ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ!

Θλιβερή ἐπέτειος!

90 ΕΤΗ ΜΕΤΑ!

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1924

 ΑΠΟΤΕΛΕΙ

ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 ΚΑΙ

ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ!

Ἕνα τελεσίγραφο ἀπό τήν Κωνσταντινούπολι, ἐκ μέρους τοῦ καινοτόμου καί νεωτεριστοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη (τοῦ, κατά τούς χαρακτηρισμούς τοῦ μεγάλου Σέρβου Δογματολόγου Ἰουστίνου Πόποβιτς, «σχισματοποιοῦ», καί τοῦ, κατά τόν ἄλλο μεγάλο Ἕλληνα Δογματολόγο Ἰωάννη Ρωμανίδη, «νεκροθάπτη τοῦ ἡσυχασμοῦ» καί μασώνου) ἦταν ἀρκετό γιά νά σχίση τήν Ἐλλαδική Ἐκκλησία καί νά διαιρέση τόν ὀρθόδοξο ἑλληνικό λαό σέ νεοημερολογίτες καί παλαιοημερολογίτες.

Πρόθυμος, δυστυχῶς, ἀποδέκτης του, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, πρῶτος ἑνός ἄβουλου καί παθητικοῦ σώματος ἐπισκόπων. Ἔτσι, ἡ 10^η Μαρτίου ἐκείνου τοῦ δίσεκτου ἔτους (1924) μεταλλάχθηκε σέ 23^η Μαρτίου καί τήν ἑπομένη ὁ ἀνυποψίαστος λαός ἄκουσε νά κτυποῦν οἱ καμπάνες τῶν περισσοτέρων Ναῶν γιά τόν ἑορτασμό ἑνός πρόωρου εὐαγγελισμοῦ.

Τό τι ἐπακολούθησε εἶναι, λίγο πολύ, γνωστό. Δεκάδες χιλιάδες πιστῶν, ἀρκετοί Ἱερεῖς καί ἐκατοντάδες μοναχῶν σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα δέν συνεμορφώθησαν. Καλῶς, ἤ κακῶς γιά κάποιους,  ποιός μπορεῖ νά κατηγορήση τους πιστούς πού ἀρνοῦνται νά ἐγκαταλείψουν ὅσα ἔμαθαν ἀπό αἰώνων καί παρέλαβαν παρά τῶν Πατέρων των; Εἶπαν, λοιπόν, ἕνα βροντερό «ΟΧΙ» καί χαρακτήρισαν τήν ἐπιβολή τῆς καινοτομίας «φράγκεμα»!

Τό σχίσμα ἦταν πλέον γεγονός. Καί οἱ καινοτομήσαντες ἐπέλεξαν τή γνωστή παλαιά μέθοδο τῶν διωγμῶν γιά νά καταστείλουν τίς ἀντιδράσεις. Μέ τή συνδρομή τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας, σφραγίσεις Ναῶν, ξύρισμα κληρικῶν, ἐξορίες, ἀποσχηματισμοί, φυλακίσεις, ξυλοδαρμοί, ἀκόμη καί φόνοι συνέγραψαν τίς μελανότερες σελίδες τῆς σύγχρονης ἑλλαδικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.

