"ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ"

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ 2013

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ἐν Χριστῶ

 καί «ΣΥΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ»!

 

Μέ τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων ὁλοκληρώνεται ἡ χαρμόσυνη περίοδος τοῦ Πεντηκοσταρίου. Χθές ἔγινε καί ἡ ἀπόδοση τῆς μεγάλης Ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς καί σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη ὅλων τῶν Ἁγίων, ὅλων τῶν αἰώνων, ἀλλά καί μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος, δηλαδή ὅσο ὑπάρχει αὐτός ὁ κόσμος, ὅπως τόν γνωρίζουμε. Ἀλλά, γιατί, ἄραγε, τιμῶνται σέ ἰδιαίτερη ἡμέρα ὅλοι μαζί οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Τήν ἀπάντηση τήν παίρνουμε ἀπό τό Συναξάριο τῆς ἡμέρας στό βιβλίο τοῦ Πεντηκοσταρίου, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι αὐτό συμβαίνει γιά τρεῖς λόγους. Πρῶτος εἶναι γιά νά ἐννοήσουμε ὅτι ὁ καρπός τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες, διά τῶν ὁποίων, κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀναπληρώνεται τό ἐκπεσόν τάγμα τῶν Ἀγγέλων, τοῦ Ἑωσφόρου. Δεύτερος, εἶναι γιά νά τιμηθοῦν  ἐκτός τῶν γνωστῶν καί ἑπωνύμων Ἁγίων καί ὅλοι οἱ ἀγνωστοι σέ μᾶς καί ἀνώνυμοι Ἅγιοι πού εὐαρέστησαν τόν Θεό σέ ὅλο τόν κόσμο ἀνά τούς αἰῶνες. Καί, τρίτος λόγος εἶναι γιά νά τονισθεῖ μέ τόν κοινό ἑορτασμό ὅλων τῶν Ἁγίων ἡ ἀλήθεια ὅτι ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀγωνίσθηκαν ὑπέρ τοῦ ἑνός Χριστοῦ, ὅλοι ἔτρεξαν τό ἴδιο στάδιο τῆς ἀρετῆς καί ὅλοι ἀπό τόν ἴδιο Θεό στεφανώθηκαν. Λέγοντας δέ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἤ οἱ Ἅγιοι Πάντες, ἐννοοῦμε τά ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων, τούς Προπάτορες καί Πατριάρχες, τούς Προφῆτες, τούς Ἀποστόλους, τούς Μάρτυρες, τούς Ἱεράρχες καί Διδασκάλους, τούς Ἱερομάρτυρες καί Ὁσιομάρτυρες, τούς Ὁσίους καί Δικαίους, ἄνδρες καί γυναῖκες, γνωστούς καί ἀγνώστους. Πρό πάντων δέ τήν ἀνωτέρα τῶν ἀγγελικῶν ταγμάτων καί Ἁγία τῶν Ἁγίων, τήν Ὑπεραγία Κυρία καί Δέσποινα Θεοτόκο καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἀειπάρθενο Μαρία. Κατ’ αὐτή τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Πάντων ἀξίζει νά δώσωμε ἰδιαίτερη προσοχή στό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα καί τήν Εὐαγγελική περικοπή, τά ὁποῖα ὥρισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες νά διαβάζονται γιά νά τά ἀκοῦμε στούς Ναούς ὅπου ἐκκλησιαζόμεθα. Ἀπό μέν τόν Ἀπόστολο ἐπισημαίνουμε τήν ἀναφορά στή μεγάλη σημασία τῆς Πίστεως, διά τῆς ὁποίας οἱ Ἅγιοι Πάντες εὐαρέστησαν στόν Θεό καί χωρίς τήν ὁποία εἶναι ἀδύνατον ὁ ἄνθρωπος νά πετύχει τό ἴδιο. Ἐπίσης, τήν ἀναφορά ὅτι πρέπει καί μεῖς παρακινούμενοι ἀπό τό παράδειγμα τῶν Ἀγίων, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν καί ὑπάρχουν ὡς μεγάλο νέφος ὁλόγυρά μας, νά τρέχουμε μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή τόν ἀγῶνα πού ἔχουμε μπροστά μας, δηλαδή τόν ἀγώνα τῆς σωτη-ρίας μας, προσηλωμένοι στόν Χριστό καί σέ κανέναν ἄλλον, διότι μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας καί ὁ Σωτήρας μας. Ἀπό δέ τό Εὐαγγέλιο ἐπισημαίνουμε τόν φοβερό λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἐάν τόν ὁμολογήσουμε ὡς Σωτῆρα καί Θεόν ἐμπρός στούς ἀνθρώπους θά μᾶς ὁμολογήσει κι ἐκεῖνος μπροστά στόν Πατέρα του, ὡς δικούς του. Ἀλλά, διευκρινίζει, καί ὅτι ἐάν, ἀντιθέτως, τόν ἀρνηθοῦμε μπροστά στούς ἀνθρώπους, φοβούμενοι τίς ὅποιες συνέπειες μπορεῖ νά ἔχει αὐτό γιά μᾶς, τότε κι ἐκεῖνος θά ἀρνηθεῖ νά μᾶς παραδεχθεῖ ὡς δικά του παιδιά, μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα του! Πρός διευκρίνιση τοῦ τί σημαίνει καί σέ τί συνίσταται αὐτή ἡ Ὁμολογία πού μᾶς ζητᾶ, προσθέτει ὅτι ἄξιοί του εἴμεθα ὅταν τόν ἀγαπᾶμε πάνω ἀπό ὅλα καί ἀπό ὅλους καί ὅταν σηκώνουμε τόν σταυρό μας καί τόν ἀκολουθοῦμε πιστά. Αὐτή εἰναι ἡ Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, ἡ Πίστη καί ἡ ἀγάπη πρός Αὐτόν πού μᾶς ὁδηγοῦν στό νά τηροῦμε πλήρως καί σέ ὅλα τό θέλημά του τό ἅγιο καί σωτήριο γιά μᾶς. Εἶναι ἀκόμη πολύ σημαντικό τό ὅτι ὁ Χριστός λέγει ἀκριβῶς περί αὐτῆς: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί…», δηλαδή ἐν Χριστῶ καί διά τοῦ Χριστοῦ. Καί αὐτό λέγεται διότι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία, οὐδέ γάρ ὄνομα ἐστίν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ὧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ.δ΄,12). Αὐτή τήν Ὁμολογία τήν ἀποκτοῦμε ὅταν κατοικήσει ὁ Χριστός μέσα στήν καρδιά μας, διά τῆς Πίστεως. Ὅταν εἴμαστε ριζωμένοι καί θεμελιωμένοι στήν ἀληθινή ἀγάπη σέ Αὐτόν καί μεταξύ μας, γιά νά μπορέσουμε νά καταλάβουμε καί νά γνωρίσουμε τό μέγεθος τῆς δικῆς Του ἀγάπης πού ξεπερνᾶ κάθε γνώση καί νά πληρωθοῦμε ἀπό τίς πλούσιες δωρεές Του. Αὐτά ὅλα κατορθώνονται μαζί μέ ὅλους τούς Ἁγίους, «σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις», ὅπως λέγει ὁ Θεῖος Παῦλος, πού εἶναι οἱ ἀπλανεῖς ὁδηγοί μας στή σωτηρία ἐν Χριστῶ. Και, ἀσφαλῶς, μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι τό Σῶμα του. Αὐτοῦ τοῦ Σώματος δοξασμένα μέλη εἶναι οἱ Ἅγιοι Πάντες πού σήμερα τιμοῦμε τή μνήμη τους. Τέλος, θά πρέπει ἰδιαιτέρως στήν ἐποχή μας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἀποστασία, τή σύγχυση καί τήν ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο, νά προσέχουμε καί νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό ὅ,τι καί ὅσους μᾶς ζητοῦν μέ ὁποιονδήποτε τρόπο νά ἀρνηθοῦμε τήν Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ. Στό ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο αὐτό ἐπιδιώκει καί ἡ σύγχρονη παναίρεση τοῦ συκριτιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ  πού ὕπουλα μᾶς ὠθεῖ νά σχετικοποιήσουμε τήν μοναδικότητα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν μεγάλη ἀξία τῆς παρουσίας τῶν ἁγίων στή ζωή μας. Τό πόση προσοχή χρειάζεται τό κατανοοῦμε καί μόνο ἀπό τή θλιβερή διαπίστωση τοῦ ὅτι ὁ φερόμενος ὡς «Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδοξίας» Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, τόν μέν ἀρνητή τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Πάπα τῆς Ρώμης θεωρεῖ συνεπίσκοπο καί ἀδελφό του ἐν Χριστῶ (δήλωση 28.6.2013), τούς δέ Ἁγίους, πού ἔδωσαν ἀκόμη καί τή ζωή τους ἀντιστεκόμενοι στήν αἵρεση τοῦ ἀντιχρίστου Παπισμοῦ, χαρακτήρισε ἐπισήμως «ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» - δηλαδή τοῦ διαβόλου! - ὅπως ἐδημοσίευσε ἡ Ἐκκλ. Ἀλήθεια, τήν 16.12.1998. Πραγματικά, ὅμως, θύματα τοῦ ἀρχεκάκου, ἄν ὄχι ὁπαδοί, ἐν συνειδήσει ἤ ἀνεπιγνώστως, εἶναι οἱ ὁπαδοί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι λόγῳ καί ἔργῳ ἀρνοῦνται τήν Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ  καί ἀτιμάζουν τούς Ἁγίους Του. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔστω και χειμαζομένη μᾶς προβάλλει τόν χορό τῶν Ἁγίων Πάντων, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀνοικτός καί μᾶς καλεῖ ὅλους καί μᾶς ἀναμένει, νά συγκαταριθμηθοῦμε κι ἐμεῖς, μέ τήν χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, σ’ αὐτόν. Αὐτός εἶναι ὁ προορισμός μας. Κατά τόν καλέσαντα, λοιπόν, ἡμᾶς ἅγιο Θεό εἴθε νά γίνωμε κι  ἐμεῖς ἅγιοι καί νά συγκαταλεγοῦμε στούς Ἀγίους Πάντες. Ἀμήν. Γένοιτο!

ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ: ΤΑ ΜΥΡΙΠΝΟΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ, ΤΑ ΠΑΓΧΡΥΣΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΟΙ ΘΕΗΓΟΡΟΙ ΟΠΛΙΤΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΣ ΚΥΡΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ  

Η ΑΓΙΑ ΕΝΟΤΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 ΚΑΙ Η ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
 ΠΟΥ ΠΡΟΩΘΕΙ

 Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ !

  

Ἡ Εὐαγγελική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τιμᾶ τήν μνήμη τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἁγίας Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀποτελεῖ (μέρος ἀπό) τήν λεγομένη ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου μας πρός τόν Πατέρα του.

 Μέ αὐτήν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, δηλαδή ὁ σεσαρκωμένος Θεός Λόγος καί μονογενής Υἱός τοῦ Πατρός, μεταξύ ἄλλων, προσεύχεται ὑπέρ τῶν Ἀποστόλων του, ἀλλά καί ὑπέρ ὅλων ὅσοι, ἀνά τούς αἰῶνες, θά πιστεύσουν διά τοῦ κηρύγματος αὐτῶν σ’ Ἐκεῖνον.

 Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀσφαλῶς, δέν ἐπέλεξε τυχαῖα τήν συγκεκριμένη εὐαγγελική περικοπή γιά νά τιμήσει τήν μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐποικοδομημένη στό μοναδικό θεμέλιο πού εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί παρ’ Αὐτῶ ὑπάρχουν οἱ δώδεκα λίθοι τῶν ἁγίων μαθητῶν καί Ἀποστόλων Του, οἱ ὁποῖοι μετέδωσαν τό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Διάδοχοι δέ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὑπῆρξαν καί συνεχίζουν νά εἶναι οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Αὐτοί, στερεωμένοι στήν πέτρα τῆς Πίστεως συνέχισαν καί συνεχίζουν (ἀφοῦ ὅσο ὑπάρχει Ἐκκλησία θά ὑπάρχουν καί ἅγιοι Πατέρες) τό ἔργο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς γνήσιοι διάδοχοί των.

