Παρατίθενται κατωτέρω δύο κείμενα, προσφάτως δημοσιευθέντα, ὡς ἀφορμή προβληματισμοῦ διά τούς ἀναγνώστας μας, ἀλλά καί προσοχῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαραίτητη διότι, ὅπως διαπιστώνουμε, εὐρισκόμεθα ἀπέναντι ὄχι μόνον εἰς τήν ἀλλοίωσιν τῆς Πίστεως, ἐπί Δογματικοῦ ἐπιπέδου, ὑπό τῶν μεγαλοσχημόνων ἐκκλησιαστικῶν Ταγῶν, ἀλλά καί εἰς τήν ἀλλοίωσιν εὐρύτερον τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπί ἠθικοῦ καί πνευματικοῦ πεδίου, ὑπό πολλῶν θεολογούντων,  ρασοφόρων καί μή. Πρός ἀποφυγήν παρεξηγήσεων σπεύδομεν νά διευκρινίσωμεν ὅτι ἔχωμεν σοβαρωτάτας ἐπιφυλάξεις καί ἀντιρρήσεις εἰς τήν συγκεκριμένην προσέγγισιν τοῦ ἰδιαιτέρως δημοφιλοῦς π. Ἀνδρέου Κονάνου, ὁ ὁποῖος ἐπηρεάζει τή νεολαία μέ τίς ἀπόψεις καί προσεγγίσεις του. Βεβαίως, θεωροῦμε ὅτι ἡ κριτική εἰς τάς ἀπόψεις του θά πρέπει νά εἶναι προσεκτική, διά νά μή δίδεται ἡ ἐντύπωσις στεῖρας ἀντιπαραθέσεως καί νά μήν ἐμφιλοχωροῦν εἰς αὐτήν στοιχεῖα παγερῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν πραγματικῶν, πολλῶν καί μεγάλων, προβλημάτων τοῦ συγχρόνου ταλαιπωρημένου, "καλομαθημένου" ἀλλά καί παγιδευμένου ἀνθρώπου. Ἐν κατακλεῖδι, πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ὄχι μόνον εἰς τόν χῶρον τῶν οἰκουμενιστῶν, ἀλλά καί μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ἐνδημεῖ ἔστω καί σέ περιορισμένη κλίμακα, κάποια σύγχυσις περί τῶν ζητημάτων τῆς ἐγκρατείας, τῶν σχέσεων τῶν δύο φύλων καί τῶν ἐπιπτώσεων ἤ τοῦ ρόλου αὐτῶν εἰς τό μεῖζον ζήτημα τῆς συμμετοχῆς εἰς τό μυστήριον τῆς ζωῆς. 

ΧΩΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΣΟΥ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ;…

π. Ἀνδρέας Κονᾶνος, 23 Δεκ. 2018

- Δεν επιτρέπεται να κοινωνήσεις φέτος τα Χριστούγεννα, Γιάννη μου. Τον λόγο, τον ξέρεις: έχεις σχέσεις με την Ελένη ενώ δεν είστε παντρεμένοι. Μπορεί να σε πονάει η στάση μου, μα αυτή είναι η ποιμαντική θεραπευτική που πρέπει να ακολουθήσουμε. Για το καλό σου. Δεν είναι ό, τι να ‘ναι ο Χριστός, δεν κάνει να βεβηλώνουμε το Μυστήριο, με μια ασεβή προσέγγιση.

- Μάλιστα, πάτερ μου. Και πέρυσι το ίδιο μου είπες όμως. Και πάλι δεν κοινώνησα. Ούτε το Πάσχα με άφησες. Ούτε το Δεκαπενταύγουστο. Για τον ίδιο πάλι λόγο. Τον ένα λόγο. Δεν θυμάμαι όμως να πρόσεξες τις τόσες φορές που βοηθάω φτωχούς στην ανάγκη τους, ή την άλλη φορά που βρήκα δουλειά σε μια φίλη μου, ή που αγαπώ πολύ την Παναγία και κάθε μέρα κάνω την Παράκλησή της. Και το ότι δεν κουτσομπολεύω τη ζωή των άλλων και δεν κατακρίνω, ενώ με αδικούν συχνά στη δουλειά. Δηλαδή, θέλω να πω, εκεί που δίνει μεγάλη έμφαση ο Χριστός, προσπαθώ να κάνω το καλύτερο που μπορώ. Τόσο μπορώ, τόσο κάνω. Εσύ, όμως, πάτερ μου, εστιάζεις μόνο σε ένα σημείο της ζωής μου, μόνο εκεί, σταθερά εκεί, στο κομμάτι μου αυτό, το ερωτικό.

Δεν σε θυμάμαι, όμως, καλέ μου πατέρα, να μου έδωσες μια θεραπευτική ποιμαντική για τις φορές που πληγώθηκα στη ζωή, ή να νοιάστηκες ουσιαστικά για τη μοναξιά μου, ή για τις φορές που έφαγα πόρτα από όσες κοπέλες πλησίασα για κάτι πιο σοβαρό, κι ένιωσα άχρηστος, ανίκανος, άσχημος κι ανεπιθύμητος. Δεν σε θυμάμαι, πατέρα μου, να επούλωσες τις ψυχικές πληγές που ως τώρα με τόση εμπιστοσύνη σου έδειξα, ούτε θυμάμαι να μου βάζεις αυτό που λέει κάπου ο Χριστός, το λάδι του καλού Σαμαρείτη. Δεν στάθηκες δίπλα μου όταν κόπηκα στο δίπλωμα οδήγησης, κι όταν η μάνα μου έπιασε τον πατέρα μου με άλλη, είπες απλά ότι ¨ο κόσμος μας γέμισε αμαρτίες ζώντας μακριά απ’ το Χριστό¨.

Είναι συχνά τα επιτίμιά σου για τα σεξουαλικά μου θέματα, πατέρα μου, μα δεν είσαι δίπλα μου στο κλάμα μου, τις ατέλειωτες νύχτες της κατάθλιψης, που μόνο τα χάπια, το ποτό και τα τσιγάρα με παρηγορούν και με κοιμίζουνε λιγάκι τις πρωινές ώρες. Για όλα αυτά τα βάσανά μου, εισπράττω τη σιωπή σου, και μια ηχηρή απουσία θεραπευτικής – όπως λες- προσέγγισης, πέρα από γενικόλογα και στείρα ευχολόγια.

Και τώρα, πάλι το ίδιο κάνεις: Προσπερνάς ένα σωρό σημεία της ζωής μου, δεν δίνεις καμία σημασία για όσα προσπαθώ φιλότιμα να κάνω, και μου απαγορεύεις να πάρω μέσα μου το Χριστό, μόνο για ένα και μόνο λόγο!!

Ενώ σου λέω από πέρυσι ότι το θέλω πολύ να κοινωνήσω! Και ζητάς, προκειμένου να μεταλάβω, να ξεκόψω από όλα, να γίνω ένας άλλος άνθρωπος, και να μην είμαι τελικά ο εαυτός μου. Ζητάς να γίνω καλός, άγιος, εγκρατής, όσιος, με έναν τρόπο όμως που δεν αντέχω ακόμα εγώ, και ούτε μου βγαίνει.

Και χρησιμοποιείς το Χριστό, που είναι ο θεραπευτής, ο Γιατρός, το Φάρμακο, το έλεος και η αγάπη, για να με τιμωρήσεις, δήθεν…ποιμαντικά.

- Κοίτα, Γιάννη μου, περιμένει πολύς κόσμος απέξω, δεν έχω χρόνο για πολλές συζητήσεις τώρα. Καταλαβαίνω την αντίδρασή σου και τον πιθανό θυμό σου. Πάντως, δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν τα έχεις καταλάβει σωστά όλα αυτά. Κρύβεται μια βαθιά θεολογία πίσω από όλα αυτά που εσύ παρεξηγείς. Θα τα πούμε μια άλλη φορά, όμως, παιδί μου.

- Δεν ξέρω αν θα υπάρξει άλλη φορά, πάτερ μου. Θα το σκεφτώ πολύ να ξανάρθω. Διότι πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, στο έχω ξαναπεί, έρχομαι κοντά σου χάλια, και φεύγω ακόμα πιο χάλια. Καλά Χριστούγεννα, πάτερ μου. Μια τελευταία απορία μόνο να σου πω – που κρύβει όντως και λίγη περίεργεια- , πατέρα μου: Εσένα, άραγε, ποιος σε ποιμαίνει;.. Πού γαλουχήθηκες ώστε να με πονάς έτσι. Συγγνώμη για το θάρρος ή θράσος μου - πες το όπως θες- μα ήθελα από καιρό να στα πω όλα αυτά….

Άντε, καλά Χριστούγεννα, σε σένα και όλους τους ¨αγίους¨ της παρέας σου, πάτερ μου. Εγώ τελικά, όπως αποδείχτηκε απ’ την αξιολόγησή σου, ανήκω στους άλλους. Τους αλήτες. Που μένουν τελικά ακοινώνητοι από σένα, πατέρα μου, μα σίγουρα μπορούν κι αυτοί να βρουν μια ακρούλα μέσα στη φάτνη του Χριστού, που ήρθε γι’ αυτό ακριβώς το περιθώριο, κι ακολούθησε την ποιμαντική της ¨σταυρικής αγκαλιάς¨, κι όχι του χειρισμού, των εύκολων επιτιμίων και της ενοχικής τρομοκρατίας, που αφήνει στην απέξω την Ελενίτσα και το Γιάννη που αγκαλιάζονται με αγάπη, μα είναι ανύπαντροι ακόμα.

Χωρούν και οι αμαρτωλοί στη φάτνη σου, Χριστέ μου;...

ή «Ένας φανταστικός διάλογος!»

 Πορφυρίτης

    «-Γιατί να μην επιτρέπεται να κοινωνήσεις φέτος τα Χριστούγεννα, Γιάννη μου; Τι δηλαδή, επειδή έχεις σχέσεις με την Ελένη ενώ δεν είστε παντρεμένοι; Καλά, πού νομίζεις ότι ζούμε, στο 1821; Η κοινωνία και η εποχή μας Γιάννη μου, έχουν αλλάξει, έχουν προοδεύσει. Ζούμε σε νέα εποχή! Ο Χριστός της νέας εποχής, είναι ότι νά ‘ναι, τα επιτρέπει όλα!

     -Ναί πάτερ μου. Χαίρομαι πολύ που με επιτρέπεις να κοινωνήσω. Πέρυσι δεν κοινώνησα. Ούτε το Πάσχα. Ούτε τον δεκαπενταύγουστο. Ο προηγούμενος πνευματικός μου δεν με άφηνε να κοινωνήσω. Ήταν πολύ σκληρός, αυστηρός, παράξενος, αλλόκοτος! Έλεγε ότι ο Χριστός δεν μπορεί να μπει σε καρδιά αμετανόητη, δεν μπορεί να ενωθεί με την αμαρτία και ότι το Ευαγγέλιο και όλοι οι άγιοι απαγορεύουν τις προγαμιαίες σχέσεις.

     -Μην ανησυχείς Γιάννη μου. Άσε τι λέει το Ευαγγέλιο. Μόνο κάτι εικασίες κάνει, εξάλλου και τον απόστολο Παύλο, πολλοί τον αμφισβητούν. Άσε που αν ψάξουμε καλύτερα, θα δούμε ότι με αυτά που λέει για την πορνεία, εννοεί μόνο την, επί πληρωμή, πορνεία. Όταν υπάρχει αγάπη, τελειώνουν όλα. Ο Θεός είναι αγάπη, ο Χριστός είναι αγάπη και όπως σου είπα όταν υπάρχει αγάπη, όλα επιτρέπονται, όλα συγχωρούνται.