Ἀλλά καί τό τί προηγήθηκε, ὡς παρασκήνιο τῆς καινοτομίας, εἶναι πλέον γνωστά. Ἡ ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου (ἄν καί τό ζήτημα ἔχει μακρά προϊστορία) «συνελήφθη» ἀπό τήν Πατριαρχική Συνοδική «Ἐγκύκλιο τοῦ 1920» (τόν, κατά τήν ὁμολογία καί τόν χαρακτηρισμό τῶν ἰδίων τῶν ὑποστηρικτῶν της, «Καταστατικό Χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ»), «κυοφορήθηκε» στό φερόμενο ὡς Πανορθόδοξο καί ἐπί τῆς οὐσίας ληστρικό «Συνέδριο τοῦ 1923» στήν Κωνσταντινούπολι καί «γεννήθηκε» στήν ταλαίπωρη Ἑλλάδα μέ τήν, κατ’ ἐντολήν Μεταξάκη, παποκαισαρική ἀπόφασι τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΜΕΤΑΞΑΚΗΣ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Τό ἡμερολογιακό, δίχασε τόν Ἑλληνικό λαό ὡς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί γενικότερα τούς ὀρθοδόξους Ἔλληνες, ὅπου γῆς. Δίχασε καί διαίρεσε καί τήν Ἀθωνική Πολιτεία, τό Ἅγιον Ὄρος, σέ ζηλωτές μοναχούς καί σέ μνημονευτές καί συγκοινωνούς τῶν καινοτόμων. Ἀνάλογα συνέβησαν στή μαρτυρική μεγαλόνησο Κύπρο, ἀλλά καί στούς ὑπολοίπους ὀρθοδόξους ἀνατολικούς λαούς. Αὐτή ἡ κατάσταση συνεχίζεται μέχρι σήμερα σέ Ἑλλάδα, Κύπρο, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Ἀμερική καί Αὐστραλία, και ὄχι μόνο.

Μετά τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου τό 1924 καί τήν αὐθόρμητη καί ἐκ διαισθήσεως, μᾶλλον δέ συνειδήσεως, ἀπόρριψή της, ὡς καινοτομίας καί φραγκέματος, ὑπό σεβαστῆς μερίδος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀκολούθησαν στή πορεία τῶν πραγμάτων καί ἄλλα τέτοια «βήματα», ὅπως ἡ συμμετοχή τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας στό βλάσφημο Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), πού ἱδρύθηκε τό 1948, ἡ περιβόητη «ἄρσι τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054» στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τούς ἐκεῖ ἐρωτοτροποῦντες Πάπα Παῦλο καί τόν μασῶνο Πατριάρχη Ἀθηναγόρα τό 1964, ἡ ἀναγνώριση χάριτος καί μυστηρίων στούς παπικούς καί ὀρθοδοξίας στούς μονοφυσίτες ἐν συνεχείᾳ, κ. ἄ. π.

Σήμερα, 90 ἔτη μετά, ὁ ἀπολογισμός εἶναι τραγικός! Τό ἡμερολογιακό σχίσμα παραμένει ἀθεράπευτο. Τό σοφό καί θεάρεστο «ὁ τρώσας καί ἱάσεται» δέν φαίνεται νά συγκινεῖ καθόλου τούς ὑπευθύνους, οἱ ὁποῖοι περί ἄλλων μεριμνοῦν και τυρβάζουν, πλήν τοῦ ἑνός, οὗ ἐστί χρεία!  Ἀντιθέτως, φαίνονται καί συμπεριφέρονται ὡς ἀπελευθερωμένοι ἀπό ἐκείνους πού θά τούς δημιουργοῦσαν πολλά προβλήματα μέ τίς ἀντιδράσεις καί διαμαρτυρίες τους στό νέο προσανατολισμό τους: Τήν ἐπίτευξι τοῦ «ἵνα πάντες» οἱ χριστιανοί (ὁπαδοί τῶν διαφόρων αἱρέσεων) «ἕν ὧσιν», ἄνευ, ὅμως, μετανοίας τῶν πλανηθέντων καί ἄνευ ὁμολογίας τῶν ὀρθοδόξων, δηλαδή, α λα «νέα ἐποχή»!

Ὅπως ἡ ἀλήθεια εἶναι ἁπλή, ἔτσι καί ἡ λύση, γιά ὅσους εἰλικρινῶς τήν ἀναζητοῦν, εἶναι ἐπίσης ἁπλή:

 Τί μᾶς διήρεσε; Ἡ ἐπιβολή τοῦ νέου ἡμερολογίου, ἀναμφιβόλως. Ἐπιστροφή, λοιπόν, ἐκεῖ, ὅπου ἤμασταν ἑνωμένοι. Καί γιά νά ἐπικαιροποιήσουμε τά πράγματα καί νά θεραπευθῆ τό πρόβλημα ἐπί τῆς οὐσίας: Ποιός ἐμπνεύσθηκε καί προώθησε τήν ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο; Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐπίσης ἀναμφιβόλως καί μεμαρτυρημένως. Ἑπομένως, καταδίκη, τῆς ὑπό παντός ὑγιῶς φρονοῦντος θεωρουμένης ὡς παναιρέσεως, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί συνέπεια πρός αὐτή τήν Ὁμολογία!

