Οἰκουμ. Πατριάρχης καί Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν
Οἱ Ἡρακλεῖς
τοῦ Παπικοῦ Θρόνου!
Μέ βαθειά θλίψη καί ἀγανάκτηση
συνάμα, γίναμε θεατές καί ἀκροατές τῶν ὅσων διαδραματίστηκαν κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψη
τοῦ πάπα Φραγκίσκου στή νῆσο Λέσβο, τό Σάββατο 16 Ἀπριλίου τρέχοντος ἔτους.
Ἡ ὅλη διοργάνωση ἦταν μία ἱλαροτραγωδία
εἴτε ἀπό πολιτικῆς, εἴτε ἀπό θρησκευτικῆς, εἴτε ἀπό ἀνθρωπιστικῆς σκοπιᾶς θέλει
κάποιος νά θεωρήσει καί προσεγγίσει τό γεγονός.
Διαφωνῶ μέ τόν ἐκλεκτό π.
Θ. Ζήση ὁ ὁποῖος σέ ἐπίκαιρο σχετικό σχολιασμό του ἐκτίμησε ὅτι ὅλοι θά
κερδίσουν ἀπό αὐτή τήν ἐπίσκεψη, ἐκτός ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Προσωπικῶς πιστεύω ὅτι
ὁ κερδισμένος εἶναι μόνον ἕνας: τό Βατικανό! Ὅσο γιά τήν Ὀρθοδοξία νομίζω ὅτι εἶναι
πλέον καιρός γιά ὅλους νά συνειδητοποιήσουν ὅτι οἱ πλαισιώσαντες τόν ποντίφηκα
πνευματικοί ἤ μᾶλλον θρησκευτικοί ἡγέτες (Πατριάρχης καί Ἀρχιεπίσκοπος) δέν
δικαιοῦνται γιά σειρά λόγων νά τήν ἐκπροσωποῦν!
Εἶναι πραγματικά ἀπογοητευτικό
ἀλλά καί ἐνδεικτικό τῆς κατάντιας μας τό γεγονός ὅτι τοῦ ἑνός κακοῦ δοθέντος,
μέ τήν πρό 15ετίας πρώτη ἐπίσκεψη Πάπα στήν πάλαι ποτέ ὀρθόδοξη Πατρίδα μας,
μύρια ἕπονται καί αὐτό πού συνέβη εἶναι ἕνα ἀπό αὐτά.
Πρέπει κάποιος νά περάσει ἀπό
τήν ἀφέλεια στήν ἀνοησία γιά νά ἐπιμένει νά ἑρμηνεύει τό γεγονός δικαιολογώντας
το στό πλαίσιο τῆς προσφυγικῆς κρίσεως καί τῆς αὐτονοήτου ἀνθρωπιστικῆς στάσεως
τοῦ κάθε πολίτου.
Τά ὅσα ἀπίθανα ἀκούστηκαν ἀπό
τηλοψίας (κυρίως τήν κρατική τηλεόραση), τά ὅσα γράφτηκαν καί γράφονται ἐκθειάζοντας
τό εἰδικό βάρος αὐτῆς τῆς πρώτης ἐπισκέψεως τοῦ Πάπα σέ Ἑλληνικό νησί (ἄντε καί
στή Σύρο, μέ τό «καλό»...) καί τά ὅσα λέγονται ἀπολογητικά ἀπό ὅσους θέλουν νά
δικαιολογήσουν ἐκκλησιαστικῶς τά ἀδικαιολόγητα, εἶναι ἁπλά θλιβερά.
Σημειολογικά ἦταν
πραγματικά ἀνατριχιαστικό στό ἁγιασμένο μέ αἷμα ἡρώων τοῦ Γένους μας καί
νεομαρτύρων τῆς Πίστεώς μας χῶμα τῆς εὐλογημένης Λέσβου νά περπατᾶ ὁ ἐνσαρκωτής
τῆς μεγαλύτερης στήν ἱστορία ἀλλοιώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἀρχηγός τοῦ πιό ἁμαρτωλοῦ
κράτους στόν κόσμο, ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπινες φιγοῦρες πού ἀνέμιζαν σημαιάκια τοῦ
Βατικανοῦ καί σκηνοθετημένους πρόσφυγες πού γονάτιζαν καί φύλαγαν τήν ....παντούφλα
του!
Σημασία ἔχει ὅτι ὁσημέραι,
μέ κάθε ἀφορμή καί σέ κάθε εὐκαιρία, ὁ ἀνυποψίαστος Ἕλληνας πολίτης αὐτῆς τῆς
δόλιας Πατρίδος θά ἐμπεδώνει ὅτι οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες παίζουν ἐξίσου καλό
θέατρο μέ τούς πολιτικούς, ὅτι πρέπει νά ξεχάσει τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅπως τήν ἤξεραν οἱ παποῦδες καί οἱ
γιαγιάδες του, ὅτι πλέον ἔχει μία νέα θρησκεία ἀντίστοιχη τῆς
παγκοσμιοποιημένης πολιτικῆς, πού εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός!
