Οἱ Ἱεροκοινοτικοί (Ἁγιορείτες) δέν διαφέρουν ἀπό τούς Φαναριῶτες (Οἰκουμενιστές).

Οἱ Ἱεροκοινοτικοί (Ἁγιορεῖτες) δέν διαφέρουν ἀπό τούς Φαναριῶτες (Οἰκουμενιστές).

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Συναντήθηκαν οἱ Ἱεροκοινοτικοί, ὅπως πληροφορούμαστε ἀπό τή σημερινή εἰδησεογραφία, στό Μέγαρο Μαξίμου μέ τόν Ἕλληνα Πρωθυπουργό καί συζήτησαν τά περί τῆς ἐπισκέψεως τοῦ τελευταίου στό Ἅγιον Ὄρος, ἡ ὁποία θά πραγματοποιηθεῖ ὁσονούπω. Θυμόμαστε ὅλοι μία πρό καιροῦ ματαιωθεῖσα προγραμματισμένη ἐπίσκεψη τοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως κ. Ἀλέξη Τσίπρα στό Ἄγιον Ὄρος. Τότε, εἶχε προβάλλει βέτο ἤ μᾶλλον εἶχε ὑψώσει τό ἀνάστημά του, ὁ μόλις πρό ὀλίγων ἡμερῶν κοιμηθείς θαρραλέος καί "ἀθυρόστομος" ἀείμνηστος Καθηγούμενος τῆς Μονῆς Δοχειαρίου Γέροντας Γρηγόριος (+). Εἶχε μάλιστα ὑψώσει στό Μοναστήρι του μαύρη σημαία καί πανό ἀποδοκιμασίας γιά τό ἐνδεχόμενο ἐπισκέψεως καί ὑποδοχῆς ἑνός δεδηλωμένου ἀθέου πολιτικοῦ καί μάλιστα δεινῶς ἐναντιουμένου, μέ τά ὑπ' αὐτοῦ εἰσαγόμενα καί ψηφιζόμενα ὑπό τοῦ κόμματός του νομοθετήματα, στήν Εὐαγγελική διδασκαλία.

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι κυριολεκτικῶς τρεῖς ἡμέρες μετά τήν κοίμησή του ἔσπευσε ἡ μοναστική ἡγεσία τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, νά διορθώσουν τή στάση τους καί νά συνεργασθοῦν προθύμως μετά τοῦ Πρωθυπουργοῦ γιά τήν ἐπικειμένη ἐπίσκεψή του στό Ἅγιον Ὄρος. Μάλιστα, κατά τήν πραγματοποιηθεῖσα συνάντηση, μεταξύ ἄλλων, ὁ ἄσχετος περί τήν Ὀρθοδοξία Πρόεδρος τῆς Κυβερνήσεως ἐχαρακτήρισε τό Ἄγιον Ὄρος ὡς σημαντικό πέραν τῶν ἄλλων καί γιά τή....συμβολή του στόν διορθόδοξο διάλογο! Τρέχα γύρευε, τί ἐννοεῖ καί τί ἤθελε νά πεῖ! Σημασία ἔχει ὅτι τή συγκεκριμένη χρονική στιγμή, κατά τήν ὁποία ἡ Κυβέρνηση κλυδωνίζεται ἀπό ἐσωτερικά προβλήματα καί ἔντονα ἀποδοκιμάζεται ἀπό τήν πλειονοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ γιά τήν ἀνυποχώρητη προώθηση τῆς μειοδοτικῆς "Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν" σέ βάρος τῆς μοναδικότητος καί Ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας, οἱ μεγαλοσχήμονες τοῦ Ὄρους σπεύδουν νά ἐνισχύσουν τόν κ. Τσίπρα καί νά ἀποπροσανατολίσουν τόν Ἑλληνικό λαό στόν ἔντονο προβληματισμό του γιά τόν ἀθεϊσμό καί τόν ἐθνομηδενισμό τῶν κυβερνώντων καί προσωπικῶς τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ.

Προφανῶς, οἱ Ἱεροκοινοτικοί ἔχουν τό σκοπό καί τίς βλέψεις τους, τά ὁποῖα σταθερῶς καί διαρκῶς ἀφοροῦν στά οἰκονομικά θέματα πού τούς ἀπασχολοῦν σχεδόν κατ' ἀποκλειστικότητα. Τί κι ἄν ἀπογοητεύσουν τόν Ἑλληνικό λαό, ὁ ὁποῖος θά δεῖ τούς προεστῶτες τοῦ Ὄρους νά ὑποδέχονται μετά τιμῶν ἕναν πολέμιο τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὑπονομευτή τῶν συμφερόντων τοῦ Ἔθνους μας. Δέν τούς ἀπασχολεῖ! Βλέπετε, ὑπάρχει ἐν ὄψει καί ἡ ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος, κατά τήν ὁποία καί οἱ Ἁγιορεῖτες ἐνδιαφέρονται νά κρατήσουν τά προνόμια καί τά δικαιώματά των. Περί τῶν δικαιωμάτων τοῦ Θεοῦ ποῦ σκέψεις καί ἐνδιαφέρον! Τά κονδύλια, οἱ φόροι, τά μετόχια κλπ., κλπ εἶναι πού μονοπωλοῦν τό ἐνδιαφέρον τους. Τί κι ἄν ἡ Ἑλληνική Πολιτεία διδάσκει τά παιδιά τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων ἐπισήμως τόν Οἰκουμενισμό διά τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τί κι ἄν ἡ Κυβέρνηση προώθησε καί ψήφισε τό νόμο γιά τήν δυνατότητα ἐπιλογῆς καί ἀλλαγῆς φύλου στήν ἐφηβεία, τί κι ἄν ψήφισε τά σύμφωνα συμβιώσεως προσώπων τοῦ ἰδίου φύλου καί τή δυνατότητα υἱοθετήσεως παιδιῶν ἀπό ὁμόφυλα ζευγάρια κ. ο. κ.

Πρῶτοι, λοιπόν, οἱ "πρῶτοι" τοῦ Ὄρους στή διαπραγμάτευση καί τή διπλωματία.Ἐμεῖς σέ στηρίζουμε μέ τήν ὑποδοχή μας, ἐσύ μᾶς ἱκανοποιεῖς τά αἰτήματά μας. Σιωποῦμε στά ἠθικά σου ἐγκλήματα, μᾶς ἐξαιρεῖς ἀπό δυσμενή μεταχείριση ἤ προσβολή τῶν κεκτημένων. Ἔτσι, ἐξασφαλίζουμε τήν ἡρεμία τοῦ ἱεροῦ Τόπου, δικαιολογούμενοι ὅτι ἐμεῖς δέν ἀσχολούμεθα μέ πολιτικά ζητήματα καί κοσμικές, κοινωνικές ὑποθέσεις. Ἐδῶ, θά μοῦ πεῖτε, δέν ἐνδιαφέρθηκαν (οἱ Ἱεροκοινοτικοί) γιά τήν προδοσία τῆς Πίστεως πού συντελέστηκε πρό διετίας στό Κολυμπάρι Χανίων στήν Κρήτη μέ τήν πρώτη πανορθόδοξη "Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο" τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, περιορισθέντες σέ ἀκίνδυνες προσεγγίσεις καί θά ντραποῦν νά ὑποδεχθοῦν στό Ὄρος δουλοπρεπῶς ἕναν πολέμιο τῆς Ὀρθοδοξίας; Θά διστάσουν νά "ἀμνηστεύσουν" τόν ἐκποιητή τῆς Μακεδονίας μας, ἐπιτρέποντάς του νά πατήσει καί εἰσέλθει στό ἱερό Βῆμα τῆς Μακεδονικῆς γῆς, τόν ἁγιώνυμο τόπο τοῦ Ἄθωνα; Κατά τά ἄλλα φυλάττουν καί αὐτοί "Θερμοπῦλες", ὅπως οἱ Φαναριῶτες, οἱ ὁποῖοι διϋλίζουν τόν κώνωπα στά δικαιοδοσιακά καί στά τυπικά καί διά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ των, ὡς ἄλλοι "ἐφιάλτες" ἐκποιοῦν τήν Ὀρθοδοξία! Αἰδώς, Πατέρες! Αἰδώς!

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ

ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΜΟΝΗΣ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ 

ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Μέ σεβασμό, παρά τίς ἐν ἄλλοις διαφωνίες μας, δημοσιεύομε τό παρόν στή μνήμη τοῦ προσφάτως ἀποβιώσαντος (10/23.10.2018) Γέροντος Γρηγορίου, Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Δοχειαρίου Ἁγίου Ὄρους γιά τήν εὐθύτητα, τήν παρρησία καί τήν εἰλικρίνειά του! Σέ ἀντίθεση μέ τούς περισσοτέρους συναδέλφους του τῶ ἀξιώματι, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἐκ φόβου ἀνθρωπίνου, εἴτε ἐκ δειλίας, εἴτε ἐκ πλάνης, ἀρνοῦνται ἔργοις καί λόγοις τήν ἀλήθεια, ἐκεῖνος ὁμολογοῦσε τουλάχιστον εὐθαρσῶς τήν πραγματικότητα.

«Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί ἐγκατέλιπές μας;»

Ξωμάντρι τοῦ διαβόλου κατήντησε ἡ Ἑλλάδα καὶ κάθε ἄθεος καὶ ἀντίχριστος καὶ διεφθαρμένος βρίσκει καταφύγιο στὴν χώρα αὐτὴ τῶν μαρτύρων καὶ τῶν Ἁγίων.

Ὑπάρχει λύσσα καταστροφῆς αὐτοῦ τοῦ πανάρχαιου λαοῦ ποὺ λέγεται Ἑλληνισμὸς καί τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ποιός θὰ ἀπαντήξη τὸ κακό;

Οἱ ἄθεοι κρατοῦντες ἢ ὁ πάπας ποὺ ἔχει γίνει -ἀλλοίμονο- τὸ μεγάλο προσκύνημα τῶν ὀρθοδόξων;

Δυστυχῶς ὅπως καταντήσαμε καὶ ὄστια θὰ φᾶμε καὶ κοράνι θὰ κρατᾶμε.

(†) Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Οι ρίζες του Μακεδονικού ζητήματος και το σπάσιμο του προφράγματος.

[Νικολάι Πάβλοβιτς Ιγνάτιεφ]

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης

Ο Πολύβιος (ΙΧ, 34, 1) μας μεταφέρει λόγια του Λυκίσκου ότι στους Μακεδόνες αξίζουν μεγάλες τιμές, διότι «γάρ αιεί ποτ’ αν εν μεγάλοις κινδύνοις τα κατά τούς Έλληνας, ει μη Μακεδόνας είχομεν πρόφραγμα», δηλαδή θα βρισκόμασταν σε μεγάλο κίνδυνο οι Έλληνες αν δεν είχαμε τους Μακεδόνες ως πρόφραγμα. Είτε παλαιότερα (5ο π.Χ. αιώνα οι Πέρσες), είτε στην εποχή της ρήσης (2ο π.Χ. αιώνα οι Ρωμαίοι), οι Μακεδόνες  ήταν ο προμαχώνας διότι «ου παύονται διαγωνιζόμενοι προς τους βαρβάρους υπέρ της των Ελλήνων ασφαλείας». Ο λόγος ήταν η Γεωγραφία.

Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, η Ελλάδα επέλεξε να ταχθεί με τη ναυτική δύναμη, την Αγγλία, αντί της Ρωσίας, η οποία αναζήτησε νέο σύμμαχο στην περιοχή. Η κάθοδος στις θερμές θάλασσες περνούσε από το φράγμα της Μακεδονίας. Ταυτόχρονα, αναδύεται σταδιακά ο πανσλαβισμός. Στο δεύτερο Πανσλαβικό Συνέδριο στη Μόσχα το 1867 αποφασίστηκε να εξεγερθούν οι Σλαβικοί λαοί ζητώντας εθνική ανεξαρτησία. Ο δεσμός της κοινής πίστης αντικαθίσταται από τον δεσμό του κοινού αίματος και εδώ έχουμε τις εξελίξεις που μας αφορούν. Ο Νικολάι Πάβλοβιτς, κόμης Ιγνάτιεφ μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες του στην Κίνα (35 ετών έγινε στρατηγός!), τοποθετείται το 1864 ως πρεσβευτής της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη, όπου έμεινε έως το 1878, όταν πέτυχε τον στόχο του όπως θα δούμε παρακάτω.

Το 1870 κατάφερε να εκδοθεί το Σουλτανικό Φιρμάνι δημιουργίας της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Επρόκειτο για την υλοποίηση του σχεδίου του πανσλαβισμού και την γέννεση του Μακεδονικού ζητήματος. Το σχέδιό του ήταν το εξής: Οι Έλληνες θα έπαιρναν την Μικρά Ασία και τα νησιά του Αιγαίου, όμως θα ήταν «δευτέρου βαθμού» σύμμαχοι των Ρώσων. Άλλωστε, είχαν επιλέξει τους Άγγλους. Οι Βούλγαροι θα ήταν αυτοί που θα έπρεπε να ελέγχουν την Μακεδονία, ώστε να διασφαλίζουν την πρόσβαση στις θερμές θάλασσες για λογαριασμό των Ρώσων. Το σχέδιο αυτό του Ιγνάτιεφ πέρασε απαρατήρητο από το κοντόφθαλμο ελλαδικό κράτος. Είδε την εξέλιξη ως ένα εκκλησιαστικό σχίσμα, στο οποίο μάλιστα δεν είχε καν νομιμοποίηση να διαμαρτυρηθεί διότι αυτό ήρξατο χειρών αδίκων διακυρήσσοντας ανεξαρτησία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1833.

Το εκκλησιαστικό σχίσμα της Εξαρχίας του 1870 όμως δεν αρκούσε για να προσεγγίσει τους ρευστής συνείδησης πληθυσμούς. Έτσι, το 1878 η νίκη του Ρωσικού στρατού δημιούργησε το Βουλγαρικό κράτος με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, κατά την οποία θα προσαρτούσε και την Μακεδονία. Οι Έλληνες αντέδρασαν σφόδρα! Τότε ξεκίνησε ο Μακεδονικός Αγώνας, δηλαδή ο αγώνας να διατηρηθεί η ελληνική ταυτότητα της Μακεδονίας. Οι κάτοικοι της Μακεδονίας δεν δέχθηκαν το αποτέλεσμα των μαχών μεταξύ Ρώσων και Οθωμανών σε άλλη περιοχή (Πλέβνα της βόρειας Βουλγαρίας), οι οποίες υποχρέωσαν τους Οθωμανούς να υπογράψουν. Με την επανάστασή τους το 1878 απέδειξαν ότι ούτε «εθνικά Μακεδόνες» υπήρχαν, ούτε καν Βούλγαροι εκείνη την εποχή στην Μακεδονία. Έτσι, η Μακεδονία περέμεινε στους Οθωμανούς, για να απελευθερωθεί τρεις δεκαετίες μετά από τον ελληνικό στρατό.

Η ζημία όμως είχε ήδη γίνει, διότι όσοι ενσωματώθηκαν στην Εξαρχία, εκτός από Εκκλησία, είχαν πλέον και ένα κράτος στο οποίο προσέβλεπαν, αυτό της Βουλγαρίας. Ακόμη και το 1893, όταν ιδρύθηκε η «Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση», ο στόχος ήταν η ενσωμάτωση της Μακεδονίας στην Βουλγαρία. Δεν είχε ακόμη αναδυθεί η ψευδο-«μακεδονική» εθνική συνείδηση . Γι’ αυτό και το Ήλιντεν (1903) γιορτάζεται στην Βουλγαρία ως εθνική εορτή.

Όταν η Ρωσία άλλαξε πολιτισμικό υπόδειγμα το 1917 και πέρασε στους κομμουνιστές, αντικατέστησε τον πανσλαβισμό με τον πανκομμουνισμό. Έτσι, στην τρίτη κομμουνιστική διεθνή συνεδρία, το 1921, επέβαλλε το αίτημα για μία αυτόνομη Μακεδονία στα κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων. Ο στόχος ήταν παρόμοιος: το σπάσιμο του γεωγραφικού φράγματος της Μακεδονίας. Η συνέχεια, μέχρι σήμερα, είναι καλύτερα γνωστή.

Αυτό που είτε κατάφεραν προσωρινά, είτε απέτυχαν να καταφέρουν οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, διάφοροι επιδρομείς, οι πανσλαβιστές και οι κομμουνιστές Ρώσοι τους προηγούμενους 25 αιώνες, το «καταφέρνει» σήμερα η ελληνική κυβέρνηση: αποδέχεται το σπάσιμο του προφράγματος της Μακεδονίας. Από την άλλη μεριά, στη σύντομη αυτή ιστορική επισκόπηση, βλέπουμε ότι η Ιστορία δεν σταματά.

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 24 Οκτωβρίου 2018. & antibaro.gr

Περίληψη της δημιουργίας του Μακεδονικού ζητήματος.

Το Μακεδονικό ζήτημα λοιπόν δεν δημιουργήθηκε το 1991 με την απόσχιση των Σκοπίων από την Γιουγκοσλαβία, ούτε το 1943 με τον Τίτο, ούτε το 1919 με την Κομμουνιστική Διεθνή, ούτε το 1912-13 με τους Βαλκανικούς πολέμους, ούτε το 1904 με την (δεύτερη φάση του) Μακεδονικού Αγώνα, ούτε το 1903 με την εξέγερση του Ήλιντεν, ούτε το 1893 με την δημιουργία του VMRO, ούτε το 1878 με την έναρξη του Μακεδονικού αγώνα, ούτε το 1870 με την δημιουργία της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Δημιουργήθηκε το 1864 με την τοποθέτηση του Νικολάι Πάβλοβιτς Ιγνάτιεφ στην θέση του Ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος είχε την αποστολή να υλοποιήσει τον πανσλαβισμό. Έπρεπε να σπάσει το «πρόφραγμα των Ελλήνων», δηλαδή την Μακεδονία, ώστε να ελεχγθεί από έναν λαό απόλυτα υποταγμένο στους Ρώσους, δεδομένου ότι οι Έλληνες είχαν επιλέξει το ναυτικό στρατόπεδο των Άγγλων. Έτσι, γεννήθηκε η ιδέα της Βουλγαρικής Εξαρχίας, που δημιουργήθηκε το 1870 με Σουλτανικό Φιρμάνι, κατόπιν πίεσης του Ιγνάτιεφ στην Πύλη 6 χρόνια μετά την τοποθέτησή του εκεί. Και η θρησκευτική διαίρεση όμως δεν έφτανε. Έτσι, η νίκη των Ρώσων απέναντι στους Οθωμανούς το 1878 έφτιαξε την Μεγάλη Βουλγαρία με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, κατά την οποία αποδόθηκε η Μακεδονία στη Βουλγαρία. Η αποστολή θεωρήθηκε ότι ολοκληρώθηκε και έτσι επέστρεψε ο Ιγνάτιεφ στην Μόσχα. Το ίδιο έτος, οι Έλληνες της Μακεδονίας επαναστάτησαν. Απέδειξαν έτσι ότι ούτε διακριτός λαός «Μακεδόνων» υπήρχε, ούτε ότι οι Βούλγαροι (σλαβόφωνοι), δηλαδή οι αποσχισμένοι στην Εξαρχία αντί του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που έμεναν στην Μακεδονία ήταν αρκετοί ώστε να αλλοιώσουν την ελληνική ταυτότητα της Μακεδονίας. Τότε ξεκίνησε ο 30ετής πόλεμος 1878-1908, ο οποίος εντάθηκε το 1904, ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Ήλιντεν όταν άκουσε η κοιμωμένη Αθήνα τον θάνατο του Παύλου Μελά και έστειλε η υπόλοιπη Ελλάδα χιλιάδες εθελοντές για να απελευθερωθεί η Μακεδονία. Το 1919 η κομμουνιστική πλέον Ρωσία αντικατέστησε τον πανσλαβισμό με τον πανκομμουνισμό και έτσι εισηγήθηκε στα κομμουνιστικά κόμματα των Βαλκανίων με επιτυχία το ίδιο αίτημα, το ίδιο σπάσιμο του προφράγματος, αυτή τη φορά με ελαφρώς διαφορετικό περιεχόμενο: την αυτόνομη «Μακεδονία». Έκτοτε, ακολούθησαν όσα ακολούθησαν που είναι κάπως περισσότερο γνωστά.

Μία πρόταση γιά τήν προσεχή Ἐθνική μας ἐπέτειο

ἐν ὄψει τῆς ὁλοκληρώσεως μιᾶς νέας προδοσίας!

