ΕΚΚΛΗΣΙΑ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ                           ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 2022 

ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΘΗΝΩΝ

 ΕΟΡΤΙΟΝ ΜΗΝΥΜΑ

ΕΠΙ Τῌ ΚΥΡΙΑΚῌ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξίωσε καί ἐφέτος νά εἰσέλθουμε στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή καί ἤδη φθάσαμε στήν πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τήν ἐπιλεγομένη τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὅπως κατά τήν πρώτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου ἡ Ἐκκλησία διά τῶν Ἁγίων Πατέρων μᾶς ὑπέδειξε τήν ταπείνωση ὡς τό θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἔτσι καί σήμερον πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν μέ ἀφορμή τήν ἀνάμνηση τῆς ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων Εἰκόνων καί τήν καταδίκη τῆς εἰκονομαχίας, μᾶς προβάλλει τήν ὀρθή Πίστη, τήν Ὀρθοδοξία, ὡς τήν ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τήν σωτηρία μας.

Εἶναι ἰδιαιτέρως σημαντική ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας κατά τῶν αἱρέσεων, διότι οἱ αἱρέσεις ἀλλοιώνουν τήν Πίστη καί θέτουν σέ κίνδυνο τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἐν προκειμένῳ, ἡ εἰκονομαχία πίσω ἀπό τήν ἄρνηση τῆς προσκυνήσεως τῶν ἱερῶν εἰκόνων ὑπέκρυπτε τήν ἀμφισβήτηση τῆς ἀληθοῦς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἐνηνθρώπησε γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἔγινε περιγραπτός, κατά τόν ὁρατό χαρακτήρα τῆς ὑποστάσεώς Του, καί κατά τοῦτο ἐξεικονίζεται.

Ἐφέτος ὁ ἑορτασμός τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας εὐρίσκει τόν κόσμο καί τούς πιστούς, πρίν ἀκόμη συνέλθουν ἐκ τῆς παγκοσμιοποιημένης δοκιμασίας τῆς γνωστῆς ἐπιδημίας καί τῶν ἐξ αὐτῆς ποικίλων ἐπιπτώσεων, ἐνώπιον μιᾶς νέας δοκιμασίας καί μεγάλης θλίψεως, αὐτῆς τοῦ πολέμου στήν Εὐρωπαϊκή ἤπειρο, ὅπου γεωγραφικῶς ἀνήκει καί ἡ Πατρίδα μας.

Κατόπιν τούτων, ὅλοι καί ἰδιαιτέρως οἱ νέοι ἄνθρωποι καί δή οἱ πιστοί πρέπει νά ἀντιλαμβανόμαστε καί συνειδητοποιοῦμε, ἔτι περισσότερον, ὅτι οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες εἶναι σύμφυτα μέ τήν ὕπαρξη καί κατάσταση τοῦ κόσμου τούτου. Ἀκριβέστερον, εἶναι χαρακτηριστικά τῆς πραγματικότητος τήν ὁποία διεμόρφωσε τό τραγικό γεγονός τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ ὅλα τά παρεπόμενά του.

Ἐξ ἄλλου, ἀπό τήν σοφία τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας διδασκόμεθα ὅτι ὅσα συμβαίνουν στή ζωή μας καί στόν κόσμο ὁλόκληρο συμβαίνουν διότι τά ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Ἐναπόκειται δέ σέ μᾶς νά ἀντιμετωπίζουμε τά πάντα μέ ὑπομονή, ἐλπίδα καί κυρίως πίστη στόν Θεό, ὥστε καί τά πλέον δυσχερή καί λυπηρά νά ἀποβαίνουν πρός παιδαγωγία καί τελικῶς πρός σωτηρία μας.

Ἀρκεῖ νά μήν ἐκλαμβάνουμε τήν Πίστη ὡς μία θρησκευτική ἰδεολογία ἤ ἁπλῶς ὡς ἕνα ἠθικό σύστημα ἀρχῶν καί ἀξιῶν, ἀλλά νά τήν ἐννοοῦμε ὀρθῶς ὡς τήν ἀποκεκαλυμμένη Ἀλήθεια, τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τήν αὐτοφανέρωσή Του στούς ἀνθρώπους. Δι' αὐτῆς, ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει ὄχι ἁπλῶς ὅτι ὑπάρχει ὁ Θεός ἀλλά ποιός εἶναι καί ποιό εἶναι τό θέλημά Του, τό ὁποῖο ποιῶν ὁ ἄνθρωπος σώζεται.

