Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΙ
Ἀπό ραδιοφωνική ὁμιλία.
[ Σημείωση «Ε.-Σ.»: Μόλις πού χρειάζεται νά ἀναφέρωμε ὅτι ἡ ὁμιλία
πού ἀκολουθεῖ ὡς ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο μιᾶς ἐκπομπῆς τοῦ ἀγαπητοῦ φίλου
καί ἐκλεκτοῦ ἀγωνιστοῦ Ὀδυσσέα Τσολογιάννη, εἶναι ἐξαιρετική! Ἡ θεόσδοτη λογική
τοῦ ἀνθρώπου εἶναι φυσικό νά ὑποκλίνεται στήν Ἀλήθεια! Ἀπολαύστε τη καί
προτείνετέ τη νά διαβασθῆ ἀπό ὅσους διαθέτουν κοινή λογική καί δέν ἔχουν
δαιμονικῶς κυριευθεῖ ἀπό τήν ἀθεΐα. Ἐμεῖς καί μέ αὐτή τήν ἀφορμή
δοξάζομε τόν Θεό καί ἄδοντες ἐπινίκιο κραυγάζομε μέ ὄλη τή δύναμη τῆς ὑπάρξεώς
μας: Χριστός Ἀνέστη! ]
-Φίλοι ακροατές, χαίρετε! Ναι, χαίρετε! Και πάλι χαίρετε, διότι
ο Χριστός Ανέστη! Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Χριστός Ανέστη και επλήσθησαν
τα σύμπαντα ευωδίας! Και ο θάνατος πέθανε! Και νεκρός δεν υπάρχει
πλέον στα μνήματα!
Χαίρετε λοιπόν! Η χαρά είναι το μήνυμα του κενού τάφου!
Αυτή η χαρά, η χαρά της Αναστάσεως να καλύπτει και να υπερκαλύπτει
και να εξαφανίζει κάθε λύπη και κάθε στεναγμό της ολιγόχρονης ζωής μας.
«Ανάσταση είναι! Και η ψυχή δε νοιώθει τώρα μοναχή καθώς εχθές και
πρώτα,
κάποιος βαδίζει στο πλευρό, της απαλαίνει το σταυρό, σφογγίζει τον
ιδρώτα…
…πλάκες που στέκατε βαρειές στα μνήματα και στις καρδιές, σας έσπασε
ο Χριστός μου»! (Γ.Βερίτης).
• Φίλοι ακροατές! Τι λέτε; Εκεί επάνω στο Σταυρό του Γολγοθά «το θέμα
Χριστός» έκλεισε για πάντα;
• ‘Ετσι έλεγαν οι εχθροί Του: “-Πάει και τελειώσαμε μ΄ αυτόν, τον
θαυματοποιό, τον υβριστή του Γιαχβέ, τον δημαγωγό και επαναστάτη, τον
απατεώνα”. Χοροπηδούσαν γύρω Του με ικανοποίηση και σίγουροι για το κατόρθωμά
τους του έλεγαν: -Αν είσαι Γιος του Θεού, κατέβα από το σταυρό και τότε θα σε
πιστέψουμε. Έλεγαν ακόμα: “-Τόσο ανόητοι είμαστε και πιστεύουμε σ’ έναν
ηττημένο θεό, σ΄έναν θεό εξουδετερωμένο από τους ανθρώπους; Αυτός
νικήθηκε, τον νικήσαμε εμείς”. Οι Φαρισαίοι του έλεγαν: “-Τόλμησες και είπες
ότι μπορείς να καταστρέψεις και να ξαναχτίσεις τον Ναό σε τρεις μέρες! Μπρος λοιπόν!
Αν μπορείς, κάντο να σε δούμε!”. Το ίδιο ήταν και το μοτίβο των ληστών: “ -΄Αν
είσαι γιος του Θεού κατέβα από το σταυρό. Αν δεν μπορείς να σώσεις τον εαυτό
σου, τότε τι σόι γιος θεού είσαι;”.
• Μα γιατί κατηγορούμε τους Φαρισαίους μόνο; Οι Μαθητές Του τί έγιναν; Μα,
λαγοί έγιναν! Αρουραίοι έγιναν! Εξαφανίστηκαν! Κρύφτηκαν σαν πουλιά κυνηγημένα.
Δέστε στο «Λουκά 24,20» πώς συζητούν δυο απ΄ αυτούς: “-Τον ακολουθήσαμε!
Τον αγαπήσαμε! Τον πιστέψαμε! Στηριχτήκαμε σ΄ αυτόν. Μα πλανηθήκαμε. Τον σταύρωσαν!
Έσβησε! Τώρα είναι ένα μηδέν. Κρίμα, γιατί ήταν καλός άνθρωπος”.
• Πώς βλέπετε όλες αυτές τις σκέψεις; Τι λέτε γι΄αυτές τις σκέψεις; Εσείς
θα σκεφτόσασταν διαφορετικά; Γραμματείς, Φαρισαίοι, ληστές, Μαθητές, όλοι
σκέφτονταν το ίδιο. Σωστά λοιπόν δεν ήταν όλα αυτά όπως τα σκέφτονταν, και
πλήρως δικαιολογημένα;
●Ας δούμε λίγο βαθύτερα το πράγμα:
Πώς περίμεναν τον Χριστό οι Εβραίοι; Μα, σαν ελευθερωτή τους από τον ζυγό
των Ρωμαίων. Από μικρά παιδιά μάθαιναν ότι ο Μεσσίας θα έρθει σαν πολιτικός
ηγέτης, νικητής και τροπαιούχος. Οι καταπιέσεις από τους Ρωμαίους τους
ξυπνούσαν και τους γιγάντωναν το πατριωτικό τους φρόνημα. Ο πολύς λαός, τον
έβλεπε τον Χριστό σαν τη μοναδική ελπίδα τους, σαν τον υιό του Δαβίδ, σαν ένα
πολιτικό ηγέτη, σαν έναν άνθρωπο με εξαίρετες ιδιότητες και με μοναδικές
ικανότητες. Πώς λοιπόν όλοι αυτοί ήταν δυνατόν να σκέπτονταν διαφορετικά;
Καλά, θα μου πείτε: Τα λόγια του Ησαΐα, του παραστατικότατου “πέμπτου Eυαγγελιστού” όπως τον
λέμε, δεν τους δίδασκε τίποτα; Λίγοι, πολλοί λίγοι πρόσεχαν τα λόγια του Ησαΐα.
Οι μαθητές Του; Μα, κι αυτοί ανήκαν σ’ αυτόν το λαό και ασφαλώς ήταν
επηρεασμένοι απ’ τις ίδιες αντιλήψεις. Ο Ίδιος βέβαια τους προετοίμαζε και τους
προειδοποιούσε ότι σε λίγο θα Τον σταύρωναν, όμως αυτά δεν τα άκουγαν με
ενθουσιασμό. Περίμεναν ότι θα διαψευστεί και οι φόβοι του θα αποδεικνύονταν,
τελικά, αβάσιμοι. Και διαψεύστηκαν οι ίδιοι! Τι αίσχος! Ο Χριστός στο σταυρό!
Τι ξεπεσμός! Γι’ αυτό και απογοητευμένοι Τον παράτησαν και Τον εγκατέλειψαν!
Όλα όσα σκέφτονταν και ήλπιζαν μέσα τους έγιναν σκόνη. Τα όνειρά τους
έσβησαν, χάθηκαν, διαλύθηκαν, δεν έγιναν πραγματικότητα. Τι κρίμα, αλήθεια, τι
κρίμα! Δεν δικαιολογούνταν λοιπόν όπως σκέπτονταν; Η σημερινή ψυχολογία τί
λέγει; Ότι ακούμε όχι αυτό που μας λένε αλλά αυτό που εμείς περιμένουμε
και θέλουμε να ακούσουμε. Έτσι λοιπόν και όσα τους έλεγε ο Χριστός για τα Πάθη
Του και το Σταυρό Του αυτοί δεν άκουγαν τι τους έλεγε! Είχαν “κουφαθεί”,
γι’ αυτό και αποδείχτηκαν εντελώς απροετοίμαστοι! Δέστε και τους
δυο μαθητές: Ζητούν πρωτοκαθεδρίες! Τόσο Τον κατάλαβαν! Κι Εκείνος τους
απάντησε: “-Δεν ξέρετε τι ζητάτε”! («οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε»
(Μαρκ. 10,38)).
Γι’ αυτό και διασκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους.
Έλεγαν: “Κρίμα! Σπαταλήσαμε κοντά του τρία χρόνια τζάμπα”.
• Όμως φίλοι μου, ξαφνικά αλλάζει το σκηνικό! Τί
συμβαίνει; Μα, τί συμβαίνει; Τι έπαθαν αυτοί οι “λαγοί” και ξαφνικά έγιναν
λιοντάρια ατρόμητα; Μα, έπαθαν ομαδική παράκρουση και τρέλλα; Για δέστε τους:
Αψηφούν τους πάντας και τα πάντα! Αδιαφορούν για όλες τις συνέπειες! Ούτε
η πείνα, ούτε η γύμνια, ούτε η δίψα, ούτε οι ταλαιπωρίες, ούτε οι κόποι, ούτε
οι κακοποιήσεις, ούτε οι ξυλοδαρμοί, ούτε οι φυλακίσεις, τα βασανιστήρια
και ο θάνατος τους πτοεί! Μα, τί έπαθαν, αλήθεια; Τί συνέβη; Ποιό Γεγονός τους
έκαμε άφοβους και ατρόμητους; Αυτοί φωνάζουν και κηρύττουν ότι o Χριστός ζή και
βασιλεύει και θα έρθει πάλι με δόξα να κρίνη ζώντας και νεκρούς! Ισχυρίζονται
ότι Τον είδαν, παρουσιάστηκε μπροστά τους, πρώτα στον Πέτρο, μετά στους Δώδεκα,
μετά σε περισσότερους από πεντακόσιους ταυτόχρονα, έπειτα στον Ιάκωβο, μετά σε
όλους τους Αποστόλους, στους δώδεκα, στους εβδομήντα και τελευταία
παρουσιάστηκε και στον Παύλο! Τους παρουσιάζονταν συνέχεια, τους
φανερώνονταν οπτανόμενος επί σαράντα μέρες συνέχεια και τους μιλούσε για τη
Βασιλεία του Θεού (« οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν
ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι᾿ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ
περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Πραξ. 1΄4)).