τοῦ Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, θεολόγου

Αὐτά πού ζοῦμε τά τελευταῖα χρόνια εἶναι πρωτοφανή καί πρωτάκουστα γιά τόν τόπο μας καί τό λαό μας. Γι' αὐτό, ἐκτιμῶ ὅτι καί ἡ δική μας στάση καί ἀντίδραση, θά πρέπει νά εἶναι ἰδιαίτερη καί ξεχωριστή. Δέν ὁμιλῶ πολιτικά ἤ πολύ περισσότερο δέν ὁμιλῶ κομματικά. Ὀφείλω μάλιστα νά σημειώσω ὅτι ἀργά καί σταθερά πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού συνέβαλαν ἀπό δεκαετιῶν στό σημερινό πλήρη ἐκτροχιασμό. Δράττομαι δέ τῆς εὐκαιρίας νά δηλώσω τήν ταπεινή μου ἐκτίμηση ὅτι τό "κακό" ξεκινᾶ ἀπό πολύ παληά, πέραν τοῦ κακοῦ πού ἀνιχνεύεται διαχρονικά μέσα στά ἀρκετά καί ὄχι μικρά ἐλαττώματα τῆς φυλῆς μας. Tώρα, ὅμως, δέν ἔχουμε τήν πολυτέλεια νά "φιλοσοφοῦμε". Δέν εἶναι κἄν καιρός αὐτοκριτικῆς. Ἄλλωστε στή δική μας παράδοση προέχει ἡ αὐτομεμψία καί ἡ διαρκής μετάνοια. Δέν ὑπάρχει καθόλου χρόνος γιά σπατάλη. Ἀκούω ὅτι μεταξύ τῶν ἄλλων κυβερνητικῶν σχεδιασμῶν, ἄν θά ἔχουν τήν εὐκαιρία νά τό ὑλοποιήσουν καί αὐτό, εἶναι (καί) ἡ κατάργηση τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 καί ἡ ἀντικατάστασή του ἀπό τόν ἑορτασμό τῆς ἀπελευθερώσεώς μας. Διότι, λένε, εἶναι (γι' αὐτούς) παράδοξο νά ἑορτάζουμε τήν κήρυξη καί ὄχι τό τέλος τοῦ πολέμου! Τοῦτο δέ τό συνάγουν συγκριτικά, βλέποντας τί ἰσχύει σχετικά στούς ἄλλους λαούς. Αὐτή ἄλλωστε εἶναι ἡ μόνιμη ἐπωδός τῶν ἐπιχειρημάτων τους σέ ὅλες τίς περιπτώσεις καί γιά ὅλα τά θέματα: Ἔτσι κάνουν ὅλοι οἱ λαοί! Αὐτό μάλιστα τό μόνιμο καί σταθερό "κριτήριό" τους προκαλεῖ τόν προβληματισμό, κατά πόσον αὐτοί οἱ συμπολίτες μας αἰσθάνονται ὑπερήφανοι πού εἶναι Ἕλληνες ἤ τούς προκαλεῖ δυσφορία. Ἐπανέρχομαι, ὅμως, στό θέμα μου. Εἰδικῶς ἐφέτος, εἶναι ἀδύνατον καί ἀδιανόητο στήν προσεχή Ἐθνική μας ἐπέτειο νά μή ἔχουμε στραμμένο τό νοῦ καί τήν καρδιά μας στό μεῖζον θέμα τῆς Μακεδονίας μας. Δηλαδή, τῆς ἐκχωρήσεως ἐκ μέρους τῶν κυβερνώντων τῆς ἱστορικῆς κληρονομιᾶς μας καί τῆς παραχαράξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας μέ τήν ἀναγνώριση ὑπ' αὐτῶν "Μακεδονικῆς" γλώσσης καί "Μακεδονικῆς" ἐθνικῆς ταυτότητος στούς βόρειους γείτονές μας! Πρόκειται γιά τήν ὑποστασιοποίηση τοῦ ψευδο-"Μακεδονισμοῦ" καί τήν de facto καί de jure θεμελίωση τοῦ ἀλυτρωτισμοῦ τῶν Σκοπιανῶν ἐθνικιστῶν! Ἐπειδή δέ, ὁ ἑορτασμός τῶν Ἐθνικῶν μας ἐπετείων εἶναι καί πρέπει νά εἶναι ἀνανέωση τοῦ ὅρκου τιμῆς σ' ἐκείνους πού ἔχυσαν τό αἵμα τους γι' αὐτόν τόν τόπο, ὅτι dhlad;h θά ὑπερασπισθοῦμε μέχρι θανάτου ὅ,τι μᾶς παρέδωσαν, σήμερα αὐτό πού ὑποθηκεύεται εἶναι τό μέλλον τῆς Μακεδονίας μας, χωρίς τήν ὁποία Ἑλλάδα δέν μπορεῖ νά σταθεῖ! Προτείνω, λοιπόν, κάτι ἁπλό καί συμβολικό πού θά δώσει στούς κυβερνῶντες καί τούς ἐπιδόξους διαδόχους των στήν ἐξουσία τό μήνυμα: Ὡς ἐδῶ καί μή παρέκει! Τό ἀνιστόρητο καί μειοδοτικό προσύμφωνο τῶν Πρεσπῶν δέν πρόκειται νά γίνει ἀποδεκτό ἀπό τόν Ἑλληνικό λαό! Καί κάτι περισσότερο: Δέν πρόκειται οἱ Ἕλληνες νά ἐπιτρέψουν οἱ ἐντολοδόχοι τους στό Ἐθνικό Κοινοβούλιο νά τό ἐπικυρώσουν! Διότι ἁπλούστατα ΠΟΤΕ δέν ἔλαβαν τέτοια νομιμοποίηση ἀπό τόν λαό, στό ὄνομα τοῦ ὁποίου, κατά τό Σύνταγμα τῆς χώρας, ἀσκοῦν τήν νομοθετική καί ἐκτελεστική ἐξουσία. Ἡ συμβολική πράξη ὅλων μας, ταπεινά τό προτείνουμε, ἀνήμερα τῆς Ἐθνικῆς μας ἐπετείου εἶναι ΟΛΟΙ νά συμμετάσχουμε στίς τιμητικές παρελάσεις κρατώντας αὐτοσχέδια πανό, μέ τό σύνθημα "Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ". Εἰδικότερα στήν πρωτεύουσα τῆς Μακεδονίας, τή Θεσσαλονίκη, ἡ ὁποία ὡς γνωστόν εἶναι τό ἐπίκεντρο πανελληνίως τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, θά ἔδινε ἄριστα τό μήνυμα πρός τούς ἐντός καί τούς ἐκτός, ἡ κατασκευή πολλῶν μεγάλων πανό μέ τό ἐν λόγῳ σύνθημα, τά ὁποῖα νά τά κρατοῦν τά νειάτα τῆς πόλεως τοποθετημένοι σέ ἐμφανῆ (γιά τίς τηλεοπτικές καλύψεις) σημεῖα, κατά μῆκος τῆς ὁδοῦ τῆς παρελάσεως. Ἄς εἶναι αὐτή ἡ εἰρηνική μαρτυρία ἕνα προανάκρουσμα τῆς προφανῶς ἐπιβαλλομένης παλλαϊκῆς διαμαρτυρίας καί ἐξεγέρσεως τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία θά ἔλθει τό θέμα γιά τήν τελική, μή γένοιτο, ἔγκριση στή Βουλή τῶν Ἑλλήνων. Ὁ ἀπελθών πρωτεργάτης τοῦ μειοδοτικοῦ προσυμφώνου ὑπουργός Ἐξωτερικῶν κ. Ν. Κοτζιᾶς μπορεῖ νά δήλωσε ἀλαζονικά καυχώμενος σέ πρόσφατη ὁμιλία του ὅτι μέ τό προτεινόμενο νομοθέτημά του (σχέδιο Προεδρικοῦ Διατάγματος) περί αἰγιαλίτιδος ζώνης "προσθέτει στήν Ἑλλάδα μία Θεσσαλία", ὁ Ἑλληνικός λαός, ὅμως, δέν θά ξεχάσει ποτέ καί οὔτε θά τοῦ τό συγχωρήσει, ὅτι μέ τήν ὑπογραφή του στίς Πρέσπες ἀφαιρεῖ ἀπό τό ἀδιαίρετο σῶμα τῆς Πατρίδος μας τή μία καί μοναδική Μακεδονία!

ΙΔΟΥ ΤΙ Ο ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΚΑ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΦΡΟΝΕΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

Ὁ οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σέ ἄρθρο του μέ θέμα: «The problem of Oikonomia today» (τό πρόβλημα τῆς οἰκονομίας σήμερα) στό περιοδικό Kanon 6 (1983), τῆς Ἑταιρείας γιά τό Δίκαιο τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν (Βιέννη Αὐστρίας) μεταξύ ἄλλων ἀναφέρει:

 «α) Ὅσον ἀφορᾶ στήν πρώτη ἀντίληψη (ὅτι ἀπαγορεύεται ἡ συμπροσευχή μέ αἱρετικούς), οἱ ὑποστηρικτές της ἑρμηνεύουν κατά γράμμα συγκεκριμένους Ἱερούς Κανόνες, πού ἀναφέρονται σέ συνθῆκες καί αἱρέσεις οἱ ὁποῖες ἐξαφανίστηκαν ἀπό καιρό. Σήμερα ὑπάρχει μία ἐκκλησιαστική πραγματικότητα γύρω μας, ἡ ὁποία δέν μπορεῖ νά ἀγνοηθεῖ. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο «ὅπου θέλει πνεῖ» (Ἰω. 3,8) καί δέν περιορίζεται μόνο στήν ἱστορία τοῦ παρελθόντος εἶναι ἐπίσης παρόν καί ἀνάμεσα στούς ἑτεροδόξους» (Oikonomia, σ. 46).

Ἕνα σημαντικό κείμενο περί τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Πατρ/χείου Κων/λεως

ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ

ΕΝ  ΤΗι ΟΡΘΟΔΟΞΩι ΚΑΘΟΛΙΚΗι ΕΚΚΛΗΣΙΑι ΔΙΚΑΙΟΔΟΤΙΚΗ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΣ

ΕΦ’ ΟΛΗΣ  ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΕΚΤΟΣ  ΤΗΣ  ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ  ΣΥΝΟΔΟΥ;

Μέ ἀφορμή τήν ἐξέλιξη τοῦ Οὐκρανικοῦ λεγομένου ζητήματος τίθεται ἀναποδράστως τό ἀνωτέρω ἐρώτημα πρός διερεύνησι καί διασάφησι διότι ἀποτελεῖ τήν «λυδία λίθο» κατανοήσεως τοῦ προβλήματος ὅπως τίθεται σήμερον. Ἀσφαλῶς τό Σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως κατά τό Κανονικό Δίκαιο τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἔχει κατά τούς θείους καί ἱερούς κανόνας Γ΄ τῆς Β Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ΚΗ΄ τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τά πρεσβεῖα τιμῆς μεταξύ τῶν Πατριαρχικῶν Θρόνων, μετά τόν Θρόνο τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης στήν Ἀδιαίρετη Ἐκκλησία. Μετά δέ τήν σχᾶσι καί ἔκπτωσι ἐξ Αὐτῆς τοῦ Θρόνου τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης τυγχάνει ὁ πρῶτος Θρόνος στήν Ὀρθόδοξη Καθολική Ἐκκλησία καί ἔχει τό κανονικό καί ἔννομο δικαίωμα τῆς τιμητικῆς προεδρίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης τῆς προεδρίας συγκληθησομένης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί κατά ταῦτα τοῦ συντονισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὡς συμβαίνει μέ ὅλες τίς προεδρίες ἀνά τόν κόσμο διϊστορικῶς. Ἀπονέμει δέ αὐτοκεφαλία καί αὐτονομία σέ ἐκκλησιαστικές δομές, ὑπό τόν ὅρο τῆς ἐγκρίσεως τῶν ἀποφάσεών Του, ἀπό τήν ὁποθενδήποτε συγκληθησομένη Οἰκουμενική Σύνοδο.

Τά ἀνωτέρω βεβαίως ἰσχύουν ἐπειδή δέν κατορθώθηκε εἰσέτι ἡ συναπόφαση τῶν Ὀρθοδόξων Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν γιά τήν ἀποδοχή διαδικασίας ἀπονομῆς τῆς αὐτοκεφαλίας καί τοῦ αὐτονόμου πού συζητεῖται ἐπί πενήντα ἔτη καί προβλέπει αἴτησι τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, συναίνεσι τῆς Μητέρας Ἐκκλησίας καί ἔγκρισι τῶν λοιπῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Κατά ταῦτα τό Σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο δύναται νά χορηγήσει αὐτοκεφαλία σέ ἐκκλησιαστική δομή πού τό ζητεῖ καί πού πληροῖ τούς κανονικούς ὅρους, ἀλλά στήν συγκεκριμένη περίπτωση τῆς Οὐκρανίας ἐγείρεται τό θέμα ὅτι ἡ μόνη κανονική ἐκκλησιαστική δομή τῆς χώρας, πού μέ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Διονυσίου Δ΄ἀπό τό 1686 διοικεῖται ἀπό τό Πατριαρχεῖο Μόσχας δέν ἐπιθυμεῖ καί δέν ἐπιδιώκει σήμερα τήν ἀνακήρυξη της σέ αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία. Τήν αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπιδιώκουν ὁ δυτικόφιλος οὐνίτης Πρόεδρος τῆς χώρας Πέτρο Ποροσένκο, τό κοινοβούλιο τῆς χώρας καί δύο σχισματικές ἐκκλησιαστικές δομές, ἡ «Οὐκρανική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία-Πατριαρχεῖο Κιέβου», πού ἀποσπάστηκε τό 1992 ἀπό τό Ρωσσικό Πατριαρχεῖο μέ σκληρές ἐπιθέσεις καί ἀναθέματα κατά τοῦ Πατριαρχείου τῆς Μόσχας μέ ἐπικεφαλής τόν καθηρημένο καί ἀναθεματισμένο πρώην Μητροπολίτη Κιέβου μοναχό Φιλάρετο (Ντενισένκο) καί ἡ «Οὐκρανική Αὐτοκέφαλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία», πού δημιουργήθηκε τό 1921 ἀπό τίς Σοβιετικές Ἀρχές καί ἕνεκεν τῆς συμπράξεώς της μέ τούς Ναζί κατακτητές τῆς χώρας κατεδιώχθη καί συνέπτυξε «ἐκκλησία τῶν κατακομβῶν» καί μετά ταῦτα ἀνεβίωσε τό 1980 ἀπό τόν αὐτοπροσδιοριζόμενο ὡς «Πατριάρχη» Μστισλάβ πού ζοῦσε στή Δύση καί σήμερα διοικεῖται ἀπό τόν αὐτοπροσδιοριζόμενο ὡς «Μητροπολίτη Κιέβου καί πάσης Οὐκρανίας» Μακάριο Μαλέτιτς.

