Τά αὐτονόητα πού ἔγιναν ἀκατανόητα καί παρελθόν!

Μερικά

(σπουδαῖα καί ἀπαραίτητα) πράγματα

 πού παλαιότερα,
 σέ κάποιες ἄλλες ἐποχές,

 ἦταν αὐτονόητα!

Εἰσαγωγικό σχόλιο τῆς «Ε.-Σ.»:

Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ ἀποτελεῖ καταγραφή τοῦ περιεχομένου ἑνός 15λεπτου κηρύγματος, τό ὁποῖο ἔγινε προσφάτως σέ ἕνα ναΐσκο, κάπου στή Βόρειο Ἑλλάδα, ἀπό ἕναν ἀγωνιστή κληρικό. Μέ ἁπλότητα καί σαφήνεια διαπιστώνεται καί ἐπισημαίνεται σ’ αὐτό ἡ "νόσος τῆς ἐποχῆς" μας, τό δράμα τῶν συγχρόνων πιστῶν καί ἡ τραγικότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος. Διαβάστε το καί καθρεπτισθεῖτε στήν καθαρότητά του. Καμμία νόσος δέν θεραπεύεται, ἐάν προηγουμένως δέν διαγνωσθεῖ!

 

Τά παλαιότερον αὐτονόητα ἔχουν σήμερα γίνει δυσνόητα και ἀκατανόητα. Χρειάζεται γιά τό κάθε τι νά δίνουμε ἐξηγήσεις.

Συμβαίνει, λοιπόν, τό ἑξῆς στήν ἐποχή μας: ἐκεῖ πού πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί, ἄτεγκτοι, ἀνυποχώρητοι, εἴμαστε ἐνδοτικοί, συμβιβαστικοί, συγχωροῦμε εὔκολα τά πάντα. Καί ἐκεῖ πού πρέπει νά εἴμαστε συγκαταβατικοί καί νά συγχωροῦμε, εἴμαστε αὐστηροί.

Συμβαίνουν, δηλαδή, ἀντίθετα πράγματα σήμερα στούς χριστιανούς τούς ὀρθοδόξους. Ὅπου πρέπει νά εἶναι αὐστηροί, εἶναι ἐπιεικεῖς, καί ὅπου πρέπει νά εἶναι ἐπιεικεῖς, εἶναι αὐστηροί.

Ποῦ πρέπει νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς; Ἐπιεικεῖς πρέπει νά εἴμαστε στά παραπτώματα τοῦ ἄλλου, κατά τό εὐαγγελικόν «μή κρίνετε, ἵνα μή κριθῆτε». Τί βλέπεις, λέει, τό κάρφος τό ἐν τῶ ὀφθαλμῶ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τήν δέ δοκό τήν ἐν τῶ ίδίω ὀφθαλμῶ, οὐ κατανοεῖς;

Πῶς θά διαβλέψεις νά βγάλεις τό κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου, ἔχοντας τό δοκάρι μέσα στό μάτι σου; Πρέπει, λοιπόν, σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τή σχέση μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, στή προσωπική ζωή μας καί στή ζωή μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, τήν κοινωνική, πρέπει νἄμαστε συγκαταβατικοί.

Αὐτό λέει ὁ Χριστός καί αὐτό λέει τό Εὐαγγέλιο. Ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν. Συγχώρησέ μας ὅσο τόσο, ὅσο καί μεῖς συγχωροῦμε. Τοῦ δίνουμε τό μέτρο τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ λέμε πόσο νά μᾶς συγχωρέσει!

Σ’ αὐτά, λοιπόν, τά θέματα πρέπει νἄμαστε ἐπιεικεῖς.

Ποῦ πρέπει τώρα νά εἴμαστε αὐστηροί; Κατ’ ἀρχάς, πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί στά προσωπικά μας θέματα, στή προσωπική μας ζωή. Ὁ καθένας τόν ἑαυτό του νά μή τόν δικαιολογεῖ καθόλου. Νά τόν βάζει ἀπέναντι καί νά μιλάει μέ τόν ἑαυτό του ὁ ἄνθρωπος. Νά τόν ἐλέγχει αὐστηρώτατα, νά τόν κατακρίνει αὐστηρώτατα, γιά νά βρεῖ ἔλεος ἀπό τόν Θεό.

Στόν ἑαυτό μας, λοιπόν, πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί! Νά μήν τόν δικαιολογοῦμε τόν ἑαυτό μας. Καί πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί καί στά θέματα τῆς Ἐκκλησίας, τά ἐκκλησιαστικά θέματα. Στά θέματα, ὅπως λέμε, τῆς Πίστεως!

Καί ἐκεῖ πρέπει νά εἴμαστε πιό αὐστηροί ἀκόμη καί ἀπό τόν ἑαυτό μας, θά μπορούσαμε νά ποῦμε.

Εἶναι, ὅπως λέμε, τό πλοῖο πλέον, ἐδῶ ἐμεῖς εἴμαστε μέσα στό πλοῖο, ἕνα μέρος τοῦ πληρώματος τοῦ πλοίου. Ἐάν τό πλοῖο δέν πάει καλά, ὅσο καλός καί νά εἶσαι καί αὐστηρός μέ τόν ἑαυτό σου, ἐάν τό πλοῖο ἔχει πάρει στραβή πορεία, ἤ ἐάν τό πλοῖο πέσει στά βράχια, ποιά ἡ ὠφέλεια;

Στά ἐκκλησιαστικά θέματα πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί, αὐστηρώτατοι, ἄτεγκτοι! Ἀνυποχώρητοι! Ἔτσι ἦταν καί οἱ Ἅγιοι. Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ἔτσι ἦταν.

Συμβαίνει, λοιπόν, τό ἀντίθετο τώρα σέ μᾶς. Ἐκεῖ πού πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί, εἴμαστε ἐπιεικεῖς καί ἐκεῖ πού πρέπει νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς, εἴμαστε αὐστηροί.

Καί μᾶς κακοφαίνεται ὅταν μᾶς λένε ὅτι δέν μποροῦμε νά κοινωνᾶμε, ἐφ’ ὅσον πηγαίνουμε συμβιβασμένοι καί  προσκυνᾶμε τούς δεσποτάδες πού ἔχουν προδώσει στά θέματα τῆς Πίστεως. Καί πᾶμε ἐμεῖς καί τούς θυμιατίζουμε, τούς λιβανίζουμε, τούς εὐφημοῦμε, τούς ἀναγνωρίζουμε μέ μία λέξη, ὡς Πατέρες, ὡς Ποιμένες. Ἐνῶ θἄπρεπε νά εἴμαστε αὐστηροί μέ αὐτούς.

