Κατά τή χθεσινή συζήτηση στήν ὁλομέλεια γιά τήν Παιδεία

Ἀπογοητευτική ἡ εἰκόνα τῶν Ἑλλήνων Πολιτικῶν πού ἐκθέτει τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο!

● Κατώτερη τῶν περιστάσεων ἡ στάση τοῦ Πρωθυπουργοῦ.

● Ὁ Γεν. Γραμματέας τοῦ Κ.Κ.Ε. ἔμεινε νά ὑπερασπισθεῖ τούς ἐθνικούς ἀγῶνες τῆς Ἐκκλησίας!

● Ἀκατάλληλος, τελικῶς, ὁ Ὑπουργός Παιδείας.

 

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, θεολόγου

Χρειάζονταν μεγάλη ὑπομονή γιά νά παρακολουθήσει κανείς ὁλόκληρη τήν πρό ἡμερησίας διατάξεως συζήτηση στήν ὁλομέλεια τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων, σέ ἐπίπεδο Ἀρχηγῶν κομμάτων, γιά τήν Παιδεία. Διήρκεσε περισσότερο ἀπό 7 ὁλόκληρες ὧρες! Χωρίς, ὅμως, κανένα οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα.

Τό ἐνδιαφέρον ἦταν αὐξημένο λόγω τοῦ σάλου πού ἔχει τελευταίως προκληθεῖ περί τοῦ νέου προγράμματος σπουδῶν γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στήν Α΄βάθμια καί Β΄θμια ἐκπαίδευση στή Χώρα μας, τό ὁποῖο μάλιστα ἀπεφασίσθη ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας νά ἐφαρμοσθεῖ ἀπό τήν τρέχουσα σχολική χρονιά, παρά (καί) τίς προφανεῖς ἐλλείψεις τῶν στοιχειωδῶν προϋποθέσεων γιά κάτι τέτοιο.

Σ' αὐτό τό σημεῖο θά ἐπικεντρώσουμε τήν ἀναφορά μας σέ τοῦτο τόν σχολιασμό. Σχολιασμός πού γίνεται προκειμένου νά ἐπισημανθεῖ ὅτι, ὅπως ἐπιβεβαιώθηκε, δυστυχῶς, ὁ Ἑλληνικός λαός δέν ἔχει νά προσδοκᾶ σχεδόν τίποτε ἀπό τούς Ἕλληνες πολιτικούς, τουλάχιστον γιά τέτοια σοβαρά ζητήματα.

Πρῶτος, ὁ κύριος Πρωθυπουργός ξεκίνησε μέ μία σοβαρή παρατυπία, ἀφοῦ ἐπέλεξε στά ὑποτίθεται 25΄ λεπτά τῆς πρωτολογίας του νά ἀναφερθεῖ ἐπί μακρόν σέ ἄλλα θέματα ἀπό τήν τρέχουσα πολιτική ἐπικαιρότητα, μέ ἀποτέλεσμα νά παραταθεῖ ἡ τοποθέτησή του σέ κάτι περισσότερο ἀπό 45΄ λεπτά.

Στό ἐπίμαχο θέμα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἐπανέλαβε, μέ ἤπιους τόνους, τή γνωστή ἐπωδό τοῦ Ὑπουργοῦ, περί τῆς ἀνάγκης ἀλλαγῆς τοῦ χαρακτῆρος τοῦ μαθήματος ἀπό ὁμολογιακό σέ μάθημα γνώσεως τῶν θρησκειῶν, μέ τήν ἐπίσης συμπληρωματική ἐπωδό ὅτι δῆθεν θά δίνεται ἔμφαση στό ὀρθόδοξο χριστιανικό δόγμα!

Οὔτε λέξη γιά τό καί διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ ἀκατάλληλο περιεχόμενο τοῦ νέου προγράμματος, τό ὁποῖο πόρρω ἀπέχει ἀπό τή συνετή παροχή γνώσεων περί τῶν ἄλλων θρησκειῶν, συνιστᾶ δέ σαφέστατη συγκρητιστική διαθρησκειακή προπαγάνδα, στήν ὁποία ἀναμιγνύεται διαστρεβλωτικά πρός τό πνεῦμα καί τήν ταυτότητά της ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί Ἐκκλησία.