Τό Σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπέστειλε δύο ἐξάρχους γιά τήν διερεύνηση τοῦ θέματος καί ἀπεφάσισε Συνοδικῶς νά χορηγήσει αὐτοκεφαλία στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας ἀπροσδιορίστως πρός τό παρόν καί βέβαια ὄχι στήν ἀναγνωριζομένη ὑπό πάντων καί ὑπό τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κανονική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας ὑπό τόν Μητροπολίτη Ὀνούφριο πού κανονικῶς ἐξαρτᾶται ἀπό τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας πού δέν τό ἐπιθυμεῖ καί δεύτερον ἀπεκατέστησε στήν κανονική τάξη τίς δύο σχισματικές «Ἐκκλησιαστικές» δομές μέ τούς ἐπικεφαλῆς των, τῶν ὁποίων τήν κανονική κατάσταση οὐδεμία ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνεγνώριζε. Εἰδικώτερα ὁ μοναχός Φιλάρετος Ντενισένκο, κληρικός τυγχάνων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ὡς Μητροπολίτης Κιέβου τό 1992 καθηρέθη ἐκ τοῦ ὑψηλοῦ τῆς Ἀρχιερωσύνης ὑπουργήματος καί μετά ταῦτα ἀνεθεματίσθη γιά τήν πρόκλησι σχίσματος ἀλλά καί γιά ἑτέρας ἀντικανονικάς αὐτοῦ ἐνεργείας, ὁ δέ ἕτερος οὐδεμία κανονική χειροτονία κέκτηται προερχόμενος ἐξ «Ἱεραρχίας» μιᾶς μορφῆς «ζώσης Ἐκκλησίας» τοῦ Σοβιετικοῦ Καθεστῶτος πού συνεστήθη τό 1921.

Τό κρίσιμο ἑπομένως θέμα πού τίθεται ἀπό κανονικῆς ἐπόψεως στό συγκεκριμένο ζήτημα εἶναι ἐάν ἡ ἀπόφασις τελείας συνόδου προεδρευομένης ὑπό Πατριάρχου ὡς εἶναι ἡ σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας εἶναι ἀνέκκλητος ἤ δύναται νά ἐκκληθῆ ἐνώπιον ἄλλης Πατριαρχικῆς συνόδου. Τό θέμα αὐτό ἀπησχόλησε τήν οἰκουμενική Ἐκκλησία μετά τήν σύνοδο τῆς Σαρδικῆς καί τούς κανόνες Γ΄, Δ΄ καί Ε΄. Πρῶτος ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης Ζώσιμος ἐπικαλούμενος τούς κανόνες τῆς Σαρδικῆς, ὡς κανόνες δῆθεν τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, διεξεδίκησε δικαιώματα ὑπάτου δικαστοῦ ἐπί τῶν ἐκκλησιῶν τῆς Β. Ἀφρικῆς καί ἀξίωσε τήν ἀποκατάσταση τοῦ καθαιρεθέντος ἀπό τόν ἐπίσκοπο Sicca Οὐρβανό πρεσβυτέρου Ἀπιαρίου. Οἱ ἀφρικανοί ἐπίσκοποι ἀπέκρουσαν διαρρήδην τό ὑπό τοῦ ἐπισκόπου τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Ζωσίμου καί τοῦ διαδόχου του Βονιφατίου Κελεστίνου Α΄ ἀξιούμενο δικαίωμα ὑπάτου δικαστοῦ τῶν ἐκκλησιῶν τους τό 424. Προηγουμένως ἡ ἐν Καρθαγένῃ τοπική σύνοδος μέ τόν ΛΣΤ (31) κανόνα της (κατ’ ἀρίθμησιν «Πηδαλίου»), ὁ ὁποῖος ἐπαναλαμβάνεται ἀπαράλακτος καί μέ τόν ΡΛΔ (129) κανόνα τῆς ἰδίας συνόδου νομοθέτησε: «Ὁμοίως ἤρεσεν, ἵνα οἱ πρεσβύτεροι καὶ οἱ διάκονοι καὶ οἱ λοιποὶ κατώτεροι κληρικοί, ἐν αἷς ἔχουσιν αἰτίαις, ἐὰν τὰ δικαστήρια μέμφωνται τῶν ἰδίων ἐπισκόπων, οἱ γείτονες ἐπίσκοποι ἀκροάσωνται αὐτῶν καί, μετὰ συναινέσεως τοῦ ἰδίου ἐπισκόπου, τὰ μεταξὺ αὐτῶν διαθῶσιν οἱ προσκαλούμενοι παρ’ αὐτῶν ἐπίσκοποι. Διό, εἰ καὶ περὶ αὐτῶν ἔκκλητον παρέχειν νομίσωσι, μὴ ἐκκαλέσωνται εἰς τὰ πέραν τῆς θαλάσσης δικαστήρια, ἀλλὰ πρὸς τοὺς πρωτεύοντας τῶν ἰδίων ἐπαρχιῶν, ὡς καὶ περὶ τῶν ἐπισκόπων πολλάκις ὥρισται. Οἱ δὲ πρὸς περαματικὰ δικαστήρια διεκκαλούμενοι, παρ᾽ οὐδενὸς ἐν τῇ Ἀφρικῇ δεχθῶσιν κοινωνίαν» καί τό σημαντικόν εἶναι ὅτι οἱ κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου ἐπικυρώθησαν ὁρισμένως καί ὀνομαστικῶς ἀπό τόν Β΄ κανόνα τῆς ἁγίας Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἁπλῶς δέ ἀπό τόν Α΄ τῆς Δ΄ καί τόν Α΄ τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἑπομένως ἡ ἀδιαίρετος Ἐκκλησία ἐδέχθη ὅτι τά ὑπό τοῦ Γ΄,Δ΄ καί Ε΄ κανόνων τῆς Σαρδικῆς, ὁριζόμενα ἀφοροῦσαν εἰδικό προνόμιο πού ἀπενεμήθη στόν τότε Ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης διά τούς ὑπ’ αὐτόν ὑπαγομένους Ἐπισκόπους καί μόνον καί ὄχι περί ἀναθέσεως ὑπερτάτης ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας σέ αὐτόν. Σχετικά ὁ Ζωναρᾶς λέγει: «Οὔτε οὖν τῆς ἐν Νικαίᾳ συνόδου ἐστίν ὁ κανών, οὔτε πᾶσας τάς ἐκκλήτους ἀνατίθησι αὐτῷ ἀλλά τῶν ὑποκειμένων αὐτῷ» (Σ.Γ.241), ὁ δέ Βαλσαμών ἀναφέρει: «εἰδικόν γάρ ἐστί τοῦτο εἰς τάς ἐκκλησιαστικάς ὑποθέσεις τοῦ Πάπα καί κρατεῖν ὀφείλει ἔνθα ἐξεφωνήθη» (Σ.Γ.239). Συνεπῶς ἡ ἀπαίτησις τοῦ τότε Ὀρθοδόξου ἐπισκόπου τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης γιά προνόμιο ὑπερτάτης ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας ἀπερρίφθη ὑπό τῆς Ἐκκλησίας διότι ἔγινε δεκτή ἡ κανονική διάταξι τῆς Συνόδου τῆς Καρχηδόνος διά τῆς Ἁγίας Στ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὅτι θά ἀφορίζονται οἱ κληρικοί ἑτέρου ἐκκλησιαστικοῦ κλίματος πού θά ἐκκαλοῦν ἐνώπιον τοῦ ἐπισκόπου τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης τάς ὑποθέσεις των.

Στήν Ὀρθόδοξο Καθολική Ἐκκλησία ἐπί τῇ βάσει τῶν Θ. καί Ἱ. Κανόνων Θ΄ καί ΙΖ΄ τῆς ἁγίας Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου πού διακελεύουν: «Εἰ δὲ πρὸς τὸν τῆς αὐτῆς ἐπαρχίας μητροπολίτην, ἐπίσκοπος ἤ κληρικὸς ἀμφισβητοίη, καταλαμβανέτω τὸν ἔξαρχον τῆς διοικήσεως, ἢ τὸν τῆς βασιλευούσης Κωνσταντινουπόλεως θρόνον, καὶ ἐπ’ αὐτῷ δικαζέσθω», σέ προσβολή δι’ ἐκκλήτου δέν ὑπόκειται, δηλ. τυγχάνει ἀνέκκλητος ἐκδοθεῖσα καταδικαστική ἀπόφασις ὑπό τελείας Συνόδου,συνελθούσης κατ’ ὀρθήν ἐφαρμογή τοῦ ΚΗ΄ἀποστολικοῦ Κανόνος καί τοῦ Δ΄ κανόνος τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου, ὅπως εἶναι ἡ ὑπό τήν προεδρία τοῦ Ἐξάρχου τῆς Διοικήσεως τελοῦσα Γενική Σύνοδος τῶν Μητροπολιτῶν ἤ ἡ ὑπό τήν Προεδρία τοῦ Πατριάρχου τελοῦσα Σύνοδος τοῦ οἰκείου Πατριαρχικοῦ κλίματος. Τόσον ὁ Θ΄ ὅσο καί ὁ ΙΖ΄ κανόνες τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου θέτουν διαζευκτικό ἤ στήν ἴδια κανονική πρόβλεψη γιά τόν Ἔξαρχο τῆς Διοικήσεως καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως καί παρέχουν δυνατότητα ἰσοτίμου προσφυγῆς καί ἑπομένως δέν ἀνιδρύουν οἱ κανόνες γιά τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως ὑπερτάτη δικαστική ἁρμοδιότητα καί ἕτερο βαθμό δικαιοδοσίας. Ἔξαρχο δέ τῆς Διοικήσεως θεωροῦν τόν Πρόεδρο τοῦ οἰκείου Πατριαρχικοῦ κλίματος. Ὁ Βαλσαμών ἀναφέρει χαρακτηριστικά: «Αἱ ψῆφοι τῶν Πατριαρχῶν ἐκκλήτῳ οὐχ ὑπόκεινται, Ν ΡΚΓ΄, κβ, Β.Γ.α.λη «ὁ μακαριώτατος πατριάρχης ἐκείνης τῆς διοικήσεως μεταξύ αὐτῶν ἀκροάσθω, κακεῖνα ὁριζέτω ἅτινα τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς κανόσι, καί τοῖς νόμοις συνάδει, οὐδενός μέρους κατά τῆς ψήφου αὐτοῦ ἀντιλέγειν δυναμένου», στήν δέ «Ἐπαναγωγή» ΙΑ΄,6 (J.G.R. τ Β΄, 260) «Τό τοῦ Πατριάρχου κριτήριον ἐκκλήτῳ οὐχ ὑπόκειται, οὐδέ ἀναψηλαφᾶται ὑφ’ ἑτέρου, ὡς ἀρχή καί αὐτῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν κριτηρίων», ὁ δέ Ἱερός καί Μέγας Φώτιος στά «Νομοκανονικά» του Θ, α΄ (Σ.Α. 169) γράφει: «οὔτε γάρ ἐκκαλοῦντο αἱ τῶν Πατριαρχῶν ψῆφοι». Κατά ταῦτα ἡ δικαστική κρίσις οἱασδήποτε Ἁγίας καί Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς Συνόδου πού ἀποτελεῖ κατά τό κανονικό μας δίκαιο τελεῖα Σύνοδο καί ἐκφέρεται μετά ἀπό ἐκδίκαση ποινικῆς ὑποθέσεως τυγχάνει ἀνέκκλητος δυναμένη μόνον νά ἐκκληθῆ ἐνώπιον Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Π. Παναγιωτάκου «Σύστημα τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Δικαίου, Τό ποινικό Δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας» σελ. 836 ἑπ., ΑΘΗΝΑΙ 1962).