 Ὅλα τά ὑπόλοιπα θά τά κανονίση Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος προσευχήθηκε νά εἴμεθα πάντες, οἱ πιστεύοντες αὐτόν τόν Χριστόν, κατά τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, ἕνα ἐν Αὐτῶ, ὡς μέλη τοῦ Σώματός Του, ἀληθεύοντες, ἀσφαλῶς, ἐν ἀγάπῃ!

Αὐτόν τόν Εὐαγγελισμό περιμένει ὁ ὀρθόδοξος Ἑλληνικός λαός ἀφοῦ πράγματι «ἡ ἰσχύς ἐν τῆ ἑνώσει»! Γιά νά σημάνουν καί γι’ αὐτόν καί γιά τήν σήμερα ὑπόδουλη Πατρίδα μας καί ὁλόκληρο τό Ρωμαίϊκο οἰ καμπάνες τῆς πραγματικῆς πνευματικῆς του Ἀναστάσεως! Ὅ, εἴθε, γένοιτο!

Ἐπιθυμῶ δέ νά τελειώσω τήν κατάθεση αὐτῆς τῆς μετά πόνου καί ἀγάπης ἐκφραζομένης ἀπόψεως, περί τοῦ χρονίζοντος ἡμερολογιακοῦ Σχίσματος καί τῆς ἀνάγκης θεραπείας του, μέ ἀποσπάσματα μιᾶς σημαντικῆς ἐπιστολῆς τοῦ Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου (+) καί ἕνα περιστατικό ἀπό τή ζωή τοῦ ἁπλοῦ Παπᾶ-Νικόλα Πλανᾶ (ἤδη τιμωμένου ὑπό τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς ἁγίου).

Ἐπιστολὴ π. Φιλοθέου Ζερβάκου πρὸς Θεόκλητον Διονυσιάτην 

᾿Εν Πάρῳ τῇ 16-8-1979

 «᾿Αγαπητέ μοι ἐν Κυρίῳ π. Θεόκλητε.

 ῎Ελαβον τὴν ἐπιστολήν Σας πρὸ δὺο μηνῶν. ῾Οσάκις ἐλάμβανα τὴν γραφίδα νὰ Σᾶς γράψω, ἤρχοντο καθ᾿ ὁμάδας φιλόχριστοι ὁμογενεῖς ᾿Ορθόδοξοι ἐκ τῶν περάτων τῆς γῆς, πρὸς ἐξομολόγησιν καὶ ἐπειδὴ ἐβιάζοντο νὰ ἐπιστρέψουν εἰς τὰς ἑστίας τους, δὲν ἠδυνήθην νὰ Σᾶς γράψω. Σήμερον εὗρον ὀλίγην εὐκαιρίαν καὶ Σᾶς ἀπαντῶ.

῾Ο [ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος] Παπαδόπουλος, τοῦ ὁποίου μοὶ γράφετε, ὅτι ἀνατυπώνετε τὸ βιβλίον του "῾Ημερολογιακῶν κατηγοριῶν ἔλεγχος", [ὑποστηρίζει εἰς αὐτό,] ὅτι ἡ διόρθωσις τοῦ ῾Ημερολογίου δὲν ἦτο ἔργον ἰδικόν του, [ἐφ᾿ ὅσον δῆθεν] ἐγένετο ὁμοφώνῳ γνώμῃ τῆς ῾Ιεραρχίας, ἀλλὰ καὶ ἀποδεικνύει ὅτι [δῆθεν] ὁ Παλαιοημερολογιτισμὸς εἶναι μία καθαρὰ πλάνη.

