ΠΕΡΙ  ΠΑΡΕΛΑΣΕΩΝ

[Σημείωση: Εἶναι πραγματική εὐλογία ὅταν αὐτά πού αἰσθάνεσαι καί πιστεύεις καί δέν ἔχεις βρεῖ τόν τρόπο νά τά ἐκφράσεις καί διατυπώσεις, νά βρίσκεται κάποιος νά τό κάνει, χαρίζοντάς σου τήν ἱκανοποίηση νά ἀποδίδονται πλήρως οἱ σκέψεις καί τά αἰσθήματά σου, ἄνευ ἤ μετά ἱστορικῶν μαρτυριῶν πού συνηγοροῦν στήν προσέγγιση τοῦ θέματος. ]

Στη φωτογραφία βλέπουμε να παρελαύνουν στην πλατεία Συνταγματος, την 28η Οκτωβρίου του 1946, μανάδες, χήρες και κόρες πεσόντων στους πολέμους του 1912-1922.

Επειδή πάλι θα ειπωθούν πολλές μπούρδες για την παρέλαση, το νόημά της, την καταγωγή της, την αξία της και το λόγο ύπαρξης της στις μέρες μας, σκέφτομαι τα εξής:

ΟΧΙ, η παρέλαση δεν είναι φασιστικό κατάλοιπο του Μεταξά, ακόμα κι αν και όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν.

Η παρέλαση αντλεί την καταγωγή της από την αρχαιότητα, τους  Αθηναϊκούς θριάμβους αλλά και τους τρεις Σπαρτιατικούς χορούς. Ακόμα και τώρα, βλέπουμε μια παραλλαγή τους:

Μπροστά οι γέροντες (όσοι μας έχουν απομείνει ανάπηροι πολέμου) που δηλώνουν πως ήταν κάποτε γενναία παλικάρια (Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι).

Μετά ακολουθούν οι στρατιώτες, οι μάχιμοι άντρες (και γυναίκες πια) της εποχής, που λένε "εμείς είμαστε τώρα γενναία παλικάρια, κι αν σου βαστάει, δοκίμασε" (Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε).

Μια μέρα πριν τη στρατιωτική παρέλαση, γίνεται η μαθητική. Ο τρίτος χορός των παιδιών στην ουσία, αυτών που θα αναλάβουν στο μέλλον και μας διαβεβαιώνουν ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι από μας (Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες).

Οχι, η παρέλαση δεν είναι χαιρετούρες προς τους επισήμους. Κανείς ζωντανός δεν είναι επίσημος εκείνη τη μέρα. Οι επίσημοι είναι ντεκόρ για τον πραγματικό τιμώμενο: Τους Νεκρούς του Πολέμου.

Η παρέλαση όλη, οι μαθητές, τα σωματεία, οι αντιπροσωπείες, η μπάντα κι οι στρατιώτες στρέφονται προς το Μνημείο των Πεσόντων, χαιρετούν και αποδίδουν τιμή στους νεκρούς της Ελλάδας, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το ύψιστο αγαθό, την Ελευθερία.

Δεν έχουμε γιορτή της πατάτας στην Ελλάδα, ούτε Χάλογουιν. Κάθε επίσημη γιορτή μας όμως αυτό το νόημα εχει. Τιμή και μνήμη σε κείνους που αντιστάθηκαν στην υποδούλωση.

Τι είναι Ελληνας και τι Ελλάδα;

Κατ αρχας, ποια ήταν η Ελλάδα ανά τους αιώνες; Οι 6 τόσες δα μικρούλες Πόλεις-Κράτη της αρχαιότητας ή η μισή υφήλιος του Μεγαλέξανδρου;

Η Ελλάδα δεν είναι τόπος. Είναι τρόπος. Η ελληνικότητα δεν είναι hardware, είναι software.

Γι΄ αυτό και Ελληνας είναι ο καθένας που μετήλθε της ελληνικής παιδείας. Εμαθε, κατανόησε, αποδέχτηκε και φωτίστηκε από αυτήν κι έτσι άλλαξε για πάντα. Οπου κι αν έχει γεννηθεί.

Τι συμβολίζει η Γαλανόλευκη;

Η σημαία μας τώρα, η οποία άλλαξε μορφές (λάβαρο, φλάμπουρο, μπαϊράκι), μπήκαν κορώνες, βγήκαν στέμματα, ιερές επιγραφές, και της αποδόθηκαν χίλιοι συμβολισμοί  (Η ταν ή επι τάς, Ελευθερία ή Θάνατος, το λευκό του κύματος και το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε του ράσου του Παπαφλεσσα και το άσπρο της φουστανέλας του Κολοκοτρώνη, τα σήματα της Αεροπορίας, του Πεζικού και του Ναυτικού κλπ) δεν είναι ένα απλό έμβλημα.

Η σημαία αποτελεί το πιο σεβαστό κρατικό σύμβολο και προστατεύεται από το Σύνταγμα της κάθε χώρας. Ειναι η εθνική πολεμική σημαια μπροστά από την οποία ορκίζονται πίστη στην πατρίδα οι στρατεύσιμοι κάθε χώρας.

Αυτός είναι και ο λόγος που η σημαία αποτελεί το σπουδαιότερο λάφυρο της μάχης και πρέπει να φυλάγεται με νύχια και με δόντια κυριολεκτικα.

Οι Ρωμαίοι διέλυαν αμέσως τις λεγεώνες που έχαναν τη σημαία τους, διαβάζουμε στην ιστορία.

Πολεμική;

Ναι. "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί" μας λέει ο Ηράκλειτος, εννοώντας ότι όλα στη ζωή κερδίζονται με μάχη. Τίποτα δεν σου χαρίζεται.

Επιτρέπεται να κρατάει τη σημαία μας κάποιος "μη Ελληνας;"

Το κάθε σχολείο, σύλλογος, ένωση, σύνδεσμος, σωματείο, ομάδα κλπ, θα έπρεπε να έχει το δικό του έμβλημα, το σήμα του δηλαδή και με αυτό να παρελαύνει.

Φυσικά το δικαίωμα να παρελάσει, θα πρέπει να έχει κάθε μαθητής του σχολείου, κάθε μέλος του συλλόγου, ή του σωματείου κ.λ.π. ανεξάρτητα από την εθνικότητα και τη θρησκεία του, εφόσον το επιθυμεί και του εξηγηθούν οι λόγοι για τους οποίους παρελαύνει:

Δηλαδή, φόρος τιμής στους πεσόντες για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία και υπόσχεση ότι και οι ίδιοι θα αγνωνιστούν και θα πράξουν ανάλογα κάτω από τα ελληνικά ιδεώδη.

Ο Σημαιοφόρος ειδικά, με το που σηκώνει τη σημαία, αποδέχεται ακόμα και να πεθάνει για αυτήν και τα ιδανικά της, εφοσον χρειαστεί.

Η σημαία λοιπόν δεν είναι ούτε έπαθλο ούτε βραβείο ούτε αριστείο. Είναι τιμή κι ευθύνη για αυτόν που την φέρει.

Είναι ο Αντεντοκούμπο Ελληνας;

Είναι ο Πύρρος Δήμας; Είναι τα παιδιά των Ελλήνων ομογενών που έχουν γεννηθεί σε ξένη χώρα; Είναι τα παιδιά των ξένων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα; Είναι ο Αμίρ το προσφυγάκι από το Αφγανιστάν που θέλει διακαώς να παρελάσει;

Ελληνας μπορείς να είσαι επειδή γεννήθηκες στην Ελλάδα μα αυτό δεν φτάνει. Μπορείς να είσαι επειδή σπούδασες ελληνικά μα κι αυτό δεν φτάνει. Μπορεί να είσαι επειδή έχεις έναν ή δυο γονείς Ελληνες μα κι αυτό επίσης δεν φτάνει από μόνο του.

Από την άλλη, μπορείς επίσης να είσαι Ελληνας με δυο γονείς αφρικανούς. Γεννημένος στην Ελλάδα ή αλλού. Μπορείς να είσαι Ελληνας Μουσουλμάνος (όπως οι Πομάκοι).

Μπορείς ακόμα να είσαι Ελληνας χωρίς να έχεις το διαβατήριο και τη "βούλα". Σαν τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ανδριανό:

"Αγάπησα αυτή τη γλώσσα (την ελληνική)... γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα. Με τα λατινικά κυβέρνησα την αυτοκρατορία μου. Ο επιτάφιος μου θα χαραχτεί στα λατινικά στον τοίχο του μαυσωλείου μου στις όχθες του Τίβερη, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΖΗΣΕΙ."

Οπότε, δεν θα το πούμε εμείς ποιος είναι Ελληνας και ποιος όχι. Αυτό, θα το πουν οι ίδιοι. Με τις πράξεις, τα έργα τους και τον τρόπο ζωής τους.

Τέλος, η παρέλαση καμμία σχέση δεν έχει με στρατιωτική πειθαρχία και φασιστική ρομποτοποίηση των παιδιών, που διάβασα κάπου και με έπιασαν τα γέλια.

Η παρέλαση για τους Ελληνες και τους ελληνοπαιδευμένους, είναι εκείνη η μοναδική ώρα που ο ασύνταχτος, ελεύθερος κι απείθαρχος λαός μας (κι όσοι τον αποδέχονται και τον ακολουθούν), ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ και συγχρονίζει το βήμα του, τη σκέψη του και την καρδιά του με το νταούλι, ακολουθώντας τη σημαία, για να τιμήσει όλα αυτά που είπαμε παραπάνω. Χορός και μνημόσυνο ταυτόχρονα.

Το ίδιο νταούλι που χτυπάει άλλοτε σαν όργανο για γιορτή κι άλλοτε σαν τύμπανο του πολέμου. Του αιώνιου δηλαδή Αγώνα.

Ετσι, όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση, όταν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους (σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν είμαστε) δεν το κάνουμε για το φολκλορ, ούτε το παίζουμε Ελληναράδες.

Το κάνουμε "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι" και με την κρυφή ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν "πολλώ κάρρονες" από εμας.

Επειδή κάθε γιορτή μας ανεξαιρέτως εμπεριέχει τη χαρμολύπη, έτσι και η 28η Οκτωβρίου εκτός από ημέρα αφιερωμένη στην άρνηση στην υποταγή και την υποδούλωση είναι και μέρα μνήμης.

Ενα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτόν, αποδεικνύοντας πως για ό,τι αξίζει κανείς να ζεί, αξίζει και να πεθαίνει.

με σεβασμό,

Αννυ Λιγνού

Γαλλία καί Ἰσλάμ

«Μπούμερανγκ» ὁ νόμος τοῦ 1905,πού διαχώριζε τήν Ἐκκλησία ἀπό τό Κράτος

Ἀπό τή Δρ. Ἑλένη Παπαδοπούλου,

 *Διδάκτωρ Διδακτικῆς Γλωσσῶν καί Πολιτισμῶν

 τοῦ Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle

Η Γαλλία είναι μια ευρωπαϊκή χώρα με 8% μουσουλμανικό πληθυσμό (περίπου 5.500.000) και με πρώτη θρησκεία σε πιστούς τη μουσουλμανική, παρά το γεγονός ότι παραμένει μια χριστιανική χώρα. Σε μια έρευνα του 2016, το 28% των μουσουλμάνων δήλωσε ότι θα υιοθετούσε ένα σύστημα αξιών αντίθετων με αυτές της δημοκρατίας, ποσοστό που άγγιζε το 50% σε νέους 15-25 ετών. Μέσα σε δέκα χρόνια, ο αριθμός των τζαμιών και των αιθουσών προσευχής αυξήθηκε από 1.600 σε 2.500.