Ἡ αἴσθηση ἦταν ἐξ ἀρχῆς ὅτι ὁ Πρωθυπουργός ἐπιθυμεῖ νά πέσουν οἱ τόνοι, ἀλλά καί νά στηρίξει τίς ἐπιλογές τοῦ Ὑπουργοῦ του. Πέραν, ὅμως, αὐτοῦ, ἐκεῖνο πού ἐπίσης διακρινόταν καί τό ὁποῖο δέν περιποιεῖ τιμή στόν ἴδιο, εἶναι τό πόσο ἐπιφανειακά ἀντιμετώπιζε τό θέμα, μέ προφανῆ ἄγνοια καί ἔλλειψη προσωπικῆς γνώσεως ἑνός τόσο σοβαροῦ ζητήματος. Διότι, ἐάν δέν ἰσχύουν αὐτές οἱ ἐκτιμήσεις, τότε ἀναπόφευκτα ἰσχύει ἡ περιφρονητική καί διεκπεραιωτική ἀντιμετώπιση τοῦ ζητήματος, συνοδευομένη ἀπό τήν κλασσική πλέον διπλωματία καί ὑποκρισία τῶν πολιτικῶν.

Μεγαλύτερη, ὅμως, ἀπογοήτευση προξένησε ἡ στάση τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως, ὁ ὁποῖος εἶχε προκαλέσει μέ αἴτημά του τή συγκεκριμένη συζήτηση καί ὑποτίθεται ὅτι θά ἦταν ἐπαρκῶς προετοιμασμένος καί, κυρίως, σαφής καί οὐσιαστικός στήν τοποθέτησή του. Περιορίσθηκε νά ἐπαναλάβει καί αὐτός τήν γνωστή φράση "κλισέ" περί ἀνάγκης ἀλλαγῆς τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, χωρίς κἄν νά νοιώθει τήν ὑποχρέωση νά ἐξηγήσει τό γιατί καί τό πῶς.

Φάνηκε καί αὐτός ἐξίσου ἐπιδερμικῶς ἀντιμετωπίζων τό ὅλον ζήτημα, ἀδυνατῶν κἄν νά προβάλλει, μέ ὑπευθυνότητα καί ἀξιοπιστία, ἕνα σοβαρό ἀντίλογο ἀπέναντι στήν ὑπουργική αὐθαιρεσία. Καίτοι εἶχε στά χέρια του ἕνα δυνατό ὅπλο, τό ὁποῖο μᾶλλον ἔφθασε καθυστερημένα στούς παραλῆπτες του, τή νέα ἐμπεριστατωμένη καί δυναμική ἐπιστολή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, δέν φάνηκε νά θέλει νά ἀγωνισθεῖ γιά τό ζήτημα, γιά νά μή πῶ ὅτι φάνηκε ὅτι δέν τό ζεῖ καί δέν τόν πολυ-ἐνδιαφέρει!

Ψέλλισε κάτι, διάβάζοντάς το μέσα ἀπό τό Ἀρχιεπισκοπικό ἔγγραφο, τό ὁποῖο ὅμως ἦταν ἐντελῶς ἀποσπασματικό καί χωρίς ἐξηγήσεις. Ἵσως, νά μήν εἶχε προλάβει νά τό διαβάσει. Δέν θέλω νά τόν ἀδικῶ. Ὡστόσο, οὔτε στή δευτερολογία καί τή συνολική τοποθέτησή του δέν φάνηκε νά ἔχει κατανοήσει οὔτε τή σημασία, οὔτε τίς διαστάσεις τοῦ ζητήματος. Κρίμα!

Περί τῶν ὑπολοίπων Ἀρχηγῶν τῶν ὑπολοίπων Κομμάτων δέν ὑπάρχει κάτι ἰδιαίτερο πού νά ἀξίζει νά ἀναφερθεῖ. Ἡ ἀντιπολιτευτική τους θέση καί στάση, δηλαδή ἡ ἀντιπαράθεση πρός τήν Κυβέρνηση, φαίνεται ὅτι προεῖχε γι' αὐτούς καί ὑπερτεροῦσε τῆς σοβαρότητος τοῦ θέματος. Γι' αὐτό καί ἡ βάση τῆς συλλογιστικῆς των ἦταν ὅτι περιττεύουν στίς ἡμέρες πού ζοῦμε οἱ διχασμοί καί μάλιστα μέ τήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ὅλοι σχεδόν φαίνεται νά ἀντιμετωπίζουν μέ ἕνα σεβασμό ἀνοχῆς περισσότερο, παρά ἐκτιμήσεως, ἤ ἀγάπης.

Κανείς δέν βρέθηκε νά ἔχει μελετήσει τό θέμα, νά ἔχει κατανοήσει τίς διαστάσεις πού ἔχει πάρει καί νά ἔχει αἰσθανθεῖ τήν ἀνάγκη νά ὑπερασπισθεῖ μέ σοβαρότητα καί οὐσιαστικό λόγο τήν θέση τῆς ἐπισήμου Ἐκκλησίας καί τῶν ἐκπαιδευτικῶν θεολόγων καί γενικῶς τῶν πιστῶν.