῾Η καθαρὰ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι ὁ [ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος] Παπαδόπουλος εἰς ᾿Επιτροπὴν τινά, ἢτις συνῆλθε κατὰ τὸ ἔτος 1923 διὰ τὴν διόρθωσιν τοῦ Παλαιοῦ ῾Ημερολογίου, τῆς ὁποίας ἦτο μέλος, Καθηγητὴς ὤν τοῦ ᾿Εθνικοῦ Πανεπιστημίου καὶ Διευθυντὴς τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς Ριζαρείου Σχολῆς τυγχάνων, ἐξέφρασε τὴν γνώμην του, ὅτι ἐπ᾿ οὐδενὶ λόγῳ ἐπιτρέπεται ἡ διόρθωσις τοῦ Παλαιοῦ ῾Ημερολογίου καὶ ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου ῾Ημερολογίου εἰς τὴν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, διότι θὰ κηρυχθῇ ὑπὸ τῶν ἄλλων ὁμοδόξων καὶ ᾿Ορθοδόξων ᾿Εκκλησιῶν ὡς σχισματική.

Τὴν συνετήν, λογικὴν καὶ φρονίμην γνώμην του ἐδέχθησαν πάντα τὰ μέλη τῆς ᾿Επιτροπῆς καὶ ὡρίσθη ὑπὸ τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ὅπως ἡ Πολιτεία διὰ τὰς μετὰ τῶν Εὐρωπαϊκῶν καὶ λοιπῶν ᾿Εθνῶν συναλλαγὰς καὶ τὸ ἐμπόριον ἀκολουθῇ τὸ Νέον ῾Ημερολόγιον, ἡ δὲ ᾿Εκκλησία διὰ τὰς ῾Εορτὰς τὸ Παλαιὸν καὶ οὕτως ἐπί τινα καιρὸν ἐπεκράτει εἰρήνη καὶ εἰς τὴν Πατρίδα καὶ εἰς τὴν ᾿Εκκλησίαν.

᾿Αλλ᾿ ὅτε μετὰ πάροδον ὀλίγων μηνῶν, ψήφῳ οὐχὶ Θεοῦ καὶ λαοῦ, ἀλλὰ ψήφῳ τῆς τότε ἐπαναστατικῆς Κυβερνήσεως Πλαστήρα - Γονατᾶ, ἀνέβη [ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος] εἰς τὸ ᾿Αρχιερατικὸν θρόνον ᾿Αθηνῶν, εἰσήγαγε τὸ Παπικὸν ῾Ημερολόγιον τῇ διαταγῇ τῆς Κυβερνήσεως καὶ τῇ συμβουλῇ τοῦ τότε Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, ἀρχιμασσώνου, καινοτόμου, νεωτεριστοῦ, φέροντος τὸν ἀνώτατον 33ον βαθμὸν τῆς Μασσωνίας καὶ φρόνημα στερεὸν ἔχοντος, τὸ "ἔντεινε, κατευοδοῦ, βασίλευε καὶ διαίρει".

(….)

῾Επομένως τὸ νὰ λέγῃ ὁ [ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος] Παπαδόπουλος, ὅτι δὲν ἦτο ἔργον ἰδικόν του καὶ ὅτι ἐγένετο ὁμοφώνῳ γνώμῃ τῆς ῾Ιεραρχίας ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ Νέου ῾Ημερολογίου, ἐφ᾿ ὅσον αὐτὸς ὁ ἴδιος τὸ εἰσήγαγε, κατόπιν διαταγῆς τῆς Κυβερνήσεως, δὲν λέγει τὴν καθαρὰν ἀλήθειαν.

(….)