Ἐάν εἴμασταν, ὅπως πρέπει, αὐστηροί, θά μαζευόντουσαν κι αὐτοί λιγάκι. Ὅπως, ὅταν ἐπέστρεψαν – θά ποῦμε ἕνα παράδειγμα χαρακτηριστικό πού δείχνει τή ζωντάνια τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου, τήν εὐθύνη πού ἔχει, τή συνείδηση πού εἶχε τότε, διότι εἶναι συνυπεύθυνο καί τό ποίμνιο (γιά τό) ποῦ βαδίζει ἡ Ἐκκλησία, ἀνά πᾶσα στιγμή στήν ἱστορική της πορεία – οἱ δεσποτάδες πού εἶχαν πάει στή Φλωρεντία καί τή Φερράρα, στήν Κωνσταντινούπολη, δέν εἶχαν τότε τά μέσα γιά νά μάθουν ὁ κόσμος τί εἶχε γίνει, περίμενε ὁ λαός στήν παραλία.

Μόλις, λοιπόν, ἐπέστρεψαν τούς ρωτοῦσαν: Νικήσαμε; Δηλαδή, νίκησε ἡ Ἐκκλησία, ἡ Πίστη μας, ἡ Ὀρθοδοξία; Καί αὐτοί, γιά νά γλιτώσουν τή ζωή τους, ἄρχισαν νά μετανοοῦν τότε, γιατί εἶχαν ὑπογράψει τήν (ψευδο-) ἕνωση καί νά λένε: Τό χέρι ὑπέγραψε; Ἐκκοπήτω ἡ χείρ! Ἡ γλῶσσα ὁμολόγησε; Ἐκκοπήτω ἡ γλῶσσα! Ἄρχισαν νά ὁμολογοῦν τότε, γιά νά γλιτώσουνε τόν πνιγμό, ἐπειδή οἱ χριστιανοί οἱ ὀρθόδοξοι θά τούς πετάγανε στή θάλασσα, ἐπειδή προδώσανε τήν Πίστη καί τήν Ἐκκλησία!

Ἔτσι, λοιπόν, ἄν ἤμασταν αὐστηροί στά θέματα τῆς Πίστεως καί πήγαιναν, ἄς ποῦμε, νά ὑπογράψουνε στό Παγκόσμιο Συμβούλιο ἐκκλησιῶν κάποιοι ἐκπρόσωποί μας, δηλαδή κάποιοι ἐκπρόσωποι ἀπό τήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τί θά γινόταν;

Αὐτοί πού πηγαίνουν δέν εἶναι ἐκπρόσωποι τοῦ ἑαυτοῦ τους, εἶναι ἐκπρόσωποί μας! Εἶναι ἐκπρόσωποι δικοί σας, ἀφοῦ πηγαίνετε καί κοινωνᾶτε ἐκεῖ. Ἔπρεπε, νά περιμένετε, λοιπόν, ὅταν γύριζε ἀπό ἐκεῖ αὐτός ὁ δεσπότης πίσω (νά τοῦ πεῖτε) πάτερ, σέ παρακαλῶ δεῖξε μου τί ὑπέγραψες ἐκεῖ, νά κρίνουμε ἐμεῖς. Μά (θά ἔλεγε) μέ ἔστειλε ἡ Σύνοδος, εἶμαι ἐκπρόσωπος τῆς Συνόδου. Ὄχι! Εἶσαι ἐκπρόσωπος δικός μας, εἶσαι ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας! Οὔτε τοῦ ἑαυτοῦ σου, οὔτε τῆς Συνόδου ἐκπρόσωπος! Σάν ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ὅποιας ἄλλης Ἐκκλησίας, πῆγες. Τί ὑπέγραψες; Νά δοῦμε ἀκριβῶς καί νά κρίνουμε κι ἐμεῖς, ἄν μᾶς ἐκπροσώπησες σωστά.

Ποιός ἔκατσε νά κάνει τέτοιο πρᾶγμα καί νά ἀσχοληθεῖ μέ αὐτό τό θέμα; Βλέπετε, λοιπόν, πού εἴμαστε αὐστηροί καί πού εἴμαστε ἐπιεικεῖς; Ὄχι (μόνον) συμβιβαστικοί, (ἀλλά) δέν ἀσχολούμεθα καθόλου, δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν τά θέματα αὐτά. Γιατί; Γιατί εἴμαστε ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας! Ἄνθρωποι τῆς νέας ἐποχῆς, τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἀδιάφοροι, χλιαροί καί δίνουμε προσοχή (μόνον) ἐκεῖ πού μᾶς κατευθύνουν.

Δέν μᾶς λένε οἰ δεσποτάδες μας «μή κρίνετε, ἵνα μή κριθῆτε»; Καί τί λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γι’ αὐτό; Περί βίου, λέει, εἶναι ἡ ἐντολή αὐτή, ὄχι περί Πίστεως! Ἔπεσε ὁ ἀδελφός σου, ἡ γειτόνισσα, τήν κουτσομπολεύουμε. Αὐτά εἶναι προσωπικά, ἀφῆστε τα, λέει. Οὐ περί Πίστεως! Ἐκεῖ (ὅμως, δηλαδή στό θέμα τῆς Πίστεως) πρέπει νά εἴμαστε σκληροί! Πρέπει νά ἐλέγχουμε!

Ἡ ἐντολή τοῦ Χριστοῦ τό μή κρίνετε γιά νά μή κριθεῖτε δέν εἶναι γιά ὅλα τά πράγματα, ὅπως πλανεμένα μᾶς ἔχουν πιπιλίσει τά μυαλά οἰ πνευματικοί καί οἱ δεσποτάδες. Γιά νά μή τούς κρίνουμε καί γιά νά μή τούς ἐλέγχουμε! Γιά νά ἔχουν αὐτό τό ἀνεξέλεγκτο, νά ὁδηγήσουν τό πλοῖο τῆς Ἐκκλησίας ἐκεῖ πού θέλουν αὐτοί! Στή νέα ἐποχή, στή παγκοσμιοποίηση. Ἔχουν πάρει ἐντολές! Γι’ αὐτό γίνανε ἐπίσκοποι οἱ ἄνθρωποι. Ἔχουν κάνει καριέρα. Τώρα, λοιπόν, δέν μποροῦν νά ἀλλάξουν τίς συμφωνίες πού ἔκαναν. Θά τούς ξηλώσουνε!

Οὔτε καί ὁ Πατριάρχης. Πῆγε στά ἱεροσόλυμα καί φιλήθηκε μέ τόν Πάπα, ἀγκαλιαστήκανε, τόν προσκύνησε. Ποιός, ὅταν γύρισε, τόν ἔλεγξε στήν Κωνσταντινούπολη; Ἤ, ὅταν πηγαίνει στή Ρώμη, ὅπου πάει κάθε φορά, ποιός τόν ἐλέγχει ὅταν γυρνάει πίσω; ὅπως ἔκανε ὁ λαός τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ.