Ιδρύθηκαν επίσης έδρες Ισλαμολογίας σε έξι πανεπιστήμια. Τα γαλλικά δικαστήρια εκδικάζουν συνεχώς μηνύσεις για απομάκρυνση χριστιανικών συμβόλων από δημόσιους χώρους, όπως μια φάτνη στο δημαρχείο της πόλης Beziers, την οποία τοποθέτησε ο δήμαρχος για τα Χριστούγεννα, ή ο σταυρός από ένα άγαλμα του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ που τοποθετήθηκε σε δημόσιο χώρο το 2006. Συγχρόνως, η χώρα έζησε δολοφονικές επιθέσεις στο όνομα του Αλλάχ με περίπου 300 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Η Γαλλία είναι αντιμέτωπη με μια ζοφερή πραγματικότητα που, αργά ή γρήγορα, θα αντιμετωπίσουμε κι εμείς. Αιτία της δεν είναι μόνο οι ορδές των λαθρομεταναστών που κατέκλυσαν τα τελευταία χρόνια την Ευρώπη, ούτε η αποικιοκρατική πολιτική της Γαλλίας που επέτρεψε στους κατοίκους των αποικιών να εγκατασταθούν στη χώρα με ένα πιο ευνοϊκό καθεστώς. Αιτία είναι κυρίως ο νόμος του 1905, ο οποίος διαχώριζε την Εκκλησία από το Κράτος και δεν αναγνώριζε καμιά επίσημη θρησκεία στο Σύνταγμα της χώρας. Αυτό σήμαινε ότι κάθε θρησκεία θα ήταν αυτοχρηματοδοτούμενη και ανεξάρτητη από το Κράτος, το οποίο ούτε θα διόριζε ούτε θα πλήρωνε τους ιερείς. Το 1905, όμως, στη Γαλλία δεν υπήρχε Ισλάμ. Ο νόμος ήταν τότε μια προσπάθεια του γαλλικού κράτους να περιορίσει τον πολιτικό ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας. Εκατόν δεκατρία χρόνια μετά, ο νόμος αυτός έχει γυρίσει «μπούμερανγκ» στη γαλλική κοινωνία, η οποία βλέπει ένα ανεξέλεγκτο Ισλάμ να χρηματοδοτεί τζαμιά και ιμάμηδες στη χώρα τους, χωρίς να μπορεί να επέμβει.

Ο διαχωρισμός Εκκλησίας και Κράτους οδήγησε στην αποχριστιανοποίηση της Γαλλίας και την ισλαμοποίησή της. Στη Γαλλία πλέον θεωρούν τον νόμο ξεπερασμένο -άλλωστε, έχει περάσει ένας αιώνας από τότε που εφαρμόστηκε- και συζητούν την κατάργησή του. Σκοπός τους είναι να μπορέσουν να ελέγξουν το Ισλάμ, που εξαπλώνεται με τρομακτικούς ρυθμούς λόγω δημογραφικού.

Εμείς εδώ, λειτουργώντας ως συνήθως με χρονοκαθυστέρηση και με μπροστάρηδες τους αριστερούς και λοιπούς δήθεν προοδευτικούς, σκεφτόμαστε τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους. Και φτιάχνουμε τζαμιά.

Ως φαίνεται, δεν παίρνουμε μαθήματα από τα παθήματα της Γαλλίας.

Πηγή: Δημοκρατία 22.03.2018 tideon

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821 - 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2018

Ὁ ἐφετινός ἑορτασμός τῆς Ἐθνικῆς μας ἐπετείου σκιάζεται ἀπό τήν ἐθνικά ἀπαράδεκτη  καί ἀντιλαϊκή πρόθεση τῶν κυβερνώντων νά ἐκχωρήσουν τό ἔνδοξο ὄνομα τῆς περιλάλητης Μακεδονίας στούς πλαστογράφους τῆς Ἱστορίας μας. Κι αὐτούς κι ἐμᾶς, ἐάν τό ἐπιτρέψουμε, θά μᾶς κρίνουν καί θά μᾶς καταδικάσουν οἱ νεκροί καί οἱ ἀγέννητοι Ἕλληνες!

Ὥρα ἡμᾶς ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι!

Σημείωση: Ἐφέτος, σύμφωνα μέ τό πατροπαράδοτο ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο, ἡ Ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου συμπίπτει μέ τό Μ. Σάββατο καί βάσει τοῦ Τυπικοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θά συνεορτασθεῖ τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα, μαζί μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Ἔτσι, θά ἑορτασθεῖ "Κύριον Πάσχα", ὅπως ὀνομάζεται ὁ συνεορτασμός τῶν δύο μεγάλων Ἑορτῶν, ὁ ὁποῖος μόνο μέ τό ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο συμβαίνει. Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ ἰσαπόστολος καί ἱερομάρτυς Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός εἶχε ἀναφέρει σέ προρρήσεις του (προφητικά λόγια) ὅτι θά συνέβαιναν μεγάλα γεγονότα σέ διάφορα μέρη τῆς Πατρίδος μας, ὅταν θά ἐρχόταν "διπλή Πασχαλιά", ὅπως ὀνόμαζε τό "Κύριο Πάσχα". Ἄς ἐλπίσουμε, ἐφέτος ὁ Θεός νά μή ἐπιτρέψει κάτι κακό γιά τήν Πατρίδα μας!

ΕΚΤΑΚΤΟ!

Ἐπιτέλους φρένο στόν κατήφορο!

Τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας

ἔκρινε ἀντισυνταγματικές τίς ἀλλαγές

στά Θρησκευτικά

● «Φρένο» έβαλε η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας στις αλλαγές στη διδασκαλία των Θρησκευτικών δημοτικού και γυμνασίου που είχε εισάγει ως υπουργός Παιδείας ο Νίκος Φίλης.

Οι δικαστές έκριναν ότι το νέο πλαίσιο είναι «πολλαπλά αντισυνταγματικό και αντίθετο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου».

Στο ΣτΕ είχαν προσφύγει η Ιερά Μητρόπολης Πειραιά, ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ Μεντζελόπουλος, η Εστία Πατερικών Μελετών και γονείς.

Είχαν ζητήσει να ακυρωθεί η υπουργική απόφαση υποστηρίζοντας ότι επιφέρει μια ριζική αλλαγή στον χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών.

Η ακυρωτική απόφαση του ΣτΕ αφορά μεν το σύνολο της συγκεκριμένης υπουργικής απόφασης, αλλά δεν αναφέρεται στη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στο λύκειο, καθώς για το θέμα αυτό εκκρεμεί άλλη αίτηση ακύρωσης.

Το σκεπτικό της απόφασης

Σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση:

1) Είναι αντίθετη στο άρθρο 16 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και μεταξύ των σκοπών της είναι η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, γιατί με το πρόγραμμα σπουδών που εισάγεται για το δημοτικό και το γυμνάσιο «φαλκιδεύεται ο επιβαλλόμενος από τη συνταγματική αυτή διάταξη σκοπός της ανάπτυξης, δηλαδή της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης των μαθητών στα ανήκοντα στην επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού».

2) Είναι αντίθετη στη διάταξη του άρθρου 13 του Συντάγματος που κατοχυρώνει ως απαραβίαστη την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, γιατί η προσβαλλόμενη απόφαση θα έπρεπε να απευθύνεται αποκλειστικά στους Ορθόδοξους Χριστιανούς μαθητές και να κατατείνει στην εμπέδωση και συνέχιση της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης, καθώς η προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση κλονίζει την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση που πριν από την έναρξη του σχολικού βίου διαμορφώνουν οι μαθητές το πλαίσιο του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Μάλιστα, η εισαγόμενη με την προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι ικανή να παρέμβει στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών που δεν διαθέτουν την κριτική αντίληψη των ενηλίκων και να τους εκτρέψει από την Ορθόδοξη Χριστιανική συνείδηση.

3) Προσβάλλει ευθέως το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ γιατί στερεί από τους μαθητές του Ορθόδοξου Χριστιανικού Δόγματος το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, ενώ η νομοθεσία προβλέπει για μαθητές Ρωμαιοκαθολικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνος να διδάσκονται αυτοτελώς τον εν λόγω μάθημα.

Ακόμη, οι σύμβουλοι Επικρατείας επισημαίνουν ότι προβλεπόμενη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών κατά την προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι ικανή να αναπτύξει, εμπεδώσει και να ενισχύσει όπως επιβάλλεται από τη διάταξη του άρθρου 16 του Συντάγματος την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση των μαθητών, γιατί η διάταξη αυτή:

α) είναι ελλιπής κατά περιεχόμενο, β) δεν είναι αυτοτελής, αμιγής και διακριτική σε σχέση με τη διδασκαλία στοιχείων αναφερομένων σε άλλα δόγματα ή θρησκείες με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση στους μαθητές ως προς το περιεχόμενο της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας και γ) δεν είναι επαρκής από την άποψη του χρόνου που διατίθεται για το μάθημα των Θρησκευτικών.

Επιπρόσθετα, σύμφωνα με τους συμβούλους Επικρατείας, το πρόγραμμα σπουδών παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις ως προς το περιεχόμενο της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας, καθώς δεν γίνεται αναφορά στην Αγία Ομοούσιο και Αδιαίρετο Τριάδα την οποία επικαλούνται στην επικεφαλίδα τους όλα τα Ελληνικά Συντάγματα και στην Γ΄ τάξη του δημοτικού ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται ως ξένος, ως προσδοκώμενος Μεσσίας, ως δάσκαλος που όλοι θαυμάζουν, ως αγαπημένος φίλος, όχι όμως ως Σωτήρας του κόσμου.

Πρακτορεία • ΑΠΕ-ΜΠΕ-gr.euronews

Το ΣτΕ έκρινε αντισυνταγματικές

τις αλλαγές Φίλη στα θρησκευτικά

liberal.gr

Νέα βόμβα από το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο έκρινε σήμερα ότι η απόφαση του πρώην υπουργού Παιδείας, Νίκου Φίλη για ριζική αλλαγή στη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών κλονίζει τη θρησκευτική χριστιανική συνείδηση.

Πιο αναλυτικά, η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) έκρινε σήμερα ότι η από 7.9.2016 απόφαση του τέως υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη με την οποία επήλθε ριζική αλλαγή στο χαρακτήρα και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών στις τάξεις Γ΄έως ΣΤ' δημοτικού και του γυμνάσιου είναι πολλαπλά αντισυνταγματική και αντίθετη στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Ειδικότερα, στο ΣτΕ είχαν προσφύγει η Ιερά Μητρόπολης Πειραιά, ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ Μεντζελόπουλος, η Εστία Πατερικών Μελετών, γονείς κ.ά. και ζητούσαν να ακυρωθεί η επίμαχη απόφαση του τέως υπουργού Παιδείας με το σκεπτικό ότι αυτή πραγματοποιείται μια ριζική αλλαγή στον χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών κάτι που είναι αντισυνταγματικό και αντίθετο στις διεθνείς συμβάσεις και την ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία.

Αναλυτικότερα, η Ολομέλεια του ΣτΕ σε έκτακτη συνεδρίασή της δημοσίευσε την υπ΄αριθμ. 660/2018 απόφασή της, με πρόεδρο τον Νικόλαο Σακελλαρίου και εισηγητή τον σύμβουλο Επικρατείας Ευθύμιο Αντωνόπουλο. Με την απόφαση αυτή ακύρωσε την υπουργική απόφαση. Διευκρινίζεται, ότι η ακύρωση του ΣτΕ αφορά μεν το σύνολο της εν λόγω υπουργικής απόφασης, αλλά δεν αναφέρεται στη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στο λύκειο, καθώς για το θέμα αυτό εκκρεμεί άλλη αίτηση ακύρωσης.

Η Ολομέλεια του ΣτΕ έκρινε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αντίθεση:

1) στο άρθρο 16 του Συντάγματος το οποίο ορίζει ότι η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του κράτους και μεταξύ των σκοπών της είναι η ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, γιατί με το πρόγραμμα σπουδών που εισάγεται για το δημοτικό και το γυμνάσιο «φαλκιδεύεται ο επιβαλλόμενος από τη συνταγματική αυτή διάταξη σκοπός της ανάπτυξης, δηλαδή της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης των μαθητών στα ανήκοντα στην επικρατούσα θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού,

2) Στη διάταξη του άρθρου 13 του Συντάγματος που κατοχυρώνει ως απαραβίαστη την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης, γιατί η προσβαλλόμενη απόφαση θα έπρεπε να απευθύνεται αποκλειστικά στους Ορθόδοξους Χριστιανούς μαθητές και να κατατείνει στην εμπέδωση και συνέχιση της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης, καθώς η προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση κλονίζει την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση που πριν από την έναρξη του σχολικού βίου διαμορφώνουν οι μαθητές το πλαίσιο του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Μάλιστα, η εισαγόμενη με την προσβαλλόμενη υπουργική απόφαση διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι ικανή να παρέμβει στον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των μαθητών που δεν διαθέτουν την κριτική αντίληψη των ενηλίκων και να τους εκτρέψει από την Ορθόδοξη Χριστιανική συνείδηση και

3) Προσβάλλει ευθέως το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ γιατί στερεί από τους μαθητές του Ορθόδοξου Χριστιανικού Δόγματος το δικαίωμα να διδάσκονται αποκλειστικά τα δόγματα, τις ηθικές αξίες και τις παραδόσεις της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, ενώ η νομοθεσία προβλέπει για μαθητές Ρωμαιοκαθολικούς, Εβραίους και Μουσουλμάνος να διδάσκονται αυτοτελώς τον εν λόγω μάθημα.