 Σ’ αὐτή, λοιπόν, τήν ἀρχιερατική προσευχή του, ὁ Κύριος παρακαλεῖ τόν Πατέρα του λέγων : «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῶ ὀνόματί σου οὕς δέδωκάς μοι, ἵνα ὧσιν ἕν καθώς ἡμεῖς» (Ματθ. ιζ΄, 11). Ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ αἰωνία Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, αὐτή δέ ἀποτελεῖ τό Σῶμα Του, προσεύχεται ὑπέρ τῆς ἑνότητος, κατ’ ἀρχήν, τῶν μαθητῶν καί ἀποστόλων του καί ἐν συνεχείᾳ καί κατ’ ἐπέκτασιν ὑπέρ ὅλων ἐκείνων τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν (τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων) εἰς Αὐτόν. Συγκεκριμένα, στή συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἀναφέρεται: «οὐ περί τούτων (τῶν μαθητῶν του) δέ ἐρωτῶ (παρακαλῶ) μόνον, ἀλλά καί περί τῶν πιστευόντων διά τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ, ἵνα πάντες ἕν ὧσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ὧσιν» (Ματθ. ιζ΄, 20, 21).

 Εἶναι προφανές ὅτι ὁ Χριστός θέλει νά ὑπάρχει μεταξύ τῶν πιστῶν ἑνότητα. Αὐτή δέ ἡ ἑνότητα νά εἶναι ἀληθινή, ὅπως ἀληθινή καί ἀδιάσπαστη εἶναι ἡ ἑνότητα τῶν τριῶν Θείων Προσώπων τῆς Τριαδικῆς Θεότητος. Καί, βεβαίως (ἡ ἑνότητα αὐτή) νά βασίζεται στήν κοινωνία μέ τόν Τριαδικό Θεό. Αὐτό ἐπιτυγχάνεται ὅταν οἱ ἄνθρωποι - πιστοί μετέχουν τῆς ἀκτίστου Θείας δόξης, τῆς κοινῆς δόξης τῆς Ἁγίας Τριάδος, μέσῳ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ!

 Τελικῶς ἡ ἑνότητα πού ἀποτελεῖ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἑνότητα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία! Αὐτό κατόρθωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καθαρθέντες (διά τῆς ἀσκήσεως), φωτισθέντες καί θεωθέντες μέ τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, σέ κοινωνία μέ ὅλους τούς Ἁγίους καί συμφωνία μέ τήν ἀνόθευτη διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Δυστυχῶς, ὅμως, ὅλα αὐτά πού ἀποτελοῦν διδασκαλία καί διηνεκή πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιχειρεῖ νά τά ἀλλοιώσει ἡ σύγχρονη μεγάλη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μάλιστα, ὁ Οἰκουμενισμός καί οἱ ὁπαδοί του ἐπικαλοῦνται τά προαναφερθέντα λόγια (ἐκ τῆς ἀρχιερατικῆς προσευχῆς) τοῦ Κυρίου καί διαστρεβλώνοντας τό νόημά τους ἐμφανίζουν τόν Χριστό νά ζητᾶ καί νά εὐλογεῖ τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων ἕνωση ὅλων τῶν «πιστῶν» -  ὁπαδῶν τῶν διαφόρων «χριστιανικῶν» αἱρέσεων! Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι «σημαῖα» τῶν οἰκουμενιστῶν εἶναι ἡ ἐπίκληση τῆς εὐαγγελικῆς φράσεως «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν»! Δηλαδή, νά γίνουν ὅλοι ἕνα!

Ἀπομονώνοντας, χιλιαστικῶς, τήν φράση ἀπό τήν συνάφεια τοῦ κειμένου (δηλαδή κάνοντας ἀσεβῶς παραποίησή του) ἀλλοιώνουν τό προφανές νόημά του, οὕτως ὥστε νά ἐξυπηρετεῖται ὁ ἀντίχριστος σκοπός τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ ὁποίου θεμέλιο ἀποτελεῖ ἡ πίστη ὅτι ὅλες οἱ αἰρέσεις κατέχουν τμῆμα τῆς ἀληθείας καί καμμία ὁμολογία ἤ «ἐκκλησία», μεταξύ αὐτῶν καί ἡ Ὀρθοδοξία, δέν κατέχει τήν πλήρη ἀλήθεια.

Θεωρεῖ νεκρή τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία (πρεσβεύει ὅτι) θά τήν ἀναστήσει μέσα ἀπό τήν ἕνωση ὅλων τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν και αἱρέσεων, μεταξύ τους! Ἡ ραγδαῖα ἐξάπλωση τῆς οἰκουμενιστικῆς θεωρίας καί πλάνης κατόρθωσε νά κάνει τούς περισσοτέρους σήμερα λεγομένους ὀρθοδόξους καί δή τούς μεγαλοσχήμους ἡγέτες των (Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους καί Θεολόγους) νά ὁμιλοῦν διαρκῶς γιά «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» (ὅπου μέ τόν ὅρο ἐκκλησία ἐννοοῦνται οἱ διάφορες αἱρέσεις!) ἀντίθετα μέ τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας, ὅπου ρητῶς ὁμολογοῦμε πίστη «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν…».