Ὑπομνηματίζων ὁ θεοφώτιστος Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης τόν Θ΄ Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στίς σελ. 192-193 «Πηδάλιο» ἐκδ. Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλ. 1998, «ἀπαντῶν» στόν ἐξωμότη καί ἐξουνιτισθέντα Βησσαρίωνα καί στούς ὅπως ἀναφέρει Παπιστές Βίνιον καί Βελαρμῖνον, ἀναφέρεται στό ζήτημα μέ ἐξαίρετη κανονική ἀνάλυση λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ὅτι μέν γάρ ὁ Κωνσταντινουπόλεως οὐκ ἔχει ἐξουσίαν ἐνεργεῖν εἰς τάς διοικήσεις καί ἐνορίας τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν, οὔτε εἰς αὐτόν ἐδόθη ἀπό τόν Κανόνα τοῦτον ἡ ἔκκλητος ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησίᾳ δῆλόν ἐστι ά. διατί ἐν τῇ δ΄. πράξει τῆς ἐν Χαλκηδόνι ταύτης Συνόδου ὁ Κωνσταντινουπόλεως Ἀνατόλιος ἐνεργήσας ὑπερόρια, καί λαβών τήν Τύρον ἀπό τόν Ἐπίσκοπόν της Φώτιον, καί δούς αὐτήν εἰς τόν Βηρυτοῦ Εὐσέβιον, καί καθελών καί ἀφορίσας τόν Φώτιον, ἐμέμφθη καί ἀπό τούς ἄρχοντας, καί ἀπό ὅλην τήν Σύνοδον διά τοῦτο. Καί ἀγκαλά ἐπροφασίσθη πολλά, μέ ὅλον τοῦτο ὅσα ἐκεῖ ἐνήργησεν, ἀκυρώθησαν ὑπό τῆς Συνόδου, καί ὁ Φώτιος ἐδικαιώθη, καί τάς ἐπισκοπάς τῆς Τύρου ἔλαβε. Διό καί ὁ Ἐφέσου Ἰσαάκ ἔλεγεν εἰς Μιχαήλ τόν πρῶτον τῶν Παλαιολόγων, ὅτι ὁ Κωνσταντινουπόλεως οὐκ ἐκτείνει τήν ἐξουσίαν αὐτοῦ ἐπί τά Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς (κατά τόν Παχυμέρην βιβλ. στ'. κεφ. ά)· β'. ὅτι οἱ πολιτικοί καί βασιλικοί νόμοι δέν προσδιορίζουσιν ὅτι ἡ τοῦ Κωνσταντινουπόλεως μόνον κρίσις καί ἀπόφασις δέν δέχεται ἔκκλητον, ἀλλ΄ ἀορίστως ἑκάστου Πατριάρχου καί  τῶν Πατριαρχῶν πληθυντικῶς. Λέγει γάρ Ἰουστινιανός Νεαρά ρκγ΄, ὁ Πατριάρχης τῆς Διοικήσεως ἐκεῖνα ὁριζέτω, ἅτινα τοῖς ἐκκλησιαστικοῖς Κανόσι καί τοῖς νόμοις συνάδει, οὐδενός μέρους κατά τῆς ψήφου αὐτοῦ ἀντιλέγειν δυναμένου. Καί ὁ σοφός Λέων ἐν τῷ ά. τίτλ. τῆς νομικῆς αὐτοῦ ἐπιτομῆς, λέγει, τό τοῦ Πατριάρχου κριτήριον ἐκκλήτῳ οὐχ ὑπόκειται, οὐδέ ἀναψηλαφᾶται ἀπό ἄλλον, ὡς ἀρχή ὅν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἐξ αὐτοῦ γάρ πάντα τά κριτήρια, καί εἰς αὐτό ἀναλύει. Καί ὁ Ἰουστινιανός πάλιν βιβλ. γ. κεφ. β. τῆς συναγωγῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὁ ἁρμόδιος Πατριάρχης ἐξετάσει τήν ψῆφον, μή δεδιώς ἔκκλητον, καί βιβλ. ά. τιτλ. δ΄ τῆς ἐκκλησιαστικῆς διαταγῆς, οὐκ ἐκκαλοῦνται αἱ τῶν Πατριαρχῶν ψῆφοι, καί πάλιν βιβλ. ά. τίτλ. δ'. κεφ. κθ΄ κατά τῶν ἀποφάσεων δέ τῶν Πατριαρχῶν, ἐνομοθετήθη ἀπό τούς πρό ἡμῶν Βασιλεῖς νά μή γίνεται ἔκκλητος. Λοιπόν ἀνίσως κατά τούς Βασιλεῖς τούτους, οἵτινες συμφωνοῦσι μέ τούς ἱερούς Κανόνας, αἱ ψῆφοι τῶν Πατριαρχῶν πάντων δέν δέχονται ἔκκλητον, ἤτοι δέν ἀναβιβάζονται εἰς ἄλλου Πατριάρχου κριτήριον, πῶς ὁ Κωνσταντινουπόλεως δύναται ταύτας νά ἀνακρίνη; καί ἄν ὁ παρών Κανών τῆς δ΄ἀλλά καί ιζ΄ αὐτῆς, σκοπόν εἶχε νά ἔχῃ ὁ Κωνσταντινουπόλεως τήν ἔκκλητον τῶν λοιπῶν Πατριαρχῶν, πῶς οἱ Βασιλεῖς ἤθελαν θεσπίσουν ἐκ διαμέτρου ὅλον τό ἐναντίον, εἰς καιρόν ὅπου αὐτοί ἐγίνωσκον ὅτι οἱ μή συμφωνοῦντες τοῖς Κανόσι πολιτικοί νόμοι μένουσιν ἄκυροι; γ΄. ὅτι, ἄν δώσωμεν κατά τούς ἀνωτέρω Παπιστάς ὅτι ὁ Κωνσταντινουπόλεως κρίνει τούς Πατριάρχας, καί ἀνακρίνει τάς κρίσεις αὐτῶν, ἐπειδή ὁ Κανών δέν κάμνει ἐξαίρεσιν τίνος καί τίνος Πατριάρχου, ἄρα κρίνει ὁ αὐτός καί ἀνακρινεῖ καί τόν Ρώμης, καί οὕτως ἔσται ὁ Κωνσταντινουπόλεως καί πρῶτος καί ἔσχατος καί κοινός κριτής πάντων τῶν Πατριαρχῶν καί αὐτοῦ τοῦ Πάπα».

Συνεπῶς κανονικό δικαίωμα ἐπανεξετάσεως τῆς ὑποθέσεως τοῦ Μοναχοῦ Φιλαρέτου Ντενισένκο μετά τίς ἀποφάσεις τῆς τελείας Πατριαρχικῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, ἔχει μόνον ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος, ὅπως ἄλλωστε ὁ Σεπτός Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 1203/29.8.1999 Πατριαρχικόν Του Γράμμα πρός τόν Μακαριστόν Πατριάρχην Μόσχας κυρόν Ἀλέξιον ἀποδέχεται γράφων: «Εἰς ἀπάντησιν πρός σχετικό τηλεγράφημα καί γράμμα τῆς Ὑμετέρας λίαν ἀγαπητῆς καί περισπουδάστου Μακαριότητος, ἐπί τοῦ ἀνακύψαντος προβλήματος ἐν τῇ καθ’Ὑμᾶς ἀδελφῇ Ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ρωσσίας, ὅπερ πρόβλημα ὡδήγησε τήν Ἱεράν Σύνοδον αὐτῆς ὅπως προβῇ, δι’οὕς οἷδεν αὕτη λόγους, εἰς τήν καθαίρεσιν τοῦ ἄχρι πρότινος ἐκ τῶν τά πρῶτα φερόντων Συνοδικοῦ μέλους αὐτῆς Μητροπολίτου Κιέβου κυρίου Φιλαρέτου, ἐπιθυμοῦμεν ἵνα γνωρίσωμεν τῇ Ὑμετέρᾳ Ἀγάπῃ ἀδελφικῶς ὅτι ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζουσα εἰς τό ἀκέραιον τήν ἐπί τοῦ θέματος ἀποκλειστικήν ἀρμοδιότητα τῆς ὑφ’ Ὑμᾶς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας ἀποδέχεται τά Συνοδικῶς ἀποφασισθέντα περί τοῦ ἐν λόγῳ, μή ἐπιθυμοῦσα τό παράπαν ἵνα παρέξῃ οἱανδήτινα δυσχέρειαν εἰς τήν καθ’ Ὑμᾶς ἀδελφήν Ἐκκλησίαν».

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 18ῃ Ὀκτωβρίου 2018

+ ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

«Ὥστε ἄν ἀμελήσετε τήν πίστιν ὅπου σᾶς παραδώσαμεν... οὔτε νά ζήσετε μπορεῖτε οὔτε νά πεθάνετε»!

«Ὥστε ἄν ἀμελήσετε τήν πίστιν ὅπου σᾶς παραδώσαμεν, Ὀρθόδοξην Ἀνατολικήν, καί σᾶς τήν κλέψουν, ἄν πέσετε στίς παραλυσίες κι ἀφήσετε τά κάστρα ἀφύλαχτα καί σᾶς τά πάρουν, οὔτε νά ζήσετε μπορεῖτε, οὔτε νά πεθάνετε…»

      .....Παρηγοριέστε, ὅτι θά βρεῖτε ἐκεῖ πού θά πᾶτε τούς γενναίους πατέρες σας τό Διάκο, τόν Ὑψηλάντη, τόν Κολοκοτρώνη, τό ‘Δυσσέα....... θά σᾶς ζητήσουν τά αἵματα πίσω πού χύθηκαν γιά τήν ἐλευθερία τῆς Πατρίδος. Καί καθώς τά αἵματα δέ γυρίζουν πλέον, θέ νά εἶστε καταδικασμένοι.

     Ὅθεν, ἀγαπητά μου Ἑλληνόπουλα, κάνετε τά καλά σας καί μή σκολᾶτε τίς προσευχές σας καί τίς μετάνοιές σας γιά τούτη τήν ἅγια πατρίδα, τηρᾶτε νά ’χετε τό νοῦ καθαρό καί Ὀρθόδοξο καί τό σῶμα τυραννισμένο, γιά νά ἀντέχει τούς κόπους καί νά πηγαίνετε τοῦτες τίς μέρες στούς τάφους μας καί νά στοχάζεστε τά χρέη σας.

    Ὅτι ἐμεῖς ἀπό μέσ’ ἀπ’ αὐτούς τούς τάφους μας μιά μέρα θ’ ἀναστηθοῦμε καί θά σᾶς κρίνουμε».

                                             Γιάννης Μακρυγιάννης

Οἱ Ἅγιοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας,

ὡς γνήσια καί ἀληθινά μέλη τοῦ Ἀναστημένου Σώματος τοῦ Χριστοῦ,

εἶναι οἱ ἀψευδεῖς μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς αἰωνίου ζωῆς!

Ζοῦν καί μετά θάνατον!