Δέν τό κάνει κανείς αὐτό τό πρᾶγμα πλέον! Ἔχει ἀτονίσει τό κριτήριο τῆς Πίστεώς μας σέ τέτοιο βαθμό πού νά εἶναι σέ νάρκη! Νά μήν ἀσχολούμεθα καθόλου μέ τά θέματα αὐτά. Πού βασικά τό θέμα τῆς Πίστεως εἶναι ποῦ πάει τό πλοῖο, ποῦ βρισκόμαστε. Τό πλοῖο πρέπει νά πάει ἀνατολικά! Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ἀνατολή καί τό πλοῖο πάει πρός Δυσμάς, δηλαδή πρός ἀντίθετη κατεύθυνση. Στόν Πάπα, στή Δύση, στή Νέα Ἐποχή.

Ὑπάρχουν καί μερικά ἄλλα πράγματα πού θά ἔπρεπε νά εἴμαστε αὐστηροί. Μπαίνεις μέσα στήν ἐκκλησία καί σκανδαλίζεσαι ἀπό κάτι πού βλέπεις μέσα στήν Ἐκκλησία. Δέν εἶναι τά προσωπικά μας αὐτά. Εἶναι ἐκκλησιαστικά πράγματα. Βλέπεις τή γύμνια, βλέπεις τό ἐμπόριο μέσα στήν Ἐκκλησία.

(Νά λέμε, Πάτερ,) Σέ παρακαλῶ, τί εἶναι αὐτό; Παζάρι εἶναι (ἐδῶ), πλάζ εἶναι, τί εἶναι; Εἶναι καφενεῖο ἡ ἐκκλησία; Δέν εἶναι προσωπικά μας πράγματα. Εἶναι τό μικρό πλοῖο ἡ ἐνορία, ἡ πρώτη εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί στό σπίτι, στήν οἰκογένεια. Ὁ ἔλεγχος χρειάζεται, ἐκεῖ πού πρέπει νά γίνεται. Ὄχι νά ἐλέγχουμε ἐκεῖ πού δέν μᾶς πέφτει λόγος, ὄπως κάνουμε ἐμεῖς σήμερα. Καί νά εἴμαστε αὐστηροί στούς ἀδελφούς μας, γιατί ἔκαναν λάθος ἤ γιατί μᾶς ἀδίκησαν, στά δικαστήρια κλπ. Ἐκεῖ πρέπει νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς.

Ὁ βασικός λόγος πού ἔχει ἐκκοσμικευθεῖ ἠ ἐκκλησία, δέν εἶναι ὅτι ὑπάρχει ὀ κόσμος πού ἔχει μπεῖ στήν ἐκκλησία καί τήν ἔχει κάνει κοσμική. Εἶναι γιατί ἀδιαφοροῦν οἱ χριστιανοί πού βρίσκονται μέσα στήν Ἐκκλησία!

Τί θά πεῖ «τάς θύρας, τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν»; Νά κλείσουμε τίς πόρτες. Αὐτό θά πεῖ. Ὑπῆρχαν (κάποτε) θυρωροί. Μή μπεῖ κανένας αἱρετικός, κανένας ἄπιστος. Τώρα, εἴμαστε μέσα ἐμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ αἰρετικοί, οἱ ἀδιάφοροι καί οἰ χλιαροί. Καί οἱ πόρτες εἶναι ἀνοικτές. Γιατί μέσα ἔπρεπε νά εἶναι μόνο οἱ ὀρθόδοξοι! Καί ὄχι μόνο (ἁπλά οἱ) ὀρθόδοξοι, ἀλλά μόνο ἐκεῖνοι πού θά κοινωνοῦσαν. Οἱ ἄλλοι εἶχαν πάει ἔξω, μέ τούς κατηχουμένους.

Καταλαβαίνετε πόσο ἔχουμε χάσει ὄλη τήν ἔννοια καί τήν αἴσθηση τῆς Ἐκκλησίας; Γιατί μᾶς ἀρέσει αὐτή ἡ χλιαρότητα, μᾶς ἀρέσει ἠ χαλαρή ζωή. Γιατί ἐάν ἐμεῖς ἐλέγξουμε τόν δεσπότη, τόν πνευματικό μας, γιατί εἶναι οἰκουμενιστές καί ὅλα αὐτά, πρέπει νά κρίνω καί τόν ἑαυτό μου. Ἀλλά, ἐπειδή εἶμαι ἄνθρωπος τῆς χαλαρῆς ζωῆς, ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μου, δέν μέ ἐξυπηρετεῖ νά ἐλέγξω καί τούς ἄλλους.

Καί τό μόνο πού ἔχει μείνει εἶναι νά ἐλέγχουμε αὐστηρά τούς ἀδελφούς μας, αὐτό, δηλαδή, πού δέν πρέπει νά κάνουμε. Αὐτά λέγονται, γιά νά καταλάβουμε, ποῦ βρισκόμαστε καί ποῦ βαδίζουμε καί ποῦ θα πᾶμε μετά ἀπό λίγο. Δηλαδή ἡ Ἐκκλησία, ἠ Ὀρθοδοξία θά γίνει Προτεσταντισμός. Τί σημαίνει προτεσταντισμός; Πώς στήν ἐκκλησία ὀ καθένας θά πιστεύει ὅ,τι θέλει, ὅπως στό Παγκόσμιο Συμβούλιο ἐκκλησιῶν εἶναι πεντακόσιες μερίδες καί ὀ καθένας πιστεύει ὅ,τι θέλει. Καί μέσα σέ κάθε μερίδα πάλι ὀ καθένας πιστεύει ὅ,τι θέλει.

Αὐτό πού λέμε «καί δός ἡμῖν ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδίᾳ δοξάζειν καί ἀνυμνεῖν», τί σημαίνει;  Ὅλοι μαζί νά ποῦμε κάτι; Ὄχι, δέν σημαίνει αὐτό! Νά εἴμαστε ὁμόπιστοι σημαίνει. Καί στό Παγκόσμιο Συμβούλιο ἐκκλησιῶν ψάλλουνε ὄλοι μαζί καί χορεύουν καί κάνουν καί τί δέν κάνουν, ὅλοι μαζί μέ ἕνα στόμα. Δέν ἔχουν, ὅμως, τήν ἴδια πίστη.