Οἱ Οἰκουμενιστές παραθεωροῦν καί τό πνεῦμα καί τό γράμμα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου σαφῶς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τό «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν» τό συνδέει ἀρρήκτως μέ τό «καθώς ἡμεῖς», μέ τό «ἐν ἡμῖν», ὅπερ σημαίνει ἑνότητα κατά Θεόν καί ἐν Χριστῶ  καί ὄχι τήν ὁποιαδήποτε ἕνωση. Ὅπως καί, εἰδικῶς, τό  «πάντες» δέν ἀφορᾶ ἀδιακρίτως σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀσχέτως πίστεως, ἀλλά σέ ὅσους ἄκουσαν καί ἀπεδέχθησαν τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων. Αὐτό δέ τό κήρυγμα δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ἀναλλοιώτως διαφυλάσσει ἡ γνησία Ὀρθοδοξία.

Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή ὡς ζῶντα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ζοῦν καί βιώνουν τήν ἁγία ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀγωνιζόμενοι νά τηροῦν καί νά ὁμολογοῦν τήν ἅπαξ (κατά την ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς) παραδοθεῖσα στούς Ἁγίους Πίστη. Ἐκτός τῶν «Ὅρων» τῆς Πίστεως πού διετύπωσαν καί ἐπεκύρωσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ἐκτός τῶν ὁρίων πού αὐτοί ἔθεσαν στίς ἐν Ἁγίω Πνεύματι συνδιασκέψεις τους, στίς Ἁγίες Οἰκουμενικές Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει κατά Θεόν ἑνότης καί κατ’ ἐπέκτασιν ἐν Χριστῶ σωτηρία.

Αὐτοί, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί εὑρύτερα ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν τούς ὁδοδείκτες τῆς ἀληθινῆς Πίστεως καί τούς μόνους ἀπλανεῖς ὁδηγούς τῆς σωτηρίας μας. Οἱ ἐμφανιζόμενοι ὡς διάδοχοι αὐτῶν, κατ’ ὄνομα «ὀρθόδοξοι», οἰκουμενιστές καί λοιποί θιασῶτες τῆς ψευδο-ἑνώσεως τῶν «ἐκκλησιῶν», δυστυχῶς, δέν ἐργάζονται κατά Θεόν, ἀλλά ἐνσυνειδήτως ἤ ἐκ πλάνης ἀπεργάζονται τήν κατάργηση τῆς Ὀρθοδοξίας καί τήν σταδιακή δημιουργία, μέσω καί τῆς πανθρησκειακῆς ἑνώσεως, τῆς νέας   θρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου.

Papal Voyage to Ecumenical Patriarchate - Doxology of Tha...

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ "DE FACTO" ΕΝ ΜΕΣῌ ΕΚΚΛΗΣΙᾼ ΤΟΥ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ, ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΩΜΗΣ, ΑΠΟΤΕΛΕΙ "DE FACTO" ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΚΑΘΙΣΤΑ ΔΕ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ, ΕΚΠΤΩΤΟΥΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΥΝΙΤΕΣ.

Патриарх и Папа читают символ веры вместе

 

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: ΚΟΙΝΗ "ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ" ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΙΣΤΑ ΕΚΤΡΟΠΗ ΕΚ ΤΗΣ ΕΥΘΕΙΑΣ ΟΔΟΥ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ. ΜΑΛΛΟΝ ΔΕ, ΣΥΝΙΣΤΑ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, Η ΟΠΟΙΑ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, "ΟΥΚ ΑΦΕΘΗΣΕΤΑΙ ΤΟΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ" (Ματθ.ιβ΄31).

Ἡ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ 2013

Ποιός μᾶς ἐδημιούργησε καί πῶς;

  

Ὁ ἀνωτέρω τίτλος μπορεῖ νά προκαλεῖ στούς ἀναγνῶστες μας ἀπορία. Καί μάλιστα νά τούς κάνει νά ἀναρωτηθοῦν: Τί σχέση ἄραγε μπορεῖ νά ἔχει μέ αὐτόν ἡ Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ καί τό περιγραφόμενο στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ ὑπό τοῦ Κυρίου μας; Καί, ὅμως, ἐάν τό σκεφθοῦμε βαθύτερα ἡ σημερινή ἡμέρα καί ἡ Εὐαγγελική περικοπή μᾶς δίνουν μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία νά διευκρινήσουμε μερικά πράγματα γύρω ἀπό τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, τόν δημιουργό του, τήν πίστη μας σ’ αὐτά, ἀλλά καί τήν ἐπιστήμη. Ἄς ξεκινήσουμε, λοιπόν, ἀπό τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ καί ἄς ἑστιάσουμε σέ κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες αὐτοῦ τοῦ θαύματος. Ὁ τυφλός τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἦταν ἐκ γενετῆς τυφλός. Ἦταν ἀόμματος. Δέν εἶχε μάτια καθόλου καί, ἀσφαλῶς, δέν μποροῦσε νά δεῖ. 