Τότε ἐνεθυμήθην, ὅτι τῷ εἶχον γράψει δύο ἐπιστολάς· μίαν πρὶν νὰ εἰσαγάγῃ τὸ Νέον Παπικὸν ῾Ημερολόγιον εἰς τὴν ᾿Ορθόδοξον ῾Ελλαδικὴν ᾿Εκκλησίαν, [λέγων Αὐτῷ] νὰ μὴν τολμήσῃ καὶ τὸ εἰσαγάγει καὶ διαιρέσει τὴν ᾿Εκκλησίαν εἰς δύο διαμαχόμενα στρατόπεδα, νὰ φροντίσῃ δὲ μετὰ τῶν ἄλλων ᾿Αρχιερέων, ὡς καλοὶ Ποιμένες, νὰ εἰρηνεύσουν, νὰ ἑνώσουν τὴν Πολιτείαν, ἡ ὁποία εἶναι διῃρημένη εἰς δύο κόμματα, Βασιλικοὺς καὶ Βενιζελικούς, καὶ νὰ ἐπιμένῃ εἰς τὴν πρώτην του γνώμην, τὴν ὁποίαν ἐπήνεσαν καὶ ἠσπάσθησαν πάντα τὰ μέλη τῆς ᾿Επιτροπῆς τῆς περὶ διορθώσεως τοῦ Παλαιοῦ ῾Ημερολογίου, τὸ ὁποῖον ἐπὶ 1600 ἔτη σχεδὸν ἠκολούθει ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία καὶ οὐδεμίαν βλάβην ἔπαθε.

Τὴν δευτέραν ἐπιστολὴν τῷ ἔγραψα κατόπιν τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου ῾Ημερολογίου καὶ τὸν παρεκάλουν νὰ ἐπαναφέρῃ τὸ Παλαιὸν ῾Εορτολόγιον, τὸ ὁποῖον οἱ 318 Θεοφόροι ῞Αγιοι Πατέρες, οἱ συγκροτήσαντες τὴν Πρώτην Μεγάλην ῾Αγίαν Οἰκουμενικὴν Σύνοδον, ἐθέσπισαν νὰ μένῃ αἰώνιον καὶ ἀσάλευτον, πᾶσαι δὲ αἱ ῾Επτὰ Οἰκουμενικαί, ὡς καὶ αἱ Τοπικαὶ Σύνοδοι ἐκύρωσαν καὶ ἐφύλαξαν.

"Πρόσεχε", τῷ ἔγραφον, "Μακαριώτατε, νὰ τὸ ἐπαναφέρετε, διότι παρανόμως, ἀντικανονικῶς καὶ ἀπερισκέπτως εἰσήχθη καὶ διὰ τοῦτο ἤρχισαν οἱ καρποὶ αὐτοῦ. ' ῾Ο γὰρ καρπὸς τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος,' λέγει ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ, 'ἐστὶν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια'· ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Παπικοῦ ῾Ημερολογίου ἐστὶ φθόνος, λύπη, θυμός, ὕβρεις, διαίρεσις κλπ. Σπεύσατε, Μακαριώτατε, νὰ τὸ ἐπαναφέρετε, διότι θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα καὶ θὰ κτυπήσετε τὴν κεφαλήν σας ".

 (….)

Τοῦτο δὲ ἔπαθε, διότι ἠκολούθησεν, ὡς μὴ ὤφελε, τὸν νεωτεριστήν, καινοτόμον, μασσῶνον [πατριάρχην Μελέτιον] Μεταξάκην, διὰ τὸν ὁποῖον — ὅταν τοῦ ὑπενθύμισα ὅτι ἐὰν δὲν καταργήσῃ τὸ παρανόμως εἰσαχθὲν νέον Παπικὸν ῾Ημερολόγιον — θὰ ἔλθῃ ἡμέρα καὶ θὰ κτυπήσῃ τὴν κεφαλήν του. ῞Οταν ἦλθεν ἡ ἡμέρα καὶ ἐκτύπησε τὴν κεφαλήν του, ἔλεγε μετὰ στεναγμῶν καὶ δακρύων: "Νὰ μὴ τό ᾿σωνα, νὰ μὴ τό ᾿σωνα, νὰ ἐδεχόμουν τὸ νέον ἡμερολόγιον! Αὐτός, αὐτὸς ὁ διεστραμμένος ὁ Μεταξάκης μὲ πῆρε στὸ λαιμό του! ".