Απέκτησαν δηλαδή όλοι τους μοναδική εμπειρία, έγιναν αυτόπται και αυτήκοοι αυτού
τους Γεγονότος! Τό ΄ξεραν και το είδαν ότι είχε δικαστεί και είχε
καταδικαστεί σε θάνατο, σταυρώθηκε, πέθανε, τάφηκε. Και τό ‘ξεραν πολύ
καλά αυτό. Και τώρα; Να, τώρα Τον έβλεπαν συνέχεια μπροστά τους, ζωντανό,
ολοζώντανο, άλλοτε δέκα έως δώδεκα άνθρωποι μαζί, άλλοτε περισσότεροι,
άλλοτε πεντακόσιοι μαζί! Και πολλές - πολλές φορές, όχι μια και
δυο! Και όχι μόνο για μια στιγμή, έμενε μαζί τους ώρες ολόκληρες! Όχι σαν μια
εικόνα ή σαν μια απλή μορφή ή φάντασμα, αλλά ζωντανός, ολοζώντανος, όπως ήταν
πριν! Έτρωγε μαζί τους και έπινε, έκανε θαύματα και τους μιλούσε, τους
έλυνε τις απορίες τους! Ζούσαν λοιπόν ένα Γεγονός χειροπιαστό! Και τότε
κατάλαβαν ότι ο Χριστός είναι Ο Ζών Θεός και ο θάνατός Του επάνω στο Σταυρό δεν
ήταν παρά ένας στρατηγικός ελιγμός!!!
Ναι, καλά, πολύ καλά το ακούσατε, όπως ακριβώς σας το λέγω: Δεν ήταν
παρά ένας «στρατιωτικός» (στρατηγικός) ελιγμός!!! .
• Όμως, φίλοι ακροατές, λέμε αλήθεια ή λέμε ψέμματα στους ανθρώπους
ότι ο Χριστός αναστήθηκε; Αν ο Χριστός είναι ψέμμα ότι αναστήθηκε, πρέπει
να το διακηρύξουμε αυτό το ψέμμα στα πέρατα της Γης και σε όλη την οικουμένη,
παντού. Τι δηλαδή, με ψέμματα θα ζούμε; Τι θα πει «έτσι για το έθιμο»; Αν είναι
ψέμμα αυτό, τότε θα πρέπει να σβήσουμε τελείως τη μνήμη αυτού του “απατεώνα”,
του Χριστού! Όχι να την διατηρούμε δυο χιλιάδες χρόνια τώρα! Γιατί έτσι
αποδεικνύουμε αφ’ εαυτών τους εαυτούς μας ως ηλιθίους! Ναι, είμαστε ηλίθιοι
όταν πιστεύουμε στο ψέμμα ότι ένας άνθρωπος “δημαγωγός” και “λαοπλάνος” που κάποτε
πέρασε πάνω από τη Γη πέθανε και αναστήθηκε. Και είμαστε ένα σινάφι
παραμυθάδων, βλασφήμων και παλιανθρώπων που ζούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι με
απάτες και μετά διακηρύττουμε στους άλλους αυτές τις απάτες και αυτά τα
ψέμματα.
•Θέλετε να το πούμε και κάπως διαφορετικά; Προσέξτε φίλοι μου: Αν είμαστε
ηλίθιοι που πιστεύουμε στην Ανάσταση, δηλαδή σε μια “απάτη”, αν
είναι απάτη, αν αυτή αποδειχθεί ότι είναι αλήθεια και όχι απάτη και εμείς δεν
πιστεύουμε σ΄ αυτήν την αλήθεια, θα είμαστε μύριες φορές ηλίθιοι, που
νομίζουμε ότι είναι απάτη! Έτσι δεν είναι φίλοι μου;
• Φωτιά ή φως λοιπόν το θέμα μας, που καίει ή φωτίζει, διαλέγετε και
παίρνετε.
• Αν ακόμα φίλοι μου, αναστήθηκε ο Χριστός, αν λέγω, αναστήθηκε,
αναστατώνεται και αναποδογυρίζει ολόκληρο το Σύμπαν, ανατρέπονται όλοι οι
φυσικοί νόμοι και όλες οι ιδέες, όλες οι διακηρύξεις, όλες οι φιλοσοφίες, και
όλες οι διδασκαλίες των ανθρώπων αποδεικνύονται ιστορίες πλανών, δηλαδή φύλλα
φθινοπωρινά, και τίποτα μα τίποτα περισσότερο, που χρειάζονται μάζεμα και κάψιμο
σε μια μεγάλη φωτιά! Αν αναστήθηκε ο Χριστός, τότε, μα τότε πρέπει
να πιστέψουμε ότι είναι Θεός και όλα όσα έλεγε είναι όλα αληθινά! Έτσι δεν
είναι; Δηλαδή ότι δεν υπάρχει πλέον θάνατος και ότι όλοι οι άνθρωποι
θ΄αναστηθούν και θα κριθούν για τις πράξεις τους. Κι ότι υπάρχει η Βασιλεία των
Ουρανών. Και η Κόλασις. Όλοι θα θέλαμε να μην υπάρχει Κόλασις. Όμως, υπάρχει.
Αυτό μας το βεβαιώνει ο αναστημένος Χριστός. Και θα είναι όλα αιώνια, δηλαδή
ατέρμονης έκτασης, απύθμενου βάθους, απέραντης διάρκειας!
• Παρακαλώ σας φίλοι μου, συλλάβετε το μεγαλείο των σκέψεων και των
συλλογισμών! Είπαμε, το θέμα μας είναι ή φως ή φωτιά. Θέμα ζωής ή θανάτου. Μή
σκεπάζεις την πραγματικότητα με τους θορύβους της ημέρας και της νυχτός αυτού
του κόσμου. Μή καλύπτεις τη γυμνή Αλήθεια με τα τραγούδια τους χορούς και τα
πανηγύρια για να ξεχνάς και να ξεχνιέσαι. Όλα αυτά κάποτε τελειώνουν και
στο τέλος μένει μόνον μία πίκρα. Ίσως γλυκειά πίκρα, αλλά πίκρα. Και όχι μόνον.
Αργά ή γρήγορα μπροστά σου ανοίγεται ένα βάραθρο και ένας γκρεμός και ξαφνικά
εμφανίζεται ένα απειλητικό τρομακτικό κεφάλι με ανοιχτό και τεντωμένο το στόμα
του, να προσπαθεί να σε καταπιεί και να σε καταβροχθίσει. Το όνομά του;
Θάνατος. Και συ στέκεσαι άφωνος και άναυδος, τρεμάμενος και απελπισμένος και
δεν έχεις να ψελλίσεις ή να πεις τίποτα! Τι κρίμα! Και το χάος και το
μηδέν απλώνεται μπροστά σου μόνιμο και εκβιαστικά απειλητικό.
• Φίλε μου, σε προκαλώ! Ναι, σε προκαλώ να κάτσεις κάτω και να
σκεφτείς. Σκέψου! Σκέψου! Δέν είσαι ζώον, είσαι άνθρωπος, έχεις τη σκέψη κι όχι
μόνο το ένστικτο! Μή φοβάσαι να σκέφτεσαι. Άμα
σκέφτεσαι σημαίνει ότι ψάχνεις. Και άμα ψάχνεις θα βρεις. Αρκεί να ψάχνεις
σωστά. Και άμα βρεις, θα βρεις το παν! Και αν δέν βρεις, δέν έχεις να χάσεις
τίποτα! Μάλλον θα κερδίσεις πολλά διότι θα γίνεις σοφότερος και πιο
προσγειωμένος, που κι αυτά θα σε βοηθούν παντού, ίσως κάποτε και στο να βρείς!
Λοιπόν, σκέψου:
• - Αν λύσω όλα τα προβλήματα του κόσμου, δεν λύσω όμως το πρόβλημα του
θανάτου, και τώρα πεθαίνω, τί έχω να ωφεληθώ; Τίποτα!
• - Αν αγνοήσω τα προβλήματα όλου του κόσμου και λύσω το πρόβλημα του
θανάτου, και τώρα πεθαίνω, τί έχω να χάσω; Τίποτα! Τί έχω όμως να κερδίσω; Μα,
τα πάντα!
• Λοιπόν; Πρέπει να λύσω οπωσδήποτε το ερώτημα: Υπάρχει τίποτα μετά
θάνατον; Και πού θα το ψάξω; Μα, ασφαλώς στην πηγή! Και στην
Ιστορία. Διότι η Ιστορία είναι ζωή. Και η ζωή δεν σβήνει με τίποτα, διαλαλεί
και διακηρύττει την αλήθεια της, παντού και πάντοτε:
• Αν ο Χριστός αναστήθηκε εν νεκρών, θα είναι Θεός! και ότι, θα
αναστηθούμε και εμείς! και ό,τι λέγει, θα είναι θείον, άρα η
Αλήθεια! Και εμείς, όπως λέει και το “σποτ” της εκπομπής μας πρέπει
να ζούμε την αλήθεια, να εγκολπωνόμαστε, να ενστερνιζόμαστε, να φλογιζόμαστε,
να βιούμε ολοκληρωτικά, να “χωνόμαστε” μέσα στην αλήθεια και να “κατατρώγουμε”
την αλήθεια, δηλαδή να ζούμε ολόκληρη την αλήθεια.
• Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, φίλοι μου, και επομένως δεν μου έλυσε το
πρόβλημα του θανάτου, γιατί να πιστέψω σ’ αυτόν; Να πιστέψω σε μια
πελωρίων διαστάσεων απάτη και σε έναν απατεώνα κολοσσιαίας και
απροσμέτρητης ολκής; Ποιος από τους ανθρώπους το θέλει αυτό; Για να
ζούμε με κάποιο “πραϋντικό χαμομήλι”; Για να παίρνω το “ναρκωτικό” μου και να
αισθάνομαι απλώς ευχάριστα και παρηγορητικά και να χαμογελώ ψευδαισθησιακά;
Ή να μάθω την αλήθεια της υπάρξεώς μου και την αλήθεια αυτού του κόσμου και
κυρίως την αλήθεια του επέκεινα κόσμου; Λοιπόν;
• Πηγή της έρευνάς μας είναι οι Απόστολοι. Τι; Διαμαρτύρεσαι και λες ότι
τους απορρίπτεις; Και γιατί τους απορρίπτεις; Τότε, γιατί δεν απορρίπτεις και
τους μαθητές του Σωκράτους, τον Πλάτωνα και τον Ξενοφώντα; Και ποιος ποτέ
διανοήθηκε να απορρίψει τα γραφέντα από αυτούς για τον Σωκράτη, διότι ήσαν
μαθηταί του; Εδώ φίλοι μου πολλά θα μπορούσαμε να πούμε, τα αφήνω για άλλη
φορά, θέλω μόνο τώρα να πω το εξής: Για τον Μέγα Αλέξανδρο, τι ιστορικά
στοιχεία έχουμε; Γι’ αυτόν μιλάει πρώτος ο Διόδωρος ο Σικελιώτης.
Πότε μιλάει; Δυόμισυ αιώνες μετά τον Μέγα Αλέξανδρο. Μετά έρχεται ο
Αρριανός , πέντε αιώνες μετά τον Μέγα Αλέξανδρο. Εδώ στηρίζονται οι ιστορικοί
σήμερα. Ας δούμε τον Παρθενώνα. Για πότε έχουμε την πρώτη ιστορική μαρτυρία; Ο
Παυσανίας στις περιηγήσεις του είναι εκείνος που την περιγράφει πρώτος, εφτά
αιώνες μετά το χτίσιμο του Παρθενώνα. Όπως είπαμε, έχουμε και τους
δύο αυτόπτες μάρτυρες του Σωκράτους, τον Πλάτωνα και τον Ξενοφώντα, όμως τα
πορτραίτα τους είναι διαφορετικά για τον Σωκράτη. Κι όμως είμαστε
ευχαριστημένοι και ευγνώμονες και ουδείς ιστορικός ή φιλόλογος διαμαρτύρεται!
• Φίλοι μου, θέλουμε τουλάχιστον τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά,
τουλάχιστον την ίδια μεταχείριση. Μη γίνεστε άδικοι. Είναι αυτόπται και
αυτήκοοι οι μάρτυρες! Δεν επιτρέπεται να τους αγνοήσουμε! Άλλωστε αυτό απαιτεί
και η “δικαστική” μας έρευνα. Δεν θα τους απορρίψουμε λοιπόν, ούτε όμως θα τους
δεχτούμε δογματικώς, γιατί ερευνούμε τα λεγόμενα για την Ανάσταση του Χριστού.
Λοιπόν, ετοιμαστείτε φίλοι μου να κάνουμε μία “δίκη” , να ψάξουμε τις
υπάρχουσες μαρτυρίες, τα κίνητρα, τις υποψίες, τις δηλώσεις, τις ομολογίες, τις
καταθέσεις. Να συγκεντρώσουμε και να ερευνήσουμε ολόκληρο τον φάκελο των
μαρτυρικών καταθέσεων με όλα τα υπάρχοντα στοιχεία, για να βοηθήσουμε την
οριστική ετυμηγορία και εξαγωγή μιας δίκαιης λύσης, μιας δίκαιης και
αντικειμενικής αποφάσεως. Θα δούμε λοιπόν τους σύγχρονους μάρτυρες κατηγορίας,
αρχιερείς, φαρισαίους, φύλακες του τάφου, Ρωμαίους στρατιώτες, αλλά και τους
αυτόπτες μάρτυρες υπερασπίσεως, Μυροφόρες γυναίκες, δώδεκα Αποστόλους, Απόστολο
Παύλο αλλά και την Ιστορία με τους δικούς της μάρτυρες.
• Αρχίζουμε πρώτα απ’ τους αρχιερείς και φαρισαίους. Πήγαν στον Πιλάτο και
του ζητούν κουστωδία, να ασφαλιστεί ο τάφος. «ἔχετε κουστωδίαν» (Ματθ.
27,65)).Τι σημαίνει «έχετε κουστωδίαν»; Σημαίνει ότι οι γραμματείς και οι
φαρισαίοι είχαν δική τους κουστωδία, πήραν και την έγκριση του Πιλάτου. Τον
χαρακτηρίζουν «πλάνο» δηλαδή λαοπλάνο, δεν προφέρουν ούτε καν το Όνομά
Του. Τόσο είναι το πάθος τους! Ο Ματθαίος το καταχωρεί, σαν κουβέντα των
φαρισαίων. Δεν πλαστογραφεί τα γεγονότα για να μας απατήσει, το αφήνει όπως
έρχεται. Αυτό το μίσος των φαρισαίων είναι πολύτιμο στοιχείο, γιατί ποτέ δεν θα
πουν κολακευτικά λόγια για τον Χριστό! Λένε: «Εκείνος είπε έτι ζων ότι
μετά τρεις ημέρες εγείρομαι» ( «ἐκεῖνος ὁ πλάνος εἶπεν ἔτι ζῶν, μετὰ τρεῖς
ἡμέρας ἐγείρομαι» (Ματθ. 27,63)).
Επομένως σύγχρονοι του Χριστού και εχθροί Του οι φαρισαίοι, ομολογούν
ότι:
-Πρώτον: ο Χριστός πέθανε, είπαν «ἔτι ζῶν», και πέθανε επί σταυρού.
- Δεύτερον: προείπε την Ανάστασή Του. Αποκαλύπτουν και ομολογούν αυτοί που
τον μισούν, τόσο που δεν αναφέρουν καν το όνομά Του, τον θάνατο και την
Ανάστασή Του.
-Τρίτον: Θέλουν να ασφαλίσουν τον τάφο που βρίσκεται μέσα ο
Ιησούς. Άρα, πέθανε! και λαμβάνουν δρακόντεια μέτρα διασφάλισης του
τάφου. Ο Πιλάτος τους άφησε τους ίδιους τους αρχιερείς με τον Καϊάφα να
τον ασφαλίσουν όπως εκείνοι θα ήθελαν, δηλαδή με κουστωδίαν, δηλαδή δεκαέξι
επιλεκτικούς άνδρας, κυριολεκτικά “αστακούς”. Εδώ έχουμε ένα μοναδικό στην
ιστορία γεγονός: Φρουρείται ο τάφος για να μη χαθεί ο νεκρός! Και εσφράγισαν
τον τάφο με τον λίθο του μνήματος. Φρουροί λοιπόν φυλάγουν τον τάφο του Χριστού
και δεν μπορεί κανένας να πλησιάσει τον τάφο. Έτσι έχουν τα πράγματα κατά
την ομολογία των λυσσωδών εχθρών του Χριστού, μέχρι τον ενταφιασμό Του. Ο
Χριστός νεκρός μέσα στον τάφο, με δύο συστήματα φρουρών: Των φυλάκων και
της σφραγίδας του τάφου.
• Πάμε στους φρουρούς: Τι λένε όμως αυτοί οι ίδιοι οι φρουροί μετά
την Ανάσταση του Χριστού; Λέγει ο Ευαγγελιστής ότι δωροδοκήθηκαν από τους
αρχιερείς. [«καὶ συναχθέντες (οι αρχιερείς) μετὰ τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε
λαβόντες ἀργύρια ἱκανὰ ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες· εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταὶ
αὐτοῦ νυκτὸς ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτὸν ἡμῶν κοιμωμένων… οἱ δὲ λαβόντες τὰ ἀργύρια
ἐποίησαν ὡς ἐδιδάχθησαν » (Ματθ. 28,12-15)]. Αφήνουμε αυτή την
πληροφορία, σαν “μη αντικειμενική”. Τι ομολογούν οι φύλακες; Πρώτα
ότι κοιμόταν και δεύτερον ότι εκλάπη ο νεκρός. Αλήθεια, αφού κοιμούνταν, πώς
είδαν ότι … εκλάπη ο νεκρός; !!! Και τα δύο αυτά στοιχεία είναι σπουδαιότατα!
Με την ομολογία τους ότι εκλάπη ο νεκρός δηλώνουν ότι είναι αρνητές της
Αναστάσεώς Του. Είναι πολύτιμος η πληροφορία γιατί προέρχεται απ’ το στόμα
αρνητών του Χριστού και όχι φίλων Του. Μαρτυρία καλή! Τι λένε; Τον γνωρίζουν;
Όχι! Ενώ κοιμόταν, εκλάπη ο νεκρός, λένε! Περιπτώσεις να κλέψουν ρούχα ή
κοσμήματα νεκρών έχουμε πολλές, μα περίπτωση που να έκλεψαν τον πεθαμένο δεν
υπάρχει καμμία στην παγκόσμια ιστορία. Δεχόμαστε τη μαρτυρία τους ότι κοιμόταν
κι όταν ξύπνησαν ο τάφος ήταν κενός. Ρωτούμε όμως: Αφού κοιμόταν πώς γνωρίζουν
ότι “εκλάπη ο νεκρός”; Γιατί αποκλείουν το δυνατόν της Αναστάσεως; Ήταν
δεκαέξι άνδρες. Όλοι κοιμόταν; Όλοι κοιμόταν; Η φύλαξις ήταν μόνο για τρία
ημερονύκτια. Λένε ότι “εκλάπη”. Καλά, και πώς οι κλέφτες άφησαν τα οθόνια που
είχαν προσδεθεί και είχαν προσκολληθεί στο σώμα του Ιησού και ήταν αδύνατη η
απόσπασή τους;
● Πρώτο συμπέρασμα: Οι μάρτυρες κατηγορίας φαρισαίοι και φύλακες του τάφου,
ομολογούν ότι ο Χριστός προείπε την Ανάστασή Του. Δεν λιποθύμησε στο
Σταυρό αλλά ήταν νεκρός. Ήταν ασφαλισμένος μέσα στον τάφο και μετά από
τρεις μέρες ο τάφος ήταν κενός!