Γιά νά τόν θεραπεύσει ὁ Κύριός μας «ἔπτυσε χαμαί καί ἐποίησε πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος καί ἐπέχρισε τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς τοῦ τυφλοῦ»(Ἰω. ι΄6). Δέν θά μποροῦσε ὁ Χριστός μέ μόνο τόν λόγο νά τόν θεραπεύσει, ὅπως ἔκανε σέ ἄλλες περιπτώσεις; Καί φυσικά, ναί. Ἀλλά ἡ ἀγάπη καί φιλανθρωπία του οἰκονόμησε γιά ἐκεῖνο τόν τυφλό, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐμᾶς, καθώς καί ὅλους ὅσους διψοῦν τήν ἀλήθεια νά γίνει τό θαῦμα μέ αὐτό τόν συγκεκριμένο τρόπο. Τί σημαίνει αὐτό; Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Κύριός μας οἰκονόμησε γιά ἐμᾶς καί τήν σωτηρία μας, ἀλλά καί τήν στήριξη τῆς Πίστεώς μας, ἕνα ἀκόμη πιό θαυμαστό καί ἀπό τήν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ θαῦμα! Ποιό; Τό θαυμαστό γεγονός τῆς ἐμφανίσεως καί παρουσιάσεως ἐνώπιόν μας διά τῆς εὐαγγελικῆς διηγήσεως καί μαρτυρίας τοῦ μεγίστου θαύματος τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου! Ἄς θυμηθοῦμε γιά λίγο τήν θεόπνευστη διήγηση τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (πού ἀσεβῶς μερικοί ἀπορρίπτουν καί ἀμφισβητοῦν): «ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γέν. Β΄ 7). Τότε, ὁ Θεός ἐδημι-ούργησε τόν πρῶτο ἄνθρωπο, τώρα πάλι ὁ ἴδιος ὁ Θεός ( ὁ Χριστός μας, περί τοῦ ὀποίου στό Σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολογοῦμε ὅτι εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ «δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο») ἐπαναλαμβάνει τήν πράξη τῆς δημιουργίας γιά τήν θεραπεία τοῦ τυφλοῦ! Δημιουργεῖ ὀφθαλμούς ἀπό χῶμα καί στή συνέχεια τοῦ χαρίζει τήν ὅραση! Ἔτσι διακηρύσσεται τρανῶς ἡ μεγάλη ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἄμεσο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ! Καί ὅτι, ὅπως θεολογεῖ ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονεν. ἐν αὐτῶ ζωή ἦν, καί ἡ ζωή ἦν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων». Ὅλα αὐτά ἐπιβεβαιώνονται στήν περίπτωση τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ. Ἡ ἐκ τοῦ στόματος τοῦ Χριστοῦ ἐξελθοῦσα δύναμις, μέσα στό σίελο (σάλιο) του, ἔδωσε στό χῶμα ζωή και δημιουργήθηκαν μέ αὐτό οἱ ὀφθαλμοί τοῦ τυφλοῦ ἀλλά καί χαρίσθηκε σ’ αὐτούς τό πολυπόθητο φῶς! Ὁ Θεός (ἡ Ἁγία Τριάς), λοιπόν, δημιούργησε τά πάντα μέ τήν ἄκτιστη δημιουργική δύναμη-ἐνέργειά Της. Αὐτή τήν ἀλήθεια δέν πρέπει νά τήν λησμονοῦμε ποτέ. Δέν πρέπει νά τήν ἀλλοιώνουμε καί δέν πρέπει νά τήν ἀρνούμαστε ποτέ ἐν ὀνόματι καμμίας ἄλλης θεωρίας ἤ ἀνακαλύψεως πού θέλει μάλιστα νά λέγεται ἐπιστημονική. Αὐτό πού δεν εἶδε κανείς κατά τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου μᾶς τό ἀποκαλύπτει ἡ θεό-πνευστη Γραφή, ἀλλά μᾶς τό φανερώνει καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στή ζωή Του. Οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ καί πράξεις του εἶναι καί ἀναμφισβήτητα ἱστορικά γεγονότα. Μή παρασυρώμεθα ἀπό μερικούς, οἱ ὁποῖοι δήθεν γιά νά συμβιβάσουν ἐπιστήμη καί Πίστη ἑρμηνεύουν τήν δεύτερη δῆθεν συμβολικά. Προσοχή καί στήν ἄκριτη ἀποδοχή τῶν διαφόρων κατά καιρούς θεωριῶν τῆς ἐπιστήμης καί κυρίως στήν ἐν ὀνόματι αὐτῶν περιφρόνηση τῆς αἰωνίου ἀληθείας τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν. Ἡ περί Θεοῦ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια, ἡ ὀρθόδοξος Θεολογία, εἶναι τό κλειδί τῆς κατανοήσεως ὄχι μόνο τῶν λεγομένων πνευματικῶν θεμάτων, ἀλλά ὅλης τῆς κτίσεως. Ὁ Χριστός μας, ὡς ἀνακε-φαλαίωση τῆς κτίσεως, εἶναι τό κλειδί τῆς ἑρμηνείας πάντων! Καί, ἀσφαλῶς δέν ἰσχύει γιά τόν χριστιανό ὁ παροπλισμός τῆς λογικῆς. Ὅτι δῆθεν ἡ Πίστη δέν σχετίζεται μέ τήν λογική. Αὐτό εἶναι λάθος. Ἡ Πίστη στηρίζεται καί στή λογική. Ἄλλωστε τόν Θεό τόν ἀγαπᾶμε καί τόν πιστεύουμε καί μέ τήν ψυχή ἀλλά καί μέ τήν διάνοιά μας. Ἡ λογική εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ-δημιούργημά του καί στήριγμα τῆς Πίστεως, ὅταν μάλιστα φωτίζεται ἀπό τόν Θεό Λόγο. Ἡ ἀληθινή ἄλλωστε ἐπιστήμη ποτέ δέν συγκρούεται μέ τήν ὀρθή πίστη! Ἴσα-ἴσα πού ἔρχεται, πολλές φορές μάλιστα  καθυστερημένα, νά τήν ἐπιβεβαιώσει. Καί εἶναι κρίμα πού σήμερα ἀκόμη καί Θεολόγοι ἤ καί ρασοφόροι παρα-«μορφωμένοι» παρασύρονται καί θαμπώνονται ἀπό τήν ἐπιστήμη δεχόμενοι ἀκρίτως θεωρίες της (ὅπως ἡ θεωρία τῆς δημιουργίας τοῦ σύμπαντος, ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως κ. ἄ.). Ἔτσι, ὅμως, φθάνουν νά ἀλλοιώνουν τήν ἀληθινή Πίστη. Αὐτό ἐμφανίζεται σάν προοδευτισμός καί πλούσια μόρφωση, ἀλλά ἐν τέλει εἶναι παραλογισμός. Γι’ αὐτό ἀποδεικνύονται κάποτε πιό ἐπικίνδυνοι καί ἀπό τούς ἀθέους οἱ πλανώμενοι καί πλανῶντες αὐτοί «πιστοί». Κανείς λογικός ἄνθρωπος δέν κατηγορεῖ τήν ἐπιστήμη πού σέβεται τόν ἑαυτό της. Μή ξεχνᾶμε, ὅμως, ὅτι αὐτό πού ἀνακάλυψαν οἱ ἐπιστήμονες τό 1911, ὅτι δηλ. ὑπάρχει φῶς πού δέν προέρχεται ἀπό τόν ἥλιο καί τά ἡλιακά συστήματα, τό ἀπεκάλυψε ἡ Γραφή πρίν 3000 χρόνια, λέγοντας ὅτι ὁ Θεός δημιούργησε τήν πρώτη ἠμέρα τῆς δημιουργίας τό φῶς, ἀλλά τήν τετάρτη τόν ἥλιο, κλπ. Ἐπίσης, οἱ ἐπιστήμονες μόλις τό 1970 ἀνακάλυψαν ὅτι τό σύμπαν ἔχει ἀρχή καί κάποτε θά παύσει νά ὑπάρχει. Ὁ Θεός αὐτό μᾶς τό ἀπεκάλυψε πρίν 3800 χρόνια, μέ τό στόμα τοῦ Μωϋσῆ στήν Ἀγ. Γραφή! Αὐτά δέν λέγονται γιά νά μειώσουν τήν ἐπιστήμη, ἀλλά γιά νά ἐπισημάνουν πόσο ἀδικεῖται ἡ ἐπιστήμη μακρυά ἀπό τήν Θεία Ἀποκάλυψη. Πόσο «χάνουν» οἱ ἐπιστήμονες ὅταν ἀγνοοῦν ἤ πολεμοῦν τήν ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια καί τόν λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ μητέρα μας, ἡ Εὔα