Διότι τό θέμα εἶναι ἁπλό καί μποροῦσε νά τεθεῖ τό πραγματικό πλαίσιό του μέ μόλις τρεῖς προτάσεις-ἐρωτήσεις: α) Προηγήθηκε διάλογος ἐπί τοῦ νέου προγράμματος, μέ ποιούς, πῶς καί ποῦ κατέληξε; β) Ποιά εἶναι τά ἐπιστημονικά, ἐκπαιδευτικά καί θεολογικά ἐχέγγυα γιά τήν καταλληλότητα καί ἀρτιότητα τοῦ νέου προγράμματος; καί γ) Ὑπάρχουν οἱ στοιχειώδεις προϋποθέσεις γιά τήν ἄμεση ἐφαρμογή του, δηλαδή τό ἀπαραίτητο ἐγχειρίδιο διδασκαλίας καί ἡ ἐπιμόρφωση τῶν διδασκόντων;

Ἐάν οἱ πολιτικοί μας εἶχαν γενικότερα κάποιο ἀξιόλογο ἐπίπεδο, τουλάχιστον στή διαφαινόμενη καί διακρινόμενη στίς συζητήσεις τους συγκρότηση καί παιδεία τους, θά ἔλεγα ὅτι ἀπαξιώνουν περιφρονητικά τό ζήτημα, ἐπειδή προφανῶς διαφοροποιοῦνται πλήρως ἀπό τήν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅμως, φοβᾶμαι ὅτι συμβαίνει κάτι ἀκόμη πιό ἀνησυχιτικό.

Ἡ πλειοψηφία τῶν πολιτικῶν μας, ὅλων τῶν ἀποχρώσεων, συμπεριφερόμενοι ὡς ἐπαγγελματίες Βουλευτές πού ἀσκοῦν τήν πολιτική ὡς τέχνη νά ἐξαπατοῦν μπροστά στά μάτια του τόν λαό πού τούς ἀνέχεται, μετροῦν καί ὑπολογίζουν τά πάντα μέ ἕνα καί μοναδικό κριτήριο, τήν κομματική τους ταυτότητα! Καί αὐτήν ἀκόμη τήν ὑπηρετοῦν ὄχι βάσει ἰδεολογικῶν ἀρχῶν καί πατριωτικῆς εὐσυνειδησίας, ἀλλά μέ, ἐπίσης, ἕνα κριτήριο καί σκοπό, τήν ἐπανεκλογή των!

Γι' αὐτό, δέν πρέπει νά μᾶς ἐκπλήσσει τό γεγονός ὅτι μεταξύ τῶν ὁμιλησάντων πολιτικῶν Ἀρχηγῶν, τελικῶς ὁ μόνος πού βρέθηκε νά σταθεῖ μέ ἀντρίκεια εἰλικρίνεια καί πολιτική εὐθύτητα καί νά λάβει θετική θέση, στό πλαίσιο βεβαίως τῆς δικῆς του κοσμοθεωρίας, ἀπέναντι στήν ὑπουργική ἱταμότητα ἀρνήσεως τῆς προσφορᾶς τῆς Ἐκκλησίας στούς ἐθνικούς ἀγῶνες, ἦταν ὁ Γενικός Γραμματέας τοῦ Κομμουνιστικοῦ Κόμματος τῆς Ἑλλάδος, ὁ κ. Δημήτριος Κουτσούμπας. Αἴσθηση δέ προκάλεσε, ἡ μαρτυρία τῆς ἀντιστασιακῆς δράσεως τοῦ Ἱερέως παπποῦ του, τήν ὁποία μέ ἀληθινό σεβασμό κατέθεσε.

Ἡ ἀποκορύφωση τῆς ἀπογοητεύσεως ἦταν γιά ἄλλη μία φορά ἡ παρουσία καί τοποθέτηση τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, ὁ ὁποῖος, ἐμφανῶς δυσαρεστημένος καί θά ἔλεγε κανείς καταβεβλημένος ἀπό τίς ἐπιθέσεις πού δέχεται, ἐν πολλοῖς δικαιολογημένες, γιά τίς "πρωτοβουλίες" του, μετέτρεψε τίς παρεμβάσεις του σέ προσωπική ἀπολογία γιά ὅσα τοῦ καταμαρτυροῦν, ἐπιβεβαιώνοντας συγχρόνως τήν ἀμετανόητη ἐμμονή του σ' αὐτές, συνοδευόμενη μέ τά δύο-τρία χιλιοειπωμένα σαθρά ἐπιχειρήματά του.