• Πάμε τώρα στους μάρτυρες υπερασπίσεως: Παίρνουμε πρώτα τις
μυροφόρες γυναίκες. ‘Ηταν κατ΄ αρχάς αρνητές της Αναστάσεως. Πήραν λέει,
αρώματα και μύρα, άρα δεν είχαν καμμία ιδέα περί της Αναστάσεως, γιατί αν είχαν
τέτοια ιδέα δεν θα πήγαιναν με μύρα και αρώματα στον Νεκρό. Στο
δρόμο αναρωτιένται: Ποιος θα τους σμπρώξει τον λίθο από το μνήμα; [«τίς
ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;» (Μάρκ.16,3)].
Αν είχαν έστω και “ιδέα” της Αναστάσεως θα το έλεγαν αυτό; Προχωρούμε
μαζί τους κι εμείς. Φθάνουν στο μνήμα. Βρίσκουν ανοιχτό το μνήμα και δεν
βρίσκουν μέσα το σώμα του Ιησού. Τι έπρεπε εδώ να σκεφθούν; Μα, ότι αναστήθηκε
ο Χριστός! Όμως αυτές, διαπορούσι! Δεν έχουν ιδέα για την Ανάσταση. Και
τότε βλέπουν δυο άντρες. Επομένως μέχρι τότε δεν είχαν ιδέα για την Ανάσταση.
Τους το είπαν οι δυο άντρες. Ήταν κι αυτές, δηλαδή, αρνητές της Αναστάσεως.
Αφού δεν είχαν ιδέα για την Ανάσταση, πώς θα απατηθούν και θα απατήσουν;
Φεύγουν από το μνημείο και καταπλάγηκαν τόσο πολύ, που δεν ήθελαν να πουν σε
κανένα τίποτα. Αν η Ανάσταση δεν ήταν απίστευτο εξωτερικό γεγονός αλλά
εσωτερικό φαινόμενο, στο οποίο υπήρξαν θύματα οι γυναίκες, πώς και γιατί
τρόμαξαν; Ύστερα όμως από λίγο, συνήλθαν και τις εμφανίστηκε ο Ιησούς και
κράτησαν Αυτού τους πόδας και τις είπε: «Μη φοβείσθε»!
● Συμπέρασμα: Τα πριν από τη μετάβαση, τα κατά την μετάβαση και την άφιξή
τους και τα μετά την αναχώρησή τους από τον τάφο, δηλώνουν ότι η
Ανάστασις ήταν απίστευτο γι΄ αυτές γεγονός. Καμμία ψυχολογική προδιάθεση
υπήρχε σ’ αυτές να δημιουργήσουν την Ανάσταση, να απατήσουν ή να
απατηθούν, διότι ουδεμίαν ιδέαν είχον.
• Ας δούμε και τα της Μαρίας της Μαγδαληνής: Όταν εκείνη είδε τον
λίθον κατά γης, τρέχει στον Σίμωνα και στον Ιωάννη και τους λέγει ότι “πήραν
τον Κύριο και δεν ξέρουμε που τον έβαλαν” [«τρέχει οὖν καὶ ἔρχεται πρὸς Σίμωνα
Πέτρον καὶ πρὸς τὸν ἄλλον μαθητὴν ὃν ἐφίλει ὁ Ἰησοῦς, καὶ λέγει αὐτοῖς· ἦραν
τὸν Κύριον ἐκ τοῦ μνημείου, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἔθηκαν αὐτόν»(Ιω.20,2)].
Αν ήθελε να απατήσει ή να απατηθεί, θα έλεγε: Αναστήθηκε ο Κύριος! Οι
δυο απόστολοι τρέχουν στο μνημείο και βλέπουν τον τάφο κενό. Επιστρέφουν πίσω.
Η Μαρία η Μαγδαληνή ξαναέρχεται στον τάφο και κάθεται κάτω και κλαίει. [«Μαρία
δὲ εἱστήκει πρὸς τῷ μνημείῳ κλαίουσα ἔξω» (Ιω20,11)]. Μα γιατί κλαίει; Γιατί
πήραν τον Κύριό της από τον τάφο. Άρα, δεν είχε ιδέα για την Ανάσταση! Οι
άνθρωποι και τα γεγονότα δρουν και ενεργούν φυσικά και αβίαστα. Αν είχε έστω
και ελάχιστη ιδέα της Αναστάσεως δεν θα έκλαιγε αλλά θα έχαιρε και θα
σκιρτούσε. Συνεχίζουμε την παρακολούθηση, φίλοι μου. Εκεί που καθόταν και
έκλαιγε γύριζε και κοίταζε τον κενό τάφο. Έριχνε δηλαδή βλέμματα στο
μνημείο και έκλαιγε. Τι δείχνει αυτή η φυσικότατη διήγηση; Ότι δεν είχε ιδέα
της Αναστάσεως! Επομένως ούτε μπορούσε να απατηθή νομίζουσα ότι αναστήθηκε,
ούτε ήταν δυνατόν να απατήσει άλλον. Ύστερα από λίγο βλέπει τους δυο αγγέλους
και την ρώτησαν γιατί κλαίει και απάντησε ότι δεν ξέρει ποιοι και ποῦ πήγαν τον
Κύριό της. [«ὅτι ἦραν τὸν Κύριόν μου, καὶ οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν»]
(Ιω.20,13)].
• Η Μαρία η Μαγδαληνή μιλάει και αυτή για κλοπή. Ακόμα δεν έχει ιδέα της
Αναστάσεως. [«ἐστράφη εἰς τὰ ὀπίσω, καὶ θεωρεῖ τὸν Ἰησοῦν ἑστῶτα, καὶ οὐκ ᾔδει
ὅτι Ἰησοῦς ἐστι. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· γύναι, τί κλαίεις; τίνα ζητεῖς; ἐκείνη
δοκοῦσα ὅτι ὁ κηπουρός ἐστι, λέγει αὐτῷ· κύριε, εἰ σὺ ἐβάστασας αὐτόν, εἰπέ μοι
ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγὼ αὐτὸν ἀρῶ. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μαρία. στραφεῖσα ἐκείνη
λέγει αὐτῷ· ῥαββουνί, ὃ λέγεται, διδάσκαλε. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· μή μου ἅπτου·
οὔπω γὰρ ἀναβέβηκα πρὸς τὸν πατέρα μου· πορεύου δὲ πρὸς τοὺς ἀδελφούς μου καὶ
εἰπὲ αὐτοῖς· ἀναβαίνω πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου καὶ
Θεὸν ὑμῶν» (Ιω.20, 14-17)]
Στραφείσα εις τα οπίσω βλέπει τον Ιησού και νομίζει ότι είναι ο
κηπουρός! Και τον ρωτά αν ξέρει τίποτα, ή μήπως Τον πήρε αυτός. Δεν σκέφτηκε
ότι συνομιλεί με τον Χριστό. Δεν υπήρχε δηλαδή μέσα της καμμία ψυχολογική
προδιάθεση να απατηθή ή να απατήσει. Μόνο όταν της φώναξε το όνομά της,
μόνο τότε Τον κατάλαβε. Κατάλαβε το γνωστό ύφος της φωνής Του στο όνομά της.
● Συμπέρασμα: Οι πηγές της Αναστάσεως, δηλαδή οι μυροφόρες γυναίκες
δεν είχαν καμμία ψυχολογική προδιάθεση ώστε να απατηθούν γιατί το γεγονός αυτό
το θεωρούσαν απίστευτο σε όλες τις λεπτομέρειες της μεταβάσεώς τους στον τάφο.
Ήταν δηλαδή κατ’ αρχάς αρνητές της Αναστάσεως. Ήταν επομένως
αδύνατον ψυχολογικώς να απατηθούν. Και αφού δεν απατήθηκαν, γιατί να απατήσουν;
Τι θα κέρδιζαν; Τίποτα, γιατί ο τάφος θα μαρτυρούσε εναντίον τους! Επομένως οι
μυροφόρες μαρτύρησαν Γεγονός για το οποίο προηγουμένως δεν είχαν ιδέα.
• Ας δούμε τώρα τους Αποστόλους: Τι είδους άνθρωποι ήταν; Οι Απόστολοι και
Μαθητές Του τον λατρεύουν το Χριστό που διέρχεται φρικτά
βασανιστήρια. Εκθέτουν τα βασανιστήρια αυτά με όλες τους τις
λεπτομέρειες. Πουθενά όμως δεν υπάρχει έστω και μία ύβρις κατά των σταυρωτών!
Ούτε συμπάθεια ούτε αντιπάθεια αλλά υπάρχει τελεία απάθεια. Ούτε κατά της
δειλίας του Πιλάτου, ούτε κατά της αχαριστίας του όχλου, ούτε κατά του φθόνου
των φαρισαίων. Γράφουν σαν να μην είχαν αγάπη και λατρεία για τον Διδάσκαλό
τους, ίσια, φυσικά και αβίαστα, μάλλον γράφουν σαν να μην έχουν ούτε
ανθρώπινη καρδιά! Γράφουν ό,τι συμβαίνει εξωτερικώς, και όχι ό,τι αυτοί
αισθάνονται εσωτερικώς! Πώς γράφουν; Σαν φωτογράφοι, σαν φωτογραφική μηχανή τη
φωτογραφία, ή σαν καθρέφτης τη φάτσα, ή σαν μαγνητόφωνο την ομιλία! Ας
ρωτήσουμε τους ιστορικούς και φιλολόγους, και αρχαιολόγους, αυτήν την τέλεια
απάθεια κύριοι φιλόλογοι και ιστορικοί, έχετε να μας την δείξετε απ΄την
παγκόσμια φιλολογία έστω σε μια και μόνον σελίδα; Θέλετε να κάνουμε μια
σύγκριση; Δέστε τα τροπάρια που ψάλλονται τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδος: Πόσα
“περιλούσματα” κατά του Ιούδα υπάρχουν, ή κατά του αχαρίστου όχλου, ή κατά των
φαρισαίων; Δέστε και τους Αποστόλους: Ξηρά και απαθής η περιγραφή τους χωρίς το
υποκειμενικό στοιχείο! Αυτό δεν δείχνει μεγάλη ευθύτητα αδολότητα και
ειλικρίνεια, ότι ούτε απάτησαν ούτε απατήθηκαν, αφού εκθέτουν απλώς τους
εξευτελισμούς του δασκάλου τους χωρίς υποκειμενικές κρίσεις; Οι Απόστολοι ποτέ
δεν ανέμεναν ούτε πίστευαν Μεσσία τόσο “άδοξο”, άρα δεν τον έπλασαν με τη
φαντασία τους! Καμμία ηθική ή υλική ωφέλεια είχαν από τα βασανιστήρια του
Δασκάλου τους, άρα δεν απάτησαν!.