Ἡ ἀξία αὐτῆς τῆς ἅπαξ παραδοθείσης τοῖς ἁγίοις Πίστεως εἶναι μεγάλη καί καθοριστικῆς σημασίας γιά τόν ἄνθρωπο καί τήν αἰώνιο προοπτική του. Ὁ πιστός ἄνθρωπος γνωρίζει τήν ἀλήθεια, τήν ἀκολουθεῖ ὡς ὁδό καί ἔτσι ὁδηγεῖται στήν ἀληθινή καί αἰώνιο ζωή. Ὁδός, ὅμως, ἀλήθεια καί ζωή δέν εἶναι ἀφηρημένες ἤ φιλοσοφικές ἔννοιες ἀλλά ἕνα καί τό αὐτό Πρόσωπο, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, κατά τόν λόγο Του: "Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή" καί "ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσει ἐν τῆ σκοτίᾳ, ἀλλ' ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς" (Ἰω. ιδ΄, 6 & η΄, 12).

Ἡ σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό ὡς κοινωνία καί ἕνωση μαζί Του πραγματώνεται ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι τό Σῶμα του καί αὐτός ἡ  αἰωνία Κεφαλή Της. Κάθε πιστός ἐντάσσεται διά τοῦ Βαπτίσματος σέ αὐτό τό Σῶμα καί ἀποτελεῖ ζωντανό μέλος αὐτοῦ τοῦ Σώματος ὅταν τρέφεται ἀπό αὐτό διά τῶν ἁγίων Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καί δή τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στό ὁποῖο κοινωνῶν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἑνώνεται μετ' Αὐτοῦ καί δι' Αὐτοῦ, κατά χάριν, μέ τόν Τριαδικό Θεό. Γι' αὐτό ἡ Ἐκκλησία, ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ μόνη ἀσφαλής ὁδός σωτηρίας, τουτέστιν ἐπιτυχίας τοῦ προορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι ἡ θέωση.

Δυστυχῶς, ὅμως, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀγνοεῖ ἤ ἀκόμη χειρότερον καταφρονεῖ τά ἀνωτέρω, διότι ὁ διάβολος κατόρθωσε, μέ τίς ἀπάτες καί τά ψευδή θέλγητρα τοῦ κόσμου, τίς πλάνες, τίς αἱρέσεις, τόν ὑλισμό καί τήν ἀθεΐα, ἀλλά καί τήν ἀδιαφορία τοῦ ἰδίου γιά τή σωτηρία του, νά τόν ὁδηγήσει στό βάραθρο τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό. Ἐνῶ θαυμάζεται καί καυχᾶται γιά τά πολλά καί μεγάλα τεχνολογικά κυρίως ἐπιτεύγματά του, ἀκριβῶς ἐπειδή ἔχει ἀποπροσανατολιστεῖ ἀπό τόν προορισμό του, ὁ ἄνθρωπος δέν αἰσθάνεται οὔτε ἱκανοποιημένος, οὔτε εὐτυχής.

Ἀντιθέτως, αἰσθάνεται καί βιώνει τή λύπη, τή μοναξιά, τήν ἀποξένωση ἀπό τόν συνάνθρωπό του καί ἀπό τή φύση, τήν ὑποδούλωση στίς διάφορες ὑλικές καί σαρκικές ἐπιθυμίες του, τίς ὁποῖες ἀναγόρευσε σέ ἀνάγκες, τό ἐσωτερικό κενό, τήν πνευματική ὑστέρηση, τήν ψυχική ἀσθένεια καί ἀναστάτωση. Ἀπέκτησε πολλές ἀνέσεις καί ὑλικές δυνατότητες ἀλλά στερεῖται τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀληθινῆς εἰρήνης καί τῆς χαρᾶς, τά ὁποῖα μόνον ἡ κοινωνία μέ τόν Θεό μπορεῖ νά προσφέρει.