     -Πάτερ μου, τι να πω, μένω άναυδος. Είσαι ο καλύτερος πνευματικός που γνώρισα! Πες μου όμως, αυτά που γράφει το Ευαγγέλιο, που λένε οι απόστολοι και και οι άγιοι, δεν ισχύουν;

     -Φυσικά και δεν ισχύουν Γιάννη μου. Είναι ξεπερασμένα. Καλό το Ευαγγέλιο, αλλά για την εποχή του. Τώρα όπως είπαμε, άλλαξαν οι εποχές. Εδώ που τα λέμε είναι λίγο σκληρό και αυστηρό το Ευαγγέλιο, εξωπραγματικό θα έλεγα. Να, για παράδειγμα, σήμερα όλοι έχουν προγαμιαίες σχέσεις. Τι νομίζεις ότι όλοι θα πάνε στην κόλαση; Κανείς δεν παντρεύεται και πολλοί προτιμούν τον πολιτικό γάμο ή το σύμφωνο συμβίωσης. Πρόοδος Γιάννη μου, πρόοδος! Εμείς οι σύγχρονοι ιερείς, καταλαβαίνουμε καλύτερα τον σύγχρονο άνθρωπο. Οι παλιοί άγιοι ήταν λίγο αφιλάνθρωποι. Ακόμα και τον άγιο Παΐσιο, για τον οποίο μιλούν όλοι, δεν μπορώ να τον καταλάβω. Αν και έζησε στην εποχή μας, ήταν κολλημένος στο πνεύμα του Ευαγγελίου.

     -Πάτερ μου, δεν έχω λόγια! Πετάω από την χαρά μου. Σε αγαπώ, σε λατρεύω!

     -Η χαρά είναι δική μου Γιάννη μου. Μην ξεχνάς άλλωστε ότι είσαι πάρα πολύ καλός άνθρωπος. Βοηθάς τους φτωχούς, αγαπάς πολύ την Παναγία και κάθε μέρα κάνεις την Παράκλησή της, δεν κουτσουμπολεύεις, δεν κατακρίνεις. Μόνο στα ερωτικά σου έχεις μια άλλη θέση: δεν θέλεις να παντρευτείς. Είπαμε, δεν είσαι ο μόνος, ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος. Ούτως ή άλλως, ο Θεός δεν μπαίνει στις κρεββατοκάμαρες, δεν ασχολείται μ’ αυτά. Πού ζούμε, στον μεσαίωνα;

     -Ο λόγος σου βάλσαμο, πάτερ μου. Είσαι ο καλός μου σαμαρείτης. Αναπαύεις τη συνείδησή μου. Ο παράξενος ο πνευματικός μου, ενώ επέμενα ότι θέλω να μεταλάβω τον Χριστό, μου έλεγε πως πρέπει να ξεκόψω απ’ όλα, να γίνω ένας άλλος άνθρωπος και να μην είμαι ο εαυτός μου. Ήθελε να γίνω άγιος, εγκρατής, όσιος με έναν τρόπο που δεν αντέχω, ούτε μου βγαίνει. Και χρησιμοποιούσε τον Χριστό, που είναι ο θεραπευτής, ο Γιατρός, το έλεος και η αγάπη για να με τιμωρήσει. Μου έλεγε μάλιστα συχνά, ότι ο Χριστός μας μας λέει να απαρνηθούμε τον παλιό μας εαυτό, να σηκώσουμε τον σταυρό μας και να Τον ακολουθήσουμε. Βάρβαρα πράγματα. Έτσι κι εγώ ξέκοψα απ’ αυτόν και μετά έτυχε να δω στο facebook τις δικές σου αναρτήσεις και τις χιλιάδες κόσμου που σε ακολουθούν και σε λατρεύουν σαν Θεό.

     Τελικά, όπως αποδείχτηκε πάτερ, από τα λεγόμενά σου, δεν έχω κάποιο κώλυμα, είμαι πολύ καλός και δεν χρειάζεται να αλλάξω κάτι στη ζωή μου. Και φυσικά θα συνεχίσω να έχω ερωτικές σχέσεις με την Ελενίτσα, αφού υπάρχη αγάπη. Γιατί να παντρευτούμε, αφού ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα;

     -Χα, χα, καλά τα λες Γιάννη μου. Μείνε όπως είσαι, μην αλλάζεις τίποτα και μην ακούς κανέναν.

Έλα να κοινωνήσεις.

Έλα να κοινωνήσουμε.

Όλοι χωράνε στην φάτνη του Χριστού!»

Με πολλή αγάπη!

Πορφυρίτης