Ακόμη, οι σύμβουλοι Επικρατείας επισημαίνουν ότι προβλεπόμενη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών κατά την προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι ικανή να αναπτύξει, εμπεδώσει και να ενισχύσει όπως επιβάλλεται από τη διάταξη του άρθρου 16 του Συντάγματος την ορθόδοξη χριστιανική συνείδηση των μαθητών, γιατί η διάταξη αυτή:

α) είναι ελλιπής κατά περιεχόμενο, β) δεν είναι αυτοτελής, αμιγής και διακριτική σε σχέση με τη διδασκαλία στοιχείων αναφερομένων σε άλλα δόγματα ή θρησκείες με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση στους μαθητές ως προς το περιεχόμενο της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας και γ) δεν είναι επαρκή από την άποψη του χρόνου που διατίθεται για το μάθημα των Θρησκευτικών.

Παράλληλα, σύμφωνα με τους συμβούλους Επικρατείας, το πρόγραμμα σπουδών παρουσιάζει σοβαρές ελλείψεις ως προς το περιεχόμενο της ορθόδοξης χριστιανικής διδασκαλίας, καθώς δεν γίνεται αναφορά στην Αγία Ομοούσιο και Αδιαίρετο Τριάδα την οποία επικαλούνται στην επικεφαλίδα τους όλα τα Ελληνικά Συντάγματα και στην Γ΄τάξη του δημοτικού ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται ως ξένος, ως προσδοκώμενος Μεσσίας, ως δάσκαλος που όλοι θαυμάζουν, ως αγαπημένος φίλος, όχι όμως ως Σωτήρας του κόσμου.

Οὐκ ἠβουλήθησαν συνιέναι!

Ἡ ἀντίδρασις

τοῦ .... δημοκρατικοῦ ....Ὑπουργείου Παιδείας

20 03 18 Για την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών

Το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων πληροφορήθηκε από επιλεκτικές  διαρροές απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο.

Το Υπουργείο σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες ωστόσο και αυτές κρίνονται ως προς τα αποτελέσματά τους και ως προς το σκεπτικό τους.

Η συγκεκριμένη απόφαση πηγαίνει την εκπαίδευση και την κοινωνία πολλά χρόνια πίσω, καθώς ταυτίζεται και συντάσσεται με απόψεις ακραίων και σκοταδιστικών θεολογικών κύκλων.

Το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων δηλώνει αποφασισμένο να συνεχίσει  το έργο της ανανέωσης, του πλουραλισμού και του εκδημοκρατισμού των προγραμμάτων σπουδών και των διδακτικών υλικών όλων των βαθμίδων.

Σημειώνεται δε, ότι η νέα διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών έχει ενσωματωθεί πλήρως και έχει γίνει απολύτως αποδεκτή από εκπαιδευτικούς και μαθητές γιατί αποτελούσε ώριμο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας.

Το Υπουργείο, τέλος, θα τοποθετηθεί εκ νέου για το θέμα όταν κοινοποιηθεί η απόφαση.

Εἴθε νά μήν ἀποδειχθοῦν μοιραῖοι

γιά τόν τόπο καί τήν παιδεία τῶν παιδιῶν μας!

Καλή φώτιση καί καλή μετάνοια!

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΑΘΗΝΩΝ

ΑΝΤΩΝΙΟΥ Ν. ΚΟΥΝΑΔΗ

[ Σημείωση: Στὶς 16 Ἰανουαρίου 2018 ἀνεδείχθη ὡς Πρόεδρος τοῦ Ἀνωτάτου Πνευματικοῦ Καθιδρύματος τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, ὁ ἐξοχώτατος Ὁμότιμος Καθηγητὴς Στατικῆς καὶ Σιδηρῶν Γεφυρῶν τοῦ Ἐθνικοῦ Μετσοβίου Πολυτεχνείου κύριος Ἀντώνιος Κουνάδης, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε καί Πρωταθλητὴς Δισκοβολίας. Ἐκ τῆς κατωτέρω παρατιθεμένης ὁμιλίας του καί μόνον προκύπτει σαφῶς ὁ λόγος τῆς ἐνταῦθα προβολῆς του. Ὑπάρχει λοιπόν ἐλπίδα γιά τήν δοκιμαζομένη Πατρίδα μας καί οἱ εὐχές μας γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου του εἶναι ὁλόθυμες.]

(Ἐγκατάσταση νέων Ἀρχῶν Τρίτη 16-01-2018)

Μὲ ἰδιαίτερη συγκίνησι ἀλλὰ καὶ εὔλογο δέος ἀναλαμβάνω τὰ καθήκοντα τοῦ Προέδρου τῆς Ἀκαδημίας.

Μὲ ἰδιαίτερη συγκίνησι, διότι τὴν σημαντικὴ αὐτὴ στιγμὴν ἡ σκέψις μου στρέφεται στὰ δύσκολα παιδικά μου χρόνια  καὶ στοὺς   ἀείμνηστους γονεῖς μου γιὰ ὅσα μὲ μεγάλες θυσίες, ἂν καὶ ἐνδεεῖς καὶ ἀναγκεμένοι, γενναιόδωρα μοῦ προσέφεραν σὲ καιροὺς χαλεποὺς ἰδιαίτερα μάλιστα ἡ διὰ βίου σκληρὰ δοκιμασθεῖσα μητέρα μου καὶ ἡ πολυπαθὴς μὲ μεγάλο φιλανθρωπικὸ ἔργο ἀείμνηστος ἀδελφή μου, ποὺ μοῦ μετάγγισαν τὴν βαθειὰ καὶ ἔμπρακτη πίστι τους στὸ Θεῖο, στὴν Ὀρθοδοξία καὶ στὶς αἰώνιες ἀξίες τοῦ Ἑλληνορθόδοξου Πολιτισμοῦ. Μὲ ἰδιαίτερη ἐπίσης συγκίνησι, διότι διακεκριμένοι συνάδελφοι μοῦ ἐνεπιστεύθησαν τὸ ὑψηλὸν αὐτὸν λειτούργημα πρὸς τοὺς ὁποίους ἐκφράζω καὶ πάλι τὶς ἐκ βάθους καρδίας εὐχαριστίες μου.

Μὲ εὔλογο δὲ δέος, ἀναλογιζόμενος τὸ βάρος τῆς εὐθύνης τοῦ ὕπατου αὐτοῦ  ἀξιώματος, τὸ ὁποῖον ἐκόσμησαν προσωπικότητες τῶν Ἐπιστημῶν, τῶν Γραμμάτων καὶ τῶν Τεχνῶν κατὰ τὴν  λαμπρὴ πορεία τοῦ πρώτου πνευματικοῦ ἱδρύματος τῆς χώρας. Εἶμαι ἰδιαίτερα εὐτυχής, διότι διαδέχομαι στήν Προεδρία τὸν διακεκριμένο συνάδελφο, κορυφαῖο οἰκονομολόγο καὶ πρώην Πρωθυπουργὸ μὲ τὸν ὁποῖον κατὰ τὴν ἐνιαύσιαν θητείαν μου ὡς Ἀντιπρόεδρος εἶχα μιὰ εἰλικρινῆ, γόνιμη καὶ ἁρμονικὴ συνεργασία. Θὰ μείνῃ ζωηρὴ   στὴν μνήμη ὅλων τῶν συναδέλφων ἡ ἐκ μέρους του  ἥρεμη, διαλλεκτικὴ καὶ πάντοτε καλὰ προετοιμασμένη διεύθυνση τῶν συνεδριῶν τῆς Ὁλομελείας καὶ τῆς Συγκλήτου. Τὸν συγχαίρω γιὰ τὴν ἄψογη προεδρική του θητεία καὶ τὴν πολύτιμη προσφορά του στὴν Ἀκαδημία προεχόντως σὲ θέματα οἰκονομικά. Θερμὰ δὲ τὸν εὐχαριστῶ γιὰ τοὺς ἐπαινετικοὺς γιὰ τὸ πρόσωπόν μου λόγους ποὺ εἶχε τὴν καλοσύνη νὰ μοῦ ἀπευθύνῃ.

Θέλω νὰ ἐλπίζω στὴν πολύτιμη συνεργασία τῶν ἀξιοτίμων μελῶν τῆς Συγκλήτου στὴν ὁποία μετέχει καὶ ὁ ἀγαπητὸς συνάδελφος τῆς Β΄ Τάξεως καθηγητὴς κ. Στ. Ἠμελλος, τὸν ὁποῖον συνοδεύουν οἱ θερμὲς εὐχὲς ὅλων μας γιὰ τὴν σημερινὴ ἀνάληψη τῶν καθηκόντων του ὡς Ἀντιπροέδρου. Ἰδιαίτερα ἀποβλέπω στὴν συμπαράσταση τοῦ Γ. Γραμματέως κ. Β. Πετράκου ἡ μακρὰ πείρα τοῦ ὁποίου θὰ συνδράμῃ στὴν ἐκτέλεση τῶν καθηκόντων τοῦ νέου Προεδρείου καὶ στὴν εὐόδωση τῶν σκοπῶν τῆς Ἀκαδημίας. Θεωρῶ ἐπίσης αὐτονόητη  καὶ τὴν συμπαράσταση τοῦ Διοικητικοῦ Προσωπικοῦ μὲ τὴν πολύτιμη ἐμπειρία του στὴν ἐπιτέλεση τοῦ δυσχεροῦς ἔργου ποὺ ἡ Ἀκαδημία τοῦ ἔχει ἐμπιστευθῆ.

Κυρίες καὶ Κύριοι,

Εἴθισται κατὰ τὴν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων του ὁ νέος Πρόεδρος νά ἐκθέτῃ ὅλως συνοπτικῶς τὶς σκέψεις καὶ προθέσεις του γιὰ τὴν προαγωγὴ τοῦ Ἱδρύματός μας, καὶ προεχόντως τὴν διαφύλαξη τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας, τῆς Ἑλληνικῆς Γραμματείας, τῆς Ἱστορίας, τοῦ Ἑλληνορθόδοξου οἰκουμενικῆς ἐμβέλειας πολιτισμοῦ μας, τῶν ἐθνικῶν μας παραδόσεων. Παράλληλα ἡ προσπάθεια ὅλων μας θὰ πρέπῃ νά ἑστιασθῇ στὴν προώθηση τῆς ἔρευνας σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς μέσῳ τῶν 14 ἐρευνητικῶν μας Κέντρων,  7 Γραφείων καὶ τοῦ ΙΙΒΕΑΑ, διοικουμένου ἀπὸ 5μελές Συμβούλιο Ἀκαδημαϊκῶν μὲ Πρόεδρο τὸν ἱδρυτὴ καὶ δημιουργό του καθηγητὴ κ. Γρ. Σκαλκέα ποὺ ὑπῆρξε καὶ μέντοράς μου. Τό ΙΙΒΕΑΑ, ὅπως προαναφέρθηκε ἀπὸ τὸν Πρόεδρο κ. Λ. Παπαδῆμο ἤδη ἐπεκτείνεται μὲ νέο κτήριο ἐξατομικευμένης ἰατρικῆς 20.000 τ.μ. Ἀποφασιστικὴ ἦταν ἐπίσης ἡ συμβολὴ τοῦ κ. Σκαλκέα στὴν ἀνακαίνιση τοῦ Μεγάρου τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν καὶ στὴν ἔκδοση τοῦ ἐπίτομου Χρηστικοῦ Λεξικοῦ τῆς Ἀκαδημίας. Ἡ ἐμβληματική του προσωπικότητα ἔχει θέσει ἀνεξίτηλη τὴν σφραγίδα της μὲ τὴν τεράστια προσφορά του στὴν Ἀκαδημία, στὴν Ἰατρικὴ καὶ γενικότερα στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ ὄχι μόνο.

