Ἡ μετάνοια τοῦ ἐξωμότου Ἐπισκόπου

Ἀπό τά μεγαλεῖα τῆς Πίστεώς μας

Ἡ μετάνοια τοῦ ἐξωμότου Ἐπισκόπου

   Κατά τήν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας ἕνας Ἐπίσκοπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, συνεργείᾳ τοῦ πονηροῦ, ἐξώμοσε καί ἔγινε Μωαμεθανός.

 Κάποτε, λοιπόν, κατά τήν ἑορτή τοῦ Μπαϊραμιοῦ, τήν ὥρα πού ὅλοι οἱ Τοῦρκοι ἔτρωγαν καί γλεντοῦσαν, ζήτησαν ἀπό τόν ἐξωμόσαντα νά τούς διακωμωδήσει τά μυστήρια τῶν Χριστιανῶν γιά νά γελάσουν.

Αὐτός στήν ἀρχή ἀρνιόταν, ἀφοῦ, ὅμως, εἶδε ὅτι ἐπέμεναν, πῆρε ἕνα ποτήρι τό σήκωσε ψηλά καί ἐκφώνησε μελωδικά τό "Πάντων  ἡμῶν  μνησθείη  Κύριος  ὁ  Θεός", κάνοντας ταυτόχρονα καί τό γύρο τοῦ τραπεζιοῦ, ὅπου οἱ Τοῦρκοι κάθονταν καί ἔτρωγαν.

Ἄφησε τό ποτήρι στό τραπέζι καί γύρισε νά δεῖ ἄν διασκέδασαν μ' αὐτό οἱ συνδαιτυμόνες του. Ὅμως, τότε, διεπίστωσε ἔκλπηκτος πώς οἱ Τοῦρκοι ὄχι μόνο δέ γελοῦσαν, ἀλλά τόν κοιτοῦσαν ἔντρομοι. "Ἔ, βρέ", τούς εἶπε, "ἐγώ σᾶς τό ἔκανα γιά νά γελάσετε καί σεῖς τί μέ κοιτᾶτε σάν χαμένοι;".

   Μετά ἀπό λίγη ὥρα ἕνας ἀπ' αὐτούς ἀπάντησε: "Παπά ἐφέντημ, ὅση ὥρα τό ἔκανες αὐτό ἤσουνα δύο πήχεις πάνω ἀπό τή γῆ".

   Ἀκούγοντας αὐτό ὁ Ἐπίσκοπος ἐξεπλάγη καί βγαίνοντας ἔξω ἔκλαψε μετανοιωμένος λέγοντας: "Ἐγώ ἀρνήθηκα τόν Κύριο, ἀλλά αὐτός δέν μέ ἐγκατέλειψε. Ἡ θεία Χάρις Του μέ σκεπάζει ἀκόμα".

   Τήν ἴδια νύχτα ἀνεχώρησε κρυφά γιά τό Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔζησε τήν ὑπόλοιπη ζωή του μέ μετάνοια καί αὐταπάρνηση, χωρίς νά γνωρίζει κανείς ποιός ἦταν, ἐκτός ἀπό τόν Πνευματικό του.