• Οι Απόστολοι δημοσιεύουν τις ελλείψεις τους, την χονδράδα τους και την
χοντροπετσιά τους, τις σκληρές φράσεις εναντίον τους. Είναι δυνατόν να
φανταστούμε ότι οι απόστολοι γράφοντες τις ελλείψεις τους ήθελαν να
απατήσουν ή να απατηθούν; Κάθε άλλο! Γιατί αυτά είναι η ταπείνωσή τους. Οι
απόστολοι δημοσιεύουν τις αδυναμίες του Δασκάλου τους, του Χριστού, ο Στέφανος
εμφανίζεται από αυτούς ευψυχώτερος από το Χριστό! Δηλαδή ο θάνατος του Χριστού
εμφανίζεται υποδεέστερος του Στεφάνου! Αυτό δεν είναι δείγμα ειλικρινείας;
Προσέξατε πώς εκθέτουν την αγωνία της Γεθσημανής. Αν ήθελαν να απατήσουν,
δεν θα εξέθεταν τον θάνατο του Ιησού ηρωικό και όχι εξευτελιστικό; Και
μόνο εξευτελιστικό; Αλλά και αδιανόητο, και ξένο και αλλόκοτον. Ο Ιησούς πριν
συλληφθεί και καταδικαστεί στην Γεθσημανή, μόνος, ταράσσεται. Όταν
συλλαμβάνεται και καταδικάζεται είναι ήρωας. Όταν οι Ιουδαίοι τον προκαλούν και
τον ταράσσουν αυτός είναι άκαμπτος. Τι αδιανόητο είδος θανάτου είναι
αυτό, αν αυτός δεν ήταν πραγματικός;
● Άρα οι απόστολοι δεν απάτησαν αλλά ούτε απατήθηκαν.
• Από πού αλλού βγαίνει το συμπέρασμα ότι οι Απόστολοι ήταν άνθρωποι
ειλικρινείς; Εκθέτουν τα βάσανα του Χριστού δημοσίᾳ, και έγιναν γνωστά σε
όλους, ενώ η Ανάσταση του Χριστού γίνεται γνωστή ενώπιον των Μαθητών
μόνον. Αν ήθελαν να απατήσουν ψευδόμενοι θα έπρεπε να βάλουν την
Ανάστασή Του δημόσια και τα βάσανά Του κρυφά, έτσι δεν είναι;
•Εδώ θέλω να προσθέσω και τα εξής: Τον Ιησού θα έπρεπε να τον μισούν γιατί
“τους εξαπάτησε και τους εκμεταλλεύθηκε”. Τους είχε ξεσηκώσει “με χίλιες
ψεύτικες ελπίδες”. Άφησαν τα σπίτια τους, τους γονείς τους, τις οικογένειές
τους, τα αγαθά τους, τη ζωή τους την ίδια, όλοι στράφηκαν εναντίον τους.
Λοιπόν, θα έπρεπε να έβγαιναν στους δρόμους και να φώναζαν: “Μας γέλασε,
μας απάτησε, μας φούσκωσε στα ψέματα, μας πήρε στο λαιμό του”.
• Ας δούμε και αν ήταν ειλικρινείς και στην Ανάσταση. Καμμία, μα
απολύτως καμμία ελπίδα αναστάσεως είχαν. Αυτό φαίνεται από τη
διήγηση των Ευαγγελιστών. Τους φάνηκαν οι πληροφορίες ότι αναστήθηκε «ὡσεὶ
λῆρος … καὶ ἠπίστουν αὐταῖς» (Λουκ.24,11). Αν είχαν ψυχολογική
διάθεση να απατηθούν και μετά να απατήσουν, και έτσι να δημιουργήσουν την
“ανύπαρκτη ανάσταση”, όχι μόνο δεν πίστεψαν αυτά που τους είπαν οι
μυροφόρες γυναίκες αλλά τους φάνηκαν και σαν λήρος, αυτά τα λόγια, δηλαδή σαν
παραληρήματα. Δεν είχαν μέσα τους ούτε ίχνος, ούτε ελάχιστο υλικό της ιδέας της
Αναστάσεως. Ήταν δηλαδή και αυτοί στην αρχή αρνηταί της Αναστάσεως.
• Οι δυο μαθητές βαδίζουν προς Εμμαούς. Είναι απογοητευμένοι και σκυθρωποί
και αποκαλύπτουν στον εμφανιζόμενο σύντροφό τους τον ψυχικό τους κόσμο. Εμείς,
λένε, ἠλπίζομεν σε εκείνον. (Λουκ.21,24). «ἠλπίζομεν» σημαίνει ότι τώρα δεν
έχουν καμμία ελπίδα. Αλλά κάποιες γυναίκες «ἐξέστησαν ἡμᾶς»
(Λουκ.21,22) δηλαδή μας εξέπληξαν που διέδωσαν ότι αυτός ζή. Αυτό
το ἐξέστησαν τι σημαίνει; Όχι, ότι δεν είχαν πίστη και προδιάθεση στην
ανάσταση ώστε να απατήσουν και να απατηθούν; Γιατί δεν είχαν
καμμία ελπίδα στην ανάσταση!
• Άλλη σημαντική λεπτομέρεια: Οι άγγελοι είπαν σ’ αυτές ότι ζή. Ούτε στους Αγγέλους!
Δηλαδή δεν πιστεύουν και αμφισβητούν την ανάσταση!
• Η διήγηση συνεχίζει: Οι δυο Απόστολοι Ιωάννης και Πέτρος που πήγαν στο
μνημείο είδαν κενό τάφο! Τα οθόνια εντετυλιγμένα, δηλαδή διπλωμένα, δηλαδή
δείγματα ότι δεν εκλάπη. Αυτόν δε ουκ είδον. Ποιος κλέφτης θα είχε την
ψυχραιμία να κλέψη τον Ιησού και να του ξεκολλήσει τα οθόνια; Και πώς θα
γίνονταν με τέτοιες συνθήκες η “λοβιτούρα”; Το Σάββατο δεν επιτρέπονταν να
βγουν απ΄ το σπίτι τους. Και πώς τόλμησαν να σκεφθούν να πάνε να κλέψουν
εκείνον που φρουρούσε μια ολόκληρη κουστωδία δεκαέξι ανδρών; Και μάλιστα
άνθρωποι τόσο δειλοί; Και για ποιο λόγο; Για να πουν ότι αναστήθηκε; Και πώς θα
το αποδείκνυαν; Και τί ανταμοιβή θα περίμεναν; Και με τί
όπλα θα ξεκινούσαν; Την ξυπολησιά τους ή την αμορφωσιά τους ή τη χωριατιά
τους ή το ολιγάριθμό τους ή την τρομάρα τους ακόμα και μπροστά σε μία
υπηρετριούλα; Παρόλα αυτά τα πειστήρια, αυτοί δεν πιστεύουν, αλλά ούτε και οι
άλλοι Απόστολοι στην Ανάσταση πιστεύουν. Άμετρος η ειλικρίνειά τους. Αν είχαν
έστω και ελάχιστη ελπίδα αναστάσεως για να απατήσουν ή να απατηθούν, έπειτα από
τόσες μαρτυρίες, θα πίστευαν αμέσως.
• Επιστρέφουν στα Ιεροσόλυμα. Εκεί διαδίδουν ότι είδαν τον Ιησούν αλλά και
πληροφορούνται ότι ώφθηκε Σίμωνι [«ὤφθη Σίμωνι» (Λουκ. 24,34)].
Ενώ συζητούσαν όλα αυτά εμφανίζεται ο Ιησούς. Αυτοί γίνονται έμφοβοι και
νομίζουν ότι θεωρούν πνεύμα, δηλαδή φάντασμα. [«πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι
γενόμενοι ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν»(Λουκ.24,37)]. Αμφιβάλλουν δηλαδή ακόμα και με
την παρουσία του Αναστημένου Ιησού! Τί σημαίνουν όλα αυτά; Μα ότι είναι
άπιστοι στην ανάσταση. Τους μιλάει ο Ιησούς: Γιατί είστε ταραγμένοι και
ανήσυχοι, δέστε τα χέρια μου και τα πόδια μου ότι αὑτός εγώ ειμί. Επικαλείται
τα μάτια τους, να προσέξουν τα τρυπημένα χέρια Του, πάλι όμως αυτοί
αμφιβάλλουν. Τότε επικαλείται ο Ιησούς τα χέρια τους, για να Τον ψηλαφήσουν,
αυτοί συνεχίζουν να απιστούν. Τους ζητά να του δώσουν κάτι να φάγει. Πώς
τα βλέπετε φίλοι μου όλα αυτά; Είναι ποτέ δυνατό να παραδεχθούμε ότι απατήθηκαν
και έπειτα απάτησαν; Τρίβουν τα μάτια τους, μήπως απατώνται.