Τὸ ἐπίπεδο τῆς ἔρευνας δὲν ἀποτελεῖ μόνο τὸν δείκτη πολιτισμοῦ μιᾶς χώρας ἀλλὰ συγχρόνως εἶναι μοχλὸς γιὰ τὴν ἀνάκαμψη καὶ πρόοδο τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας καὶ συνακόλουθα γιὰ τὴν ἀναπτυξιακή της πορεία. Ἡ περιορισμένη ὅμως χρηματοδότηση  στὴν ἔρευνα, ἡ ἔλλειψη ὑλικοτεχνικῆς ὑποδομῆς, καταλλήλων χώρων καὶ βοηθητικοῦ προσωπικοῦ ἀποτελοῦν σοβαρὰ προβλήματα ποὺ δυσχεραίνουν τὴν πραγματοποίηση ἔργου ἀναλόγου τῶν δυνατοτήτων τοῦ ὑπηρετοῦντος ἐρευνητικοῦ καὶ ἐπιστημονικοῦ προσωπικοῦ. Καίριας βεβαίως σημασίας γιὰ τὴν προώθηση τοῦ καθόλου ἔργου τῆς Ἀκαδημίας εἶναι ἡ προσέλκυση ἀξίων ὑποψηφίων γιὰ τὴν κάλυψη τῶν, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, 20 περίπου κενῶν θέσεων Ἀκαδημαϊκῶν.

Ὁ  χρόνος δέν ἐπιτρέπει νὰ ἀναφερθῶ σὲ ἄλλα  θέματα καὶ ἀγκυλώσεις ποὺ ἀφοροῦν τὴν λειτουργία τῆς Ἀκαδημίας. Θὰ ἦταν οὐτοπία ὁ νέος Πρόεδρος κατὰ τὴν βραχύτατη θητεία του νὰ καταπιασθῇ μὲ τὴν ἐπίλυση τῶν πολλῶν καὶ ποικίλων προβλημάτων ποὺ ἀπασχολοῦν τὸ ἵδρυμά μας. Ὡστόσο, θεωρῶ εὔλογο καὶ σῶφρον νὰ ἑστιάσω τὴν προσπάθειά μου στὴν προώθηση μόνον ὁρισμένων θεμάτων καίριας σημασίας. Θεμάτων σχετιζομένων μὲ τὴν ἐκπλήρωση τῆς βασικῆς ἀποστολῆς τῆς Ἀκαδημίας, σύμφωνα  μὲ τὸ Ἄρθρο Πρῶτο τοῦ Ὀργανισμοῦ της, καθὼς καὶ μὲ τὴν ἐξασφάλιση τῶν ἀναγκαίων χώρων γιὰ τὴν εὔρυθμη λειτουργία της.  Τὸ πρῶτο θέμα ἀφορᾶ στὸ Ἱστορικὸ Λεξικὸ τῆς Νέας Ἑλληνικῆς Γλώσσης, τοῦ ὁποίου ἡ ἔκδοση ξεκίνησε τὸ 1933 καὶ μόλις πρόσφατα ἐξεδόθη ὁ 6ος τόμος (ποὺ περιλαμβάνει τὸ 1/3  τοῦ γράμματος Δ), τὸ δὲ δεύτερο θέμα ἀφορᾶ στὴν κατασκευὴ τοῦ πολυορόφου κτηρίου ἐπὶ τῶν ὁδῶν Σίνα καὶ Βησσαρίωνος ποὺ προορίζεται γιὰ τὴν στέγαση τῶν διεσπαρμένων σὲ διάφορα κτήρια τῶν Ἀθηνῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Ἀκαδημίας. Δὲν ἔχω ψευδαισθήσεις ὅτι οἱ δύο αὐτοὶ στόχοι, ἀπὸ μακροῦ περιπεσόντες εἰς λήθην, εἶναι ἰδιαίτερα φιλόδοξοι καὶ δυσχερῶς ἐπιτεύξιμοι, ὁπωσδήποτε δὲ μὴ πραγματοποιήσιμοι στὸν ἕνα χρόνο τῆς θητείας μου. Ὡς πότε, ὅμως, αὐτὰ τὰ ἐξέχουσας σημασίας ἔργα θὰ λιμνάζουν ; Φρονῶ ὅτι εἶναι  καιρὸς πλέον νὰ ξεκινήσῃ ἡ δρομολόγησή τους καὶ πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή ὀφείλουμε ὅλοι νὰ ἀφιερώσουμε τὶς δυνάμεις μας. Ἀξίζει νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν πραγμάτωση τῶν δύο αὐτῶν μεγαλόπνοων ἔργων, ζωτικῆς ὅμως σημασίας γιὰ τὴν Ἀκαδημία. Ἐὰν ἀγωνισθοῦμε, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Μπέρτολτ Μπρέχτ, μπορεῖ καὶ νὰ χάσουμε, ἄν δὲν ἀγωνιστοῦμε εἴμαστε ἤδη χαμένοι !

Συμπληρώνοντας τὶς λίγες αὐτὲς σκέψεις καὶ προτάσεις  θεωρῶ σκόπιμο νὰ τονίσω καὶ τὴν ἀνάγκην τῆς πρὸς τὰ ἔξω ἐπικοινωνίας τῆς Ἀκαδημίας γιὰ θέματα μείζονος κοινωνικῆς σημασίας – καὶ ὄχι μόνον.  Ἡ Ἀκαδημία ὀφείλει νὰ ἐνωτίζεται τὰ μηνύματα τῆς κοινωνίας, νὰ μὴ σιωπᾷ καὶ νὰ δημοσιοποιῇ τίς θέσεις της σὲ ἐκπλήρωση τοῦ πνευματικοῦ της χρέους, δικαιώνοντας, στὸ μέτρον τοῦ δυνατοῦ καὶ τὶς προσδοκίες ὅσων εὐλόγως ζητοῦν τὴν ἡγετικὴ παρουσία τῆς Ἀκαδημίας στὰ δρώμενα τῆς χώρας. Ἰδιαίτερα μάλιστα σήμερα μὲ τὴ βαθειὰ καὶ πολύπλευρη οἰκονομική, κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ κρίση  ποὺ διέρχεται ἡ χώρα. Κρίση ὀφειλόμενη ὄχι μόνον στὴν ὀλέθρια κακοδιαχείριση τῆς χώρας τὶς τελευταῖες 10ετίες ἀλλὰ καὶ στὸ  σοβαρὸ ἔλλειμμα Ἀνθρωπιστικῆς Παιδείας μὲ ὅλα τὰ παρεπόμενα ἀπαξίωσης θεσμῶν, ἀξιῶν, ἰδανικῶν καὶ ἐθνικῶν παραδόσεων ποὺ ἀπετέλεσαν τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο  στήριξης, συνέχειας, ἐπιβίωσης καὶ  μεγαλουργίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν ἔχει λάβει ἐπανειλημμένως κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 2000 ἰσχυρὲς θέσεις  γιὰ σοβαρὰ θέματα μέσῳ διακηρύξεων κατόπιν ἀποφάσεων τῆς Ὁλομελείας ἢ μέσῳ ἀνακοινώσεων Ἀκαδημαϊκῶν ποὺ ἀφοροῦν στὴν γλώσσα, τὴν ἱστορία (π.χ. μὲ τὸ περιβόητον βιβλίον ἱστορίας τῆς ΣΤ΄ Δημοτικοῦ μὲ τὰ περὶ Συνωστισμοῦ στὴν Σμύρνη), ἐθνικοῦ χαρακτῆρα (γιὰ τὸ Κυπριακό, τὸ Σκοπιανό, τὸ πρόβλημα τῆς Θράκης).

Καὶ κάτι ἀκόμη : Ἡ συνέπεια,  ἡ διαφάνεια, ἡ ἀξιοκρατία, ἡ ἀριστεῖα καὶ ὁ σεβασμός στὸν ἰδρυτικὸ νόμο καὶ στὸ ἔθος τῆς Ἀκαδημίας θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ ἀποτελοῦν πρώτιστο μέλημά μου ὅπως καὶ κατὰ τὴν προηγηθεῖσα 20ετῆ περίπου θητεία μου στὸ πνευματικὸ αὐτὸ ἵδρυμα. Καὶ μὲ τὶς σκέψεις αὐτὲς θὰ προχωρήσω τώρα στὴν ἀνάπτυξη τοῦ θέματός μου :

ΛΙΚΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΛΟΓΩ ΣΕΙΣΜΟΥ ΠΟΛΥΣΠΟΝΔΥΛΩΤΟΙ ΚΙΟΝΕΣ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ΒΑΡΕΑ ΣΩΜΑΤΑ

Ἕνα εὑρηματικό εὐσταθὲς δομικό σύστημα ἀρχαίας τεχνολογίας.

Τῆς Τεσσαρακοστῆς μεσαζούσης....

Ἡ Σταυροπροσκύνησις

στήν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου

στήν Ξυλοκέριζα Κορινθίας

Μέ κατάνυξη καί κατά τήν ἐκκλησιαστική τάξη ἑορτάσθηκε ἡ ἑορτή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως στήν μικρή Ἐνορία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στήν Ξυλοκέριζα Κορινθίας.

Οἱ εὐσεβεῖς πιστοί ἀπό τήν Κορινθία καί τήν Ἀργολίδα κατέκλυσαν ἀπό νωρίς τόν φιλόξενο καί γραφικό ναΐσκο τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στούς πρόποδες τῶν Ὀνείων Ὀρέων (περιοχή "Κοσμᾶ" Ξυλοκερίζης) καί συμμετεῖχαν στήν Θεία λειτουργία ἱερουργοῦντος τοῦ ἐφημερίου Αἰδεσιμωτάτου Πρεσβυτέρου π. Νικολάου (Κατσούλη).

Οἱ ἀδελφές τῆς Ἐνορίας (νεώτερες καί μεγαλύτερες) εἶχαν φροντίσει γιά τόν εὐτρεπισμό τοῦ δίσκου τῆς λιτανεύσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μέ ἄνθη καί τά καθιερωμένα σταυρολούλουδα, τά ὁποῖα διανέμονται χάριν εὐλογίας στούς πιστούς.

Κατά τό ἀσματικό "Ἅγιος ὁ Θεός" τῆς Μεγάλης Δοξολογίας προπορευομένων τῶν ἑξαπτερύγων καί λαμπάδων πού κρατοῦσαν τά παιδιά τῆς Ἐνορίας ἐξῆλθε ἀπό τή Βόρεια Πύλη τοῦ ἱεροῦ Βήματος ὁ Λειτουργός φέρων, σύμφωνα μέ τό Τυπικό, ἐπί κεφαλῆς τόν δίσκο μετά τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τόν ὁποῖο τοποθέτησε ἐπί τετραπόδου (τραπεζιοῦ).

Πρῶτος ἀσπάσθηκε τόν Τ. Σταυρό ὁ Ἐφημέριος καί ἀκολούθησαν κατά τάξη οἱ Ἱεροψάλτες καί οἱ λοιποί ἐνορίτες καί οἱ ἐνορίτισσες λαμβάνοντας ἐκ τῶν χειρῶν του τά εὐλογημένα σταυρολούλουδα. Ἀκολούθησε ἡ τελετή τῆς Ἀρτοκλασίας. Ἀρκετοί πιστοί προετοιμασμένοι καταλλήλως καί μέ τήν εὐχή καί εὐλογία τῶν Πνευματικῶν των συμμετεῖχαν μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς.

Λίγο πρίν τήν ἀπόλυση ὁ Ἱερεύς διάβασε καί εὐλόγησε τά προσφερόμενα πρός τιμήν τῶν Ἁγίων "ἐδέσματα" πρός μετάληψη τῶν πιστῶν. Τέλος, κατά τή διανομή τοῦ ἀντιδώρου προσεφέρθησαν ξύλινοι χειροποίητοι σταυροί ἐξ Ἁγίου Ὄρους (προσφορά τοῦ Γραμματέως τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως) σέ κάθε μία οἰκογένεια, χάριν εὐλογίας καί ἀναμνήσεως τῆς ἑορτῆς.