Δέν εἶναι τό ἐν ἑνί στόματι αὐτό! Ἔχει διαστραφεῖ ἡ ἔννοια αὐτή. Πρέπει νά εἴμαστε ὁμόπιστοι γιά νά μπορέσουμε «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδίᾳ» νά δοξάσωμε τήν Ἁγία Τριάδα. Δέν ὑπάρχει αὐτό. Θά γίνει, λοιπόν, ἡ Ὀρθοδοξία στά ἔσχατα χρόνια Προτεσταντισμός. Πού σημαίνει αὐτό ὅτι ὁ καθένας θά βρίσκεται μέσα στήν ἐκκλησία πιστεύοντας ὅ,τι θέλει καί κάνοντας ὅ,τι θέλει καί έλέγχοντας ὅποιον θέλει καί ἀφήνοντας ἀσύδοτον ὅποιον θέλει.

Οἱ Πατέρες μας, λοιπόν, πού μᾶς ἔδωσαν αὐτές τίς κατευθύνσεις καί τίς γραμμές, δέν μᾶς ἀρέσουν σήμερα. Καί γι’ αὐτό τούς χρησιμοποιοῦμε ἐπιλεκτικά. Ἡ Ἁγία Γραφή; Δέν μᾶς ἀρέσει οὔτε κι αὐτή. Τή χρησιμοποιοῦμε ἐπιλεκτικά. Τήν ἀγάπη μόνο παίρνουμε. Ἀγάπη, ἀγάπη, ἀγάπη ἀκοῦτε σήμερα. Μά ὁ Χριστός εἶπε καί ἄλλα πράγματα, δέν εἶπε μόνο ἀγάπη.

Ὁ Χριστός εἶπε νά εἴμαστε καί αὐστηροί, εἶπε καί τό ἦλθα νά βάλω φωτιά. Δέν ἦλθα νά βάλω εἰρήνη, εἶπε, ἦλθα νά χωρίσω τήν πεθερά ἀπό τή νύφη, τό γυιό ἀπό τόν πατέρα, τή θυγατέρα ἀπό τή μάνα, κλπ. Καί ἐχθροί τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ. Δηλαδή, ὅλα αὐτά πού λέμε, μόνο ἡ ἀγάπη εἶναι;

Δέν ἔχει μιλήσει καί γιά τήν κόλαση ὁ Χριστός; Ἡ ἀγάπη εἶναι στά μεταξύ μας καί ἐκεῖ πού πρέπει νά εἴμαστε αὐστηροί, νά εἴμαστε αὐστηροί. Γι’ αὐτό, λέμε, ὅτι θά γίνει Προτεσταντισμός ἠ Ἐκκλησία στά ἔσχατα χρόνια. Θά ἔχωμε ἐμεῖς ἀδιαφορήσει πλήρως γιά τά θέματα τῆς πίστεως. Οἱ Ποιμένες πού εἶναι οἱ πρῶτοι ὑπεύθυνοι, ὁ ἐπίσκοπος πού πρέπει νά εἶναι σκοπός καί νά φυλάει μήν ἔλθει ἐχθρός, θά ἔχουν προδώσει. Καί οἱ πιστοί θά ἔχουν ἀδιαφορήσει, θά ἔχουν βολευτεῖ καί αὐτοί στήν προδοσία ἐκείνων.

Ἡ ζωή τῆς νέας ἐποχῆς εἶναι ἡ εὔκολη ζωή. Πρέπει νά συμβιβαστεῖς μέ ὅλους καί μέ ὅλα, γιά νά περνᾶς καλά. Ἔτσι θά γίνει καί στόν κοινωνικό τομέα, πού θά πρέπει νά σφραγιστοῦμε κλπ. καί στόν πνευματικό τομέα θά πρέπει νά ὁμονοήσουμε (στό) ὅτι θά πρέπει νά εἴμαστε χαλαροί στά θέματα τῆς Πίστεως. Μόνο ἐκεῖ, θά ὑπάρχει ὁμόνοια.

Στήν ἀδιαφορία μόνο, θά ὑπάρχει ὁμόνοια. Τό ἐν ἑνί στόματι κλπ. θά πᾶνε περίπατο. Αὐτά θά εἶναι γιά ἀρχαῖες ἐποχές. Ἐμεῖς εἴμαστε πιό προοδευμένοι. Ἐμεῖς βρήκαμε τήν ἀγάπη, οἱ Πατέρες δέν τήν ἤξεραν αὐτή τήν ὁδό πού ἐμεῖς σήμερα τήν ἀνακαλύψαμε. Γίναμε πιό σοφοί καί πιό ἅγιοι ἀπό τούς Πατέρες καί ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό καί ἀπό τούς Ἀποστόλους. Καί ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό!

Αὐτό θά εἶναι τό κατάντημα τῶν ἐσχάτων χρόνων. Κι ἄν κάποιος βρεθεῖ πού θά εἶναι πιό αὐστηρός καί θά θέλει νά εἶναι καλά μέ τή συνείδησή του, αὐτός θά εἶναι ὁ τρελλός! Αὐτός θά εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέν θά μπορεῖ νά ζήσει μέσα στήν κοινωνία αὐτή πού εἶναι συμβιβασμένη καί στήν ἐκκλησία αὐτή πού εἶναι προσκυνημένη.

Καί τί θά κάνει; Θά πάρει τά βουνά. Θά πεθάνει ἀπό τήν πείνα, κάτι τέτοιο. Θά ταλαιπωρηθεῖ. Θά εἶναι ὁ τρελλός, ὁ ἀναχρονιστικός καί ὁ «ἀναρχικός», πού δέν θά πείθεται στίς ἰδέες τῆς νέας ἐκκλησίας αὐτῆς. Αὐτό θά συμβεῖ στά ἔσχατα χρόνια. Θά χάσουμε τήν Πίστη. Ὅπως λέει τό Εὐαγγέλιο «ἅρα ἐλθών ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου εὑρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;

Μέ ἀμφιβολία τό εἶπε αὐτό ὁ Κύριος. Πού σημαίνει ὅτι δέν θά τήν βρεῖ, παρά μόνο σέ μονάδες. Σάν Ἐκκλησία (μέ τή γνώριμη δομή) δέν θά ὑπάρχει ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη. Γιατί ἡ Ὀρθόδοξος Πίστη εἶναι μαρτυρική. Τό (βασικό) στοιχεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι τό μαρτύριο. Ἡ Ὁμολογία! Ἡ Ὁμολογία, ὅμως, πού στοιχίζει! Ὄχι νά λέω μόνο τό «Πιστεύω» πού τό διαβάζω γιατί δέν τό ἔχω, ἀκόμη, μάθει ἀπ’ ἔξω.

Ὁμολογία σημαίνει μαρτύριο. Νά ὁμολογῶ μέ λόγια καί ἔργα. Αὐτά θά εἶναι τῶν ἐσχάτων χρόνων. Ὅποιος θέλει, λοιπόν, νά σωθεῖ καί νά ἔχει μιά ἐλπίδα, βεβαία ἐλπίδα σωτηρίας, πρέπει πρῶτα νά εἶναι αὐστηρός στά θέματα τῆς Πίστεως καί δεύτερον νά εἶναι αὐστηρός στά θέματα τά προσωπικά τοῦ ἑαυτοῦ του, δηλαδή στή πνευματική του ζωή.

Αὐτό, λοιπόν, πρέπει νά κρατήσουμε. Μακρυά ἀπό τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς πλέον, καί ὄχι πιά αἱρετίζοντες, οἰκουμενιστές ἐπισκόπους.

Ἀντιχριστιανικό κράτος ἡ Ἑλλάδα!

Καί ἐπισήμως,

 ἀντιχριστιανικό κράτος

ἡ Ἑλλάδα!

Μέ εὐθύνη τῶν ἀθέων, ἀντιχρίστων καί μασώνων κυβερνώντων καταργήθηκε γιά ὅλες τίς Κυριακές τοῦ ἔτους ἡ Κυριακή Ἀργία! Κατ’ ἐντολήν τῆς «Τρόϊκα» οἱ ἐγχώριοι ὑπηρέτες της ἀρνοῦνται καί καταπατοῦν τή Χριστιανική Πίστη, χάριν τοῦ κέρδους! Βάζουν ἔτσι φωτιά καί φέρνουν κατάρα στόν τόπο οἱ κ.κ. Σαμαρᾶς καί Βενιζέλος.

Πατρῶν Χρυσόστομος:

Δέν ἀφήνουν πλέον τίποτα ὄρθιο!

«Πιλοτικά» καί τίς 52 Κυριακές...(σέ συγκεκριμένες περιοχές...!)

Τοῦ Μητροπολίτη Πατρῶν Χρυσοστόμου - δελτίο τύπου τῆς Ἱ.Μ.Πατρῶν

11 Ιουλίου 2014, 18:01

Δυστυχῶς ἐπαληθευόμεθα ὅσοι ἐκφράσαμε τήν ἔντονη ἀνησυχία μας προφορικῶς καί γραπτῶς, ὅτι δηλαδή εἶναι προδιαγεγραμμένο τό σχέδιο νά καταργηθῇ ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, κατόπιν τῆς λυσσαλέας πιέσεως τῶν καταχθονίων δυνάμεων πού μάχονται ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους μας. Ἤδη διαβάσαμε ὅτι περνᾶμε πλέον στήν πιλοτικά «προαιρετική» λειτουργία τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων καί τίς 52 Κυριακές τοῦ χρόνου σέ συγκεκριμένες περιοχές τῆς χώρας (ΦΕΚ Β’ 1859/08-07-2014). Προσθέτομε λοιπόν σέ ὅσα ἔχομε γράψει ἐπί τοῦ θέματος μέχρι τώρα καί τίς παρακάτω σκέψεις.

  Ἡ μέθοδος πού ἐφαρμόστηκε πάνω στό θέμα αὐτό καί πού ἐφαρμόζεται γενικῶς ὡς πρός τήν λήψη παρομοίων ἀποφάσεων, εἶναι συγκεκριμένη καί... ἀποτελεσματική. Κατ’ ἀρχάς «ρίχνεται» ἡ ἰδέα, ὥστε νά διαπιστωθῇ ἐάν ὑπάρχουν ἀντιδράσεις. Στήν συνέχεια προχωροῦν σταδιακά στήν ἐφαρμογή τῶν ἀποφάσεων, ὥστε νά ἐλέγχωνται οἱ ὅποιες ἀντιδράσεις. Ἐπιστρατεύεται ὁ τύπος καί γενικῶς τά Μ.Μ.Ε., ὥστε νά «ἑτοιμάσουν» μέ τόν γνωστό τρόπο τόν Λαό. Προβάλλονται τεχνηέντως καί συστηματικά κάποιοι πού ὑποστηρίζουν τίς ἀντορθόδοξες καί ἀνθελληνικές ἀπόψεις, καί ἤδη ἔχει ἀρχίσει τό ξήλωμα. Κατόπιν μπαίνουν σέ πλήρη ἐφαρμογή τά σχέδια ἀποϊεροποιήσεως τῆς ζωῆς μας καί ἁλώσεως τῶν πνευματικῶν κάστρων, ἀφοῦ καμφθοῦν ὅλες οἱ πνευματικές ἀντιστάσεις.

  Ὁ Λαός χρησιμοποιεῖ τήν γνωστή φράση, προκειμένου νά χαρακτηρίσῃ τέτοιου εἴδους καταστάσεις, «ἡ μέθοδος τοῦ σαλαμιοῦ», τό ὁποῖο δηλαδή τεμαχίζεται καί καταναλώνεται σταδιακά. Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλη εὔστοχη παρομοίωση: «ἡ μέθοδος τοῦ βατράχου». Τί συμβαίνει δηλαδή; Ὅταν θέλῃς νά ζεματίσῃς τόν βάτραχο, δέν τό ἐπιτυγχάνεις ρίχνοντάς τον κατευθείαν στό βραστό νερό, διότι ἀντιδρᾶ ἀμεσώτατα καί φεύγει. Εἶναι ἀποτελεσματικώτερο νά τόν βάλῃς στό χλιαρό νερό, τό ὁποῖο τοῦ δημιουργεῖ ὡραία αἴσθηση, καί στήν συνέχεια ἐνῷ τό νερό θερμαίνεται, βράζει ὁ βάτραχος καί πεθαίνει λέγοντάς σου καί «εὐχαριστῶ».

  Αὐτός ὁ τόπος ὁ ξεχωριστός γιά τήν ἱστορία καί τά παιδιά του, ἔφτασε σέ σημεῖο νά εἶναι πλέον ἀγνώριστος, ὄχι μόνο ὡς πρός τήν φυσική του κατάσταση, ἀλλά κυρίως ὡς πρός τήν πνευματική του ταυτότητα καί ὑπόσταση. Ἐπί δεκαετίες συνετελέσθη καί συντελεῖται αὐτή ἡ καταστροφή, αὐτό τό ξεθεμέλιωμα, καί μάλιστα χωρίς νά ἀνοίξῃ ρουθούνι.

  Δέν ἔμεινε τίποτε ὄρθιο. Μᾶς κατέστρεψαν πνευματικά, μᾶς κουρέλιασαν ἠθικά, μᾶς ἐξευτέλισαν διεθνῶς, μᾶς ἤπιαν τό αἷμα οἰκονομικῶς, μᾶς ἔκαναν ζητιάνους στίς αὐλές τῶν ξένων καί μᾶς κατάντησαν πρόσφυγες μέσα στό ἴδιο μας τό σπίτι. Ἀλλοίωσαν τήν γλῶσσα μας. Παραχάραξαν τήν ἱστορία μας. Διέλυσαν τό θεσμό τῆς οἰκογενείας. Χτύπησαν ἀνελέητα τήν πίστη μας καί τήν χτυποῦν, δηλητηριάζοντας τά παιδιά μας μέσα ἀπό τό νεοποχίτικο πνεῦμα τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ.