Ὅταν ἡ ἐπιστημονική ἔρευνα διεξάγεται

 ἀντικειμενικά καί ἀμερόληπτα

Η «ΜΙΤΟΧΟΝΔΡΙΑΚΗ ΕΥΑ»

ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

 ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ;

Τό θεόπνευστο Βιβλίο τῆς «Γενέσεως» μᾶς ἐξιστορεῖ ὅτι ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἐξορίστηκαν ἀπό τόν Παράδεισο λόγῳ τῆς ἀνυπακοῆς τους πρός τόν Θεό. Ἐξορίστηκαν πρίν ἀπό 7.521 χρόνια στή Γῆ, ὅπως τήν γνωρίζουμε σήμερα καί αὐτή ἦταν καί ἡ ἀρχή τοῦ πεπτωκότος εἴδους μας. Πολλοί ἄνθρωποι σήμερα, πιστοί καί ἄπιστοι, θεωροῦν δεδομένο ὅτι ἡ παραπάνω περιγραφή δέν εἶναι παρά ἕνας …συμβολισμός(!).

 Εἴμαστε ἀπόλυτα πεπεισμένοι γι’ αὐτό, γιατί ἡ ἐπιστήμη, τήν ὁποία καί πιστεύουμε τυφλά καί ἀπόλυτα σάν θεό, μᾶς ἔχει δώσει ἀπαντήσεις γιά ὅλα... Μᾶς ἔχει “ἀποκαλύψει” τή διαδικασία τῆς ἐξέλιξης, μιά διαδικασία πού ἐπιτελεῖται συστηματικά ἀπό τήν ἀρχή τῆς ζωῆς, ἡ ὁποία ξεκίνησε πρίν ἀπό… ἑκατομμύρια χρόνια(!). Μᾶς εἶπε ἀκόμα ὅτι προϊόν αὐτῆς τῆς διαδικασίας εἴμαστε και ἐμεῖς καί ὅτι προήλθαμε ἀπ’ τόν πίθηκο πρίν ἀπό ἑκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.

Πουθενά χῶρος γιά τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα πού προῆλθαν κατ’ εὐθεῖαν ἀπό τά χέρια τοῦ Θεοῦ, πουθενά χῶρος γιά 7.521 χρόνια ἀπ’ τή δημιουργία τους, πουθενά χῶρος γιά τίποτα. Ὅλα μιά ὡραία ἱστορία, ἴσως μόνο γιά παιδιά...

Σ’ αὐτό τό ἄρθρο θά ἤθελα νά σᾶς πῶ καί ἐγώ μιά ἱστορία, τήν ὁποία εἶμαι βέβαιος ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό ἐσᾶς δέν ἔχετε ξανακούσει. Εἶναι ἡ ἱστορία μιᾶς γενετίστριας μέ τό ὄνομα Rebecca L. Cann, ἡ ὁποία γεννήθηκε τό 1951 στήν Iowa τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν καί αὐτή τή στιγμή εἶναι καθηγήτρια Γενετικῆς στό Πανεπιστήμιο τῆς Χαβάης. Ἡ ἐν λόγῳ γενετί-στρια καί ἡ ὁμάδα της, στά πρῶτα μισά της δεκαετίας τοῦ ‘80 χρησιμοποίησε μιά πρωτοποριακή γιά τήν ἐποχή τεχνική, ἡ ὁποία, χρησιμοποιώντας μιτοχονδριακό DNA, μποροῦσε νά ἀνακατασκευάσει μέ ἀκρίβεια κάτι σάν τό γενεαλογικό δέντρο ἑνός ὀργανισμοῦ, τό ὁποῖο ὀνομάζεται φυλογενετικό δέντρο.

Μέ αὐτή την τεχνική, λοιπόν, προσπάθησε νά ἀνακατασκευάσει τό γενεαλογικό δέντρο τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, τό ὁποῖο θά μᾶς ἔδινε ἀπαντήσεις σχετικά μέ τή γεωγραφική προέλευση τῶν πρώτων προγόνων τοῦ εἴδους μας, καθώς καί τό πότε ἀκριβῶς ἔζησαν.

Σέ αὐτό τό σημεῖο θά πρέπει νά γίνει μιά μικρή παρένθεση προκειμένου νά ἐξηγήσουμε τί ἀκριβῶς εἶναι τό μιτοχόνδριο καί γιατί χρησιμοποιεῖται γιά τόν προσδιορισμό τῶν γενεαλογικῶν αὐτῶν δέντρων.

