100 ἔτη ἀπό τήν Μικρασιατική Καταστροφή

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΑΣ
ΚΑΙ Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ .....

 

Ακούμε και βλέπουμε σε όλη την Ελλάδα να γίνονται εκδηλώσεις, ομιλίες, ημερίδες, εκδόσεις και διάφορες, λιγότερο ή περισσότερο αξιόλογες, αναφορές για την επέτειο των 100 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το μεγάλο αυτό ορόσημο που σήμανε τον οδυνηρότερο ακρωτηριασμό της οικουμενικότητας του Ελληνισμού μετά την Άλωση της Πόλης. Πολλές σε ποσότητα (οι εκδηλώσεις), γεγονός που μπορεί να μας ξεγελάσει και να θεωρήσουμε ότι ολόκληρη η Ελλάδα τιμά την ιστορία της, δεν ξεχνά και πορεύεται με οδηγό τα διδαγματά της. Είναι, όμως, έτσι; 

Ο ελληνικός λαός, τουλάχιστον οι κάποιας ηλικίας πολίτες, συμμετέχει φυσιολογικά σε όλα αυτά με συγκίνηση και σεμνότητα για κάτι που κι αν ακόμη δεν το γνωρίζει πλήρως από ιστορικής και γνωστικής απόψεως, όμως κυλά κυριολεκτικά στο αίμα του. Ο πολιτικός κόσμος, με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις, δίνει το παρών στα δρώμενα, όπως έχει μάθει και συνηθίσει κυρίως για το φαίνεσθαι, με ξύλινες δηλώσεις, επιβεβαιώνοντας ότι αν και προέρχεται από τον λαό δεν ανήκει ψυχικά σ' αυτόν ή μάλλον έχει απορροφηθεί στο ρόλο του και τη σκοπιμότητά του σαν κάτι άσχετο με το συλλογικό βίωμα και την κοινή μοίρα.

Αναρωτιέμαι δε, πόσοι συνειδητοποιούν και πόσοι προβληματίζονται για τη διαρκή συρρίκνωση του Ελληνισμού και ακόμη περισσότερο για τη διακριτή πλέον αλλοτρίωσή του από όσα συνιστούν την διαχρονική ταυτότητά του και τα οποία μέχρι τότε ακόμη υπήρχαν, ίσχυαν και τροφοδοτούσαν το "είναι" μας. Η παιδεία, η Πίστη, η γλώσσα, η παράδοση, η τέχνη, ο πολιτισμός.

Τώρα, συρρικνωμένοι όσο ποτέ, από τι τροφοδοτούμαστε, πού ξεδιψάμε, πού πορευόμαστε, ποιό είναι το όραμά μας και ποιός ο προσανατολισμός μας;

Μήπως αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν περισσότερο;

 

Δ.Κ.