Καί νά θέλαμε νά ξεχασθοῦμε,
αὐτή τή νέα πραγματικότητα καί ὡς προοπτική δέν χάνουν εὐκαιρία νά μᾶς τήν ὑπενθυμίζουν
οἱ φορεῖς της. Αὐτό ἔγινε καί ἐν προκειμένω μέ τήν ρητή περί τούτου ἀναφορά στό
κοινό κείμενο «ἔκκληση-διακήρυξη» τῶν τριῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν ὅπου ἀναφέρεται
ὅτι «Από
την πλευρά μας, υπακούοντας στο θέλημα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, πιστεύουμε
ακράδαντα, ολόψυχα και με αποφασιστικότητα, ότι πρέπει να εντείνουμε τις
προσπάθειες μας για την προώθηση της πλήρους ενότητας όλων των Χριστιανών.»!
Ὁ Οἰκουμενισμός, ὁ ὁποῖος,
ἄς τό σκεφθοῦν κι αὐτό λίγο οἱ ἀντι-οἰκουμενιστές, ἐάν κατόρθωσε κάτι εἶναι νά ἐξωραΐσει τόν καταρρέοντα, ἐξοφλημένο καί ἠθικά διάτρητο
παπικό θεσμό καί νά τόν παλινορθώσει, ἀμνηστεύοντας τίς πνευματικά θανάσιμες
πλάνες του καί τά ἠθικά ἐγκλήματά του, προβάλλοντας ἕνα δῆθεν ἑνωτικό καί
διαλλακτικό προσωπεῖο του. Ἕνας Οἰκουμενισμός μακροπρόθεσμα ὑπηρέτης τοῦ
Παπισμοῦ καί τοῦ κακέκτυπου κρατιδίου τοῦ Βατικανοῦ, θεσμῶν καί ὀντοτήτων
βυθισμένων στά πιό «βρώμικα παιγχνίδια» (χρήματος καί ἐξουσίας) καί τά πιό αἰσχρά
πάθη (παιδεραστίας κ.λπ.).
Πάπας, Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι,
Πρόεδροι, Πρωθυπουργοί, Χριστιανοί, Μωαμεθανοί, αἱρετικοί, ἄθεοι, καπιταλιστές,
ἀριστεροί, δεξιοί, μαρξιστές καί ἀντίχριστοι ὅλοι μαζί σέ ἕναν ἰδεολογικό,
πολιτικό
καί θρησκευτικό «ἀχταρμά»,
ὁ ὁποῖος δέν ἀφήνει κανέναν ἀπ’ ἔξω, ὥστε ὅλοι νά ἀνήκουν σ’ αὐτόν!
Μέσα σ’ αὐτόν θά ξεχωρίζει
ὡς μοναδικός ὁ Πάπας καί πάνω ἀπ’ ὅλους θά βρίσκεται ὁρατά ἤ ἀθέατα ὁ
παγκόσμιος κυβερνήτης! Καλά ξυπνητούρια, ἀγαπητοί συνέλληνες! Μόνο πού αὐτή τή
φορά δέν φαίνεται νά ἐπιβεβαιώνεται ἡ εὐφυία μας, ἀλλά ἁπλῶς ἡ ἐξυπνάδα μας. Ἐξυπνάδα
πουλιοῦ, τό ὁποῖο, ὡς ἔξυπνο, πάντα ἀπό τή μύτη.... πιάνεται!
Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στή
Λέσβο, μέ κομπάρσους τόν ἀσθμαίνοντα νά τόν φθάσει ὡς "πάπας τῆς Ἀνατολῆς", Οἰκουμενικό
Πατριάρχη καί τόν συρόμενο νά παρίσταται ὡς «Πάσης Ἑλλάδος», πρίν τόν ἐπιδιωκόμενο
ἐκκλησιαστικῶς ἀκρωτηριασμό αὐτῆς (τῆς Ἑλλάδος), Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, δέν ἦταν
παρά μιά ἀκόμη φιέστα ἐκμεταλλεύσεως θυμάτων.
Μία φιέστα καθόλου ἄσκοπη,
μέ ἐπίκεντρο ἕναν ἄνθρωπο-Θεό (Πάπας), τόν Θρόνο του καί τούς δύο Ἡρακλεῖς του!
Μία φιέστα πού δέν θά ἐνέπνεε ποτέ γιά νά γράψει ποίημα ἕναν Ἑλύτη, οὔτε γιά νά
δημιουργήσει μιά γνήσια λαϊκή ἀπεικόνιση ἕνα Θεόφιλο! Μακρυά ἀπό τή σκέπη τοῦ φοβεροῦ
Ταξιάρχη Μιχαήλ τοῦ Μανταμάδου πού λίγοι τόν ἀκοῦνε στό δραματικό «στῶμεν καλῶς»
πού ἀενάως ἐκφωνεῖ μπροστά σέ κάθε ἑωσφορική ἐκτροπή καί τή συνακόλουθη πτώση!
Κρίμα!....