῾Ο [πατριάρχης Μελέτιος] Μεταξάκης τὸν συμπαρέσυρε καὶ εἰς ἄλλα ἄτοπα, τὰ ὁποῖα παραλείπω, λέγω δὲ καὶ φρονῶ ἐν καθαρᾷ συνειδήσει, ὅτι ἐὰν δὲν τὸν ἠκολούθει καὶ συνεφώνει μετ᾿ αὐτοῦ, θὰ ἀνεδεικνύετο ὡς εἷς τῶν νεωτέρων διδασκάλων καὶ συγγραφέων τοῦ ῎Εθνους καὶ τῆς ᾿Ορθοδόξου ἡμῶν ᾿Εκκλησίας, ὡς τὸν Εὐγένιον Βούλγαρην, Νικηφόρον Θεοτόκην, Μακάριον Νοταρᾶν, Νικόδημον ῾Αγιορείτην, ᾿Αθανάσιον τὸν Πάριον, Νεκτάριον Πενταπόλεως.

᾿Αλλ᾿ ἀντὶ νὰ ἀκολουθήσῃ τούτους καὶ μένῃ σταθερὸς καὶ στερεὸς εἰς τὰς ᾿Αποστολικὰς καὶ Πατρικὰς Παραδόσεις, ἠκολούθησε τὸν [πατριάρχην Μελέτιον] Μεταξάκην, μὲ τὸν ὁποῖον ἤνοιξαν τὰς θύρας τοῦ λογικοῦ των ποιμνίου, εἰς τὸν [πατριάρχην] ᾿Αθηναγόραν, τὸν Χαλκηδόνος Μελίτωνα, ᾿Ιάκωβον ᾿Αμερικῆς, οἱ ὁποῖοι εἰσελθόντες εἰς τὴν λογικὴν Ποίμνην, κατεσπάραξαν τὰ λογικὰ Πρόβατα καὶ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον.

(…)

Πταίομεν πάντες καὶ πρῶτος ἐγώ. ᾿Εὰν εἴπωμεν, ὅτι δὲν ἁμαρτάνωμεν, ψευδόμεθα. Μία τῶν κακῶν ἡ διόρθωσις: ἡ ἀληθὴς καὶ εἰλικρινὴς μετάνοια καὶ ἐπιστροφὴ πρὸς τὸν Πανάγαθον, ἀληθῆ Θεὸν καὶ Πατέρα Οὐράνιον. ᾿Εὰν μετανοήσωμεν, θὰ σωθῶμεν, ἐὰν μὴ μετανοήσωμεν θὰ κολασθῶμεν.

῎Ας προτιμήσωμεν τὴν ὁδὸν τῆς μετανοίας.

Μετ᾿ ἀδελφικῆς καὶ πατρικῆς ἀγάπης

† ᾿Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος»

Ὁ Παπᾶ-Νικόλας Πλανᾶς τήν ἐποχή τοῦ διωγμοῦ γιά τό ἡμερολόγιο

(ἀπό τήν ἐπίσημη βιογραφία του)

με΄. Εμφάνισις του Προφήτου Ελισσαίου

Εις την εποχήν του πρώτου διωγμού των Παλαιοημερολογιτών, ηθέλησε να λειτουργήση κατά το πάτριον ημερολόγιον την εορτήν του προφήτου Ελισσαίου. Αλλά φοβούμενος μήπως του παρουσιασθούν εμπόδια, συνεφώνησε με την βοηθόν του αφ' εσπέρας, να πάνε εις τον Άγιον Σπυρίδωνα του Μαντουκά. Το πρωί επήγε η ψάλτριά του και τον περίμενε. Η ώρα παρήρχετο και ο παπάς δεν εφαίνετο να έλθη να λειτουργήση. Απηλπίσθη. Ενόμισε πως κάτι σπουδαίο θα του έτυχε, και δεν επήγε ως αυτήν την ώρα. Έφυγε και πήγε εις τον Προφήτη Ελισσαίο (διότι εκεί ήταν το "κέντρον των πληροφοριών"), να ρωτήση τι γίνεται ο παπάς, και να, τον βλέπη μέσα στην εκκλησία να ετοιμάζεται να λειτουργήση! Του έκαμεν παρατήρησιν, γιατί ηθέτησε την συνεννόηση που είχανε κάμει, και ακόμη ότι δεν εφοβήθη, παρά ήλθε μέσα στο κέντρον, μέσα στη βράση του διωγμού. Της λέγει: "Μή με μαλώνεις, γιατί σήμερα το πρωί είδα τον Προφήτη και μου είπε να λειτουργήσω, και να μη φοβηθώ τίποτα, γιατί αυτός θα με προσέχη". Έμεινε η βοηθός του με την συζήτησιν ατελείωτη! -"Μα, πως τον είδες"; τον ρωτά. Της λέγει: "Σηκώθηκα σήμερα το πρωί και ετοιμάστηκα για τον Άγιο Σπυρίδωνα. Εκάθησα σε μια πολυθρόνα ως που να μου φέρουν το αμάξι. Αυτή τη στιγμή, βλέπω μπρος μου τον προφήτη Ελισσαίο, και μου λέγει, να πάω στην εκκλησία του να λειτουργήσω"! Έφεραν οι δικοί του το αμάξι και τους λέγει: "Να πήτε του αμαξά να με πάη στον Προφήτη...". Άρχισαν τις φωνές οι δικοί του: "Τι είναι αυτά; Αφού είπαμε του αμαξά για τον Άγιο Σπυρίδωνα". -"Αυτό που σας λέγω. Να με πάτε στον Προφήτη. Τον είδα εμπρός μου και με διέταξε".

Ελειτούργησαν αυτήν την ημέρα κατανυκτικώτατα με μεγάλη ησυχία, και το βράδυ επήγε στο συνηθισμένο φιλικό του σπίτι, που πήγαινε πάντοτε. Λέγει η βοηθός του εις την κόρην της οικογενείας: "Σήμερα ο Παππούς είδε ολοφάνερα τον Προφήτη" κ.τ.λ. Τον πλησίασε τότε η κόρη και προσπαθούσε να τον καταφέρη να της πη ο ίδιος πως είδε τον Προφήτη. Αλλά ήτανε και αυτή η ώρα, μια απ' αυτές που ήθελε κάτι να κρύπτη από τα ιδιαίτερά του και της λέγει: "Τίποτα δεν είδα, από λόγου μου τα λέω". Αλλά αυτό μας το βεβαίωσαν και οι δικοί του, που τους το πρωτοείπε. Κρυφογελάσαμε με τη σπουδή που τον κατέλαβε, να κρύψη και αυτός κάτι, για να μη φωνή η αρετή του, διότι πάντοτε εις τας ομιλίας του έλεγε: "είμαι ανάξιος ιερεύς".

μστ΄. Το θάρρος που του έδιδεν η πίστις

Άλλη μια φορά, εις εποχήν διωγμού των Παλαιοημερολογιτών, τον πήρε μια ομάς χριστιανών και τον πήγε σε κάποιο ερημοκλήσι (τέρμα Αχαρνών) να λειτουργήσουν. Εκεί, 5-6 εκ των νεωτέρων, είχον αναλάβει γύρωθεν της εκκλησίας να προσέχουν, δια να προλάβουν να κρύψουν τον παπα-Νικόλα. Περί το μεσονύκτιον αντελήφθησαν τον κίνδυνον, και επρότειναν στον Παππού να τον κρύψουν ή, με κάθε τρόπον, να τον προφυλάξουν. Αυτός, ατάραχος, δεν τους άκουε που του έλεγαν να τον ξεντύσουν, μόνο τους έλεγε: "Μη φοβόσαστε, θα 'ρθουν τα παιδιά, θα προσκυνήσουν και θα φύγουν...". Και όντως ήλθανε οκτώ αστυνομικοί, και άκουσαν οι εκκλησιαζόμενοι να λέγη ο ανώτερος: "Αφήστε τους χριστιανούς, δεν κάνουν κανέναν κακό"! Ησπάσθησαν το προσκυνητάρι, που ήτο απ' έξω από την εκκλησία και έφυγαν. Το πρωί τους λέγει ο Παππούς: "Ήλθανε τα παιδιά"; Του είπον πως ήλθανε και φύγανε. Τους λέγει: "Δεν σας είπα εγώ να μη φοβόσαστε, γιατί θα 'ρθουνε να προσκυνήσουν και θα φύγουν;"

Επί τη ευκαιρία αυτή, θα γράψω και κάτι άλλο παρακάτω.