● Συγκλονιστικά στιγμιότυπα ἀπό τήν μεταφορά τοῦ ἀδιαφθόρου καί χαριτοβρύτου ὁλόσωμου σκηνώματος τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ ἡγιασμένου ἀπό τήν ἁπλή παλαιά ξύλινη λάρνακα σέ νέα πολύτιμη ἀσημένια λάρνακα, ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα στήν παλαίφατη Λαύρα τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος ἵδρυσε στούς Ἁγίους Τόπους.

● Ζῶν καί μετά θάνατον! Ἀδιάφθορο, εὐωδιάζον καί θαυματουργό τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου, 1500 χρόνια μετά τήν ἁγία Κοίμησή του.

Τό σύγχρονο ἄγος τῆς παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας

Ὁ φόβος τοῦ Οἰκουμενικοῦ!

Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Πρίν ἀπό λίγες ὧρες "ὁ κύβος ἐρρίφθη" ἀπό πλευρᾶς Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, γιά τό μεῖζον κανονικό καί ἐκκλησιολογικό ζήτημα τῆς Αὐτοκεφαλίας τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως προχώρησε στήν ἀπόφαση νά ἐκχωρήση τήν Αὐτοκεφαλία στήν Οὐκρανική Ἐκκλησία, ἀψηφώντας πλήρως ἤ μᾶλλον προκλητικά τίς ἀντιρρήσεις τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στό ὁποῖο αὐτή μέχρι τώρα εἶχε τήν ἀναφορά της.

Πολλοί, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα ἐνδιαφερόμενοι, τοποθετήθηκαν δημοσίως ἐπί τοῦ θέματος. Τά ἐπιχειρήματα σχεδόν ὅλων περιεστράφησαν γύρω ἀπό τήν ἁρμοδιότητα ἤ μή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὡς ἀπορρέουσα ἀπό τό ἐάν ἡ Οὐκρανία ἀποτελεῖ ἤ ὄχι κανονικό του ἔδαφος.

Ἀπό τίς πλέον ἐνδιαφέρουσες προσεγγίσεις, γραπτές ἤ προφορικές, μή στερούμενες καί ἱστορικῆς τεκμηριώσεως ἦταν ἐκεῖνες τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ, τοῦ Σέρβου Ἐπισκόπου Μπάτσκας Εἰρηναίου (Μπούλοβιτς), ἀλλά καί τῶν π. Θεοδώρου (ὁμ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ.) καί π. Σεραφείμ (μοναχοῦ) Ζήση. Μάλιστα ἡ τελευταῖα φωτίζει ἐπαρκῶς καί τίς σημαντικές πολιτικές καί γεωστρατηγικές διαστάσεις τοῦ θέματος.

Ἀξίζει μάλιστα νά ἐπισημανθεῖ, ὅτι ἐκ τῶν πλέον σημαντικῶν ἐκκλησιαστικῶν διαστάσεων τοῦ θέματος, ἀποτελεῖ ἐκείνη τήν ὁποία ἐναργῶς ἐτόνισε ὁ Σεβ. κ. Σεραφείμ. Διότι στήν προκειμένη περίπτωση συμβαίνει τό ἑξῆς παράδοξο: ἡ ὑποτίθεται ἄμεσα ἐνδιαφερομένη Ἐκκλησία τῆς Οὐκρανίας δέν ὑπέβαλε ποτέ σχετικό αἴτημα Αὐτοκεφαλίας!

Ποίων, λοιπόν, τό αἴτημα ἦλθε νά ἱκανοποιήσει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο; Ὑπάρχουν ἐνδιαφερόμενοι; Ὑπάρχουν! Μόνον πού δέν νομιμοποιοῦνται νά αἰτοῦνται κανονικῶς ὁτιδήποτε! Καί τοῦτο διότι, ὅσον ἀφορᾶ τό αἴτημα, αὐτό ὑπεβλήθη ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Οὐκρανίας, Οὐνίτου ὄντος, τό ἐνδιαφέρον δέ προέρχεται περισσότερον ὑπό τῶν ἐν τῆ χώρα Σχισματικῶν καί ὄχι μόνον!

Εἶναι, λοιπόν, ἀπορίας ἄξιον τί εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον καθοδηγεῖ ὡς κριτήριο καί ἐπιδίωξη τίς Ἀποφάσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί εἰδικώτερον τοῦ ἐπικεφαλῆς του. Διότι, ἐκεῖνος γνωρίζει καλῶς καί ἔχει πλήρη συνείδηση τοῦ χάους, τό ὁποῖον προκαλεῖ μέ τήν ἐν λόγῳ Ἀπόφασή του καί τοῦ ἀθεράπευτου πλέον τραυματισμοῦ στίς σχέσεις του μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας καί ὄχι μόνον. Γνωρίζει καί προφανῶς δέν δειλιᾶ, διά τό κατά πόσον δοκιμάζει τήν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδοξίας, ἱκανοποιώντας πασιφανῶς τήν "ἐκδικητική" του διάθεση γιά τήν ἀποχή καί ἀρνητική στάση τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στή σύγκληση τῆς περιβοήτου Συνόδου στήν Κρήτη, πρό διετίας (Κολυμπάρι, Ἰούνιος 2016).

Κατ' ἀρχήν, θά ἦταν ὀρθότερο νά μήν ὁμιλοῦμε καθόλου περί Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀλλά περί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ἡ συγκεκριμένη, μοιραία κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη, Ἀπόφαση γιά τήν Αὐτοκεφαλία τῆς Οὐκρανίας, παρά τόν Συνοδικό της μανδύα, ἐκτιμοῦμε ὅτι εἶναι προσωπική ἐπιλογή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τοῦ ὁποίου ἄλλωστε προσωπικό "στοίχημα" ἦταν καί ἡ πραγματοποίηση τῆς πρώτης "πανορθοδόξου" οἰκουμενιστικῆς συνόδου στήν Κρήτη.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, σχεδόν ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς Πατριαρχείας του, συνειδητῶς ἐπεδίωξε νά καταστήσει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἕνα Βατικανό τῆς Ἀνατολῆς καί τόν ἴδιο ἕναν πάπα, ἀντίπαλο δέος τοῦ ἐκπεσόντος Πάπα τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης, μετά τοῦ ὁποίου διαφαίνεται ἡ σφοδρή ἐπιθυμία νά μοιράζεται ἀδελφικῶς τήν "ἐκκλησιαστική" ἐξουσία, σέ Δύση καί Ἀνατολή, ἀντιστοίχως.

Ἀκριβῶς δέ, ἐπειδή περί ἐξουσίας καί κυριαρχίας ὁ λόγος, γιά τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη οἱ ὅροι ἀκρίβεια, κανονικότης, παράδοσις, ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔχουν μονοσήμαντο περιεχόμενο καί σημασία καί ἀφοροῦν ἀποκλειστικῶς καί μόνον ζητήματα δικαιοδοσιῶν καί κυριαρχίας. Ἡ Παράδοση, ἡ ἀκρίβεια καί τά ὅρια ὅσον ἀφορᾶ στήν παραδοθεῖσα Πίστη καί τήν ὑπεράσπιση καί ὁμολογία της φαίνεται ὅτι εἶναι ἄγνωστα γι' αὐτόν!

Ἔτσι, ἐν ὀνόματι τῆς οἰκουμενικότητός του, ὡς θρόνων μόνον, ὄχι ὅμως καί τρόπων διάδοχος τῶν πάλαι ποτέ ἁγίων προκατόχων του, ἐπισείει πρός ὅλους τά ἱστορικά δικαιώματα τοῦ θεσμοῦ, τόν ὁποῖον κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος ἐκπροσωπεῖ, "ἐμπνέοντας" τελικῶς πρός ὅλους ἕναν ἀδιόρατο φόβο, τόν "φόβο τοῦ Οἰκουμενικοῦ"! Εἶναι ἀπίστευτο καί ὅμως πραγματικό!

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ἄτεγκτος καί ἀπόλυτος περί τά δικαιοδοσιακά, ὁ τυπικός καί μεγαλοπρεπής περί τά τελετουργικά, εἶναι συγχρόνως ὁ πλέον ἀδίστακτος καταφρονητής τῆς ἀχράντου, ἀμωμήτου καί ἀκαινοτομήτου Πίστεως τήν ὁποίαν παρελάβομεν ἐκ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας Πατέρων. Τά περί αὐτοῦ τεκμήρια, πλεῖστα ὅσα καί ἀναμφισβήτητα. [ Σημ. :Ἐνδεικτικῶς βλέπε τήν κανονική περί αὐτῶν κανονική Καταγγελία τοῦ πολιοῦ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Λογγοβάρδας Πάρου, τήν ὁποίαν εἶναι ἀμφίβολο ἐάν ὁ προαναφερθείς "φόβος", ὅσων προφανῶς στεροῦνται τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, θά ἐπιτρέψει κανονικῶς νά ἐκδικασθεῖ! ]

Καίτοι ἀπεδείχθη ὁ πλέον τολμηρός στίς καινοτομίες καί βλασφημίες περί τήν Πίστη καί ὁ πλέον ἀδίστακτος προωθητής τοῦ οἰκουμενιστικοῦ καί πανθρησκειακοῦ πνεύματος Οἰκουμενικός Πατριάρχης μέχρι σήμερον, ὁ κ. Βαρθολομαῖος κατόρθωσε νά ὑποτάξει πάντας στό πνεῦμα τοῦ "φόβου τοῦ Οἰκουμενικοῦ", ὡς τῆς δῆθεν κεφαλῆς τῆς παγκοσμίου Ὀρθοδοξίας.

Κεφαλῆς, ἡ ὁποία καίτοι ἀσθενής, καίτοι βαδίζουσα εἰς τάς δυσμάς τοῦ παρόντος βίου της, συνεχίζει προκλητικῶς νά ἀπεμπολεῖ καί θυσιάζει τήν πεμπτουσία τοῦ ὄντως ἱεροῦ θεσμοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἤτοι τήν ἁγίαν καί ἀμώμητον Πίστιν τῶν εὐσεβῶν καί Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, γιά τά ξυλοκέρατα τῆς ἐγκόσμιας ἐξουσίας καί τήν ἱκανοποίησιν τῶν παθῶν ἤ ἐνδεχομένως καί γιά κάποια ἄγνωστα στούς πολλούς μυστικά σχέδια.

Ἐν κατακλεῖδι, εἶναι τραγικό ἰδιαιτέρως γιά ὅσους ἐπαγγέλονται τήν ἀγάπη καί δή εἰς βάρος τῆς σωζούσης ἀληθείας, τελικῶς νά προκύπτει ὅτι ἐκεῖνο τό ὁποῖο οἱ ἴδιοι ἐμπνέουν καί καλλιεργοῦν δέν εἶναι ἡ ἀγάπη, ἀλλά ὁ φόβος! Ἐάν δέ ἐπρόκειτο γιά τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, καλῶς. Δυστυχῶς, ὅμως, πρόκειται γιά τόν ἀντίποδά του, τόν φόβο τῶν ἀνθρώπων! Ἐν προκειμένῳ, τόν "φόβο τοῦ Οἰκουμενικοῦ"!