Μετά τήν ὁλοκλήρωση τῆς διανομῆς τοῦ ἀντιδώρου ὁ Ἐφημέριος, προπορευομένου Ἐπιτρόπου μετά λαμπάδος, μετέβη στήν παρακείμενη οἰκία μετά τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου προκειμένου νά κοινωνήσει τήν κλινήρη θυγατέρα τῆς Κτητορίσσης τοῦ Ναοῦ.

Ἡ Σύναξη τῶν πιστῶν ὁλοκληρώθηκε στό προαύλιο τοῦ Ναοῦ μέ τήν διανομή τοῦ ἄρτου τῆς Παναγίας, τῶν ἄρτων τῆς ἁρτοκλασίας καί τῶν προσφερθέντων πρός τιμήν τῶν Ἁγίων γλυκισμάτων, καθώς καί μέ τήν ἀνταλλαγή εὐχῶν γιά Καλό Πάσχα!

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καὶ Διαθρησκειακοὶ Διάλογοι

Τοῦ "Μητρ/του Δημητριάδος" κ. Φωτίου

.....

Στὴν ἐποχή μας ἀκοῦμε πολύ συχνὰ γιὰ τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους καὶ νὰ ἐξαίρεται ἡ σημασία τους γιὰ τὴν «ἀλληλοκατανόηση τῶν λαῶν», τὴν «εἰρηνικὴ συνύπαρξη» πληθυσμῶν μὲ διαφορετικὲς θρησκεῖες καὶ τὴν «καταπολέμηση τῆς μισαλλοδοξίας καὶ τοῦ φανατισμοῦ» κ.λπ.. Οἱ διάλογοι αὐτοῦ τοῦ εἴδους προωθοῦνται ἀπὸ τὸ Π.Σ.Ε., εἴτε γίνονται μὲ πρωτοβουλία διαφόρων θρησκευτικῶν ἡγετῶν (ἐν προκειμένῳ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καυχᾶται γιὰ τέτοιες πρωτοβουλίες, ὅπως δήλωσε σὲ συνέντευξή του στὴν γαλλικὴ τηλεόραση), εἴτε διοργανώνονται ἀπὸ διάφορες Κυβερνήσεις. Ἐπὶ παραδείγματι, ἡ ἑλληνικὴ Κυβέρνηση, ἔπειτα ἀπὸ πρωτοβουλία τοῦ νῦν Ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν διοργανώνει στὴν Ἀθήνα ἐδῶ καὶ 2 χρόνια τὴν «Διεθνῆ Διάσκεψη γιὰ τὸν Θρησκευτικὸ καὶ Πολιτιστικὸ Πλουραλισμὸ καὶ τὴν Εἰρηνικὴ Συνύπαρξη στὴ Μέση Ἀνατολή»! Αὐτοὶ ποὺ ὑπεραπίζονται τοὺς σύγχρονους διαθρησκειακοὺς διαλόγους συχνὰ ἐπικαλοῦνται παραδείγματα, ὅπως τοὺς διαλόγυς τοὺς ὁποίους εἶχε κάνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μὲ τοὺς Μωαμεθανούς.

Τὰ ζητήματα τὰ ὁποῖα καλούμεθα σήμερα νὰ πραγματευθοῦμε ἐδῶ, περιστρέφονται γύρω ἀπὸ τοὺς κάτωθι ἄξονες:

α) Εἶναι ἄραγε συμβατοὶ οἱ διαθρησκειακοὶ διάλογοι, ὅπως γίνονται σήμερα, μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας;

β)Ὑπάρχουν παραδείγματα διαθρησκειακῶν διαλόγων στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία;

γ) Ποιοὶ εἶναι οἱ διαθρησκειακοὶ διάλογοι, τοὺς ὁποίους ἔκανε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς;

Τὰ ἐρωτήματα αὐτὰ θὰ ἀπαντηθοῦν ὅσο γίνεται συνοπτικῶς, μὲ τὴν ἀντίστροφη σειρὰ ἀπὸ αὐτὴν μὲ τὴν ὁποία τὰ διετυπώσαμε. Δηλαδὴ θὰ ἀρχίσουμε μὲ τοὺς διαλόγους, τοὺς ὁποίους ἔκανε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος μὲ Μωαμεθανούς. Νὰ σημειώσουμε, ὅτι ἀναφερόμενοι σὲ διαθρησκειακοὺς διαλόγους, θὰ περιοριστοῦμε σὲ αὐτὴν τὴν εἰσήγηση στοὺς διαλόγους Ὀρθοδοξίας καὶ Μωαμεθανισμοῦ, διότι ἀφ᾽ ἑνὸς εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπεκταθοῦμε ἐδῶ σὲ εὐρύτερο φάσμα διαλόγων, ἀφ᾽ ἑτέρου οἱ διάλογοι Ὀρθοδοξίας καὶ Μωαμεθανισμοῦ μᾶς παρέχουν ἐπαρκὲς δεῖγμα γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ καὶ εὐρύτερων συμπερασμάτων.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν...

...Τὰ Ἱστορικὰ Δεδομένα

Θὰ σᾶς καλέσω, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νὰ εἰσέλθουμε γιὰ λίγο στὴν μηχανὴ τοῦ Χρόνου, καὶ νὰ μεταφερθοῦμε νοερῶς ἑκατὸ χρόνια πρὶν τὴν ἅλωση τῆς ΚΠόλεως ἀπὸ τοὺς Τούρκους, δηλαδὴ στὸ ἔτος 1354.

Ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία μαστίζεται ἀπὸ πολιτικὲς καὶ θρησκευτικές διενέξεις, ἐνῶ οἱ Τοῦρκοι καιροφυλακτοῦν. Ἡσυχαστὲς καὶ ἀντι - Ἡσυχαστές ἀντιπαλεύουν στὸ θρησκευτικὸ πεδίο. Στὸ πολιτικὸ δύο Αὐτοκράτορες ἀντιμάχονται γιὰ τὸν θρόνο τῆς ΚΠόλεως: Ὁ Ἰωνάννης Ε´ Παλαιολόγος καὶ ὁ Ἰωάννης Στ´ Καντακουζηνός.

Ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἀναλαμβάνει μία προσπάθεια εἰρηνεύσεως τῶν δύο Αὐτοκρατόρων καὶ ἐπειχειρεῖ νὰ μεταβῇ ἀπὸ ἐδῶ, ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, στὴν ΚΠολη. Περνῶντας τὰ Δαρδανέλια, τὸ πλοῖο ἀναγκάζεται λόγῳ θαλασσοταραχῆς νὰ προσορμίσῃ στὴν Καλλίπολη. Τὶ εἶχε συμβεῖ ὅμως; Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες συνέβη ἕνας σεισμὸς στὴν περιοχὴ καὶ οἱ Τοῦρκοι, οἱ ὁποῖοι καιροφυλακτοῦσαν νὰ εἰσβάλλουν στὴν Εὐρώπη, ἐκμεταλλεύτηκαν τὴν εὐκαιρία καὶ βλέποντας ὅτι τὰ τείχη τῆς Καλλιπόλεως εἶχαν ὑποστεῖ ζημιές, ἔσπευσαν νὰ τὴν κατακτήσουν. Ἡ Καλλίπολη εἶχε γίνει τὸ προγεφύρωμά τους γιὰ τὴν εἰσβολὴ αὐτῶν τῶν Βαρβάρων στὴν Εὐρώπη. Ὁπότε μόλις τὸ πλοῖο πλησίασε στὴν Καλλίπολη, βρέθηκε περικυκλωμένο ἀπὸ τουρκικά πλοιάρια. Ὁ Ἅγιος καὶ ἡ συνοδία του συλλαμβάνονται ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ κρατοῦνται αἰχμάλωτοι προκειμένου νὰ ἐλευθερωθοῦν ἀργότερα ἔναντι λύτρων, κατὰ τὴν πάγια καὶ προοσφιλὴ τουρκική τακτική, τὴν ὁποία συνηθίζουν μέχρι καὶ σήμερα, αὐτὲς τὶς ἡμέρες ὅπως καλὰ ὅλοι γνωρίζουμε.

Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος γεύθηκε τὴν παγκοσμίως γνωστὴ (ἀπὸ τὸ «Ἐξπρὲς τοῦ Μεσονυκτίου») τουρκικὴ ...φιλοξενία. Δὲν εἶναι τυχαῖο, ὅτι στὴν ἐπιστολή του, τὴν ὁποίαν ἔστειλε ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία του «Πρὸς τὴν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν», τὴν Θεσσαλονίκη, (πέντε μῆνες ἀργότερα) ὁ Ἅγιος Γρηγόριος χαρακτηρίζει τους Τούρκους «πάντων τῶν βαρβάρων βαρβαρωτάτους».

Οἱ Ὀθωμανοὶ Τοῦρκοι μετέφεραν τὸν Ἅγιο καὶ τὴν συνοδεία του στὴν Ἀσιατικὴ ἀκτὴ, ὅπου ἦταν τὰ κύρια ἐδάφη τοῦ τότε κράτους τους. Τοὺς περιέφεραν στὴν Λάμψακο, στὶς Πηγές, στὴν Προῦσα, ἡ ὁποία τότε ἦταν ἡ Πρωτεύουσά τους, ἔπειτα στὴν Νικομήδεια καὶ τέλος στὴ Νίκαια. Οἱ Αἰχμάλωτοι ἀντιμετώπισαν πεῖνα, στερήσεις καὶ μύριες κακουχίες. Ὁ Ἅγιος ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ὑπέστη μερικὴ παράλυση τῶν μελῶν, καθὼς σὲ μία ἐπιστολή του ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία ἀναφέρει ὅτι εἶχε «πάρεσιν τῶν μελῶν» καὶ δυσκολευόταν πολὺ νὰ γράψει. Στὶς πόλεις αὐτὲς ὑπῆρχαν πληθυσμοὶ ὑπόδουλων Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ στήριξη καὶ βρῆκαν παρηγοριὰ ἀπὸ τὸν Ἅγιο. Οἱ Τοῦρκοι τοὺς περιέφεραν σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ μέρη προκειμένου νὰ συλλέξουν χρήματα ἀπὸ τοὺς ὑπόδουλους Χριστιανοὺς ὡς λῦτρα γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν αἰχμαλώτων, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὰ ἔξοδα διατροφῆς τῶν αἰχμαλώτων, διότι ὑποχρέωναν τοὺς ὑπόδουλους Χριστιανοὺς νὰ τοὺς συντηροῦν. Αὐτὸ ἂς τὸ ἔχουμε κατὰ νοῦν, ὅταν γεννᾶται τὸ ἐρώτημα γιατί οἱ Τοῦρκοι δὲν θανάτωναν εὐθὺς ὅλους τοὺς Χριστιανούς ἀπὸ τὰ ἐδάφη τὰ ὁποῖα κατελάμβαναν. Διότι ἁπλούστατα εἶχαν πολλαπλᾶ οἰκονομικὰ ὠφέλη ἀπὸ αὐτούς. Τοὺς εἶχαν ὅπως ἀκριβῶς τὰ κοπάδια τῶν ζώων, ποὺ ἔβοσκαν στὶς στέπες τῆς Κεντρικῆς Ἀσίας, πρὶν ἔλθουν στὰ δικά μας μέρη. Τοὺς ἄρμεγαν οἰκονομικῶς καὶ δημογραφικῶς: μὲ τὸν κεφαλικὸ καὶ τοὺς λοιποὺς φόρους σὲ χρῆμα (διότι τοὺς ἄφηναν νὰ ἀσχολοῦνται σὲ παραγωγικὲς ἐργασίες), ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν φόρο αἵματος, δηλαδὴ τὸ παιδομάζωμα, διὰ τοῦ ὁποίου σχημάτισαν ἀξιόμαχο ἐπαγγελματικὸ στρατὸ ἀποτελούμενο ἀπὸ τὰ παιδιά τῶν Χριστιανῶν, τὸν ὁποῖο χρησιμοποιοῦσαν γιὰ περαιτέρω κατακτήσεις. Καὶ φυσικὰ εἶχαν πολλὰ ἔσοδα καὶ ἀπὸ τὴν πώληση τῶν Χριστιανῶν σκλάβων ποὺ συνέλεγαν κατὰ τὶς ἐπιδρομικὲς καὶ κατακτητικές τους ἐπιχειρήσεις.

Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἀντιμετώπισε τὴν αἰχμαλωσία του ὡς οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ ἐπιστηρίξῃ τοὺς ἀπογοητευμένους καὶ ἀπελπισμένους Χριστιανούς κάτω ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγὸ πρὸς ἀποτροπὴν τοῦ ἐξισλαμισμοῦ τους.

Στὸν πρῶτο σταθμὸ τῆς αἰχμαλωσίας του, τὴν Λάμψακο, οἱ Χριστιανοί κάτοικοι τὸν ἀναγνώρισαν καὶ ἐγκωμίασαν τὴν παιδεία καὶ τὸ ἀξίωμά του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βλάψουν τὸν Ἅγιο δίχως νὰ τὸ θέλουν. Διότι, ὅταν οἱ Τουρκοι ἔμαθαν ποιὸς ἦταν, τότε ἀνέβασαν τὸ ὕψος τῶν λύτρων τόσο πολύ, ποὺ ἦταν πολὺ δύσκολο νὰ συλλεγῇ, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ αἰχμαλωσία τοῦ Ἁγίου νὰ παραταθῇ ἐπὶ περίπου ἕνα ἔτος, ἐνῷ τὰ μέλη τῆς συνοδείας του, τῶν ὁποίων τὰ λύτρα ἦταν μικρότερα, ἐλευθερώθηκαν νωρίτερα.

Οἱ Τοῦρκοι ἔχοντας αἰχμαλωτίσει ἕναν τόσο μορφωμένο Ἕλληνα, ἐπεδίωξαν νὰ ἔχουν συζητήσεις γιὰ θρησκευτικὰ ζητήματα. Ἔγιναν τρεῖς τέτοιες συζητήσεις. Ἡ πρώτη ἔγινε μὲ τὸν Ἰσμαήλ, ἐγγονὸ τοῦ Ἐμίρη τῶν Τούρκων Ὀρχάν, ἡ δεύτερη μὲ τοὺς Χιόνες καὶ ἡ τρίτη συζήτηση ἔγινε μὲ κάποιον Τασιμάνη, Μωαμεθανὸ θρησκευτικὸ λειτουργό.

Ἂς δοῦμε συνοπτικῶς κάποια στοιχεῖα αὐτῶν τῶν διαλόγων.

Οἱ «Διαθρησκειακοὶ Διάλογοι» τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

Χάριν συντομίας ἐπιλέξαμε τρία σημεῖα ἀπὸ τὸν κάθε διάλογο.

Μὲ τὸν Ἰσμαὴλ

Ἡ συζήτηση ἔγινε στὸ ἀνάκτορο τοῦ Ἐμίρη ἔξω ἀπὸ τὴν Προῦσα, στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα, καθὼς ἡ μητρικὴ γλῶσσα τοῦ Ἰσμαὴλ ἦταν ἡ ἑλληνική.

Περὶ Σταυροῦ

Στὴν ἐρώτηση τοῦ Ἰσμαὴλ γιατὶ οἱ Χριστιανοὶ προσκυνοῦν τὸν Σταυρό, ὁ Ἅγιος ἀπαντᾶ ὅτι καὶ οἱ Τοῦρκοι ἔχουν σημαία καὶ τὴν τιμοῦν καὶ τιμωροῦν ὅσους τὴν ἀτιμάζουν. Ἡ σημαία τῶν Χριστιανῶν εἶναι ὁ Σταυρός!

Περὶ Γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ

Ὁ χονδροειδὴς τρόπος σκέψεως τοῦ Ἰσμαὴλ καὶ ὅλων τῶν Μωαμεθανῶν ἀδυνατεῖ νὰ καταλάβῃ πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ γεννᾶ Υἱὸ δίχως νὰ ἔχῃ γυναῖκα! Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος τοῦ λέγει, ὅτι ὲφ᾽ ὅσον ἀποδέχονται ὅτι ἡ Παρθένος Μαρία γέννησε κατὰ σάρκα τὸν Λόγο χωρὶς ἄνδρα, πολὺ περισσότερο πιστευτὸ εἶναι νὰ γεννᾶ ὁ Θεὸς ἀσωμάτως καὶ θεοπρεπῶς τὸν Λόγο χωρὶς τὴν ἀνάγκη γυναίκας.

Χριστὸς καὶ Μωάμεθ

Ὁ Ἰσμαὴλ ἀναφέρει τὸ γνωστὸ παράπονο τῶν Μωαμεθανῶν: «Ἀφοῦ ἐμεῖς δεχόμαστε τὸν Χριστό, τὸν ἀγαποῦμε, τὸν τιμοῦμε καὶ ὑποστηρίζουμε, ὅτι αὐτὸς εἶναι Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Πνοή, καὶ ἔχομε τὴν μητέρα του κοντὰ στὸ Θεό, ἐσεῖς γιατὶ δὲν δέχεσθε τὸν προφήτη μας, οὔτε τὸν ἀγαπᾶτε;».

Ὁ Ἅγιος, λοιπόν, τοῦ ἀπαντᾶ, ὅτι ὅποιος δὲν πιστεύει στοὺς λόγους τοῦ διδασκάλου, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήσῃ καὶ τὸν διδάσκαλο. Γι’ αὐτὸ λοιπὸν ἐμεῖς δὲν ἀγαπᾶμε τὸν Μωάμεθ. Ἄλλωστε ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι θὰ ἔλθῃ πάλι, γιὰ νὰ κρίνῃ ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ μᾶς παρήγγειλε νὰ μὴ δεχθοῦμε κανένα ἄλλον, ἕως ὅτου ἔλθει πάλι Ἐκεῖνος πρὸς ἐμᾶς. Ἀλλὰ καὶ σ’ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸν πίστεψαν, ἔλεγε: «Ἐγὼ ἦλθα στὸ ὄνομα τοῦ Πατέρα μου καὶ δὲν μὲ δεχθήκατε, ἐὰν ἔλθῃ ὅμως κάποιος ἄλλος στὸ δικό του ὄνομα, ἐκεῖνον θὰ τὸν δεχθῇτε» (Ἰωάνν. Ε´ 43). Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ (Παῦλος) γράφει σ’ ἐμᾶς: «κἄν ἄγγελος εὐαγγελίσηται ὑμῖν παρ’ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. Α´ 8).

Μὲ τοὺς Χιόνες

Στὸ ἔργο: «Διάλεξις πρὸς τοὺς Ἀθέους Χιόνας» περιγράφεται ἕνας διάλογος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ μὲ κάποια ὁμάδα ἀνθρώπων, μέλη πολυμελοῦς οἰκογενείας, προφανῶς ἐξισλαμισμένων Ἑλλήνων, κατὰ τὸν Φιλόθεο Κόκκινο. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ συζητήσεις ἔγιναν στὰ Ἑλληνικὰ δίχως μεταφραστή. Τὸν προφορικὸ διάλογο κατέγραψε ὁ παριστάμενος Ἕλληνας ἰατρὸς Ταρωνείτης. Τὸ περιστατικὸ συνέβη στὴ Νικομήδεια. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος δὲν ἦταν τόσο καλὸς γνώστης τῆς Μωαμεθανικῆς θρησκείας, ὅσο ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (ὁ ὁποῖος πρῶτος εἶχε συγγράψει ἀντιρρητικὰ ἔργα κατὰ τῆς μωαμεθανικῆς πλάνης), ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μειώνει τὴν ἱκανότητα τοῦ διαλόγου του, ἐφόσον χρησιμοποιεῖ ὡς ἀφετηρία τὶς θέσεις ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ Χιόνες διατυπώνουν. Χρησιμοποιεῖ μία πιὸ ἁπλὴ διαλεκτικὴ μέθοδο (συλλογιστικὴ ἐπιχειρηματολογία) καὶ ἀναδεικνύει τὶς ἀντιφάσεις τοῦ Μωαμεθανισμοῦ.

Σχετικῶς μὲ τὴν θέση τῶν Θείων Γραφῶν

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς βασίζεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τὶς Προφητεῖες ὡς κοινῶς ἀποδεκτῆς βάσης γιὰ τὴ συζήτηση μὲ τοὺς Μωαμεθανοὺς Χιόνες. Καὶ τοῦτο, διότι οἱ Χιόνες ξεκινοῦν τὴ συζήτηση δηλώνοντας τὴν πίστη τους στὸν Μωϋσῆ καὶ στὸν Νόμο του, τὸν ὁποῖο θεωροῦσαν ὅτι τηροῦσαν οἱ Τοῦρκοι (οἱ Μωαμεθανοί), γι’ αὐτὸ καὶ ἐκεῖνοι εἶχαν σπεύσει νὰ ἐξισλαμισθοῦν. Γι’ αὐτὸ ὁ ἅγιος χρησιμοποιεῖ συνεχῶς χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γιὰ νὰ στηρίξει τὴν Θεολογία καὶ τὴν Χριστολογία.

Ἀναφορικῶς πρὸς τὴν περὶ Θεοῦ Διδασκαλία

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς παραθέτει ἀρχικῶς ἕνα λογικὸ ἐπιχείρημα καὶ ἕνα παράδειγμα γιὰ νὰ στηρίξει τὴν περὶ Τριαδικοῦ Θεοῦ διδασκαλία, τὴν ὁποία ἀδυνατοῦν νὰ κατανοήσουν οἱ Μωαμεθανοί. Τὸ λογικὸ ἐπιχείρημα εἶναι: ὅτι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἄλογος, ἀλλὰ λογικός. Ἄρα ἔχει Λόγο. Ἐπίσης δὲν ὑπάρχει λόγος χωρὶς πνεῦμα. Συνεπῶς ὁ Θεὸς ἔχει καὶ Λόγο καὶ Πνεῦμα. Χρησιμοποιεῖ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἡλίου, ὁ ὁποῖος γεννᾶ τὸ ἀπαύγασμα καὶ ἐκπορεύει τὴν ἀκτίνα, δίχως νὰ μποροῦμε αὐτὰ τὰ τρία νὰ τὰ ξεχωρίσουμε, ἀλλὰ τὰ θεωροῦμε ἕνα. Ἀκολούθως παραθέτει χωρία τῆς Π. Διαθήκης ὅπως τό: «Κύριος ὁ Θεός, Κύριος εἷς ἐστὶν» (Δευτ. Στ´ 4), ὅπου ἀναφέρεται τριπλῶς ὁ Θεὸς (δύο φορὲς ὡς «Κύριος» καὶ μία ὡς «Θεὸς») καὶ ὅτι αὐτὰ τὰ τρία εἶναι ἕνα. Ἀκόμη, χρησιμοποιεῖ λόγια τοῦ Μωϋσέως (ἀπὸ τὴ Γένεση) καὶ τῶν Προφητῶν περὶ τῆς τριαδικότητας τοῦ Θεοῦ.