Γνωρίζοντας προφανῶς τό περιεχόμενο τῆς συντριπτικῆς τοποθετήσεως, ἔναντι τῶν αὐθαιρεσιῶν του καί τῆς σαθρότητος τοῦ περιεχομένου τοῦ νέου προγράμματος σπουδῶν, στό Ἀρχιεπισκοπικό ἔγγραφο, προφασίσθηκε τήν ἄγνοια τοῦ περιεχομένου του (ἐάν εἶναι δυνατόν σέ μία διαδικασία πού διήρκεσε περισσότερο ἀπό 7 ὧρες, κατά τήν ὁποία εἶχε ὅλη τήν εὐχέρεια νά τή διαβάσει καί ἐπί τόπου νά τήν ἀντικρούσει) δέν ἔδειξε ἴχνος μεταμέλειας ἤ προβληματισμοῦ γιά τό σάλο πού δημιούργησε, φθάνοντας σέ μία σχεδόν καταθλιπτική στάση καί εἰκόνα, ἐπικαλούμενος τόν Χριστό καί τή διδασκαλία Του (!) γιά νά καταδικάσει τίς ἐναντίον του καυστικές, σέ μερικές περιπτώσεις, ἀκόμη καί ἀπρεπεῖς εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἐπιθέσεις καί ἀποδοκιμασίες.

Ἡ συζήτηση στήν ὁλομέλεια ἔκλεισε μέ τήν τριτολογία τοῦ Πρωθυπουργοῦ ὁ ὁποῖος μᾶλλον μέ δυσθυμία, ἀλλά καί χωρίς καμμία οὐσιαστική μετατόπιση (ἴσως λόγω τῆς ἰδιαιτέρως δυσχεροῦς θέσεως τοῦ Ὑπουργοῦ του) ἐπανέλαβε τό ἕωλο ἐπιχείρημα τῆς ἀνάγκης ἀναμορφώσεως τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό ὁμολογιακό (δηλαδή ὀρθόδοξο;) σέ θρησκειολογικό, ἐπικαλούμενος τήν ἐπ' αὐτοῦ συμφωνία καί τοῦ κόμματος τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως.

Μέ ἕναν, δέ, πλήρως ἀσαφῆ  καί πρόχειρο τρόπο, ἐνδεικτικό τῆς ἀντιμετωπίσεως τοῦ θέματος, ἔκανε ἀναφορά σέ δοκιμαστική ἐφαρμογή γιά τήν τρέχουσα περίοδο τοῦ νέου προγράμματος, τό ὁποῖο στό τέλος τοῦ ἔτους θά ἀξιολογηθεῖ καί θά ληφθεῖ ὑπ' ὄψιν καί  ἡ γνώμη τῆς Ἐκκλησίας (γιά τυχόν παρατηρήσεις), ἀφοῦ ὅπως ἀποστομωτικά ἀνέφερε "δέν ἦταν ἀρκετή γιά τήν Ἐκκλησία ἡ μία φορά πού ἤδη αὐτό ἔγινε " (!) ἀδειάζοντας κατά τό κοινῶς λεγόμενο καί τόν κυβερνητικό ἑταῖρο του, ὁ ὁποῖος εἶχε προηγουμένως κατά τή δική του πολιτικάντικη παρέμβαση σπεύσει νά καθησυχάσει, μᾶλλον παραπλανητικῶς, τό Κοινοβούλιο ὅτι ὑπάρχει σύγκλιση μεταξύ Πρωθυπουργοῦ καί Ἀρχιεπισκόπου γιά ἔναρξη διαλόγου ἀπό μηδενική βάση στό ἐπίμαχο ζήτημα.

Ἔτσι, γιά ἄλλη μιά φορά, ὁ Ἑλληνικός λαός ἔμεινε ἐμβρόντητος, παρακολουθώντας ἀπό τηλοψίας τούς (ἀνυποψίαστους, ἀδιάφορους ἤ ὑποκριτές ἄραγε;) κυβερνῶντες καί ὁλόκληρο τό πολιτικό προσωπικό τῆς χώρας, νά ἀποδεικνύεται ὄχι μόνο κατώτερο τῶν περιστάσεων, ἀλλά καί σέ πλήρη ἀναντιστοιχία, ὅπως πιστεύουμε, μέ τά φρονήματα τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ καί τήν ἱστορία αὐτοῦ τοῦ τόπου.

Ἕνα πολιτικό προσωπικό πού ὁμιλεῖ γιά τήν παιδεία καί τή μάθηση, ἀνεπίδεκτο τό ἴδιο μαθήσεως ἀπό τά παθήματά του, τά ὁποῖα ἔγιναν πάθη ὀδυνηρά γιά τόν Ἑλληνικό λαό. Ἕναν λαό, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νά ἀναλάβει ἐπιτέλους τίς δικές του εὐθῦνες ἀπέναντι στήν Πίστη, πρωτίστως, ἀλλά καί τήν Πατρίδα του. Γιά νά μή παραδέρνει διαρκῶς ἀπό τή Σκύλλα στή Χάρυβδη!