● Άρα δεν έχουν καμμία προδιάθεση ψυχική ώστε να απατηθούν στην
Ανάσταση. Ύστερα, ανήκουν όλοι στον ίδιο τύπο ανθρώπου που έχει
προδιάθεση για ψευδαισθήσεις; Μετά από έρευνες, εδώ έχουμε δύο
σημερινά ιατρικά συμπεράσματα: πρώτον, οι ψευδαισθήσεις είναι
διαφορετικές σε κάθε άνθρωπο. και δεύτερον, οι μαθητές είχαν πολύ διαφορετικό
ψυχολογικό χαρακτήρα ο καθένας. Ήταν ένα φάσμα που καλύπτει όλους τους
ψυχολογικούς τύπους των ανθρώπων. Επομένως φίλοι μου, δεν απατήθηκαν
εσωτερικώς, αλλά αναγκάστηκαν να τη δεχτούν (την Ανάσταση), σαν εξωτερικό
γεγονός αναντίρρητο!
• Με τον Θωμά τί έγινε; (Ιω.20,24-28). Τα ίδια και χειρότερα! Δεν
πιστεύει με τίποτα! Αυτός δεν πείθεται ούτε και αν τον δει ακόμα και αν Τον
ψηλαφήσει τα χέρια, τα πόδια, αλλά και αυτήν την πλευράν Του. Δηλαδή τί
σημαίνουν τα λόγια του; Μα, ψυχικό κάταγμα! Πλήρη απιστία του Θωμά στην
Ανάσταση! Τελικά πείθεται, αφού βλέπει τον Ιησού.
● Ούτε λοιπόν και ο Θωμάς ήταν δυνατόν να απατηθεί.
•Εδώ παρουσιάζεται ένας σοβαρός αντιρρησίας και λέγει: Μα, ο Ιησούς
είχε προείπει την ανάστασή Του που την θυμούνταν οι φαρισαίοι, πώς οι Απόστολοι
δεν είχαν καμμία ιδέα ή ελπίδα της αναστάσεως; Απάντηση: Ούτε και οι φαρισαίοι
πίστευαν στην ανάσταση, αφού έβαλαν κουστωδία δεκαέξι πληρωμένων ανδρών για να
μην κλαπεί το σώμα του Ιησού. Αυτή η ιδέα δεν χωρούσε στο μυαλό των Αποστόλων
γιατί ήταν πρωτοφανής: Ουδέποτε άνθρωπος ανέστησε τον εαυτό του. Πάντα ο ένας
θ’ ανιστούσε άλλον, ποτέ ο ίδιος τον εαυτό του. Η Σταύρωση του Χριστού τους
τσάκισε, τους συνέτριψε κάθε ελπίδα και όλα τα όνειρά τους. Μετά αυτοί οι
έντρομοι απόστολοι, πώς θα πλησίαζαν τον τάφο και είχαν τον χρόνο και την
ψυχραιμία να του βγάλουν και τα οθόνια; Πώς θα περνούσαν τόσα βασανιστήρια, θα
έχυναν το αίμα τους για ένα ψευδές γεγονός; Πώς μεταβλήθηκαν αυτοί οι λαγοί και
κατάκλειστοι από τον φόβο και έγιναν ατρόμητα λιοντάρια και πέθαναν για την
Ανάσταση του Χριστού; Δεν είναι υπερβολή να πούμε: Έζησαν σαν σκυλιά. Και πώς
πέθαναν; Σαν κακούργοι. Όλοι πέθαναν με οικτρό θάνατο. Και όλοι
προτίμησαν τον θάνατο παρά να αρνηθούν την Πίστη τους ότι ο Χριστός είναι ο
Θεός, ότι σταυρώθηκε για μας, ότι τάφηκε, ότι ανέστη εκ νεκρών, ότι κάθεται εκ
δεξιών του Πατρός, ότι θα έρθει πάλι να κρίνει ζώντας και νεκρούς.
Αρκούσε να αρνηθούν αυτή την πίστη όχι μόνο για να γλυτώσουν τον θάνατον αλλά
και να ζήσουν ζωή ανέσεως και χαράς. Μα όλοι προτίμησαν τον θάνατο. Όλοι!
Και τι θάνατο. Τον Πέτρο τον σταύρωσαν, τον Ανδρέα τον σταύρωσαν, τον Ματθαίο
τον έκαψαν ζωντανό σε ένα καμίνι, τον Ιάκωβο τον έσφαξαν με μαχαίρι, τον Σίμωνα
τον ζηλωτή τον σταύρωσαν, τον Φίλιππο τον κρέμασαν ανάποδα, τον Ιάκωβο
τον του Ζεβεδαίου τον έσφαξαν, τον Βαρθολομαίο τον σταύρωσαν, τον Ιούδα τον
Θαδδαίο τον σκότωσαν με τόξα, τον Θωμά τον σκότωσαν στο σημάδι με τόξα, τον
Ματθία; Απέθανε από βασανιστήρια. Ο μόνος που πέθανε με φυσικό θάνατο είναι ο
Ευαγγελιστής Ιωάννης ο θεολόγος. Και απέθαναν όλοι ήρεμα, χωρίς να ζητούν
εκδίκηση! χωρίς να υψώνουν τις γροθιές τους εναντίον των βασανιστών τους, χωρίς
να καταρώνται, αντίθετα, συγχωρούσαν ολοψύχως τους εκτελεστές τους και
προσεύχονταν γι΄αυτούς γεμάτοι αγάπη.
● Αν μπορείτε και όποιοι μπορείτε, απαντήστε!
Άπιστοι όλου του κόσμου, απαντήστε!
• Υπάρχει κι ένα θαύμα, το θαύμα του Παύλου. Ο Παύλος μισούσε με θανάσιμο
μίσος τον Χριστό. Τον δίωκε, ήταν λυσσώδης εχθρός του Χριστού. Μαίνονταν
εναντίον των χριστιανών. Ήταν φοβερός διώκτης του Χριστού ο Παύλος. Το
ψυχολογικό του έδαφος ήταν τελείως απρόσφορο στο να πιστέψει αυτός στην
Ανάσταση του Χριστού. Κι ενώ ο Παύλος βρίσκονταν στο ύψιστο σημείο του
μίσους του, εμπνέων απειλής και φόνου, και έτοιμος να συλλάμβανε όλους τους
χριστιανούς της Δαμασκού, βλέπει ζωντανό τον αναστημένο Ιησού ήρεμον και
γαλήνιον να τον ρωτά: «Σαούλ Σαούλ τί με διώκεις;» (Πράξ.9,4 και 26,14).
Να υποθέσουμε ότι προς στιγμήν αυτός ο λυσσώδης και μαινόμενος Εβραίος, να
απατήθηκε; Εντάξει! Τότε, πώς ύστερα από δέκα χρόνια μπροστά στο Βασιλιά
Αγρίππα (Πράξ.κεφ 25 και 26) ομολογεί την Ανάσταση και του λέγει «οὐκ
ἐγενόμην ἀπειθὴς τῇ οὐρανίῳ ὀπτασίᾳ» (Πράξ. 26,19);
● Λοιπόν; Αυτή η ολοκληρωτική και αποφασιστική μεταστροφή του Παύλου, πώς
ερμηνεύεται;
● Φίλοι μου, ιδού οι μυροφόρες γυναίκες! Ιδού οι Απόστολοι!
Ιδού ο Παύλος! Όλοι μαρτυρούν την Ανάσταση του Χριστού!
• Αλλά ας δούμε λίγο και την Ιστορία και τους μάρτυρες της Ιστορίας.
Πέρασαν από τότε δυο χιλιάδες χρόνια. Σ’ όλη αυτή τη χρονική διαδρομή πέρασαν
πολλά εκατομμύρια από μάρτυρες υπερασπίσεως και από μάρτυρες κατηγορίας
της Αναστάσεως του Χριστού. Τα πρώτα τριακόσια χρόνια οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες
υπέβαλλαν τους χριστιανούς σε ποικίλα βασανιστήρια και σε ποικίλα μαρτύρια,
γιατί πίστευαν στην Ανάσταση του Ιησού. Όμως φίλοι μου, τόσους πολλούς, επί
τόσα έτη, με τόση ανωτερότητα αυτοθυσίας μάρτυρες, έχει μόνον το Γεγονός της
Αναστάσεως του Χριστού και κανένα μα κανένα άλλο!