Εις την τελευταίαν εποχήν του διωγμού, μέσα εις τα περιβόλια του Αιγάλεω, ήτανε μια εκκλησία και μαζεύτηκαν πολλοί χριστιανοί να εορτάσουν τα Εισόδια της Παναγίας. Μετά τα μεσάνυκτα καταφθάνει ένας Μοίραρχος μετά της... κουστωδίας. Θυμώδης, αγέρωχος προχωρεί εις το Ιερόν, και ακούμπησε ασεβέστατα τα νώτα στην Αγία Τράπεζα και διέταξε να φύγουν όλοι. Τον παπά τον πήρε στην Αστυνομία, σε ένα χωλ, με σπασμένα τζάμια. Το ράσο του ο παπάς πρόφθασε και το έδωσε σε κάποιον, για να μη του το πάρουν οι φανατικοί υποστηρικταί της Μητροπόλεως, οι οποίοι είχον ολόκληρον δωμάτιον γεμίσει από ράσα και καλυμμαύχια, λάφυρα των κατορθωμάτων των. Και έτσι, χωρίς ράσα, εκρύωσε μέσα σ' αυτό το γραφείο (εν μηνί Νοεμβρίω) ως επίσης και όλο το εκκλησίασμα. Αφού επήραν τον παπά, δεν άφηναν τον κόσμο μέσα στην εκκλησία ώσπου να ξημερώση ή να ερχότανε στας 10-11 το βράδυ, ούτως ώστε να μπορούν να πάνε στα σπίτια τους ο κόσμος; Αλλά ήλθαν στας 2 μετά τα μεσάνυκτα και σκόρπισαν οι άνθρωποι μέσα στα χωράφια, τρέμοντας από το κρύο, γυναίκες από το Μαρούσι, από το Φάληρο, από την Αγία Παρασκευή - μαρτυρική βραδυά, ώσπου να ξημερώση. Τον αξιοσέβαστον ιερέα τον πήγαν το πρωί στη Μητρόπολη. Δια να τον ξυρίσουν ηθέλησαν να τον δέσουν στην καρέκλα. Δεν το εδέχθη. Αφού τον εξύρισαν του έδωσαν ένα παλιό κασκέτο στο κεφάλι, ένα λειωμένο βελούδινο παντελόνι (με το ένα σκέλος πιο κοντό), ένα παλιό σακκάκι, και με αυτήν την περιβολήν τον έστειλαν εις τον Εισαγγελέα, ο οποίος τον αθώωσε αμέσως με τα χάλια που τον είδε. Το σκότος της αμαρτίας δεν τους άφηνε να καταλάβουν ότι χλευάζοντες την ιερωσύνην εχλεύαζον και τον ίδιον τον εαυτόν τους!

Και εγώ, 1η Αυγούστου 1928 τον είδα και ερχόταν από μακρυά και, όπως γύρισε και με ατένισε, μου είπε: "Τι κάνεις, ευλογημένη;" (ήμουν ρασοφόρα τότε και με λέγανε Χρυσάνθη). Και, χωρίς να ξέρη το όνομά μου, με εκάλεσε με το όνομά μου και μου είπε: "Σήμερα είναι πρώτη με το ορθόδοξον εορτολόγιον". Εγώ του απήντησα: "Ευλογείτε", βάζοντάς του μετάνοια. Και φιλώντας του το χέρι του είπα: "Τι θλίψι είναι αυτή, Γέροντα, ανάμεσά μας;" και μου απήντησε: "Μη θλίβεσαι, διότι ό,τι είναι αντικανονικό δεν μένει αιώνιο!"