  Σέ λίγο θά ξεφυτρώνουν σάν τά μανιτάρια τά τζαμιά καί οἱ χῶροι λατρείας τῶν ἄλλων θρησκειῶν, ἀπό τήν πρωτεύουσα μέχρι τήν τελευταία γωνιά τῆς Ἑλλάδος. Ἀλλοίωσαν τόν πληθυσμιακό χάρτη τῆς Πατρίδος μας, μέ σκοπό νά καταστήσουν τούς Ἕλληνες μειονότητα στόν ἴδιο τους τόν τόπο. Παρέσυραν τούς νέους μας σέ ἕναν ἐξευτελιστικό καί ὑλιστικό τρόπο ζωῆς. Μεθόδευσαν τήν ἔκλυση τῶν ἠθῶν, καί συνελόντ’ εἰπεῖν διέλυσαν τόν πνευματικό καί κοινωνικό ἱστό τῆς Ἑλλάδος.

  Ὅμως ὅλα τελείωσαν; Ὄχι. Θά ἦταν μεγάλη ἁμαρτία νά πιστέψωμε κάτι τέτοιο.

  – Ὑπάρχει πάνω ἀπ’ ὅλους καί ἀπ’ ὅλα ὁ Θεός. «Ἄλλαι μέν βουλαί τῶν ἀνθρώπων, ἄλλα δέ Θεός κελεύει».

  – Ὑπάρχει ἡ Παναγία μας καί οἱ Ἅγιοι μας στόν οὐρανό καί στήν γῆ, πού ἀγάπησαν καί ἀγαποῦν αὐτό τόν μαρτυρικό τόπο καί μεσιτεύουν γιά μᾶς. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός μακροθυμεῖ καί μᾶς ἀνέχεται παρά τίς ἁμαρτίες μας.

  – Ὑπάρχει ὁ Λαός μας, τοῦ ὁποίου ἡ καρδιά εἶναι ἡφαίστειο πού κρύβει μέσα του τεράστια δύναμη, ἡ ὁποία κάποια στιγμή ὡς λάβα θά κατακαύσῃ κάθε τι τό σαπρό. Αὐτό εἶναι ἐπιβεβαιωμένο ἀπό τήν ἱστορία. Ἀλλιῶς δέν θά ὑπῆρχε ἡ Ἑλλάδα. Πρέπει νά μάθουν ἴσως γιά μιά ἀκόμη φορά οἱ ξένοι καί ὅσοι ὑπηρετοῦν τά σχέδιά τους, ὅτι σ’ αὐτό τόν τόπο δέν εὐδοκιμοῦν τά ὑβρίδια. Πρός καιρόν ἐπιβιώνουν, ἀλλά εὔκολα ξηραίνονται καί πεθαίνουν, γιατί ὁ γνήσιος σπόρος ἐπικρατεῖ. 

  Τό χρέος μας εἶναι νά ἀφυπνίσωμε τόν Λαό, μέ τόν λόγο καί τήν διδαχή μας, μέ τήν γραφίδα μας, καί γενικῶς τήν ἀγάπη μας. Γι’ αὐτό λοιπόν ἄς ἀρχίσῃ ἤ καλύτερα ἄς συνεχισθῇ ἡ ἀντίσταση ἀπό ὅλες τίς ὑγιεῖς δυνάμεις τοῦ τόπου μας. Ἀπό ὅσους ἀπομείναμε πιστοί στήν μαρτυρική καί ἔνδοξη πορεία τῆς χώρας μας.

  Ἐν προκειμένῳ, τό πρόβλημα τῆς ἐπιχειρουμένης καταργήσεως τῆς Κυριακῆς ἀργίας εἶναι πρωτίστως πνευματικό, εἶναι ὅμως καί κοινωνικό καί ἐθνικό, καί τέλος ἔχει καί τήν οἰκονομική του διάσταση, ἀφοῦ καταστρέφονται ἔτσι οἱ μικρομεσαῖες ἐπιχειρήσεις πρός ὄφελος τῶν πολυεθνικῶν.  

  Στούς θιασῶτες τοῦ μέτρου ἀπαντᾶμε μέ παρρησία: Ἀνοῖξτε λοιπόν τά καταστήματα ὅσες Κυριακές θέλετε. Τό κέρδος θά εἶναι τοῦ διαβόλου (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός). Πιστεύομε ὅτι οὐδείς συνειδητοποιημένος Ἕλληνας Ὀρθόδοξος Χριστιανός θά μπῇ σέ κατάστημα νά ψωνίσῃ ἡμέρα Κυριακή, ἔστω καί ἄν πεινάσῃ. Κουβαλῆστε ξένους καί ἐπιτάξατε «οἰκείους» γιά νά κάνουν τήν κατανάλωση τῶν ὅποιων προϊόντων σας.

  Προχωρῆστε. Μήν ἀφήσετε τίποτε ὄρθιο. Ὑπακούσατε πιστά καί σέ ὅλες τίς ἄλλες ἐντολές πού λαμβάνετε.

  Σᾶς θυμίζομε, ὅμως, ὅ,τι εἶπε ὁ ποιητής, πού πάνω στό φέρετρό του σέ ὧρες ἐθνικά δύσκολες ἀκούμπησε ἡ Ἑλλάδα:

«Κι ἄν εἶναι πλῆθος τ’ ἄσχημα,

κι ἄν εἶναι τ’ ἄδεια ἀφέντες,

φτάνει μιά σκέψη, μιά ψυχή,

φτάνεις ἐσύ, ἐγώ φτάνω,

νά δώσῃ νόημα στῶν πολλῶν τήν ὕπαρξη

ἕνας φτάνει»

(Κ. Παλαμᾶς)

  Αὐτό σᾶς συνιστῶμε, μή τό λησμονήσετε ποτέ... μά ποτέ!

Συγχρητήρια στόν κ. Χρυσόστομο, Μητροπολίτη Πατρῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, γιά τήν καθαρή καί ὑπεύθυνη τοποθέτησή του καί τό διαφαινόμενο ἀνδρεῖο φρόνημά του!

«Ε.- Σ.»

Ὁ Μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος συμμετεῖχε στή χειροτονία τοῦ παπικοῦ ἐπισκόπου Σύρου!

ΟΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΟΙ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΔΗ ΟΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝΟΙ ΩΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΔΕΙΛΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ «ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ» ΕΞΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ!