• Μήπως όμως αυτή η αυτοθυσία ήταν ευγενής αλλά όχι και αληθής; Ας το
δούμε:
-Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, θα συνέβη ένα από τα δύο: Οι Απόστολοι που
μας μιλούν για την Ανάσταση ή μας απάτησαν ή θα απατήθηκαν. Ποιο είναι το
δείγμα το αδιάψευστο ότι κάποιος δεν απατά; Μα, αν χύσει το αίμα του για αυτό
που μαρτυρεί! Και ποιο είναι το δείγμα ότι κάποιος δεν απατάται; Μα, ο
άνθρωπος μπορεί να απατηθεί χωρίς να έχει τη διάθεση να μας απατήσει, όταν μας
μιλάει για ιδέες, για κοινωνικά συστήματα, για φιλοσοφικές θεωρίες, για
θρησκευτικές πεποιθήσεις που τον λόγο έχουν εσωτερικά υποκειμενικά κριτήρια, ο
νους και το συναίσθημά του. Τουναντίον όμως! Ο άνθρωπος δεν μπορεί να απατηθεί
όταν δεν μιλάει για ιδέες αλλά για γεγονότα που τον λόγο τον έχουν όχι ο νους
και το συναίσθημα, αλλά τα μάτια, τα αυτιά, τα χέρια, το στόμα, τα
εξωτερικά τεκμήρια. Η Ανάσταση λοιπόν του Χριστού δεν εμφανίζεται σαν
ιδέα των Αποστόλων αλλά σαν Γεγονός που έλαβε χώραν εν τόπω και χρόνω και
ενώπιον πλήθους μαρτύρων. «ὃ ἀκηκόαμεν» και «ὃ ἑωράκαμεν…καὶ αἱ χεῖρες
ἡμῶν ἐψηλάφησαν» (Α΄Ιωαν. 1,1). Το Γεγονός της Αναστάσεως ήταν αντίθετο σε κάθε
ιδέα των Αποστόλων και των μυροφόρων, ιδιαίτερα δε ήταν ξένο προς το ψυχικό
περιεχόμενο και την ψυχική προδιάθεση του Παύλου. Αυτού του συνταρακτικού
Γεγονότος, δεν ήταν ένας απόστολος αυτόπτης μάρτυρας και τον είδε Αυτόν μια
φορά, αλλά πολλοί και πολλές φορές. Δεν τον είδαν μόνον αλλά Τον άκουσαν,
Τον άγγιξαν, συνέφαγαν, συνέπιαν μαζί Του: Στον δρόμο προς Εμμαούς, σε έναν
κήπο, σ΄ένα χωράφι, στη λίμνη Γεννησαρέτ, μεσημέρι, απόγευμα, ενώ εκείνοι
περπατούν συνομιλώντας, ενώ ψαρεύουν αμέριμνοι, τους αναλύει επί ώρες την Αγία
Γραφή, τους ψήνει ψάρια στα κάρβουνα, τρώει μπροστά τους ψάρι και κηρύθρα με
μέλι, τους ελέγχει, τους επιτιμά, τους κάνει ψυχρολουσία, τους
κάνει να αισθάνονται άσχημα! Οι εμπειρίες της Αναστάσεως επαναλαμβάνονται επί
σαράντα μέρες στον ίδιο ρυθμό. Τις βλέπουν πάντοτε πολλοί μαζί, και διαρκούν
ώρες, δημιουργούν πάντοτε γαλήνη, χαρά και ακλόνητη πεποίθηση ότι ο Χριστός ζή
και βασιλεύει εις τους αιώνας. Βεβαιώθηκαν και υπερβεβαιώθηκαν οι Απόστολοι για
την Ανάσταση του Χριστού με όλες τους τις αισθήσεις! Πώς είναι
δυνατόν να πούμε ότι απατήθηκαν, αφού η Ανάστασις δεν εμφανίζεται σαν ιδέα αλλά
σαν γεγονός κι αφού για το Γεγονός αυτό υπάρχουν όχι ένας μάρτυρας, αλλά
πολλοί, και όχι μια φορά τον είδανε αλλά πολλές φορές, και όχι με μια μόνον
αίσθησή τους αλλά με όλες: ακοή, όραση, αφή, γεύση.
● Επομένως δεν απατήθηκαν. Έχυσαν και το αίμα τους για την Ανάσταση. Άρα,
δεν μας απάτησαν.
●●● Τελικό συμπέρασμα: Ο Χριστός αναστήθηκε εκ νεκρών!
Το βεβαιώνουν οι Απόστολοι που θυσιάστηκαν, άρα δεν απάτησαν, που μιλούν
όχι για ιδέες αλλά για Γεγονός, άρα δεν απατήθηκαν.
Οι μάρτυρες της Αναστάσεως του Χριστού συνεχίζουνε δυο χιλιάδες χρόνια από
τότε μέχρι σήμερα. Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι ένα γεγονός της ιστορίας
που κάποτε έλαβε χώρα και μετά ταύτα περιήλθε στην αρχαιολογική επιστήμη. Η
Ανάσταση του Χριστού συνεχίζεται και σήμερα. Αλήθεια, με τι μεγαλοπρέπεια
γιορτάζεται η Ανάσταση κάθε χρόνο! Σαν γεγονός σημερινό και όχι Γεγονός που
έγινε πριν από δυο χιλιάδες χρόνια. Πέστε μου, ποιο άλλο γεγονός προ δυο
χιλιάδων ετών γιορτάζεται μέχρι σήμερα; Κανένα. Η Ανάσταση του Χριστού γιορτάζεται
όχι μόνο από τους πιστούς αλλά και από τους αδιάφορους. Χαίρουν δηλαδή και οι
άνθρωποι που είναι αδιάφοροι, ίσως και πολέμιοι του Χριστού, και χαίρονται μέσα
σε μια ατμόσφαιρα γενικής χαράς και παγκόσμιας γιορτής. Αυτή η πλήμμυρα της
χαράς, της Γιορτής του Πάσχα, επί δυο χιλιάδες χρόνια και σ΄αυτούς τους
αδιάφορους θρησκευτικώς ανθρώπους δεν δείχνει την αλήθεια και τη δύναμη
του Γεγονότος αυτού;
• Τέλος η Ανάσταση του Χριστού δεν γιορτάζεται μόνο άπαξ του έτους
τόσο μεγαλοπρεπώς από πιστούς και απίστους αλλά και άπαξ της εβδομάδος, κάθε
Κυριακή. Και παγκόσμια. Ποιο άλλο γεγονός προ χιλιάδων ετών γιορτάζεται όχι
μόνο άπαξ του έτους αλλά και άπαξ της εβδομάδος; Κανένα, μα κανένα άλλο πλην
της Αναστάσεως του Χριστού.
● Όντως, όντως η Ανάστασις του Χριστού είναι Γεγονός τελείως
πραγματικό, ατράνταχτο και αναντίρρητο!
• Οι άνθρωποι “καταδίκασαν” τον Θεό σε θάνατο. Και ο Θεός με την Ανάστασή
Του “καταδικάζει” τους ανθρώπους σε αθανασία.
• Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσο μίσος στο Θεό όσο όταν τον εσταύρωσαν.
Και ποτέ δεν έδειξε ο Θεός τόση αγάπη στους ανθρώπους, όση όταν αναστήθηκε!
• Οι άνθρωποι θέλησαν να καταστήσουν τον Θεό θνητό! κι ο Θεός με την
Ανάστασή Του κατέστησε τους ανθρώπους αθανάτους.
• Ο σταυρωθείς Θεός αναστήθηκε! Ναι, αναστήθηκε και σκότωσε τον θάνατο.
• Ο θάνατος δεν υπάρχει πλέον, πίστεψέ το φίλε μου:
♦ O θάνατος πέθανε!
♦ O θάνατος
κατατροπώθηκε!
♦ H αθανασία κατέκλυσε
τον άνθρωπο και όλους τους κόσμους του!
•Πριν απ’ την Ανάσταση του Χριστού ο θάνατος ήταν φοβερός για τον άνθρωπο.
Μετά την Ανάσταση του Χριστού ο άνθρωπος γίνεται φοβερός για το θάνατο!
•Ο άνθρωπος πλέον είναι απρόσβλητος από το θάνατο. Ο θάνατος μετατρέπεται
σε υποπόδιο των ποδών του. Έτσι, όταν πλέον ο άνθρωπος αποθνήσκει, αφήνει απλώς
το ένδυμά του επάνω στη Γη για να το ενδυθεί πάλι την ημέρα εκείνη, της
Δευτέρας Παρουσίας.
• Μέχρι την Ανάσταση του Χριστού η πρώτη φύση του ανθρώπου ήταν η ζωή και η
δευτέρα φύση του ήταν ο θάνατος. Ο άνθρωπος είχε συνηθίσει τον θάνατο σαν κάτι
το φυσικό. Μετά την Ανάσταση του Χριστού, η δευτέρα φύση του ανθρώπου δεν
είναι ο θάνατος, είναι η αθανασία! Αυτή έγινε πλέον το φυσικό στον
άνθρωπο και το αφύσικο είναι πλέον ο θάνατος!!!
● Φίλοι μου, χωρίς την Ανάσταση του Χριστού δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός.
Ναι, καλά το ακούσατε. Μεταξύ των θαυμάτων η Ανάσταση του Χριστού είναι το
μεγαλύτερο θαύμα, όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν απ΄ αυτό, και όλα συνοψίζονται
σ’ αυτό. Από αυτό πηγάζουν και η Πίστη και η αγάπη και η ελπίδα και η
προσευχή και η θεοσέβεια. Αυτό είναι το ιδιάζον χαρακτηριστικό του
χριστιανισμού. Αυτό είναι εκείνο που δεν έχει καμμία άλλη θρησκεία. Αυτό είναι
εκείνο που ανυψώνει τον Θεάνθρωπο υπεράνω όλων των ανθρώπων και όλων των
“θεών”. Αυτό είναι εκείνο που δεικνύει και αποδεικνύει κατά τρόπο
μοναδικό και αναμφισβήτητο ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και
Κύριος σε όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους.
● Όλη η ιστορία του Χριστιανισμού δεν είναι παρά η ιστορία ενός και
μοναδικού θαύματος, του θαύματος της Αναστάσεως του Χριστού.
• Πότε γεννάται ο άνθρωπος; Τι λέτε; Τι απαντάτε; Όταν τον φέρει στον κόσμο
η μητέρα του; Όχι βέβαια, αλλά όταν πιστεύσει στον αναστάντα
Χριστό, γιατί τότε γεννάται στην αθάνατο και αιώνια ζωή, ενώ η μητέρα γεννά το
παιδί για τον θάνατο, για τον τάφο.
• Ποια είναι η μητέρα των αθανάτων; Ποια είναι η μητέρα όλων των
χριστιανών; Ποια είναι η μητέρα όλων μας; Μα είναι η Ανάσταση του Χριστού! Με
την πίστη στην Ανάσταση γεννιέται εκ νέου ο άνθρωπος, γεννιέται για την
αιωνιότητα! Ένας σκεπτικιστής απαντά: αυτό είναι αδύνατον. Και ο Αναστάς
Θεάνθρωπος ανταπαντά: «πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι» (Μάρκ.9,23).
Και ο πιστεύων σαν μάρτυρας που ζή το Ευαγγέλιον του Αναστάντος Χριστού
αποδεικνύει αυτό με όλη την ψυχή και με όλη την καρδιά και με όλη την ζωή του.