Τά μιτοχόνδρια εἶναι μικρά ὀργανίδια πού βρίσκονται μέσα στό κύτταρο καί εἶναι ὑπεύθυνα γιά τήν παραγωγή τῆς ἐνέργειας πού χρειάζεται τό κύτταρο. Τά ὀργανίδια αὐτά ἔχουν δύο ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Τό πρῶτο εἶναι ὅτι ἔχουν δικό τους γενετικό ὑλικό, τό ὁποῖο εἶναι ἰδιαίτερα ἐπιρρεπές σέ μεταλλάξεις ἀπό γενιά σέ γενιά (λέγοντας μεταλλάξεις ἐννοοῦμε τίς ἀλλοιώσεις τοῦ γενετικοῦ ὑλικοῦ). Τό δεύτερο εἶναι ὅτι περνοῦν ἀπό γενιά σέ γενιά μόνο μέσα ἀπό τίς μητέρες, διότι τά σπερματοζωάρια ἁπλούστατα δέν ἔχουν μιτοχόνδρια. Ἡ τελευταία ἰδιότητα δίνει τή δυνατότητα στην προαναφερθεῖσα τεχνική νά ἀνακατασκευάζει φυλογενετικά δέντρα ἀποκλειστικά μητρικῆς καταγωγῆς.

Τέλος, ἡ πρώτη ἰδιότητα (τῶν μεταλλάξεων) μᾶς δίνει τή δυνατότητα νά δημιουργήσουμε ἕνα μοριακό ρολόϊ, βάσει τοῦ ὁποίου μποροῦμε νά ὑπολογίσουμε τόν χρόνο πού ἔχει μεσολαβήσει ἀνάμεσα σε δύο μέλη τοῦ δέντρου, ἀπό τόν ἀριθμό τῶν μεταλλάξεων πού ὑπάρχουν στό μεταγενέστερο μέλος σέ σχέση μέ τό προγενέστερο, δεδομένου ὅτι ἔχει καθοριστεῖ μέ ἐπιστημονικές μεθόδους ὁ ρυθμός μέ τόν ὁποῖο συμβαίνουν αὐτές οἱ μεταλλάξεις ἀπό γενιά σέ γενιά.

Ἐπιστρέφοντας στήν κα Cann, ὑπενθυμίζω ὅτι, βάσει τῶν παραπάνω, προσπάθησε νά ἀνακατασκευάσει τό μητρικό-προγονικό δέντρο τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους ἐλπίζοντας νά ἐντοπίσει τίς πρῶτες μας μητέρες, τό ποῦ ἔζησαν καί τό πότε.

Ξεκίνησε, λοιπόν, τήν ἀνάλυση τοῦ μιτοχονδριακοῦ DNA ἑνός μεγάλου ἀριθμοῦ ἀτόμων προερχομένων ἀπό πολλά καί διαφορετικά σημεῖα τοῦ πλανήτη. Πρός τιμήν της, τά ἀποτελέσματα τῆς ἐργασίας της δημοσιεύθηκαν τό 1987 σέ ἕνα ἀπό τά ἐγκυρότερα ἐπιστημονικά περιοδικά τοῦ κόσμου, τό περιοδικό «Nature»[1].

Πρός ἔκπληξη τῶν ἴδιων τῶν συγγραφέων τοῦ ἄρθρου, ἀλλά καί ὁλόκληρης τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητας, τό μεγάλο μητρικό-γενεαλογικό δέντρο τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους, βάσει τῆς συγκεκριμένης ἐργασίας, κατέληξε σέ μιά καί μοναδική γυναίκα, ἡ ὁποία ἔζησε στήν Ἀφρική πρίν ἀπό 100.000 – 200.000 χρόνια (ὁ χρόνος ὑπολογίστηκε βάσει τῶν μεταλλάξεων πού προαναφέραμε, ὅπως μετρήθηκε μέ λάθος ὑπολογισμούς).

Πάντως, μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἐπιστήμη ἀπέδειξε ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού εἴμαστε ζωντανοί σήμερα προερχόμαστε ἀπό ΜΙΑ καί μοναδική γυναίκα!

Μετά τή δημοσίευση τῆς συγκεκριμένης ἐργασίας ἐπεκράτησε μεγάλη ἀναστάτωση, γιατί ἔτσι ἀνατρέπονταν ὅλες οἱ μέχρι τότε θεωρίες γιά πολλαπλές ἑστίες ἀπό τίς ὁποῖες ξεκίνησε ἡ ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους.

Πολύ σύντομα μετά ἀπό αὐτή τή δημοσίευση, τό ἐξίσου ἔγκυρο ἐπιστημονικό περιοδικό «Science», στή στήλη μέ τά ἐπιστημονικά νέα, συμπεριέλαβε καί ἕνα ἄρθρο πού ἀναφερόταν στό ἄρθρο τοῦ «Nature» μέ τίτλο «The Unmasking of Mitochonrial Eve»[2], δηλαδή «Ἡ ἀποκάλυψη τῆς Μιτοχονδριακῆς Εὕας».

Ἡ ἐπιλογή αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος, πού ἔκανε σαφέστατη σύνδεση μέ τίς βιβλικές ἀναφορές, ἔδωσε φωτιά στήν ἱστορία, τόσο πού ἔφτασε νά γίνει πρωτοσέλιδο σέ πολλά μεγάλα περιοδικά ὅπως τό «TIME», τό «Newsweek» καί ἄλλα. Αὐτή ἡ ἐξέλιξη προκάλεσε ἀρκετά προβλήματα στήν κα Cann, ἡ ὁποία ἄρχισε νά δέχεται παρενοχλητικά emails, ἀπειλητικά τηλεφωνήματα καί τέλος μέχρι και ἐπίσκεψη ἀπ’ τό FBI![3].