Ὡς πρὸς τὴν Χριστολογία

Οἱ Χιόνες διατυπώνουν τὴν ἀπορία πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χωρέσει ὁ Θεὸς σὲ μήτρα γυναικὸς καὶ νὰ γεννηθεῖ, καὶ συνεπῶς –κατ’ αὐτοὺς- ὁ Χριστὸς εἶναι δημιούργημα πού ἔγινε μὲ λόγο, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα κτίσματα. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἀπαντᾶ μὲ τὴν διδασκαλία περὶ τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὡς ἀσώματος μπορεῖ νὰ βρίσκεται πανταχοῦ καὶ νὰ εἶναι «ὑπὲρ τὸ πᾶν καὶ ἐν ἑνί». Ἀκόμη ἀποδεικνύει τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ χρησιμοποιώντας τὸ τῆς Γενέσεως, ὅτι ὁ Θεὸς «εἶπε καὶ ἐγένετο» κάθε δημιούργημα. Συνεπῶς ὁ Θεὸς ἔχει Λόγο. Ἀφοῦ ὅλα δημιουργήθηκαν διὰ τοῦ Λόγου, ἄρα ὁ Λόγος προϋπῆρχε τῶν κτισμάτων, συνεπῶς εἶναι ἄκτιστος. Ἀκόμη λέγει ὅτι καὶ οἱ ἴδιοι οἱ Μωαμεθανοὶ παραδέχονται ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Λόγος καὶ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ταυτοχρόνως θεωροῦν ὅτι ἔγινε μὲ λόγο, καὶ γι᾽ αὐτὸ ὀνομάζεται Λὀγος καὶ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὅμως ὅπως τὰ ἄλλα δημιουργήματα ἔγιναν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο (διὰ λόγου), ὁπότε κατὰ τὴ δική τους λογική θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ καθένα ἀπὸ αὐτὰ λόγος καὶ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

Μὲ τὸν Τασιμάνη

Ὁ Διάλογος ἔγινε στὴν Νίκαια, ὅπου εἶχε μεταφερθεῖ ὁ Ἅγιος προκειμένου νὰ βελτιωθῇ λίγο ἡ κλονισμένη ὑγεία του. Ἐκεῖ μὲ τὴν βοήθεια κάποιου Χριστιανοῦ, Φωτίου λεγομένου, περιηγήθηκε στὴν πόλη καὶ παρακολούθησε ἀπὸ μακρυὰ μία μωαμεθανικὴ κηδεία. Κατὰ τὴν ἐπιστροφή συνάντησε τὸν Τασιμάνη, ἕναν μωαμεθανό κληρικό, ὁ ὁποῖος ζήτησε νὰ συζητήσῃ μὲ τὸν Ἅγιο. Ὁ διάλογος αὐτὸς ἔγινε μὲ τὴν βοήθεια μεταφραστοῦ, καθὼς ὁ Τασιμάνης δὲν μιλοῦσε ἑλληνικά.

Οἱ Μωαμεθανοί δέχονται τὸν Χριστό, γιατὶ ὄχι οἱ Χριστιανοί τὸν Μωάμεθ;

Συνηθισμένο αὐτὸ ἐρώτημα τῶν Μωαμεθανῶν. Ὁ Ἅγιος ἐπικαλέσθηκε τὸν νόμο τῶν Μωαμεθανῶν, ὅτι τίποτε δὲν γίνεται ἀποδεκτὸ δίχως ἀξιόπιστες μαρτυρίες. Για τὸν Χριστὸ ὑπάρχουν μαρτυρίες ἀπὸ τὸν Μωϋσῆ καὶ ἄλλους Προφῆτες, ποὺ καὶ οἱ Μωαμεθανοῖ ἀποδέχονται, ἀλλὰ καὶ πολλὰ θαύματα ἔκανε. Ἐπιπλέον γιὰ τὸν Χριστὸ ἀκόμη καὶ τὸ Κοράνι ἀναγνωρίζει, ὅτι θὰ κρίνει τοὺς ἀνθρώπους κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία. Ὁ Ἀβραὰμ ποὺ καὶ οἱ Μωαμεθανοί ἀποδέχονται, λέγει στὴν Π.Δ. ὅτι ὁ Θεὸς θὰ κρίνει τὸν κόσμο, ἄρα ὁ Χριστὸς εἶναι Θεός. Γιὰ τὸν Μωάμεθ οὐδεμία μαρτυρία ὑπάρχει καὶ κανένα θαῦμα δὲν μαρτυρεῖται νὰ ἔχει κάνει.

Νόθευση τοῦ Εὐαγγελίου

Ὁ Τασιμάνης εἶπε ὅτι στὸ Εὐαγγέλιο ἦταν ἀρχικῶς γραμμένα τὰ περὶ τοῦ Μωάμεθ, ἀλλὰ οἱ Χριστιανοὶ τὰ διέγραψαν.

Ὁ Ἅγιος ἀντέτεινε ὅτι ἀφ᾽ ἑνὸς εἶναι ἀπαγορευμένο στοὺς Χριστιανοὺς νὰ προσθέτουν ἢ νὰ ἀφαιροῦν ὁτιδήποτε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀφ᾽ ἑτέρου, ἂν γινόταν τέτοια παραποίηση ἀργότερα, τότε πῶς ἔγινε ταυτόχρονα στὰ ἀντίγραφα τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔχει μεταφρασθεῖ σὲ τόσες ξένες γλῶσσες καὶ χρησιμοποιοῦν ἀκόμη καὶ διάφοροι αἱρετικοὶ ἀντιμαχόμενοι τοὺς Ὀρθοδόξους; Ἄρα τὸ κείμενο τοῦ Εὐαγγελίου παρέμεινε ἀναλλοίωτο. Ἐπιπλέον, ὑπάρχουν ἀναφορὲς στὸ Εὐαγγέλιο ἐναντίον τοῦ Μωάμεθ καὶ ὅλων ὅσων ψευδοπροφητῶν καὶ ψευδοχρίστων ἔλθουν νὰ παραπλανήσουν τοὺς Χριστιανούς.

Θεϊκὴ εὔνοια λόγῳ νικηφόρων πολέμων

Τὸ κυριώτερο ἐπιχείρημα τοῦ Τασιμάνη εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς νοοτροπίας τῶν Μωαμεθανῶν γειτόνων μας μέχρι σήμερα: Ἀφοῦ οἱ Μωαμεθανοὶ κατέστησαν νικητὲς σὲ τόσους πολέμους, εἶναι ἀπὸ αὐτὸ φανερὴ ἡ ἀνωτερότητα τῆς θρησκείας τους. Ὁ Ἅγιος ὑπενθύμισε, ὅτι αὐτὸ ὁ Μωάμεθ δὲν τὸ πέτυχε μὲ τὴν ἀνωτερότητα τῆς διδασκαλίας του, ἀλλὰ μὲ φόνους, μάχαιρα καὶ λεηλασίες. Οἱ ἐπιτυχίες του ἦταν καθαρὰ κοσμικὲς καὶ ὄχι κατὰ Θεόν. Πρὶν ἀπὸ αὐτὸν καὶ ὁ Μ. Ἀλέξανδρος εἶχε κατακτήσει ὅλη τὴν Ἀνατολή, καὶ ἄλλοι ὑπῆρξαν μεγάλοι κατακτητές, ἀλλὰ κανεὶς δὲν ἐμπιστεύθηκε τὴν ψυχή του σὲ αὐτοὺς, ὅπως ἐκεῖνοι στὸν Μωάμεθ.

Ὅταν οἱ παριστάμενοι Τοῦρκοι ἄρχισαν (φερωνύμως) νὰ ἐκνευρίζονται ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ Ἁγίου, τότε ὁ Ἅγιος εἶπε ὅτι ἂν συμφωνούσαμε στὰ λόγια, τότε θὰ εἴμασταν καὶ τοῦ ἰδίου δόγματος. Τότε ἕνας παριστάμενος Τοῦρκος εἶπε, ὅτι θὰ ἔλθῃ κάποτε καιρὸς ποὺ θὰ συμφωνήσουμε. Ὁ Ἅγιος πράγματι εὐχήθηκε νὰ γίνῃ αὐτὸ κάποτε καὶ ὁ διάλογος ἔληξε. Ὅπως ὁ ἴδιος ἐξήγησε ἀργότερα σὲ ἐπιστολή του, ἡ εὐχή του εἶχε τὸ νόημα, ὅτι κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία κάθε γόνατο θὰ καμφθῇ καὶ κάθε γλῶσσα θά ὁμολογήσῃ ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Κύριος εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός, ὅπως λέγει ἡ Γραφή. Μέχρι τότε ὅμως ποιὸ εἶναι τὸ ὄφελος αὐτῶν ποὺ ἔχουν διαφορετικὴ πίστη;

Εἴδαμε λοιπόν, ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, παρὰ τὸ ὅτι ἦταν σὲ κίνδυνο νὰ θανατωθῇ ὡς αἰχμάλωτος τῶν Μωαμεθανῶν, καθόλου δὲν δίστασε νὰ ὁμολογήσῃ τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ στηλιτεύσῃ τὴν πλάνη. Οὔτε παρασύρθηκε ἀπὸ πεπλανημένο ἐπιχείρημα τῶν Μωαμεθανῶν: «ἐμεῖς ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό, ἐσεῖς γιατὶ δὲν δέχεσθε τὸν Μωάμεθ;». Κάποιες φορές προεκάλεσε καὶ τὴν ὀργὴ τῶν Τούρκων, οἱ ὁποῖοι ἴσως καὶ νὰ τὸν θανάτωναν (σὲ μία περίπτωση κάποιος τοῦ ἐπιτέθηκε καὶ τὸν χτύπησε, ἐπειδὴ εἶχε ἐκνευρισθεῖ ἀπὸ τὰ λεγόμενά του, ἀλλὰ τὸν συγκράτησαν οἱ ἄλλοι), ἂν δὲν ἀπέβλεπαν στὴν εἴσπραξη πολλῶν χρημάτων ὡς λύτρων ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωσή του.

Ἄλλα Παραδείγματα Διαλόγων

Στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία συναντοῦμε πλῆθος Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ὁμολόγησαν τὴν ἀλήθεια καὶ ἤλεγξαν τὸ ψεῦδος συνδιαλεγόμενοι μὲ ἀλλοθρήσκους. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Σοφοὶ Ἱεράρχες, οἱ Ἀπολογητές, οἱ Ὁμολογητὲς καὶ Μάρτυρες τῆς Πίστεώς μας αὐτὸ ἔκαναν πάντοτε ὁσάκις τὸ κάλεσε ἡ ἀνάγκη. Διαλόγους ὁμολογιακούς ἔκανε καὶ ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός μὲ τοὺς Λατίνους καὶ ὁ Γεννάδιος ὁ Σχολάριος μὲ τοὺς Μωαμαθανούς, ἀντιπαραθέτοντας τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως στὴν πλάνη τῶν ἀλλοδόξων. Ἐπιτρέψτε μου ὅμως νὰ ἀναφέρω, ὡς μικρὸ δεῖγμα ὁμολογιακοῦ διαλόγου, αὐτὸν ποὺ ἔκανε ἕνας Νεομάρτυρας μὲ τὸν Ὀθωμανὸ Δικαστή.

Ὁ Νεομάρτυρας Γεώργιος ἀπό τὴν πόλη Κράτοβο τῆς Τουρκοκρατούμενης Σερβίας, ἦταν ἕνα πολὺ ὄμορφο καὶ ἔξυπνο παιδί, ὁπότε κινδύνευε νὰ ἁρπαγῇ μὲ τὸ παιδομάζωμα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Σουλτάνου. Γιὰ νὰ ἀποφύγη τὸν κίνδυνο νὰ γίνῃ γενίτσαρος, φυγαδεύθηκε στὴν Σόφια, ὡς προστατευόμενος ἑνὸς Ἱερέως τῆς πόλεως. Ἀλλὰ ἡ ἀρετή του καὶ ἡ ἐπιδεξιότητά του (διότι ἔμαθε ἄριστα τὴν τέχνη τοῦ χρυσοχόου), ὅπως καὶ ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση κίνησαν τὸν φθόνο τῶν κατακτητῶν, οἱ ὁποῖοι προσπάθησαν μὲ δελεάσματα καὶ ἀπειλὲς νὰ τὸν μεταστρέψουν στὴν πλάνη τοῦ Μωάμεθ, ἀλλὰ ὁ νεαρὸς Γεώργιος μὲ σοφία ἀντέκρουε τὰ ἐπιχειρήματά τους, ἀρνούμενος νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστό. Τότε ὁ Κριτὴς τοῦ μίλησε μὲ γλυκὰ λόγια καὶ τοῦ εἶπε ὅτι δὲν τὸν ἐκβίαζε νὰ ἀρνηθῇ τὸν Χριστό, τὸν ὁποῖο καὶ ὁ ἴδιος τιμοῦσε ὡς γεννηθέντα ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας, ἀλλὰ τοῦ ζήτησε νὰ τιμᾶ καὶ τὸν Μωάμεθ ὡς Προφήτη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὰ τὰ ἴδια λόγια, δηλαδή, τὰ ὁποῖα εἶχαν πεῖ ὁ Ἰσμαήλ καὶ ὁ Τασιμάνης στὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ.

