διαχρονικότητός των. Ἡ γλῶσσα τοῦ κειμένου εἶναι ἁπλουστευμένη λόγω τῶν συγχρόνων ἀδυναμιῶν καί ἀναγκῶν, μέ τήν ἐλπίδα πώς θά μᾶς συγχωρήση γι' αὐτό ὁ αὐστηρός σέ τέτοια θέματα ἀείμνηστος γέροντας. Τήν σκυτάλη τῆς ἐκδοτικῆς ἐκείνης προσπαθείας του, ἡ ὁποία διήρκεσε πολλά χρόνια μέ μεγάλη ἀπήχηση καί ὠφέλεια γιά πολλούς, ὁ π. Παῦλος μᾶς ἔκανε τήν μεγάλη τιμή νά τήν παραδώση στήν ἐλαχιστότητά μας, καθώς καί τά πνευματικά δικαιώματα τοῦ συγγραφικοῦ ἔργου του, λόγω τῆς στενῆς πνευματικῆς φιλίας πού μᾶς συνέδεε καί μιᾶς, μᾶλλον ὑπερβολικῆς γιά τήν εὐτέλειά μας, μεγάλης ἐκτιμήσεως ἐκείνου στό πρόσωπό μας. Θά προσπαθήσωμε, σύν Θεῶ ἁγίω καί δι' εὐχῶν του, νά φανοῦμε ἀντάξιοι αὐτῆς τῆς τιμῆς καί εὐλογίας. Ὁ Θεός νά τόν ἀναπαύη μετά τῶν ὁσίων καί ὁμολογητῶν, διά τούς ἀγῶνες του ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους μας.]