Σχετικά μέ τόν ὑπολογισμό τοῦ χρόνου, βάσει τῶν μεταλλάξεων, δέκα χρόνια ἀργότερα προέκυψε μιά ἐπιπλέον ἐξέλιξη, ἡ ὁποία ἦρθε νά ταρακουνήσει ἐκ νέου τήν ἐπιστημονική κοινότητα. Τό 1997 στό ἔγκυρο ἐπιστημονικό περιοδικό «Nature-Genetics» δημοσιεύθηκε μιά ἐργασία[4] ἡ ὁποία ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ρυθμός τῶν μεταλλάξεων τοῦ μιτοχνοδριακοῦ DNA εἶναι περίπου 20 φορές μεγαλύτερος ἀπό αὐτόν πού εἶχε ὑπολογιστεῖ ἀρχικά ἀπό τά φυλογενετικά δέντρα καί εἶχε χρησιμοποιηθεῖ στή δημοσίευση τῆς Cann γιά

τόν ὑπολογισμό τῆς ἡλικίας τῆς Μιτοχονδριακῆς Εὕας.

Μεγαλύτερος ρυθμός μεταλλάξεων σημαίνει ὅτι τά 100.000 - 200.000 χρόνια πού ὑπολογίστηκαν ὡς ἡλικία τῆς Μιτοχονδριακῆς Εὕας εἶναι λάθος καί ὅτι ὁ πραγματικός χρόνος εἶναι ἀπό  5.000 – 10.000 χρόνια!

Αὐτό τό χρονικό παράθυρο εἶναι σέ ἀπόλυτη συμφωνία μέ τόν βιβλικό χρόνο δημιουργίας τοῦ κόσμου τῶν 7.521 χρόνων. Τό συγκεκριμένο στοιχεῖο σχολιάστηκε καί ἀπό ἕνα ἄρθρο στό «Science» ἕνα χρόνο μετά, στό ὁποῖο ὁ συγγραφέας ἐπί λέξει ἀναφέρει: «Μέ τήν ἀρχική μέθοδο ἡ Μιτοχονδριακή Εὔα ὑπολογίστηκε ὅτι ἦταν 100.000 - 200.000 ἐτῶν, ἐνῶ μέ τή νέα μέθοδο ἡ πραγματική της ἡλικία μειώνεται σέ μόλις 6.000 χρόνια»[5].

Μετά ἀπό αὐτή τή μικρή ἱστορία θά ἤθελα νά ἀπευθύνω ὁρισμένα ἐρωτήματα πρός προβληματισμό ὅλων μας:

Πόσο συμβολικό …παραμυθάκι ἀκούγεται τώρα ἡ ἱστορία τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὕας πού “ἔπεσαν” πρίν ἀπό περίπου 7.521 χρόνια;

Πόσο σίγουροι εἴμαστε γιά τήν ἡλικία τῆς Δημιουργίας καί πόσο καλά τελικά γνωρίζουμε τί σωστό καί τί λάθος ἔχει ἀνακαλύψει ἡ ἐπιστήμη γιά την ἀρχή της καί τήν ἀρχή τοῦ εἴδους μας;

Ἡ προσωπική ἄποψη τοῦ γράφοντος εἶναι ὅτι ὁ Θεός σάν Πατέρας μᾶς ἔδωσε ἐξαρχῆς ὅλη τήν Ἀλήθεια, ἀλλά ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι Πατέρας και ἀγαπάει καί σέβεται τά παιδιά Του, μᾶς ἔδωσε παράλληλα καί τήν δυνατότητα νά Τόν ἀμφισβητήσουμε καί νά ἐπιβεβαιώσουμε τό κάθε τί πού μᾶς εἶπε.

Ὅταν ἡ ἐπιστημονική ἔρευνα διεξάγεται ἀντικειμενικά καί ἀμερόληπτα, βρίσκεται καθημερινά μπροστά σέ ἐκπλήξεις, πού ἔρχονται μόνο πρός ἐπιβεβαίωση τῶν ὅσων μᾶς ἔχει ἀποκαλύψει ὁ Θεός, τά ὁποῖα μέχρι ἐκείνη τή στιγμή θεωροῦμε παιδαριώδη καί ἀνυπόστατα. Μᾶς ἐπιτρέπει νά βάλουμε τόν δάκτυλόν μας «εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων», ὅπως ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, καί μᾶς προτρέπει να γίνουμε πιστοί καί ὄχι ἄπιστοι.

Ὅσοι ἔχουμε μάτια ὀφείλουμε νά τά ἀνοίξουμε καί νά δοῦμε καί ὅσοι ἔχουμε αὐτιά νά τά ἀνοίξουμε καί νά ἀκούσουμε. Μᾶς τήν ἔδωσε ὁ Πατέρας μας αὐτή τή δυνατότητα ἀπ’ τήν ἀρχή τοῦ κόσμου, ἀλλά δέν φαίνεται νά τήν ἀξιοποιοῦμε.

Ὁρισμένες φορές πραγματικά ἀναρωτιέμαι τί δικαιολογία θά βρεῖ προκειμένου νά μᾶς σώσει. Δέν ἀπελπίζομαι ὅμως, Θεός εἶναι, ὅλα τά μπορεῖ...

Κώστας Βουγᾶς

Μοριακός Βιολόγος

Ἀναφορές

1. Cann RL, Stoneking M, Wilson AC (1987). “Mitochondrial DNA and human evolution”. Nature 325 (6099): 31–36

2. Lewin R. The unmasking of mitochondrial Eve.Science. 1987 Oct

2;238(4823):24-6.

3. Jane Gitschier. All About Mitochondrial Eve: An Interview with Rebecca Cann. PLoS Genet. 2010 May; 6(5): e1000959.

4. Parsons TJ, Muniec DS, Sullivan K, Woodyatt N, Alliston-Greiner R, Wilson MR, Berry DL, Holland KA, Weedn VW, Gill P, Holland MM.

A high observed substitution rate in the human mitochondrial DNA

control region. Nat Genet. 1997 Apr;15(4):363-8.

5. Gibbons, A. ‘Calibrating the Mitochondrial Clock’. Science 279(5347):28–29, January 2, 1998

[«Ἐνοριακή εὐλογία», Μηνιαῖα ἔκδοση Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου

 Πευκακίων (Ἀθηνῶν), τεῦχ. 130,131, Ἰούν.-Ἰούλ. 2013]