Ὅσα ἀρνητικά βιώνει ὁ ἄνθρωπος πηγάζουν ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν ἀπομάκρυνσή του ἀπό τόν Θεό, δηλαδή τήν ἀστοχία καί ἄρνησή του νά βρίσκεται σέ διαρκή κοινωνία μέ τήν πηγή τῆς ζωῆς πού εἶναι ὁ δημιουργός του καί μόνος ἀληθινός Τριαδικός Θεός. Γι' αὐτό χρειάζεται, κλείνοντας τά αὐτιά του στίς Σειρῆνες τοῦ κόσμου πού τόν καλοῦν νά συνεχίσει αὐτήν τήν ἀδιέξοδη καί καταστροφική πορεία του μακράν τοῦ Θεοῦ, νά ἐγερθεῖ ἐκ τῆς πτώσεώς του, νά ἀνανήψει καί νά ἐπιστρέψει στόν Θεό!

Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία νά ἀναζητήσουμε τό ἀρχαῖο μας κάλλος, τήν ποθεινή καί αἰώνια Πατρίδα μας, τόν χαμένο Παράδεισο ἀπό τόν ὁποῖο ἐξορισθήκαμε ὄχι μόνο λόγῳ τῆς παρακοῆς ἀλλά καί κυρίως λόγῳ τῆς ἀμετανοησίας μας καί νά ἀναλάβουμε μέ τή θέλησή μας, συνειδητά καί ὑπεύθυνα, τόν Σταυρό μας πού ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση.

Ὅλη ἡ ζωή μας πρέπει νά γίνει μία περίοδος προετοιμασίας, μία Τεσσαρακοστή, δηλαδή ἕνα πεδίο καί στάδιο πνευματικοῦ ἀγῶνος προκειμένου νά ὁδηγηθοῦμε διά τοῦ ἑκουσίου Σταυροῦ τῆς ἀσκήσεως στήν ἐλευθερία τῆς Ἀναστάσεως. Ἐφ' ὅσον, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος, "οὐ (γάρ) ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν" (Πρός Ρωμ., ιγ΄, 14), ὁ χρόνος τῆς παρούσης ζωῆς δέν πρέπει νά σπαταλᾶται ἀσκόπως, ἀλλά νά ἀξιοποιεῖται διά τήν πνευματική μας τελείωση, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διά τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς κατά χάριν θεώσεώς μας.

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,

Πολλοί σήμερον, ἀκόμη καί θεολογοῦντες, ὑπερτονίζουν καί μονομερῶς ἀναφέρονται στήν ἀγάπη ἐπικαλούμενοι καί τήν ἀναφορά τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ὅτι "ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί". Τοῦτο, ὅμως, μᾶλλον κακῶς καί ἰδιοτελῶς τό ἐννοοῦν, διότι τό ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη δέν σημαίνει ὅτι ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης ὅλα ἐπιτρέπονται ἤ συγχωροῦνται, μάλιστα ἄνευ μετανοίας, ὅπως οἱ ἴδιοι ὑπονοοῦν.

Τό ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη σημαίνει ὅτι ὁ Θεός δέν μισεῖ κανέναν, ὡς ἀπαθής ἄλλωστε, ἀλλά ἀγαπᾶ τούς πάντες, ἀκόμη καί τόν διάβολο, ὅπως μᾶς λέγουν οἱ Πατέρες. Ἑπομένως τό ζητούμενο εἶναι πλέον ἐμεῖς τί εἴμεθα καί ἐάν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀνταποκρινόμεθα στήν ἀποδεδειγμένη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος "οὕτω (γάρ) ἠγάπησεν (ὁ Θεός) τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωήν αἰώνιον" (Ἰω. γ΄, 16). Καί ἡ ἀνταπόκριση στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκφράζεται καί ἐπιβεβαιώνεται μέ μοναδικό τρόπο, ἀφοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Κύριός μας πιστοποιεῖ, "ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με"(Ἰω. ιδ΄, 21)!