Κάθε φορά, λοιπόν, πού ὁ Οἰκουμενικός θά τολμᾶ νά προκαλεῖ μέ τέτοιου εἴδους ἀποφάσεις, γιά τίς ὁποῖες ὁ ἴδιος, ἀδιαφορώντας γιά τίς ὅποιες συνέπειες στήν καθόλου Ὀρθοδοξία, θά δηλώνει αὐτάρεσκα ὅτι "ὁ κύβος ἐρρίφθη", ὅλοι οἱ πιστοί, ποιμένες καί ποιμαινόμενοι, θά πρέπει νά ἀναλογιζόμεθα ὅτι γιά ἄλλη μία φορά ἐκεῖνος εἶναι ὁ ὁποῖος "διέβη τόν Ρουβίκωνα", ἀπειλώντας τήν ἴδια τήν Ὀρθοδοξία! Ἕως πότε ὅμως;

Μπορεί να υπάρξει ορθόδοξος μοναχισμός χωρίς την ομολογιακή του διάσταση; (Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8η Οκτωβρίου 2018

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΑΣΗ;

Όπως είναι γνωστό ο Μοναχισμός, ως προφητικός, αποστολικός και μαρτυρικός βίος, ως αγγελομίμητος πολιτεία  συνεχούς μετανοίας και αφιερώσεως, αποτελεί το καύχημα και τη δόξα της Εκκλησίας μας.

Ανάγει την αρχή του σ’ αυτό τούτο το Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας, ο Οποίος έζησε ως παρθένος, ακτήμων και κατά πάντα υπήκοος στο θέλημα του ουρανίου Πατρός του, ενσαρκώνοντας στο πρόσωπό Του τις τρείς βασικές και θεμελιώδεις αρετές του Μοναχισμού, την  παρθενία, την ακτημοσύνη και την υπακοή και βρίσκει την πλήρη καταξίωσή του στο πρόσωπο της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Ο κύκλος των δώδεκα μαθητών του Κυρίου μας αποτελεί το πρώτο κοινόβιο στην ιστορία και τη ζωή της Εκκλησίας μας, οι δε μακαρισμοί και γενικότερα η επί του Όρους ομιλία αποτελούν τους πρώτους κανόνες του Μοναχισμού. Οι μοναχοί είναι οι «άγγελοι του Θεού» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, η «διηνεκής βία της φύσεως» κατά τον άγιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, οι «μάρτυρες τη προαιρέσει» κατά τον Μέγα Αθανάσιο, οι «συνεχιστές της μαρτυρικής Εκκλησίας» κατά τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο, «η κόμη που κοσμεί την κεφαλή της Εκκλησίας» κατά τον άγιο Γρηγόριο Νύσσης, «οι ευαγγελικώς ζώντες» κατά τον Ευάγριο τον Ποντικό.

Ανεκτίμητη και ανυπολόγιστη η αξία και η προσφορά του και ο ρόλος του στην εκπλήρωση της αποστολής της Εκκλησίας, αφού από τις τάξεις των μοναχών προήλθαν στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, κορυφαίοι επίσκοποι, ποιμένες και διδάσκαλοι του εκκλησιαστικού σώματος, πολυγραφότατοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, φλογεροί ιεραπόστολοι,γενναίοι ομολογητές της πίστεως, που με τους αντιαιρετικούς των αγώνες και με το αίμα τους διεφύλαξαν ανόθευτη και απαραχάρακτη την αλήθεια της πίστεως από τον κίνδυνο των αιρέσεων, μουσουργοί, ποιητές και υμνογράφοι, που εισήγαγαν την βυζαντινή μουσική και τις ασματικές ακολουθίες στη λατρεία της Εκκλησίας και τέλος κορυφαίοι καλλιτέχνες της ιερής τέχνης της αγιογραφίας, που με τις απαράμιλλες εικονογραφικές τους παραστάσεις κοσμούν το εσωτερικό χώρο των ναών μας και μας ανυψώνουν προς τον Κύριο.

Τα τελευταία χρόνια με πολύ πόνο ψυχής διαπιστώνουμε από γνωστούς μοναστικούς, αλλά και οικουμενιστικούς κύκλους, μια προσπάθεια παραχαράξεως και κολοβώσεως του ρόλου και της αποστολής του Μοναχισμού. Παρατηρούμε να επιχειρείται μια προσπάθεια υπερτονισμού της ασκητικής του διαστάσεως και απομειώσεως, μέχρις αποσιωπήσεως, της ομολογιακής του διαστάσεως και εν γένει του πρωτεύοντος και κυρίαρχου ρόλου που έπαιξε ο Μοναχισμός στην καταπολέμηση των αιρέσεων. Σύμφωνα με την νοοτροπία αυτή, η αποστολή του Μοναχισμού είναι να οδηγήσει εκείνους που απαρνήθηκαν τον κόσμο και ακολούθησαν την αγγελομίμητη πολιτεία, στην κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Οι μοναχοί θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με την άσκηση, την νήψη και την προσευχή. Ποτέ να μην διακόπτουν την ησυχία τους, να είναι τέκνα τελείας υπακοής προς τους ποιμένας των, ηγουμένους, αρχιερείς, και πατριάρχες, έστω και αν αυτοί συμβαίνει κάποτε να μην ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας και να παρεκκλίνουν στην αίρεση. Ποτέ να μην ασχολούνται με  θέματα αιρέσεων, για την αντιμετώπιση των οποίων είναι αρμόδιοι οι αρχιερείς και άλλα κατάλληλα πρόσωπα, που ορίζονται από αυτούς. Την αρρωστημένη αυτή νοοτροπία και αντίληψη διαπιστώνουμε σε λόγους και ομιλίες γεροντάδων και ηγουμένων, αγιορειτών και μη, αλλά και αρχιερέων σε Συνέδρια, Ημερίδες και άλλες συνάξεις και το γεγονός αυτό μας έδωσε την αφορμή να δημοσιεύσουμε προ ετών σχετικό άρθρο με τίτλο: «Η ομολογιακή διάσταση του Ορθοδόξου μοναχισμού και η σύγχρονη πραγματικότητα», (25.1.2016).

Το ίδιο αυτό θλιβερό φαινόμενο, δυστυχώς, της αρρωστημένης αυτής νοοτροπίας με πολύ πόνο διαπιστώσαμεσε πρόσφατο Μοναστικό Συνέδριο και μάλιστα πανελληνίου εμβελείας, που πραγματοποιήθηκε στην Ιερά Μονή Φανερωμένης Λευκάδος, στις 22-23 Σεπτεμβρίου, με γενικό θέμα: «Ο Ορθόδοξος Μοναχισμός και οι σύγχρονες μορφές Μοναχικής Πολιτείας», αφιερωμένο στους αειμνήστους Μητροπολίτες Λευκάδος & Ιθάκης κυρόν Νικηφόρον και Κερκύρας & Παξών κυρόν Πολύκαρπον.  Σύμφωνα με πληροφορίες από το διαδίκτυο, (ιστ. «Ακτίνες», κ.α.), στο Συνέδριο συμμετείχαν αρχιερείς, πολλοί ηγούμενοι, αγιορείτες και μη, ηγουμένισσες, αρχιμανδρίτες, ιερομόναχοι, μοναχοί και μοναχές εκ των μεγαλυτέρων και πλέον γνωστών Μονών της Ελλάδος, λοιποί κληρικοί, καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. και άλλοι εκπαιδευτικοί. Αναγνώσθηκαν 19 εισηγήσεις, στις οποίες οι ομιλητές ανέπτυξαν πτυχές του μοναχικού βίου και σύγχρονες μορφές κληρικών και μοναχών, που παρουσιάσθηκαν ως πρότυπα μοναχικής ζωής και ως πρόσωπα, που βίωσαν αυθεντικά και υποδειγματικά την μοναχική ζωή στην εποχή μας. Από τις περιλήψεις των εισηγήσεων, υπό τύπον πορισμάτων, που δημοσιεύθηκαν πήραμε μια εικόνα γύρω από το περιεχόμενο των εισηγήσεων. Τα πορίσματα καταλήγουν, μεταξύ άλλων, στα εξής γενικά συμπεράσματα: «Στις εργασίες του Συνεδρίου τονίστηκε ότι ο Ορθόδοξος Μοναχισμός με την μακραίωνη παράδοσή του καλλιέργησε και διατήρησε την ευαγγελική και αποστολική αλήθεια. Βασικά στοιχεία του μοναχικού βίου είναι το μαρτύριο της συνειδήσεως, αλλά και το μαρτυρικό φρόνημα. Η εξωτερική, αλλά κυρίως η εσωτερική ησυχία. Η ανάκληση του ασώτου νοός από την εξωστρέφεια και η επάνοδός του στην καρδιά και εν συνεχεία η ολοσχερής στροφή διά της νοεράς προσευχής στον τριαδικό Θεό». Σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα – κριτική του θεολόγου κ. Δημ. Αναγνώστου: «Είναι άξιο απορίας και προβληματισμού το γεγονός, ότι ενώ ζούμε σε εποχή γενικής αποστασίας, συγκρητισμού και πολεμικής κατά της Ορθοδόξου Πίστεως, έξωθεν και έσωθεν, ουδείς και ουδεμία εκ των ομιλητών και ομιλητριών στο εν λόγω Συνέδριο δεν αναφέρθηκε στην Πίστη, την αξία και τη σημασία της, αλλά και την αναγκαιότητα προασπίσεώς της. Πολλώ δε μάλλον, όταν, σύμφωνα με την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο Ορθόδοξος Mοναχισμός υπήρξε διαχρονικώς όχι μόνον ακριβής φύλαξ, αλλά και υπερασπιστής αυτής, πρωτοπόρος δε στην αντιμετώπιση των αιρέσεων κατά τις περιόδους όταν η Πίστις ήταν το κινδυνευόμενον».

Με βάση τα παρά πάνω, το πρώτο που μπορούμε να συμπεράνουμε, σχετικά με το Συνέδριο αυτό, είναι ότι η περί Μοναχισμού εικόνα που μας έδωσε, είναι κολοβωμένη, αφού προβλήθηκε μόνο η ασκητική του διάσταση, ενώ αποσιωπήθηκε η ομολογιακή. Όσο για τα πρόσωπα που προβλήθηκαν ως πρότυπα μοναχικής ζωής και ως παραδείγματα προς μίμηση, διερωτώμεθα, εάν και κατά πόσον ανταποκρίνονται στο βίο και στους αντιαιρετικούς αγώνες των αρχαίων μεγάλων οσίων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ως γνωστόν, παράλληλα με την άσκηση και την βίωση της μοναχικής τελειώσεως, αγωνίστηκαν με ζήλο και μαρτυρικό φρόνημα, (μερικοί μάλιστα εξ’ αυτών μέχρις αίματος), για την καταπολέμηση των αιρέσεων της εποχής των. Διερωτώμεθα εάν και κατά πόσον τα προβληθέντα πρόσωπα διέκριναν και επεσήμαναν τις σύγχρονες αιρέσεις της εποχής μας και μάλιστα την φοβερότερη από όλες, την παναίρεση του Οικουμενισμού. Διερωτώμεθα, εάν και κατά πόσον τα πρόσωπα αυτά, παράλληλα με την άσκηση και την προσευχή στα μοναστικά περιβάλλοντα στα οποία έζησαν, θεώρησαν χρέος τους, να αγωνιστούν με όλες τις δυνάμεις τους και να κάνουν το παν για την καταπολέμησή του. Διερωτώμεθα εάν και κατά πόσον προσπάθησαν να προφυλάξουν το ποίμνιό τους από τον κίνδυνο της φοβερής αυτής αιρέσεως με συγγράμματα και αντιαιρετικά φυλλάδια, με ομιλίες, σε Συνέδρια και Ημερίδες, με δημοσιεύσεις στα ΜΜΕ και με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο. Εάν και κατά πόσον κατέφυγαν στη διοικούσα Εκκλησία και ζήτησαν τη συνοδική καταδίκη και εκείνων που αμετανοήτως την προωθούν. Εάν  και κατά πόσον διακινδύνευσαν, ή θυσίασαν το αρχιερατικό, ή το ηγουμενικό τους αξίωμα, προκειμένου να στηλιτεύσουν αιρετικές διδασκαλίες και πλάνες επωνύμων οικουμενιστών. Αν εξαιρέσουμε τον πρώην καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Γρηγορίου κυρό Γεώργιο Καψάνη, είναι ζήτημα, αν τα άλλα από τα προβληθέντα πρόσωπα ως πρότυπα μοναχικής ζωής, υπήρξαν παράλληλα και σπουδαίοι αγωνιστές και ομολογητές της πίστεως και πολέμιοι του Οικουμενισμού.

Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα,μπορούν να συγκριθούν τα προβληθένταστο εν λόγω Συνέδριο πρόσωπα, με τον Μέγα Αντώνιο, ο οποίος συχνά κατέβαινε στην Αλεξάνδρεια για να ενισχύσει τον αντιαιρετικό αγώνα της Εκκλησίας κατά της φοβερής αιρέσεως του Αρείου; Μπορούν να συγκριθούν με τους μοναχούς της εποχής που η εκκλησία μαστιζόταν από την αίρεση του Αρειανισμού, οι οποίοι είχαν τόσο θερμή πίστη και τόσο ακμαίο ομολογιακό φρόνημα, ώστε εάν «παρουσιαζόταν ανάγκη, προτιμούσαν με προθυμία περισσότερο τον θάνατο, παρά να αποδεχθούν κάποια αλλοίωση σε έστω και ένα από τα Ορθόδοξα δόγματα της Συνόδου της Νικαίας»; (Νικηφόρου Καλλίστου Εκκλησιαστική ιστορία, P.G.146,653B-D). Μπορούν να συγκριθούν με τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο, ο οποίος αποδοκίμαζε τις αιρέσεις του Σαβελλίου και του Αρείου και κατεπολέμησε επίσης τόσο πολύ το παράλογο δόγμα του Απολλιναρίου, ώστε έκανε το παν για να το ξεριζώση από κάθε χριστιανική ψυχή; Σύμφωνα με τον βιογράφο του: «έφραξε ακόμη και τα απύλωτα στόματα των αιρετικών ανομοίων με πολλά επιχειρήματα και αγιογραφικά χωρία» (Εγκώμιον εις τον όσιον πατέρα Εφραίμ, P.G. 46,825C-828A). Μπορούν να συγκριθούν με τον όσιο Σάββα τον ηγιασμένο,  οποίος κατά την εποχή που η Εκκλησία μαστιζόταν από την αίρεση του Μονοφυσιτισμού, «προσέτρεξε εσπευσμένως σύρων όπισθεν αυτού τους μοναχούς της ερήμου, [περίπου 10.000 τον αριθμό], ως ατρομήτους της Ορθοδοξίας προμάχους»; (Νικηφόρου Καλλίστου Εκκλησιαστική ιστορία, PG. 147,188).  Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο βιογράφος του, «επί κεφαλής αυτών εισέρχεται εις Ιερουσαλήμ, εξεγείρει τον λαόν αυτής, αποδιώκει τους απεσταλμένους του Σεβήρου και αναθεματίζει αυτόν τε και τον υποστηρίζοντα αυτόν Αναστάσιον τον προστάτην της αιρέσεως τύραννον», (Νικηφόρου Καλλίστου, ό.π. σελ.188). Μπορούν να συγκριθούν με τον όσιο Στέφανο τον Νέο, ο οποίος έχυσε το αίμα του υπέρ των αγίων εικόνων, ή με  τον άγιο Θεόδωρο τον Στουδίτη και με πλείστους άλλους αγίους ασκητές και οσίους, που εξορίστηκαν από τα Μοναστήρια τους και υπέμειναν τα πάνδεινα την περίοδο της εικονομαχίας; Μπορούν να συγκριθούν με τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος επί τέσσερα χρόνια φυλακίστηκε από τον λατινόφρονα Πατριάρχη Καλέκα, ή με τους αγίους οσιομάρτυρες αγιορείτες Πατέρες τους επί του λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκου μαρτυρήσαντας, ή με τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό; Μπορούν τέλος να συγκριθούν με τον όσιο Υπάτιο, τον όσιο Δαλμάτιο, τον όσιο Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη, τον άγιο Μάρκο τον ασκητή, τον άγιο Κασσιανό τον Ρωμαίο, τον άγιο Νείλο τον σοφό, τον άγιο Σωφρόνιο, τον άγιο Μάξιμο τον ομολογητή και πολλούς άλλους, ων τα ονόματα εν βίβλω ζωής;

Εάν η εικόνα που μας έδωσαν οι εισηγητές στο εν λόγω Συνέδριο για τα παρά πάνω προβληθέντα πρόσωπα ως πρότυπα μοναχικής ζωής, είναι μια εικόνα μοναχών, ή κληρικών που καλλιέργησαν μονομερώς την άσκηση και την ποιμαντική, ενώ παρέμειναν ψυχροί και αδιάφοροι απέναντι στις αιρέσεις της εποχής μας και μάλιστα στην πιο επικίνδυνη από όλες, την παναίρεση του Οικουμενισμού, τότε δεν αξίζει να αποτελούν πρότυπα μοναχικής ζωής. Εάν τα πρόσωπα αυτά από φόβο και δειλία, μήπως μπουν σε περιπέτειες και κινδύνους, εσιώπησαν ενόχως, τότε όχι μόνο δεν θα έπρεπε  να προβάλλονται και να τιμώνται ως πρότυπα μοναχικής ζωής, αλλά να θεωρούνται και ως παραδείγματα προς αποφυγή. Να θεωρούνται ως πρόσωπα, που καλλιέργησαν ένα Μοναχισμό δικής τους εμπνεύσεως, ξένο προς τον Μοναχισμό της Ορθοδόξου μοναχικής μας Παραδόσεως. Ένα Μοναχισμό αλλοτριωμένο, κολοβωμένο, ασπόνδυλο, άνευρο, τύπου Γκουρουϊσμού, ξένο προς το θυσιαστικό ήθος των μοναχών, τον ηρωϊσμό και την αυτοθυσία τους, τα βασανιστήρια και τις εξορίες που υπέμειναν για την καταπολέμηση των αιρέσεων, ένα Μοναχισμό που αγνοεί το χρέος της ομολογίας μέχρι θανάτου, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας «Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς», (Ματθ.10,32).

Πέραν αυτών τίθενται τα ερωτήματα: Γιατί άραγε οι διοργανωτές του Συνεδρίου δεν συμπεριέλαβαν στο πρόγραμμα του Συνεδρίου την παρουσίαση αληθινά μεγάλων συγχρόνων Γερόντων,όπως ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο άγιος Νικόλαος Αχρίδος (Βελιμίροβιτς), ο άγιος Γέροντας π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ο Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, ο Γέροντας π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ο Γέροντας π. Σεραφείμ Ρόουζ, κ. α. οι οποίοι παράλληλα με την υποδειγματική μοναστική τους ζωή υπήρξαν και σθεναροί ομολογητές της Ορθοδόξου πίστεως και πολέμιοι του Οικουμενισμού; Γιατί δεν ανετέθη σε ειδικό εισηγητή η παρουσίαση του Οικουμενισμού και η μέχρι σήμερα εξέλιξή του; Γιατί δεν τονίστηκε η υποχρέωση και το καθήκον των μοναχών να αγωνίζονται κατά της παναιρέσεως αυτής, η οποία «στρώνει το χαλί» του Αντιχρίστου και προετοιμάζει την μιαρή θρησκεία του; Γιατί δεν ανετέθη εισήγηση, η οποία θα αξιολογούσε από Ορθόδοξη σκοπιά την «Σύνοδο» της Κρήτης; Η απάντηση στα παρά πάνω ερώτημα είναι προφανής: Ο βίος και οι αγώνες των ως άνω οσιακών μορφών, αλλά και η παρουσίαση τέτοιου είδους εισηγήσεων  θα αποτελούσαν δριμύτατο έλεγχο για την απραξία, τον φόβο και την δειλία πολλών.

Πέραν αυτών θα περιμέναμε από τους διοργανωτές του Συνεδρίου να αναθέσουν σε ειδικούς εισηγητές θέματα, τα οποία άπτονται των σημερινών μεγάλων προκλήσεων, όπως είναι το σύγχρονο αλγεινό φαινόμενο του εφησυχασμού και της εν πολλοίς εκκοσμικεύσεως του Μοναχισμού. Τα Μοναστήρια μας σήμερα δυστυχώς τείνουν να καταντήσουν τουριστικοί προορισμοί και τόποι συνάντησης προσκυνητών με κάποιους αξιοπερίεργους «Γέροντες», κάτι σαν τους ινδουιστές γκουρού, οι οποίοι προαναγγέλλουν τα μέλλοντα και τα έσχατα. Να αναθέσουν ακόμη εισήγηση για το μεγάλο καινοφανές πρόβλημα των μικτών μοναστικών κοινοτήτων, τα οποία μας ήρθαν από την αιρετική Δύση. Επίσης μια άλλη εισήγηση η οποία θα στηλίτευε την απόπειρα νόθευσης της γνησίας Ορθόδοξης πνευματικότητας με την ψεύτικη, οικουμενιστικής εμπνεύσεως, η οποία καλλιεργείται σε «Μονές» των αιρετικών παπικών, όπως αυτές του Μπόζε και του Ταϊζέ, στις οποίες συρρέει πλήθος Ορθοδόξων μοναχών και μοναζουσών, προκειμένου να συμμετάσχουν στα Συνέδριά τους, τα οποία υποτίθεται έχουν σκοπό να γνωρίσουν και να προάγουν την Ορθόδοξη πνευματικότητα.

Κλείνοντας εκφράζουμε με πολύ πόνο ψυχής την απογοήτευσή μας για το Συνέδριο της Λευκάδος, καθ’ όσον παραθεώρησε το σπουδαιότερο και ουσιαστικότερο γνώρισμα, που χαρακτηρίζει τον Ορθόδοξο Μοναχισμό, που τον διαφοροποιεί διαμετρικά από άλλους «Μοναχισμούς» αιρετικών και αλλοθρήσκων, που είναι ακριβώς η ομολογιακή και αγωνιστική του διάσταση. Δεν μπόρεσαν δυστυχώς οι διοργανωτές του Συνεδρίου να συνειδητοποιήσουν, ότι Μοναχισμός χωρίς αγώνες και θυσίες για την διαφύλαξη της πίστεως εν καιρώ αιρέσεων, όπως η δική μας, δεν είναι Ορθόδοξος Μοναχισμός, αλλά κάτι σαν Γκουρουϊσμός, ή βουδιστικός Μοναχισμός. Δεν μπόρεσαν δυστυχώς να συνειδητοποιήσουν, ότι η πίστη είναι πάνω από όλα, είναι το εν «ου έστι χρεία» (Λουκ.10,42). Αν χαθεί η πίστη, χάνονται όλα τα άλλα. Χωρίς την Ορθόδοξη πίστη, ως προϋπόθεση, δεν υπάρχει ούτε αληθινός Μοναχισμός, ούτε αληθινή Ιεραποστολή, ούτε αληθινή Ποιμαντική, ούτε αληθινή άσκηση, ούτε αληθινή λατρεία, ούτε αληθινά μυστήρια, ούτε αγιασμός, ούτε σωτηρία. Δεν υπάρχει τίποτε, απολύτως τίποτε!!! Και αν ακόμη κάποιος νηστεύει κάθε μέρα, και αν ακόμη προσεύχεται από το πρωί ως το βράδυ και από το βράδυ ως το πρωΐ, και αν ακόμη κοινωνεί κάθε μέρα, και αν ακόμη κάνει ελεημοσύνες μεγάλες και σπουδαίες, και αν ακόμη κάνει ιεραποστολή, οτιδήποτε και αν κάνει, χωρίς την Ορθόδοξη πίστη, δεν έχουν καμία αξία όλα αυτά ενώπιον του Θεού.

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των

Παραθρησκειών