Η Πίστη φωνάζει: Πού είναι το κέντρον σου θάνατε; Το δε κέντρο του θανάτου
είναι η αμαρτία. Με την Ανάστασή Του ο Χριστός ήμβλυνε του θανάτου το κέντρο. Ο
θάνατος είναι ο όφις, η αμαρτία είναι το κεντρί του όφεως, με την αμαρτία ο
θάνατος χύνει το δηλητήριο στο σώμα και στην ψυχή του ανθρώπου. Όσο
περισσότερες αμαρτίες έχει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερα είναι
τα κέντρα που χύνει ο θάνατος το δηλητήριό του σ’ αυτόν. Όταν πολλές
σφήκες πέσουν πάνω στο σώμα του ανθρώπου και τον τραυματίσουν, τότε ο άνθρωπος δηλητηριάζεται
και πεθαίνει. Τα ίδια παθαίνει και η ψυχή∙ όταν την τραυματίσουν τα πολλά
κέντρα των πολλών αμαρτιών, οδεύει στον θάνατο που δεν έχει ανάσταση.
• Όταν ο άνθρωπος νικά μέσα του την αμαρτία, νικά τον θάνατο!
Ας το προσέξουμε καλά φίλοι μου. Αν περάσει μια μέρα και δεν νικήσαμε ούτε μια
αμαρτία, γίναμε περισσότερο θνητοί. Ποτέ μην το λησμονείς. Όταν λέμε ότι
πιστεύουμε στον αναστημένο Χριστό σημαίνει ότι αγωνιζόμεθα διαρκώς
εναντίον της αμαρτίας. Όταν αγωνίζεσαι κατά της αμαρτίας και των παθών
καθημερινά, αποδεικνύεις ότι πιστεύεις στον αναστάντα Χριστό. Όταν όμως
δεν αγωνίζεσαι, είναι μάταιη η πίστη σου. Αν η πίστη του ανθρώπου δεν είναι
αγώνας για την αθανασία, για την αιωνιότητα, τότε τι είναι; Αν ο Χριστός δεν
αναστήθηκε αυτό σημαίνει ότι η αμαρτία και ο θάνατος δεν νικήθηκαν. Αν όμως δεν
έχουν νικηθεί αυτά τα δύο, τότε γιατί να πιστεύει κανείς στο Χριστό; Ένας όμως
που αγωνίζεται κατά των παθών και κατά της αμαρτίας, αυτός ενισχύει
βαθμιαία μέσα του την αίσθηση ότι όντως αναστήθηκε ο Χριστός, όντως
ήμβλυνε το κέντρο του θανάτου, όντως νίκησε σε όλα τα μέτωπα της μάχης, τον
θάνατο. Τι κάνει η αμαρτία στην ψυχή του ανθρώπου; Μα την σμικρύνει σιγά – σιγά
και την πλησιάζει στον θάνατο σιγά – σιγά. Την μεταβάλλει σιγά σιγά από αθάνατη
σε θνητή, από άφθαρτη και απέραντη σε φθαρτή και πεπερασμένη. Όσο
περισσότερες αμαρτίες έχει ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο θνητός είναι.
• Ο άνθρωπος που δεν αισθάνεται τον εαυτό του αθάνατο, είναι φανερό ότι
βρίσκεται ολόκληρος βυθισμένος στις αμαρτίες, σε μειωτικές σκέψεις, σε
νεκρωμένα αισθήματα, και ζη μια πικρή, φθηνή, ανέλπιδη ζωή. Ο χριστιανισμός σε
καλεί σ΄έναν αγώνα εναντίον του θανάτου μέχρι της εσχάτης αναπνοής και μέχρι
της τελικής νίκης. Εδώ η κάθε αμαρτία αποτελεί μια υποχώρηση, εδώ το κάθε πάθος
αποτελεί μια προδοσία, εδώ η κάθε κακία είναι και μια ήττα.
• Ο Αναστάς Χριστός αναστήθηκε, δηλαδή ανάστησε το σώμα του ανθρώπου από το
θάνατο. Αν δεν είχε αναστήσει το σώμα τί το όφελος θα είχε από Αυτόν; Δεν θα
είχε σώσει ολόκληρο τον άνθρωπο. Αν δεν ανέστησε το σώμα τότε γιατί σαρκώθηκε,
γιατί ανέλαβε σώμα αφού δεν του έδωσε τίποτα από την θεότητά Του; Αν ο Χριστός
δεν αναστήθηκε τότε γιατί να πιστεύει κανείς σ’ Αυτόν;
• Φίλοι ακροατές, αλήθεια, αλήθεια σας λέγω, ομολογώ ότι εγώ ουδέποτε θα
πίστευα στον Χριστό αν δεν είχε αναστηθεί και δεν είχε νικήσει τον θάνατο, τον
μεγαλύτερο εχθρό μας. Αλλά ο Χριστός αναστήθηκε! Ναι, αναστήθηκε και μας χάρισε
την αθανασία! Χωρίς αυτή την αλήθεια, τι είναι ο κόσμος; Μα, μία χαώδης
έκθεση απεχθών ανοησιών. Μόνο ο αναστημένος Χριστός μας ελευθέρωσε από το
παράλογο κι από την απελπισία. Χωρίς την Ανάσταση δεν υπάρχει ούτε στον Ουρανό,
ούτε κάτω από τον Ουρανό, τίποτα πιο παράλογο από αυτόν τον κόσμο, ούτε
μεγαλύτερη απελπισία από αυτήν τη ζωή.
• Όταν δεν πιστεύεις τίποτα και δεν ελπίζεις τίποτα, δεν είσαι ελεύθερος
αλλά είσαι δούλος της δυστυχίας σου και της απελπισίας σου και του σκοταδιού
του ατελεύτητου και απέραντου και μέσα σου και γύρω σου και παντού. Του
σκοταδιού της καρδιάς σου που το ακουμπάς και το αισθάνεσαι και το ζης.
• Δεν υπάρχει πιο δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην
Ανάσταση του Χριστού και στην ανάσταση των νεκρών.
• Το επαναλαμβάνω φίλοι μου, ποιο είναι το μεγαλύτερο βάσανο και η πιο
φρικιαστική απανθρωπία στον ανθρώπινο κόσμο μας; Μα ο θάνατος. Η πλάκα του
τάφου. Το τέρμα των 50, 60, 70, 80 χρόνων. Και μετά; Και μετά φίλοι μου, ποιο
είναι το μετά; Ποιος μου λύνει αυτό το μετά; Ποιος με απελευθερώνει από εκείνη
την απανθρωπία κι από εκείνο το βάσανο; Ένας και μόνον Ένας, ο Αναστάς
Θεάνθρωπος, και κανένας, κανένας άλλος.
• Τί είναι για μας τους χριστιανούς αυτή η ζωή; Είναι ένα σχολείο που
μαθαίνουμε πώς να εξασφαλίσουμε την αθανασία και την αιώνια ζωή. Τί το όφελος
έχουμε από αυτή τη ζωή, όση κι αν είναι, όποια κι αν είναι, αν μ΄αυτή δεν
μπορούμε να αποκτήσουμε την αιώνια; Τότε, καλύτερα θα ήταν να μην γεννιόμασταν.
Άσκοπα γεννηθήκαμε. Όμως θα σας πω και κάτι ακόμα, προσέξτε φίλοι μου:
♦ Αν υπάρχει
ένα Γεγονός στο οποίο να μπορούν να συνοψιστούν όλα τα γεγονότα, είναι η
Ανάσταση του Χριστού!
♦Αν υπάρχει μια
Αλήθεια στην οποία να μπορούν να συνοψιστούν όλες οι αλήθειες, είναι η Ανάσταση
του Χριστού!
♦ Αν υπάρχει
μια Πραγματικότητα στην οποία να μπορούν να συνοψιστούν όλες οι
πραγματικότητες, είναι η Ανάσταση του Χριστού!
♦ Αν υπάρχει
ένα Θαύμα, στο οποίο να μπορούν να συνοψιστούν όλα τα θαύματα, είναι η Ανάσταση
του Χριστού!
• Θέλω να τελειώσω την εκπομπή μου, με μία απλή αλλά συγκλονιστική ιστορία:
Ένας ιεραπόστολος κήρυττε τον Χριστό. Ο ιεραπόστολος αυτός δεν ήταν
Ευρωπαίος, ήταν ιεραπόστολος απ’ τους Αφρικανούς που πίστεψαν στο Χριστό και
μιλούσε πάντα με λίγα λόγια αλλά με πολλά δάκρυα και με πολλή δύναμη.
Μερικοί Ευρωπαίοι που τον άκουσαν θέλησαν να τον κοροϊδέψουν και του είπαν:
-Τί έκαμε ο Χριστός για σένα και μιλάς με τόση αγάπη και με τόση δύναμη γι’
αυτόν;
Δεν μπορούσε να βρει μεγάλα λόγια, λίγα γράμματα ήξερε, αλλά τους απάντησε
με τον απλό δικό του τρόπο: Πήρε λίγα φρύγανα, τα έκαμε σε σχήμα μάνδρας, έβαλε
στη μέση ένα σκουλήκι και τα έδωσε φωτιά. Το σκουλήκι, από δω φωτιά, από κει
φωτιά, καίγονταν. Ακριβώς την ώρα εκείνη που καίγονταν ο μαύρος ιεραπόστολος το
πήρε το σκουλήκι, το φίλησε και το έβαλε στον κόρφο του!
- Να τι έκαμε ο Χριστός για μένα, είπε ο μαύρος ιεραπόστολος! Ήμουνα το
σκουλήκι μέσα στη φωτιά και Αυτός με άρπαξε, με φίλησε, και με πήρε στην αγκαλιά
Του!
● Φίλοι ακροατές, Χριστός Ανέστη.
Ναι, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !
Και από τότε που ο Χριστός Ανέστη, νεκρός δεν υπάρχει στα μνήματα.
Χριστός Ανέστη και μηδείς φοβείσθω τον θάνατον.
Ανέστη Χριστός και μας ελευθέρωσε ο του Σωτήρος θάνατος, θανάτω θάνατον πατήσας.
Χριστός Ανέστη, φίλοι μου!
Μύριες φορές Χριστός Ανέστη.
Χαίρετε αγαπητοί ακροαταί.
----------------------------------------------
Αληθώς Ανέστη ο Κύριος!