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλο καί ἡ πίστη στόν Θεό ἄλλο! Ὅποιος πιστεύει στόν Θεό σημαίνει ὅτι τόν ἐμπιστεύεται καί ὅποιος τόν ἐμπιστεύεται ἐκεῖνος ἀγωνίζεται νά τηρεῖ μέχρι κεραίας τίς ἐντολές Του, ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης του πρός Αὐτόν! Ἐπειδή δέ Αὐτός πρῶτος ἡμᾶς ἠγάπησε (πρβλ. Α΄ Ἰω. δ΄, 19), ἡ δική μας ἀνταπόκριση στήν ἀγάπη Του αὐτή εἶναι ὀφειλετική, ὅπως καί ἡ προσκύνησή Του ὡς μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ, μακράν τοῦ ὁποίου δέν ὑπάρχει σωτηρία.

Γι' αὐτό, σήμερον καί πάντοτε, προσκυνοῦμε τήν ἄχραντον εἰκόνα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας αἰτούμενοι συγχώρηση τῶν πταισμάτων μας, διότι αὐτός θέλησε γιά τή σωτηρία μας νά σταυρωθεῖ ἑκουσίως γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τή δουλεία τοῦ ἐχθροῦ (διαβόλου). Γι' αὐτό μέ εὐγνωμοσύνη καί εὐχαριστίες ἀξίζει καί πρέπει νά φωνάζουμε πρός Αὐτόν καί νά διακηρύσσουμε ὅτι Αὐτός μέ τήν ἔλευσή Του στόν κόσμο, δηλαδή τήν ἐνανθρώπησή Του, χαρίζει στόν κόσμο ὅλο τή δυνατότητα τῆς σωτηρίας καί πλημμυρίζει τά πάντα μέ ἀληθινή χαρά, πού τόσο λείπει ἀπό τόν σημερινό κόσμο καί τόν ἄνθρωπο τῆς συγχρόνου ἐποχῆς.

Γι' αὐτό πρέπει νά συνεχίσουμε, χωρίς κανένα συμβιβασμό, νά ὁμολογοῦμε, πορευόμενοι ἀντίθετα πρός τό ρεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς ψευδεπιγράφου νέας ἐποχῆς τῆς ἀποστασίας καί τοῦ ἐκκλησιομάχου καί ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, μαζί μέ ὅλους τούς ὀρθοδόξους ἀδελφούς μας ὅπου γῆς: "Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν οἰκουμένην ἐστήριξεν" (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας) καί μόνον αὐτή μπορεῖ νά τήν στηρίξει!

Νά μή λησμονοῦμε ὡστόσο τήν Χρυσοστομική ἐπισήμανση καί εὐχετική παραίνεση ὅπως τήν "ὀρθότητα  τῶν  δογμάτων,  ἥν  ἄνωθεν  καί  ἐκ  προγόνων παρελάβομεν,  ἀκέραιον  διατηρῆσαι  καί  βίον  αὐτῆ  συμβαίνοντα προσθεῖναι,  ἵνα  τῶν  ἐπηγγελμένων  ἀγαθῶν  ἐπιτύχωμεν,  χάριτι καί  φιλανθρωπίᾳ  τοῦ  Κυρίου  ἡμῶν  Ἰησοῦ  Χριστοῦ". (Εἰς τό Ἀποστολ. ρητόν "Οὐ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, ὅτι...)

Κατακλείουμε δέ τήν παροῦσα, τήν ὁποία ἐξ ἀφορμῆς τῆς χαρμοσύνου καί εὐφροσύνου σημερινῆς ἑορτῆς σᾶς ἀπευθύναμε ἐκ πατρικῆς ἀγάπης, μέ τά διαχρονικῆς ἀξίας καί πλήρη θείας σοφίας λόγια τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ἐκ τῆς πρός Ἐφεσίους ἐπιστολῆς του, λέγοντος: "Σπουδάζετε οὖν πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν Θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται αἱ δυνάμεις τοῦ Σατανᾶ, καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ ἐν τῇ ὁμονοίᾳ ὑμῶν τῆς πίστεως. οὐδέν ἐστιν ἄμεινον εἰρήνης, ἐν ᾗ πᾶς πόλεμος καταργεῖται ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων."

Εὐχόμενος καλό ὑπόλοιπο τῆς ἁγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς

 

Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν

Διάπυρος πρός τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν καί Κύριόν μας

εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ 

† Ὁ Ἀθηνῶν ΣΤΕΦΑΝΟΣ