Πρίν λίγες ἡμέρες, ἕνας ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού συχνά βάλει κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ χαρακτηρίζοντάς τον παναίρεση καί ἐνῶ εἶχε ἐκφράσει τόν ἀποτροπιασμό του γιά τίς πρόσφατες ἀντικανονικές συμπροσευχές κλπ. τοῦ οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μετά τῶν παπικῶν, ἐξέδωσε ἐγκύκλιο μέ τήν ὁποία: Στρέφεται κατά τῶν «παλαιοημερολογιτῶν» καί καλεῖ τούς πιστούς νά μή παρασυρθοῦν ἀπό αὐτούς καί ἀποσχισθοῦν ἀπό τήν Ἐκκλησία, δηλαδή νά μή ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν κοινωνία μέ ὅλες τίς ἐπίσημες ἐκκλησίες καί δή τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο!

Θεωρεῖ ὡς μοναδικό κριτἠριο κανονικότητος καί ἐκκλησιαστικότητος τήν κοινωνία μέ τίς Συνόδους καί τούς ἐπικεφαλῆς αὐτῶν, ὅλων τῶν ἀνά τόν κόσμο λεγομένων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν.

Πρόκειται γιά τόν Μητροπολίτη Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἱερεμία Φούντα, πανεπιστημιακό δάσκαλο καί φερόμενο ὡς συντηρητικό καί φλογερό κήρυκα τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὁ κ. Ἱερεμίας πολεμοῦσε τούς ὀρθοδόξους ἀπό τότε πού ἦταν Ἀρχιμανδρίτης. Τώρα, ἐνῶ πλέον ἀναγνωρίζει καί δηλώνει ὅτι «κακῶς ἔγινε ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου», ὑποστηρίζει, ὅμως, ὅτι  εἶναι καλύτερα, κατ’ αὐτόν, «νά πάει κάποιος νά πνιγεῖ», παρά νά φύγει ἀπό τήν ἐκκλησία. Ὡς «ἐκκλησία» δέ ἐκλαμβάνει τό σύνολο ὅσων αὐτο-προσδιορίζονται ὡς ὀρθόδοξοι (ἐπίσημες ἐκκλησίες καί πατριαρχεῖα) πού κοινωνοῦν καί ἀναγνωρίζονται μεταξύ των, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο! Πουθενά λόγος γιά Ἀποστολική Πίστη, Ὀρθοδοξία, Ἱερούς Κανόνες, Ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων! Καί αὐτή τήν τοποθέτησή του τήν ὀνομάζει «ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία»!

Ἐμεῖς, ἀπέναντι σ’ αὐτό τό αὐτοαναιρούμενο παράλογο καί ἀντορθόδοξο κήρυγμά του, ἐπικαλούμεθα τούς κρυστάλλινους λόγους τοῦ ἀντιπαπικοῦ μεγίστου Θεολόγου καί ἀπλανοῦς Θεοφόρου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, τοῦ Θαυματουργοῦ:

 «Ὅσοι δὲν εὑρίσκονται στὴν Ἀλήθεια, αὐτοὶ δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ· καὶ τόσο περισσότερο, ὅσο ψεύδονται μεταξύ τους, καλοῦντες καὶ καλούμενοι ἱεροὶ ποιμένες καὶ ἀρχιποιμένες· διότι, ὁ Χριστιανισμὸς δὲν χαρακτηρίζεται βάσει τῶν προσώπων, ἀλλὰ βάσει τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀκριβείας τῆς πίστεως».

Ἀλήθεια, κ. Ἱερεμία, πῶς καθησυχάζετε τή συνείδησή σας καί πῶς ἰσορροπεῖτε ψυχικῶς, ὡς χριστιανική καί ἀνθρώπινη λογική προσωπικότητα, ὅταν ἀποδεδειγμένα ὁ φόβος καί ἡ σκοπιμότητα σᾶς ἐξωθοῦν νά ὁδηγεῖτε τό ποίμνιό σας στόν κρημνό καί τήν ἁπώλεια, δηλαδή ὅπισθεν τοῦ ἀποδεδειγμένως οὐνίτου Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀλλά καί ἀρκετῶν ἐν Ἑλλάδι ὁμοφρόνων αὐτοῦ συναδέλφων σας;

Εἶστε εὐφυής καί μορφωμένος κατά κόσμον ἄνθρωπος γιά νά μή κατανοεῖτε ὅτι οἱ παναιρετικοί οἰκουμενιστές, ὡς ὁ κ. Βαρθολομαῖος, δέν παραβαίνουν κανόνες ἁπλῶς, ἀλλά προδίδουν συνειδητῶς τήν Πίστη, ἀρνούμενοι ἐμπράκτως τήν Ὀρθοδοξία!

Τήν ἑπομένη φορά πού θά συλλειτουργήσετε μέ τόν συνεπίσκοπόν σας κ. Δωρόθεο, Μητροπολίτη Σύρου, Τήνου καί Μυκόνου, νά ἀναλογισθεῖτε ὅτι ἀναγνωρίζετε κι ἐσεῖς τόν παπισμό ὡς Ἐκκλησία καί συμπροσφέρετε μετ’ αὐτοῦ μίτραν (παπικήν!) ὡς «σημεῖον ποιμαντικῆς διακονίας» στό νέο ἐπίσκοπο τῶν λεγομένων ρωμαιοκαθολικῶν τῆς Σύρου, ὅπως ἐκεῖνος ἔπραξε κατά τήν πρόσφατη χειροτονία τοῦ τελευταίου!

Σᾶς ἀφιερώνουμε κ. Ἱερεμία τήν ἐμετική προσλαλιά τοῦ συνεπισκόπου σας κ. Δωροθέου, κατά τήν χθεσινή (2α Ἰουλίου 2014) «χειροτονία» τοῦ ἀδελφοῦ σας κ. Πέτρου καί θεωροῦμε ὅτι ἀναμφιβόλως θά συνέφερε νά δέσετε μία μυλόπετρα στό λαιμό σας καί νά βυθίσετε ἑαυτόν στή θάλασσα, παρά «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» νά κηρύττετε στούς πιστούς ἀντιθέως ὑποταγή σέ τέτοιους αἱρετικούς λυκοποιμένες!

(Σημείωση:Οἱ ὑπογραμμίσεις και τά ἔντονα γράμματα εἶναι ἰδική μας ἐπιλογή.)

« ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ

 ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΣΥΡΟΥ

 ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ κ. ΠΕΤΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

(ὑπό Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου)

Σεβασμιώτατοι, Πανοσιώτατοι, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ κ. Φραγκῖσκο,

Ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας τῆς Σύρου καί τοῦ φιλοθέου καί φιλευσεβοῦς πληρώματός αὐτῆς, συμμετέχομεν σήμερον εἰς τήν χαράν τῆς ἐδῶ Ρκαθολικῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῇ ἀνακηρύξει καί χειροτονίᾳ τοῦ νέου Ἐπισκόπου αὐτῆς, Σεβασμιωτάτου κ. Πέτρου Στεφάνου, ὁ ὁποῖος, ὡς Πέτρος Β΄ ἐγκαθίσταται Ποιμήν καί Πνευματικός Πατήρ τῶν ἐν Σύρῳ, Θήρᾳ καί Κρήτῃ  Ρωμαιοκαθολικῶν, εἰς διαδοχήν τοῦ λευκανθέντος καί ἀναλωθέντος εἰς τήν ἐπιτέλεσιν τῆς καλλικάρπου  διακονίας τοῦ Σεβασμιωτάτου κ. Φραγκίσκου Παπαμανώλη.

Ἐπιτρέψατέ μου, ὅμως, πρίν  ἤ  συγχαρῶμεν τόν Σεβασμιώτατον  Ἀδελφόν Πέτρον, νά ἀπευθυνθῶμεν πρός ἐσᾶς, Σεβασμιώτατε ἀδελφέ καί νά εἴπωμεν ὅτι καθώς ὑπάρχουν  «ἀδελφοί ἐκ κοιλίας καί ἀδελφοί ἐκ καρδίας», εἰς τό τίμιον πρόσωπόν σας ἀνεγνωρίσαμεν καί ἀναγνωρίζομεν ἕνα ἀδελφόν ἀπό καρδίας, μέ τόν ὁποῖον μᾶς συνδέουν ἄριστοι καί άδιάπτωτοι δεσμοί κοινῆς καί ἀδελφικῆς συνοδοιπορίας, οἱ ὁποῖοι ἐσφυρηλατήθησαν ἐν μέσῳ δυσκολιῶν ἀλλά καί ἐλπίδων καί τούς ὁποίους ἐσεῖς πρῶτος ἐθεμελιώσατε, ὅτε κατά τήν ἄφιξίν μας εἰς Σύρον, τόν  Ἰανουάριον τοῦ  2002, τόν πρῶτον ἀσπασμόν παρ’ ὑμῶν ἐδέχθημεν.

Προσευχόμεθα τά ἔτη σας νά εἶναι  ἔτι πολλά, ὑγιεινά καί εὐλογημένα παρά Κυρίου!

Σεβασμιώτατε ἀδελφέ Πέτρε,

Πρό 20 ἐτῶν έδέχθητε τήν εἰς Διάκονον καί Πρεσβύτερον χειροτονίαν διά χειρῶν τοῦ σημερινοῦ ἀμέσου προκατόχου σας Σεβασμιωτάτου κ. Φραγκίσκου, ὁ ὁποῖος καί  ἐντός  ὀλίγου θά σᾶς χειροτονήσει, μετά τῶν ἐνταῦθα συνεπισκόπων του, Ἐπίσκοπον τῶν ΡΚαθολικῶν Σύρου, Θήρας καί Κρήτης.

Χαίρομεν, διότι εἶσθε προσωπικότης γνωστή καί ἀγαπητή εἰς ἡμᾶς καί τούς Ὀρθοδόξους τῆς Σύρου, ἡ  δέ μέχρι σήμερον ἐν διακρίσει καί συνέσει διακονία σας σᾶς ἔχει καταξιώσει εἰς τήν συνείδησιν τοῦ πληρώματος τῆς Σύρου.

Ἡ ἐπιλογή σας ὡς νέου Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος κατάγεται ἀπό τήν  Σύρον, ἐν συνδυασμῷ μέ τό δεδομένον ὅτι γνωρίζομεν ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί τήν Ἐκκλησίαν του, άποτελεῖ ἐγγύησιν ὅτι θά συνεχίσετε τό ἔργον, τό ὁποῖον ὁ κατά πάντα ἄξιος Προκάτοχός σας ἐπετέλεσεν, διά χειρῶν τοῦ ὁποίου σᾶς προσφέρομεν την  Ἀρχιερατικήν ταύτην Μίτραν, ἐπαφιέμενοι εἰς τήν κρίσιν καί τήν βούλησιν αὐτοῦ νά περικοσμήσει, μετ’ οὐ πολύ, δι’ αὐτῆς τήν κεφαλήν σας, μέ τήν ὁλόθερμον καί ὁλοκάρδιον εὐχήν νά μήν εἶναι  ποτέ ἀκάνθινος στέφανος, ἀλλά πάντοτε κορυφαῖον σημεῖον  ποιμαντικῆς διακονίας, λαμπρυνομένης δι’ ἔργων ἀγάπης καί κοινωνικῆς εὐποιῒας.

ΑΞΙΟΣ!»

Ὅσο περί τοῦ κ. Δωροθέου, τί νά ποῦμε; Ἕνα μόνο λόγον:  Ἄνθρωπε, τί θέλεις καί συνεχίζεις νά παριστάνεις τόν ὀρθόδοξο ἐπίσκοπο; Θάνατο δέν ὑπολογίζεις, ἀνθρώπους δέν ἐντρέπεσαι, Θεόν δέν φοβεῖσαι! Τί νά σοῦ πεῖ κανείς; Διότι ἀπό σένα καί τούς ὁμόφρονάς σου δέν θέλομε νά ἀκούσωμε τίποτε! Ἀηδιάσαμε ἀπό τά τετριμμένα περί δῆθεν καλῆς κοινωνικῆς συμπεριφορᾶς καί συνεργασίας.

Περί τῆς σωτηρίας τῶν ὀρθοδόξων τί πράττεις, κ. Δωρόθεε; Τούς διδάσκεις ἐμπράκτως ὅτι Ὀρθοδοξία καί Παπισμός εἶναι ἀδελφές Ἐκκλησίες ἤ ὅτι ὅλοι ἀνήκομε σέ μία Ἐκκλησία; Καί δέν αἰσχύνεσαι;

Ἀλλά καί γιά τή σωτηρία τῶν παπικῶν τῆς ἐπαρχίας σου, τί κάνεις; Τούς καθησυχάζεις ὅτι ἐκτός Ἐκκλησίας, ὅπου εὐρίσκονται, δῆθεν ὑπάρχει χάρις, μυστήρια καί σωτηρία; Καί σύ θέλεις νά λέγεσαι ποιμήν τῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ καί κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ ὁποίου ἀκρογωνιαῖος λίθος εἶναι τό μήνυμα τῆς μετανοίας;

Θά σοῦ μιλήσωμε καί σκληρότερα, διότι εἶσαι προκλητικός καί κυνικός στήν προδοσία σου: Ἄντε ἄνθρωπέ μου στή Μύκονο, δηλαδή στόν κόσμο σου, καί ἄφησε τήν Τῆνο, δηλαδή τούς πιστούς στήν ἡσυχία τους καί μή τούς σκανδαλίζεις! Ἔλεος πιά!