Ὅμως ὁ νεαρὸς Γεώργιος μὲ Θεόπνευστη σοφία ἀπέδειξε ὅτι ὁ Μωάμεθ δὲν ἦταν Προφήτης, ἀλλὰ μόνος του εἶχε ὀνομασθεῖ ἔτσι. Τότε οἱ Τοῦρκοι ἔξαλλοι ἔκαψαν ζωντανὸ τὸν γενναῖο Μάρτυρα, ὁ ὁποῖος παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὶς 11 Φεβρουαρίου 1515, σὲ ἡλικία μόλις 18 ἐτῶν!

Οἱ Σύγχρονοι Διαθρησκειακοί Διάλογοι

Ἄραγε οἱ σύγχρονοι διαθρησκειακοὶ διάλογοι, οἱ ὁποῖοι γίνονται ἐκ μέρους τῶν λεγομένων Ὀρθοδόξων, διεξάγονται μὲ πνεῦμα Ὁμολογιακό; Μήπως ὁμολογοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ στηλιτεύουν τὴν πλάνη, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι καὶ Ὁμολογητὲς τῆς Πίστεώς μας; Δυστυχῶς ὄχι. Διότι οἱ διάλογοι οἱ ὁποῖοι γίνονται στὰ πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν συγκρητιστικὸ χαρακτῆρα καὶ συνδυάζονται μὲ συμπροσευχὲς καὶ κοινὲς τελετὲς μὲ τοὺς ἑτεροθρήσκους.

Εἶναι γνωστὰ τὰ ὅσα ἔχουν γίνει στὴν Καμπέρα, στὴν Ἀσίζη καὶ ἐπαναλαμβάνονται κάθε τόσο «εὐκαίρως ἀκαίρως». Ἡ δὲ συμμετοχὴ «Πατριαρχῶν» σὲ τελετουργικὰ δεῖπνα τῶν Μωαμεθανῶν κατὰ τὸν μῆνα τοῦ Ραμαζανιοῦ, εἶναι κάτι ποὺ πλέον γίνεται συστηματικῶς καὶ μάλιστα στὴν Κωνσταντινούπολη. Δυστυχῶς, δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ συμμετοχὴ σὲ κοινὸ τραπέζι, ἀλλὰ γιὰ μία κοινή τελετουργία.

Ἐπέλεξα νὰ σᾶς διαβάσῳ μία είδηση ἀπὸ κάτι ποὺ πλέον ἔχει γίνει θεσμὸς γιὰ τὸν Πατρ. κ. Βαρθολομαῖο:

«Τό νηστίσιμο δεῖπνο Iftar στή συνοικία Beyoglu τῆς Κωνσταντινούπολης ἔφερε γύρω ἀπό τό ἴδιο τραπέζι τούς ἡγέτες τῆς ἀρμενικῆς, ρωμαίικης, ἑβραϊκῆς καί συριακῆς κοινότητας τῆς Τουρκίας.

Οἱ ἡγέτες τῶν κοινοτήτων συναντήθηκαν στὸ Mevlevihane (τεκὲς μεβλεβήδων) τῆς Galata καὶ ἔδωσαν μηνύματα ἑνότητας καὶ συσπείρωσης.

Πρὶν ἀπὸ τὸ νηστίσιμο δεῖπνο iftar οἱ φιλοξενούμενοι εἶχαν τὴν εὐκαιρία νὰ παρακολουθήσουν τὸν τελετουργικὸ περιστροφικὸ χορὸ Σεμά.

Ὁ δήμαρχος τοῦ Beyoglu Ahmet Mishab Demircan εἶπε ὅτι εἶναι εὐτυχισμένος ποὺ συγκέντρωσε γύρω ἀπὸ τὸ ἴδιο νηστίσιμο τραπέζι iftar τοὺς ἐκπροσώπους διαφορετικῶν θρησκειῶν.

Ὁ μουφτής τῆς Κωνσταντινούπολης Καθηγητής Mustafa Cagrici, εἶπε τὰ ἑξῆς:

«Σκοπὸς εἶναι νὰ ἀναπτύξουμε τὶς σχέσεις καὶ τὴν φιλία ἀνάμεσα σὲ ὅλους ὅσους ζοῦν στὴ χώρα μας καὶ νὰ παρουσιάσουμε πόσο ἰσχυρή εἶναι ἡ κοινωνική μας εἰρήνη.»

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ἀπὸ τὴν πλευρά του ἐξέφρασε τὴν ἱκανοποίηση καὶ τὴν ἠθικὴ γαλήνη ποὺ τοῦ χάρισαν ἡ συνάθροιση γύρω ἀπὸ τὸ ἴδιο νηστίσιμο τραπέζι iftar καὶ ἡ προσευχή ποὺ ἔκαναν ὅλοι μαζί.

Ἐνῶ ὁ ἀρχιραβίνος τῆς Τουρκίας, Ἰσαάκ Χάλεβα, ὑπογράμμισε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἄν καὶ διαθέτουν διαφορετικὲς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις εἶναι στὴν πραγματικότητα ἴσοι καὶ συμπλήρωσε τὰ ἑξῆς:

«Αὐτὴν τὴν ἅγια μέρα ὅλοι μας εἴμαστε τὸ ἴδιο σπουδαῖοι καὶ ἴσοι ἐνώπιον τοῦ θεοῦ. Καθόμαστε ἐδῶ χέρι μὲ χέρι, ψυχὴ μὲ ψυχὴ σέ ἕνα τραπέζι γεμάτοι ἀγάπη» (romfea.gr 4.8.2011). Οἱ σύχρονοι Οἰκουμενιστὲς Ἀρχιερεῖς καὶ Πατριάρχες δὲν περιορίζονται λοιπὸν σὲ ἁπλὴ συζήτηση μὲ τοὺς ἑτεροθρήσκους, ἀλλὰ συμπράττουν σὲ κοινὲς προσευχὲς καὶ τελετουργίες. Καὶ ἀπὸ μὲν τοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους δὲν ἔχουμε δεῖ δημοσιευμένα πρακτικά, ὥστε νὰ γνωρίσουμε τὶ συζητεῖται, ἀλλὰ ἀπὸ τὶς κατὰ καιροὺς δημόσιες δηλώσεις αὐτῶν διακρίνεται ξεκάθαρα συκρητιστικὸ πνεῦμα. Ὅπως λ.χ.:

Ὅτι «ὑπάρχει σωτηρία καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες». (Πατρ. Δημήτριος)

Ὅτι «τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι θεόπνευστο». (Ἀμερικῆς Ἰάκωβος)

Ὅτι «ἁμαρτάνομεν, ἐὰν νομίζουμε, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις μας κατῆλθε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καί, ὅτι τὰ ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια». (Πατρ. Ἀθηναγόρας)

Ὅτι «ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος, δὲν εἶναι τέλειος καὶ ἀναμάρτητος». Ὅτι «ἡ θρησκεία μας δὲν εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή». «Ὅτι ἡ Ἁγία Γραφὴ εἶναι ἕνα μεγάλο παραμύθι». (Αὐστραλίας Στυλιανός)

Ὅτι «μία Ἐκκλησία ἤ ἕνα τέμενος ἔχουν τὴν ἴδια πνευματικὴ καταξίωση στὸν ἄνθρωπο». Ὅτι «ὁ Χριστιανισμὸς καὶ τὸ Ἰσλὰμ πιστεύουν εἰς τὸν αὐτὸν Θεὸν τῆς Βίβλου». (Ἑλβετίας Δαμασκηνός)

Ὅτι «ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Μωάμεθ εἶναι τὸ ἴδιο». Ὅτι «ὁ Μωάμεθ εἶναι ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ». (Ἀλεξανδρείας Παρθένιος)

Ὅτι «στὸν Ἰνδουισμὸ καὶ στὸ Βουδισμὸ ὑπάρχει πνευματικότητα», Ὅτι «στὸν Ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ Ἰσλὰμ λατρεύεται ὁ ἴδιος μὲ ἐμᾶς Θεός, ὁ Θεὸς τοῦ Ἀβραάμ». Ὅτι «ὁ Μωάμεθ εἶναι ὄχι μόνο προφήτης, ἀλλὰ καὶ ἐξάγγελος τῆς ἐπικειμένης κρίσεως». (Πατρ. Βαρθολομαῖος)

Εἴδαμε προηγουμένως ὅτι ἕνα 18χρονο παιδὶ προτίμησε τὸ φρικτὸ μαρτύριο νὰ ριφθῇ στὴν πυρὰ ζωντανό, παρὰ νὰ κάνει μία δήλωση ἀποδοχῆς τοῦ Μωάμεθ ὡς Προφήτου, τὴν ὁποία μὲ τόση εὐκολία κάνουν σήμερα μεγαλόσχημοι καὶ «ἀνοικτόμυαλοι» Πατριάρχες, μάλιστα δὲ δίχως νὰ κινδυνεύῃ ἡ ζωή τους!

Συμπεράσματα

Ἀπὸ τὰ προηγούμενα διαπιστώθηκε, ὅτι οἱ Διάλογοι τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ἀποτελοῦν πρότυπο ἑνὸς ὑγιοῦς ὁμολογιακοῦ διαλόγου μὲ ἑτεροθρήσκους, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀπολύτως σύμφωνος μὲ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοσή μας, ἀλλὰ δὲν ἔχει καμία ὁμοιότητα μὲ τούς συγκρητιστικοὺς διαλόγους ποὺ διενεργοῦν οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστὲς Ἡγέτες, τοὺς ὁποίους διανθίζουν μὲ κοινὲς προσευχὲς καὶ τελετουργίες.

Ἐπιπλέον, ἐπειδὴ συχνὰ προβάλλεται τὸ ἐπιχείρημα ὅτι οἱ σύγχρονοι διαθρησκειακοὶ διάλογοι εἶναι ἀναγκαῖοι γιὰ τὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη, τότε πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι ἐμεῖς, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, δὲν χρειαζόμεθα διάλογο γιὰ νὰ πεισθοῦμε ὑπὲρ τῆς ἀνεκτικότητος. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ κατὰ τῆς μισαλλοδοξίας καὶ ὑπὲρ τῆς ἀνεκτικότητας πρὸς τὸν ἑτερόθρησκο. Τὸ λέει τὸ Εὐαγγέλιο, τὸ διδάσκει ὁ Χριστός: «Ὅστις θέλει ὁπίσω μου ἐλθεῖν» καὶ «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς ἡμῶν». Ἀκόμη, ἂς ἀναφέρουμε ὅτι ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης (κατ’ ἐξοχὴν ζηλωτὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως) Πατέρας, διδάσκει ὅτι οἱ Χριστιανοί, ὄχι μόνον δὲν πρέπει νὰ θανατώνουν τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ τοὺς καταρῶνται. Ἄρα καὶ ἄνευ διαλόγου εἴμεθα ἐκ προοιμίου ὑπέρ τῆς ἀνεκτικότητος τοῦ ἑτεροδόξου - ἑτεροθρήσκου.

Συνεπῶς, ἡ ἄλλη πλευρὰ (ἀναφερόμενοι κατὰ κύριο λόγο στοὺς Μωαμεθανούς), θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσῃ ἑρμηνεῖες τῶν Κορανικῶν ἐδαφίων ποῦ ἀντιτίθενται στὴν εἰρηνικὴ συνύπαρξη.

Ἀλλὰ ἐπιτρέψτε μου νὰ κλείσω μὲ τὸ ἑξῆς: ἀπὸ τότε ποὺ ἄρχισαν νὰ γίνωνται οἱ οἰκουμενιστικοὶ διαθρησκειακοὶ διάλογοι, πόσο αὐξήθηκε ἡ ἀνεκτικότητα τῶν Μωαμεθανῶν πρὸς τοὺς Χριστιανούς; Δεῖτε παρακαλῶ, πόσοι Χριστιανικοὶ πληθυσμοὶ ζοῦσαν στὰ Μωαμεθανικά κράτη στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνα καὶ πόσοι σήμερα; Νομίζω ὅτι μόνο αὐτὴ ἡ παρατήρηση ἀρκεῖ γιὰ νὰ φανῇ πόσο ἀναποτελεσματικοὶ εἶναι οἱ σημερινοὶ Οἰκουμενιστικοὶ διαθρησκειακοὶ διάλογοι.