Ὅταν ὁ Οἰκουμενισμός...ἁγιογραφεῖ!

Τώρα καί ἡ τέχνη τῆς ἁγιογραφίας

στήν ὑπηρεσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Τό ὄνειδος

 τῆς ὀρθοδόξου ἁγιογραφίας!

    Ὁ Διευθυντής τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί φερόμενος ὡς ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος Φαναρίου Ἀγαθάγγελος ἁγιογράφησε τὸν παπικό “ἅγιο” Φραγκίσκο τῆς Ἀσίζης καί τόν δώρισε στόν φέροντα αὐτό τό ὄνομα αἱρετικό Πάπα Ρώμης, κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψί του (πρό ὀλίγων ἡμερῶν) μετά τῆς συνοδείας του, στό Βατικανό.

Ὁ φερόμενος ὡς «ἅγιος Φραγκίσκος» τῆς Ἀσσίζης, τοῦ ὁποίου το ὄνομα φέρει ὁ νέος Πάπας, ἀπεβίωσε σέ ἡλικία 45 ἐτῶν, κατά τό πρῶτο τέταρτο τοῦ 13ου αἰῶνος. Ἀνῆκε στό σχίσμα τοῦ αἱρετικοῦ Παπισμοῦ, πού εἶχε ὁριστικοποιηθεῖ ἤδη πρίν ἀπό δύο αἰῶνες. Εἶναι σημαντικό ἐπίσης περί αὐτοῦ νά ἀναφερθεῖ ὅτι πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του ἐμφάνισε τά λεγόμενα «στίγματα τοῦ Χριστοῦ» στό σῶμα του, τά ὁποῖα (καί ὄχι μόνο) ὁ Παπισμός θεωρεῖ ὡς θεοσημεῖα, ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξος Παράδοσι βεβαίως δέν τά δέχεται ὡς τέτοια.

[Σημείωση: Εἶναι ἐνδεικτικό τῆς συνειδητῆς ἀποδοχῆς τῶν «ἁγίων» τοῦ Παπισμοῦ μετά τῶν πλανῶν των ὑπό τοῦ προαναφερθέντος «ἁγιογράφου» ἐπισκόπου, τό γεγονός ὅτι δέν παρέλειψε νά ἀπεικονίσει και αὐτά τά στίγματα στήν εἰκόνα πού φιλοτέχνησε καί δώρισε στόν νέο « Ἅγιο Πατέρα» τῶν ἐξ ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν, τόν Πάπα!]

Ἐγκυκλοπαιδικῶς γνωρίζομε ὅτι στήν ἐφημερίδα «TIME» τοῦ Λονδίνου, στίς 11 Μαρτίου τοῦ 1935, ἀναφέρθηκε γιά πρώτη φορά ἡ ἐπιστημονική ἐξήγηση γι’ αὐτό τό φαινόμενο( τῶν «στιγμάτων»), ὅτι δηλαδή (ἐνδεχομένως) ἦταν σαρκώματα ἀπό κακοήθη ἑλονοσία πού καμμιά φορά προκαλεῖ αἱμορραγίες κάτω ἀπό τό δέρμα, ἀπό τόν Δρ. E. F. Hartung. Οἱ σημερινοί ἐπιστήμονες ἔχουν διατυπώσει τήν ἄποψι ὅτι πρόκειται γιά φαινόμενο πού συναντᾶται σέ ὁρισμένο τύπο «ὑστερικῶν» καί «ψυχαναγκαστικῶν» προσωπικο-τήτων.

Πόσο, τελικῶς, ἀλλοτριωμένοι ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Παράδοσι καί διδασκαλία μπορεῖ να εἶναι οἱ σημερινοί ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὥστε νά μή θέλουν νά ξεχωρίσουν καί διακρίνουν τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψεῦδος, τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν αἵρεσι, τήν ἁγιότητα ἀπό τήν πλάνη καί τήν ἀπάτη, τό φῶς ἀπό τό σκοτάδι; Πόσο δύσκολο εἶναι νά γνωρίζει ἕνας ὑποτίθεται ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος, Θεολόγος καί ἁγιογράφος ὅτι πέραν τῶν Θείων ἐμπειριῶν τῶν Ἁγίων (καί κάποιων φαινομένων προφανοῦς ἐπιστημονικῆς ἐξηγήσεως) ὑπάρχουν καί δαιμονικές καταστάσεις, ἀλλά καί ψυχοπαθολογικοῦ ἐνδιαφέροντος ἐμπειρίες, οἱ ὁποῖες συναντῶνται στούς βίους τῶν ψευδοαγίων;

Γι’ αὐτό, ἐπιβάλλεται οἱ πιστοί πού ποθοῦν τήν σωτηρία των, δηλαδή τή θεραπεία των, ἡ ὁποία προσφέρεται μόνο μέσα στό μέγα Θεραπευτήριο πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, νά ἀπομακρύνονται ἀπό τέτοιους ἐπισκόπους, δῆθεν ἱατρούς καί ἐν τοῖς πράγμασι ἀποδεικνυομένους κομπογιαννίτες. Νά ἐφαρμόζουν πιστῶς τόν λόγο τοῦ Κυρίου περί αὐτῶν («εἰ ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτόν καί βάλε ἀπό σοῦ», τουτέστιν, κατά τόν Μ. Ἀθανάσιο, μή τόν ἐμπιστεύεσαι καί μή τόν ἀκολουθεῖς), οἱ ὁποῖοι ὄφειλον νά μή σκανδαλίζουν τούς πιστούς, ἀλλά νά εἶναι οἱ ὑγιεῖς ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας!